ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 3 ...  Gentle Warmth ผมนั่งนิ่งมองดูร่างของสาวน้อยเจ้าของรอยยิ้มใส ที่กำลังยื่นดอกไม้ส่งให้กับลูกค้าชายรายหนึ่ง ที่ใช้เวลาเลือกซื้อดอกไม้นานเหลือเกิน ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจอะไรนัก เพราะเธอคนนี้ แม้ว่าจะอยู่ในชุดพนักงานขายดอกไม้ แต่ก็ดูเด่นสะดุดตาไม่แพ้กับดอกไม้สวยงามที่รายล้อมอยู่รอบตัวเธอ สักพักเมื่อเริ่มเห็นว่าลูกค้าของร้านเริ่มว่าง ผมจึงรีบจิบคาปูชิโน่เบื้องหน้าลงคอไป ก่อนจะลุกเดินตรงเข้าไปหาเธอ ดอกไม้สักช่อแลกกับมิตรภาพ และสิ่งที่อาจจะตามมาภายหลัง น่าจะเป็นการลงทุนที่คุ้มค่าไม่น้อย และยิ่งเมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆ ยิ่งพบว่าสายตาของผมยังคงคมเหมือนเดิม   ร่างบางเบื้องหน้าแม้จะไม่ได้แต่งหน้าหนาจัดอะไรเหมือนกับสาวๆ ที่ผมเคยคบเคยควง แต่เพียงแค่การแต่งหน้าอ่อนๆ ก็สามารถทำให้หน้าที่สวยอยู่แล้วยังคงลอยเด่นขึ้นมาอย่างง่ายดาย ผมส่งผ่านรอยยิ้มหวานไปให้เธอ ซึ่งเธอก็ยิ้มตอบรับกลับมาเช่นกัน ผมยืนมองดูดอกไม้มากมายเบื้องหน้า เพราะยังไม่แน่ใจว่าควรซื้อดอกไหนดี แน่นอนว่าดอกไม้ที่จัดไว้เป็นช่อสวยๆ เหล่านั้น ไม่ใช่ทางเลือกที่ผมต้องการ เพราะจะทำให้บทสนทนาจบลงไวกว่าที่ควรจะเป็น ผมหันมองไปรอบๆ ก่อนจะสะดุดตาเข้ากับข้อความที่เขียนติดไว้บนแผ่นกระดานดำ ไม่ห่างจากจุดที่ผมยืนอยู่เท่าไหร่นัก “Flowers of The day White Carnation” เท่านั้นเองผมก็ชี้มือไปที่ดอกคาร์เนชั่นสีขาวทันที ดอกคาร์เนชั่นที่วางนิ่งอยู่ในกระบะใส่ดอกไม้ ดูแล้วดอกมีขนาดที่ใหญ่กว่าที่เมืองไทยพอสมควร พอเอามาจัดเป็นช่อแล้วคงสวยไม่น้อยเลยทีเดียว และทันทีที่ผมเอ่ยชื่อดอกไม้ออกมาพร้อมร้องขอให้เธอจัดช่อดอกไม้ให้ เธอก็ตอบกลับมา ด้วยภาษาที่ผมไม่อยากที่จะได้ยินที่สุด ... ภาษาไทย ... “จะรับดอกอื่นจัดเข้าช่อด้วยไหมคะ หรือจะรับแค่คาร์เนชั่นสีขาวอย่างเดียว” รอยยิ้มใสที่ส่งผ่านมานั้นทำเอาผมได้แต่ถอนหายใจอย่างเสียดาย ก่อนจะตอบกลับไป เป็นภาษาไทยเช่นกัน ว่าผมต้องการแค่ดอกคาเนชั่นสีขาวเพียงอย่างเดียว  พร้อมๆ กัน กับการพับโครงการที่ตั้งใจไว้ก่อนหน้าลงกระเป๋าแทบจะทันที เปล่าครับ... ไม่ใช่ว่าผมเกลียดคนไทย หรืออะไรหรอก แต่เพราะรู้ดีว่าการเข้าไปยุ่งกับผู้หญิงไทยที่นี่ รังแต่จะทำให้เกิดปัญหาตามมาอย่างไม่รู้จักจบจักสิ้น ดังนั้นทางเลือกที่ดีที่สุดก็คือการถอยตัวเองออกมา ให้ห่างจากพวกเธอเหล่านั้นให้ไกลที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ น่าเสียดายเหลือเกิน ยิ่งได้เห็นใบหน้าของเธอใกล้ๆ ตอนที่เธอนั่งจัดช่อดอกไม้ให้ผมอย่างตั้งใจ นี่ถ้าไม่เป็นสาวไทยนะ ป่านนี้ผมคงรุกคืบจนได้เบอร์โทรของเธอมาแล้ว แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมา ทำให้ผมเข็ดหลาบเหลือเกินกับสาวไทย เพราะคุณเธอคาดหวังกับความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนมากมายเหลือเกิน ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ต้องการเหมือนๆ กันกับที่พวกเธอรู้สึกเลยแม้แต่น้อย ยิ่งพอได้เห็นนามสกุลของผม เข้าเท่านั้นแหละ แม่คุณทั้งหลายแทบจะแปลงร่างกลายเป็นภรรยาแสดงความเป็นเจ้าของผมอย่างสุดฤทธิ์ กว่าที่จะใช้วิชามารสลัดหลุดออกมาได้ ก็เหนื่อยแทบเป็นแทบตาย แล้วตั้งแต่นั้นมาผมก็สาบาน กับตัวเองอีกเลยว่าจะไม่เข้าไปข้องเกี่ยวกับสาวไทยคนไหนอีก ... หรือจะมีข้อยกเว้นให้กับเธอคนนี้ดีนะ... “เรียบร้อยแล้วค่ะ คาร์เนชั่นสีขาว ความหมายก็ตามที่เขียนไว้ด้านบนเลยค่ะ” ร่างบางเบื้องหน้าเอ่ยพร้อมยื่นช่อดอกไม้ให้กับผม คำพูดของเธอทำให้ผมหันหน้า กลับไปอ่านความหมายของมันที่เขียนไว้บนบอร์ดนั้นอีกครั้ง เพราะก่อนนั้น ผมสนใจแค่ชื่อของมันเท่านั้นเอง WHITE CARNATION = innocence, faithfulness, pure love ผมมองความหมายของดอกไม้ที่อยู่ในมือผมตอนนี้พร้อมรอยยิ้มขัน นั่นเพราะความหมายเหล่านั้น มันตรงข้ามกับตัวตนผมแทบจะซะทุกอย่าง เพราะผมในวันนี้ไม่ได้สนใจ และให้ความสำคัญ กับความรักอะไรมากนัก สิ่งที่ผมสนใจในขณะนี้ ก็คงมีเพียงแค่ความสนุกจากเรือนร่างของเธอเหล่านั้น เพียงเท่านั้นเอง ผมหยิบธนบัตรสีเขียวมูลค่า 100 เหรียญส่งผ่านไปให้กับเธอ ก่อนจะหันหลังเดินตัวปลิวจากมา พร้อมกับคำพูดสั้นๆ โดยไม่สนใจคำตอบของเธอ “ขอบคุณครับ ไม่ต้องทอนนะ” จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 มี.