ความคิดเห็นที่ 1 [[[[ตอนที่ 1+2]]]] หงุดหงิด...หงุดหงิดที่สุดในโลก! ฉันเกลียดเขามากเลย เกลียดผู้ชายที่ชื่อเล่นว่า ‘Max’ เข้าไส้เข้ากระดูก ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเพื่อนผู้ชายที่- สนิทมาก(กว่าใคร)ของฉัน แต่นายแม็กซ์ก็ไม่เคยทำ- ตัวดีเลยสักครั้ง ทุกครั้งที่เราเจอกัน เขาจะต้องมีเรื่องมาตำหนิติเตียน- ฉันเสมอไม่เคยขาด ปากของนายแม็กซ์เป็นยิ่งกว่า- กรรไกรที่คอยแต่จะแง๊บ...แง๊บอยู่เรื่อย ฉันก็ไม่เข้าใจ- นักหรอกว่ามันจะอะไรกันนักหนา พวกเราไม่เคยเป็น- เพื่อนที่เป็นมิตรกันได้เกินหนึ่งวันเลย รู้ตัวอีกที...เราก็- เถียงกันอีกแล้ว(และที่สำคัญ...ฉันมักจะแพ้เสียด้วย) ปากร้าย...ใจร้าย แต่หน้าตาก็ร้าย(ฮือออ...ร้ายแบบที่- เพื่อนผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบเรียกว่า ‘หล่อร้ายกาจ’) โลกนี้- ช่างไม่ยุติธรรม ทำไมชอบเข้าข้างคนแบบแม็กซ์นักนะ!? ฉันกระแทกตัวลงที่โต๊ะไม้ซึ่งอยู่ใต้อาคารเรียนของคณะ- วิทยาศาสตร์ ค้อนฟ้าค้อนเมฆไปอย่างไม่รู้จะทำอะไรได้- ดีกว่านั้น เพราะเจ้าตัวการที่ทำให้ฉันของขึ้น...ได้เดินจาก- ไปแล้วอย่างอารมณ์ดี ก่อนหน้าที่เขาจะไป นายแม็กซ์ได้นำผลการเรียนเทอมที่แล้ว- มาให้ฉันดูเป็นขวัญตา ฉันรู้อยู่แล้วว่าเขาสอบเก่ง(...เพราะเขา- ไม่เคยเข้าเรียนนี่นา จะให้เรียกว่าเรียนเก่งได้อย่างไรกันเล่า) แต่- ไม่คิดเลยว่าเขาจะกวาด A ได้เกือบจะทุกวิชาขนาดนี้ ‘เป็นไง...อึ้งเลยล่ะสิ เธอควรจะชินได้แล้วนะ ยังไงเราก็จะได้- แบบนี้ทุกเทอมนั่นแหละ’ ใช่...เขาได้แบบนี้มาตลอด ผ่านมาสามภาคการศึกษาแล้วเขา- ก็ยังได้อยู่ดี ฉันคิดในใจแบบปลงๆ แล้วก็พยักหน้ารับส่งๆ ‘อื้อออ...ได้ก็ได้สิยะ ใครไปว่าอะไรนายไม่ทราบล่ะพ่อคนเก่ง แล้วที่ยอมลากสังขารมาไกลถึงนี่ ก็เพื่อจะเอาผลสอบให้ดูเนี่ยนะ ฉันไม่ใช่แม่นายนะ ไม่ต้องลงทุนขนาดนี้ก็ได้’ ‘เธอคิดว่าตัวเองสำคัญขนาดนั้นเลยหรือไงปังคุง’ เอาอีกแล้ว...เขาเรียกฉันว่า ‘ปังคุง’ อีกแล้ว! ชื่อเล่นของฉัน- ชื่อ ‘ปิงปอง’ นายแม็กซ์ขยันตั้งให้เป็นอย่างอื่นประจำ ปลาทองมั่ง- ...ปังคุงมั่ง วันดีคืนดีเขาเรียกฉันว่า ปัญญาอ่อน ด้วยซ้ำ! ‘แล้วนายเอามาประเคนให้ดูทำไมไม่ทราบ’ ‘เอามาอวดต่างหาก ไม่ได้เอามาประเคน’ เขายิ้มแบบน่า- ต่อยสุดๆ และพูดต่อด้วยเสียงเรียบๆ ‘อีกอย่าง...สมองอย่างเธอ- เป็นแม่เราไม่ได้หรอก รู้ไว้ซะด้วย’ ‘อ๊ายยย! ไปให้พ้นเลยนะ ไปเลยไป!’ คิดแล้วยังหงุดหงิดไม่หาย! เฮ้อ! ทำไมหนอ...คนที่ขยันเข้าเรียนสม่ำเสมอ ทำการบ้าน- ทุกครั้ง ถึงไม่ได้เกรดหรูๆ แบบไอ้จอมขี้เกียจบ้าง(บอกแล้ว- ...ว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรมกับฉันเลย) ความอิจฉาน่ะไม่มี...แต่ที่มีมันคือความหมั่นไส้มากกว่า- ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่กันคนละคณะกับฉัน วิชาเรียนของเรา- สองคนก็ต่างกัน(นายแม็กซ์อยู่คณะเศรษฐศาสตร์ ส่วนฉัน- อยู่คณะวิทยาศาสตร์)แต่ใครที่ขยันว่า...(ตามหลักแล้ว)ก็- ควรจะได้คะแนนสอบสวยกว่าอีกฝ่ายสิน่า แต่นี่อะไร ฉัน- ขยันกว่าแท้ๆ เลยเชียว ทำไมเขาได้เกรดมากกว่าฉัน(ตั้งเยอะ)ล่ะ นั่งค้อนลมค้อนแดดไปอีกพักใหญ่ ฉันก็ตัดสินใจกลับบ้าน...- เพราะเพื่อนๆ คนอื่นกลับกันหมดแล้ว แต่ยังไม่ทันได้ทำอย่างใจคิด ไอ้บ้าตัวแสบตัวเดิมก็โผล่มาตอนไหนไม่รู้ เข้ามาคว้ากระเป๋า- สะพายกับหนังสือของฉันไปถือไว้ พร้อมกับสั่งเสียงดัง “เลิกทำหน้าเป็นตูดซะทีได้มั้ย ได้คะแนนสอบน้อยไม่ถึงกับตาย- หรอกน่า” “ฉันไม่ได้ทำหน้าแบบนี้เพราะไม่พอใจคะแนนสอบตัวเองย่ะ” “แล้วเป็นบ้าอะไร” เขาส่ายหน้าระอา ก่อนจะพูดต่อ “ไปหา- อะไรอร่อยๆ กินกันเถอะ วันนี้ว่าง” ว่าแล้วเขาก็เดินนำไปทันที ไม่รอฟังคำตอบของฉันสักนิด- ว่าจะตกลงไปด้วยรึเปล่า ฉันค้อนอีกรอบจนชักจะสงสัยแล้ว- ว่าคนเราสามารถค้อนได้สักกี่รอบในหนึ่งวัน(แล้ววันนี้ฉัน ค้อนมาแล้วกี่รอบ) หากแต่สองเท้าของฉันก็เดินตามเขาไป โดยไม่ได้เอ่ยอะไร แม็กซ์ขับรถมาถึงร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ริมแม่น้ำ เจ้าพระยา เขาไม่เคยสนใจจะถามผู้ร่วมเดินทาง(อย่างฉัน) ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วว่าอยากจะไปทานอะไรที่ไหนเป็น พิเศษรึเปล่า เมื่อก่อนเป็นอย่างไร ปัจจุบันนายแม็กซ์ จอมเผด็จการก็ยังเป็นอย่างนั้น และที่น่าแปลกก็คือ... ฉันไม่เคยคิดจะเลิกเป็นเพื่อนกับเขาเลยสักที จากคุณ : ZeeZaa (zjoyz) - [ 1 มี.