"แม่ ออกมาดูซื่อบื้อเร็ว เป็นอะไรก็ไม่รู้"
ภาพที่เราเห็นคือเจ้าซื่อบื้อ นอนหายใจรวยรินน้ำลายฟูมปาก

ด้วยความที่บ้านเราค่อนข้างรักสัตว์ จึงมักมีบรรดาหมาแมวพเนจรมาอาศัยขอกินข้าวที่บ้านบ่อยๆ ทั้งขาประจำ และขาจร

เจ้าซื่อบื้อก็เป็นหนึ่งในจำนวนนั้นด้วยเหมือนกัน

ซื่อบื้อเป็นหมาพันธุ์ทาง คาดเดาว่าน่าจะเป็นบลูด๊อกกับหมาไทย หุ่นเจ้าซื่อบื้อจึงออกไปทางครึ่งๆกลางๆ ถ้าเทียบกับคน ซื่อบื้อคงหุ่นเหมือนนักมวย คือล่ำ บึ๊ก

เพราะบุคลิกที่ไม่ค่อยเหมือนใครทำให้ซื่อบื้อโดดเด่นกว่าหมาตัวอื่น ซื่อบื้อเป็นหมาที่เก็บอารมณ์เก่งมากกกก
หิว ดีใจ โกรธ หงุดหงิด ซื่อบื้อแสดงหน้าเดียวตลอด คือใบหน้าไร้ความรู้สึก

หากภายใต้ใบหน้าไร้ความรู้สึกของซื่อบื้อนั้น ช่างเปี่ยมไปด้วย ความหยิ่ง และจองหองเป็นที่สุด ดังนั้นซื่อบื้อคงเปรียบได้กับ ชายกลางแห่งบ้านทรายทองนั่นเอง

จำได้วันนั้นกำลังนั่งอยู่หน้าบ้านให้อาหารแมวจรจัดอยู่ มีหมามาจากที่ไหนไม่รู้มายืนจ้องผ่านรั้วบ้าน ด้วยความสงสัยเราเลยถามไปว่า

"หิวเหรอ"

แน่นอนเจ้าหมาตัวนั้นไม่ได้ตอบอะไร หากมันบอกว่าหิว ก็คงวิ่งหนีเข้าบ้านแน่ อิอิอิ

เราลองเอาอาหารแมวไปให้มันกิน ใช่ คงหิวจริงด้วยเพราะกินจนหมดเกลี้ยง

หลังจากกินจนอิ่มดีแล้ว ซื่อบื้อก็เดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามอง ประหนึ่งว่านี่คือกิจวัตรประจำวันของมัน

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ซื่อบื้อจะมาที่บ้านทุกวันเวลาหกโมงเย็น ไม่รู้ว่าซื่อบื้อดูเวลาจากที่ไหนถึงได้มาในเวลาเดิมทุกครั้ง

พอมาถึงหน้าบ้าน ก็จะมายืนจ้องเหมือนเดิม คล้ายจะบอกว่า ได้เวลากินข้าวแล้ว ในใจซื่อบื้อคงคิดว่า

"นังนี่ไม่รู้จักเวลาตั้งสำรับกินข้าว ต้องให้มาเตือน"

ถ้าวันไหนเราแกล้งลืมเอาข้าวให้หมาตัวอื่นก่อน ซื่อบื้อจะงอน นั่งมองจานข้าวแต่ไม่กินจนกว่าเราจะง้อให้กินถึงจะกินอย่างเสียไม่ได้

จนบางทีเรามานึกว่าเจ้าซื่อบื้อนี่มันหมาหรือชายกลางแห่งบ้านทรายทองกันแน่ เพราะมันช่างหยิ่งและจองหองสิ้นดี

หลังจากที่ซื่อบื้อได้พิจารณาดูแล้วว่าบ้านเราคู่ควรกับ หมาที่มีฐานันดรศักดิ์ ซื่อบื้อจึงมาอาศัยนอนหน้าบ้านเราเป็นการถาวร

ซื่อบื้อตอบแทนบุญคุณเราด้วยการ มาคอยรับเราที่หน้าหมู่บ้านทุกวันในตอนเย็น ที่ประจำของซื่อบื้อคือหน้าร้านก๋วยเตี๋ยว

ทุกเย็นซื่อบื้อจะเดินกลับเข้าบ้านพร้อมเรา จนคนแถวนั้นคิดว่าซื่อบื้อเป็นหมาที่บ้าน มีแม่ค้าถามเรา่ว่า

"หนูทำไมไม่อาบน้ำให้หมาซักหน่่อยล่ะ ตัวดำขมุกขมอมหมดแล้ว"

เราได้แต่ยิ้มแห้งๆ แต่ไม่พูดอะไร ในใจคิดว่า ซื่อบื้อมันยอมให้จับซะที่ไหน มันคงกลัวเราจะทำมันแปดเปื้อน เชอะเจ้าหมาจองหอง