ค. 51 17:35:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากเดินออกมาจากร้านได้สักพัก ผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาสาวน้อยในสังกัดของผมคนหนึ่ง ที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เธอเป็นคนโทรนัดให้ผมออกมาหาเธอเอง เอมมี่สาวลูกครึ่งอินโดนิเซียจีนอายุเพียงแค่ 22 ปี ผมเจอกับเธอครั้งแรกที่ผับแห่งหนึ่ง เมื่อสักสามสี่อาทิตย์ก่อนหน้า วันนั้นเธอมากับกลุ่มเพื่อนผู้หญิงหลายคน ซึ่งรูปร่างหน้าตาของเธอ ทำให้ผมสะดุดตาได้ตั้งแต่เห็นเธอเดินก้าวเข้ามาในผับแล้ว เมื่อสังเกตได้สักพักใหญ่ๆ และเริ่มแน่ใจว่าเธอไม่ได้นัดหนุ่มคนไหนเอาไว้ ผมก็อาศัยวิธีการเดิมๆ ที่ใช้ได้ผลอยู่ตลอดเวลา คืออาศัยความใจกล้าหน้าด้านเดินเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะเอ่ยชวนเธอพูดคุย แล้วหลังจากนั้นไม่นาน คืนนั้นเราก็ลาจากกันพร้อมรอยยิ้มและเบอร์โทรศัพท์ของเธอ นั่นเพราะไม่ใช่ทุกครั้งที่การรุกคืบเข้าหาเป้าหมาย จะได้รับสิ่งที่เรียกว่า one-night stand กลับมาโดยทันทีเสมอไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป้าหมายนั้นไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆ อย่างที่ สามารถพบเห็นได้ทั่วไป ที่สำคัญผมก็ไม่ชอบที่จะมี sex กับผู้หญิงที่เมามากสักเท่าไหร่ เว้นแต่ว่าพวกเธอเหล่านั้นจะถูกสเป็คผมอย่างแรก และหากปล่อยไปโอกาสนั้นอาจจะหลุดลอยไป โดยไม่อาจคว้ามันกลับมาได้อีก ดังนั้นวิธีทำความรู้จักและนัดพบกันใหม่อีกครั้งเพียงลำพัง จึงเป็นวิธีที่ผมชอบใช้ที่สุด เพราะสุดท้ายการนัดกันรอบสองนั้นมันมักจะลงเอยด้วยความสวยงาม และประทับใจระหว่างผมและพวกเธอเหล่านั้นเสมอๆ เช่นเดียวกันกับกรณีของเอมมี่ หลังจากนั้นเราก็โทรคุยกัน และนัดพบกันอีกครั้งเพียงแค่สี่วันให้หลัง ต่างไปที่ครั้งนี้มีเพียงแค่เราสองคน และแน่นอนว่าครั้งนั้นผมก็ไม่ปล่อยให้โอกาสลอยหายไป และดูเหมือนว่าเธอเองก็พอใจกับความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนของเราไม่น้อยเช่นกัน เพราะเท่าที่ได้คุยกันมา ผมก็ได้รู้ว่าเธอเองก็มีแฟนที่คบหาดูใจเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วที่อินโดนิเซีย และเมื่อคุยกันรู้เรื่อง และมีความต้องการที่ตรงกัน ผมจึงติดต่อกับเธอคนนี้บ่อยครั้งขึ้น ไม่เหมือนรายอื่นๆ ที่จบแล้วก็จบกันเลย ที่สำคัญคือไม่ต้องเปลืองค่าโรงแรมอีกต่อไป เพราะสามารถไปหาเธอได้ถึงห้องของเธอ ส่วนห้องของผม ผมมีไว้ให้ตัวเองเท่านั้น สาวๆ ไม่ว่าจะสวยหุ่นดีเซ็กซี่ถูกอกถูกใจผมมากมายเท่าไหร่ก็ตามที ผมก็ไม่เคยพาเธอเหล่านั้นมาที่ห้องผมเลยสักครั้ง นั่นเพราะมันเป็นการตัดปัญหาที่อาจจะตามมา ได้อย่างดีที่สุดนั่นเอง จากนั้นไม่นานผมก็พาตัวเองขึ้นไปอยู่หน้าห้องของเอมมี่ ซึ่งเมื่อเจ้าตัวรับรู้ว่าผมมาถึงแล้ว ก็เดินมาเปิดประตูทั้งๆ ที่ยังคงอยู่ในชุดคลุมสีม่วงบางจนมองเห็นสัดส่วนของเธอได้อย่างชัดเจน ผมยื่นช่อดอกคาร์เนชั่นสีขาวนั้นส่งไปให้กับเธอพร้อมรอยยิ้มหวานที่ผมรู้ดีว่าทำให้สาวๆ ทั้งหลาย หัวใจสลายได้ไม่ยากนัก โดยเฉพาะเมื่อรอยยิ้มนั้นมาพร้อมๆ กันกับของกำนัลที่งดงาม สาวน้อยเบื้องหน้าเอื้อมมือมารับช่อดอกไม้เข้าไปแนบกับลำตัวก่อนจะค่อยๆ ก้มหน้าลงไปชื่นชม กลิ่นหอมหวานพร้อมกับเอนกายเข้ามากอดผมอย่างเอาอกเอาใจ ผมรับสัมผัสอุ่นๆ ของเธอ เข้ามาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะค่อยๆ ดึงช่อดอกไม้นั้นไปวางไว้บนโต๊ะตัวหนึ่งที่อยู่ไม่ห่าง จากจุดที่เราทั้งสองยืนกอดก่ายกันอยู่สักเท่าไหร่นัก ผมเอื้อมมือขึ้นมาช้อนใบหน้าของเธอเข้ามาใกล้ๆ ผมสีดำเข้มที่ยาวสลวยของเธอนั้น ช่วยขับใบหน้าคมๆ ของเธอให้เด่นมากขึ้น ผิวสีขาวนวลเนียนที่มีเพียงเสื้อคลุมผืนบางเท่านั้น ที่ปกปิดอยู่ ดึงเอาประสาทสัมผัสบางส่วนของผมให้ตื่นตัวขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย และก่อนที่ผมจะได้มองอะไรมากไปกว่านั้น ใบหน้าของเธอก็เลื่อนเข้ามาหาผมช้าๆ พร้อมกับริมฝีปากนุ่มที่เลื่อนเข้ามาบดเบียดกับริมฝีปากของผมอย่างคุ้นชิน สักพักร่างของเราทั้งสองก็ไปหยุดนิ่งอยู่บนเตียง  แสงไฟสลัวที่เปิดอยู่บนหัวเตียง ช่วยทำให้บรรยากาศรอบข้างดูอบอุ่น ฝ่ามือน้อยๆ ของเอมมี่ค่อยๆ เลื่อนมือ ไปกดเปิดเครื่องเสียงชุดใหญ่ที่วางไว้ไม่ห่างกันนักให้ทำหน้าที่ของมัน เสียงเพลงคลาสสิคหวาน ทำให้บรรยากาศตอนนี้ดูแล้วเหมาะเหลือเกินที่จะเติมเต็มสิ่งที่เราทั้งคู่ต่างก็ต้องการซึ่งกันและกัน ไม่นานนักร่างของเราทั้งคู่ก็ว่างเปล่า พร้อมกันกับไออุ่นที่ส่งผ่านถึงกันอย่างร้อนแรง จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 มี.ค. 51 17:36:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาตอนที่ร่างที่เคยนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง ผมงัวเงียมองดูของสาวผมบรอนซ์เข้มที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงข้างกาย ร่างนวลเนียนของเธอ ขยับกลับเข้ามาใกล้ๆ ผมอีกครั้ง เมื่อเธอสัมผัสได้ว่าผมรู้สึกตัว “ขอโทษนะที่ทำให้คุณตื่น นี่ก็ใกล้จะเช้าแล้ว ฉันต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วล่ะ เดี๋ยวจะกลับไปแต่งตัวทำงานไม่ทัน” น้ำเสียงอ้อนๆ ที่ส่งกลับมาดึงรอยยิ้มกว้างจากผมได้เป็นอย่างดี ก่อนที่ผมจะพยุงกายลุกขึ้นพร้อมดึงร่างที่ได้สัดได้ส่วนเบื้องหน้าเข้ามากอด ก่อนจะพลิกกายขึ้น โอบรัดเธอไว้จากด้านบน “ฉันไม่น่าเผลอปลุกคุณให้ตื่นเลยนะเนี่ย” เสียงเย้าๆ เอ่ยออกมาพร้อมแววตาที่เย้ายวนไม่แพ้กัน กับน้ำเสียงของเธอ อีกครั้งที่ใบหน้าของผมเคลื่อนตัวเข้าไปซบกับอกอุ่นๆ ขนาดเหมาะมือคู่นั้น ก่อนจะเปลี่ยนให้ความเงียบงันของรุ่งเช้ากลายเป็นเสียงที่มีเพียงแค่เราสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน ผมเจอกับแคทเทอรีนในผับที่ตอนแรกตั้งใจไว้ว่าจะออกมาเที่ยวด้วยกันกับเอมมี่ แต่เนื่องจากผม คงจะรุนแรงกับเธอมากไปหน่อย จนทำเอาเจ้าตัวบ่นว่าเพลียเลยพลอยไม่ยอมออกไปไหน อยากจะนอนพักแทน