ความคิดเห็นที่ 1
บทที่ 14
เด็กสาวอดีตดาวโรงเรียนที่มีนามว่าเพ็ญรตา บัดนี้เธอกำลังอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์อันแผดจ้าในสวนสัตว์ประจำจังหวัดเชียงใหม่ หนำซ้ำเบื้องหน้าห่างออกไปเพียงสามสี่เมตรก็มีร่างของชายหนุ่มที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี ด้วยเพราะใบหน้านั้นคืออดีตคนรัก และที่เด็กสาวฉงนสนเท่ห์มากที่สุดก็คือเด็กน้อยที่พี่มาโนชอุ้มอยู่นั้นเรียกเธอว่า แม่
นี่มันเกิดอะไรขึ้น ? ก็เมื่อกี้เรายังหนีเด็กผีนรกแทบเป็นแทบตายอยู่เลย แล้วไหงจู่ๆมาโผล่ที่สวนสัตว์นี่ได้ ไม่ใช่ฝันแน่ๆ ก็แผลเราออกจะเต็มตัวไปหมด เด็กสาวนึกประหลาดใจ พร้อมก้มสำรวจบาดแผลตามร่างกาย ไม่มีบาดแผลแม้แต่น้อย ? ไม่มีร่องรอยคราบเลือดแม้สักหยด ??
นั่นยิ่งทำให้เพ็ญรตางงหนักเข้าไปอีก หรือว่าตอนนี้เรากำลังฝันอยู่ ไม่สิ ! หรือว่าที่ผ่านมาทั้งหมดเป็นความฝัน ตอนนี้ต่างหากที่เป็นความจริง ? เด็กสาวเริ่มงุนงงและสับสนระหว่างความฝันและความจริงที่ดูเหมือนเริ่มจะเหลื่อมทับซ้อนกัน
เอ้า ! เพ็ญ มัวทำอะไรอยู่ รีบมาเร็วๆสิ เสียงชายหนุ่มด้านหน้าเร่งเร้าให้เดินไวๆเมื่อเด็กสาวหยุดเดินจนทิ้งระยะห่าง สาวน้อยเดินตามไปงงๆ บัดนี้เด็กชายลงจากอ้อมอกเพื่อมายืนจูงมือผู้เป็นพ่อ และเมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้ เด็กน้อยก็ยื่นมืออีกข้างโดยมีจุดประสงค์ให้เธอจูงบ้าง
เพ็ญรตายื่นมือช้าๆด้วยความลังเล แต่ในที่สุดมือเล็กๆและมือของเธอก็สัมผัสกัน
ช่างเป็นมือที่นุ่มนิ่มและอบอุ่นอะไรเช่นนี้ ... นี่หรือมือของเด็ก ... นี่หรือมือของลูกเรา ? เด็กสาวนึก แม้จะงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทว่าในหัวใจกลับก่อเกิดความสุขที่เอ่อล้นอย่างน่าประหลาด
สามคน พ่อแม่ลูก พากันจูงมือเดินดูตามกรงสัตว์ต่างๆ นก ลิง ช้าง ดูเหมือนเด็กน้อยที่เธอจูงเดินบ้าง ผลัดกันอุ้มกับชายผู้เป็นบิดาบ้าง เด็กน้อยดูจะชอบและสนุกสนานกับการดูสัตว์ที่อยู่ในกรงมากทีเดียว ส่วนพี่มาโนช ที่ไม่คิดว่าจะได้ชิดใกล้กันอีกก็ดูเหมือนจะเป็นพ่อที่ดีและอบอุ่น เขาพูดจาเล่นหัวกับเธอและลูกอยู่ตลอดเวลา
ครั้งหนึ่ง ทั้งสามเดินไปถึงกรงหมีแพนด้า ช่วงช่วง กับ หลินฮุ่ย นั่นแหละ ก็ปรากฏว่ามีคนยืนเบียดเสียดกันเยอะไปหมด ครอบครัวเล็กๆจึงต้องแทรกกายเข้าไปเพื่อที่จะได้เข้าไปดูเจ้าหมีแพนด้า ทูตสัมพันธ์ที่น่ารักจากจีนแผ่นดินใหญ่
นี่รู้ไหม จริงๆแล้วหมีแพนด้าน่ะ ไม่ใช่หมี พี่มาโนชเอ่ยกระซิบกับเพ็ญและลูก อ้าว ? ไม่ใช่หมีแล้วมันอะไรล่ะ เด็กสาวถึงกับงง ก็ป้ายข้างหน้าก็เขียนว่าหมีแพนด้าชัดๆนี่นา
จริงๆแล้วหมีแพนด้านี่มันเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่อยู่ในตระกูลหมา พี่มาโนชบอกกับเด็กสาวและเด็กน้อยที่เธออุ้มอยู่ ฮ้า !
จริงเหรอ จริงๆแล้วมันเป็นหมาเหรอ เพ็ญอุทานเบาๆอย่างไม่เชื่อหู
จริงสิ จริงๆแล้วมันเป็นหมา ชายหนุ่มเน้นย้ำ แต่เป็น หมาแพนดี้ นะ
เพ็ญรตาอึ้งไปนิดแล้วก็ปล่อยก๊ากออกมาด้วยไม่คิดว่าคนรักของเธอจะปล่อยมุกเด็ดใส่ เด็กสาวหัวเราะซะจนเด็กน้อยสงสัย แม่หัวเราะอะไร เด็กชายวัยละอ่อนที่อุ้มอยู่ถามเนื่องเพราะตามมุกตลกของผู้ใหญ่ไม่ทัน
เป็นคำผวนจ้ะลูก หมาแพนดี้ ... ก็หมีแพนด้าไงจ๊ะ เด็กสาวบอกกับลูกชายที่อุ้มอยู่แนบอก เธออดนึกแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมตัวเองถึงสามารถเรียกเด็กน้อยว่า ลูก ได้อย่างสนิทใจเช่นนี้
เมื่อเด็กไร้เดียงสาได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะชอบอกชอบใจ ด้วยเพราะคำที่คล้องจองและผวนกลับไปกลับมาได้นั้นทำให้เด็กน้อยสนใจ หัวเราะและพูดผวนกลับไปมาตลอดทางที่ทั้งสามเดินดูสัตว์ในกรงอื่น ความรู้สึกของเพ็ญรตาตอนนี้นั้นช่างสดชื่นและมีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ
นี่น่ะหรือความสุขของการมีครอบครัว ?
จากคุณ :
Luckard
- [
5 มี.ค. 51 16:53:32
]
|
|
|