ความคิดเห็นที่ 1
บทที่ 15
เพ็ญรตารู้สึกมั่นใจมากยิ่งขึ้น เธอแน่ใจว่าจะต้องเคยมาที่นี่แล้วอย่างแน่นอน ยิ่งวิ่งเข้าไปไกลเท่าใดก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้มากเท่านั้น แต่เมื่อไรนั้น นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก อีกทั้งเด็กสาวก็ไม่อาจเสียเวลามานั่งคิดได้ นั่นเพราะเสียงฝีเท้าและเสียงร้องครางของอสูรยังคงไล่ล่าอยู่เบื้องหลังในระยะที่ไม่ไกลนัก
เราต้องรอด ... รอดให้ได้ เหยื่อสาวกัดฟันพูดพร้อมทั้งพยายามตั้งสติมั่น
หิว .... ขอ ...ขอกินเลือด ... ขอกินหน่อย ... เสียงครางดังแว่วมา ดูเหมือนระยะห่างระหว่างเธอและผู้ล่าจะเริ่มกระชั้นเข้าเรื่อยๆ
ไม่ ... ไม่มีทาง เราต้องรอด ! เพ็ญรตากระหืดกระหอบหนีไปพลาง พูดให้กำลังใจตัวเองไปพลาง หากแม้นหมดสิ้นกำลังใจเมื่อไร กำลังกายที่มีอยู่น้อยนิดก็คงเหือดแห้งไปพร้อมกัน และนั่นหมายถึงชีวิต
แกรก ... แกรก ... เสียงฝีเท้าของผู้ไล่ล่ายังคงกระชั้นถี่
เด็กสาวพยายามหนีออกให้ห่างไกลมากที่สุด สายตาสอดส่ายหาที่หลบซ่อนหากถึงคราวจำเป็น
ฮิ ...ฮิ ... ฮิ ... แว่วเสียงหัวเราะแหลมเล็กทว่าเยือกเย็นดังจากมุมเลี้ยวที่พึ่งเลี้ยวผ่านมาเมื่อครู่ มันหัวเราะราวกับรู้ว่าเหยื่ออยู่ไม่ไกลและกำลังจะหมดสิ้นเรี่ยวแรง
เพ็ญรตารับรู้ว่าเธอกำลังจวนตัว หากไม่สามารถซ่อนให้พ้นจากสายตาของอมนุษย์ได้ นั่นหมายถึงนาทีวิกฤตที่จะมาเยือนในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า
เหมือนฟ้ามาโปรด เด็กสาวเห็นห้องหนึ่งเบื้องหน้าห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว เธอรีบมุ่งตรงไปยังห้องนั้นทันที อย่างน้อยก็น่าจะมีที่ซ่อน ยังไงเสียคงจะดีกว่าอยู่กลางทางเดินอันเป็นที่โล่งอย่างเช่นตอนนี้ เมื่อก้าวไปถึงประตูที่ว่าเพ็ญก็รีบผลักบานประตูเข้าไปทันที
ในห้องนั้นมีเตียงสำหรับตรวจภายในตั้งอยู่ตรงกลาง ที่เพ็ญรู้นั่นเพราะด้านปลายเตียงนั้นมีขาหยั่งสองข้างไว้เพื่อสำหรับให้สุภาพสตรีที่มาตรวจนำขาทั้งสองขึ้นพาด และเหนืออื่นใดที่เด็กสาวรู้จักเตียงสำหรับตรวจภายในรูปทรงแปลกๆนี้ นั่นก็เพราะเธอเคยมีประสบการณ์บนเตียงนี้มาก่อนหน้า
ที่สำคัญเพ็ญรตาเริ่มนึกออกแล้วว่าในอดีตเธอเคยมาที่ห้องนี้ ... และเคยได้นอนบนเตียงตรวจภายในตัวนี้ด้วย !?
เด็กสาวยืนนิ่งงัน ภาพเบื้องหน้าหมุนคว้างด้วยความวิงเวียนขณะที่ความทรงจำในอดีตกำลังพรั่งพรูกลับคืนมา ใช่แล้ว ! เพ็ญเริ่มจำได้ เด็กสาวมองไปที่ผนังห้องซึ่งมีป้ายติดอยู่
ห้องขูดมดลูก
สาวน้อยที่มีอดีตอันแสนเจ็บปวดสั่นสะท้านไปทั้งตัว ใช่ ... ใช่แล้ว เธอจำได้ จำอดีตอันโหดร้ายที่ไม่อยากหวนคำนึง ... อดีตที่มีเพียงเธอและเกศนีย์ผู้ล่วงลับรู้กันเพียงสองคนโดยไม่เคยแพร่งพรายให้เพื่อนรักคนอื่น ได้รับรู้
ตอนนั้นพี่มาโนชพาเรามาที่โรงพยาบาลแห่งนี้ หลังจากที่พี่มาโนชคุยกับใครคนหนึ่งเสร็จเรียบร้อย ก็พาเราเข้ามาที่ตึกนี้ ... มีเพียงเรา พี่มาโนชและเจ้าหน้าที่คนนั้นที่เข้ามา เจ้าหน้าที่แปลกหน้าคนนั้นเป็นใคร เราเองก็ไม่อาจรู้ได้
หมอ ? ไม่แน่ใจ ?
หลังจากที่เข้ามายังตึกนี้ เขาพาเราไปที่ห้องฉีดยาแล้วบอกกับเราว่าจะฉีดยาให้เคลิ้มๆไม่ถึงกับหลับ เวลาทำจะได้ไม่เจ็บมาก
หลังจากโดนฉีดยา ความรู้สึกก็เหลือเพียงความง่วง สะลึมสะลือ มิน่าเล่า ... ถึงจำตึกนี้ไม่ค่อยได้ แค่รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยมาเท่านั้น อาจเป็นเพราะโดนวางยา ?
แล้วหลังจากนั้น ... เราก็ถูกพามาห้องนี้
แล้ว ... แล้วก็ ...
จากคุณ :
Luckard  
- [
10 มี.ค. 51 14:08:45
]
|
|
|