สุดท้ายก็เหลือเพียงแค่ผมเท่านั้นที่ต้องออกมาฉายเดี่ยว  ก่อนออกมาจากห้อง เอมมี่ยังตะโกนแซวตามมา “ถ้าคืนนี้กลับห้องคุณไม่ไหวก็มาพักที่นี่ก่อนก็ได้นะ คีย์การ์ดเข้าห้องฉันคุณก็มีแล้ว แต่ถ้าจะพาคนอื่นกลับมาด้วยก็หาที่อื่นเอาเองก็แล้วกันนะ” เสียงหัวเราะใสๆ ดังตามออกมา ก่อนที่เจ้าตัวจะซุกตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ ของเธอต่อไป และแน่นอนว่าคืนนี้ผมไม่ได้กลับไปนอนกับเอมมี่  ผมพาตัวเองมาอยู่ที่โรงแรมแห่งนี้ ด้วยกันกับสาวลูกครึ่งออสซี่อิตาเลี่ยนคนนี้แทน  เมื่อคืนเราทั้งคู่คุยกันอย่างถูกคอ และเพียงแค่เหตุผลนี้มันก็มากพอแล้วที่จะทำให้เราสองคนมามีความสุขร่วมกันที่นี่ สักพักเมื่อบรรยากาศที่เร่าร้อนยามรุ่งเช้าจบลง เราทั้งคู่ก็เข้าไปอาบน้ำด้วยกันในห้องน้ำ ก่อนจะมีช็อตต่อเนื่องตามมาบ้างเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ใช้เวลามากมายอะไรนัก นั่นเพราะรู้ดีว่าเวลาที่มีเหลือน้อยเต็มทน เจ็ดโมงเช้าผมและแคทเทอลีนก็เช็กเอาท์ออกจากโรงแรม ตอนแรกเธอยังยืนยันจะให้เราหารค่าห้องกัน แต่ด้วยนิสัยส่วนตัวของผม ผมชอบที่จะจ่ายมันเองมากกว่า เพราะเงินค่าห้องแค่ร้อยสองร้อยเหรียญไม่ใช่เรื่องใหญ่เท่าไหร่นักสำหรับผม เมื่อเทียบกันกับ ความประทับใจที่ได้รับก่อนการจากลาระหว่างเราทั้งคู่ มันคุ้มกว่ากันเห็นๆ เผื่อว่าคราวหน้า มีโอกาสได้เจอกันอีก การจะต่อกันติดใหม่มันก็ง่ายขึ้น เช้าวันนั้นผมขับรถกลับมาส่งเธอที่ห้องพัก ก่อนจะแยกตัวออกมาขับรถกลับที่พักของผม ระหว่างที่ขับรถกลับนั้นผมก็มองเห็นร่างของใครสักคนที่กำลังรอสัญญาณไฟข้ามถนนอยู่ ซึ่งผมได้เห็นใบหน้าของเธอชัดเจนมากขึ้นเมื่อรถของผมบังเอิญต้องมาติดสัญญาณไฟแดงตรงนั้นพอดี และภาพเบื้องหน้าที่เห็นก็คือเธอคนเดียวกันกับที่ผมเจอที่ร้านขายดอกไม้ ที่ขณะนี้ค่อย ๆ เดินข้ามถนนผ่านไป พร้อมกับลากรถเข็นขนาดพกพาที่ด้านหลังนั้นอัดแน่นไปด้วยหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นและโบว์ชัวร์โฆษณาสารพัด ผมมองดูเธอที่ค่อยๆ เดินข้ามถนนจากไปโดยที่เจ้าตัวคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมจ้องมองเธออยู่ ผมมองภาพเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกแปลกๆ ในหัวใจ ทำไมเธอคนนี้ขยันทำงานพิเศษเหลือเกิน ทั้งๆ ที่หน้าตาสวยๆ หุ่นดีๆ แบบนั้น ไม่น่าที่จะต้องมาลำบากโหมทำงานมากมายขนาดนี้เลยแม้แต่น้อย เพราะเท่าที่ผมรู้จัก งานสบายๆ สำหรับคนหน้าตาดีระดับเธอนี่ไม่น่าจะหาได้ยากนัก ถ้าจะให้ง่ายกว่านั้น ก็เพียงแค่เธอตกลงมาเป็นคู่ขาให้กับผมในเวลาที่ผมต้องการโดยไม่ทำให้ผมรำคาญใจ ผมว่าผมสามารถ จ่ายให้เธออยู่กินได้สบายๆ แบบไม่ต้องเหนื่อยทำงานอะไรเพิ่มเติมอีกเลยด้วยซ้ำ น่าเสียดาย... เธอไม่น่าเป็นคนไทยเลย... จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 มี.ค. 51 17:37:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมสะบัดเรื่องของสาวไทยคนนั้นออกจากหัว ก่อนจะขับรถเลยผ่านไป  ไม่นานนัก ผมก็พาตัวเองกลับมาที่ห้องพักของผม คอนโดหรูริมแม่น้ำ Yarra บริเวณฝั่ง South Bank ที่ราคาค่าเช่าห้องของมันแพงลิบลิ่ว แต่นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรที่ผมสนใจ ในเมื่อพ่อของผม เป็นฝ่ายยื่นข้อเสนอนี้มาเองว่าเขาจะให้ทุกอย่างกับผม หากว่าผมตัดสินใจมาเรียนต่อที่นี่ เปล่าหรอกครับ ไม่ใช่เพราะเขาห่วงอนาคต หรือต้องการให้ผมเรียนต่ออะไรทำนองนั้นหรอก ที่เขาร้องขอให้ผมมาอยู่ที่นี่ นั่นก็เพราะเขาไม่อยากให้ผมอยู่ก่อปัญหาให้เขาต้องคอยตามแก้ตามเช็ด ที่เมืองไทยต่างหาก และที่สำคัญที่นี่ผมไม่มีเพื่อนคนไหนมาเรียนต่อเลยสักคนเดียว พวกเพื่อนๆ กลุ่มเดียวกันที่เคยสนิทสนมสมัยอยู่เมืองไทย ส่วนใหญ่จะถูกจับไปเรียนต่อ ไม่ที่อเมริกาก็ที่อังกฤษกันแทบจะทั้งนั้น แต่พ่อกลับยืนยันว่าไม่ให้ผมตามไปเรียนกับพวกเพื่อนกลุ่มนั้น เพราะกลัวว่าผมจะไปสร้างปัญหาที่นั่นพร้อมๆ กันกับเพื่อนๆ กลุ่มเดิม ดังนั้นการส่งผมมาอยู่ที่นี่จึงไม่ต่างอะไรนัก กับการตัดปัญหาทั้งหมดที่เขาไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้น เพื่อรักษาชื่อเสียงของเขาโดยไม่ต้องระแวงว่าพรรคฝ่ายตรงข้ามจะหยิบยกเรื่องนี้เข้ามาโจมตีเขาได้อีกต่อไป สิ่งต่างๆ เหล่านี้จึงกลายเป็นข้อเสนอที่พ่อยื่นให้กับผมโดยแลกกับเงินที่ผมสามารถใช้จ่ายได้อย่างเต็มที่ ขอเพียงแค่อย่าสร้างปัญหาอะไรให้เขาปวดหัวเพียงเท่านั้นก็พอแล้ว แรกๆ ผมก็เบื่อๆ เซ็งๆ อยู่บ้างเหมือนกัน แต่เมื่อทุกอย่างเริ่มลงตัว ได้เจอเพื่อนใหม่ๆ ได้พบกับชีวิตใหม่ๆ ผมก็เริ่มรู้สึกว่าชีวิตของผมที่นี่ ก็ไม่ได้เลวร้ายมากสักเท่าไหร่นัก แรกๆ ผมก็เข้าไปสนิทกับเพื่อนที่เรียนภาษาด้วยกัน และชอบเที่ยวกลางคืนเหมือนกัน แล้วไม่นานนัก เพื่อนคนนี้ก็ดึงผมเข้าไปรู้จักกับพวกแก็งค์เวียดนามที่คุมโซนๆ หนึ่งย่าน Footscray เอาไว้อย่างเหนี่ยวแน่น  การรู้จักกับกลุ่มพวกนี้ทำให้ผมสามารถเที่ยวได้อย่างสบายใจ ไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครมาหาเรื่อง โดยแลกกับเงินสนับสนุนที่ผมจ่ายให้พวกนั้นเป็นรายเดือนเล็กๆ น้อยๆ อีกทั้งการได้รู้จักกับเจ้าพวกนี้ทำให้ผมได้เรียนรู้ถึงสิ่งที่เรียกว่า