ชายหนุ่มค่อยๆแง้มประตูห้องทำงานออกมาเรียกเลขาสาวที่กำลัง
ก้มหน้าก้มตาทำงานและทำท่าไม่สนใจเขา
"คุณวิไล"
"คุณวิไล" ชายหนุ่มเรียกเสียงดังขึ้นพร้อมกับกวักมือ
"คะ" เลขาสาวหันไปมองพร้อมกับทำท่าไม่รู้ไม่ชี้
"เรื่องนั้นเป็นยังไงบ้าง"
"เรื่องไหนคะ" เธอถามดัวยสีหน้างงๆแต่ดวงตาซ่อนรอยยิ้มเอาไว้
จนชายหนุ่มสังเกตได้
"ก็...เรื่อง" ชายหนุ่มเปิดนิตยสารที่มีภาพสีน้ำเป็นรูปเจดีย์เก่าๆให้ดู
แทนคำพูด
"อ๋อ ....เรื่องผู้หญิงที่วาดภาพ..." วิไลจงใจพูดเสียงดังแต่ก็ต้องหลุด
หัวเราะออกมาก่อนเมื่อเห็นผู้จัดการของเธอทำท่าจุ๊ปากเหมือนเด็กๆ
ด้วยกลัวความลับจะรั่วไหล
"เบาๆ สิคุณ เดี๋ยวได้รู้กันทั้งออฟฟิศ" ชายหนุ่มบอกก่อนจะหันไป
มองลูกน้องคนอื่นๆและเห็นว่าทุกๆคนกำลังซ่อนหน้าอมยิ้ม
"ผมบอกช้าไปแล้วใช่ไหม" เขาพูดเบาๆ
"วิไลไม่ได้ปากโป้งนะคะ แต่น้องๆเค้าอยากช่วยตามหาเธอให้น่ะค่ะ"
เลขาสาวบอกยิ้มๆ ก็ผู้จัดการของเธอช่างขี้อายขนาดนั้น เรื่องนี้เลย
กลายเป็นเรื่องมหัศจรรย์ของปีเลยก็ว่าได้ เธอคิด ในขณะที่ผู้จัดการ
หนุ่มพยักหน้าอย่างปลงๆ
"แล้วได้หรือยัง"
"ค่ะ เจ้าของภาพเป็นเจ้าของร้านกาแฟชื่อ good time ค่ะ"
"good time" ชายหนุ่มทวนก่อนจะพูดต่อ
"เป็นจิตรกร เป็นช่างภาพ นี่ยังเป็นเจ้าของร้านกาแฟอีกแฮะ"
เลขาสาวถึงกับหัวเราะคิกกับคำเหน็บของผู้จัดการหนุ่มก่อนจะแซว
"ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของหัวใจคนแถวนี้อีกหนึ่งตำแหน่งค่ะ"
เลขาสาวจดเบอร์ลงในกระดาษโน้ตแผ่นเล็กและยื่นให้ ชายหนุ่ม
ซึ่งกำลังหน้าแดงถึงใบหู
"คุณพราว" ชายหนุ่มทวนชื่อในกระดาษและเบอร์โทร สงสัยสุดสัปดาห์
นี้คงจะต้องไปกินกาแฟเมืองกรุงบ้างแล้ว...
..................................................................................................
