หญิงสาวที่กลัวฝน
อากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในร้านแพร่ออกมาปะทะกับร่างกายฉันเมื่อฉันเปิดประตูกระจกใสเข้าไปในร้าน
เธอซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะมุมร้านเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียงเปิดประตูด้วยใบหน้าเศร้าและรอยยิ้มแห้งๆ
...อีกแล้ว...ฉันทำมันอีกแล้ว...อีกครั้งแล้ว...
ดวงตาหมองของเธอซึ่งส่งมายังฉันบอกอย่างนั้น...ใช่...ฉันรู้ดี...กับดวงตาที่แสนคุ้นเคยคู่นี้
ฉันก้าวยาวๆ ตัดผ่านโต๊ะและแขกรายอื่นของร้านตรงไปหาเธอในทันที และเมื่อฉันนั่งลงบนเก้าอี้ที่ตรงข้ามฝั่งโต๊ะอาหารกับเธอ
...หยาดน้ำใสๆ ซึมผ่านออกมาจากดวงตาอันคุ้นเคยคู่นั้น...ตาแดงและขอบตาบวมของเธอบอกได้ว่าเธอไม่ได้เพิ่งร้องไห้เมื่อสักครู่...
...ฉันเพ่งพิศดวงหน้าของเธออย่างพินิจ...และ...อย่างเห็นใจ...มือเอื้อมไปจับกุมมือของเธอไว้...
...ถึงแม้การกระทำของฉันในเวลานี้ไม่อาจทำให้อะไรๆ ดีขึ้นมา...แต่อย่างน้อยฉันก็เพียงอยากให้เธอรับรู้ว่า...ฉันยังคงอยู่ตรงนี้กับเธอ ยังคอยห่วง คอยฟัง และปลอบใจเธอเหมือนที่ผ่านๆ มา
กี่ครั้งแล้วนะที่ฉันเห็นน้ำตาไหลออกจากดวงตางามนั้น...กี่ครั้งแล้วที่ฉันได้ยินเสียงสะอื้นออกจากปากงาม...กี่ครั้งที่ฉันต้องเห็นใบหน้าอมทุกข์ของเธอ...และ...มันจะต้องเป็นอย่างนี้ไปอีกกี่ครั้ง
...เธอ...ผู้ซึ่งเป็นเพื่อนเก่าแก่ของฉันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมต้นจนกระทั่งเรียนจบมหาวิทยาลัย...
ด้วยหน้าตาน่ารักและนิสัยช่างพูดของเธอ...จึงช่วยไม่ได้ที่แต่ไหนแต่ไรมาจะมีหนุ่มๆ มากหน้าหลายตา
คอยวนเวียนอยู่รอบๆ กายเธอ
และแน่นอน...เธอไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหน...และเธอเองก็คงเหมือนกับหนุ่มสาวทั่วๆ ไป คือต้องการมีใครบางคนคอยห่วงใยและคอยให้ห่วง...หลายๆ ครั้ง ความสัมพันธ์ของเธอกับชายหนุ่มที่เข้ามาคบหาสมาคมด้วยดูเหมือนจะไปกันได้สวย
...แต่ทุกครั้งเช่นกัน...ทุกครั้งที่ชายหนุ่มเหล่านั้นต้องการจะสานความสัมพันธ์ต่อให้มากกว่าความเป็นเพื่อน...
...ทุกสิ่งทุกอย่างจะจบลง...
...เธอปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยทุกครั้งที่ชายหนุ่มเหล่านั้นบอกรักเธอ...
มีอยู่ครั้งหนึ่งซึ่งฉันอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย...ชายหนุ่มผู้ซึ่งคบหากับเธอและฉันในฐานะเพื่อนสนิทมานาน
...เขาสารภาพกับฉันตรงๆ ว่าชอบเธอและขอให้ฉันช่วย...
ด้วยความนึกสนุกและอยากให้เพื่อนทั้งสองได้คบกัน ฉันจึงพาเขาไปซื้อของแทนใจชิ้นหนึ่งสำหรับมอบให้เธอในวันวาเลนไทน์
...มันเป็นดอกกุหลาบประดิษฐ์ที่ถูกบรรจุอยู่ในขวดสีสวย...
ฉันและเขาวางแผนกันอย่างกระตือรือร้นและคาดหวังความประทับใจจากเธอ
...แต่...เมื่อถึงวันนั้น...เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นความเกรี้ยวกราดและคำพูดรุนแรงของเธอ...
ขวดสีสวยถูกเหวี่ยงลงพื้น...ดอกกุหลาบและเศษแก้วแตกกระจายเกลื่อนพื้น
...เขาเดินจากไปในทันทีด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในขณะที่ฉันได้แต่ยืนตาค้าง...