one-night stand ดีขึ้น และลึกซึ้งขึ้นมากกว่าที่คิด กลุ่มพวกนี้จะมีสาวๆ ในสังกัดค่อนข้างเยอะ โดยเฉพาะสาวๆ เวียดนามที่เธอๆ เหล่านั้นในช่วงแรกๆ ที่ผมมา ทำเอาผมแทบไม่มีแรงพาตัวเองออกไปเรียนภาษา เพราะพวกเธอเอาแต่ติวภาษาให้กับผมจนฟ้าเหลือง แทบทุกวัน สาวๆ เวียดนามชอบหนุ่มไทยมาก เธอบอกว่าคนไทยใจดี และเอาใจเก่ง ไม่เหมือนพวกชาติอื่นๆ ที่ชอบตะโกนด่าทอไม่ค่อยรักษาน้ำใจของพวกเธอ ก่อนนั้นผมไม่เคยคิดเลยว่าสาวเวียดนามจะมีเสน่ห์มากขนาดนี้จนได้มาพิสูจน์กับตัวเอง คนเวียดนามส่วนใหญ่จะมีเชื้อสายจีนเพราะประเทศติดๆ กัน ทำให้มีผิวที่ขาวเนียน แต่ก็จะมีทรงหน้าและแววตาที่สวยคมมากกว่าคนจีน และที่สำคัญคือพวกเธอเหล่านี้หุ่นดีกันแทบทั้งนั้น แม้จะเข้ากลุ่มกับพวกนี้ แต่ผมก็ไม่ได้พาตัวเองเข้าไปอยู่ในสถาการณ์เสี่ยงสักเท่าไหร่นัก เพราะรู้ดีว่าไม่สามารถออกอาการกร่างได้มากเหมือนสมัยอยู่ที่เมืองไทย เพราะแม้จะมีแบ็คดี แต่ถ้าพลาดขึ้นมาผมอาจจะกลายเป็นบุคคลหายสาปสูญบนผืนแผ่นดินนี้ได้อย่างไม่ยากนัก เพราะมีกรณีศึกษาให้เห็นอยู่บ่อยไป ไม่ว่าจะเป็นคนภายในแก็งค์เอง หรือคนจากแก็งค์อื่น นั่นเพราะประเทศนี้พื้นที่มันกว้างมากมายเหลือเกิน จนทำให้วิธีซ่อนและทำลายศพนั้น ทำได้ง่ายกว่าที่คิด อีกทั้งหากเป็นปัญหาเกี่ยวกับพวกแก็งค์ป่วนเมืองฆ่ากันเอง ดูเหมือนว่าตำรวจจะไม่ให้ความสนใจในการสืบสวนมากสักเท่าไหร่นัก เว้นแต่ว่า จะเป็นกรณีที่ไปทำให้ชาวบ้านชาวเมืองที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวมีปัญหา ทางตำรวจ ถึงจะสนใจตามสืบสวนกันอย่างจริงจัง ดังนั้นต่อให้ผมเคยกร่างที่เมืองไทยมากแค่ไหน แต่อยู่ที่นี่ผมก็ยึดคติที่ว่ารู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดีไว้ก่อน ที่สำคัญผมสนุกกับการเที่ยวกลางคืนมองหาสาวๆ สวยๆ มาเติมเต็มชีวิตมากกว่าที่จะเอาความสุข ที่ควรจะได้ไปแขวนไว้กับเรื่องไม่เป็นเรื่องเหล่านั้น ด้วยเหตุนี้ผมจึงใช้ประโยชน์จากการเข้าร่วมกลุ่มพวกนี้ ในการใช้เครือข่ายของเจ้าพวกนี้ เวลาไปเที่ยวด้วยกันเพื่อมองหาสาวๆ เสียมากกว่า เพราะสาวๆ ที่พวกนี้รู้จัก ส่วนใหญ่ จะคุ้นชินกับการใช้ชีวิตแบบนี้อยู่แล้ว เรียกว่ามองตาก็รู้ใจ และไม่ต้องห่วงว่าจะมีปัญหาอะไร ตามมาภายหลังให้ต้องวุ่นวายใจ แต่ก็มีบางครั้งเช่นกันที่ผมออกเที่ยวแบบบินเดียว เพียงเพราะอยากรู้จักคนที่อยู่นอกเหนือเครือข่ายของเจ้าพวกนี้บ้าง ส่วนเรื่องการเรียนไม่ใช่ประเด็นที่ผมห่วงสักเท่าไหร่นัก เพราะจะเรียนปริญญาโทจบหรือไม่จบ มันก็คงไม่ทำให้อะไรๆ แตกต่างไปจากที่เป็นอยู่ตอนนี้สักเท่าไหร่นักหรอก ขอเพียงแค่ ไม่ตกเกินสี่วิชาต่อปีจนต้องถูกไล่ออกแค่นี้ก็พอแล้ว ส่วนจะได้คะแนนเท่าไหร่นั่น ไม่ใช่ประเด็นสำคัญขอแค่ผ่านเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว ผมถอดเสื้อคลุมออกก่อนจะค่อยๆ พาตัวเองไปนอนนิ่งอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกง่วงนิดๆ เนื่องจากเมื่อคืนที่ผ่านมาผมไม่ค่อยจะได้นอนสักเท่าไหร่ เพราะมีเรื่องอะไรๆ ให้ทำค่อนข้างเยอะ วันนี้ถึงจะมีเรียนแต่ก็คงไปไม่ไหว ไม่เป็นไรไว้ค่อยจ้างเพื่อนในกลุ่มให้มันทำงานให้ก็แล้วกัน ตอนนี้ขอนอนก่อน ระหว่างที่ผมล้วงเอากระเป๋าสตางค์และของต่างๆ ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออก เพื่อให้นอนได้อย่างสบายๆ ผมก็พบว่ามีการ์ดแผ่นเล็กๆ ใบหนึ่งร่วงหล่นลงมาบนเตียง ซึ่งเมื่อพลิกดูก็พบว่าเป็นการ์ดใบเล็กๆ ที่ได้มาจากร้านดอกไม้นั่นเอง ตอนแรกว่าจะเขียนอะไรหวานๆ ให้กับเอมมี่ แต่คิดแล้วก็เปลี่ยนใจเพราะเจ้าตัวคงไม่สนใจจะอ่านสักเท่าไหร่นัก ผมก็เลยเปลี่ยนใจ สอดการ์ดใบนั้นใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงแทน บนการ์ดเล็กๆ แผ่นนั้นมีชื่อร้านและเบอร์โทรศัพท์มือถือพิมพ์ติดไว้อยู่ อะไรบางอย่างในสมอง สั่งให้ผมกดเลขหมายเหล่านั้นลงไปด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับรอให้เสียงหวานๆ อย่างที่ผม เคยได้ยินตอนสั่งดอกไม้ตอบรับกลับมา เสียงโทรศัพท์นั้นดังขึ้นสี่ห้าที ก่อนที่จะมีเสียงตอบรับ กรอกลงมาตามสาย “สวัสดีครับ ร้านดอกไม้ฟลอริสต์วิทยูจะสั่งดอกไม้หรือมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” น้ำเสียงสำเนียงออสซี่ที่ตอบออกมาทำเอาผมได้แต่ถอนหายใจพร้อมกับใบหน้าเซ็งๆ ก่อนจะกดปุ่มวางสายไปโดยไม่พูดอะไรตอบกลับไปแม้แต่น้อย โทรศัพท์เครื่องนั้นถูกวางนิ่งไว้บนโต๊ะข้างเตียง ก่อนที่ผมจะเอนกายลงนอนบนเตียงนุ่มๆ พร้อมกับหลับตาพริ้ม แต่ท่ามกลางความมืดมิดยามหลับตากลับปรากฏภาพของสาวน้อย เจ้าของรอยยิ้มใสแทรกผ่านเข้ามาแทนที่ ภาพของเธอดึงภาพในอดีตบางอย่างให้แทรกผ่านเข้ามา ในความทรงจำ ไม่แน่ใจว่าผมจำผิดหรือเปล่า แต่จะว่าไปผมก็รู้สึกเหมือนกับว่าผม เคยเจอกับเธอคนนี้มาก่อนในงานสังคมที่ไหนสักที่หนึ่ง ที่ผมเคยถูกลากไปออกงานพร้อมๆ กัน กับที่บ้านเมื่อสักสองสามปีก่อนหน้านี้ ... ไม่ใช่หรอก คงจะแค่หน้าตาคล้ายๆ กันเท่านั้นแหละ... เสียงรำพันที่ดังบอกจากสมองส่วนลึกของผมเอ่ยออกมากับตัวเอง นั่นสินะ เพราะถ้าเป็นคนเดียวกัน ทางบ้านของเธอคงไม่ปล่อยให้ลูกสาวต้องมาทำงานหามรุ่งหามค่ำขนาดนี้หรอกมั้ง สักพักผม ก็พยายามสลัดเรื่องที่แทรกผ่านเข้ามาในสมองชั่วครู่นั้นให้หลุดหายออกไป  พร้อมๆ กัน กับความเหนื่อยล้าที่แทรกผ่านเข้ามา แต่เพราะอะไรบางอย่างกลับทำให้ผมไม่สามารถสลัดใบหน้าของเธอคนนั้นไปได้ง่ายอย่างที่คิดมากนัก หรือเพราะใบหน้าของเธอคนนี้ทำให้ผมหวนย้อนกลับไปคิดถึงใครบางคนที่ผมไม่ได้พบเจอมาเนิ่นนาน แสนนานกันแล้วกันนะ   ทำไมนะ... ทั้งๆ ที่จะว่าไปใบหน้าของเธอคนนั้นก็ไม่ได้เหมือนกันมากสักเท่าไหร่แท้ๆ แต่อะไรบางอย่างกลับทำให้ผมรู้สึกคิดถึงผู้หญิงที่มีความสำคัญกับผมมากที่สุดอีกคนไม่ได้เลย ทำไมนะ... ทำไมกัน... จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 มี.