ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 4 ... D r e a m เสียงจอแจที่ดังก้องอยู่ทั่วร้านอาหารด้านนอกอาจจะทำให้บรรยากาศตรงนั้นดูยุ่งและวุ่นวาย แต่มันเทียบกันไม่ได้เลยสักนิดกับตรงมุมเล็กๆ ด้านในนี้ ... “ห้องครัว”... “จุ้ย... ซอยเนื้อหมูให้พี่หน่อย แล้วหั่นกระเทียมเตรียมไว้ด้วย” น้ำเสียงเข้มที่เอ่ยออกมาจากป้าแดง แม่ครัวประจำร้านอาหารที่ฉันทำอยู่ดังก้องอยู่ข้างๆ หูฉัน โดยที่ไม่ต้องหันหน้ากลับไปดูด้วยซ้ำ เพราะรู้ดีว่าร่างท้วมๆ ตามประสาสาวใหญ่วัยย่างสี่สิบข้างๆ กาย คงจะกำลังวุ่นวายอยู่กับ การผัดอาหารอยู่หน้าเตาไฟเป็นแน่แท้   วันนี้ลูกค้าแน่นร้านเป็นพิเศษเพราะเป็นคืนวันศุกร์ที่คนส่วนใหญ่มักจะใช้เป็นวันนัดสังสรรค์ หรือไม่ก็พาครอบครัวออกมาทานอาหารนอกบ้าน ทำให้วันนี้ในครัวยุ่งมากกว่าเมื่อวานหลายเท่าตัว ของบางอย่างที่ตระเตรียมไว้ก่อนเริ่มงาน ดูเหมือนว่าจะไม่มากพอจนต้องเตรียมเพิ่ม นั่นหมายความว่า วันนี้รายได้รวมๆ ของร้านน่าจะสูงขึ้นอีกพอสมควร .. แต่ยังไงรายได้ของฉันมันก็คงเท่าเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ... หมูที่ถูกซอยให้บางที่สุดเท่าที่จะบางได้ถูกตวงวางใส่ไว้บนถ้วยเล็กๆ ในปริมาณที่กะมาแล้ว เป็นอย่างดีว่าพอผัดสำหรับหนึ่งเสริฟ ไม่ห่างกันนักมีถ้วยเล็กๆ อีกถ้วยหนึ่งที่ถูกเติมเต็ม ด้วยกระเทียมสีขาวหัวโตที่ถูกซอยแบบไม่ละเอียดมากจนเกินไปนัก เพื่อให้เมื่อลงกระทะแล้ว กลิ่นของมันจะได้กรุ่นหอมไวๆ แต่ก็ไม่ไหม้เร็วจนผัดไม่ทัน เหตุการณ์ในห้องครัวยังคงวุ่ยวายต่อไป จนกระทั่งเข็มนาฬิกาเข้าใกล้เลข 10 มากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งนั่นหมายถึงเวลาปิดครัว หลังจากนี้ อาหารที่มีเสริฟให้กับแขกที่ยังเหลือก็เป็นเพียงแค่ของหวาน หรือพวกของทานเล่นง่ายๆ ไม่ต้องเหนื่อยแรงอะไรมากนัก แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะได้พักเหนื่อยอะไรมากมาย เพราะเมื่อเสร็จจากงานครัว ฉันก็ต้องพาตัวเองพร้อมกับไม้กวาดและไม้ถูพื้น เดินเก็บเดินกวาดบริเวณห้องครัว ในส่วนที่พอทำได้ในช่วงเวลาหลังปิดครัว ตรงไหนกวาดได้ก็กวาด ตรงไหนถูได้ก็ถู อะไรล้างได้ก็ล้าง ถ้าแขกน้อยหน่อยก็อาจจะเดินเข้าไปเก็บกวาดห้องน้ำหลังร้านสักนิด เพื่อให้หลังปิดร้านแล้วจะได้เหลือเพียงแค่เข้ามาเก็บกวาดรอบสุดท้ายและถูพื้นเพียงเท่านั้น เสียงถอนหายใจบางๆ ที่ลอยผ่านออกมา ท่ามกลางบรรยากาศความหนาวภายนอกร้าน ระหว่างเดินกลับจากห้องน้ำ ลมหายใจอุ่นๆ ที่เคลื่อนตัวออกมาส่งไอควันบางๆ ให้ลอยผ่านออกมาพร้อมกับจังหวะถอนหายใจ ใกล้จะหมดไปอีกวันหนึ่งแล้วสินะ ... กับชีวิตของฉันที่เมืองแห่งนี้ ... ... Melbourne หลังจากเสร็จงานฉันพาตัวเองเดินกลับที่พักที่อยู่ไม่ห่างกันสักเท่าไหร่นัก ฉันเดินออกมา พร้อมๆ กับน้องอีกสองคนที่ทำงานด้วยกัน สองคนนี้ทำงานเป็นพนักงานเสริฟ ระหว่างที่เรา เดินกลับฉันฟังสองคนนั้นพูดคุยเรื่องอะไรต่อมิอะไรมากมาย ตามประสาคนที่พึ่งจีบกันใหม่ๆ ที่ทุกอย่างบนโลกดูจะสดใสมากมายเหลือเกิน จนกระทั่งทั้งคู่หันกลับมาคุยกับฉัน “แล้วพี่จุ้ยละครับ พี่กะว่าเรียนภาษาที่นี่จบแล้วจะทำอะไรต่อ มีความฝันว่า อยากจะทำอะไรต่อหรือเปล่าพี่” น้ำเสียงสดใสที่เอ่ยถามออกมาพร้อมรอยยิ้มนั้น ดึงเรื่องราวในวันวานให้หวนย้อนกลับมาอีกครั้ง จากคุณ : Mr. Forever - [ 10 มี.ค. 51 18:35:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “มันคือความฝันของหนู ยังไงหนูก็จะทำให้ได้” น้ำเสียงเด็ดขาดของฉันที่เอ่ยออกมาก่อนหน้านั้น เมื่อหลายปีที่แล้ว ดังผ่านเข้ามาในความทรงจำพร้อมๆ กันกับภาพในอดีตที่เลื่อนไหลออกมา ฉันในวันนั้นเป็นบัณฑิตจบใหม่ ไฟในความอยากที่จะทำงานตามสายที่เรียนจบมาจึงมีอยู่สูง ทำให้เมื่อแม่ร้องขอให้ฉันกลับมาหางานทำใกล้ๆ บ้าน ฉันจึงเอ่ยปฏิเสธกลับไปอย่างไร้เยื่อใย ... แม่ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ... ฉันบอกกับตัวเองอย่างนั้นแต่ก็ไม่ได้พูดมันออกมา นั่นเพราะรู้ดีว่าถ้าพูดออกไป เราก็คง เถียงกันต่อได้ไม่จบไม่สิ้น ทำไมฉันต้องกลับไปล่ะ ในเมื่อตอนนี้ฉันกำลังจะได้ทำงานแล้ว บริษัทนำเข้าสินค้าจากต่างประเทศชื่อดังแห่งหนึ่งตอบรับใบสมัครของฉันแล้ว แม้เงินเดือนเริ่มแรก จะได้รับเพียงแค่หมื่นต้นๆ แต่มันก็คือก้าวเดินก้าวแรกของฉัน ชีวิตของสาว office ที่น่าตื่นเต้น การทำงานที่ได้พบเจอกับผู้คนมากมาย ได้เห็นภาพที่ตัวเอง เคยนั่งคิดถึงเสมอตอนที่เรียนเทอมสุดท้ายของมหาวิทยาลัย  ภาพที่ฉันเห็นในวันนั้นคือตัวเอง ในชุดทำงานเดินถือแฟ้มเอกสารด้วยสีหน้าเคร่งขรึม มีผู้คนรอบข้างยอมรับในฝีมือ ทำงานในบริษัทใหญ่โตชื่อเสียงโด่งดัง และตอนนี้สิ่งต่างๆ ที่ฉันเคยคิดหวังเอาไว้ มันกำลังจะเกิดขึ้น ในโลกแห่งความเป็นจริง แล้วทำไมฉันจะต้องกลับไปหางานทำแถวๆ บ้านด้วยล่ะ มันไม่เห็นมีเหตุผลอะไรเลยสักนิด ส่วนหนึ่งก็พอจะรู้มาบ้าง ว่าธุรกิจทำ Bakery ที่บ้านตอนนั้นกำลังขาดคนช่วย เนื่องจากพ่อ เริ่มมีปัญหาเรื่องสุขภาพบ้างเล็กๆ น้อยๆ ตามอายุที่มากขึ้น ก็เลยทำให้โหมงานหนักมากเหมือนเดิมไม่ได้ แต่เท่าที่ฉันไปเยี่ยมมาราวๆ สองเดือนก่อนที่จะเรียนจบ พ่อก็บอกฉันว่าไม่มีปัญหาอะไร ให้ต้องกังวลมากนัก เพียงแค่พักผ่อนไม่เพียงพอเท่านั้นเอง ซึ่งฉันก็ย้ำไปแล้วว่าให้ทำงานให้น้อยลง ไม่ต้องโหมทำงานให้มากเหมือนเคย เพราะตอนนี้ภาระการส่งเสียดูแลฉันนั้น อีกไม่กี่เดือน มันก็ไม่จำเป็นอีกแล้ว ทำงานให้เบาลงและพักผ่อนให้มากขึ้นน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับทั้งคู่ แต่ก็ดูเหมือนว่าพ่อกับแม่จะรับคำที่ฉันบอกไปอย่างนั้นๆ เอง เพราะสุดท้ายก็ได้ข่าวว่าทั้งคู่ ก็ยังทำงานหนักอย่างเดิม ทั้งๆ ที่เรื่องเงินก็ไม่น่าจะใช่ประเด็นหลักอะไรที่ทำให้พ่อและแม่ ต้องโหมงานหนักมากขนาดนั้น ในเมื่ออีกไม่กี่เดือนข้างหน้าฉันก็จะเรียนจบและหาเงิน รับผิดชอบชีวิตตัวเองได้อยู่แล้ว ตอนนั้นฉันคิดเพียงแค่ว่าพ่อและแม่คงจะกังวลกลัวฉันจะหางานทำไม่ได้ หรืออาจจะทำงานหนัก ไปตามความคุ้นชินที่เคยทำมาเป็นสิบๆ ปี ก็เลยได้แต่หวังว่าเมื่อฉันทำงานเป็นเรื่องเป็นราวแล้ว พ่อและแม่คงเบาใจและคงเริ่มทำงานน้อยลงไปเอง เมื่อเห็นว่าฉันรับผิดชอบตัวเองได้แล้ว ฉันในวันนั้นมีความสุขกับชีวิตการทำงานพอสมควร แม้ว่าหลายๆ อย่างจะไม่ได้เป็นไปอย่างที่ฝัน เมื่อฉันได้เรียนรู้เงื่อนไขในการทำงาน และการใช้ชีวิตในโลกของมนุษย์เงินเดือนคนหนึ่งมากขึ้น ท่ามกลางวันเวลาที่หมุนผ่านไปเรื่อยๆ แต่อย่างน้อยฉันก็ยังมีความสุขกับมันดี การได้พบเจอ กับผู้คนใหม่ๆ ทำให้ฉันมีสังคมที่กว้างขึ้น ได้พบเจอผู้คนหลากหลาย และในที่สุดหลังจากทำงาน มาได้ปีกว่าๆ ฉันก็ได้พบกับเขาคนนั้น คนที่ทำให้โลกเบื้องหน้าของฉันแปรเปลี่ยนเป็นสีชมพู เราพบกันที่งานสัมมนาแห่งหนึ่งที่ทางบริษัทที่เราต่างทำงานให้ส่งเราทั้งคู่มาอบรมด้วยกัน พร้อมๆ กับพนักงานคนอื่นๆ หลากหลายแผนก บรรยากาศของรีสอร์ทที่ใช้เป็นสถานที่อบรม ก็ดูจะเหมือนเป็นแรงกระตุ้นสำคัญ ที่ทำให้เราสองคนสนิทสนมกันเร็วขึ้น ขนาดที่ว่า ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เข้าอบรม ฉันกลับมองเห็นเขาได้ก่อนใครเสมอในเวลาที่ฉัน แอบปรายตามองหาเขาท่ามกลางกลุ่มคนมากมายเหล่านั้น หลังจากนั้นมาเราก็นัดพบกันบ่อยขึ้น ก่อนจะพัฒนาความสัมพันธ์จากเพื่อนคนพิเศษ ให้กลายเป็นคนสำคัญของหัวใจในเวลาสามเดือนหลังจากนั้น ช่วงเวลานั้นเหมือนกับ ช่วงเวลาแห่งความสุขที่ฉันกอบโกยเข้ามาเก็บไว้ในหัวใจ มันมากเสียจนฉันไม่กลัวว่า ความสุขเหล่านั้นมันจะล้นทะลักออกมา ไม่นานนักด้วยความไว้ใจและเชื่อใจ ฉันก็ตัดสินใจย้ายเข้าไปอยู่ด้วยกันกับเขา เราพักที่พักเดียวกัน เดินทางมาทำงานพร้อมๆ กัน ทำทุกอย่างร่วมกันจนฉันมั่นใจว่าเมื่อเราพร้อมมากพอ เราทั้งคู่ ก็คงจะได้แต่งงานกันในไม่ช้า ฉันเชื่อมั่นใจตัวเขา เพราะจากที่รับรู้ไม่ว่าจากเพื่อนร่วมงาน หรือจากหัวใจของฉันเอง ฉันไม่เคยสงสัยเลยว่าเขาจะไปแอบมีใคร ในเมื่อเราทั้งคู่อยู่ใกล้ชิดกันตลอดเวลา จนบางทีอาจจะมากกว่าคู่สามีภรรยาบางคู่ด้วยซ้ำไป จนลืมคิดไปว่าอะไรที่มากเกินกว่า เส้นแบ่งของความพอดี