ความคิดเห็นที่ 1 9. ผู้ช่วยที่ไม่คาดฝัน (ครี่งหลัง) “หมายความว่าไงที่มันหายไป!” เสียงตวาดดังก้อง วาริชโกรธจนหนวดกระดิก เขายืนอยู่หน้าโดมผนึกซึ่งบัดนี้กลายเป็นสีดำสนิท “เรียนท่านข้าหลวงใหญ่ หลังจากตรวจสอบแล้วพบว่าไม่มีร่องรอยใดๆ ที่สาวกดำจะสามารถออกไปได้ขอรับ” วาริชดึงคอเสื้อของทหารชั้นผู้น้อยผู้โชคร้ายขึ้นมา “ถ้าเช่นนั้นจะให้ข้าเข้าใจว่ามันเป็นปิศาจหายตัวไปได้งั้นหรือ? ใครเป็นผู้ถือกุญแจ” “ทะ...ท่าน...ไทรา ขอรับ” “นางอยู่ไหน!” “ทะ...ท่านออกเวรไปแล้วขอรับ” “ไปตามมา!” วาริชเหวี่ยงร่างนายทหารลงกับพื้น มันก็รีบลนลานออกไปตามคำสั่งโดยทันที ข้าหลวงใหญ่แห่งมายาเล กำหมัดแน่น ข้าอุตส่าห์ได้มันมาอยู่ในมือแท้ๆ.... “เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือ? ท่านวาริช” เสียงทุ้มกังวาลทักขึ้นจากเบื้องหลัง ก่อนที่ร่างของว่าที่จ้าวแดนตะวันออกจะปรากฏกายขึ้น หัสรังสีมาพร้อมด้วยเทพนักรบเสื้อแดงอันโอ่อ่าของวังสุริยันกลุ่มหนึ่ง ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะมาขอพบเพื่อปรึกษาหารือกิจบางอย่าง หากเมื่อไม่สามารถพบเสนาบดีในคฤหาสถ์ของท่านได้ เหล่าคนรับใช้จึงแจ้งมาว่าท่านได้มาสั่งการอยู่ที่โดมผนึก แม้โดมผนึกจะถือเป็นแดนต้องห้าม แต่มันกลับบังคับใช้ไม่ได้กับว่าที่จ้าวแดนตะวันออก ผู้ถือครองบุริมคทาทิศคนปัจจุบัน วาริชหันไปตามต้นเสียง เมื่อได้เห็นร่างของหัสรังสี สีหน้าของเขามีความสดชื่นขึ้นมาทันที และไม่ต่อว่าอีกฝ่ายแม้แต่น้อยที่เขาบุกรุกเข้ามา หัสรังสียกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้เหล่าองครักษ์ไม่ต้องติดตามมา ส่วนตัวเขาและวาริชออกเดินเคียงกันเพียงลำพัง “เจ้าสาวกดำนั่นมันหายไป!” วาริชกระซิบบอกด้วยความแค้น “นับเป็นความสะเพร่าของข้าเอง ที่ปล่อยให้มันหนีออกไปได้” หัสรังสีปรายตาไปยังที่ตั้งของโดมผนึก แววตาของเขาเปล่งประกายประทุราวกับได้เชื้อเพลิงชั้นดี “เหล่าสาวกดำ ทั้งชั่วร้ายและร้อยเล่ห์ ต่อให้ท่านมีที่กักขังแกร่งกว่านี้ หรือทหารนับร้อย ก็ไม่สามารถจับพวกมันได้หรอก” หากเสียงที่เขากล่าวกลับมีความสงบ ผิดกับดวงตาที่ลุกโชน “ข้าสั่งให้ปิดทางเข้าออก หมดทุกทางแล้ว มันจะไม่มีทางออกไปจากมายาเลได้” สีหน้าของเด็กหนุ่มจากแดนตะวันออกมีความกังวลนิดหนึ่ง แล้วจึงกล่าว “หากมันหนีออกไปได้และแจ้งเรื่องกับศิลาลัย ข้าเกรงว่าโลกาธิบดีแห่งแดนดำจะถือโอกาสนี้ ยกกองทัพมาเหยียบตำหนักนาวา แบบเดียวกับที่มันยึดศิลาลัย” จากคุณ : run saya - [ 8 มี.