ค. 51 17:40:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ในฝัน... ผมมองเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังนั่งแย้มยิ้มอยู่ข้างๆ เตียงสีขาว ในมือขวาของเด็กคนนั้น มีดินสอสีน้ำเงินแท่งหนึ่งที่ยังคงคาติดอยู่ในมือ ส่วนมือซ้ายของเขาถือบอร์ดกระดาษแข็งแผ่นใหญ่ วางนิ่งอยู่บนตัก แววตาของเด็กหนุ่มคนนั้นอ่อนโยน มองภาพวาดที่เขากำลังลงเส้นอยู่อย่างตั้งใจ ร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงมองนิ่งมาที่เด็กหนุ่มคนนั้น แววตาอบอุ่นที่แสนอ่อนโยนคู่นั้น ทำให้ผมที่แอบมองดูคนทั้งคู่อยู่ไกลๆ รู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมาได้โดยง่าย “วาดรูปอะไรอยู่จ๊ะ ศิลปินน้อยของแม่” เด็กน้อยที่ถูกทักถามเงยหน้าขึ้นมาจากแผ่นกระดาษวาดเขียนแผ่นใหญ่ ก่อนจะส่งรอยยิ้มกว้างออกมาพร้อมหันรูปที่เขาบรรจงเขียนเอาไว้ให้เธอดู รูปที่แม้จะยังลงลายเส้นได้ ไม่เสร็จดี และไม่ได้ดูสวยงามเท่าไหร่นัก แต่ก็สื่อให้เห็นถึงความอ่อนโยนที่ฝังซ่อนอยู่ภายใต้ส่วนลึกของจิตใจ ออกมาได้เป็นอย่างดี “วาดรูปแบงค์กับแม่ยืนรอพ่ออยู่ที่ต้นหูกวางหน้าบ้านเราไงครับ” น้ำเสียงสดใสที่เอ่ยออกมา เรียกรอยยิ้มของแม่ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงได้ไม่ยากนัก ผมมองนิ่งไปที่คนทั้งคู่ก่อนจะหันหน้า มองไปรอบๆ จุดที่ผมยืนอยู่ ซึ่งขณะนี้ภาพเบื้องหน้าค่อยๆ ชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ รอบๆ จุด ที่ผมยืนอยู่มีเตียงคล้ายๆ กันอยู่อีกนับสิบเตียง และก็มีคนที่ใส่ชุดแบบเดียวกันนอนนิ่ง อยู่บนเตียงนั้นไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก อีกครั้งที่ผมปรายตามองไปที่คนทั้งคู่ “ขอโทษนะจ๊ะ เพราะแม่ไม่สบายแท้ๆ พ่อเลยต้องออกไปทำงานหนักไกลๆ ก็เลยไม่ได้กลับมาเจอพวกเราบ่อยๆ แบงค์อย่าโทษพ่อเขานะลูก ที่เขาต้องไปทำงาน ไกลๆ นานๆ อย่างนั้นก็เพราะเขาต้องหาเงินมามากๆ เพื่อมารักษาแม่” “ครับแม่ แบงค์แค่อยากเจอพ่อบ่อยกว่านี้อีกสักหน่อย อยากกลับไปเตะฟุตบอลเล่นกันพ่ออีก” ภาพสุดท้ายของคนทั้งคู่ที่ผมเห็นคือฝ่ามือน้อยๆ ของคนเป็นแม่ที่เอื้อมมือของเธอมาลูบหัว ของลูกชายของเธอด้วยแววตาที่อ่อนโยน จากนั้นภาพเบื้องหน้าก็พร่าเลือนไป  พร้อมกับภาพๆ ใหม่ ที่แทรกผ่านเข้ามา เด็กหนุ่มคนเดิมเพียงแต่ขณะนี้เขาดูโตขึ้นกว่าเดิมบ้างเล็กน้อย สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าของเขาขณะนี้ ไม่ต่างไปจากเดิมสักเท่าไหร่นัก เขานั่งนิ่งอยู่เพียงลำพังในสวนแห่งหนึ่ง มือของเขายังคงจับดินสอ วาดภาพในจินตนาการออกมาอย่างคุ้นชิน ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ มองดูภาพวาดของเด็กหนุ่มคนนั้น ซึ่งภาพที่เขากำลังพยายามลงเส้นอยู่นั้นเป็นภาพของหญิงสาวคนหนึ่ง ที่ผมคุ้นตาว่า คือหญิงสาวคนเดียวกันกับที่เคยนอนนิ่งอยู่ในโรงพยาบาลก่อนหน้านี้ ภาพร่าง ที่ดูสวยขึ้นกว่าเดิมอย่างผิดหูผิดตา ทำให้ผมรู้สึกว่าเด็กหนุ่มคนนี้มีฝีมือในทางศิลปะไม่น้อยเลยทีเดียว สักพักเครื่องแบบนักเรียนม.ต้นสีขาวที่เคยสะอาดสวยใส ก็ปรากฏรอยเท้าของใครบางคนขึ้นมาด้านหลัง พร้อมกับร่างของเด็กหนุ่มคนนั้นที่กลิ้งปลิวไปบนพื้นหญ้า กระดาษวาดภาพที่เคยอยู่ในมือ ปลิวคว้างไปอีกทาง เด็กหนุ่มวัยรุ่นที่เป็นเจ้าของรอยเท้าและผลงานเบื้องหน้ายืนยิ้มหัวเราะร่า อย่างขันๆ พร้อมๆ กันกับเพื่อนอีกสองคนที่เดินตามเข้ามาติดๆ “ว่าไงไอ้ลูกกำพร้าแม่ พ่อก็มีเมียใหม่ ใครๆ ก็ไม่รัก ต้องมาแอบวาดรูปคนเดียว เก็บกดไม่มีใครรัก” เสียงตะโกนล้อเลียนยังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่อง คงเป็นเพราะท่าทีที่นิ่งเงียบไม่ค่อยพูดค่อยจา ของเด็กหนุ่มคนนั้นละมั้ง ที่ทำให้เด็กวัยรุ่นกลุ่มนั้นได้ใจ ผมขยับเข้าไปจะจัดการเจ้าพวกปากเสียพวกนั้น ก่อนที่มันจะได้พูดอะไรให้ระคายหูผมมากไปกว่านี้ แต่กลับปรากฏร่างของชายหนุ่มวัยกลางคน ในชุดซาฟารีสองคนที่ขยับกายเข้าใกล้เจ้าพวกนั้นได้ก่อนผม ไม่นานนักกำปั้นของเขาทั้งคู่ ก็ซัดตรงเข้าไปยังสองในสามของกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนั้น โดยเฉพาะเจ้าหัวโจกคนที่ก่อนนั้น เคยตะโกนล้ออยู่เสียงดังกว่าใคร ขณะนี้กำลังโดนซ้อมหนักกว่าเพื่อน สักพักร่างของกลุ่มวัยรุ่นทั้งสามก็นอนนิ่งอยู่กับพื้น ในสภาพที่สะบักสะบอมจนจำโครงหน้าแทบไม่ได้ พร้อมๆ กับร่างของชายหนุ่มอีกคนที่เดินตามมาทีหลัง ร่างของผู้มาใหม่เดินเข้ามาใกล้ๆ เด็กหนุ่ม ที่ขณะนี้มือของเขายังคงจับดินสอและกระดานรองเขียนที่ใช้รองพื้นในการวาดรูปไว้แน่น