โอกาสที่ความน่าสนใจน่าค้นหาระหว่างกันและกัน ที่ล้วนแล้ว แต่เป็นเสน่ห์ของการคบหาดูใจก่อนการใช้ชีวิตแต่งงาน มันก็เลือนหายไปได้ไวขึ้นเช่นกัน ... ของหวานๆ กินบ่อยเกินไปมันก็เลี่ยน ไม่ต่างอะไรกับความรักของเราสองคน... ท่ามกลางระยะเวลาที่เรารู้จักคบหากันมาย่างเข้าเดือนที่เจ็ด ระหว่างนั้นเราก็ไม่ต่างอะไรกับคู่รักคู่อื่นๆ มีทะเลาะกันบ้าง มีระแวงไม่เชื่อใจกันบ้าง ในวันที่เราต้องห่างๆ กันไป เพราะต่างฝ่ายต่างก็มีหน้าที่การงาน ให้ต้องรับผิดชอบ บางทีก็ต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดเป็นอาทิตย์ๆ เพราะงานที่เราทั้งคู่ทำ ต้องออกไป พบกับลูกค้าต่างจังหวัดอยู่บ่อยๆ เพื่อตรวจสอบสินค้า และเตรียมการอบรมให้บริการกับหน่วยงาน ที่รับซื้อของๆ เราไป ระยะหลังๆ ฉันได้ยินเพื่อนๆ เคยมากระซิบให้ฉันฟังบ้าง ว่าเขาแอบไปมีกิ๊กเวลาที่ฉันไม่อยู่ ซึ่งฉันก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าพยายามจับผิดเขา แต่ก็ไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันมากพอ ที่จะยืนยันได้ว่าเขาทำอย่างนั้นจริง แล้ววันที่รอยร้าวได้เริ่มเกิดขึ้นกับความสัมพันธ์ระหว่างเรามาถึง วันนั้นฉันกลับมาจากการ ไปทำงานต่างจังหวัดเร็วกว่าปกติหนึ่งวัน ฉันไม่ได้โทรบอกเขาก่อนเพราะไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องจำเป็นอะไร แต่ภาพที่ฉันเห็นหลังจากเปิดประตูห้องเข้าไป คือภาพของเขากับเด็กสาวนักศึกษาคนหนึ่ง กำลังกอดก่ายกันอยู่ตรงโซฟาห้องรับแขกในห้องของฉัน... ...“ห้องของเรา”... และทันทีที่ทั้งคู่เห็นฉัน ต่างฝ่ายต่างก็ผละกายออกจากกันโดยทันที อาการองค์ลงเป็นอย่างไร ฉันก็พึ่งรู้ในวันนั้นนั่นเอง ฉันตะโกนด่าคนทั้งคู่อย่างหยาบคายแบบไม่รู้ตัว ก่อนจะเอ่ยปากไล่ให้ออกไปให้ไกลจากสายตาของฉัน ฝ่ามือของฉันตบเข้าไปที่ใบหน้าของเขาสุดแรงหลายที จนเห็นรอยแดงช้ำบนใบหน้าขาวๆ ของเขาได้อย่างชัดเจน เขาไม่ได้ห้ามหรือพยายามจะหลบหลีก ฝ่ามือของฉันเลยแม้แต่น้อย เขายืนนิ่งให้ฉันตบเขาจนฉันเหนื่อยไปเอง และเมื่อฉันหยุด เขาเอ่ยคำขอโทษสั้น ๆ พร้อมกับแววตาที่เย็นฉาอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมันมาก่อน เขามองนิ่งมาที่ฉันพักหนึ่งก่อนจะเดินหายลับไป จากห้องตามคำเอ่ยไล่ของฉันก่อนหน้า และเมื่อร่างของเขาเดินลับหายไปพร้อมๆ กับบานประตูที่ปิดลง น้ำตาของฉันก็เอ่อปริ่มออกมา อย่างกลั้นไว้ไม่อยู่  คืนนั้นฉันนอนไม่หลับทั้งคืน เพราะเชื่อว่าเดี๋ยวพอเขารู้สึกตัวว่าผิด เขาจะโทรกลับมาขอโทษฉัน แล้วฉันล่ะควรจะทำอย่างไร จะยกโทษให้เขาดีไหม หรือว่าจะงอนต่อไปสักสองสามวัน เขาจะได้เข็ดหลาบไม่กล้าทำอย่างนั้นอีก ฉันนอนคิดไปอย่างนั้นจนแสงอาทิตย์ขึ้นคาตา และก็ไม่พบว่าเขาโทรกลับมาหาฉันแต่อย่างใด วันรุ่งขึ้นฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจ เวลาเดินสวนกันในที่ทำงานที่อยู่ตึกเดียวกัน ฉันก็แกล้งทำเป็นไม่เห็นเขา เพื่อบ่งบอกให้เขารับรู้ว่าฉันยังโกรธเขาอยู่  แต่ดูเหมือนว่าเขาเองก็ไม่ได้พยายามที่จะทำให้อะไรๆ ระหว่างเรามันดีขึ้นมา พอเลิกงานวันนั้นเขาก็หายไปไม่ได้กลับมาที่ห้องเพื่อขอโทษฉันอย่างที่ควรจะเป็น เหตุการณ์เป็นอย่างนี้อยู่เกือบสี่วัน จนฉันเริ่มรู้สึกว่ามันรุนแรงมากกว่าที่ฉันคิด จริงอยู่ที่ว่าระหว่างนั้น เราอาจจะเคยมีเรื่องทะเลาะกันมาบ้าง แต่ก็เล็กๆ น้อยๆ ไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร พึ่งจะมีครั้งนี้เป็นครั้งแรก ที่เราทะเลาะกันจนฉันโมโหได้ขนาดนั้น ทำไมล่ะ ฉันไม่มีสิทธิ์จะโกรธเขาหรือกับสิ่งที่เขาทำลงไป และในเมื่อเขาเป็นฝ่ายผิด เขาก็ต้องเป็นคนเดินเข้ามาขอโทษฉัน และถ้าเขาสัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก ทุกอย่างก็คงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ตอนนี้ฉันขอเพียงแค่นี้เท่านั้นฉันก็พร้อมแล้วที่จะให้อภัย แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิดเลย เขาทำเหมือนกับว่าเขาไม่ได้เป็นคนผิด และเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะพยายามทำให้ทุกอย่างให้ดีขึ้นจนฉันเริ่มรู้สึกกลัว... กลัวว่าเขาจะเดินหาย ออกไปจากชีวิตของฉันจริงๆ และเพียงเท่านั้นทุกอย่างรอบๆ ตัวฉันมันก็เริ่มหม่นลง ความไม่สบายใจเหล่านั้นมันส่งผลกระทบมาถึงการทำงานของฉันด้วย สมาธิที่เลือนหายไป ทั้งๆ ที่งานที่ฉันต้องรับผิดในช่วงเวลานั้นมันเป็น order ชุดใหญ่ที่ส่งผลอย่างมาก กับรายรับของบริษัท ฉันสะเพร่าจนทำให้ของล็อตนั้นผิดสเป็ค จนต้องมีการแก้ไข ทำให้กว่าจะปิดงานได้ก็ล่าช้าไปหลายวัน ความผิดพลาดของฉันนั้นสร้างความเสียหาย ให้กับบริษัทอย่างมากมายมหาศาล ผลของมันคือฉันถูกหัวหน้าเรียกไปตำหนิอย่างรุนแรง พร้อมกับลดตำแหน่งหน้าที่รับผิดชอบของฉันให้ไปดูแลงานในส่วนที่เล็กกว่าแทน คืนนั้นฉันกลับบ้านด้วยความเหนื่อยใจอย่างที่สุด ก่อนจะพบว่าห้องของฉันถูกรื้อค้นกระจุยกระจาย ตอนแรกฉันตกใจคิดว่าถูกขโมยขึ้นห้อง แต่เมื่อตรวจดูแล้วฉันกลับพบว่าข้าวของที่หายไป มีเพียงแค่ของๆ เขาเพียงเท่านั้น ภาพเบื้องหน้าที่เห็นและสิ่งที่ฉันได้รับรู้ ทำเอาน้ำตาของฉัน ไหลออกมาได้อีกครั้งได้อย่างง่ายดาย ฉันรู้สึกเหมือนคนหมดแรงจนถึงกับทรุดตัวลงนั่งกับพื้นแบบไม่รู้ตัว อนาคตของฉัน มันดูเหมือนกับว่าเลือนลางและพร่าเบลอเหลือเกิน ไม่ว่าจะเรื่องการทำงาน ที่มันเป็นไป ในทิศทางที่ตรงข้ามกับที่ฉันเคยคาดคิด ความผิดครั้งแรกของฉันทำให้ฉันต้องกลับมานับหนึ่งใหม่ ทั้งๆ ที่หากฉันไม่ได้พลาด อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าฉันก็น่าจะได้ปรับตำแหน่งให้สูงขึ้นกว่านี้แล้วแท้ๆ แต่แล้วทุกอย่างก็เลือนหายและสูญสลายไปทั้งหมด ส่วนความรัก... ภาพเบื้องหน้าน่าจะทดแทนคำตอบต่างๆได้เป็นอย่างดี เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ที่ห้อง ๆ นี้หลายต่อหลายเดือน มันไม่ได้ช่วยให้เขารู้สึกรักฉันได้มากอย่างที่ฉันคิดเลยแม้แต่น้อย   และเมื่อรู้สึกว่าสิ่งที่เป็นที่ยึดเหนี่ยวชีวิตของฉันที่นี่ทั้งสองอย่างพังสลายลง หยดน้ำตาของฉัน มันก็เอ่อไหลออกมาอีกครั้ง ไม่น่าเชื่อเลยว่าช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมานี้มันจะเป็นช่วงที่ฉันร้องไห้ได้เกือบทุกวัน คงเพราะช่วงนี้ต่อมความรู้สึกมันบอบบางมากเหลือเกิน มีอะไรมาสะกิดนิดสะกิดหน่อย น้ำตาของฉัน มันก็พาลจะไหลออกมาเสียให้ได้ แล้วในวินาทีนั้น ฉันก็คิดถึงแม่  นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ฉันไม่ได้โทรไปหาแม่ ครั้งสุดท้ายก็เกือบสองเดือนมาแล้วสินะ และเท่านั้นเอง ฉันก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาแม่ เสียงของแม่ยังคงอบอุ่นเช่นเคย และเพียงได้ยิน เสียงของแม่เท่านั้น น้ำตาที่เคยหยุดลงไปมันก็เลื่อนไหลออกมาอีก เรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับฉันถูกเล่าออกไปให้แม่ฟังหมด รวมถึงเรื่องของเขาคนนั้น และเรื่องที่ฉันย้ายมาอยู่ด้วยกันกับเขาด้วย ฉันขอโทษแม่ อยากจะกลับไปกราบเท้าแม่ ขอโทษด้วยซ้ำกับสิ่งที่ฉันทำลงไปโดยใช้อารมณ์และความรู้สึกส่วนตัวมาตัดสินเรื่องสำคัญอย่างนี้ เพียงอย่างเดียว หยดน้ำตาและความเสียใจที่ฉันกำลังได้รับตอนนี้ ก็คือผลตอบแทน ของการตัดสินใจของฉันนั่นเอง จากคุณ : Mr. Forever - [ 10 มี.