ค. 51 22:36:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วาริชได้ยินดังนั้น ถึงกับเหงื่อตก แม้เขาจะแสดงท่าทีว่าไม่เกรงต่ออำนาจของผู้ครองธงดำ หากแท้จริงแล้วในส่วนลึก เขาก็มีความคิดเหมือนกันเทพทั่วไป ชาวเทพที่ยังกลัวเกรงต่อจ้าวแห่งรัตติกาล ผู้พิทักษ์ประตูดำ “จะทำอย่างไรดี?” แม้น้ำเสียงที่เปล่งออกมาก็ไม่สามารถปิดบังความหวาดกลัวที่เกิดขึ้นได้ หัสรังสีรอจนวาริชถามคำถามนี้ขึ้น เด็กหนุ่มจึงเอามือไพล่หลังและค้อมตัวลงมากระซิบบางอย่างกับชายมากอาวุโสกว่า “ข้ามีวิธี....เสนอต่อท่าน ให้เจ้าสาวกดำจอมโอหังนั่นยอมเปิดเผยตัวว่าเป็นผู้ลงมือกระทำความผิดจริง” เสนาบดีใหญ่แห่งมายาเลหันขวับ หากเขาพบเพียงดวงตาที่ทอแสงอ่อนโยนราวกับเทพบนสวรรค์มาโปรด โดยไม่ได้สนใจแม้สักนิดว่า วิธีการเหล่านั้นจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่ ***** แพขนาดย่อมล่องมาตามลำน้ำสายเล็กๆ ที่ไหลเอื่อยๆ ซอกซอนไปตามผนังถ้ำ ผู้ที่ยืนอยู่บนแพคัดท้ายมีเพียงสองคน คนหนึ่งแม้เป็นผู้หญิงแต่กลับสูงกว่าเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านตรงข้ามเสียอีก เธอบังคับแพด้วยลำไม้ไผ่ยาวอย่างคล่องแคล่วอย่างผู้ที่เติบโตและใช้ชีวิตมากับลำน้ำ เด็กหนุ่มเสียอีกที่ทำได้ไม่ค่อยถนัดนักเพราะชินกับการถือสายบังเหียนมากกว่า ไทราสามารถจดจำเส้นทางคดเคี้ยวในลำธารใต้ดินนี้เป็นอย่างดี แม้ลักษณะของถ้ำจะไม่กว้างใหญ่นัก แต่ก็ใหญ่พอที่จะให้ไทราและรามิตยืนตัวตรงบนแพได้อย่างสบาย ทิวากาลไม่ได้มากับทั้งสองด้วย เทพตะวันออกยืนส่งรามิตในตอนปลายสุดของถ้ำใต้ดิน พร้อมกับย้ำนักหนาว่าให้เขารีบเดินทางโดยทันที “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ห้ามเจ้าหันหลังกลับมาโดยเด็ดขาด”  ทิวากาลสั่งเด็กหนุ่มที่ริมฝั่งถ้ำ “ขอรับ” รามิตรับคำ “ฝากท่านกรุณาช่วยบุษบรรณ” ทิวากาลยิ้มอีกครั้ง “แม่นางน้อยนั่นอาจจะเก่งกว่าที่เจ้าคิดเยอะนะ รามิต ห่วงตัวเองเสียก่อนเถอะ” จากนั้นไทราจึงออกแพ รามิตเห็นทิวากาลยืนส่งเขาจนลับสายตา ในวินาทีนั้นเด็กหนุ่มค่อนข้างแน่ใจเรื่องหนึ่ง ข้าต้องเคยเห็นเขามาก่อน...แต่จำไม่ได้ว่าเมื่อไรและที่ไหนเท่านั้นเอง ***** “ธารใต้ดินในถ้ำนี้มีทางติดต่อกับชายฝั่งนอกเขตมายาเล เมื่อไปถึงทางออกแล้ว ข้าคิดว่าคงเป็นเรื่องไม่ยากสำหรับท่าน” ไทรากล่าวเมื่อแพล่องธารใต้ดินมาระยะหนึ่ง “โปรดเรียกข้าว่ารามิต” สาวกแห่งปราสาทจันทรคราสพูด “ข้าฝากเวหาไว้ที่โรงเลี้ยงนกที่ท่าเรือ หากไปถึงที่นั่นข้าก็สามารถเดินทางไปศิลาลัยได้ภายในวันเดียว” ไทราพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ “แล้วท่านล่ะ ท่านไทรา? ท่านจะไม่เดือดร้อนหรือที่ปล่อยข้าออกมาเช่นนี้” “ข้าได้ให้คำสัตย์ไปแล้วว่า ท่านจะได้รับความยุติธรรม เมื่ออยู่ในมายาเล” หญิงชาวบาดาลกล่าวตัดบท “ท่านรามิตโปรดอย่ากังวล แม้ข้าเป็นเพียงเทพพิทักษ์บาดาลชั้นสามัญ แต่ข้าสามารถเอาตัวรอดได้แน่” หลังจากนั้นไทราทำสัญญาณมือให้หยุดการสนทนาไว้ก่อน สีหน้าของเธอขึ้งเครียดในทันใด “มีคนตามมาหรือ?” เขากระซิบถาม จากคุณ : run saya - [ 8 มี.ค. 51 22:41:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไทราส่ายศีรษะหากสะกิดให้เด็กหนุ่มดูที่ผนังถ้ำที่รายล้อมตัวอยู่ ในทีแรกรามิตไม่เห็นสิ่งใดผิดปกติ หากเมื่อสายตาปรับจนชินความมืด สิ่งที่เขาเห็นทำเอาสาวกดำแห่งปราสาททมิฬถึงกับขนลุกเกรียว เหนือท้องน้ำในทุกตารางนิ้วของผนังถ้ำใต้ดิน คลาคล่ำไปด้วยสิ่งมีชีวิตประหลาดจำพวกหนึ่ง พวกมันต่างเกาะก่ายและปีนป่ายทับกันไปมา เสียงร้องคำรามของพวกมันถูกความแรงของสายน้ำภายในถ้ำกลบไปเสียสิ้น ทั้งหมดดูคล้ายกับค้างคาวตัวเขื่อง ที่มีปีกยาวงอกออกมาจากด้านหลัง นิ้วสามนิ้วเกาะยึดตามผนังถ้ำอย่างชำนาญ คมเขี้ยวยาวโค้งออกมาจากปาก น้ำลายเมือกไหลหยดเปรอะไปทั่วผนังถ้ำ และบางส่วนก็หล่นลงมาบนเสื้อผ้าของพวกเขา แม้ดวงตาที่จ้องออกมาจะไม่แสดงความเป็นมิตร หากก็ไม่มีตัวไหนบินออกมาจู่โจม “นี่ไม่ใช่เวลาหากินของพรายน้ำ” ไทราเอ่ยเบาๆ แต่ถึงกระนั้นท่าทีระแวงระไวของเธอก็ไม่ได้ทำให้รามิตวางใจเท่าไหร่นัก หากต้องสู้กับพรายน้ำกระหายเลือดนับพันนับหมื่นตัวในสถานที่คับแคบ และเหลือเวทอยู่เพียงครึ่งหนึ่งเช่นนี้ การรอดออกไปโดยสวัสดิภาพเห็นจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ มิน่าเล่าจึงไม่มีหน่วยล่ากลุ่มไหน มาตามล่าพวกเขาในธารใต้ดินแห่งนี้ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีพรายน้ำตัวไหนเข้ามาทำร้าย นอกจากทิ้งคราบน้ำลายสกปรกลงบนร่างของผู้บุกรุก จู่ๆ ไทราก็หันทิศทางของแพเบนเข้าสู้เส้นทางอีกเส้นหนึ่ง ทิ้งธารสายหลักและรังของพรายน้ำไหลลึกเข้าไปในส่วนดำมืดของโพรงใต้ดิน “เราต้องลงแพที่นี่” เธอกล่าว ทั้งสองช่วยกันลากแพไม้ขึ้นไปที่โขดหิน แล้วซ่อนมันไว้ที่ในถ้ำมืดแห่งหนึ่ง ในตอนนี้แสงสว่างในถ้ำพอมีให้เห็น แต่มันก็ไม่สว่างพอที่จะเดินเข้าไปสู่ทางออกที่อยู่ลึกเข้าไป ไทราค้นหาของในถุงสัมภาระก่อนจะหยิบคบไฟออกมา  หากเธอดูเหมือนร่ายมนต์บางอย่างไม่สำเร็จ จึงสบถออกมาเบาๆ “ให้ข้าช่วย ” รามิตกล่าวแล้วจึงฉวยคบเพลิงออกมาจากมือเธอ เพียงชั่วครู่เดียวไฟก็ลุกพรึ่บขึ้นมา “ท่าน? หายดีแล้วหรือ?” ไทราถามด้วยความฉงน แม้คาถาเรียกไฟ ไม่ใช่มนต์ที่ทรงพลังนัก แต่เมื่อเทพแห่งทิศใต้ ที่มักเชี่ยวชาญพลังของน้ำ การเรียกไฟจึงกลายเป็นของยากทันที “ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ ท่านคงไปช่วยเอาข้าออกมาจากโดมนั่นเร็ว” รามิตหันไปทางโพรงถ้ำที่เป็นทางออก “บอกทางข้าด้วยก็แล้วกัน” ไทราอยากบอกบางอย่างกับรามิต แต่เธอเปลี่ยนใจ หันมากระชับสัมภาระในมือ ก่อนจะบอกทางคร่าวๆ  จึงเดินตามหลังเขาไป หากไม่ได้ความช่วยเหลือของท่านทิวากาล ข้าคนเดียวคงทำไม่สำเร็จ.... จริงๆ แล้วโดมพิพากษามีคำสั่งให้ทิ้งทูตแห่งศิลาลัยไว้อย่างน้อยหนึ่งวันหนึ่งคืน ซึ่งเวลานานขนาดนั้นหากเป็นเทพชั้นสามัญธรรมดา พวกเขาคงสูญพลังเทพไปแล้ว... ในทีแรกเธอเองก็แปลกใจ ที่เทพตะวันออกยอมตกลงช่วยเหลือ ตอนที่พาทิวากาลย้อนกลับมาเปิดประตูโดม เธอตกใจ เพราะในโดมน้ำที่กักขังสาวกดำ น่าจะแปรเปลี่ยนไปเป็นสีดำแห่งรัตติกาล...แต่กลับไม่ใช่ โดมผนึกทั้งหลังกลับกลายเป็นสีตรงข้าม... ไทราเองก็เคยพาเทพมาที่นี่เพื่อลงทัณฑ์หลายครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นโดมผนึกดุจกลายเป็นเพลิงร้อนขนาดนี้... ราวกับกำลังกักขังดวงสุริยาไว้ก็ไม่ปาน... แต่ทว่าร่างกายของทูตจากศิลาลัยกลับเย็นเชียบราวกับน้ำแข็ง เส้นผมสีเงินอมทองที่เธอจำได้ติดตาตั้งแต่เห็นครั้งแรก กลับกลายเป็นสีดำสนิท หลังจากนั้นทิวากาลจึงร้องสั่งให้พาเขาออกมาจากโดมผนึกโดยเร็ว แล้วทั้งคู่จึงช่วยกันแบกร่างไร้สติของรามิตออกมา ส่วนทิวากาลหันหลังกลับไปทำบางอย่างที่โดมผนึก และแล้วเมื่อเขาเดินเขยกกลับออกมา สีขาวก็พลันแทนที่ด้วยสีดำ... จากคุณ : run saya - [ 8 มี.ค. 51 22:45:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ***** เมื่อทั้งสองเดินมาถึงทางออก แสงจากคบเพลิงจึงไม่จำเป็น  ประตูทางออกมีเถาวัลย์เลื้อยพันไปมา แค่เพียงไทราผลักเบาๆ ประตูนั้นก็เปิดออกอย่างง่ายดาย ทันใดนั้น มังกรบินตัวหนึ่งก็พุ่งจากท้องฟ้าลงมา และมันไม่ได้มาตัวเดียว... ด้านหลังของมันมีนกยักษ์ตัวหนึ่งบินตามมาอยู่ไม่ห่าง คล้ายยังไม่วางใจในตัวเพื่อนใหม่...