ค. 51 23:16:05 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วิวทิวทัศน์ที่มองเห็นจากระเบียงร้าน คือสะพาน พระรามแปดในตอนกลางคืน แสงไฟจากสะพานที่ มองเห็นจากจุดที่ฉันนั่งอยู่นั้นสวยงามมาก มีรถวิ่ง ผ่านไปคันแล้วคันเล่าอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักการจราจร ก็เริ่มตัดขัดเพราะเข้าช่วงใกล้ค่ำที่คนส่วนใหญ่กำลังเลิกงาน บรรยากาศในร้านโปร่งสบาย ด้วยเพราะลมจากแม่น้ำ และวงดนตรีลงเล็กๆ ที่คอยให้ความรื่นรมย์ด้วยเพลงไทย และเทศแบบฟังสบายๆ โต๊ะแต่ละโต๊ะตั้งห่างกันพอสมควร เพราะฉะนั้นถึงแม้ลูกค้าจะเต็มร้านแต่ก็ไม่ทำให้ดูอึดอัดเลย นับว่า...รสนิยมของนายแม็กซ์ยังใช้ได้อยู่ไม่น้อย แต่ฉันไม่มีทางชมเขาให้เปลืองพลังงานหรอก “โทรบอกที่บ้านรึยัง ว่าวันนี้กลับช้าน่ะ” เขาถามระหว่างที่ฉันกำลังเปิดรายการอาหาร ฉันจึงส่ายหน้าเป็นคำตอบ พลางอ่านรายการ กับข้าวไทยทีละอย่าง แต่ละอย่างมีรูปภาพที่ ชวนน้ำลายสอจริงๆ ฉันได้ยินแม็กซ์สั่งอะไรไป สามสี่อย่างแล้ว ฉันจึงพับรายการอาหารลงเพราะ ไม่รู้ว่าจะสั่งอะไรดี ให้คนที่คุ้นเคยกับสถานที่สั่งเองดีกว่า “เอาน้ำอะไร” “นายเอาน้ำอะไร” คนถูกถามกลับหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปสั่งพนักงาน ที่ยืนยิ้มอยู่ “ขอน้ำแดง...น้ำอัดลมนะครับ อีกที่นึงเป็น น้ำเปล่า” คล้อยหลังพนักงานผู้ยิ้มแย้ม ฉันก็หันไปถามเขา ทันที “ใครดื่มน้ำแดง แล้วใครดื่มน้ำเปล่า” “ให้เลือก...เธอจะเอาอะไรล่ะ” “เอาน้ำแดง” เขาหัวเราะร่วนกับคำตอบของฉัน แต่ก็พยักหน้า ไม่วายบ่นพึมพำ “แล้วเมื่อกี๊ที่ถาม...ทำไมไม่บอก ว่าจะเอาน้ำอะไร” “ก็มันนึกไม่ออกนี่นา” ฉันเถียงเสียงเบา “ว่าแต่ ...นายสั่งอะไรไปบ้างน่ะ” จากคุณ : zjoyz - [ 1 มี.ค. 51 23:17:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “เดี๋ยวอาหารมาแล้วก็รู้เองแหละ” จบประโยคนั้น เขาก็เงียบไปอีกนาน ฉันนั่งฟังเพลงเพราะๆ จาก วงดนตรีที่มีเพียงกีตาร์สองตัวและกลองเล็กๆ อีกสองอันอย่างไม่คิดจะเริ่มเปิดประเด็นสนทนาอะไร ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับฉันรู้จักกันมาหนึ่งปีกว่าแล้ว ฉันรู้จักเขาตั้งแต่เข้ามาในมหาวิทยาลัยเพราะเราได้ร่วม งานรับน้องใหม่ในกลุ่มเดียวกัน ความเป็นเพื่อนต่างคณะ ทำให้เราไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไรนัก แต่เพราะความเข้ากับ คนง่ายของฉันและความเป็นคนตรงไปตรงมาของเขา ทำให้เราสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ แม็กซ์เป็นผู้ชายที่เข้าข่ายคำว่า Bad-Boy ได้สบาย เขามีหน้าตาที่หล่อเหลาด้วยสามเชื้อสายในสายเลือด จีน-ไทย-อเมริกัน เป็นผู้ชายที่ไม่ได้หุ่นล่ำบึ้กแต่ก็ไม่ได้ ผอมบาง ฉันไม่อยากจะชมเลยว่าเขาน่ะ...หุ่นดีเป็นบ้า! เขาเป็นคนมีเพื่อนเยอะ มีสาวๆ เยอะพอๆ กับมีเพื่อน... นายแม็กซ์ชอบบริหารเสน่ห์ มันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันไม่เคย เข้าไปก้าวก่ายเพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวมากๆ นอกเสียจากว่าเขาจะเอามาเล่าให้ฉันฟังเอง ซึ่งนั่นทำให้ เราเหมือนพี่น้องกันมากกว่าการเป็นเพื่อนสนิทธรรมดา ฉันกับเขาเข้ากันได้ดีมากกว่าที่คิดเอาไว้เยอะ ซึ่งมันไม่น่า เป็นไปได้ เพราะฉันเป็นคนที่ค่อนข้างเกรงใจคนอื่น ขี้น้อยใจบ้างบางเวลา อ่อนไหวง่ายกับคำพูด โดยรวมแล้ว ฉันเป็นคนดีและเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ ส่วนแม็กซ์เป็นเด็กดื้อ... เขาสุภาพก็จริงแต่ตรงไปตรงมามาก(เกินควร) พจนานุกรม ฉบับความเกรงใจของเขามีเฉพาะกับผู้ที่เขาเคารพจริงๆ เท่านั้น เขาไม่เคยเก็บเอาเรื่องเล็กน้อยมาใส่ใจ รวมไปถึงไม่เคยใส่ใจว่า จะพูดอะไรแล้วทำให้ใครเสียใจบ้าง(เขาร้ายกาจจริงๆ นะเนี่ย) แต่เขาก็เป็นเพื่อนที่ดี “คิออะไรอยู่ เธอจ้องเราตั้งนานแล้วนะปังคุง” “คิดว่าเราสนิทกันได้ยังไง” ฉันตอบพลางยักไหล่ เพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องโกหกเขา “ทำไมคนแย่ๆ อย่างนาย ถึงได้มาสนิทกับคนดีๆ อย่างเราได้นะ” “มากไปหน่อยมั้ง” เขาใช้เสียงที่แสดงออกว่าค่อนข้างไม่พอใจ แต่รอยยิ้มเกลื่อนหน้า “เพราะเธออยากมีเพื่อนหล่อๆ ไง เหตุผล ง่ายๆ ใครๆ ก็รู้” ถ้ามีส้อมอยู่บนโต๊ะอาหาร ฉันคงใช้มันจิ้มเขาสักทีสองที (โชคดีของนายแม็กซ์จริงๆ ที่ไม่มีส้อม) “ฉันไม่เคยคิดว่านายหล่อย่ะ” “โกหก...