ความคิดเห็นที่ 1 9. ผู้ช่วยที่ไม่คาดฝัน (ครึ่งแรก) เขากำลังฝัน... รามิตมองอาณาจักรแห่งความฝันนี้อย่างสนใจ เพราะเขาคุ้นเคยกับพื้นดินแห้งผาก ท้องทุ่งหญ้าแห้งกรอบสีน้ำตาล เหนือผืนดินมีแต่ต้นไม้ตายซาก... นี่คือทัศนียภาพอันแสนคุ้นเคย...ทุ่งกาลีแห่งตะวันตก เขาเห็นเกวียนเทียมม้าเล่มหนึ่งวิ่งตะลุยมาบนท้องทุ่งกันดารด้วยความเร็วสูง ราวกับกำลังหนีอะไรบางอย่างที่น่าสะพรึงกล้ว รามิตก้มลงมองที่เท้าตนเองก่อนจะพบว่า ทั้งร่างเขากำลังลอยอยู่เหนือทุ่งกาลีแห่งตะวันตก ไม่มีใครบินได้....รามิตรู้อยู่แล้ว ดังนั้นตอนนี้ร่างของเขาจึงเป็นเพียงร่างนิมิตเท่านั้น แต่เขาไม่แกร่งพอที่จะแยกร่างนิมิตออกมาจากร่างจริงได้ และนายท่านเองก็ไม่คิดสอน ด้วยอันตรายเกินไป ดังนั้น ต้องมีใครสักคน ‘เรียก’ เขามา ใครสักคนที่แกร่งมากพอ ใครสักคนที่มีพลังเวทมากกว่าเขา เสียงหัวเราะหนึ่งลอยมาตามลม รามิตหันไปทางต้นเสียง เงาสีดำบางอย่างปรากฏขึ้นบนน่านฟ้าขมุกขมัว ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนหนึ่ง... ทันใดนั้นทัศนียภาพรอบตัวก็เปลี่ยนไปในทันใด และโยกคลอนอย่างน่ากลัว ทัศนียภาพที่ล้อมรอบตัวเขาสลายและจางหายไป กลายสภาพเป็นถ้ำโพรงขนาดใหญ่ เต็มไปด้วยหินแหลมคม บนเพดานยุ่บยั่บไปด้วยสิ่งมีชีวิตบางอย่างที่ซุกซ่อนตัวอยู่ในความมืด ผนังโดยรอบคล้ายหินผลึกที่สามารถเรืองแสงอยู่ในความมืด เขาหนาว หนาวจนตัวสั่น... รามิตกะพริบตาอีกสองสามครั้งคล้ายกำลังเรียกสติให้คืนจากเงาร่างอันน่ากลัวในความฝัน แล้วพยายามลุกขึ้นนั่ง ภาพสะท้อนที่เห็นจากเงาผลึกใสนั่นคือ เขายังคงสวมชุดแบบเดียวกับคนเรือตามเดิม เสื้อผ้าที่ดูเก่ามอซออยู่แล้วเปื้อนดินโคลนบนพื้น หากสิ่งที่เปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดคือ ร่างกายที่อ่อนล้าลงครึ่งหนึ่ง ข้าออกมาจากโดมน้ำมรณะนั้นได้อย่างไร? แล้วเขาอยู่ที่ไหนกัน? จนเมื่อสายตาเริ่มปรับระดับจนชินกับความมืด เขาจึงค่อยเห็นสิ่งรอบข้างชัดเจนขึ้น เด็กหนุ่มจึงก้าวลงมาจากแท่นหินเย็นเชียบ ก่อนจะตัดสินใจเดินไปยังแสงสีขาวที่ส่องเป็นลำมาจากมุมห้องด้านหนึ่ง แสงจากคบไฟสะท้อนให้เห็นสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า คนผู้หนึ่งกำลังนั่งหันหลังตกปลาในลำธารใต้ดินอย่างสบายใจ ทั้งๆ ที่ยังนั่งหันหลังอยู่ ฝ่ายนั้นกลับทักขึ้นก่อน “เจ้าฟื้นตัวได้เร็วดี สมเป็นศิษย์เอกแห่งจอมเทพ” จากคุณ : run saya - [ 1 มี.