หากว่าเมื่อสายตาที่ดีกว่าของนกนักล่ามองเห็นบุคคลที่เพิ่งเดินออกมาจากดงไม้ มันร้องเสียงแหลม ก่อนจะทิ้งร่างดิ่งลงมาจากท้องฟ้าในทันที นกยักษ์ถลาร่อนลงถึงพื้นก่อนมังกร บนหลังของมันเต็มไปด้วยเครื่องสัมภาระครบถ้วน รามิตทันเห็นเพียงแค่ปลายปีกของนกแห่งสวรรค์ เจ้าตัวท่าทางสง่างามตัวนี้กลับทำตัวตรงกันข้าม มันรีบวิ่งรี่เอาหัวมาซุกที่ด้านข้างของรามิตด้วยความรักราวกับสุนัขที่จากเจ้าของมานาน ส่วนไทราสั่งให้มังกรของเธอยืนนิ่งและหุบปีกทั้งสองข้าง ซึ่งมันก็เชื่อฟังแต่โดยดี เธอยกมือขึ้นกอดอกมองดูอาการที่ไม่เคยเห็นของนกสวรรค์ที่ขึ้นชื่อว่า ‘หยิ่งผยอง’ ที่สุดในบุราทิศ “ข้าไม่เคยเห็นสดายุตัวไหนทำกิริยาเช่นนี้เลย จริงสิ...ข้าเห็นมันบินตอนกลางคืนด้วย” “อ้อ...นี่ไม่ใช่สดายุหรอกขอรับ” รามิตพูดพลางลูบหัวของเวหา และค่อยๆ ผลักมันเบาๆ  “ต้องขอบคุณท่านที่ช่วยเป็นธุระให้” หากในขณะที่เธอจะเอื้อมมือไปลูบมัน เวหากลับเบี่ยงออก “ขอโทษขอรับ เผอิญมันมีความทรงจำที่ไม่ดีเกี่ยวกับผู้หญิงเท่าไหร่” รามิตบอกเสียงอ่อย ไทราขมวดคิ้ว ***** รามิตตรวจสภาพสายบังเหียนนกและสายรัดนิรภัยเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของไทรา เขาจึงหันมากล่าวทัก “ท่านไทราไม่สบายหรือเปล่าขอรับ? สีหน้าท่านไม่ค่อยดีเลย” หญิงชาวบาดาลฝืนยิ้ม ส่ายศีรษะ “ไม่มีอะไร....ท่านรีบออกเดินทางเถอะ จะได้ถึงศิลาลัยก่อนค่ำ” ทั้งสองเปลี่ยนชุดที่เปื้อนน้ำลายพรายน้ำที่แสนสกปรกออกแล้ว เด็กหนุ่มกลับมาอยู่ในชุดของผู้บังคับพญาแร้งสีดำสนิท ส่วนไทราก็เปลี่ยนมาอยู่ในชุดอัศวินีมังกรเต็มยศ รามิตมองดูท้องฟ้าเบื้องบนหันไปทางศิลาลัย จึงหยิบชุดหนังกันลมมาสวมทับ “กลับไปกับข้าเถอะขอรับท่านไทรา ทิ้งท่านไว้อย่างนี้ข้ารู้สึกไม่ดีเลย” เขาเอ่ยชวน ไทราเสหยิบหมวกเหล็กออกมาสวมก่อนจะกล่าวตอบ “ข้าเป็นเทพพิทักษ์บาดาล ข้าไม่เคยคิดออกจากบ้านของข้า ข้าเข้าใจเจตนาท่านดี หากข้าได้ตัดสินใจไปแล้ว และขอให้เดินทางโดยปลอดภัย” รามิตถอนหายใจ “ข้าน่าจะรู้ว่าเปลี่ยนใจท่านไม่ได้” “หากมีโอกาส ข้าอยากให้อุดากันลองบินแข่งกับเวหาของท่าน” กล่าวจบ เจ้ามังกรบินที่ตัวป้อมกว่าลืมตัวถึงกับกระโดดเหยง พร้อมกับส่ายศีรษะไปมา รามิตพยักหน้ารับ “ข้าก็หวังเช่นนั้น ขอให้ท่านโชคดีเช่นกัน” ไทราและอุดากันขยับตัวหลีกทางให้ เวหากางปีกกว้างและทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยความรวดเร็ว มังกรบินมองตามด้วยสายตาละห้อย “ข้าพูดเล่นหรอกน่าอุดา...” ไทราตบหัวมังกร “ใครจะบินตามนกสวรรค์ทันกันเล่า?” หญิงสาวถอนใจยาว ละสายตาจากท้องฟ้า เธอจะต้องกลับไปที่มายาเล.... ลาก่อนท่านทูตแห่งตะวันตก เราคงไม่มีโอกาสได้บินร่วมกันแล้ว ***** ตบท้ายบท : ขอโฆษณา...ตอนหน้าจะเป็นตอนมันส์ตอนหนึ่งของภาคนี้ คือ ตอนที่ 10 : โดมพิพากษา ค่ะ (เอาล่ะสิฉัน...หากไม่หนุกจริงมีหวังเดี้ยง)  แต่อาทิตย์หน้าเราไม่ว่างล่ะ งั้นเราจะหาเวลามาลงตอนหน้าก่อนวันเสาร์ก็แล้วกันนะคะ...