ขอให้คืนนี้อาหารไม่ย่อย” เขาแช่งฉันเสร็จแล้ว ก็หัวเราะ คงเพราะเห็นสีหน้าปั้นยากของฉัน(ก็ฉันโกหก นี่นา กลัวอาหารไม่ย่อยด้วย ทำไงดี...) ฉันไม่รู้จะตอบว่าอะไรต่อดี เขาจึงถามขึ้นมาแทน “แล้ว ตกลงคิดออกรึยัง ว่าเราสนิทกันได้ยังไง” “เพราะว่าเราเป็นแม่พระ มาโปรดอสูรร้ายอย่างนายน่ะสิ” “ถ้าอย่างเธอเป็นแม่พระ ผู้หญิงทั้งโลกคงเป็นนางฟ้าไปแล้ว ล่ะปังคุง อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย” ดูปากมันเซ่! งึ่ยยย!! มันน่าเจ็บใจนักเชียว!!! เสียงโทรศัพท์เคลื่อนที่ในกระเป๋าถือของฉันดังขึ้น ฉันจึง หยิบมันขึ้นมารับ ก็พบว่าน้องชายของฉันโทรมาถาม... เนื่องจากฉันกลับบ้านผิดเวลา ฉันจึงบอกเขาไปว่าวันนี้ ฉันจะกลับค่ำหน่อยและไม่ต้องรอทานอาหารเย็น ฉันจะ ทานจากข้างนอกเข้าไปเลย หลังจากวางสาย นายแม็กซ์ก็นั่งตัวตรง ทำสีหน้าจริงจัง ใส่ฉัน ขณะเดียวกันบริกรก็นำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ เพื่อนตัวแสบของฉันรอจนบริกรจากไปแล้ว จึงเริ่มพูด “เรามีเรื่องจะบอก” จากคุณ : zjoyz - [ 1 มี.ค. 51 23:17:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “เรื่องอะไร...อย่าบอกนะว่านายมีแฟนใหม่อีกแล้ว คนเก่า เพิ่งเลิกไปได้ไม่ถึงเดือนดี เพลาๆ ลงบ้างเถอะน่าพ่อคุณ” “อย่ามาบ่นก่อนจะได้ฟังได้มั้ยยัยปัญญาอ่อน เรายังไม่ทัน ได้เล่าเลย” น้ำเสียงทุ้มๆ เริ่มส่อเค้าไม่พอใจอีกรอบ แต่ครั้ง นี้ใบหน้าไม่มีรอยยิ้มอีกแล้ว ฉันถอนหายใจ เหนื่อนหน่ายกับสรรพนามที่เขาใช้เรียกแทน ตัวฉันจริงๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จึงได้แต่เอ่ยถามออกไป “แล้วนายมีอะไรล่ะ” “เราจะโอนหน่วยกิจ ไปเรียนต่อที่เมืองนอก...เทอมหน้า” ยิ่งเขาพูดช้าเท่าไร มันก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น และยิ่ง ชัดเจนขึ้นเท่าไร...ฉันก็ยิ่งตกใจมากขึ้น “กะ...เกิดอะไร ขึ้นน่ะ ทำไมต้องไปเรียนต่อเมืองนอกด้วย” ฉันพาลคิดไปว่าเขาอาจจะมีปัญหากับอาจารย์ หรือไม่ก็มี ปัญญาอันหนักหนาสาหัสกับเพื่อนในคณะเดียวกัน แต่ คำตอบของเขากลับไม่ใช่เลยทั้งสองอย่าง “เธอนี่มันสมองน้อยจริงๆ เลยนะ จำไม่ได้หรือไงที่เรา เคยบอกว่าไอ้มิกซ์มันกำลังจะจบเกรดสิบสองน่ะ” มิกซ์เป็นน้องชายคนเดียวของเขา พี่น้องคู่นี่เรียนโรงเรียน นานาชาติในประเทศไทย แม็กซ์อายุมากกว่ามิกซ์หนึ่งปี เมื่อจบการศึกษาจากโรงเรียนนานาชาติแล้ว เขาก็เข้าเรียน ต่อในมหาวิทยาลัยเดียวกับฉัน คณะเศรษฐศาสตร์ หลักสูตร นานาชาติ ส่วนมิกซ์...กำลังจะจบเกรดสิบสอง(ซึ่งเทียบเท่า กับมัธยมศึกษาปีที่หก)และกำลังจะต้องเข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัย “แล้วไงต่อ...” “แต่ไอ้มิกซ์ มันอยากเรียนต่อที่อเมริกา” สีหน้าของเขา เคร่งขรึมขึ้นพอๆ กับน้ำเสียง “มันก็เลยไปบอกอาม่า...ท่าน อนุญาต แต่มีข้อแม้ว่าเราต้องไปด้วยเท่านั้น แด๊ดกับมี๊ ก็เลยขอร้องให้เราไปเป็นเพื่อนน้อง แล้วให้ทำเรื่องโอน หน่วยกิจไปเรียนต่อที่โน่นเลย เพราะว่ามหาวิยาลัยของ พวกเราทำได้อยู่แล้ว” ฉันเงียบกริบ สิ่งที่เขาเล่ามามันเหมือนคำบอกลาไม่มี ผิดเพี้ยน ซึ่งฉันรู้ตัวในวินาทีนี้เองว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ฉัน อยากได้ ถึงฉันจะไม่ชอบหน้าเขา เกลียดวาจาแย่ๆ ของเขา ค้อนเขาวันละห้าร้อยล้านตลบ ต่อว่าเขาวันละร้อยครั้ง พันครั้ง แต่ฉันก็ไม่เคยคิดว่าสักวันหนึ่งเขาจะจากไป ...ไกลแสนไกล “ตกลงว่า...เทอมหน้า นายจะโอนหน่วยกิจไปเรียน ต่อที่อเมริกา พร้อมกับที่มิกซ์ไปเข้ามหาวิทยาลัยที่ โน่นน่ะเหรอ” “ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอีก ก็คงเป็นแบบนั้น” คงแน่นอนแล้วล่ะ...เขากำลังจะไปแล้วจริงๆ ฉันคิดในใจ พร้อมกับก้มหน้ามองมือตัวเองที่วางประสานกันอยู่บนตัก เมื่อก่อน...เวลาที่ฉันไม่พอใจ หงุดหงิด หรือโกรธเขา ฉันจะไล่เขาไปให้พ้นๆ หน้า แต่ฉันเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า ถึงเวลาที่เขาจะไปพ้นจากหน้าฉันและกว่าเราจะกลับมา เจอกันอีกครั้งมันช่างเนิ่นนาน...ฉันกลับไม่อยากให้เขาไป ฉันกลับอยากจะถามนายแม็กซ์ ว่ามันไม่มีวิธีไหนบ้างเลยเหรอ ที่จะทำให้เขาอยู่ต่อ แต่ฉันไม่กล้าถาม เพราะเรื่องนี้เป็น เรื่องของอนาคตเขา เป็นเรื่องที่เขาตัดสินใจร่วมกับครอบครัว “จะไม่พูดอะไรบ้างเลยเหรอปังคุง” “นายอยากให้พูดอะไรล่ะ” ฉันเงยหน้าขึ้นมามองเขาและได้รับ คำตอบทั้งหมดจากนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มดังเปลือกไม้คู่นั้น เขาอยากให้ฉันถามเขาด้วยคำถามที่ฉันไม่อยากจะถาม เขาอยากให้ฉันบอกว่าฉันไม่อยากให้เขาไป แต่ฉันทำไม่ได้ ...ฉันพูดไม่ได้ เพราะลึกๆ ในใจฉันรู้ดีว่า...ถ้าหากเขาไป เรียนต่อที่สหรัฐอเมริกา อนาคตของเขาจะต้องไปได้อีก ไกลมาก แม็กซ์เป็นคนฉลาด เขาท้าทายกับข้อสอบมา หลายครั้งและไม่เคยเลยสักครั้งที่จะพลาด ถึงแม้ว่าเขา จะขี้เกียจเข้าขั้นรุนแรงขนาดไหน แต่เมื่อถึงเวลาจำเป็น ...