น้ำเสียงเรียบนิ่งนั้นเอ่ยถามพร้อมแววตาแข็งกร้าวที่ส่งผ่านกลับไปที่กลุ่มวัยรุ่นคนก่อเรื่อง “เป็นอะไรบ้างไหมลูก เจ็บอะไรตรงไหนบ้างหรือเปล่า” เด็กหนุ่มคนเดิมไม่ตอบอะไร ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะสนใจภาพวาดที่ฉีกขาดไปบางส่วนนั้นมากกว่าความเจ็บปวดของตัวเองเสียอีก คนที่เรียกตัวเองว่า “พ่อ” เดินเข้ามาประคองให้เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน ก่อนจะจูงมือเขา ให้เดินเข้าไปหาเจ้าสามคนนั้น และทันทีที่เด็กหนุ่มยืนต่อหน้าวัยรุ่นทั้งสาม น้ำเสียงเด็ดขาด ก็ถูกสั่งออกมาพร้อมกับแววตาที่เคร่งขรึม “แบงค์... ตบปากพวกมันทั้งสามคน มันจะได้รู้ว่าถ้ายังปากเสียกับลูกของพ่อแบบนี้อีก มันจะมีสภาพเป็นยังไง” เด็กหนุ่มที่ขณะนี้แววตายังคงสั่นไหวด้วยความตื่นกลัว ได้แต่ยืนนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูก ภาพเบื้องหน้าของเด็กวัยรุ่นทั้งสามที่ขณะนี้ อยู่ในสภาพที่ถูกซ้อมจนเลือดกลบปาก “พ่อบอกให้ตบปากมัน!!” น้ำเสียงที่ดังออกมาอย่างปิดซ่อนแววอำมหิตไว้ได้ไม่มิด ตะโกนสั่งออกมาซ้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าลูกชายของตัวเองยังเอาแต่ยืนนิ่งตัวสั่นไม่ทำตามที่เขาบอก และเมื่อสิ้นเสียงนั้นดินสอที่เคยถูกกำแน่นอยู่ในมือก็หล่นคว้างลงสู่พื้นอย่างง่ายดาย พร้อมๆ กัน กับกระดานวาดภาพที่เขาเคยซุกมันไว้ที่สีข้างอย่างทะนุถนอม ก่อนที่เขาจะง้างมือของเขาออกไป ตบปากกลุ่มวัยรุ่นทั้งสามตามที่ถูกสั่งมาอย่างเต็มแรงด้วยความตื่นตกใจ “ดีมากลูก  จากวันนี้ไปลูกต้องเข้มแข็ง อย่าให้ใครมารังแกได้อีก จำไว้นะลูก ถ้าเราไม่อยากถูกรังแก เราต้องทำให้คนรอบข้างรู้ว่าเราเข้มแข็งเกินกว่าที่เขาจะเข้ามาตอแยกับเราได้ง่ายๆ” เสียงนั้นพูดจบ พร้อมกับยกมือของเขาขึ้นมาลูบหัวเด็กหนุ่มเบื้องหน้า จากนั้นจึงเดินจากไปโดยมีชายหนุ่ม ในชุดซาฟารีทั้งสองคนเดินประกบตามออกไปไม่ห่างกันนัก เด็กหนุ่มคนนั้นยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม มือของเขาเปื้อนเลือดของเจ้าวัยรุ่นทั้งสามเต็มไปหมด เขารีบเช็ดมันเข้ากับเสื้อขาวด้วยความรวดเร็วเพื่อหวังให้มือของเขานั้นกลับมาสะอาดอีกครั้ง แต่เมื่อจ้องมองไปที่กลุ่มวัยรุ่นทั้งสามที่ขณะนี้ได้แต่นอนนิ่งอยู่แทบเท้าด้วยใบหน้าและแววตา ที่ยังไม่หายจากความตื่นกลัว แววตาของผู้แพ้ที่นอนนิ่งอยู่อย่างไม่มีทางสู้ เปลี่ยนแววตาใสซื่อ ของเด็กหนุ่มคนนั้นไปได้เล็กน้อย เด็กหนุ่มจ้องมองภาพเบื้องหน้าอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงรีบสาวเท้า เดินตามคนที่เรียกตัวเองว่า “พ่อ” ไปติดๆ โดยไม่สนใจสิ่งที่เคยเป็นของสำคัญอย่างดินสอ และกระดานวาดภาพที่ตกอยู่ข้างๆ เลยแม้แต่น้อย ฝ่ามือเล็กๆ ของเขาในวันนั้น แม้จะพยายามเช็ดเลือดที่เปื้อนมือออกอย่างเต็มที่ แต่มันก็ไม่สามารถทำให้มือของเขากลับมาสะอาดได้เหมือนเดิม แล้วตั้งแต่วันนั้น... มือน้อยๆ ของเด็กหนุ่มคนนี้ก็ไม่เคยได้จับดินสอขึ้นมาวาดรูปอีกเลย... ดินสอแท่งนั้นยังคงวางนิ่งอยู่บนพื้น ผมขยับกายเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อที่จะหยิบดินสอเล่มนั้นขึ้นมา แต่ก็ช้าไปกว่าร่างที่คุ้นตาของหญิงสาวคนหนึ่งที่ยังอยู่ในชุดสีขาวชุดเดิม เธอเดินเข้าไปเก็บดินสอแท่งนั้น พร้อมกับกระดานรองเขียนขึ้นมา แววตาคู่นั้นเป็นประกายเมื่อมองเห็นภาพที่วาดอยู่บนกระดาษแผ่นนั้น แต่ไม่นานนักแววตาคู่นั้นก็หม่นลงเมื่อหันกลับไปดูร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เดินตามคนที่เรียกตัวเองว่า “พ่อ” ไปห่างๆ ก่อนที่ร่างของคนเหล่านั้นจะหายลับไปกับรถเก๋งสีดำคันใหญ่ ผมเห็นหยดน้ำตาของเธอที่เอ่อปริ่มอยู่ตรงริมขอบตาค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้มอย่างช้าๆ ไม่นานนัก เธอก็หันกลับมาหาผมก่อนจะมองนิ่งมาที่ผมครู่ใหญ่ สักพักใบหน้าหม่นๆ ของเธอก็ค่อยๆ ดีขึ้น เธอเดินเข้ามาหาผมพร้อมรอยยิ้มบางๆ ที่แสนอบอุ่น ก่อนจะยื่นดินสอแท่งนั้นกับกระดานรองเขียน ในมือของเธอส่งผ่านมาให้กับผม พร้อมกับเอื้อมมืออีกข้างหนึ่งของเธอขึ้นมาลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา ด้วยสัมผัสที่คุ้นเคยพร้อมๆ กับความรู้สึกหนึ่งที่ผมไม่ได้สัมผัสมันมาเนิ่นนาน ... ความอบอุ่นที่แสนอ่อนโยน ... “ไม่อยากจะกลับมาวาดรูปอีกสักครั้งเหรอจ๊ะ ศิลปินน้อยของแม่” ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยรอยยิ้มกว้าง พยายามเหลือเกินจะปิดตาลงนอนอีกครั้ง เพราะยังอยาก กลับไปอยู่ในความฝันที่แสนอบอุ่นนั้นใหม่ แต่น่าเสียดายที่ผมไม่สามารถพาตัวเองย้อนกลับ เข้าไปในนั้นได้อีก พยายามหลับตาอยู่อีกพักใหญ่ๆ สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้  ผมถอนลมหายใจบางๆ ออกมา ก่อนจะพาตัวเองลุกขึ้นไปอาบน้ำ ........... แก้ไขเมื่อ 03 มี.ค. 51 17:46:43 จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 มี.