สัมผัสที่อ่อนโยนของริมฝีปาก ที่บรรจงจูบอย่างแนบชิด ทุกวันนี้ฉันยังไม่เคยลืมเลือน บริเวณสะพานพุทธ ยามค่ำคืน แม้รถจะแล่นผ่านไปมา แต่ ณ.ตอนนั้น กลับไม่รู้สึกเอียงอาย แต่รู้สึกเพียงว่ามีเราอยู่กันแค่สองคนเท่านั้น มันยังตราตรึงในความทรงจำ บางครั้งมันก็มีแวบ แว่บๆ เข้ามา
ตั้งแต่เคยคบกับผู้ชายมา ฉันจำได้ว่า ผู้ชายคนนี้แหละที่มีการจูบที่นิ่มนวลและลงตัวที่สุด กว่าฉันจะรู้ใจตัวเอง มันก็สายไปเสียแล้ว หัวใจของเขาได้มีเจ้าของจับจอง นั้นก็คือเพื่อนสนิทของเราเอง
สัมพันธภาพของเราเกิดจากการที่ได้ร่วมงานด้วยกัน เขามักจะรับฟังความคิดเห็นของฉันอยู่เสมอ กลายเป็นความผูกพันที่เกิดขึ้น ทั้งๆที่เขามักแสดงออกให้ฉันรู้ว่า เขาชอบฉัน แต่ฉันมักจะไม่สนใจและทำท่าทีแสดงความรังเกียจเขาไป ฉันเองมันก็เหมือนตัวอิจฉาในละคร เพียงเพื่อต้องการให้เขากลับมาสนใจ พยายามทำทุกวิธีทาง เพื่อให้ได้เขามา ช่วงนั้นกิเลสตัณหามันครอบงำ(อ้าว..ก็เราก็คนๆนึง นิน่า...)วางแผนการอันชั่วร้าย