แม้มันจะยากแค่ไหน นายแม็กซ์ก็ต้องขยันจนได้ (ฉันหวังว่าอย่างนั้นนะ) “นี่เธอจะบอกว่าเธอไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ เย็นชาไปหน่อยมั้ง” “เรายังไม่ได้พูดเลย” ฉันบอกเขาเสียงเบาและ พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะยิ้ม “แต่เราไม่ เสียใจนะ นายจะมีอนาคตที่ดีต่อไป ทำไมต้องเสียใจด้วย" อาหารที่สั่งไปทยอยเข้ามาเสิร์ฟ ทั้งปลาเก๋าสามรส ทอดมันกุ้ง(ที่ฉันชอบ) ยำวุ้นเส้นทะเลเดือด กรรเชียงปู ชุบแป้งทอด ต้มข่าไก่ กุ้งอบหม้อดิน ทุกอย่างล้วนหน้าตา น่ารับประทาน แต่ฉันกลับไม่อยากแตะต้องอาหารเลยสักนิด ไม่รู้สึกหิว...ไม่รู้สึกอยาก และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลัง รู้สึกอะไรอยู่ “ปิงปอง...” แม็กซ์เรียกชื่อฉันพลางมองหน้า ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมองตอบ “อะไรเหรอ” “ทานสิ เธอสมองกลับไปเลยหรือไง แค่เราบอกว่าจะ ไปเรียนต่อที่อื่น” “บ้าเหรอ! ฉันไม่ได้สมองกลับย่ะ” ฉันแหวใส่เขาไป ทีหนึ่งและได้รับรอยยิ้มกลับมา เป็นยิ้มที่ดูสบายใจเหลือเกิน “ค่อยยังชั่วหน่อย เรานึกว่าเธอจะเสียงดังไม่เป็นแล้วซะอีก” นี่เขาพูดเพราะอยากโดนแหวใส่หรืออย่างไรกันนะ!? “แล้วนี่นายสั่งอะไรมากมายเนี่ยแม็กซ์ มื้อเย็นนะ...จะ กินอะไรนักหนา” ฉันเริ่มกลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง ส่วนเขาก็กลับมายิ้มกวนๆ ตามประสาคนชอบกวน(ประสาท) จากคุณ : zjoyz - [ 1 มี.ค. 51 23:19:41 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “ก็สั่งมากินไง” เขายักไหล่ ก่อนจะตักอาหารเข้าปาก “มากันตั้งสองคน สั่งแค่นี้ไม่ถือว่าเยอะหรอกน่า” “นายเคยทำอะไรแบบที่คนปกติเขาทำกันบ้างรึเปล่าน่ะ มากันแค่สองคน...แต่สั้งเยอะขนาดนี้เนี่ยนะ” “อย่าบ่นเลยยัยแก่” เขาขมวดคิ้วพร้อมกับใช้ส้อมชี้ มาที่ฉัน “ตอนสั่งเธอก็ไม่ยอมช่วยสั่ง แถมไม่ปริปาก พูดอะไรเลยสักคำ ทีตอนนี้จะมาบ่น...เงียบไปเลยแล้ว ก็กินซะ ถ้าไม่พอใจล่ะก็ ทีหลังก็สั่งเอง เข้าใจ?” ฉันค้อนเขาไปหลายขวับ ก่อนจะยอมก้มหน้าก้มตา ทานอาหารมื้อเย็นที่ฝืดคอที่สุด ไม่ใช่เพราะอาหาร ไม่อร่อย...ทุกอย่างอร่อยจนฉันอยากจะเปิดรายการ อาหารเพื่อดูราคาว่าแต่ละอย่างแพงขนาดไหน แต่ เพราะสิ่งที่เขาเพิ่งบอกฉัน...มันทำให้ฉันรู้สึกตื้อๆ เหมือนมีก้อนแข็งๆ คอยแต่จะรื้นขึ้นมาจากลำคอ อยู่ตลอดเวลา หลังจากเงียบไปนาน เขาก็ถามขึ้น “เธอท่องศัพท์ไป ถึงไหนแล้วล่ะ” “ถึงตัวที่สาม” ฉันตอบไปส่งๆ เพราะจริงๆ ฉันยัง ไม่ได้ท่องเลย “แต่อย่าถามนะ เพราะลืมไปหมดแล้ว” “ปิงปอง...” นายแม็กซ์ทำหน้าดุใส่ฉัน เป็นใบหน้าแบบเดียวที่เขา ทำได้ไม่เนียนเลยแม้แต่นิดเดียว เขาไม่ใช่คนดุ(อย่าง น้อยก็สำหรับฉัน) ต่อให้เขาถลึงตาใส่ฉัน...ฉันก็ไม่กลัว อยู่ดีนั่นล่ะ “โธ่...นายก็รู้ว่าภาษาอังกฤษเรามันแย่ยิ่งกว่าอะไร ทั้งหมดในโลก จะมาเอาอะไรกับเรานักหนาเล่า” เป็นอะไรของเขานะ ตั้งแต่เมื่อเทอมที่แล้ว เขาก็หอบ เอาหนังสือไวยากรณ์ภาษาอังกฤษมาบังคับให้ฉันอ่าน จดคำศัพท์ภาษาอังกฤษมาให้ฉันท่องอาทิตย์ละเกือบ ยี่สิบคำ(ถือว่าน้อยนะเนี่ย...สำหรับเขาน่ะ) ชอบกำชับ ว่าให้ใส่ใจกับภาษาอังกฤษเยอะๆ หน่อย ทั้งๆ ที่ฉันไม่ มีวิชาเรียนเป็นภาษาอังกฤษเหมือนเขา ฉันรู้ว่าทั้งชีวิตเขาโตมากับภาษาอังกฤษ แต่ฉันเป็นแค่ เพื่อนสนิทของเขาเท่านั้นเอง จะมาบังคับให้ฉันเก่ง ภาษาอังกฤษไปด้วยทำไมกัน อีกอย่าง...เขากับฉันก็ คุยกันเป็นภาษาไทยด้วย “เธอน่ะโง่ซะไม่มีเลย ที่บอกไปน่ะไม่เคยฟังเลยหรือไง ว่าภาษาอังกฤษมันสำคัญขนาดไหน” “สำคัญอะไรนักหนา อย่างน้อยเราก็เป็นคนไทย” ฉันยืด อกตอบอย่างภาคภูมิใจ “ไม่ได้เป็นเมืองขึ้นใครสักหน่อย ทำไมต้องไปอะไรมากมายด้วยเล่า” “ถามหน่อยเถอะ...เธอเป็นเมืองขึ้นพยาธิหรือไง ถึงต้อง เรียนวิทยาศาสตร์ อ่านหนังสือเป็นบ้าเป็นหลัง เอาเป็น เอาตาย แล้วก็จะเป็นจะตายถ้าไม่ได้เกรดสวยๆ งามๆ” “ปากนายเหรอนั่น! พูดมาได้ไงน่ะ เป็นเมืองขึ้นพยาธิ” “อ้าว...ถ้าจะเรียนภาษาอังกฤษเพราะจะเป็นเมืองขึ้นอังกฤษ เธอก็ต้องเป็นเมืองขึ้นพยาธิ เพราะเธอเรียนพยาธิวิทยา” “มันไม่เหมือนกันสักหน่อย” ฉันเถียงออกไปแบบไม่เต็ม ปากเต็มคำ ความมั่นใจเริ่มหดหายไปทุกที “อธิบายมาสิว่ามันไม่เหมือนกันตรงไหน” “อังกฤษก็อังกฤษ พยาธิก็พยาธิเซ่...มันเหมือนกันยังไงเล่า” “พูดจาให้มันเหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัยหน่อยยัยปัญญาอ่อน ถ้าไม่มีอะไรจะเถียงก็อย่าแสดงความโง่ มันไม่น่าอายหรอก ถ้าจะยอมรับว่าแพ้แล้วน่ะ” อ๊ากกก...