ค. 51 17:42:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ในช่วงบ่ายของวันศุกร์ ผมพาตัวเองมานั่งจิบกาแฟอยู่ที่ร้านกาแฟร้านเดิมที่เคยมานั่งเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้า และพบว่าตัวผมเองเริ่มมานั่งที่ร้านนี้บ่อยขึ้น ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นเพราะติดใจในรสชาติกาแฟที่ถูกปาก หรือเป็นเพราะร่างบางเบื้องหน้าที่ขณะนี้ยังคงเดินวนไปมาอยู่ที่ร้านดอกไม้ของเธอ โดยไม่ได้รับรู้เลยว่า มีใครคนหนึ่งจับจ้องมองเธออยู่ไกลๆ อย่างไม่ละสายตา นับจากวันนั้นที่ได้เจอเธอก็พึ่งมีวันนี้แหละที่ผมได้เห็นเธออีกครั้งที่ร้านดอกไม้ร้านเดิม นั่นเพราะสองวันก่อนหน้านี้เป็นใครคนอื่นที่เข้ามาขายดอกไม้แทนเธอ วันนี้ผมเลยนั่งจิบกาแฟ ที่ร้านนี้นานเป็นพิเศษ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคิดไปเองลำพังหรือเปล่า แต่รู้สึกเหมือนว่าวันนี้ กาแฟที่ผมจิบอยู่จะรสชาติดีกว่าปกติ ลมหนาวที่พัดผ่านมาวูบหนึ่งนั้น ดึงให้ผมต้องกระชับแจ๊กเก็ตตัวหนาให้แนบแน่นเข้ามากระชับกายผมมากขึ้น แต่ไม่นานนักก็พบว่าบรรยากาศหม่นๆ ที่เคยถูกกลบปิดด้วยเมฆหนาทึบนั้น เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย เมื่อมีแสงอุ่นๆ ของดวงอาทิตย์สาดส่องลอดผ่านออกมาจากช่องเล็กๆ ท่ามกลางกลุ่มเมฆหนาบนนั้น ผมปรายตาขึ้นไปสบผ่านกับที่มาของแสงอุ่นๆ นี้แวบหนึ่ง ก่อนจะละสายตากลับมาจ้องมองไปที่ ร้านดอกไม้ร้านเดิมอีกครั้ง ภาพเบื้องหน้าที่เห็น คือเจ้าของร่างบางที่ขณะนี้ขยับกายเดินออกมาจากตัวร้านเพื่อรับแสงแดดอุ่นๆ ที่สาดส่องลงมาเพียงชั่วคราว เธอยกฝ่ามือน้อยๆ ขึ้นมาบังตาก่อนจะมองผ่านไปยังผืนฟ้ากว้างเบื้องบน จากนั้นจึงกางแขนกว้างหลับตาพริ้มพร้อมสูดลมหายใจลึก ก่อนที่รอยยิ้มใสจะเลื่อนไหลออกมาอย่างอารมณ์ดี ผมยิ้มบางๆ ให้กับภาพเบื้องหน้าที่เห็น แววตายังคงมองนิ่งอยู่ที่เธอคนนั้นอีกพักใหญ่ๆ จนกระทั่งแสงแดดอุ่นๆ นั้นลับหายไปพร้อมๆ กับร่างของเธอที่หันหลังกลับไปให้ความสนใจ กับลูกค้ารายใหม่ที่เดินเข้ามาเลือกซื้อดอกไม้ในร้านของเธอ ผมละสายตาจากภาพเบื้องหน้า  ก่อนจะหยิบแผ่นกระดานรองเขียนขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ นิ่งคิดเล็กน้อย สักพักกระดาษสีขาวนวลเบื้องหน้าก็ค่อยๆ ถูกรอยขีดลากของดินสอ เปลี่ยนความเปล่าว่างของกระดาษแผ่นนั้นให้กลายเป็นรูปของใครบางคนพร้อมกับ ร้านดอกไม้เล็กๆ ของเธอขึ้นมาแทน น่าแปลกเหมือนกันที่ระหว่างที่ผมใช้สมาธิในการวาดภาพของเธออยู่นั้น ภายในใจของผม กลับรู้สึกว่ามันอุ่นๆ ราวๆ กับตอนได้รับแสงแดดที่ส่องผ่านลงมาเมื่อสักครู่ใหญ่ๆ ก่อนหน้า ความรู้สึกที่ผมไม่ได้สัมผัสและรู้สึกกับใครในโลกแห่งความเป็นจริงมานานแสนนาน ... ความอบอุ่นที่อ่อนโยน ... ... จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 มี.ค. 51 17:45:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จบแล้วนะครับสำหรับบทที่ 3 บทนี้อยากจะถ่ายทอดอีกมุมมองหนึ่งของชีวิตอีกด้านหนึ่ง ที่อาจจะเรียกว่าอยู่ในมุมมืดอยู่บ้าง หลายต่อหลายครั้งที่ผมได้พบเจอกับเพื่อนใหม่ที่ฐานะดี มีทุกอย่างพร้อม ขาดเพียงแค่สิ่งเดียวคือความอยากที่จะมาเรียนด้วยตัวของเขาเอง คนกลุ่มนี้บ่อยครั้งที่จะพาตัวเองไปพันผูกอยู่กับสิ่งที่เขาชอบและคุ้นเคย เช่นถ้าชอบเที่ยวกลางคืน เขาก็จะพาตัวเอง เข้าไปรู้จักผูกผันกับสังคมที่ไม่ต่างจากสังคมเดิมที่เมืองไทยมากนัก ดังนั้นการคิดว่าจะส่งลูกมาดัดนิสัยที่เมืองนอก ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรเท่าไหร่นัก คนที่คุ้นชินกับสังคมแบบไหน เขาก็ย่อมจะมองหาและพาตัวเองเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของสังคมเดิมๆ อยู่เสมอ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตามที หากแต่ตัวละครตัวเอกในบทนี้มีมิติที่แตกต่างกันออกไป และด้วยข้อจำกัดของเรื่องสั้น จึงทำให้ต้องถ่ายทอดออกมา ผ่านทางความฝัน ซึ่งอาจจะดูง่ายไปสักนิด แต่ผมคิดว่ามันก็ทำหน้าที่ได้ดีเช่นกัน ผมเชื่อเสมอว่าการที่คนเราจะเปลี่ยนแปลงตัวเองไปทางไหน ย่อมมีปัจจัยอะไรบางอย่างเป็นแรงขับดันเสมอ และถ้าเรารู้จักเขามากขึ้น เราก็อาจจะเข้าใจในสิ่งที่เขาเป็นมากขึ้นเช่นกัน เพียงแต่ว่าโอกาสที่เราจะได้รู้จักนั้น บางทีมันก็ไม่บ่อยสักเท่าไหร่นัก   แน่นอนว่าเราคงได้มีโอกาสรู้จักเขามากขึ้นกว่านี้อีกนิดในบทถัดๆ ไป  ไม่นานนี้ครับ ^^ จากคุณ : Mr. Forever - [ 3 มี.ค. 51 17:54:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ติดตามมาอ่านแล้วครับ .. อิอิ อะ.. ! มา Comment คนแรกเลยหรือเนี่ย.. ^_^' เรื่องราวตอนนี้ให้ความรู้สึกแปลกใหม่ดีครับ มองเห็นภาพในอีกมุมนึง ของกลุ่มคน ได้อย่างชัดเจนเลย.. ชอบมากครับ .. งานนี้ผมคงต้องรอลุ้นกับตอนต่อไปแล้วล่ะ ว่าจะเชื่อมโยงกันยังงัย สงสัยงานนี้ต้องเป็นแฟนพันธุ์แท้คุณกานไปอีกนานแน่ๆ เลย.. ^.^ จากคุณ : @...SHO_THSIC...@ - [ 3 มี.ค. 51 19:05:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอลงชื่อจองไว้ก่อนนะครับ เดี๋ยวกลับมาอ่าน ^^' ------------------------------------------------------------------- กลับมาอ่านแล้วครับ อ่านตอนนี้แล้วได้ความรู้สึกของอีกมุมหนึ่งของชีวิตจริงๆครับ ถึงแม้มันจะเป็นมุมมืดไปบ้างแต่ก็มีแสงสว่างนิดๆอยู่เหมือนกัน จะรอลุ้นตอนต่อไปนะครับ ว่าจะเกี่ยวข้องกันยังไงอีก ^^ แก้ไขเมื่อ 03 มี.ค. 51 21:12:12 จากคุณ : Anakin-G - [ 3 มี.ค. 51 19:07:12 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มีคนสนใจสาวน้อยที่ร้านดอกไม้แล้ว ตัวละครต่อๆ ไปจะเกี่ยวกันยังไงน้อ จากคุณ : scottie - [ 3 มี.ค. 51 22:56:22 ]