ค. 51 23:33:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ว่าแล้วเจ้าตัวก็หันมา ดวงตาสีดำของเขายังคงไม่มีประกายแสง น่าแปลกนักที่รามิตกลับรู้สึกว่าเคยพบเห็นหน้าคนผู้นี้มาก่อน แม้เขาจะไม่รู้ว่าคนผู้นี้เป็นใคร หากการที่อีกฝ่ายไม่ได้แสดงท่าทีคุกคาม เด็กหนุ่มจึงมิได้แสดงกริยาต่อต้านแต่อย่างใด เขาจึงทรุดตัวลงข้างผนังถ้ำ เนื่องจากยังรู้สึกอ่อนแรงอยู่มาก “ขอบคุณมากขอรับ ที่ช่วยข้าออกมา...หวังว่าคงไม่ได้ทำให้ท่านเดือดร้อน” คนที่นั่งตกปลาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง แล้วผิวปาก พูดเหมือนรำพึงเบาๆ “เจ้ามีมารยาทมากกว่าที่ข้าคิดนะ...เหตุการณ์ในบุราทิศช่างแปรเปลี่ยนประดุจกาลเวลาที่ผันผ่าน” “ข้าอยู่ที่ไหนขอรับ?” อีกฝ่ายกลับยิ้ม “ใจเย็นไว้รามิต....ข้าไม่มีเจตนาทำร้ายเจ้า” รามิตเงยหน้าขึ้น และแล้วเขาก็จำได้แล้ว คำพูดที่แฝงความเมตตา และท่าทางที่อ่อนโยนนั่นเขาเคยเห็นมาก่อน...หากทว่าการจำได้นั้นกลับไม่ได้ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นกว่าเดิม “ท่าน!” เด็กหนุ่มลุกพรวด “...ท่านคือเทพตะวันออก” อีกฝ่ายตัดสินใจขยับกายเพื่อให้รามิตเห็นร่างกายท่อนล่างที่พิกลพิการ มือหนึ่งวางคันเบ็ดและเอื้อมหยิบไม้เท้าที่วางพาดอยู่ใกล้ๆ ชายตกปลาพูดอย่างใจเย็น “ที่นี่คือทางใต้ดินของหอบันไดร้อยขั้น น่าเสียดายที่เราต้องรู้จักกันที่นี่ไม่ใช่ปราสาทใหญ่โต...นามข้าคือทิวากาล เทพแห่งวังตะวันออก แต่ข้าอยากให้เจ้าเข้าใจอย่างหนึ่ง แม้ข้าจะขึ้นชื่อว่าเป็นวงศ์สุริยเทพ แต่ข้าได้สละฐานะศักดิ์เช่นนั้นมานานแล้ว ตั้งแต่ร่างกายข้าเป็นแบบนี้” ว่าแล้วทิวากาลเอาปลายไม้เท้า เคาะที่ขาไม้ของเขาจนเกิดเสียงสะท้อนดังก้อง “ดังนั้นตอนนี้ข้าคือเทพชั้นสามัญ และไร้ซึ่งตระกูลสังกัด” เทพตะวันออกกล่าวอย่างสบายอารมณ์จนเกือบหัวเราะ  เมื่ออยู่ในสถานที่มืดทึบแห่งนี้ดูเหมือนทิวากาลจะสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่ว ผิดไปจากตอนปกติราวกับคนละคน “ดีไม่ดี...