ฉันอยากจะกระโดดหักคอเขามาจิ้มน้ำพริกกินจริงๆ เลย! “ไอ้แม็กกี้!” ฉันกัดฟันกรอด “มันชักจะมากไปแล้วนะยะ!” “ก็มากไปตลอดนั่นแหละ ไม่เห็นมีครั้งไหนเลยที่เธอจะไม่พูดคำนี้น่ะ” เขายิ้มอย่างอารมณ์ดี ยิ้มทั้งปากทั้งตาชนิดที่พนักงานสาวๆ บางคนยังเหลียวมองแล้วเหลียวมองอีก แต่ฉันอยากจะ ชกหน้าเขาสักทีให้ยิ้มไม่ออก โทษฐานที่บังอาจมาว่าฉัน! “เอาล่ะๆ ฉันจะท่องศัพท์ของนายก็ได้ย่ะ” “เธอก็ท่องมาตลอด” แม็กซ์พูดทั้งๆ ที่ยังมีอาหารใน ปากเขา “แล้วจะมาขี้เกียจอะไรตอนนี้” “เราก็เหนื่อยเป็นบ้างสิ นายเล่นให้เราท่องอาทิตย์ละตั้งเยอะ” “เยอะอะไร เมื่อก่อนเราท่องมากกว่าเธออีกปังคุง อาทิตย์ละแค่ยี่สิบคำ น้อยจะตายไป” เขาบอกด้วย ท่าทางสบายๆ “คุ้นเคยกับมันเข้าไว้ ไม่เสียหายหรอก มันเป็นสิ่งเดียวที่คนส่วนมากบนโลกรู้เรื่อง ไม่ใช่พยาธิวิทยา ที่เธอเคร่งเครียดนักหนา เข้าใจรึเปล่า” “นายกำลังดูถูกวิชาที่เราเรียนอยู่เหรอไง” “ไม่บังอาจ...” เขาก้มศีรษะลงเล็กน้อย ดูแล้วน่าหมั่นไส้ นักเชียว “...แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอควรจะคิดให้ออกว่าต่อไป ในอนาคตอยากจะทำอะไร ไม่ใช่เรียนไปวันๆ เพื่อให้จบ และได้ปริญญาบัตรมาหนึ่งใบ และอนาคตของเธอต้องใช้ ความรู้อะไรบ้าง มีปริญญาบัตรแต่ไม่มีอะไรในสมอง ก็ไม่มีใครจ้างให้ทำงานหรอกนะ” “ที่นายพูดมาทั้งหมดเราเข้าใจ แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับภาษา อังกฤษนี่นา” “เกี่ยวสิ” แม็กซ์จิบน้ำนิดหนึ่ง ยิ้มบางๆ เหมือนผู้ใหญ่เอ็นดู เด็กๆ “งานส่วนใหญ่ต้องการคนที่ใช้ภาษาอังกฤษได้ เธอจะ ได้เปรียบเสมอไม่ว่าจะไปทางไหน หรือว่าจะไปที่ไหนในโลก ชีวิตก็เหมือนเกมส์ คนที่ได้เปรียบมากกว่าจะมีโอกาสมากกว่า ที่จะอยู่รอดเพื่อชัยชนะ” “นายอย่าบอกนะ ว่าที่นายพยายามยัดเยียดให้เราอ่านไวยากรณ์ ภาษาอังกฤษและท่องศัพท์ เพราะนายกำลังวางแผนอนาคตให้เราอยู่” “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” เขาส่ายหน้า “ใครจะไปคิดอะไรเยอะขนาดนั้น เราแค่คิดว่าเธอควรจะอ่านมัน เธอควรจะพูดได้และเข้าใจมากกว่า ที่เป็นอยู่ ก็เท่านั้นเอง...แต่ที่เพิ่งพูดให้ฟังน่ะมันเป็นผลพลอยได้ และก็เป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงต้องขยันมากขึ้น” “ก็จริงนะ” ฉันชักจะเริ่มเห็นด้วยกับเขา(นิดนึง) “แต่นายเห็น ชีวิตเป็นเกมส์มาตลอดเลยเหรอแม็กซ์” จากคุณ : zjoyz - [ 1 มี.ค. 51 23:21:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ฉันถามเพราะฉันสงสัยจริงๆ ถ้าเข้าเป็นชีวิตเป็นเกมส์...ทำไมดู เหมือนกับว่าเขาไม่ค่อยใส่ใจกับมันเลยล่ะ เขาเข้าเรียนบ้างและ ไม่เข้าเรียน(เป็นส่วนใหญ่)บ้าง ดูเหมือนกับว่าเขาไม่ค่อยจะ จริงจังอะไรสักเท่าไรนัก “ทำไม...แปลกเหรอไง” “ตอบมาก่อนสิ” “ทำนองนั้นมั้ง” เขาเลิกคิ้ว มองหน้าฉันราวกับจะถามว่า ‘รู้แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นมาน่ะ’ “แต่ทำไมนายไม่ค่อยตั้งใจเรียนเลยล่ะ” “เธอเคยไปนั่งเรียนกับเราในห้องเหรอไง ถึงได้รู้ว่าเราไม่ ตั้งใจน่ะ...หืม?” “ไม่เคยย่ะ” ฉันกระแทกเสียงตอบพร้อมกับค้อนเขารอบที่ร้อย “แต่ฉันสงสัยจริงๆนี่นา ดูเหมือนนายจะสนใจสาวๆ มากกว่าการเรียน” “ตั้งใจเรียนกับตั้งใจรู้...สำหรับเรามันต่างกัน ก็แค่นั้นเอง” “อะไร...ยังไงน่ะ ขยายความหน่อยสิแม็กกี้”     อะไรคือ ‘ตั้งใจเรียน’ ในความหมายของเขา แล้วอะไรคือ ‘ตั้งใจรู้’ แต่สำหรับฉันแล้ว...มันก็ไม่น่าจะแตกต่างกันสักเท่าไหร่ “ตั้งใจเรียน ก็คือตั้งใจรับสิ่งที่คนอื่นสอนเข้ามาเก็บไว้ในสมอง การเรียนสำหรับเราคือการเข้าไปฟังการอธิบายอะไรสักอย่าง จากคนที่มีความรู้เรื่องนั้นๆ” เขาตักอาหารเข้าปาก ดูท่าทาง เอร็ดอร่อย...ก่อนจะพูดต่อทั้งๆ ที่เคี้ยวอยู่นั่นแหละ “แต่ตั้งใจรู้ คือตั้งใจจะเข้าใจในสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อไปในอนาคต ตั้งใจรู้ใน สิ่งที่อยากจะรู้ ไม่ใช่ในสิ่งที่ต้องเรียนเพื่อให้มันผ่านๆ ไปวันๆ นึง” “แล้วนายมาสมัครเข้ามหาวิทยาลัยทำไม ถ้านายไม่อยากเข้าเรียน” “แค่บางวิชาเองที่เราไม่อยากเข้า” แม็กซ์หัวเราะ ยิ้มทะเล้นๆ “แต่ถ้าถามว่ามาทำไม ก็ต้องบอกว่า มาเอาปริญญา มันคือสิ่ง จำเป็นในชีวิตที่ต้องใช้” “แล้วเศรษฐศาสตร์ไม่ใช่สิ่งที่นายตั้งใจจะรู้จริงๆ หรอกเหรอ” “ต้องใช่สิ...ไม่ใช่จะเข้าเรียนคณะนี้ทำไม” เขาถามเหมือน คำถามของฉันมันพิสดารเหลือหลาย “อ้าว...