และ...ก่อนที่ฉันจะต่อว่าเธอ...น้ำตาเธอไหล...คำปลอบใจและการโอบกอดถูกนำมาใช้แทนคำพูดต่อว่า
...นั่นเป็นครั้งแรก...ชายหนุ่มคนนั้นและเธอไม่เคยพูดคุยกันอีกนับจากนั้น...
หลายๆ ครั้งเธอเองก็เสียใจในสิ่งที่เธอได้ทำลงไป...ฉันรู้ดี...รวมถึงในครั้งนี้ด้วย
วันนี้เป็นวันที่เธอมีนัดกับเพื่อนรุ่นพี่ซึ่งคบหากันมาตั้งแต่เรียนจบและเริ่มทำงาน...และวันนี้...เป็นวันที่ชายหนุ่มผู้นั้นจะเผยความในใจของเขาต่อเธอที่อยู่ตรงหน้าฉันในขณะนี้เสียที
แต่หลังจากที่เธอโทรศัพท์ไปหาฉันเมื่อสักครู่ก่อนหน้านี้...ฉันก็รับรู้ได้ในทันที
...อีกแล้ว...ฉันทำมันอีกแล้ว...อีกครั้งแล้ว...
...เธอก็เหมือนกับหญิงสาวคนอื่นๆ ที่ต้องการความรัก การดูแลเอาใจใส่...
...แต่เธอเพียงแค่กลัวเท่านั้น...
เธอเพียงแค่ยินดีกับความสัมพันธ์หลวมๆ สบายๆ เช่นเดียวกันกับที่เธอชอบสภาพอากาศในวันที่ฟ้าใส
...คบหากันแบบสบายๆ ไปเที่ยวกันแบบสบายๆ หัวเราะยิ้มหัวกันแบบสบายๆ...
...เธอกลัว...กลัวว่าความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไปจะทำให้อะไรๆ เปลี่ยนแปลง...
...เธอกลัวว่าสักวันเมฆฝนจะตั้งเค้ามาแทนท้องฟ้าใสกระจ่าง...
ใช่...ฉันรู้...เธอเพียงแค่กลัวเท่านั้น...กลัวการเปลี่ยนแปลง...กลัววันที่ฝนจะตกลงมาทำเธอเปียกปอน
ฉันบีบมือเธอเบาๆ เป็นการปลอบใจ...เธอฝืนยิ้มมาให้ฉันอย่างยากลำบาก...น้ำตายังคงคลออยู่ที่ขอบตา
ปี๊บๆ...ปี๊บๆ...ปี๊บๆ...ปี๊บๆ
เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น...เธอก้มลงไปหยิบมันออกมาจากกระเป๋าถือ...ดูชื่อสายเรียกเข้าก่อนจะยื่นโทรศัพท์นั้นมาให้ฉันดู
...เขานั่นเอง...เขาโทรกลับมา...เขา...คนที่เธอเพิ่งตะเพิดไปเมื่อสักครู่...
ฉันทำทีเชิงรบเร้าให้เธอรับสาย ก่อนที่เธอจะทำตามคำแนะนำของฉันอย่างลังเล
...ไม่มีเสียงใดๆ เล็ดรอดออกมาจากปากของเธอ...เธอยังคงฟังเสียงที่ยังคงส่งผ่านมาจากต้นทางอย่างเงียบๆ...สีหน้าเริ่มมีอาการดีขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ เริ่มปรากฏที่มุมปาก...
...ฉันเฝ้ามองดูใบหน้าของเธออย่างเงียบๆ และอดยิ้มตามเธอออกมาไม่ได้...
...ถึงแม้ไม่รู้ว่าที่ต้นสายพูดอะไร...แต่ฉันก็รับรู้ได้ว่านั่นต้องเป็นเรื่องดีอย่างแน่นอน...
...อาจจะเป็นเขาคนนี้ก็ได้...ที่จะช่วยให้เธอหลุดพ้นจากคำสาปร้าย...
...เขาที่ไม่ถอดใจเมื่อเจอทางตัน...เขา...ผู้ซึ่งไม่หลบหนีไปเมื่อเจอกับเหตุการณ์คาดไม่ถึงที่เธอสร้างขึ้น...
ใช่...อาจจะเป็นเขา...คนที่จะทำให้เธอได้รู้ว่าแท้จริงแล้วสายฝนที่เธอกลัวนั้นเย็นชื่นฉ่ำเพียงใด
เขา...ที่จะกุมมือและพาเธอฝ่าพายุฝนในจิตใจไปสู่วันที่ท้องฟ้าใสกระจ่างอย่างแท้จริง
...และนั่นจะทำให้เธอได้รู้ว่า...
...หลังพายุฝนผ่านพ้นไป ท้องฟ้านั้นสวยงามเพียงใด...
จากคุณ :
KTHc 
- [
1 มี.ค. 51 23:20:06
]
หญิงสาวที่กลัวฝน