เจ้าอาจจะอยู่ในฐานะสูงกว่าข้าก็ได้ ท่านทูตแห่งศิลาลัย” รามิตยังคงยืนนิ่ง หลังผิงผนังถ้ำ มองดูกริยาของอีกฝ่ายอย่างแคลงใจ เมื่อพิศดูดีๆ แล้วนอกจากท่าทางและปฏิบัติตนที่ไร้การวางอำนาจแบบบเดียวกับจ้าวแดนตะวันออกคนก่อน ทิวากาลไม่มีสิ่งไรเหมือนทรงกลดเลยแม้แต่น้อย คนผู้นี้แลผอมแห้งแรงน้อย ดูเป็นบัณฑิตทรงคุณวุฒิที่ทุ่มเทแรงกายใจทั้งหมดให้กับตำรับตำรา ไม่เหลียวแลสิ่งใดกระทั่งสุขภาพตัวเอง เมื่อยังเห็นอีกฝ่ายยังคงระแวงระไวตัวอยู่ ทิวากาลก็ไม่ถือสา กล่าวถามด้วยประโยคที่รามิตคาดไม่ถึง “ท่านวิษณุวัติ สบายดีรึ?” ครั้งสุดท้ายที่ได้ยินผู้ที่สามารถเรียกชื่อจริงของจ้าวปราสาทต่อหน้ารามิต โดยปราศจากความเกรงกลัวก็คือทรงกลด หากบัดนี้ทิวากาลคือคนที่สอง หากอะไรบางอย่างในน้ำเสียงของเขา บ่งบอกว่าเทพตะวันออกผู้นี้คล้ายเรียกชื่อผู้ที่ดำรงตำแหน่งจอมเทพขณะนี้ ด้วยในฐานะเพื่อนเก่า มากกว่าการเอ่ยถึงศัตรูคู่แค้น แต่เขาอาจจะผิดก็ได้.... จากคุณ : run saya - [ 1 มี.ค. 51 23:35:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “นายท่านงานยุ่งอยู่เสมอ ตั้งแต่ .สืบทอดงานต่อจากท่านทรงกลด ” รามิตตัดสินใจเอ่ยชื่ออดีตจ้าวแดนตะวันออก เพื่อลองหยั่งเชิงปฏิกิริยาของทิวากาล หากทันใดนั้นเทพตะวันออกกลับหัวเราะเสียงดัง น่าแปลกที่บรรยากาศภายในถ้ำกลับดูสว่างไสวอย่างประหลาด “ท่านวิษณุวัติคนนั้นนั่นหรือ? ข้าว่านายท่านของเจ้าน่าจะไปทำให้คนอื่นยุ่งเสียละมากกว่า และคนที่เดือดร้อนมากที่สุดคงหนีไม่พ้นเจ้านั่นละ” รามิตคิดว่าที่ทิวากาลกล่าวก็ไม่ผิดจากความจริงนัก หากก่อนที่ทั้งสองจะสนทนากันต่อ ทางออกอีกด้านของถ้ำ พลันปรากฏร่างของเด็กสาวคนหนึ่ง แม้เธอจะสวมชุดชาวบ้านธรรมดา หากทว่าดวงหน้างดงามและรูปร่างอรชรไม่ผิดกับนางสวรรค์ ย่อมไม่อาจปกปิดได้ว่าในอนาคตเธอจะเป็นเทพีที่มีความงามยิ่ง ทิวากาลลุกขึ้นยืนอย่างกระฉับกระเฉงและเอ่ยทักทาย โดยไม่มีเค้าคนป่วยให้เห็น เธอรายงานต่อเจ้านายเบาๆ “ข้างบนค่อนข้างวุ่นวายเจ้าค่ะ เพราะท่านวาริชกำลังระดมกำลังไปที่โดมผนึก เพื่อคุมตัวทูตจากศิลาลัยมาพิจารณาดคีที่โดมพิพากษากับเทพคนหนึ่งในโทษฐานสมรู้ร่วมคิด” รามิตรีบก้าวไปหาเด็กสาวผู้นั้น “นอกจากนี้ ท่านวาฬายังถูกลงโทษเนื่องจากปกปิดเรื่องของท่าน” “....บุษบรรณ” สาวกแห่งปราสาทดำเอ่ยด้วยความกังวล “เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?” “ข้าเสียใจด้วยท่านทูต ข้าไม่รู้ว่าเทพนักรบหญิงแห่งทิศเหนือผู้นั้นคือผู้ที่ท่านตามหาอยู่ ข้าจึงไม่รู้เธอยังปลอดภัยดีหรือไม่” หญิงรับใช้กล่าวตอบอย่างเย็นชา ทันใดนั้น เด็กหนุ่มทำท่าเหมือนกับจะวิ่งสวนทางออกไป หากถูกมือหนึ่งจับไหล่ของเขา แล้วกระชากกลับโดยแรง “เจ้ายังไปไหนไม่ได้!” แม้ร่างกายจะถูกโดมผนึกดูดพลังเวทไปเกือบหมด หากรามิตก็ไม่ได้อ่อนล้าเสียจนเดินเหินไม่ได้ แต่น้ำหนักของมือผอมแห้งของทิวากาลที่กดลงบนไหล่ ทำให้เด็กหนุ่มถึงกับทรุดลง นอกจากนี้เขายังได้เห็น.... ประกายตาของจ้าวสุริยาผู้มอดไหม้ ดวงตาสีเงินสะท้อนในความมืดลุกโพลงอย่างน่ากลัว ดวงตาสีเงินที่ควรจะเป็นของเทพตระกูลตะวันตกเท่านั้น คล้ายทิวากาลจะรู้ตัวว่าได้เปิดเผยสิ่งใดออกไป เพียงครู่เดียวประกายตาของเขาก็ดับวูบลงเช่นเดิม จากนั้นเขาก็ไอออกมาอย่างรุนแรง หญิงรับใช้พลันปราดมาถึงตัว เธอผลักร่างเด็กหนุ่มให้ออกห่าง เทยาที่เป็นของเหลวมีลักษณะข้น สีดำ...ลงบนถ้วยแบนแล้วจ่อข้างปากทิวากาล หลังจากดื่มยา ร่างผอมแห้งของเทพตะวันออกหยุดหอบหายใจยาว เขากล่าวขอบใจหญิงรับใช้ และมองเลยมายังรามิต “ทีนี้เจ้าคงรู้สาเหตุที่มาของอาการป่วยของข้าแล้วสินะ” รามิตนิ่ง จากคุณ : run saya - [ 1 มี.ค. 51 23:38:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงเพื่อน แต่รามิตเจ้าอย่าลืมว่า เธอเป็นถึงเทพนักรบเผ่าภูระทั่วแดนใต้นี้คงไม่มีผู้ใดกล้าลองดีกับเทพตระกูลนี้มากนักหรอก” ทิวากาลสรุป และส่งสัญญาณให้หญิงรับใช้ไปรอด้านนอก มัสลินถอนหายใจยาว ยืนลังเลแต่เมื่อเห็นว่านายของตนหยุดหอบไอแล้ว เธอจึงเดินออกไปโดยดี “มิน่า ถึงไม่ค่อยชอบมองหน้าข้า” รามิตกล่าวขึ้นเมื่อลับร่างของมัสลิน “มัสลินอาจได้ร่ำเรียนและเป็นถึงเทพีประจำหอหลวง แต่เมื่อข้าป่วย เธอถึงกับสละวรรณะเทพเวชรักษ์เพื่อมาติดตามรับใช้ข้า” ทิวากาลพูดพลางหลับตาลง คล้ายนึกถึงเรื่องราวที่ไกลแสนไกล “เธอไม่ได้เกลียดเจ้าหรอก รามิต” “ข้ารู้” เมื่อได้ยินคำพูดของเด็กหนุ่ม ทิวากาลจึงเอื้อมมือมาตบไหล่เบาๆ “วาริชนั้นขี่มังกรอยู่...ซ้ำยังเป็นมังกรที่กำลังหมดทางสู้เสียด้วย เขากำลับแบกภาระหนักเพื่อให้มังกรตัวนั้น คงความยิ่งใหญ่ต่อไป เมื่อเจ้ามาขวางทางเขา เขาย่อมต้องหาทางป้องกันตัว” “ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อขวางทางเขา ข้าย่อมไม่เคยคิด .” “เจ้าคือกระจก รามิต” ทิวากาลกล่าวแทรก “บางทีเจ้าอาจจะยังไม่รู้ตัว กระจกบานใหญ่ที่สะท้อนให้คนอีกฟากหนึ่งเห็นตัวเองชัดเจนขึ้นกว่าเดิม เมื่อเขาเห็นเจ้า คาดว่าจะได้เห็นสาวกดำผู้กักขฬะ ชั่วร้าย และยิ่งทะนง แต่เจ้ากลับไม่เป็นเช่นนั้น พวกเขาจึงสงสัย หวาดกลัวในสิ่งคาดการณ์ไม่ได้ พวกเขาจึงเห็นตัวเอง