มีนะ อย่าทำเป็นเล่นไป บางคนทนเรียนในคณะ ที่ตัวเองไม่ชอบเลย เพียงเพราะขอให้สอบเข้ามหาวิทยาลัย ในฝันได้ หรือไม่ก็เพราะว่าสอบเข้าคณะอื่นไม่ติดแล้วก็มี เยอะแยะถมเถไป” แม็กซ์ไม่ได้ยิ้ม หากดวงตาเขาเป็นประกายเหมือนกับว่า มันเป็นความรู้ใหม่สำหรับเขาอย่างไรอย่างนั้น “คนเรามี ทางเลือกเสมอนั่นล่ะ แต่บางทีทางที่มีให้เลือกมันก็ไม่มากนัก การต้องทำสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบแล้วฝืนทำต่อไปเรื่อยๆ ไม่ได้ หมายความว่าเราโง่ ขอให้รู้ตัวว่าทำอะไรอยู่...ขอให้รู้ว่าทำ ไปเพื่ออะไรก็พอ” ก้อนแข็งๆ รื้นขึ้นมาที่คอฉันอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาราว กับว่าเขากำลังบอกตัวเอง ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้อยากไปเรียน ต่อที่สหรัฐอเมริกาเท่าไรนัก แต่เขาทำเพื่อน้องชายของเขา ทำเพื่อบิดามารดา...เพื่อครอบครัว รวมถึงเพื่ออนาคตของ เขาเองด้วย “แม็กซ์...” “ว่าไง” “เราไปห้องน้ำแป๊บนึงนะ” เขามองหน้าฉันแวบหนึ่ง...ถอนหายใจยาว ก่อนจะพยักหน้า “ไปนานๆ ก็ได้...ไม่จำเป็นต้องไปแป๊บเดียวหรอก” ฉันไม่ได้ไปห้องน้ำ แต่ฉันวิ่งออกจากตัวเรือนของร้านอาหาร มาที่สวนข้างๆ มีม้านั่งขนาดสองคนนั่งซึ่งเป็นไม้เก่าๆ วางอยู่ ท่ามกลางดอกไม้หลากสีสัน จากตรงนี้ยังได้ยินเสียงเพลงคลอ เบาๆ ลมผัดแผ่วๆ...และน้ำตาฉันก็ไหลออกมาอย่างไม่อาจจะ กลั้นอีกต่อไป คิดถึง... หากเขาจากไปจริงๆ คำแรกที่จะเกิดขึ้นในใจของฉันคือคำว่า ‘คิดถึง’ ฉันคงเหงามากเวลาไม่มีเขา ใครจะมาคอยกวนประสาท ฉัน ใครจะมาคอยแกล้งฉัน ใครจะมาคอยทำให้ฉันหัวเราะ ใคร จะเขียนคำศัพท์ให้ฉันท่อง แล้วใครจะเอาผลสอบมาอวดฉันที่ คณะ ใครจะมาค่อยให้ฉันไล่...ให้ไปพ้นๆ ฉันปาดน้ำตาที่ร่วงระแก้ม ระหว่างที่เสียงทุ้มอันคุ้นเคยดัง ขึ้นข้างๆ “เรายังไม่ได้ไปพรุ่งนี้ ทำไมต้องร้องไห้ด้วย” “ใครบอกว่าเราร้องไห้เพราะนายจะไป” “ยังจะมีหน้ามาเถียงอีก” เขาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ฉัน ก่อนจะเอ่ยต่อ “ทำไมผู้หญิงชอบปากแข็งกันจัง” “อย่ามาคาดคั้นกันสิ!” ฉันตะโกนใส่เขา มองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง หากแต่คนถูกมองกลับยิ้มแป้นแล้น แถมยังทำตาหยีใส่อีกต่างหาก “คาดคั้นอะไรล่ะ แค่ไม่อยากให้ร้องไห้ ตาบวมแล้วไม่สวยนะ” “ปกติเราก็ไม่ได้สวยสักหน่อย” “มีคนพูดแบบนั้นเหรอไง”   เขาทำให้ฉันยิ้มออกจนได้ เพราะว่า... “นายนั่นแหละพูด ไอ้แม็กกี้บ้า!” ฉันอยากจะเตะเขาสักทีนึง จริงๆ นะเนี่ย เมื่อไรฉันจะมีโอกาสได้ทำดังใจสักที!? “อ้าวเหรอ” ทั้งน้ำเสียงทั้งแววตาใสซื่อสุดๆ “ไม่บอก ไม่รู้นะว่าเคยพูด” “นายมีกำหนดรึยัง ว่าจะไปช่วงไหน” “ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ก็คงเป็นช่วงมิถุนายน ก็อีกประมาณสี่เดือนนับจากนี้” ภาคการศึกษาของเขากับของฉันนับเวลาต่างกัน นั่นเพราะเขาศึกษาอยู่ในหลักสูตรนานาชาติ ซึ่งจะนับเวลาปิดและเปิดเทอมใกล้เคียงกับเวลาของ มหาวิทยาลัยในสหรัฐอเมริกา ภาคการศึกษาที่สอง (หรือที่เรียกว่าเทอมสอง)ของเขา จะปิดเทอมภาค ฤดูร้อนราวๆ เดือนมิถุนายน ถึงสิงหาคม ส่วนของ ฉันจะปิดภาคฤดูร้อนประมาณเดือนมีนาคม ถึงพฤษภาคม “แล้วทางมหาวิทยาลัยที่โน่น...ตอบรับมาแล้วเหรอ” “ยังทั้งคู่ ทั้งเราทั้งมิกซ์...แต่อาจารย์ที่ช่วยดูคะแนนให้บอก ว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เพราะคะแนนเราก็โอเค คะแนน ของมิกซ์ก็อยู่ในเกณฑ์ดีมาก” ไม่น่าสงสัยอะไรเลยในข้อนี้ แต่ที่ฉันถามเพราะเผื่อว่า บางทีอาจจะมีความหวังบ้าง...ความหวังว่าเขาจะยังอยู่ ประเทศไทยและไม่ได้ไปเรียนต่อที่ไหน ถ้าเขาจะไปเดือนมิถุนายน วันเกิดของฉันในเดือน กรกฎาคม...เขาคงไม่อยู่แล้วสินะ “กลับไปที่โต๊ะกันเถอะ หิวน้ำ” ฉันชวนเขาพลางลุกขึ้นยืน หลังจากนั้นแม็กซ์ก็ลุกและเดินตามฉันกลับมาที่โต๊ะอาหาร บริกรเข้ามาเก็บโต๊ะอาหารและถามว่าจะสั่งอะไรเพิ่มอีกไหม ฉันจึงสั่งเค้กชอคโกแลตมาหนึ่งชิ้น ส่วนนายแม็กซ์สั่งเบียร์ แก้วหนึ่ง ซึ่งฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเห็นว่าเขาสั่งไปแค่แก้วเดียว “วันนี้ไม่บ่นแฮะ หรือเพราะร้องไห้จนเหนื่อยแล้ว” “เปล่าสักหน่อย” ฉันเถียงอย่างไม่ค่อยมีอารมณ์จะเถียง นัก “เราไม่ได้ร้องไห้เยอะขนาดนั้นนะ” เขาพยักหน้ายิ้มๆ หากแต่นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกลับไม่ได้ ยิ้มด้วยเลย ทำไมกันนะ...อีกตั้งสี่เดือนกว่าเขาจะไป ทำไมฉันถึงรู้สึกใจหายได้มากมายขนาดนี้ แล้วทำไมสายตา ของเขาที่ทอดออกไปไกล ถึงได้ดูว่างเปล่าขนาดนั้น แม็กกี้...นายจะคิดถึงเรารึเปล่านะ ถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ ฉันตั้งคำถามในใจ...