เรื่องดี ๆ ที่เอามาแบ่งกันอ่าน..

นิทานเรื่องตะปู

    มีเด็กน้อยคนหนึ่งที่สีหน้าแสดงอารมณ์ไม่ดีนัก พ่อของเขาจึงให้ตะปูกับเขา 1 ถุง และบอกกับเขาว่า

   “ทุกครั้งที่เขารู้สึกโมโหหรือโกรธใครสักคน  ให้ตอกตะปู  1 ตัวเข้าไปกับรั้วที่หลังบ้าน”

   วันแรกผ่านไป เด็กน้อยคนนั้นตอกตะปูเข้าไปที่รั้วหลังบ้านถึง 37 ตัว และก็ค่อยๆ ลดจำนวนลงเรื่อยๆ..   ในแต่ละวันที่ผ่านไปก็ลดจำนวนลง น้อยลง น้อยลง..  เพราะเขารู้สึกว่า การรู้จักควบคุมอารมณ์ตนเองให้สงบ ง่ายกว่าการตอกตะปูตั้งเยอะ....

   และแล้วหลังจากที่เขาสามารถควบคุมตนเองได้ดีขึ้น  ใจเย็นมากขึ้น เขาจึงเข้าไปพบพ่อ และบอกกับพ่อเขาว่า เขาสามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้แล้ว ไม่มุทะลุ โกรธง่ายเหมือนแต่ก่อนที่เคยเป็นมา..พ่อยิ้มและบอกกับลูกชายว่า..

    “ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงเจ้าต้องพิสูจน์ให้พ่อรู้  โดยทุกๆ ครั้งที่ลูกสามารถควบคุมอารมณ์ฉุนเฉียวของตนเองได้  ให้ถอนตะปูออกจากรั้วหลังบ้าน  1 ตัวทุกครั้ง”


    วันแล้ววันเล่า   เด็กน้อยคนนั้นก็ค่อยๆ ถอนตะปูออกทีละตัว จาก 1 เป็น 2  จาก2 เป็น 3… จนในที่สุดตะปูทั้งหมดก็ถูกถอนออกจนหมด..เด็กน้อยดีใจมากรีบวิ่งไปบอกกับพ่อเขาว่า

     “ผมทำได้ครับพ่อ ในที่สุดผมก็ทำสำเร็จ!”

     พ่อไม่ได้พูดอะไร แต่จูงมือลูกของเขาออกไปที่รั้วหลังบ้านและบอกกับลูกว่า

    “ทำได้ดีมากลูก และลองมองกลับไปที่รั้วเหล่านั้นสิ  ลูกเห็นหรือไม่ว่ารั้วนั้นมันไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือน..กับที่มันเคยเป็น...  
   .. จำไว้นะลูก เมื่อใดก็ตามที่เจ้าทำอะไรลงไปโดยใช้อารมณ์ สิ่งนั้นมันจะเกิดเป็นรอยแผล เหมือนกับการเอามีดที่แหลมคมไปแทงใครสักคน  ต่อให้ใช้คำพูดว่า “ขอโทษ” สักกี่หน ก็ไม่อาจลบความเจ็บปวด ไม่อาจลบรอยแผลที่เกิดขึ้นกับเขาคนนั้นได้...”


     ฉันใดก็ฉันนั้น “กับเพื่อน” ..เพื่อนเปรียบเสมือนอัญมณีอันมีค่าที่หายาก  เป็นคนที่ทำให้เรายิ้ม  เป็นคนที่คอยให้กำลังใจและยินดีเมื่อเราพบกับความสำเร็จ เป็นคนที่ปลอบใจเราเวลาเศร้า ร่วมทุกข์ร่วมสุขและจริงใจกับเรา  แสดงให้เขาเห็นว่าเราห่วงใยเขามากแค่ไหน  

   และระวังสิ่งที่เราทำลงไปไม่ว่าคำพูดหรือการกระทำ  และจงจำไว้เสมอว่า “คำขอโทษ” ไม่ว่าเขาจะยกโทษให้เราหรือไม่ก็ตาม แต่สิ่งที่เกิดขึ้น..


    ..คือรอยร้าวที่ยากจะสมานได้ดังเดิม..เป็นรอยร้าวที่เขาคงไม่อาจลืมมันได้ตลอดไป..