ความคิดเห็นที่ 11 กลับมาอ่านแล้วค่ะ อยากอ่านตอนต่อไปอีกเร็ว ๆ ^^                       แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 51 15:35:53 จากคุณ : Chi_chA_Da - [ 4 มี.ค. 51 01:00:01 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่าสนใจน่าติดตามค่ะ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เข้ามาอ่านเรื่องสั้น ท่าทางจะต้องเข้ามาเยี่ยมเยียนห้องนี้บ่อย ๆ ซะแล้ว จากคุณ : แม่วาส - [ 4 มี.ค. 51 11:34:28 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาลงชื่อด้วยคนคับ มุมมืดจิงด้วยตอนนี้ รอติดตามตอนสี่นะค๊าบบ จากคุณ : M_Nobita - [ 4 มี.ค. 51 12:06:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 @...SHO_THSIC...@ - ขอบคุณมากครับ  ตอนนี้เปิดแนวมืดๆ เล็กน้อย มาลุ้นกันเนอะ ว่าสาวร้านดอกไม้จะทำให้พระเอกตอนนี้เปลี่ยนไปได้มากน้อยแค่ไหน ^^ Anakin-G - ตอนหน้าจะเกี่ยวกับอะไร แล้วจะเจอเรื่องราวของใคร เดี๋ยวราวๆ วันศุกร์มาโพสให้อ่านกันครับ ^^ scottie - ตอนหน้าตัวเอกกลับมาเป็นสาวๆ อีกแล้วครับ แต่โทนจะหม่นๆ หมองๆ หน่อยนึง Chi_chA_Da - อะ... แอบอู้มาอ่านด้วยเหรอ สอบได้เกรด B ละมาโทษไม่ได้นะ อิอิ แม่วาส - ขอบคุณมากครับ ยินดีที่ได้ทักทายกันครับ  ยังไงรออ่านไปเรื่อยๆ นะครับ ^^ M_Nobita - มาลุ้นกันเนอะ ว่าตัวละครตัวนี้จะเปลี่ยนแปลงตัวเองไปได้มากน้อยแค่ไหนกัน  ส่วนตอนหน้ามาราวๆ วันศุกร์นี้ครับ  เพราะต้องกลับเชียงใหม่ ไม่มีเน็ตให้เล่น  แต่ตอนหน้ามีกลิ่นเศร้าคละเคล้าอยู่เยอะพอสมควรเลยครับ แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 51 11:28:06 จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 มี.ค. 51 21:19:33 ]

ความคิดเห็นที่ 15 :D อยากบอกว่าตัดสินใจอ่านเรื่องคุณ Mr. Forever เพราะเรื่องนี้นะค่ะ เลยได้แวะไปอ่าน bittersweet ;) จากคุณ : xyz (xyzjung) - [ 4 มี.ค. 51 21:57:16 ]

ความคิดเห็นที่ 16 xyzjung - อ่านแล้วเป็นไงมั่งครับ ยาวหน่อย แต่เขียนด้วยใจจริงๆ เลยนะนั่น (แม๊... โม้ซะ อิอิ) จากคุณ : Mr. Forever - [ 4 มี.ค. 51 22:20:38 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คือ กลัวว่าจะได้ A น่ะค่ะ เลยแอบอู้นิด ๆ หน่อย ๆ อิอิ ขอของฝากจากเชียงใหม่ด้วยนะคะ ^_______^ จากคุณ : Chi_chA_Da - [ 5 มี.ค. 51 04:56:33 ]

ความคิดเห็นที่ 18 Chi_chA_Da - เดี๋ยวกินเผื่อละกันนะ   ตอนหน้าราวๆ วันศุกร์ครับผม จากคุณ : Mr. Forever - [ 5 มี.ค. 51 11:28:43 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ddd หวัดดีค่ะ เพิ่งเข้าห้องนี้ครั้งเเรก เริ่มอ่านตอนนี้เป้นตอนแรกเลยค่ะ ชอบค่ะ สนุกดี จะกลับไปอ่านตอนก่อนหน้านี้ด้วย สู้ๆนะคะ จากคุณ : bonusspm (bonusspm) - [ 8 มี.ค. 51 00:57:52 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านตอน 3 นี้แล้วตกกะใจ..ตอนแรกคิดว่าเป็นคุณ กาน..นิรันดร์ของเราไปเปรี้ยวซะ อ่านต่อไป ๆ ค่อยใจชื้น คืนนี้ได้อ่านสามตอนรวดเลยได้อารมณ์แบบต่อเนื่อง ภาษายังสวยเหมือนเคยนะคะ รูปไม่ต้องพูดถึงสุดสุดอยู่แล้ว อ่านแล้วรู้สึกแปลก ๆ ไปนิดนึงสงสัยยังติดกับอารมณ์เรื่องเก่าอยู่ ..แต่เรื่องก้อน่าติดตามจะรออ่านตอนต่อไปนะคะ...วันนี้วันอาทิตย์แล้วตอนใหม่ยังไม่มาเลยนะ(ไหนว่าจะมาประมาณวันศุกร์)ยังไม่กลับจากเชียงใหม่เหรอคะ แต่ไม่เป็นไรเนอะ กลับบ้านทั้งทีอยู่นาน ๆ ก้อได้นะคะ รอได้เสมอ...ก็เคยสัญญาไว้แล้วนี่เนอะว่าจะตามอ่าน..ก็จะตามอ่านกันต่อไปนะ..คิดถึงมั่ก ๆ แฮ่ ^^ จากคุณ : lalanaw - [ 9 มี.ค. 51 03:57:55 A:202.12.118.61 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 9 มี.ค. 51 12:01:41 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เข้ามาทวงด้วยคนค่ะ ^^ จากคุณ : Chi_chA_Da - [ 9 มี.ค. 51 16:00:37 ]

ความคิดเห็นที่ 23 bonusspm - ขอบคุณที่แวะมาอ่านและทักทายกันด้วยครับ ตอนใหม่แปะแล้วนะ อย่าลืมแวะมาอ่านและทักทายกันอีกนะครับ lalanaw - ยังอยู่เจียงใหม่อยู่เลยอะครับ คงกลับไปราวๆ วันที่ 20 มีนานุ้นแหละครับ แต่ก็จะแวะมาแปะให้อ่านกันเรื่อยๆ ครับ ตอนนี้อาจจะดูว่าพระเอกทำตัวน่าหมั่นใส้ไปหน่อย แต่เราจะค่อยๆ รู้จักเขาคนนี้มากขึ้น และน่าจะทำให้พอจะเข้าใจความเป็นไปที่เปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาได้มากขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน  มาลุ้นกันดีกว่าเนอะ ว่ากับสาวร้านดอกไม้จะสามารถพัฒนาความสัมพันธ์ได้มากน้อยแค่ไหน Mr. Fusion - เข้ามาดูบ่อยๆ นะครับ  ไม่งั้นเดี๋ยวเอารูปมาแปะนะ จำได้ว่าเคยมีในกระทุ้คลับเฉลิมไทยที่ให้แนะนำตัว หุๆๆ Chi_chA_Da  - มาแปะแล้วจ้า  ตามอ่านตอนต่อไปได้เลย เตรียมทิชชู่ไว้ด้วยล่ะ บทนี้น่าจะโดนใจ  แฮ่... @... “Life” is ... : บทที่ 4 - D r e a m ...@ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6409710/W6409710.html จากคุณ : Mr. Forever - [ 10 มี.ค. 51 18:59:54 ]