แต่ไม่รับปากนา...ด้วยไม่รู้ว่าอาทิตย์หน้าข้าพเจ้าจะหัวยุ่งแค่ไหน เอาเป็นว่าจะพยายามหาเวลามาลงให้อ่านค่ะ ใครบอกว่าภาคนี้มาเชียร์รามิตขอให้ติดตามค่ะ และฝากข้อความถึงแควนๆ ป๋าวิษฯ...แกจะโผล่ออกมาวูบหนึ่ง จากคุณ : run saya - [ 8 มี.ค. 51 22:51:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาลงชื่อคนแรกได้ซะที คนเขียน นินทา คนอ่านได้ด้วย เหรอ  อิอิ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 9 มี.ค. 51 10:37:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ทิวากาล ถ้าเป็นพยานาคก็คงไปไข่ ทิ้งไว้แถวๆริมหาดทราย 55555 ว่าที่จ้าวแดนตะวันออก ผู้ถือครอง บุริมคทาทิศคนปัจจุบันอาจไม่ใช้ หัสรังสีก็เป็นไปได้ สวัสดีครับ จากคุณ : ชัดเจนน้องนาง - [ 9 มี.ค. 51 16:53:26 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เคย์ไม่ได้เขียนเพราะมารยาทค่ะ แต่ชอบจริงๆฉากบู๊เนี่ย ป๋าวิษจะโผล่ออกมาวูบนึง ตั้งวูบนึงแนะ = = ไทราจะเป็นอะไรรึเปล่าอ่า ชักชอบไทราแล้วสิจะมีบทให้ออกอีกไหมค่ะพี่รัน จากคุณ : kailia - [ 9 มี.ค. 51 17:41:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8 รออ่านตอนหน้าที่ว่ามันส์นะคะ อิอิ อยากจะเจอบุษบรรณด้วย จากคุณ : Nobody's waiting for me - [ 9 มี.ค. 51 19:53:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านไม่จุใจเล้ย รามิตเป็นลูกครึ่งใช่ม้าๆ (หันไปหาความคิดเดิม ฮี่ๆ) จากคุณ : scottie - [ 9 มี.ค. 51 20:15:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ลงชื่อรอป๋าตอนหน้า ฮิ้ว~~ จากคุณ : Ezel - [ 10 มี.ค. 51 01:40:44 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ครึ่งตะวันออกกะตะวันตกหรือเปล่าคุณรักษ์ นี่หรือเปล่าที่ทำให้เทพตะวันออกคนเก่าที่ตายไปกะเทพตะวันตกที่เป็นเจ้าเทวาทิศตอนนี้ไม่ถูกกัน เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 10 มี.ค. 51 11:58:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ข้าน้อยนี่แหละมาเชียร์รามิต ^o^ (และอีกหลาย ๆ ตัวละครด้วย) หวังว่าไทราคงไม่เป็นไรนะ จากคุณ : Caje - [ 10 มี.ค. 51 12:17:32 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จาก “ขอโทษขอรับ เผอิญมันมีความทรงจำที่ไม่ดีเกี่ยวกับผู้หญิงเท่าไหร่” รามิตบอกเสียงอ่อย ทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้เลยครับ ^......^...... จากคุณ : Psycho man - [ 13 มี.ค. 51 05:52:44 ]