ค. 51 18:38:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฉันร้องไห้ จนแม่ต้องพยายามปลอบฉันด้วยน้ำเสียงที่แม้จะอยู่ห่างไกล แต่ฉันก็ยังสัมผัสกับสัมผัสอุ่นๆ ของแม่ได้ราวกับว่ากำลังซุกกายอยู่ในอ้อมแขนของแม่อยู่ ณ เวลานี้ แม่ไม่ว่าอะไรฉันแล้วทั้งยังบอกกับฉันว่า “เรื่องเท่านี้มันเรื่องเล็ก มันไม่มากพอที่เราจะต้องเสียใจและร้องไห้ไปกับมันหรอก” แต่นั่นก็เป็นอีกครั้งที่คำพูดของแม่ทำให้ฉันแอบรู้สึกน้อยใจ ทำไมล่ะ ฉันวันนี้เสียทั้งในเรื่องงาน และเรื่องของความรักไปพร้อมๆ กันภายในอาทิตย์เดียว แม่ยังคิดว่ามันไม่มากพอที่ฉันจะเสียใจ ให้กับมันอีกเหรอ คำถามของฉันดึงให้แม่เงียบไปพักใหญ่ และก็ไม่ตอบอะไรกลับมาอีกเลย สุดท้ายฉันเลยบอกว่าฉันจะไปหาแม่ช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์นี้ อยากกลับไปเยี่ยมพ่อด้วย แต่แม่กลับบอกกับฉันว่าไม่ต้องมา เพราะสุดสัปดาห์นี้แม่จะลงมาหาฉันที่กรุงเทพอยู่แล้ว แม่บอกว่ามีธุระนิดหน่อยต้องจัดการและคงต้องให้ฉันไปกับแม่ด้วย แต่แม่ยังไม่บอกว่า มีเรื่องอะไรจนฉันพลอยคิดไปว่าคงเป็นเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจที่ร้านอะไรทำนองนั้น วันรุ่งขึ้นฉันไปที่บริษัทด้วยความรู้สึกที่ดีขึ้น ฉันเดินสวนกับเขาโดยบังเอิญ แต่กลับพบเพียงแววตาที่ชาเฉยไม่แม้แต่จะสบตามองมาที่ฉันเลยแม้แต่น้อย อีกครั้งที่ภาพๆ นั้นดึงหยดน้ำใสให้เอ่อปริ่มขึ้นมา แต่ฉันก็ปล่อยให้หยดน้ำเหล่านั้น ทำได้แค่นั้น ฉันเงยหน้าขึ้นก่อนจะบอกกับตัวเองว่าฉันจะไม่ร้องไห้ให้กับผู้ชายคนนี้อีก ทุกอย่างค่อยๆ ดีขึ้นจนฉันคิดว่าฉันน่าจะผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตมาได้แล้ว โดยที่ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ฉันคิดว่าผ่านมันมาได้นั้น  จริงๆ แล้วมันยังไม่เริ่มต้นขึ้นเลยด้วยซ้ำ เย็นวันศุกร์หลังจากเลิกงาน ฉันรีบกลับห้องทันทีเพราะต้องรีบแต่งตัวไปรอรับแม่ที่หมอชิต ระหว่างที่กำลังจะออกจากห้อง เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น เขาคนนั้นโทรมาหาฉัน หลังจากที่เราไม่ได้คุยกันมาหลายวันมาก ตอนแรกว่าจะไม่รับเพราะคิดว่าถ้าจะตัด ก็ต้องรีบตัดมันซะตั้งแต่ตอนนี้ แต่อีกความรู้สึกน่ะสิ มันกลับอยากรู้ว่าเขาโทรมาเพื่อจะพูดอะไร แล้วในที่สุดความรู้สึกส่วนหลังที่มันมีผลโดยตรงกับหัวใจก็ชนะ “ขอโทษนะ ที่อยู่ดีๆ ก็หายไป” ประโยคแรกของเขาดึงอารมณ์ไหวๆ ของฉันให้สั่นขึ้นมาได้อีกครั้ง แต่ก็พยายามฝืนใจทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาอะไร เพราะนั่นน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับฉันในตอนนี้ “เขตว่าเราลองห่างกันดูสักพักดีไหม เผื่อว่าอะไรๆ มันจะดีขึ้นไปกว่านี้ บางทีอาจจะเป็นเพราะ เราอยู่ใกล้กันจนมากเกินไป มันเลยไม่มีช่องว่างให้กับความเป็นส่วนตัวของกันและกันสักเท่าไหร่” คำพูดของเขาทำเอาฉันได้แต่เงียบ เพราะรู้ดีว่าคำพูดเหล่านี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับการบอกว่า ... เราค่อยๆ ห่างกันออกมาดีกว่านะ จะได้ทำใจลืมกันได้ง่ายขึ้น ... ฉันตอบรับคำร้องขอของเขาสั้นๆ เพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรมากไปกว่านี้ ก็ในเมื่อเขา เก็บทุกอย่างออกมาจากห้องที่เคยเป็นห้องของเราไปจนหมดทุกอย่างขนาดนั้น มันก็สื่อ ความในใจของเขาออกมาจนหมดแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าลึกๆ แล้วเขาต้องการอะไร เขายังคงพูดต่อไป คำพูดที่เขาเรียกมันว่า “เหตุผล” นั้น เขาใช้มันเพื่อที่จะพยายามบอกว่า สิ่งที่ฉันเห็นนั้นมันเกิดขึ้นเพราะมีผลสืบเนื่องมาจากอะไรบ้าง ทุกๆ อย่างที่เขาทำไป มันเป็นเพราะอะไร สารพัดคำพูดที่เขาใช้มันแก้ตัวให้กับตัวเองนั้น มันทำให้ฉันย้อนคิด กลับไปถึงช่วงแรกๆ ที่เราคบกัน ไม่คิดเลยสักนิดว่าคำพูดดีๆ สารพัดที่เคยใช้หว่านล้อม จนทำให้ฉันหลงไหลนั้น วันนี้ฉันจะได้ยินมันอีกครั้ง แต่กลับเป็นอีกด้านหนึ่ง ด้านที่เขาใช้มันเพื่อหว่านล้อมให้ฉันยอมรับ ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมานั้น ฉันก็เป็นหนึ่ง ในสาเหตุที่ทำให้มันเกิดขึ้นเช่นกัน ระหว่างที่เขากำลังพยายามจะอธิบายเหตุผลให้ฉันเข้าใจว่าทำไมทุกอย่างมันถึงต้องลงเอ่ยเช่นนี้ ก็มีสายเรียกซ้อนดังขึ้นมา ฉันเลื่อนโทรศัพท์ของฉันขึ้นมาดู แล้วก็พบว่าเป็นเบอร์ของแม่ที่โทรแทรกเข้ามา ฉันค่อนข้างจะแปลกใจเล็กน้อย นั่นเพราะปกติแม่มักจะไม่ค่อยใช้โทรศัพท์มือถือ โทรหาฉันสักเท่าไหร่นัก ส่วนใหญ่จะใช้เพื่อรับโทรศัพท์เสียมากกว่า ตอนแรกฉันกะว่า จะรับของสายแม่ แต่เหตุผลที่เขากำลังอธิบายมานั้นก็ยังค้างคาใจ หากวางสายแล้วคุยกันใหม่ ฉันอาจจะต้องเสียเวลาทำใจอีกรอบ เพื่ออะไรล่ะ   สุดท้ายฉันก็เลยไม่รับโทรศัพท์ของแม่สายนั้น เพื่อที่จะคุยกับเขาให้ทุกอย่างเรียบร้อยเสียก่อน มันจะได้จบๆ กันไปสักทีกับผู้ชายคนนี้ แล้วจากนี้ไปฉันจะเป็นคนใหม่ และเขาก็จะเป็นได้ เพียงแค่คนที่เคยรู้จักเท่านั้น ใช้เวลาราวๆ สิบนาที ฉันก็คุยกับเขาเรียบร้อย หันหน้าไปดูนาฬิกาก็พบว่าฉันควรจะออกจากห้อง ไปรอรับแม่ได้แล้ว ฉันพยายามประคับประคองอารมณ์ให้ดีที่สุด แต่งหน้าโดยใช้รองพื้น ที่ค่อนข้างหนากว่าปกติ เพียงเพื่อจะปกปิดรอยหม่นคล้ำที่มีอยู่รอบดวงตา เพื่อที่เวลาเจอแม่ จะได้ไม่ทำให้ท่านเป็นห่วงจนมากเกินไป เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยฉันก็โทรกลับไปหาแม่ แต่ก็พบว่าโทรศัพท์ปิดไปเสียแล้ว บางทีแม่อาจจะนอนหลับ หรือไม่อยากให้เสียงโทรศัพท์ดังรบกวนคนอื่นๆ ในรถ เพราะแม่เป็นอย่างนี้เสมอ ห่วงและกังวล ความรู้สึกของคนรอบข้างจนมากเกินไป แม้กระทั่งกับคนไม่รู้จักกันก็ตามที ใช้เวลาเดินทางราวๆ สามสิบนาที ฉันก็มาถึงที่หมอชิต เสียงผู้คนมากมายในนั้นทำให้ฉันตัดสินใจ ใส่หูฟังเข้าไปในหู ก่อนจะเปิดเครื่องเล่นเพลงแบบพกพาให้เสียงเพลงเหล่านั้นทำลายเสียงวุ่นวาย มากมายที่เกิดขึ้นรอบข้าง เพลงโปรดหลายต่อเพลงที่ดังขึ้นนั้นกลบเสียงทุกเสียงรอบข้างได้อย่างง่ายดาย สักพักฉันก็พาตัวเองไปนั่งรอนิ่งๆ ไม่ห่างจากจุดที่เป็นท่าเทียบรถสายที่แม่นั่งมาสักเท่าไหร่นัก ซึ่งตามกำหนดเวลาแล้ว มันควรจะมาถึงในอีกไม่เกินสิบนาทีข้างหน้านี้ ฉันโทรกลับไปหาแม่อีกครั้ง เพื่อถามว่าถึงตรงไหนแล้ว จะได้กะเวลาถูกว่าต้องรอจริงๆ แล้วอีกสักราวๆ กี่นาที แต่โทรศัพท์ของแม่ ก็ยังคงปิดไว้เหมือนเคย คงจะลืมเปิดมันเหมือนกับทุกทีนั่นแหละ แล้วระหว่างที่รอฉันก็คิดถึงเรื่องของเขาอีกครั้ง ทำไมนะ... กับคนแย่ๆ แบบนั้นทำไมฉัน ถึงยังเห็นภาพของเขาลอยเข้ามาในความคิดถึงอยู่ตลอดเวลา ทำไมยังจดจำเรื่องราวดีๆ ที่เราทำมาด้วยกันอยู่อีก ในเมื่อนับจากวันนี้ไปมันจะไม่มีภาพอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นอีกแล้ว อีกครั้งที่หยดน้ำตาของฉันเอ่อคลอขึ้นมาตรงขอบตา ฉันรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าที่เตรียมไว้เช็ดมันออกไป ก่อนที่หยดน้ำเหล่านั้นจะทำให้ใบหน้าของฉันเปื้อนมากไปกว่านี้ ฉันไม่อยากให้แม่เห็นใบหน้า ที่เต็มไปด้วยความหมองเศร้าเหล่านี้เลย ฉันนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นราวๆ ยี่สิบนาทีก็ไม่พบว่ารถที่แม่โดยสารมานั้นจะมาถึงแต่อย่างใด สุดท้ายฉันเลยดึงหูฟังออกแล้วเดินเข้าไปถามพนักงานประจำรถสายนั้นที่อยู่บริเวณใกล้เคียง ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมรถถึงไม่มาเสียที และคำตอบของเขา ก็ทำให้โลกเบื้องหน้าของฉัน มืดลงไปมากกว่าครั้งใดๆ “อ้าวคุณไปอยู่ที่ไหนมา เขาออกข่าวกันออกจะครึกโครมตั้งเป็นครึ่งชั่วโมงแล้ว ว่ารถสายนั้น ประสบอุบัติเหตุแถวๆ อยุธยา ตอนนี้คนเจ็บเขาส่งไปโรงพยาบาลตรงรังสิตกันหมดแล้ว รีบไปสิหนู ยืนทำอะไรอยู่ตรงนี้” เสียงนั้นเอ่ยมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา ราวกับคุ้นชินว่าเหตุการณ์เหล่านี้ ไม่ใช่เรื่องที่มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เสียงของฉันเงียบไป โลกเบื้องหน้าพร่าเลือน รู้ตัวอีกทีฉันก็พาตัวเองมาถึงที่โรงพยาบาลเสียแล้ว ผู้คนมากมายในห้องฉุกเฉินบ่งบอกให้ทราบดีว่าอุบัติเหตุครั้งนี้น่าจะรุนแรงมากกว่าที่ฉันคิด จนฉันได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างไม่เป็นไปอย่างที่ฉันกังวล แม่ต้องนั่งอยู่ตรงไหนสักที บางทีเขาอาจจะกำลังรักษาบาดแผลเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้นอยู่ ... แม่ต้องไม่เป็นอะไร แม่ต้องไม่เป็นอะไร... จากคุณ : Mr. Forever - [ 10 มี.