เย็นวันศุกร์โทรศัพท์คุยกันกับเพื่อนคนหนึ่ง
ก็เพราะเจ้าไฟล์ ที่เขาส่งไปกับคุณแมว[ e-mail ] น่ะ
เปิดดูยังไงก็เปิดไม่ได้ ไม่รู้มีความลับอะไรนักหนา
คุยกันหลายเรื่องแล้วเขาก็พูดว่า
" นานแค่ไหนนะที่เราไม่ได้โทร.คุยกันอย่างนี้ "
อืมม์นะ..1สัปดาห์ 2 สัปดาห์หรือว่า1 เดือน จำไม่ได้เพราะยังไม่ได้จำ
“ นั่นสิ นานแค่ไหนนะ ก็แล้วทำไมไม่โทร.เบอร์ก็มี ?? “ ฉันต่อว่า
“ เบื่อมั้ง ! ” เร็วมาก เป็นคำตอบที่หลุดจากปากอย่างรวดเร็ว
“ เรอะ !! ” อึ้งกิมกี่ ไปเลยฉัน
แล้วถ้อยคำมากมายก็หลังไหลออกจากปากของเขา วิ่งตามกันมาติดๆ เพื่อที่จะอธิบายว่าไม่ใช่อย่างนั้นนะ
ที่ว่าเบื่อน่ะพูดเล่น ไม่ได้หมายความจริงๆตามนั้นนะ “ ไม่ได้หมายความว่าเบื่อคุณนะ “
แม้ฉันจะบอกว่าเข้าใจ แม้ฉันจะหัวเราะ แม้เราจะคุยกันต่ออีกมากมาย
และวางสายจากกันด้วยคำดีๆ แต่คำที่ฉันจำได้ดีกลับเป็นคำว่า “ เบื่อมั้ง “
…………………….
ฉันเคยอ่านจากหนังสืออะไรสักเล่ม จำไม่ได้แล้ว เขาเขียนไว้ว่า
( เขา เป็นสรรพนามใช้แทนบุรุษที่ 3 ที่บางครั้งเราจำไม่ได้ และบางครั้งก็เหมือนไม่มีตัวตน ไม่รู้ว่าเขาคือใคร ? )
คำพูดที่หลุดจากปากคำแรก หรือประโยคแรกๆ มักจะเป็นความจริง
และเป็นสิ่งที่อยู่ในสมอง ในส่วนลึกของจิตใจ จิตใต้สำนึกของคนพูด
ส่วนคำอื่นๆที่วิ่งตามๆออกมา ถ้าเป็นเรื่องดี ก็เรียกว่า ” คำอธิบาย ”
แต่ถ้าเป็นเรื่องแย่ นั่นคือ ” คำแก้ตัว”
……
“ เบื่อมั้ง” คือคำแรก
คำแรกหรือประโยคแรกคือความจริง
“พูดเล่น” คือคำหลัง
คำหลังที่อธิบายในเรื่องแย่ๆคือคำแก้ตัว
เทียบบัญญัติไตรยางค์ส่วนตรงได้ว่า
“ เบื่อมั้งคือความจริง พูดเล่นคือคำแก้ตัว ”
……….
หลังวางสายไม่นาน เพื่อนขี้เบื่อก็โทร.กลับ
“ ว่าไง ? “ หางเสียงสะบัด จะรู้มั้ยนี่ว่ามีงอน
“ คืนนี้ผมคงนอนไม่หลับแน่ๆ ถ้าไม่ได้บอกอะไรบางอย่างกับคุณ ”
“ ….. “
“ ที่บอกว่าเบื่อน่ะ ไม่ได้หมายความตามนั้นจริงๆนะ ผมพูดเล่น อันที่จริงก็ไม่ใช่พูดเล่นหรอก…”
“ อ้าว! เอ๊ะ! “ ฉันไม่รู้จะอุทานว่ายังไงดี ตกลงว่าเบื่อหรือไม่เบื่อพ่อคนนี้นี่
“ คือความจริงผมเบื่อๆเซ็งๆชีวิตช่วงนี้ บังเอิญคุณถามเลยปากพล่อย …….หลุดออกไป “
“ ไปหาทันตแพทย์สิ. ..นะ “ ฉันให้คำแนะนำไปอย่างนั้น
“ …ทำไมต้องหาทันตแพทย์ ? “ เขาเป็นงง
“ ก็คุณปากพล่อยนี่ เป็นโรคเกี่ยวกับช่องปากก็ต้องไปหาหมอฟันสิ “
หลังจากหายงงที่รับมุขไม่ทัน เขาก็ตั้งตัวได้และย้ำแล้วย้ำอีกว่าพูดเล่นจริงๆนะ
“ เอาเถอะๆ..ฉันเชื่อว่าคุณน่ะพูดเล่น แต่เป็นพูดเล่นแฝงจริง “
“ โธ่ๆๆเจ๊ก้อ…” พิโอดพิครวญ…
แล้วฉันกับเขาก็เคลียร์กันเรื่องความเบื่อ หวังว่าคืนนั้น พ่อเจ้าประคุณคงหลับสบาย
ส่วนฉันน่ะเหรอ..ไม่ได้นอนทั้งคืน ไม่ใช่คิดมากเรื่อง ” เบื่อๆ” ของเพื่อนคนนั้นหรอกนะ
ที่นอนไม่หลับก็เพราะว่ามัวแต่ฝันน่ะสิ…ฝันทั้งคืน..5..5..5..

โอ…ไม่....อย่าเข้าใจผิด ไม่ได้ฝันถึงคนขี้เบื่อคนนั้นหรอกนะ
เพราะว่านั่นน่ะ..มันออกจะน่าเบื่อไปสักหน่อย…