เห็นความกลัว ความโง่เขลา และความไม่รู้” “เพียงเพราะแค่นั้นหรือพวกเขาถึงอยากฆ่าข้านัก” “ความกลัวนำมาซึ่งสงคราม” ทิวากาลกล่าวหนักแน่น “ความโง่นำมาซึ่งอำนาจ ความไม่รู้นำมาซึ่งความล่มสลาย หากเจ้าคิดว่าเป็นเรื่องเล่นๆ ล่ะก็ มันกลับกันเลยล่ะ” “ข้าควรจะทำอย่างไรต่อไป?” ทิวากาลยิ้ม “วิษณุวัติต้องอารมณ์เสียแน่ หากได้ยินประโยคนี้” แล้วจึงว่าต่อ “หากเจ้าไม่กลับศิลาลัย ก็ควรกลับไปที่ปราสาทตะวันตก หาทางติดต่อกับท่านจอมเทพบอกกล่าวเรื่องราวที่เกิดขึ้น และรอคำสั่งของท่าน การปรากฏของเวทพิฆาต ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย และไม่ควรถูกมองข้ามเพื่อเอามาเป็นเครื่องมือแก้แค้น" “...แต่บุษบรรณ” เทพตะวันออกยิ้มจนเห็นฟันขาว “นับว่าวิษณุวัติไม่ได้สอนเจ้าให้เป็นตะวันตกจนหมดตัว วางใจเถอะ ข้าแจ้งข่าวไปยังพี่ชายของเธอแล้ว หากข้าคำนวณไม่ผิด พวกเขาอาจมาถึงตอนค่ำในวันพรุ่งนี้พอดี ถึงตอนนั้น...เราจะได้รู้กันว่าเทพนักรบเผ่าภูระเหลือแต่ชื่อจริงหรือไม่” “ทำไมท่านถึงช่วยข้า” เขาถามตรงๆ “เพราะตัวข้าและแดนตะวันตกถือเป็นศัตรูอันดับหนึ่งของวังสุริยัน จะให้ข้าเชื่อหรือว่าท่านไม่ได้แค้นใดๆ เลยเกี่ยวกับการจากไปของท่านทรงกลด” ดวงตาดำมืดของทิวากาล หรี่ลง “ข้าไม่ได้ช่วยเจ้า เธอต่างหาก” แทนคำตอบ หญิงสาวอีกคนหนึ่งก้าวมาจากทางออกที่มัสลินเดินออกไป เสื้อเกราะที่ทำมาจากเกล็ดมังกรสะท้อนแสงที่มีอยู่น้อยนิด เธอไม่ได้สวมหมวกเกราะจึงเห็นใบหน้าคมคายแบบชาวมายาเล และเส้นผมดำขลับที่ถูกรวบเกล้าจนตึงแน่นเหนือศีรษะ “ท่านรามิต” ไทราค้อมกายลงนิดหนึ่ง สีหน้าของเธอคลายความกังวลเมื่อเห็นสภาพที่ดีขึ้นของฝ่ายตรงข้าม “เรามีเวลาไม่มากนัก ไม่นาน ท่านวาริชจะรู้ว่าท่านหายไปและคงจะเรียกระดมพลเป็นการใหญ่เพื่อขัดขวาง” ไทราเดินอ้อมบุรุษทั้งคู่ และนำไปอีกทางหนึ่ง ต่อแต่เมื่อหันมาเห็นพวกเขายังยืนอยู่ที่เดิม เธอจึงว่าขึ้น “เราต้องรีบแล้ว ตามข้ามา” ทิวากาลจึงรุนหลังเด็กหนุ่มให้ติดตามเธอออกไป จนเขาแทบสะดุดด้วยความงุนงง ***** ตบท้ายบท : ไทราและทิวากาลช่วยรามิตออกจากโดมน้ำมหาประลัยนั่นเองค่ะ ส่วนทำไมทั้งสองจึงยอมเสี่ยงภัยช่วยเหลือผู้ที่ไม่เคยพบหน้าค่าตามาก่อน โดยเฉพาะทิวากาล ขอให้ติดตามตอนต่อไปในครึ่งหลังนะคะ...ใกล้จะถึงตอนมันส์ๆ แล้วค่ะ จากคุณ : run saya - [ 1 มี.