ความคิดเห็นที่ 1 แสงเช้าลามเลียเอาหยาดน้ำค้างสลายเป็นไอไปในอากาศ   มันดำเนินไปอย่างเชื่องช้า  ครั้นดวงอาทิตย์กลมโตโผล่พ้นยอดไม้ก็แผดแสงแรงกล้า   อานุภาพแห่งความร้อนแรงของเปลวแดดดูจะกลืนกินเอาความชุ่มชื้นทั้งมวลบนผืนดิน   นั่นรวมทั้งความกระปรี้กระเปร่าภายในกายของเจ้าม้าแข่งด้วย   มันเผยอเปลือกตาขึ้นอย่างซึมเซา  พิจารณาความแห้งแล้งที่ล้อมรอบตัว ในคอกไม่ร้อนแบบที่นี่  เจ้าของไร่ได้ติดตั้งระบบทำความเย็นเอาไว้   มีพัดลมคอยเป่าอากาศผ่านชั้นกระดาษอัดที่ชุ่มน้ำทำให้อากาศเย็นสบาย   มันไม่ชอบอากาศข้างนอกนี่เลย  และที่สำคัญตอนนี้มันหิวแล้วด้วย  เจ้าม้าขยับกาย  หรี่ตาดูที่บ้านไร่ ...จุดสีเทามัวซัวที่เห็นตรงนั้นจะใช้เด็กชดไหมหนอ  มันก้าวขาและเริ่มวิ่งเหยาะๆไปอย่างมีความหวัง เคร้ง!  คราดโกยหญ้าในมือของเด็กชดครูดพื้นซีเมนต์เมื่อเขาได้ยินเสียงกุบกับ จ๊อกกี้เงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์  จ้องไอ้นิลตาเป๋งอย่างผู้มีชัย เจ้าม้าจ้องกลับอย่างไม่ลดละด้วยสายตาประเภทเดียวกัน  มันไม่จำเป็นต้องง้อมนุษย์ผู้นี้หรอก "ได้เวลาซ้อมแล้ว"  จ๊อกกี้ตบลงบนอานที่วางข้างตัว ม้าแข่งขยับหนี  มันไม่มีวันให้ใครมาบังคับ  มันเป็นอิสระ! "แกไม่อยากกินหญ้าหรือไงวะ"  เขาเปลี่ยนท่าทีจากแข็งกระด้างมาเป็นเอาใจ   ในมือยื่นหญ้าเขียวสดมาเต็มกำ ไอ้นิลทำจมูกบาน  มันได้กลิ่นช้ำๆของหญ้าที่คุ้นเคย   แต่มันไม่ไว้ใจกลิ่นสาบสางจากผู้หยิบยื่นให้มัน  เจ้าม้าแข่งเบือนหน้าหนี   หญ้ายังมีอีกเยอะแยะที่เด็กชด  มันไม่จำเป็นต้องง้อ "อย่าให้มัน!"  นายเริงสั่งเด็กเลี้ยงม้าอย่างเฉียบขาด   "ให้มันรู้สำนึกเสียบ้าง  ว่าต้องทำงานแลกอาหาร  กับที่พักดีๆ" "โธ่!"  ชดร้องอย่างเหลืออด  "มันเป็นแค่ม้า  มันไม่รู้อะไรหรอก" "เหมือนแกนั่นแหละชด"  จ๊อกกี้มองด้วยหางตา  "แกเป็นแค่เด็กเลี้ยงม้า  แกไม่รู้อะไรหรอก" ไอ้นิลเดินคอตกจากบ้านไร่มา  มันไม่ได้กินแม้แต่น้ำสักอึก   น้ำที่เคยเต็มปรี่ในราง  น้ำใสสะอาดเย็นชื่นใจ  น้ำสักหยดเดียวก็ไม่มีที่เด็กชดจะให้แก่มัน  มันเกลียดทุกคนที่ไร่! เจ้าม้าเชิดหน้าอย่างหยามเหยียด  หยาดน้ำใสๆไหลมาคลอหน่วยตา   มันจะไม่มีวันร้องไห้ให้คนพวกนั้น  ...ไม่มีวัน!  ม้าแข่งคิดอย่างหยิ่งผยอง   แต่ไม่ช้านานน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม  เช่นเดียวกับเหงื่อที่เริ่มโทรมกาย มันทั้งโกรธ  ทั้งเหนื่อย  ทั้งหิว  ที่ไร่ไม่มีอะไรนอกจากขี้ฝุ่นสีแดง   ตอข้าวโพดกุดๆ  และความร้อนอบอ้าว  มันต้องหนีไปจากที่นี่ให้ได้   ไปอยู่เหนือหัวของมนุษย์ทุกๆคน  เหนือหัวม้าทุกตัว แช้ก!  นกการ้องพร้อมปล่อยของเสียลงใส่หลังของไอ้นิล มันหรี่ตาลงจนสะท้อนประกายแห่งความขึ้งโกรธ   ...ไม่ใช่แค่อยู่เหนือหัวมนุษย์ทุกคนกับม้าทุกตัวหรอก   แต่มันจะอยู่สูงกว่านกทุกตัว!  สูงกว่าก้อนเมฆทุกก้อน   มันจะอยู่สูงจนแม้แต่สายฝนก็ไม่อาจต้องกาย! "มันไปไหนแล้ว?"  เจ้าของไร่ถามเด็กเลี้ยงม้าที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับอยู่หน้าเรือน "เฮียสนใจมันด้วยหรือ?"  ชดถามโดยไม่แม้แต่จะมองหน้า "วะ!"  ชายเจ้าของไร่ตะคอก  "ถามดีๆทำมายอกย้อน   แกอยากเป็นแบบไอ้นิลมันใช่ไหม  งานการเดี๋ยวนี้ใช่ว่าหาง่าย  เด็กเลี้ยงม้าแบบแกจะหาอีกกี่คนก็ได้" เด็กเลี้ยงม้าทะลึ่งตัวลุกขึ้น  ดวงตาวาววับ  "เฮียทรมานมันแล้วมาถามถึงมันทำไม?" "วันหนึ่งแกจะเข้าใจว่ะชด"  เจ้าของไร่พูดด้วยเสียงอ่อนลง  "...การแข่งม้ามีอะไรมากกว่าการเลี้ยงม้านัก" "มันก็แค่การใช้สัตว์เป็นเครื่องมือเพื่อให้ได้ชัยชนะเท่านั้นแหละ   ตัวไหนถึงเส้นชัยก่อนตัวนั้นก็ชนะ"  ชดพูดอย่างมีอารมณ์ "แล้วชีวิตของแกล่ะชด  แกเป็นเครื่องมือของใคร  ที่แกเข้าคัดตัวเป็นจ๊อกกี้ทุกปีแล้วไม่เคยได้น่ะ   แกเป็นเครื่องมือของใคร?"  เฮียทิ้งท้ายก่อนเดินเข้าบ้านไป  ปล่อยให้คำพูดนั้นสะท้อนอยู่ในหัวของเด็กเลี้ยงม้า ชดดำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นเป็นแนว  ไม่มีคำตอบใดที่สะใจไปกว่า   "ข้าววันละสามมื้อ  ที่ซุกหัวนอน  แล้วก็เบี้ยเลี้ยงหนึ่งร้อยห้าสิบบาท!" หนทางที่ราบเรียบของบ้านไร่ลาดชันขึ้นเมื่อใกล้ภูสูง   เจ้าม้าแข่งเหยาะย่างทรนงเข้าไปในป่า  เสียงกีบเท้าบดก้อนหินดังกรอดๆ คล้ายเสียงกัดฟันด้วยความแค้นเคือง  ฟ้าเริ่มครึ้ม  เมฆฝนตั้งเค้าทะมึน   และไม่รู้ว่าจะตกลงมาเมื่อไร   ...เจ้าม้าไม่แยแส  ในใจของมันเปียกปอนไปแล้วด้วยน้ำตาแห่งความชอกช้ำ มันรู้ว่าเมื่อขึ้นไปถึงยอดเขาแล้วมันจะชนะ  มันจะได้เห็นโลกทั้งใบจากสายตา   เหมือนมองจากอัฒจันทร์ลงมาสู่สังเวียน  มันจะเห็นว่าใครที่วิ่งเร็ว  วิ่งช้า  และใครที่โกง   มันจะโห่ร้องให้เอ็ดอึงเหมือนที่มนุษย์ทำในสนาม  ดูเด็กเลี้ยงม้าก้มหน้างกๆคราดหญ้าในราง   ดูจ๊อกกี้หัวเสียกับการฝึกม้าโง่ๆพวกนั้น  และเห็นชายเจ้าของไร่หน้าบึ้งกับการแพ้พนัน ในสนามดินหน้าบ้านไร่มีม้าแข่งโง่ๆหลายตัวกำลังวิ่งเรียบไปรอบสนาม  พวกมันไม่ต่างอะไรกับม้าที่ตายแล้ว มีแต่พวกโง่เท่านั้นที่เป็นนักแข่งในสนาม  พวกมันคิดไม่ได้ว่าสนามแข่งนั้นเป็นวังวน   มันไม่มีจุดจบที่แท้จริงอยู่ในวงรีที่พวกมันวิ่ง  เส้นชัยที่แท้จริงหาใช่เส้นที่มนุษย์กำหนดไม่   มันคือความดับต่างหากที่เป็นจุดจบอันแท้จริงของการแข่งขัน ฟ้าร้องดังครืนทำให้เจ้าม้าตัวสั่น  มันเริ่มรู้สึกถึงความหนาวเหน็บของบรรยากาศรอบตัว   เม็ดฝนเม็ดโตๆชำแรกผ่านความเย็นเยียบของบรรยากาศมาปะทะกาย  มันตัวสั่นงันงก บนยอดเขาไม่มีที่กำบังฝน  ไม่มีอาหาร  และไม่มีความอบอุ่น   ความจริงบนยอดเขาไม่มีอะไรเลย  นอกจากเส้นชัยที่ม้าแข่งขีดขึ้น มันเริ่มเข้าใจสัจธรรมบางอย่างของชีวิต  สังเวียนที่แท้จริงไม่ใช่สนามแข่งม้า   แต่มันคือสนามชีวิตต่างหาก  เจ้าม้าแข่งก้าวถอยจากยอดเขาด้วยความเจ็บปวด แดดอบอุ่นยามเช้าส่องแสงซีดเซียวผ่านเมฆฝนมา   หยดน้ำจากพายุเมื่อคืนยังคงค้างอยู่บนชายคา   เด็กเลี้ยงม้านั่งสัปหงกทั้งคืนอยู่ในคอก  เขาออกไปตามหาไอ้นิลแล้วแต่ไม่พบ เสียงย่ำแผ่วเบาทำให้ชดตื่นจากภวังค์  เขาเงยหน้ามองไปทางภูเขา คนหนึ่งคนกับม้าหนึ่งตัวสบตากัน  เจ้าม้าแข่งเห็นสังเวียนของตน  ส่วนเด็กชดเห็นเครื่องมือสำหรับหาเงิน ___ ภัทรา, ๓๑ พฤษภาคม ๒๕๕๐ จากคุณ : Pictogram - [ 4 มี.ค. 51 23:11:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อืม... ครับ  อ่านแล้วต้องหยุดคิดนะเนี่ย จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 6 มี.ค. 51 16:18:37 ]