ค. 51 18:39:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ระหว่างนั้นฉันเหมือนคนไม่รู้สึกตัว ทุกอย่างรอบข้างดูเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง ฉันพยายามติดต่อ กับพยาบาลที่เป็นฝ่ายรับแจ้งเรื่องอุบัติเหตุ และเมื่อได้ยินชื่อของแม่ฉัน เธอก็รีบพาฉันไปยืน อยู่หน้าห้อง ICU ที่อยู่ห่างไปเล็กน้อย ระหว่างนั้นฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันอยู่ในความฝัน พยายามหยิกตัวเองหลายครั้งจนมีเลือดไหลออกมาซิบๆ แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกตัวตื่นอย่างที่ฉัน คาดหวังแต่อย่างใด รอบๆ ข้างมีเสียงของความวุ่นวายจากอุบัติเหตุเกิดขึ้นมากมาย แต่ฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ฉันรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อประตูห้อง ICU บานนั้นเปิดออก พร้อมกับพยาบาลคนหนึ่ง ที่เดินเข้าไปกระซิบอะไรบางอย่างกับคุณหมอที่พึ่งออกมาจากห้อง  ฉันนั่งนิ่งอยู่ตรงม้านั่งตัวเดิม จนกระทั่งคุณหมอเดินเข้ามาหาฉันช้าๆ พร้อมกับคำพูดที่ฉันไม่เคยคิดฝันว่าจะได้ยิน “หมอเสียใจด้วยครับ คนไข้อาการหนักมากเพราะนั่งตรงส่วนหน้าของรถที่ประสบอุบัติเหตุพอดี กว่าจะส่งมาถึงโรงพยาบาลได้ ก็สายไปแล้วครับ ทางเราพยายามเต็มที่แล้ว แต่อาการของท่านหนักจริงๆ” และเพียงเท่านั้นโลกรอบๆ ตัวของฉันมันก็ดับมืดลง พร้อมๆ กับร่างที่ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย ฉันรู้สึกตัวอีกทีบนเตียงพยาบาล เสียงแรกที่ถามออกไปคือเรื่องของแม่ ฉันเฝ้าภาวนา ให้สิ่งที่รับรู้มาก่อนหน้าเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่แล้วคำภาวนาของฉันมันก็ไม่เป็นความจริง สักพักเมื่อฉันดีขึ้นพยาบาลก็พาฉันไปเซ็นต์เอกสารเพื่อติดต่อขอรับศพกลับไปจัดการพิธีต่อที่บ้าน แต่ต้องรอให้ทางตำรวจจัดการเรื่องต่างๆ ให้เรียบร้อยก่อนคงราวๆ สักวันสองวัน ฉันถึงจะสามารถเข้ามารับศพของแม่ได้ ระหว่างที่นั่งร้องไห้อยู่หน้าศพของแม่ อะไรบางอย่างก็ดึงให้ฉันย้อนคิดกลับไปคิดถึง เสียงโทรศัพท์ของแม่ที่โทรเข้ามาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านั้น ทำไมนะ ทำไมฉันไม่รับมัน ทำไมฉันถึงเลือกที่คุยกับเขาคนนั้นโดยละเลยคนที่สำคัญมากที่สุดสำหรับฉันไป วันนั้นน้ำตาของฉันดูเหมือนว่าจะไม่ซึมหายไปจากแววตาคู่เศร้าของฉันเลยแม้แต่น้อย เรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันครั้งนี้เป็นเรื่องที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตแล้ว แต่ฉันไม่รู้เลยว่า ยังมีเรื่องอีกมากที่ฉันต้องรับรู้และเผชิญหน้ากับมัน เรื่องแรกที่ฉันรับรู้ หลังจากลาพักงานเพื่อกลับไปจัดการเกี่ยวกับธุรกิจที่บ้าน ซึ่งฉันพบว่า ประสบปัญหาขาดทุนค่อนข้างมากเนื่องจากการเข้ามาของห้างใหญ่ ซึ่งส่งผลให้ กลุ่มลูกค้าที่เคยมีค่อยๆ หายไปเรื่อยๆ เนื่องจากห้างใหญ่มาพร้อมกับร้านขนมปัง ชื่อดังจากทางกรุงเทพ อีกทั้งในห้างเองก็มีขนมปังคล้ายๆ กันทำขายด้วยเช่นกัน ในราคาที่ถูกกว่ามากพอสมควร ทำให้ลูกค้าเลือกที่จะซื้อสินค้าที่นั่นที่เดียวเพื่อประหยัดเวลา ฉันคุยเรื่องนี้กับพ่อ จนเราตกลงกันได้ว่าจะปิดกิจการนี้เพราะเมื่อขาดแม่ไป ก็เหมือนขาดเสาหลักของกิจการไปพร้อมๆ กัน ฉันรู้ดีว่าพ่อรักร้านแห่งนี้มาก เพราะมันคือความฝันของแม่ ดังนั้นแม้ว่าจะขาดทุนแต่ทั้งคู่ก็พยายามทำมันต่อ ด้วยความรักที่มีต่อร้านแห่งนี้อย่างสุดหัวใจ แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ต้องปิดตัวลง เพราะฉันเองก็ไม่สามารถเข้ามาช่วยงานตรงนี้ได้มากนัก และสุขภาพของพ่อ ก็ดูเหมือนว่าจะทรุดหนักลงมากกว่าที่ฉันคิดไว้ แม้จะรู้สึกแย่ที่ต้องเอ่ยปากบอกให้พ่อปิดกิจการ แต่ฉันคิดว่านี่คือทางออกที่ดีที่สุด ที่เราพอที่จะทำได้ในเวลานี้ และเงินที่ฉันเก็บออมไว้เกือบสองปีก็น่าจะพอใช้จ่าย ในระหว่างนี้ได้อีกสักพัก จากนี้ไปฉันจะกลับไปตั้งใจทำงานเก็บเงินแล้วพาพ่อ มารักษาตัวที่กรุงเทพ ฉันไม่พร้อมที่จะสูญเสียคนที่ฉันรักมากไปกว่านี้แล้ว ... แต่ความตั้งใจที่ฉันคิดไว้ก็ต้องพังทลายลงเร็วกว่านั้นมาก ... ไม่กี่วันต่อมาอาการของพ่อทรุดหนักลง ส่วนหนึ่งคงเพราะเรื่องของแม่ที่คงจะส่งผลกระทบกับพ่อ มากพอสมควร นั่นเพราะตั้งแต่ฉันเกิดมา ฉันไม่เคยเห็นคนทั้งคู่แยกจากกันเลย แต่นับจากนี้ไป ทุกๆ อย่างจะไม่เป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว วันนั้นฉันพาพ่อไปโรงพยาบาลประจำจังหวัด ที่พ่อเข้าไปรักษาตัวอยู่ตลอดเวลานับตั้งแต่ที่ไม่สบาย แล้ววันนั้นฉันก็ได้พบกับความจริง ที่พ่อกับแม่ปกปิดฉันมาตลอดเวลา คำตอบที่ว่าทำไมระหว่างนั้นพ่อกับแม่พยายาม ทำงานกันอย่างหนัก และคำถามที่ฉันสงสัยเสมอว่าท่านต้องการเงินอะไรมากมายนัก ถึงต้องทำงานหนักเช่นนั้นเรื่อยมา คำตอบของคุณหมอดึงให้ฉันหันกลับไปมองพ่อของฉันอย่างละเอียดอีกครั้ง ภายใต้สภาพร่างกาย ที่ทรุดโทรมที่ฉันเห็น มีโรคร้ายที่เรียกว่า “มะเร็ง” ลุกลามอยู่ในนั้น ฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย เพราะพ่อตัดสินใจไม่บอกเรื่องนี้ให้ฉันทราบ ตลอดเวลาทั้งคู่กดเก็บเรื่องนี้เอาไว้เพียงแค่ลำพัง   แล้วคืนนั้นพ่อก็เปิดอกคุยกับฉันในทุกเรื่องที่ไม่เคยบอกให้ฉันรู้ เรื่องนี้ทำให้ฉันย้อนกลับไป คิดถึงคำร้องขอของแม่สมัยที่ฉันพึ่งเรียนจบใหม่ๆ ตอนนั้นแม่เอ่ยปากชวนให้ฉัน กลับไปทำงานแถวๆ บ้าน จริงๆ แล้วแม่คงอยากให้ฉันกลับไปดูแลพ่อใกล้ๆ มากกว่า แต่ที่พูดออกมาไม่ได้ก็เป็นเพราะว่าพ่อห้ามเอาไว้ “พ่อไม่อยากให้ลูกต้องละทิ้งความฝันของลูกด้วยเหตุผลแบบนี้ พ่ออยากให้ลูกของพ่อ ได้ก้าวเดินไปตามเส้นทางฝันที่ลูกต้องการ ส่วนพ่อน่ะ ไม่เป็นไรหรอก ชีวิตคนเรามันก็แค่นี้” พ่อพูดออกมาด้วยรอยยิ้มกว้าง แต่มันกลับไม่ได้ทำให้ฉันสบายใจขึ้นมาเลย รอยยิ้มของพ่อ เรียกน้ำตาของฉันให้เอ่อไหลออกมาได้แทบจะทันที “ความฝัน” ที่ก่อนหน้านั้นฉันคิดว่าฉันมี แต่ถึงตอนนี้เมื่อมองย้อนกลับไป ฉันกลับไม่รู้สึกว่า สิ่งที่ฉันเคยคิดไว้ในอดีตมันจะยิ่งใหญ่พอที่จะเรียกมันว่า “ความฝัน” ได้  ยิ่งสิ่งที่เรียกว่า “เส้นทางฝัน” ที่พ่อพูดถึงกลับยิ่งทำให้ฉันเข้าใจตัวเองมากขึ้น ว่าสิ่งที่ฉันอยู่ตลอดสองปีที่ผ่านมา มันไม่ได้พาฉัน ไปไหนได้ไกลจากวงจรชีวิตของมนุษย์เงินเดือนทั่วไปเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่ความผิดหวัง จากความรักเล็กๆ น้อยๆ ก็พัดฉันให้ตกลงไปข้างทางได้อย่างง่ายดายเสียแล้ว สิ่งที่เรียกว่า “ความฝัน” มันควรจะเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น เหมือนอย่างพ่อกับแม่ ที่เปิดร้านเบเกอรี่ด้วยกัน แล้วมุ่งมั่นตั้งใจกับมันด้วยความรักและหลงใหลมาจนถึง วันสุดท้ายของชีวิต แล้วฉันล่ะ ... “ความฝัน” ของฉันคืออะไร ... จากคุณ : Mr. Forever - [ 10 มี.ค. 51 18:41:12 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หลังจากวันนั้นฉันเดินทางกลับมากรุงเทพเพื่อยื่นจดหมายลาออก ซึ่งทางบริษัทก็ไม่ได้คัดค้านอะไร เพราะรู้ดีว่าหากพนักงานไม่มีสมาธิที่จะทำงาน ก็ไม่มีประโยชน์ใดๆ กับองค์กรของเขา ฉันจัดการทุกๆ อย่างจนเรียบร้อย ก่อนจะปล่อยให้ทุกอย่างที่กรุงเทพกลายเป็นเพียงแค่ความหลังเท่านั้น ฉันกลับไปดูแลพ่อ ได้งานที่บริษัทเอกชนเล็กๆ แห่งหนึ่งในตัวจังหวัด ซึ่งแน่นอนว่ารายได้ ไม่มากพอสักเท่าไหร่นักที่จะใช้เป็นค่ารักษาของพ่อ แต่ถึงแม้มันจะแพงมากสักเท่าไหร่ฉันก็ไม่ว่า ขอเพียงแค่สามารถยืดเวลาให้พ่ออยู่กับฉันต่อไปได้ จะต้องทำงานหนักแค่ไหนเพื่อหาเงินมาจ่ายฉันก็ยอม น่าเสียดายที่งานที่ฉันทำหลายต่อหลายอย่างระหว่างนั้น ไม่เพียงพอกับค่าใช้จ่ายตรงนั้น สุดท้าย ฉันจึงต้องทำเรื่องกู้เงินสารพัดที่ ไม่ว่าจะทั้งในระบบ และนอกระบบ ยืมเงินที่นู้น มาใช้หนี้ที่นี่ สลับสับเปลี่ยนวุ่นวายไปหมด เงินเดือนและรายรับแต่ละเดือนจึงไม่ค่อยได้ใช้จ่ายอะไรมากนัก นอกไปเสียจากค่ารักษาตัวของพ่อ และค่าดอกเบี้ย หลังจากนั้นไม่กี่เดือนอาการของพ่อก็ทรุดหนักมากขึ้น พ่อต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาล เพราะอาการเริ่มไม่น่าไว้วางใจ นั่นหมายความว่าสิ่งที่ฉันหวาดกลัวมากที่สุดกำลังจะเกิดขึ้น และพ่อในตอนนี้ดูท่านอ่อนแอมากเหลือเกินทั้งทางร่างกายและจิตใจ ฉันอดคิดไม่ได้ว่าถ้าแม่ยังอยู่ พ่อคงยังมีแรงใจที่จะสู้กับโรคร้ายได้ดีกว่านี้ เพราะตั้งแต่แม่เสียไป อาการของพ่อ ก็ทรุดหนักไวขึ้นมากเหลือเกิน การรักษาตัวของพ่อช่วงนั้นทำให้ค่าใช้จ่ายเพิ่มสูงขึ้นหลายเท่าตัวจนฉันไม่สามารถหาเงินได้ทัน