ตั้งใจจะไม่เอ่ยออกไปจนกว่าจะใกล้ เวลาที่เขาต้องเดินทาง ฉันจะใช้ช่วงเวลาที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่าที่สุด ฉันจะไม่ดุเขา ไม่ตวาดใส่ ไม่แหวใส่ ไม่ค้อนเขาอีก(แต่ไม่รู้จะทำได้รึเปล่า มันขึ้นอยู่กับความร่วมมือของนายแม็กซ์ด้วยนี่นา) ฉันจะเป็นเพื่อนที่ดี...เพื่อเขา จากคุณ : zjoyz - [ 1 มี.ค. 51 23:22:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สัปดาห์ถัดมาเหมือนสัปดาห์นรกสำหรับฉัน มีชั่วโมงที่ นัดเรียนเพิ่มมากมายเต็มไปหมด ในขณะที่ฉันต้องเตรียมตัว สอบปลายภาคไปในเวลาเดียวกัน ฉันเหนื่อยมากจนแทบไม่มี เวลาอ่านหนังสือ กลับมาถึงบ้านฉันก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงทันที เสียงโทรศัพท์เคลื่อนที่แผดก้องห้องนอนที่เงียบกริบ ยังไม่ทันรับ สายก็เดาได้ว่าใครโทรเข้ามา “อะไรแม็กซ์ เราใกล้ตายแล้ว อย่าเพิ่งกวนได้ไหม” “ไม่ได้จะกวน แต่จะโทรมาถามว่าตายรึยัง” “ตายแล้วจะมาพูดกับนายได้มั้ยเล่า!” ฉันล้มเลิกความคิด ที่จะทำดีต่อเขาไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่อาจจะทราบได้ แต่คน อย่างนายแม็กกี้จอมขี้เกียจ สมควรแล้วล่ะสำหรับน้ำเสียงแบบนี้ “งั้นก็อาบน้ำนอนได้แล้ว” เขาถอนหายใจ “บอกแล้วใช่ ไหมว่าให้ตั้งใจรู้ ไม่ได้ให้ตั้งใจเรียน” “นี่...เท่าที่จำได้นายไม่ได้บอกนะยะ” “อ๋อเหรอ” เสียงเขายียวนได้อีกนะเนี่ย มันน่านักเชียว! “วางไปได้แล้วถ้าไม่มีอะไรน่ะ เราจะไปอาบน้ำ” “ดีแล้ว...อย่านอนทั้งๆ ที่ยังไม่ได้อาบน้ำเลย แค่นี้เธอ ก็ไม่เหลือความเป็นกุลสตรีแล้วปังคุง บายนะ” พูดเสร็จปุ๊บ เขาก็ตัดสายปั๊บเหมือนรู้ว่าจะโดนแหว ทิ้งให้ฉันข่มเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่คนเดียว เช้าวันรุ่งขึ้นฉันไปมหาวิทยาลัยแบบยังไม่ค่อยอยากจะ ตื่นสักเท่าไรนัก ชั่วโมงเรียนที่นัดเพิ่มแต่ละรายวิชาได้ หมดลงไปแล้ว แต่เหลืออีกเพียงไม่กี่วันฉันก็กำลังจะสอบ ปลายภาค คำว่า ‘Final examination’ ลอยไปลอยมาอยู่ ในสมองฉันราวกับคอยย้ำเตือนว่าฉันยังไม่ได้เริ่มอ่านเลย สักวิชาเดียวและฉันไม่มีทางอ่านทันแน่ๆ ฉันเข้าเรียนวิชาของภาคเช้าด้วยความเหนื่อยล้าและ ท้อแท้ในจิตใจ สามชั่วโมง่านไปอย่างเชื่องช้าโดยไม่มี อะไรเข้าไปในสมองฉันเลยสักอย่างเดียว(...แล้วฉันจะ เข้าเรียนให้มันได้อะไรขึ้นมาเนี่ย)       หลังจากจบวิชาเรียน เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งในคณะเดียว กับฉันก็เดินมาหา วางชีทปึกหนาปึกหนึ่งลงข้างๆ ฉัน พร้อมกับบอกยิ้มๆ ว่า “เมื่อวานเธอลืมไว้ที่โรงอาหารน่ะ มีคนเข้าหวังดีช่วยเก็บมาฝากไว้ให้เธอ ฉันก็เลยอาสา เอามาให้จ้ะ” ฉันมองชีทปึกหนาอย่างสงสัย คิ้วของฉันขมวดแน่น ขณะพยายามนึกว่าไปลืมชีทหรือเอกสารหน้าตาแบบนี้ ไว้ที่ไหนรึเปล่า แต่ยังไม่ทันได้คิดออก ผู้ที่นำมาให้ก็ เดินจากไปแล้วเรียบร้อย มุมขวาบนของชีทแผ่นแรกเขียนชื่อของฉันไว้ด้วยปากกาสีฟ้า ‘PingPong’ มันคงจะเป็นชีทที่ฉันขอยืมใครสักคนไปถ่ายเอกสาร แล้วลืมไว้นานแล้ว พอดีมีคนที่รู้จักฉันไปเจอเข้า...เขาก็เลยฝากมาให้ หากแต่เมื่อเปิดดูผ่านๆ มันกลับไม่ใช่กระดาษที่ถูกถ่ายเอกสารมา กระดาษสีขาวทุกแผ่นถูกเขียนไว้ด้วยลายมือของใครสักคนหนึ่ง ด้วยดินสอ ฉันตกใจมาก...เพราะคิดว่าคนที่หวังดีนำชีทมาส่งให้ คงส่งผิดคน แต่ชีทเหล่านี้ล้วนมีแต่เนื้อหาวิชาที่ฉันต้องใช้สอบ ปลายภาคทั้งนั้นและภาควิชาพยาธิวิทยาก็มีฉันคนเดียวที่ชื่อ ‘ปิงปอง’ “แล้วมันจะเป็นของใครไปได้ละเนี่ย” ฉันพึมพำถามตัวเอง แต่ก็ไม่สามารถนึกคำตอบได้เลย “หรืออาจจะมีคนเขียนชื่อผิด” คิดไปคิดมาอย่างไรก็คิดไม่ออก ฉันจึงตัดสินใจเก็บชีทกลับบ้าน เมื่อกลับมาถึงบ้านฉันก็ค่อยๆ เปิดอ่านทีละแผ่น ชีทเหล่านี้มี เนื้อหาที่เหมือนกับที่ฉันเรียน เพียงแต่ไม่มีตัวอักษรภาษาไทย ปรากฏขึ้นมาเลยสักหน้า ราวกับว่าคนที่เขียนชีทฉบับนี้ย่อเนื้อหา โดยสรุปออกมาจากตำราเรียนฉบับภาษาอังกฤษ(Text book) ส่วนมากที่พบเป็น Mapping ที่แจกแจงเนื้อหาโดยสรุปและเขียน อธิบายในสิ่งที่ยากๆ เอาไว้เป็นบางส่วน หากแต่เนื้อหาบางส่วนก็ เกินจากที่เรียนมาบ้าง แต่ไม่มีส่วนใดขาด ฉันยิ้มออกมาอย่างโล่งใจขณะที่อ่านชีทฉบับนั้นไปเรื่อยๆ เหมือนสววรค์รู้ว่าฉันกำลังมีปัญหา ส่งเนื้อหาโดยย่อของ วิชาเรียนมาโปรด...เพื่อให้ฉันอ่านหนังสือสอบทัน! ในที่สุดฉันก็สามารถอ่านจบทันเวลาสอบ ต้องขอบคุณใคร ก็ตามที่เอาชีทชุดนั้นมาให้จริงๆ ไม่อย่างนั้นฉันอาจจะแย่ไปแล้ว ...เนื้อหามากขนาดนั้น ถ้าไม่สรุปออกมาแล้วล่ะก็...ไม่มีทางอ่านทันเลย หลังจากสอบวิชาสุดท้ายเสร็จ ฉันก็แทบจะยกชีทปึกนั้นขึ้นเท่นบูชา ไม่เพียงแต่ช่วยชีวิตฉันไว้ แต่คำตอบส่วนมากที่ฉันเขียนลงไปใน ข้อสอบปลายภาคล้วนมาจากลายมือของใครก็ไม่รู้ที่เขียนเอาไว้ให้ทั้งนั้น     “อารมณ์ดีเชียวนะ ทำได้หมดเลยหรือไง” จากคุณ : zjoyz - [ 1 มี.