ค. 51 23:46:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แล้วรามิตยังจะช่วยบุษบรรณมั้ยเนี่ย หรือว่าจะไปเลย จากคุณ : Nobody's waiting for me - [ 2 มี.ค. 51 00:29:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่ได้เก่งหรือน่ากลัวอะไรขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่สงสัยเฉย ๆ แปลว่าจะมีเฉลยทั้งสองปริศนาในเนื้อเรื่องสิคะเนี่ย อย่างนั้นก็ต้องตามอย่างใจจดใจจ่อ ตอนนี้ก็มีความลึกลับมาให้งงงวยอีกแล้วสิ... ตัวละครแต่ละตัวมีประวัติความเป็นมากันหมด จากคุณ : Caje - [ 2 มี.ค. 51 00:42:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ง่า ฉากยังกะหนังไซไฟ ตัดไปตัดมา แต่ยังคงสั้นอยู่ดี อ่ะ คุณรัน ถ้าเป็นตอนเต็มสักบท คงน่าอ่านมากกว่ามาทีละครึ่งบท ผมใช้เวลาในการอ่านครั้งแรก 3นาที แล้วซ้ำอีก เพื่อให้เข้าใจในเนื้อหาโดยละเอียด อีก 2 ครั้ง ใช้เวลาไป เกือบ 10 นาที ตามๆๆ อ่านอยู่ครับ ขอตอนต่อไป เร็วหน่อยนะ กำลังหิว เบิ้ล 2 ชามอ่ะ สดเปื่อย เนื้อไม่งอก ไม่ตก เหลา +ข้าวเปล่า จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 2 มี.ค. 51 00:47:54 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อยากอ่านตอนสู้กันจัง>_< พี่รันนับผู้หญิงผิดค่ะมีตั้ง4คนนะค่ะ!!! มีบุษบรรณ ไทรา แล้วก็อัศวินีหญิงอีกคนที่จำชื่อไม่ได้ กับมัสลิน ไทราเป็นฝ่ายดีจริงๆด้วยหุหุ จากคุณ : เคย์ (kailia) - [ 2 มี.ค. 51 09:17:28 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ค่อยๆกินก็ได้ตานุ่นภารโรง(y4uc) เดี๋ยวติดคอ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 2 มี.ค. 51 10:15:46 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เดินอย่างงงๆตามรามิตออกไปด้วยค่า~~ มีลุงทิวากาลออกมาเพิ่มปริศนาให้หนุกหนานยิ่งขึ้นอีกแล้ว อิ อิ จากคุณ : Ezel - [ 2 มี.ค. 51 15:07:49 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เล่นเอางงไปเลย กะว่าไทราน่าจะเป็นคนช่วย เปิดมาเป็นทิวากาล แต่ก็ยังเดามะผิด ดีใจๆ :) จากคุณ : scottie - [ 2 มี.ค. 51 21:50:17 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เหตุการณ์ในตอนนี้มีตอนหนึ่งทำให้ผมนึกถึงเพลง ฉันนั่งตรงปลาอยู่ริมตลิ่ง....แปลกใจจริงๆ ปล่ไม่กินเหยื่อ.....อืมม์ แล้วมานั่งตกปลาหาวิมานอันใดพี่เอย อ้อ....มารอรามิตนี่เอง จากคุณ : GTW - [ 4 มี.ค. 51 05:57:45 ]