ทางญาติของเราเองก็พยายามช่วยกันเต็มที่แล้ว แต่ทุกคนก็มีภาระที่ต้องรับผิดชอบเช่นกัน ก็เลยช่วยได้พอที่จะช่วยไหว ซึ่งมันก็ยังไม่มากพออยู่ดี สุดท้ายจึงตัดสินใจโทรกลับไป ติดต่อหาเพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัย และได้ทำงานที่เดียวกัน ว่าพอจะมีรายละเอียดเกี่ยวกับเงินกู้ทางใดที่ฉันพอจะทำได้บ้าง แล้วเป็นไปได้ไหม ที่จะร้องขอให้เพื่อนกู้เงินมาให้ฉันยืมก่อนสักก้อนหนึ่ง แล้วฉันจะพยายามหามาใช้ให้เร็วที่สุด เพราะตอนนี้การกู้เงินในระบบ ฉันทำมันจนเกินอัตราที่จะได้รับอนุมัติไปแล้ว ไม่กี่วันถัดมาเพื่อนฉันมาหาฉันถึงบ้านที่นครสวรรค์ พร้อมกับให้เงินมาก้อนหนึ่ง และบอกว่าจะพยายามหาทางช่วยทุกทางที่พอทำได้ คำปลอบของเธอที่เอ่ยออกมา ทั้งน้ำตาทำให้ฉันรู้สึกดีใจเหลือเกินที่ในวันที่ฉันเคว้งคว้าง อย่างน้อยยังมีเพื่อน ที่พร้อมจะยื่นมือมาช่วยเหลือ วันนั้นฉันคุยกับเพื่อนคนนี้นานมากเพราะตั้งแต่ที่ลาออกจากงานมา ฉันก็ไม่ได้ติดต่อกับใคร ที่กรุงเทพอีกเลย เบอร์โทรศัพท์ทุกอย่างก็เปลี่ยนใหม่หมด ทำให้ไม่มีใครสามารถติดต่อฉันได้ ทุกคนรู้เพียงแค่ว่าแม่ฉันเสีย ฉันจึงตัดสินใจลาออกและกลับไปทำงานต่อใกล้บ้านเพื่อที่จะดูแลพ่อ เพียงเท่านั้น แต่ไม่มีใครรู้อะไรมากไปกว่านี้เลยสักคน วันนั้นก่อนจากกันเพื่อนฉันถึงกับน้ำตาซึม เธอบอกว่าฉันในวันนี้เปลี่ยนไปจนแทบจะเป็นคนละคน จนตัวเธอเองจำแทบจะไม่ได้ ผิวที่เคยสดใสจากการบำรุงด้วยสารพัดเครื่องสำอาง วันนี้คล้ำขึ้น ไม่เนียนสวยเหมือนเดิมจากการทำงานหนักและไม่ได้บำรุงดูแลรักษาอย่างที่ควรจะเป็น วันนั้นเพื่อนฉันจากไปพร้อมกับคำย้ำเตือนว่าเธอจะพยายามทุกทางที่จะช่วยฉันอย่างเต็มที่ เย็นวันหนึ่งหลังจากเพื่อนฉันมาหาไม่นานนัก ฉันก็พบกับร่างของชายหนุ่มที่ฉันเคยรักมากที่สุดคนหนึ่ง ยืนรออยู่หน้าประตูบ้าน พอเห็นฉันเขาก็เดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วเอื้อมมือเข้ามาดึงร่างฉันเข้าไปซบ ในอ้อมแขนของเขา แม้ในใจจะพยายามบอกกับตัวเองว่าอย่ายอม เพราะตอนนี้ฉันกับเขา เราเป็นเพียงแค่คนเคยรู้จักกันเท่านั้น แต่น่าแปลกที่ร่างกายฉันกลับไม่สามารถทำตามที่ใจบอกได้เลย อาจจะเป็นเพราะตอนนี้ฉันเหนื่อยเหลือเกิน และอ้อมกอดที่คุ้นเคยของเขาก็เข้ามาเติมเต็ม รอยเหนื่อยล้าเหล่านั้นให้ดีขึ้นได้ในเวลาที่ฉันต้องการ “มีปัญหาหนักขนาดนี้ ทำไมไม่บอกให้ผมรู้บ้างล่ะ ผมช่วยจุ้ยได้นะ” น้ำเสียงอ่อนโยนนั้น เอ่ยออกมาข้างๆ หูฉัน มันอบอุ่นมากเสียจนฉันต้องกระชับอ้อมแขนของตัวเองให้แน่นขึ้น ราวกับกลัวว่าความอบอุ่นชั่วคราวเหล่านี้มันจะเลือนหายไป สักพักเขาก็คลายอ้อมกอดของเราลงพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบของบางอย่างในกระเป๋าออกมา ซองสีน้ำตาลถูกยื่นส่งมาให้ฉัน และเมื่อได้รับฉันก็พอจะเดาได้ทันทีว่าเจ้าก้อนสี่เหลี่ยมผืนผ้า ที่อยู่ในนั้นมันคืออะไร “ผมวิ่งหาเงินเต็มที่แล้ว เดือนนี้ผมพอจะช่วยจุ้ยได้เท่านี้ก่อนนะ ยังไงถ้าหาหยิบยืมเพิ่มเติมมาได้อีก ผมจะเอามาให้อีกนะ เข้มแข็งไว้นะ แล้วทุกอย่างจะต้องค่อยๆ ดีขึ้น” คำพูดและท่าทีของเขา ทำให้ฉันต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่ร้องไห้ออกมา เพราะนับตั้งแต่วันที่แม่เสียไป ฉันก็บอกกับตัวเองอีกว่าจะไม่ร้องไห้ให้กับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อีกต่อไป วันนั้นฉันยืนส่งเขาขับรถกลับพร้อมกับความรู้สึกที่ปวดร้าวในหัวใจ ฉันรู้ดีว่าวันนี้ที่เขากลับมาช่วยฉัน ไม่ได้เป็นเพราะเขารักฉัน ความรักระหว่างเรานั้นมันคงหมดไปแล้ว แต่ที่คงเหลืออยู่ในวันนี้ คงมีเพียงแค่ความผูกผันและความสงสารเท่านั้นที่ยังคงมีพลังมากพอที่จะดึงเขาให้กลับมาช่วยฉัน และถ้าเป็นในสถานการณ์ปกติฉันคงตัดใจและไม่ยอมรับความช่วยเหลือใดๆ จากเขา แต่วันนี้ ฉันอ่อนแอเกินกว่าที่จะปฏิเสธมือของเขาที่ยื่นส่งมา ซึ่งก็คงไม่ต่างอะไรมากนักกับคนที่พลัดตก ลงไปในสายน้ำที่เชี่ยวกราก เมื่อมองเห็นกิ่งไม้ตรงริมตลิ่งแม้จะรู้ดีว่าคงช่วยยึดเหนี่ยวไว้ได้ ไม่นานเท่าไหร่นัก แต่ก็ต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะเอื้อมคว้า และยึดเหนี่ยวตัวเองเอาไว้ กับกิ่งไม้เล็กๆ นั้นอย่างสุดกำลัง ฉันพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยให้พ่อสู้กับโรคร้ายนั้น แต่ดูเหมือนว่าพ่อจะเหนื่อยมากจนเกินไปแล้ว บางทีพ่อคงอยากกลับไปหาแม่ เขาทั้งคู่ห่างกันมานานเกินกว่าที่เคยห่างกันมา คืนนั้นฉันนั่งคุยกับพ่อ บนเตียงของพ่อมีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ฉันรู้ดีว่าระหว่างนี้พ่อเจ็บปวดและทรมาน กับโรคร้ายที่กัดกินทั้งร่างกาย และจิตใจของพ่อมาเป็นระยะเวลายาวนานเหลือเกิน คืนนั้นเราคุยกันหลายอย่าง ย้อนกลับไปตั้งแต่วันที่ฉันเกิด ใบหน้าของพ่อเต็มไปด้วยความสุข ยามได้พูดถึงความทรงจำที่แสนอบอุ่นและมีคุณค่าเสมอไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานเพียงไหนก็ตามที คืนนั้นฉันนอนฟังพ่อพูดถึงเรื่องราวในอดีตอยู่ข้างเตียงเราจับมือกันไว้ตลอดจนฉันเผลอหลับไป โดยที่ใบหน้ายังคงซบอยู่กับเตียงของพ่อ คืนนั้นฉันรู้สึกว่าฉันหลับตาลงได้อย่างมีความสุขมากที่สุด นับตั้งแต่เกิดเรื่องกับแม่เป็นต้นมา เช้าวันรุ่งขึ้นพ่อจากไปอย่างสงบ ใบหน้าของพ่อไม่มีร่องรอยของความเจ็บปวดหรือทรมานเลย มีเพียงรอยยิ้มที่คุ้นเคยที่ฉันมักจะเห็นมันอยู่เสมอในเวลาที่พ่ออมยิ้มอย่างอารมณ์ดี บางทีพ่อ อาจจะกำลังฝันดีอยู่ก็ได้มั้ง ฉันยืนนิ่งมองดูร่างของพ่อที่คงจะนอนนิ่งอยู่อย่างที่จะไม่มีวันตื่นขึ้นมา ยิ้มให้กับฉันได้อีกต่อไป แล้วสักพักหยดน้ำตาที่ฉันกดเก็บมาเนิ่นนาน และไม่เคยปล่อยให้มันรินไหล ออกมาอีกเลยนับตั้งแต่วันที่จัดการเรื่องงานศพของแม่เรียบร้อยแล้ว เพราะหลังจากวันนั้นมา ฉันบอกตัวเองว่าฉันจะเข้มแข็ง ฉันจะไม่ร้องไห้ง่ายๆ ให้กับเรื่องใดๆ ที่จะผ่านเข้ามาในชีวิตได้อีกต่อไปแล้ว “เรื่องเท่านี้มันเรื่องเล็ก มันไม่มากพอที่เราจะต้องเสียใจและร้องไห้ไปกับมันหรอก” อีกครั้งที่คำพูดของแม่ย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำ ความรู้สึกและเรื่องที่เกิดขึ้นเบื้องหน้าฉันขณะนี้ นี่สินะสิ่งที่ฉันควรจะเรียกมันว่า “ความเสียใจ” นี่สินะความหมายที่แม่พยายามจะบอกให้ฉันรับรู้ และเข้าใจในวันก่อนนั้น วันที่ฉันไม่เคยเข้าใจในเหตุผลต่างๆ ของแม่เลยแม้แต่น้อย วันนี้ฉันเข้าใจมันแล้ว ฉันเข้าใจทุกๆ อย่างที่แม่พยายามทำเรื่อยมา และได้เรียนรู้ว่า ตลอดเวลาคนที่ไม่มีเหตุผลและเอาแต่ใจตัวเอง ... ก็มีเพียงแค่ฉันนี่แหละ  ... ฉันคนเดียว ... วันนั้นหยดน้ำตาที่ฉันกดเก็บมาเนิ่นนาน ค่อยๆ เอ่อปริ่มและรินไหลออกมาจนท่วมแก้ม หยดน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาจาก “ความเสียใจ” อย่างที่สุด ประหนึ่งว่าจากนี้ต่อไป คงไม่มีเรื่องราวใดๆ ที่ฉันจะร้องไห้ให้กับมันได้มากมายไปกว่านี้อีกแล้ว จากคุณ : Mr. Forever - [ 10 มี.