ก่อนอื่นต้องขอบอกไว้ ณ ที่นี้ว่า กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่เขียนและอยากบอกต่อกับผู้อื่น
.................................

................................

ฉันก็เป็นอีกคนทีไม่ต่างไปจากคนอื่นทั่วไปสักเท่าไรนัก  ฉันยังเป็นคนที่มีกิเลส  ตัณหา  และที่สำคัญ
ฉันก็ยังยึดติดสิ่งต่างๆไม่แพ้ไปจากคนอื่น  
จนมาวันหนึ่ง..ที่ฉันได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่ง
ในหนังสือเขียนประมาณว่า "ทุกสิ่ง  ถ้าเราไปยึดติดกับมันก็ไม่ต่างกับเราสร้างหลุมพรางขึ้นภายในใจ"
.....หลุมที่เป็นเหตุของทุกข์......
.....และเมื่อใดที่สิ่งที่เรายึดติดหลุดลอยไปหรือหายไป.....
.....เราก็เกิดทุกข์  ความไม่สบายกาย  ความไม่สบายใจ.....
.....และฉันเองก็คงยังปล่อยวางทุกสิ่งไม่ได้หมด  แต่ฉันก็จะพยายามจะไม่ไปยึดติดกับสิ่งต่างๆ
.....รวมทั้งสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า "คน" ด้วย......
       ฉันสร้างหลุมพรางขึ้นมาหลุมค่อนข้างใหญ่ให้ตัวเอง  ด้วยการฝากใจไปอยู่กับอีกคนหนึ่งที่ฉันรัก  ซึ่งทั้งเขาและฉันก็ต่างรักกัน  ฉันจึงคิดว่ามันไม่น่ามีปัญหาอะไร  ถ้าฉันไม่เปลี่ยนที่จะรักเขา  และเขาก็ไม่เปลี่ยนที่จะรักฉัน  เพียงแต่เวลามันเปลี่ยนไป
.....และฉันเชื่อว่าทุกคนมีเวลาเท่ากัน.....
.....แต่ทุกคนใช้เวลาไม่เท่ากัน...และฉันก็คงไม่ต้องตอบว่าทำไม...
.....มันเป็นคำถามปลายเปิดที่ทุกคนรู้คำตอบดีแก่ใจ.....
       ฉันกับเขาเหมือนเส้นขนานที่ไม่มีวันบรรจบกันได้  แต่ด้วยความรักที่มีให้กันเสมอ  ทำให้เราประคับประคองกันเรื่อยมา  ฉันต้องบอกตรงนี้ก่อนว่า "ฉันกับเขาไม่ได้คบกันเป็นแฟน" เหมือนคู่อื่นไป  มันยิ่งกว่าแฟนเพราะว่ามันมีความรัก  ความผูกพันที่เชื่อมระหว่างเราสองคน  และต่อให้เขาไปคบใคร  ฉันก็ยังยินดีให้เขาคบกันและพร้อมเปิดรับคนที่เขารักเช่นกัน  มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่ฉันจะทำได้  แต่ฉันก็จะพยายามไม่ยึดติดกับเขามากเกินไป  การเอาใจไปฝากไว้กับใครคงไม่ต่างกับการจุดไฟเผาตัวเอง  เพราะเราต่างรู้ว่าไม่มีใครรักเรามากไปกว่าพ่อแม่  หรือเราจะไม่รักตัวเองเลยล่ะ  ฉันมั่นใจในตัวเองว่าสามารถที่จะไม่ไปยึดติดกับเขาได้  และเวลาเป็นสิ่งเดียวที่จะช่วยฉันได้...ฉันเชื่ออย่างนั้นจริงๆ