หากใครไม่เคยเห็น ความเป็นความตาย ตรงหน้า คงไม่รู้ว่าชีวิตของเรานั้น มีค่าแค่ไหน ใครที่ยังคงมีโอกาสและ วันเวลา ในวันที่เหลือ ขอจงได้ใช้มัน อย่างรู้ค่า แบ่งปันเวลาเหล่านั้น เท่าที่ทำได้ ให้คนรอบข้างได้ ซึมซับ สักหน่อย ...เมื่อเวลาผ่านเลยไป ในสักวัน...เวลาที่เหลือของเราได้สิ้นสุดลง อย่างน้อย ช่วงเวลาหนึ่ง เราจะถูกเรียกกลับมาจากความทรงจำของคนเหล่านั้น และ มีเรื่องให้ พูดถึง กันและ กัน ดังที่สายลมจะไม่มีวันได้หยุดพัด...

ตรอกๆ เกือบสุดซอย..เด็กน้อยคนหนึ่ง แก่นแก้วเกเรชอบรังแก หมาทุกตัว ในซอย และ ชอบตะโกน โหวกเหวกด่าทอ คนที่ขวางทาง จักรยาน ที่เขาใช้เป็น พาหนะ คู่ใจในการ รื้อ ค้น หยิบทุกสิ่ง อันในถังขยะ...เพื่อใช้มันต่อชีวิตไปอีกวัน

สิ่งที่คนปรกติ อาจจะมีใครแอบทำ(หรือป่าวไม่รู้) คือการทะเลาะกับหมา เวลาที่มันเห่า เมื่อไม่รู้เรื่องกัน ก็ต้องมีการลงไม้ลงมือ แล้วเจ้าหมา ตัวขาว ขนปุย ก็ต้องเป็น ฝ่ายพ่ายแพ้ ด้วยไม้หน้าสาม บาดเจ็บระนาว วิ่งหางจุกตูด กลับมาเลียแผล ข้างๆ ถังขยะ สักจุดในตรอกเล็กนั้น นั้นแหล่ะ คือ หนึ่งวีรกรรม ทำเพื่อความอยู่รอดของ “เด็กชาย อาทิตย์”

หลายปี ที่เป็นอยู่อย่างนี้ ตั้งแต่ ครั้งที่เรียน ประถม จนกระทั้ง ยังเรียนไม่จบ ป.6 เพราะ เหตุผลนานัปการ ที่อาทิตย์ไม่อยากไปเรียน อาทิตย์มีน้องสาว หนึ่งคน ซนเอาเรื่องเหมือนกัน แต่ในแบบเด็กผู้หญิง แม่ของอาทิตย์ เป็นหญิงชรา อายุเกือบจะ ห้าสิบ แต่ ยังคงทำงาน โรงงาน...
เหมือนการมอง เห็น เรือน้อย อย่างอาทิตย์ ลอยคอใกล้ๆ กับไม้ใกล้ฝั่ง ต้นนี้ แล้วอาทิตย์ ก็คงเป็นเหมือนเรือ ที่พร้อมไปตามกระแสนั้น โดยขาดคนพาย ที่เอาใจใส่..

อาทิตย์ เรียนจบชั้น ป.2 อ่านหนังสือไม่ออก นิสัยก้าวร้าว แต่มีความกตัญญู เด็กชาย จบ ป.2 แต่ชอบดุแม่เรื่อง ค่าใช้จ่าย มองมุมกลับกันอย่างคนทั่วไป การไปโรงเรียนไม่มีตังค์ใช้ กับ หยุดเรียนเก็บขยะขาย มีตังค์ใช้ ช่วยแม่ได้ นั้นแหล่ะ คือ ทางสว่างที่อาทิตย์นึกเอา แล้วเขา ก็ ก้าว ออกจาก ห้องเรียน หาได้แยแส ต่อสังคม และ กฎเกณฑ์ต่างๆ นานา ไม่

บ่อยครั้งที่อาทิตย์ มีโบว์สีขาว และ มีจุด แดงๆแต้มบ้างอันเล็กๆ เย็บติดหัว พร้อม กับ รอยโกนผมเป็นหย่อมๆ นั้นแสดงว่า วีรกรรมบางอย่างได้ผ่านพ้นไป แล้วและ คงเมื่อเร็วๆ ที่ผ่านมานี้เอง จนกลายเป็นเรื่องปรกติ ของผู้พบเห็น

ครั้งหนึ่ง อาทิตย์ แอบไปรื้อเศษเหล็ก ที่คนงานก่อสร้าง ตัดเอาไว้เพื่อ ก่องสร้างอาคาร ทำให้เกิดสงครามน้ำลาย เกิดขึ้น พร้อมกับ การพกพาอาวุธหนัก อาทิตย์ถูกขู่เอาชีวิตด้วยปืนลูกซอง ...แต่เขารอดมาได้ เพราะ ใครๆ ก็คงรักชีวิต มากกว่าที่จะเสี่ยงกับเศษเหล็ก ที่ได้มา แต่อาจไม่มีโอกาสใช้ตังค์

ในบางวัน อาทิตย์ก็จะลงไปผลุบๆโผล่ๆ อยู่ในคลองระบายน้ำเสีย ตัวดำ มะหรอก มองเห็นเพียงฟัน ขาว และ ตา ผลุบๆ แต่นั้น ก็ไม่ทำให้เขาเขินอายอย่างเด็กหนุ่ม ที่มีต่อสายตา ของ ใครต่อใครที่ผ่านไปมา โดยเฉพาะสาวๆ (เพราะความจริง ก็ไม่มีใครกล้า เข้าใกล้เช่นกัน)