ค. 51 18:43:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หลังจากจัดการเรื่องของพ่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เก็บตัวอยู่แต่ในบ้านไม่ออกไปไหน ไม่ทำอะไรมากไปกว่านั่งนิ่งๆ มองดูเตียงของพ่อที่ขณะนี้ว่างเปล่า แต่บนนั้นในความทรงจำของฉัน มันยังคงมีภาพของพ่อที่นอนนิ่งอยู่บนนั้นเสมอ ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าแสงเทียนสุดท้ายที่ฉันมี มันดับลงไปแล้ว และฉันไม่มีความหวังใดๆ ที่จะผลักดันฉันให้เดินไปข้างหน้าต่อได้อีก ความอ่อนแอที่สะสมไว้เพียงลำพังในหัวใจมาเนิ่นนาน วันนี้มันระเบิดออกมาอย่างรุนแรง มากกว่าครั้งไหนๆ แต่ผลของการระเบิดนั้นมันไม่ได้ทำให้ฉันตะโกนโหวกเวกโวยวาย อย่างบ้าคลั่งไร้สติเหมือนที่เคยเห็นในหนังหรือในละคร ฉันทำได้เพียงแค่นั่งกอดเข่านิ่งๆ อยู่ตรงริมผนังมองดูเตียงของพ่อที่ว่างเปล่าเพียงเท่านั้น เสียงเพลงเศร้าหลายต่อหลายเพลงจากเครื่องเล่นเพลงพกพาที่ดังแว่วออกมาเรื่อยๆ เหล่านั้น ฉุดฉันให้เดินออกจากห้องไปอย่างช้าๆ สมองของฉันในเวลานั้นไม่ได้รับรู้หรือหวาดกลัวใดๆ อีกแล้ว เพราะอีกไม่นานฉันก็คงจะตามพ่อไปติดๆ  และจากนั้นเราทั้งสามคนจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ร่างของฉันเดินมาหยุดนิ่งที่ดาดฟ้าของตึกแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านของฉันมากนัก เสียงเพลงเศร้าๆ หลายต่อหลายเพลงยังคงดังออกมาอย่างต่อเนื่อง ฉันยืนมองดูผู้คนเบื้องล่าง ที่ด้วยความสูงขณะนี้ ทำให้ผู้คนเหล่านั้นไม่ต่างอะไรเลยกับมดตัวน้อยๆ ที่เดินกันไปมา ตามวิถีชีวิตของตนเอง ภาพที่เห็นด้านล่างทำให้ฉันเข้าใจว่าจริงๆ แล้วชีวิตของคนเรามันก็แค่สิ่งเล็กๆ สิ่งหนึ่งในโลกใบนี้ และมันก็คงไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นหรือแย่ลงไปมากสักเท่าไหร่นักหรอกมั้ง ถ้าหากว่าในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า สิ่งเล็กๆ สิ่งหนึ่งจะจบชีวิตของตัวเองลงไป สมองของฉันว่างเปล่า ไร้ซึ่งความหวาดกลัวใดๆ ฉันพาตัวเองขึ้นไปนั่งบนผนังเล็กๆ ที่สร้างขึ้นมาเป็นแผงกั้น ฉันนั่งนิ่งอยู่บนนั้นพักใหญ่ๆ อีกครั้งที่ฉันก้มมองลงไปเบื้องล่าง ต่างไปเพียงแค่ว่าครั้งนี้มันเต็มไปด้วยความพร้อม ที่จะปล่อยให้ร่างของฉันหล่นคว้างตกลงไป และมันก็คงจะเป็นอย่างนั้นหากไม่เป็นเพราะ เสียงเพลงๆ หนึ่งที่ปลุกให้ฉันกลับมามีสติอีกครั้ง ... อดทนเวลาที่ฝนพรำ... อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง... ... เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง ... ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ ... ... ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหน ... “ที่เฝ้ารอ” ... เสียงเพลงที่พ่อบอกว่าชอบฟังเมื่อเกือบสิบปีก่อน เพลงรุ่นใหม่ที่ปกติไม่ใช่แนวเพลง ที่พ่อชื่นชอบมากนัก แต่สำหรับเพลงนี้พ่อบอกว่ามันมีความหมายที่ลึกซึ้ง และช่วยเป็นพลัง ให้กับคนที่อ่อนแอได้เป็นอย่างดี วันนี้เสียงเพลงโปรดของพ่อดึงฉันกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง ที่โหดร้ายได้อีกครั้ง บางทีพ่อกับแม่อาจจะกำลังมองฉันอยู่ที่ไหนสักแห่ง และคงจะต้องการบอกกับฉัน ว่ายังไม่ถึงเวลาที่ฉันจะไปอยู่กับท่านได้ อดคิดไม่ได้ว่าหากเพลงนี้ไม่ได้ดังขึ้นในวันนั้น ฉันเอง ก็คงไม่มีชีวิตอยู่ถึงวันนี้เช่นกัน ฉันนั่งฟังเพลงนั้นจนจบ  รู้ตัวอีกทีก็พบว่าร่างของฉันถูกใครบางคนดึงจนตกลงมาบนพื้นดาดฟ้าอีกครั้ง ฉันหันไปมองรอบๆ พร้อมกับความรู้สึกหวาดกลัว เพราะบนดาดฟ้าที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ เคยมีแค่ฉันเท่านั้นอยู่เพียงลำพัง แต่ขณะนี้ภาพที่เห็นเบื้องหน้ากลับเต็มไปด้วยผู้คนนับสิบ ทั้งตำรวจและอาสาสมัครรวมถึงชาวบ้านแถวๆ นั้นมากมาย คงเพราะก่อนนั้นฉันมัวแต่สนใจ อยู่กับบทเพลงมากมาย อีกทั้งหูฟังที่เสียบติดอยู่ ก็เลยทำให้ไม่รู้เลยสักนิดว่ารอบข้างเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่ฉันปลอดภัยแล้ว ดูเหมือนว่าจะเห็นหลายต่อหลายคนส่งเสียงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก หนึ่งในนั้นมีน้าสาวของฉันคนหนึ่งที่วิ่งเข้ามากอดฉันพร้อมกับปล่อยโฮออกมาจนเต็มเสียง ไม่ต่างอะไรนักกับชาวบ้านหลายต่อหลายคนตรงนั้นที่ก็ทราบดีว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างกับชีวิตฉัน ณ เวลานั้น ดังนั้นจึงไม่มีใครตำหนิหรือด่าว่าอะไรฉันเลย มีแต่คำปลอบใจและความพยายามที่จะแสดงว่า เขาเหล่านั้นเข้าใจปัญหาของฉัน “เข้าใจ” คำๆ นี้อาจจะฟังดูดีเวลาที่เราเข้าไปปลอบใครสักคน แต่สำหรับฉันตอนนี้ ฉันกลับไม่รู้สึกดีกับคำพูดนี้เลยสักนิด ไม่มีใครเข้าใจฉันมากพอที่จะเอ่ยคำพูดเหล่านั้น กับฉันได้เลยสักคน   ...ไม่มีเลย ... ไม่มี ... เหตุการณ์ครั้งนั้นไม่ได้ผ่านไปเฉยๆ ฉันต้องเข้าไปพบกับจิตแพทย์อีกหลายต่อหลายครั้ง เนื่องจากน้าสาวและญาติที่เหลืออยู่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น เขาต้องการแน่ใจว่า ฉันจะไม่ทำอะไรเช่นนั้นอีก และการเข้าพบจิตแพทย์ก็ช่วยฉันได้มากจริงๆ ไม่มีคำว่า “เข้าใจ” ที่ไร้ที่มาที่ไปหลุดออกมา มีเพียงความพร้อมที่จะรับฟังปัญหา และให้คำปรึกษาเท่านั้น แรกๆ ฉันได้รับยาบางอย่างมาซึ่งหมอบอกเพียงว่าเอาไว้ไม่ให้เครียดมากนัก ซึ่งหลังจากการไปพบจิตแพทย์ครบตามกำหนด ฉันก็รู้สึกว่าฉันพร้อมมากพอที่จะกลับไปเดินต่อ ในสังคมได้อีกครั้ง แม้ว่าทุกอย่างจะค่อยๆ ดีขึ้นแต่ปัญหาที่ฉันละเลยไม่ใส่ใจมานานก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง ภาระหนี้สินต่างๆ ที่เคยมีระหว่างที่ดูแลรักษาพ่อ ขณะนี้ปัญหาเหล่านี้ยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ เพราะระหว่างที่ฉันรักษาตัว ฉันก็ไม่ได้ทำงานที่ไหน ทำให้ไม่มีรายได้มากพอ ที่จะนำไปชดใช้หนี้สินเหล่านี้ ซึ่งเมื่อรวมๆ กันแล้วตัวเลขที่ออกมาก็ทำให้ฉันรู้สึกอีกครั้ง ว่าบางทีโลกใบนี้อาจจะไม่มีที่ทางให้ฉันยืนจริงๆ แต่ไม่หรอก ฉันจะไม่ยอมแพ้ให้กับอะไรง่ายๆ อีกแล้ว เพราะตอนนี้ฉันรู้ดีว่าพ่อกับแม่ยังอยู่กับฉัน ท่านยังคงเฝ้ามองดูฉันอยู่ตรงนั้นเหมือนกับทุกที และฉันก็จะไม่อ่อนแอจนพลอยทำให้ท่าน ต้องเป็นห่วงอีกแล้ว ฉันตัดสินใจนำเรื่องเหล่านี้ไปปรึกษากับญาติและทางออกที่ฉันคิดได้ก็คือ ฉันคงต้องยอมขายที่ทาง บางอย่างที่เป็นมรดกของพ่อ รวมถึงบ้านเกิดหลังที่ฉันรักมากที่สุดนั้นด้วยเพื่อจะได้มีเงินมากพอ ที่จะนำมาชำระหนี้สินเหล่านี้ เพราะมรดกตกทอดที่ได้รับจากพ่อก็ไม่ได้มากมายอะไรนัก ที่ทางต่างๆ ฉันไม่เสียดายมากสักเท่าไหร่หรอก เพราะมันก็คงไม่มีความหมายอะไรมากสักเท่าไหร่นัก สำหรับฉัน แต่การต้องตัดสินใจขายบ้านที่ฉันอยู่มาตั้งแต่เกิด มันกลับเป็นทางเลือกที่ยากเหลือเกิน ในความรู้สึก แต่จะยื้อต่อไปฉันก็ทำไม่ได้แล้วเช่นกัน เพราะหากปล่อยไปนานกว่านี้บ้านก็คงหลุดจำนอง และถูกขายทอดตลาดไปในราคาที่ถูกอยู่ดี ดังนั้นสู้ขายให้คนรู้จักตอนนี้แล้วเอาเงินไปปลดหนี้ทุกอย่าง ให้เรียบร้อยน่าจะดีกว่า สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจขายทรัพย์สินทุกอย่างที่มี และเมื่อขายหมดแล้วหักลบกลบหนี้เสร็จ ฉันก็เหลือเงินอีกเพียงแค่หกแสนกว่าๆ เพียงเท่านั้น และนี่คือทรัพย์สินทั้งหมดที่ฉันมีนับจากนี้ต่อไป   แม้ว่าเมื่อมองเป็นก้อนมันจะใหญ่ไม่น้อยแต่เมื่อมองในระยะยาวแล้ว มันคงใช้ได้ไม่กี่ปีนัก หากว่าฉันไม่หามันมาเพิ่มเติม ที่สำคัญคือฉันยังหวังว่าสักวันฉันจะหาเงินได้มากพอ ที่จะซื้อบ้านหลังนั้นกลับมาเป็นของฉันได้อีกครั้ง แต่คงไม่ใช่ในเร็ววันสักเท่าไหร่นัก หลังจากจัดการเรื่องหนี้สินต่างๆ จนเรียบร้อยแล้ว ฉันตัดสินใจว่าจะเข้าไปหางานทำในกรุงเทพอีกครั้ง แต่เมื่อลองคำนวนแล้วการทำงานในกรุงเทพอาจจะไม่ใช่ทางออกที่ดีที่สุด จริงอยู่ว่ามันจะเป็นเส้นทาง ที่ทำให้อนาคตของฉันมั่นคงมากขึ้น การมีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่ง ประสบการณ์ที่สูงขึ้น ก็จะทำให้อัตราค่าจ้างสูงขึ้นเช่นกันหากฉันตั้งใจทำมันอย่างจริงจัง แต่มันต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนล่ะ กว่าที่ฉันจะมีเงินมากพอที่จะซื้อบ้านหลังนั้นกลับคืนมาได้ก่อนที่มันจะถูกเปลี่ยนสภาพไปเป็นอย่างอื่น และหากถึงวันนั้นต่อให้ได้ที่ดินกลับคืนมาแต่ถ้าบ้านหลังนั้นเปลี่ยนสภาพไปเสียแล้ว มันจะยังมี ความหมายอะไรหลงเหลืออยู่อีก ที่สำคัญไปกว่านั้น... ฉันไม่อยากกลับไปที่นั่นอีก... กรุงเทพกลายเป็นสถานที่ๆ ฉันเองเกลียดและกลัวมัน มากที่สุด สิ่งที่ฉันเคยเรียกมันว่า “ความฝัน” มันเคยเริ่มต้นที่นั่น และมันก็จบลงไปแล้วเช่นเดียวกัน ฉันจึงไม่หลงเหลือความฝันและความหวังใดๆ ให้ต้องไขว่คว้าตามหาที่นั่นอีกแล้วนับจากนี้ต่อไป แต่ตามสายงานที่ฉันเคยเรียนมา นอกจากกรุงเทพแล้ว ฉันก็มองไม่เห็นหนทางไหนที่จะทำให้ฉัน ก้าวเดินต่อไปตามเส้นทางที่ควรจะเป็นได้มากนัก แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 51 18:46:51 จากคุณ : Mr. Forever - [ 10 มี.