ชายหนุ่มในชุดผ้ากันเปื้อนสีขาวซึ่งมีโลโก้ร้าน Just Cafe' เอื้อมมือไป
รับโทรศัพท์ด้วยสีหน้าสงสัยหลังจากเห็นเบอร์โทรที่แสดงขึ้นมา
"ว่าไงวะภูมิ โลกจะแตกหรือไงถึงโทรมา" เขาพูดกรอกลงไปในสาย
"ทำไม จะคิดถึงเพื่อนบ้างไม่ได้หรือไง" ปลายสายพูด
"ร้อยวันพันปีไม่เคยโทร มีอะไรวะ"
"เปล่า"
"อ้าว เอองั้นเชื่อแล้วว่าคิดถึง" เขาพูดพร้อมกับหัวเราะ
"ได้ข่าวว่านายเปิดร้านกาแฟในกรุงเทพ"
"เออ ทำไม จะเหมาร้านจัดงานแต่งหรือไง" กล้าแซวเพื่อนซึ่งไม่
ได้เจอกันมานานหลังจากเรียนจบ
"ยังโว้ย แต่อยากถามว่ารู้จักร้านกาแฟอีกร้านไหม"
"ร้านอะไร"
"good time" ปลายสายถามทำเอาชายหนุ่มอึ้งไปก่อนจะตอบ
"เออ รู้"
"เฮ้ย จะบังเอิญอะไรขนาดนั้น แล้วอยู่แถวไหนวะ" เสียงในโทรศัพท์ออก
อาการดีใจจนคนฟังรู้สึกได้
"อยู่หน้าบ้าน" ชายหนุ่มตอบพร้อมกับมองข้ามถนนไปยังร้านกาแฟที่
อยู่อีกฝั่ง เก้าอี้สนามตัวเล็กสีสันสดใสหน้าร้านถูกจับจองด้วยลูกค้าตัวเล็ก
และผู้ปกครอง
"อะไรนะ"
"ร้าน good time อยู่ตรงข้ามร้านเรา" กล้าตอบ
"เฮ้ย งั้นอาทิตย์นี้เราไปหานะ"
"ทำไม" ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย
"มีธุระกับเจ้าของร้าน" ชายหนุ่มอีกด้านตอบ
"พราวน่ะเหรอ"
"อ้าวนายรู้จักคุณพราวด้วยเหรอ งั้นเหมาะเลย" ปลายสายพูดอย่างดีใจ
"ส่งแผนที่ร้านให้หน่อยสิ แล้วเจอกัน"
"ฮื่อ" กล้ารับปากแบบงงๆก่อนจะวางสาย เขาและภูมิเป็นเพื่อนสนิทกันมา
ตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยแต่ก็ห่างกันไปหลังจากทำงานได้ไม่กี่ปี เขารู้ว่า
ภูมินั้นรับช่วงกิจการบริษัทท่องเที่ยวต่อจากบิดาทั้งที่ตัวเองเรียนจบมาทาง
วิศวกรรม เช่นเดียวกับเขาที่เปิดร้านกาแฟเล็กๆมีบริการเชื่อมต่ออินเตอร์เนต
รวมทั้งใช้เป็นสำนักงานของบริษัทที่รับจัดการวางระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์
ไปในตัวโดยใช้ชื่อร้านกาแฟนี้ว่า Just Cafe'
"ว่าแต่ เจ้าภูมิมันมีธุระอะไรกับพราววะ" เขาบ่นเบาๆเมื่อมองไปยังหญิง
สาวฝั่งตรงข้ามซึ่งกำลังนำโกโก้มาเสิร์ฟให้กับลูกค้าตัวน้อย
.......................................................................
ชายหนุ่มลงจากรถประจำทางก่อนจะดูแผนที่ ซึ่งเพื่อนของเขาส่งมาให้
ร้านJust Cafe' นั้นเดินจากสี่แยกเข้าไปไม่กี่ช่วงตึก เขาเห็นป้ายร้าน
Good Time และสนามเล็กๆหน้าร้านแต่ไกล ภูมิชั่งใจนิดหนึ่งว่าจะ
แวะเข้าร้านใดก่อนแต่ก็ตัดสินใจข้ามถนนไปอีกฝั่งเพื่อไปยัง Good Time
ภูมิเลือกนั่งที่สนามหน้าร้านพร้อมกับหยิบเมนูเล็กๆบนโต๊ะขึ้นมาดู
ในเมนูมีรายการเครื่องดื่มอยู่เพียงไม่กี่อย่าง ไม่นานหญิงสาวรูปร่างสูง
โปร่งก็เดินเข้ามาถาม
"จะรับอะไรคะ"
"ขอกาแฟครับ" เขาตอบ
"ชอบแบบไหนคะ หวานนิดนึง หรือ ขมๆ" เธอถาม
"ขมนิดๆครับ"
"ค่ะ รับขนมไหมคะ"
"อีกสักครู่ดีกว่าครับ" เขาตอบ
หญิงสาวยิ้มให้ก่อนจะเดินเข้าไปยังเคาน์เตอร์ เพื่อเตรียมกาแฟให้
ชายหนุ่มมองผ่านบานประตูกระจกเข้าไปข้างในที่ผนังแขวนไว้ด้วย
ภาพสีน้ำหลายภาพ ....แล้วคนวาดไปไหนนะ
ชายหนุ่มนั่งมองแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายอย่างลืมตัว ผู้หญิงตัวเล็กท่าทาง
ขี้เล่นอารมณ์ดีที่สวมแหวนนี้ให้กับเขาจะรู้บ้างไหมนะว่าหัวใจของเขา
มันกระโดดตามเธอไปตั้งแต่วันนั้นและไม่ยอมกลับมาเสียที
"ได้แล้วค่ะ" หญิงสาววางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะตัวเล็กและขำกับท่าทาง
ของชายหนุ่มที่รีบซ่อนแหวนด้วยการเอามือล้วงกระเป๋าอย่างรวดเร็ว
"เพิ่งแต่งงานหรือคะ" เธอถาม
"เปล่าครับ" ภูมิตอบด้วยท่าทางอายๆ
"เอ่อ" ชายหนุ่มเรียกเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะเดินกลับเข้าไปในร้าน
"คะ"
"คือ เจ้าของร้านที่วาดรูปนั่น" เขาชี้ไปยังภาพสีน้ำที่อยู่ในร้าน
"อ๋อค่ะ เค้าขายด้วยนะคะ สนใจหรือคะ" เธอถาม
"เปล่า เอ้ย สนใจครับ"
หญิงสาวมองชายหนุ่มด้วยท่าทีขำๆ แหวนแต่งงานก็สวมอยู่ที่นิ้วยังจะมา
ทำเจ้าชู้....