อ้อ อย่าคิดว่าซื่อบื้อมารับทุกวันโดยไม่หวังผลอะไรนะ

ครั้งแรกที่ซื่อบื้อมารับเรา ตอนที่เดินผ่านร้านลูกชิ้นปิ้ง ซื่อบื้อหยุดเดินและมองหน้าเรา

เราเรียกก็ไม่ยอมขยับแต่มองหน้าเราเหมือนจะบอกว่า

"จ่ายค่าจ้างมาซะดีๆ ลูกชิ้นหนึ่งไม้"

เราเลยต้องซื้อลูกชิ้นปิ้งให้ซื่อบื้อทุกครั้งก่อนกลับบ้าน

เคยมีอยู่วันนึงแกล้งทำไม่สนใจ ซื่อบื้อหยุดอยู่หน้าร้านลูกชิ้น แต่พอเห็นว่าเราเดินต่อ ซื่อบื้อเลยเห่าออกมาหนึ่งที ย้ำ ทีเดียวเท่านั้น

"โฮ่ง"

เหมือนจะบอกว่า "คิดจะเบี้ยวเหรอ"

ตั้งแต่นั้นมาเลยต้องซื้อให้ตลอด เพราะกลัวหมาประนาม
แต่แปลกถ้าวันไหนร้านลูกชิ้นไม่ขาย ซื่อบื้อก็ไม่เคยหยุดและไม่ร้องอยากกินอย่างอื่นแทน

อีกครั้งซื่อบื้อจับงูที่กำลังจะเข้าบ้านได้ ตอนนั้นเรานั่งดูทีวีอยู่ในบ้าน ได้ยินเสียงหมาเห่าหนี่งที
"โฮ่ง"
รู้เลยว่าเป็นซื่อบื้อ มานึกๆดูตั้งแต่รู้จักซื่อบื้อมา ได้ยินซื่อบื้อเห่าสองครั้งเท่านั้น

พอออกมาดูหน้าบ้าน เห็นซื่อบื้อยืนจ้องหน้า ที่เท้าซื่อบื้อคือซากงูที่ตายแล้ว

กำลังจะเอ่ยปากชมว่า เก่งจัง ซื่อบื้อก็เดินออกไปหน้าตาเฉย เหมือนจะบอกใ้ห้รู้ว่า "ผมไม่ต้องการคำชม แค่อยากให้รู้เฉยๆ" อืม ช่างจองหองจริง คุณชายกลาง

ปกติซื่อบื้อจะมาที่บ้านเฉพาะตอนเย็นเท่านั้น ตอนกลางวันไม่รู้ไปไหน เคยสงสัยเหมือนกันว่าซื่อบื้ออาจไปรับจ๊อบเล่นหนังที่ไหนซักแห่ง อิอิอิ

วันนี้หกโมงเย็นแล้ว แต่ไม่เห็นเจ้าซื่อบื้อเหมือนเคย สงสัยนาฬิกาที่ซื่อบื้อใช้ดูคงถ่านหมด

นั่งรอจนค่ำก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของซื่อบื้อ เสียงแม่บอกว่าซื่อบื้ออาจติดสาวมั้ง ถึงลืมมากินข้าว

"ฮึเห็นหมาตัวเมียดีกว่าเรา งั้นอดข้าวละกันวันนี้" ในใจนึกบ่น

ประมาณสามทุ่มกว่าๆเราออกมาล๊อคประตูรั้วหน้าบ้านมองเห็นเงาดำๆใกล้รถที่จอดอยู่ นึกสงสัยว่าเป็นอะไร

พอเดินไปใกล้ๆกลับเป็นเจ้าซื่อบื้อนอนอยู่ ด้วยความตกใจเลยเรียกแม่เสียงลั่นบ้าน

แม่ออกมาดูแล้วบอกว่า ซื่อบื้อโดนยาเบื่อ ให้เรารีบเอาไข่ไก่มาสองฟอง

เราช่วยกันง้างปากป้อนไข่ขาวให้ซื่อบื้อ แต่

ไม่ทันแล้ว

ซื่อบื้อคงนอนทุรนทุรายอยู่นาน แต่เรามาเจอตอนลมหายใจสุดท้ายของซื่อบื้อพอดี

เราร้องไห้และนั่งมองร่างที่ไม่ไหวติงของซื่อบื้อ มีก็เพียงดวงตาที่เบิกโพลง

และนั่นเป็นครั้งแรกที่เราเห็นดวงตาของซื่อบื้อแสดงความหมายอะไรบางอย่างออกมา เหมือนกับจะถามว่า

"ผมทำผิดอะไรหรือ"

ใช่ ซื่อบื้อทำผิดอะไรหรือถึงต้องโดนยาเบื่อ ปกติซื่อบื้อไม่กินของจากคนแปลกหน้า เพราะมีหลายครั้งที่คนใจดีอยากเอาอาหารให้ซื่อบื้อกิน แต่ซื่อบื้อไม่เคยกินเลย

ซื่อบื้อไม่เคยคุ้ยอาหารจากถังขยะ ซึ่งทำให้เราสงสัยจนทุกวันนี้ว่าใครนะช่างทำกับซื่อบื้อได้