ค. 51 18:46:26 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “ไม่ลองไปหางานทำที่เมืองนอกดูล่ะ แกจบมาก็สูงน่าจะพอหางานทำได้บ้าง” คำพูดของญาติคนหนึ่งจุดประกายความหวังให้ฉันได้บ้าง แต่ปัญหาใหญ่คือฉันก็เหมือนคนไทยทั่วไป ที่แม้จะเรียนภาษามาตั้งแต่ประถมแต่พอจบมหาวิทยาลัย กลับไม่สามารถนำมันมาใช้งานได้ อย่างเป็นเรื่องเป็นราวเท่าไหร่นัก ให้คุยกับพวกนักท่องเที่ยวอะไรแบบนี้ก็คงพอไหว แต่ถ้าจะให้ไปทำงานกับเขาเป็นเรื่องเป็นราวที่ต่างประเทศก็คงไม่ง่ายเท่าไหร่นัก “จุ้ยไม่สนใจไปเรียนภาษาที่ต่างประเทศดูเหรอ เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย เพื่อนของเขต มันเคยไปทำงานเก็บเงินที่นั่นสองปี ได้เงินมาเยอะเหมือนกัน แถมได้ปริญญาเมืองนอกกลับมาด้วย แต่มันก็บอกว่างานหนักมากๆ นะ” คำแนะนำของเขาคนนั้นดูเหมือนจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับฉัน เมื่อเริ่มมีเป้าหมายฉันก็พยายามหาข้อมูลต่างๆ มากมายจากทุกแหล่งที่พอจะหาได้ แล้วฉันก็ตัดสินใจว่า จะพยายามไปเรียนภาษาต่อที่อเมริกาให้ได้ เพราะดูเหมือนว่าจะเป็นแหล่งหาเงินจำนวนมาก ในระยะเวลาอันสั้นได้ดีที่สุด แต่ความหวังฉันก็พังทลายลงทันทีกับก้าวแรกที่จะเริ่มทดลอง วีซ่าของฉันไม่ผ่าน แม้จะยื่นไปสองรอบแล้วก็ตามที ทำให้โครงการนี้ต้องพับเก็บไปอีกครั้ง ฉันซึมไปพักใหญ่ๆ เพราะดูเหมือนว่าอะไรก็ตามที่ฉันหวังไว้ สุดท้ายแล้วมันมักจะลงเอย ด้วยความผิดหวังอยู่เสมอ “ลองไปออสเตรเลียดูสิ ได้ข่าวว่าเขากำลังหาคนเข้าประเทศมากขึ้น ที่สำคัญประเทศนี้ เขาทำธุรกิจเกี่ยวกับการศึกษาเยอะ น่าจะมีโอกาสง่ายกว่าไปอเมริกานะ ลองไปปรึกษาที่นี่ ดูก็แล้วกัน” น้ำเสียงอบอุ่นที่คุ้นเคยที่ส่งผ่านมาจากอีกปลายสายนั้นทำให้ฉันรู้สึกดีใจ ที่อย่างน้อยในวันที่ฉันไม่มีใคร เขาก็ยังพร้อมที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยฉันเสมอ ไม่ว่าเขา จะรู้สึกอย่างไรก็ตามที ฉันทำตามคำแนะนำของเขา วันรุ่งขึ้นฉันเดินทางเข้ากรุงเทพเพื่อไปปรึกษากับสถาบันแห่งหนึ่ง ที่รับหน้าที่ให้คำปรึกษาในการส่งนักเรียนไปเรียนต่อที่ประเทศออสเตรเลีย โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย ในการปรึกษาแต่อย่างใด ฉันพอรู้มาบ้างว่าการทำธุรกิจนี้ เขาจะได้รับเงินส่วนแบ่ง จากทางมหาวิทยาลัย โดยจะหักแบ่งให้เป็นเปอร์เซ็นต์จากค่าเทอม จะมากน้อยอย่างไร ก็ขึ้นอยู่กับมหาวิทยาลัยนั้นๆ จะแบ่งให้ ฉันปรึกษาเจ้าหน้าที่ของหน่วยงานนั้นอยู่นานพอสมควร เพราะฉันพยายามหาโรงเรียนสอนภาษา ที่ราคาถูกที่สุด ในขณะที่เขาพยายามแนะนำโรงเรียนสอนภาษาที่เขาจะได้เปอร์เซนต์ส่วนแบ่งมากที่สุด ซึ่งฉันก็พอจะเข้าใจว่าเขาก็ต้องการส่วนแบ่งตรงนั้น แต่ฉันเองก็ต้องพยายามประหยัดเงินให้มากที่สุดเช่นกัน จนสุดท้ายทุกอย่างก็ผ่านไปได้ ฉันได้รับจดหมายตอบรับจากทางสถาบันสอนภาษาในราคาที่ แม้จะไม่ถูกที่สุด แต่ก็อยู่ในระดับที่ยอมรับได้ และโรงเรียนก็พอจะมีความน่าเชื่อถือในระดับหนึ่ง จากข้อมูลที่ฉันลองค้นหาดูจาก internet ในเวปบอร์ดแห่งหนึ่งซึ่งเป็นชุมชน online สำหรับคนส่วนใหญ่ ที่เรียนอยู่ที่นั่น ทำให้ข้อมูลที่ได้รับเป็นประสบการณ์ตรงจากคนที่เรียนอยู่ที่นั่นจริงๆ ฉันตัดสินใจเรียนภาษาที่โรงเรียนสอนภาษาแห่งนั้นเป็นระยะเวลา 40 อาทิตย์ เนื่องจากที่นั่น จะแบ่งการสอนภาษาออกเป็นคอร์ส โดยที่แต่ละคอร์สใช้เวลา 10 อาทิตย์ ซึ่งก็จะทำให้ฉัน มีเวลาอยู่ที่นั่นราวๆ 10 เดือนซึ่งฉันก็คงต้องพยายามใช้ช่วงเวลาตรงนั้นหาเงินให้ได้มากที่สุด เท่าที่จะเป็นไปได้ ค่าใช้จ่ายตรงนี้ฉันยังพอมีเงินอยู่บ้าง ก็เลยทำให้ทุกอย่างราบรื่นกว่าที่คิด เงินก้อนที่ฉันหลงเหลืออยู่ในบัญชีมีมากพอที่จะทำให้วีซ่าฉันผ่านได้  แต่ถ้าหากว่าฉันยังหาเงิน ได้ไม่มากพอในหนึ่งปี ฉันก็ตัดสินใจแล้วว่าฉันจะแอบทำงานอยู่ที่นั่นต่อไปจนกว่าจะได้เงิน ตามที่ฉันตั้งใจไว้ หรือไม่ก็จนกว่าจะถูกส่งตัวกลับ เพราะการเดินทางไปครั้งนี้จะเป็นการเดิมพัน ชีวิตของฉัน ว่าบนโลกใบนี้หากฉันพยายามอย่างเต็มที่แล้ว มันยังมีที่ทางให้ฉันอยู่ได้บ้างหรือไม่ วันที่รู้ว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ฉันรู้สึกว่าโล่งอก แม้ว่าจะรู้ดีว่านับจากนี้ไปฉันคงจะต้องพบเจอ กับความลำบากอีกมากมาย แต่ฉันเชื่อว่ามันคงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าที่ฉันเคยพบเจอมาอีกแล้ว ทุกอย่างจะค่อยๆ ดีขึ้น ฉันเชื่ออย่างนั้น สุดท้ายวันนี้ฉันก็ได้มายืนอยู่ที่นี่แล้ว Melbourne เมืองที่ห่างจากเมืองไทยราว ๆ 9 ชั่วโมง หากเดินทางด้วยเครื่องบิน แม้ว่าชีวิตของฉันที่นี่จะไม่ได้สุขสบายเหมือนนักเรียนไทยคนอื่นๆ เพราะฉันต้องตื่นแต่เช้ามาทำงานส่งหนังสือพิมพ์ให้เสร็จก่อนถึงเวลาเรียนตอนเก้าโมง จากนั้นพอเรียนเสร็จตอนบ่ายโมง ฉันก็ต้องรีบกลับมาทำการบ้านต่าง ๆ ที่ได้รับมอบหมาย รวมถึงพยายามเรียนรู้ภาษาให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เพราะหากภาษาฉันดีขึ้น ฉันก็จะสามารถ หางานพิเศษที่ดีขึ้นได้เช่นกัน ซึ่งมันจะหมายถึงรายได้ที่ดีกว่าร้านอาหารไทยที่ฉันทำอยู่ตอนนี้ ที่จะได้ค่าแรงราวๆ 50 – 60 เหรียญต่อคืนในวันปกติ และราวๆ 80 - 100 เหรียญในวันเสาร์อาทิตย์ ที่ฉันทำต้องเข้างานตั้งแต่สิบโมงยันห้าทุ่ม ซึ่งยังโชคดีอยู่บ้างที่เจ้าของร้านเขาเข้าใจและให้โอกาส ให้ฉันทำงานกับเขาทุกวันตลอดสัปดาห์ โดยที่เขาเองก็รู้ดีว่ามีความเสี่ยงจะโดนเล่นงานอยู่ไม่น้อย แต่ฉันเชื่อว่าฉันก็ทำงานได้คุ้มเกินคุ้มกับค่าแรงและความเสี่ยงที่เขาจะได้รับ ส่วนงานอื่นๆ ฉันก็ทำได้ไม่เต็มที่สักเท่าไหร่นัก เพราะติดเงื่อนไขของวีซ่านักเรียนที่ทำงานได้มากสุด เพียงแค่ 20 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ และปัญหาเรื่องภาษาของตัวเอง ดังนั้นในตอนนี้ฉันจึงทำได้เพียงแค่ การทำงานส่งหนังสือพิมพ์ในตอนเช้า และก็ที่ร้านอาหารไทยแห่งนี้เพียงเท่านั้นซึ่งถือเป็นรายได้หลัก ที่ค่อนข้างจะคงที่ของฉัน แต่ถ้าภาษาฉันดีขึ้นฉันคงพอหางานอื่นทำได้ในช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ที่ค่าแรงคงสูงกว่านี้พอสมควร จริงๆ แล้วฉันอยากทำงานให้มากกว่านี้เพราะยังพอมีเวลาว่างอยู่บ้าง ฉันยอมเหนื่อยมากกว่านี้ได้อีกหลายสิบเท่า หากว่ามันจะทำให้เป้าหมายที่ฉันหวังไว้ เดินทาง เข้าใกล้ความจริงมากขึ้นโดยไว การใช้จ่ายของฉันที่นี่แทบจะไม่ได้จ่ายอะไรมากไปกว่าค่าเช่าห้อง ที่ฉันจ่ายอยู่ตอนนี้ เดือนละ 420เหรียญ เพราะบ้านที่เช่าอยู่ค่อนข้างใกล้กับตัวเมืองทำให้ค่าเช่าแพงไปนิด แต่ก็คุ้มเมื่อสามารถตัดค่าใช้จ่ายจากการเดินทางได้ เพราะสามารถเดินไปได้ทั้งที่ทำงาน และที่โรงเรียนสอนภาษาทำให้ประหยัดค่าใช้จ่ายได้มากกว่าที่คิด ตอนแรกก็คิดว่า อาจจะหนักอยู่บ้างเมื่อทางเอเยนต์ที่ฉันติดต่อเรื่องเรียนต่อแนะนำว่าต้องไปอยู่กับ Homestay หรือครอบครัวฝรั่งที่รับจ้างเอานักเรียนต่างชาติไปอยู่ด้วย ซึ่งเขาคิดค่าใช้จ่ายอาทิตย์หนึ่ง ก็ราวๆ 250 - 300 เหรียญ แต่โชคดีที่ฉันเจอคนที่มองหาคนไปแชร์บ้านอยู่ด้วยกัน แถวๆ โรงเรียนสอนภาษาของฉันจากในเวปบอร์ดที่ฉันใช้หาข้อมูลคราวก่อน ซึ่งแม้ว่า จะดูเสี่ยงไปบ้างหากว่ามันมีอะไรผิดพลาด แต่ฉันก็มีแผนสำรองคือไปพักที่โรงแรมราคาถูก ที่พวกแบ็คแพ็คหรือนักท่องเที่ยวทั่วไปใช้พักอาศัยซึ่งจะคิดค่าใช้จ่ายราวๆ คืนละ 30 เหรียญเท่านั้น นับว่ายังโชคดีที่สุดท้ายแล้วปัญหาเรื่องนี้ก็ไม่เกิด บ้านที่ฉันอยู่ตอนนี้มีนักเรียนสาวชายไทย แชร์อยู่กับนักเรียนสาวชาวอินโดนิเซียอีกหนึ่งคน การใช้ชีวิตในบ้านหลังนั้นก็เป็นไปด้วยดี เพราะต่างฝ่ายต่างก็ไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกันมากนัก ฉันเองออกบ้านเช้ากว่าคนอื่น กลับมาตอนบ่าย ก็ไม่มีใครอยู่ พอเย็นๆ ตอนที่เขากำลังจะเข้าบ้านกัน ฉันก็ต้องออกไปทำงาน กลับมาอีกที ทุกคนก็นอนหรือไม่ก็เข้าห้องกันหมดแล้ว จึงไม่ค่อยเจอใครในบ้านสักเท่าไหร่นัก ก็เลยทำให้ไม่มีปัญหาอะไรกับใครเท่าไหร่ เรื่องอาหารการกินนั้นฉันแทบไม่ต้องเสียเงินเลยแม้แต่น้อย เพราะฉันจะเก็บท้องไว้ทานทีเดียว ตอนก่อนเข้างานตอนสี่โมงเย็น พอทำงานเสร็จก็ได้อาหารกลับบ้าน ฉันก็จะใส่กล่องพลาสติก แช่ตู้เย็นไว้ ตอนเช้าตื่นมาก็ทำแซนวิสง่ายๆ ทานรองท้องพร้อมแอปเปื้ลฟูจิลูกหนึ่ง พร้อมกับแบ่งอาหารที่ใส่กล่องไว้เมื่อคืนออกเป็นสองส่วน ใส่ข้าวสวยกับอาหารไว้ครึ่งๆ ทำเป็นอาหารกล่องไว้ไปอุ่นทานที่โรงเรียนตอนเที่ยง ตอนดึกหลังทำงานเสร็จก็เอากับข้าว ที่เหลืออีกครึ่งมาทาน ส่วนที่ได้มาใหม่ๆ ก็แช่กล่องพลาสติกไว้ทำวนๆ กันไปอย่างนี้ ทำให้ฉันประหยัดค่าใช้จ่ายได้เยอะมาก เดือนๆ หนึ่งเมื่อหักลบกับรายจ่ายค่าที่พัก และค่าใช้จ่ายจิปาถะแล้ว ฉันสามารถเก็บเงินได้ราวๆ เดือนละราวๆ สองพันเหรียญเลยทีเดียว ซึ่งหากเทียบกับค่าเงินที่หนึ่งเหรียญเท่ากับ 30 บาท ก็หมายความว่าฉันมีเงินเก็บราวๆ เดือนละ เกือบหกหมื่นบาท และมันจะมากกว่านี้หากว่าฉันสามารถพัฒนาภาษาให้ดีได้และหางานทำ ช่วงเสาร์อาทิตย์ที่อื่นที่จ่ายค่าแรงเป็นชั่วโมงได้ บางทีความหวังที่จะซื้อบ้านคืนมันก็อาจจะไม่ไกลเกินเอื้อมแล้วสำหรับฉัน เพราะเงินก้อนที่เหลือ จากค่าเรียนภาษาและตั๋วเครื่องบินแล้ว ฉันไม่ได้ใช้มันเลยหลังจากได้งานทำ มันจึงนอนนิ่ง อยู่ในบัญชีของฉันที่เมืองไทยโดยไม่ต้องแตะต้องมันอีกเลย ตอนนี้ฉันคิดว่าเมื่อคอร์สเรียนภาษาจบฉันอาจจะหาคอร์สวิชาชีพลงเรียนต่อไป เพื่อให้มีโอกาส หางานทำที่นี่นานๆ ขึ้น เพราะถ้าเรียนระดับ Diploma (วิชาชีพขั้นสูง) แล้ว ฉันก็จะมี ช่วงปิดเทอมราวๆ สามเดือนที่จะสามารถทำงานได้อย่างเต็มเวลา เคยคุยกับเพื่อนคนอื่นๆ ที่มาที่นี่ด้วยเหตุผลเดียวกันกับฉัน เขาแนะนำว่าถ้าเรียนมหาวิทยาลัย ช่วงปิดเทอมสามารถเข้าฟาร์ม ไปทำงานเก็บผลไม้ได้ ซึ่งหากทำแบบหนักจริงๆ เดือนหนึ่งฉันอาจจะได้เงินมากกว่าที่ได้ตอนนี้ หลายเท่าตัวเลยทีเดียว ฉันรู้ว่าเส้นทางชีวิตของฉันตอนนี้มันยากและเต็มไปด้วยความเสี่ยง อาจจะถูกจับส่งกลับไทย เมื่อไหร่ก็ได้หากมีคนไปฟ้องเจ้าหน้าที่ว่าฉันแอบทำงานเกินเวลา ซึ่งฉันก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่า ภาวนาให้วันนั้นอย่ามาถึง และพยายามทำตัวให้ดีไม่เป็นปัญหากับคนรอบข้างเท่าที่จะทำได้ จากนั้นก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาจะพาไป จากคุณ : Mr. Forever - [ 10 มี.ค. 51 18:48:05 ]

ความคิดเห็นที่ 8 “ว่าไงพี่จุ้ยเงียบเชียว แม๊... หรือว่าเป็นความลับไม่อยากบอก” เสียงใสๆ ของน้องสาว พนักงานเสริฟอีกคนปลุกฉันให้กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงเบื้องหน้าอีกครั้ง คำถามที่ทั้งคู่เอ่ยถามฉันดังย้อนเข้ามาใหม่ ฉันยิ้มกลับไปก่อนจะตอบออกไปด้วยคำตอบที่ฉันคิดเอาไว้ในสมองมาได้สักพักใหญ่ๆ นับตั้งแต่มาถึงที่นี่ในช่วงแรกๆ การได้จากมาอยู่ในโลกใบใหม่ ชีวิตใหม่ๆ ทำให้ฉันมีเวลา คุยกับตัวเองมากขึ้น และฉันเองก็มองเห็นสิ่งที่เคยเลือนรางเหลือเกินในความรู้สึกได้ชัดเจนมากขึ้น “พี่อยากเปิดร้านเบเกอรี่กับร้านกาแฟน่ะ ไม่รู้เหมือนกันนะว่าฝันเกินตัวไปหรือเปล่า แต่ตอนนี้พี่อยากทำร้านแบบนี้จริงๆ” ภาพของร้านเบเกอรี่ของพ่อและแม่หวนย้อนเข้ามาให้ฉันคิดถึงอีกครั้ง แต่ถ้าฉันจะทำ ฉันจะทำให้มันดีกว่านั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันจะทำมันได้ดีแค่ไหน แต่ตอนนี้นั่นคือเป้าหมาย และเส้นทางชีวิตของฉัน ดังนั้นมันจะเป็นไปได้มากน้อยเพียงใด ก็ขึ้นอยู่กับฉันเองแล้วทั้งนั้น ฉันถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วบางพร้อมรอยยิ้ม ไออุ่นที่ซึมผ่านออกมาสร้างไอหมอกบางๆ ให้ลอยคว้างขึ้นมาพร้อมๆ กัน ฉันมองผ่านไปยังผืนฟ้ากว้างที่เต็มไปด้วยแสงดาวเบื้องบน ... เอาใจช่วยลูกสาวคนนี้ของพ่อกับแม่ด้วยนะคะ วันนี้ลูกสาวคนนี้พยายามทำทุกอย่างเต็มที่แล้ว ดังนั้นไม่ว่าเส้นทางข้างหน้าจะเต็มไปด้วยอุปสรรคหรือเงื่อนไขใดๆ ลูกสาวคนนี้ก็จะไม่ท้อค่ะ สิ่งที่เรียกว่า “ความฝัน” ที่ดึงให้เดินตามเส้นทางนั้นด้วยความมุ่งมั่นเนี่ย มันยิ่งใหญ่จริงๆ นะคะ ... ... มันยิ่งใหญ่จริงๆ ... จากคุณ : Mr. Forever - [ 10 มี.ค. 51 18:49:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จบแล้วนะครับสำหรับบทที่ 4  บทนี้โทนของเนื้อหาอาจจะหม่นๆ เทาๆ ไปนิด แถมภาพประกอบก็มีแต่ขาวดำ ก็หวังว่าคนอ่านคงไม่ซึมกันมากจนเกินไปเนอะ ^^ เรื่องตอนนี้บางส่วนเกี่ยวกับการทำงานดัดแปลงมาจากชีวิตจริงของกระผมเอง ซึ่งมีอยู่ช่วงหนึ่งที่โหมทำงานหนักอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง เพียงเพื่อจะบังคับตัวเองให้ยุ่งและก็วุ่นอยู่กับเรื่องงาน จะได้ไม่มีเวลาไปคิดเรื่องหนักหัวอื่นๆ ที่ไม่สบายใจอยู่ แต่แล้วในที่สุดผมก็พบว่าเงินที่ผมหามาได้ส่วนหนึ่งนั้น สุดท้ายก็ได้นำไปใช้ในการบินกลับไทยอย่างไม่ได้ตั้งตัวหลังจากนั้น ราวกับว่ามีใครบางคนกำหนดเอาไว้ล่วงหน้า เรื่องบางเรื่องก็ยากเกินกว่าจะหาที่มาและเหตุผลที่จะอธิบายเช่นกัน ไม่ต่างอะไรกับ "จุ้ย" ในบทนี้ ที่ต้องพบเจอกับเรื่องราวหลายต่อหลายอย่าง จนทำให้นิยามของคำว่า "ความเสียใจ" ของเธอคนนี้เปลี่ยนแปลงไป ส่วนอนาคตของเธอคนนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป เธอจะตามความฝันของเธอได้ไกลแค่ไหน เธอจะได้พบกับสิ่งที่เรียกว่า "ความเสียใจ" อีกครั้งหรือเปล่า และเธอจะเข้าไปเกี่ยวพันกับตัวละครตัวอื่นๆ หรือไม่ และอย่างไร  ก็รออ่านตอนต่อไปนะครับ ^^ ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านเหมือนเดิมครับ ทั้งผู้ที่แสดงตัว และผู้ที่อยู่ในโหมด Read-Only ทุกท่านครับผม จากคุณ : Mr. Forever - [ 10 มี.ค. 51 18:54:59 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แหะ ๆ เข้ามาอ่านอย่างตั้งใจเลยล่ะทีนี้.. บทนี้เป็นบทที่ออกแนวหม่นๆ จริงครับ..อ่านแล้วให้ความรู้สึกของนักสู้ชีวิต คนนึงที่ต้องใช้ความพยายามอย่างมากกับมรสุมของชีวิตที่เกิดขึ้น แต่นั่นก็ ทำให้เห็นถึงความพยายามและความไม่ท้อของจิตใจที่จะเผชิญกับสิ่งนั้น อ่านแล้ว..ให้ความรู้สึก และเห็นมุมมองในอีกแบบนึง ซึ่งเป็นแรงใจที่ดีครับ รอลุ้นตอนหน้าต่อดีกว่า จะมาแบบไหนนะทีนี้.. ^_^ จากคุณ : @...SHO_THSIC...@ - [ 10 มี.ค. 51 20:59:33 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อืม ขายบ้านได้เงินตั้ง 6 แสน อ่านแล้วชวนให้คิดว่าไม่ต้องขายบ้าน แต่หางานทำ ขอรีไฟแนนซ์น่าจะได้นะ จากคุณ : scottie - [ 10 มี.ค. 51 21:58:47 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนแรกเห็นตอนนี้ยาวมากๆเลยว่าจะอ่านพรุ่งนี้ แต่พอดีไหนๆก็ว่างอยู่ แม้ว่าพรุ่งนี้จะต้องตื่นเช้า ก็เลยมานั่งอ่านซะเลย ^^ บทนี้มันหม่นๆจริงด้วยครับ แต่ก็ได้ข้อคิดดีๆเยอะเหมือนกัน แอบเสียดายเล็กน้อยที่บทนี้ไม่มีเกี่ยวข้องกับตัวละครบทก่อนหน้านี้เลย แต่คิดว่าเดี๋ยวก็คงเกี่ยวข้องกันจนได้สินะครับ จากคุณ : Anakin-G - [ 11 มี.ค. 51 01:06:03 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จะหม่นไปอีกกี่ตอนคะเนี่ย ^^ จากคุณ : Chi_chA_Da - [ 11 มี.ค. 51 01:33:43 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เข้ามา ซึม ด้วยคน อ่านแรกๆทีไร งงทุกที ว่า จะเกี่ยวกับตอนที่ผ่านมาหรือป่าว ตอนท้ายๆถึงได้เข้าใจ ยังงงนิดๆคับ เรื่องราว Life is เป็นเรื่อง จิง ที่ผสมกับจินตนาการใช่หรือป่าวคับ หรือว่าเป็นเรื่องจิงๆเพรียวๆเลย แล้ว สี่ตอนนี้ มีตัวละครซ้ำกันบ้างหรือยังคับ ปล.ตอนแรกคิดว่า จุ้ย กะสาวที่ขายดอกไม้ ในตอนที่แล้ว จะเป็นคนเดียวกันซะอีก จากคุณ : M_Nobita - [ 12 มี.ค. 51 14:18:13 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เศร้าเหลือเกินค่ะ เสียน้ำตาไปพอควร จะติดตามต่อไปนะคะ จากคุณ : แม่วาส - [ 14 มี.ค. 51 17:25:19 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เง้ออออ คอยนานแล้วเน้อ เอามาแปะได้แล้วๆๆๆๆ จากคุณ : Chi_chA_Da - [ 23 มี.ค. 51 02:56:28 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านย้อนหลัง 4 บทรวดเลยรับ รอบทต่อไปครับ ^^ จากคุณ : Sympho - [ 24 มี.ค. 51 14:48:08 ]

ความคิดเห็นที่ 18 หายไปไหนแล้วครับเนี่ย รอนานแล้วเน้อ ^^ จากคุณ : Anakin-G - [ 29 มี.ค. 51 23:55:14 ]

ความคิดเห็นที่ 19 โห ตอนนี้ทำไมชีวิตรันทดจัง อ่านแล้วเศร้าใจจริง ๆ นะ...และก้อบทที่ 5 มาไวไวเน้อ รออยู่ด้วยใจจดจ่อว่าแต่ละตอนจะโยงใยกันยังไง..จะตั้งใจรอน๊า...แอบกดดันกันเล็ก ๆ จากคุณ : lalanaw - [ 5 เม.ย. 51 11:26:59 A:202.12.118.61 X: ]