เกือบจะทุกวัน อาทิตย์จะหอบ ของพะรุงพะรัง เดินกระเตง หรือไม่ก็ปั่นจักรยานคู่ใจกลับมาจากตลาด แล้วจุดหมายปลายทาง ทุกย่ำเย็นคือห้องแคบๆ อยู่กัน สี่คน แต่เขาเรียกว่า “บ้าน” สถานที่ไม่ต้องแย่งชิงเศษเหล็ก หรือ เศษขยะ กับใคร ไม่ต้องทะเลาะกับเจ้าขนปุย และ ที่ที่มีหมอนนุ่มๆ มีตักอุ่นๆ ของแม่ ให้หนุนเวลาอยากอ้อน แม่...และ เป็นความทรงจำที่เขาจะจดจำคำว่า “ครอบครัว” จนกว่าเขาจะมีโอกาสได้สร้างมัน

ในตรอกนี้ไม่มีใครที่ไม่รู้จักอาทิตย์ ใช่จะเป็น เด็กจรจัด เพราะยังมีครอบครัว ใช่จะเป็นคนแล้งน้ำใจ เพราะยัง เคย ซื้อ เป๊ปซี่ให้ ลุงแก่ๆ ที่เป็นช่างทำงานก่อสร้างในซอย ใช่จะเป็นคนพูดจาไม่รู้เรื่อง หากจะถามเอาความ ยังคงมีน้ำใจอยู่บ้าง แต่สิ่งเหล่านี้ ก็หาได้ลดดีกรี คำว่า “คนบ้า” ในสายตาของคนรอบข้างไม่...

แล้ว ย่ำเย็นในวันหนึ่ง เป็นช่วงที่ใครต่อใครรีบเร่ง ในธุระ อาทิตย์ ก็เช่นกัน โลกของเขา ก็คือโลกของเขา ทุกสิ่งอัน คือของเขา ไร้กฎ ไร้กรอบ และ ไร้ซึ่งความกลัว....ในขณะที่เขากำลัง ปั่นจักรยานคู่ใจจะข้ามถนน รถโดยสารคันโต ก็ วิ่งผ่านมาด้วยความเร็ว อาทิตย์ หักรถจักรยานหลบทันแต่ กลับหันกลับไปด่าทอ คนขับชนิดที่ คนฟัง จะจดจำไม่ลืมคำด่า แล้ว เบรกที่คนเหยียบรั้งเอาไว้ ก็ แตก เพราะอารมณ์ ปี๊ดจากคำด่า ....จักรยานกลายเป็นเศษเหล็ก มากกว่าตอนที่มันยังใช้งานได้ ร่างของอาทิตย์ กระเด็น ห่างจาก รถโดยสารคันนั้นไปไกล 10 เมตร ฟ้ามืดลง พอๆ กับสีดำปนแดงเข้ม ไหลนองพื้น....

ทุกคนในตรอก ไม่เห็น อาทิตย์ หลายวัน และ คงไม่ได้เห็นเขาอีกต่อไป อาทิตย์ ถูกนำเข้าห้องไอซียู และ ทนทุกข์ทรมานกับอาการสมองบวม หนึ่งอาทิตย์ เขาจากไปพร้อมความต้องการครั้ง สุดท้ายในชีวิตที่เขาร้องขอ ต่อนายแพทย์เจ้าของไข้ หมอถามเขาครั้งสุดท้ายก่อนสิ้นลมว่า “อยากพูดอารัยไหม” อาทิตย์ทำปาก หมุบหมิบ จับใจความได้ว่า “เป๊ปซี่” แล้วเขาก็สิ้นลมลง ด้วยวัย14 ขวบ แม้แต่บัตรประชาชน ยังไม่มีโอกาส น่าเสียดาย ที่เขาน่าจะได้อยู่ชิมรสชาติเป๊ปซี่ หลายๆ รสชาติที่คงจะพัฒนาไม่หยุดหย่อน ....และ ได้มีโอกาสในหลายสิ่งถ้าเขายังมีชีวิตอยู่...

อาทิตย์ ชอบดื่มเป๊ปซี่เป็นชีวิตจิตใจ แม้ตาย เขายัง จินตนาการถึงความสุข ในขวดเป๊ปซี่...แทน คำอื่น...อย่างน้อยคนบ้าที่ใครๆเรียกขาน ก็ค้นเจอสิ่งสุดท้ายในลมหายใจสุดท้ายของชีวิต..

เพราะชีวิตเลือกเกิดไม่ได้ เรารู้วันเกิด แต่ไม่อาจรู้วันสิ้นสุดของชีวิต แล้ววันที่เหลือ เราอยากอยู่อย่างไร ทำอะไร โอกาสที่คนสิ้นลมไม่อาจได้คิดถึงในวินาทีที่เหลือ... เราคือผู้โชคดี และ แม้แต่ผู้ที่ต่ำต้อย ยังมีโอกาส....

ไม่ทันไรฟ้า ก็สว่าง เป็นเช้าอีกวัน แล้วกลับมืดมิด ในย่ำค่ำ.. ในวันนี้ เราได้ทำดังที่คิดและ อยากทำหรือยัง....อย่าเพียงเฝ้ารอ..เพราะเวลาที่เหลืออาจจะหมดลงตรง โค้งหน้าของถนน หรือ ตอนที่เราเดินข้ามถนน ตอนที่รถวิ่งผ่านไปด้วยความเร็วสูง....หรือ หากโชคดีไม่ต้องเจ็บปวด ก็อาจเป็นเพียงหลับไปชั่วนิรันดร์....