"แล้วคนวาดไปไหนแล้วครับ" เขาถามด้วยท่าทางอายๆ
"คงจะอยู่ร้านโน้นน่ะค่ะ ขลุกอยู่นั่นทั้งวัน" หญิงสาวตอบพร้อมกับบุ้ยปาก
ไปยังร้านฝั่งตรงข้าม
"เป็นเจ้าของร้านที่แย่จัง" ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ
"ใช่ค่ะ กว่าจะมาก็คงค่ำๆ เดี๋ยวดิฉันตามให้ไหมคะ"
"ไม่เป็นไรครับ" ชายหนุ่มรีบโบกไม้โบกมือ
"อ๋อค่ะ" หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะเหน็บ
"แหวนสวยนะคะ แฟนคงตั้งใจเลือกมากเลย" ทำเอาชายหนุ่มซึ่งกำลังจิบกาแฟ
ถึงกับสำลักก่อนจะมองตามหญิงสาวที่เดินกลับเข้าไปในร้าน
ภูมิจิบกาแฟแก้วนั้นช้าๆ ความหอมและรสชาติขมนิดๆติดที่ปลายลิ้นหลังจากจิบ
เข้าไปทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย แม้ว่าเขาจะแอบไปขายกาแฟหลังรถบ่อยๆแต่ก็ชง
ไม่อร่อยเหมือนกับแก้วนี้
"โต๊ะนี้ไหม" เด็กสาวคนหนึ่งชี้บอกเพื่อนสาวที่มาด้วยกันก่อนจะนั่งลงที่
เก้าอี้ตัวเล็กไม่ห่างจากโต๊ะของเขานัก
"บังคับแล้วจะยังมาถามอีก" เพื่อนสาวของเธอบ่นเบาๆ
"ก็ฉันไม่อยากมองหน้าพี่กล้านี่ เห็นหน้าแล้วหัวใจจะสลาย" เด็กสาวพูด
และไม่ทันสังเกตว่าชายหนุ่มโต๊ะข้างๆนั้นกำลังอมยิ้ม
"แล้วนั่งร้านนี้ไม่สลายหรือไง" เพื่อนสาวถาม
"ทำไม"
"อ้าวก็ร้านนี้มันของพี่พราวคู่หมั้นพี่กล้านี่"
"หา!"
เด็กสาวทั้งสองคนหันมามองชายหนุ่มที่อุทานออกมาเสียงดัง
"เมื่อกี้ว่าไงนะครับ" ภูมิถาม
"คือ เจ้าของร้านนี้ กับ เจ้าของร้านนั้นเค้ากำลังจะหมั้นกันน่ะค่ะ"
เด็กสาวบอกด้วยสีหน้าตื่นๆ
"หมั้น" ชายหนุ่มทวน ก่อนจะนั่งใจลอยจนไม่ทันสังเกตว่าเด็กสาวทั้ง
สองคนลุกไปตั้งแต่เมื่อไร
.............................................................................................
*** แก้ไขคำผิดตามคอมเม้นครับ***
แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 51 20:19:39
แก้ไขเมื่อ 06 มี.ค. 51 22:13:35
จากคุณ :
กลิ่นกาแฟครับ 
- [
6 มี.ค. 51 20:17:14
]
ภาพสีน้ำกับแหวนวงเล็ก