ค. 51 23:24:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 “มันจะไม่ดี ก็เพราะเห็นหน้านายนี่แหละ” ฉันหันไปตะโกน ใส่นายแม็กซ์ แค่ได้ยินเสียงเขาฉันก็รู้แล้วว่าเป็นใครไปไม่ได้อีก “อ้าว...อุตส่าห์ถามดีๆ” “ย่ะ! ทำได้...ทำได้เยอะด้วย” ฉันยิ้มตอบเขา รู้สึกดีมากที่ทำ ข้อสอบได้ “แล้วนายไม่มีเรียนหรือไง ถึงได้มาร่อนแถวนี้น่ะ” “นี่มันสี่โมงเย็นแล้ว” เขายกนาฬิกาให้ฉันดู “ถึงมีก็เลิกแล้วล่ะเจ๊” “แล้วมาทำอะไรแถวนี้ล่ะ” “มาหาเธอไงยัยโก๊ะ” นายแม็กซ์เคาะศีรษะฉัน “เธอคิดว่าเรา มาเข้าห้องน้ำเหรอไง” “แล้วมาหาทำไมเล่า” ฉันแหวเข้าให้อีกครั้ง “จะตอบให้มัน ดีๆ หน่อยไม่ได้เหรอ” “มาถามว่าทำได้มั้ยน่ะ” เขายักไหล่ หัวเราะเบาๆ “ทำได้ก็ดี แล้ว...ไปล่ะนะ จะรีบกลับบ้าน ง่วงนอน” จบประโยคเขาก็หมุนตัวกลับลงบันไดไป ฉันจึงได้แต่ยืน ขมวดคิ้ว สายตาเหลือบไปเห็นเพื่อนผู้หญิงที่นำชีทมาให้ ฉันวันนั้น ฉันจึงวิ่งเข้าไปหาเธอทันที “เธอๆ...ขอถามอะไรหน่อยสิ” “ว่าไงเหรอปิงปอง” “ใครเป็นคนฝากชีทไว้ให้เราเหรอ เขาบอกรึเปล่าว่าเขาเอา มาจากไหนน่ะ” “เขาไม่ได้บอกหรอกว่าเอามาจากไหน” เธอยิ้มให้ฉันเหมือน รู้ทันอะไรบางอย่าง “แต่คนที่ฝากมาให้เธอ ก็คือผู้ชายคนที่ หน้าตาน่ารักๆ ที่เธอเพิ่งคุยกับเขาไปเมื่อกี๊นี้ไงล่ะ เขากำชับ แล้วกำชับอีกว่าอย่าลืมเอามาให้เธอเด็ดขาด เขาบอกว่ามัน สำคัญกับเธอมากๆ” “คนเมื่อกี๊น่ะเหรอ...เป็นคนฝากมาให้ฉัน” “ใช่แล้วล่ะ” เธอยิ้มให้ฉัน “ฉันต้องไปก่อนนะปิงปอง ไว้ เจอกันจ้ะ” =-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-= <<<<<<<<<<<พบกันใหม่ [[ตอนที่ 3+ตอนจบ]] นะคะ บ๊ายบายยยย>>>>>>>>>>>   =-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-= คุณ waidhaya ช่วยตรวจให้...ก็เลยมาแก้คำผิดค่ะ ^^ ขอบคุณค่ะ แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 51 10:32:50 จากคุณ : zjoyz - [ 1 มี.ค. 51 23:26:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตรวจคำผิด “มันจะไม่ดี ก็เพราะเห็นหน้านายนี่แหละ” ฉันหันไปกระโตน ใส่นายแม็กซ์ แค่ได้ยินเสียงเขาฉันก็รู้แล้วว่าเป็นใครไปไม่ได้อีก เป็นตะโกนนะจ๊ะ นายแม็กเป็นพวกชอบนะแต่ไม่แสดงออกจริงๆ ด้วย อิอิ จากคุณ : waidhaya - [ 2 มี.ค. 51 00:26:42 ]

ความคิดเห็นที่ 10 งื้อ...พูดมาโดนใจมากๆน้ำตาจะร่วง หลักการตั้งใจรู้ของนายแมกซ์เหมาะกับเราเสียเหลือเกิน เพราะเราทำตัวเป็นปังคุงมาทั้งชีวิตแล้วน่ะ แง้ๆ ตอนนี้เรียนป.เอกเริ่มรู้สึกชีวิตไร้แก่นสารเพราะเกรดมันไม่สำคัญอีกต่อไป แล้วอะไรล่ะที่สำคัญ ...จะตั้งใจเรียนเพื่อรู้คร้าบ... จากคุณ : Mneme (Mnemosyne) - [ 2 มี.ค. 51 03:18:14 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ทำไมไม่เรียนกับเพื่อนร่วมรายวิชาล่ะ จากคุณ : scottie - [ 2 มี.ค. 51 21:34:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 งงกะคำถามคุณสก๊อตตี้แฮะ แต่ปิงปองไม่น่าดูถูกตัวเองเลยนะ เรื่องวิธีการเรียน เทคนิค และแนวคิดที่ดี ก็เป็นสิ่งที่สำคัญ แต่ความพยายามไม่ใช่เรื่องแย่เลย สิ่งที่พยายามไปไม่มีทางสูญเปล่า ไม่ว่าผลของมันจะออกมาเป็นยังไง ก็อย่างที่แมกซ์พูด ตั้งใจรู้ ...ถ้าพยายามแล้วมันก็ต้องมีอะไรที่เรารับเข้ามาได้จริงๆ เรามีรุ่นน้องหลายคนเลยค่ะ ที่คิดแบบปิงปอง คิดว่าตัวเองทำแล้วพยายามแล้ว แต่เพราะไม่ฉลาด ไม่เก่ง เลยทำไม่ได้อย่างคนอื่นเค้า ก็อย่างที่แมกซ์บอกอีกนั่นแหละ วิธีการพยายามของแต่ละคนไม่เหมือนกัน เราอาจจะแค่ยังไม่เจอวิธีการของตัวเอง  หรืออาจจะพยายามไม่พอก็ได้ แต่ยังไง เราก็ชื่นชมคนขยันอยู่ดี ต่อให้ฉลาดยังไง สุดท้ายมันก็ขึ้นอยู่กับว่าทำหรือไม่ทำมากกว่า แต่ชอบเรื่องแบบนี้นะคะ ความรักที่มีพื้นฐานมาจากมิตรภาพ จากคุณ : The SoVo - [ 2 มี.ค. 51 22:44:33 ]

ความคิดเห็นที่ 13 รู้สึกว่าแมกซ์เก่งจนจะโอเวอร์ไปแล้ว ตัวเองเรียนเศรษฐศาสตร์ แต่สามารถสรุปย่อให้คนเรียนวิทย์เข้าใจและสอบได้เนี่ย ไม่ธรรมดาเลยละ เพราะแนววิชาไม่เฉียดกันเลย อีกนิดค่ะ สงสัยว่า แมกซ์สรุปเป็นภาษาอังกฤษล้วน แต่ปิงปองเข้าใจได้หมด ไม่ขัดกับที่ไม่ชอบท่องภาษาอังกฤษเหรอ จากคุณ : goldensun - [ 3 มี.ค. 51 22:38:30 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แต่งได้น่ารักจัง จากคุณ : tree (khowtok) - [ 4 มี.ค. 51 12:54:06 ]

ความคิดเห็นที่ 15 :D Sanook dee jung ka จากคุณ : xyz (xyzjung) - [ 13 มี.ค. 51 23:00:46 ]