ความคิดเห็นที่ 1 =-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-= [[[ตอนที่ 3 และ ตอนจบ]]] ฉันหลบไปยืนพิงกำแพง หลับตานับหนึ่งถึงสิบอยู่นานเพื่อจะบอกตัวเองว่าไม่ได้กำลังฝันไป ทุกตัวอักษรในชีทปึกหนาปึกนั้นยังตราตรึงอยู่ในสมองของฉันอยู่เลย ลายมือของเขา...ลายมือของนายแม็กซ์จอมขี้เกียจ! ทำไมฉันไม่นึกได้ก่อนหน้านี้นะ...ทำไมฉันถึงนึกไม่ออกนะ!? มือของฉันเปิดกระเป๋าถือออกทันที ก่อนจะหาโทรศัพท์เคลื่อนที่ขึ้นมากดหมายเลขสิบหลักซึ่งจำได้ขึ้นใจ รอสายเพียงไม่นาน คนที่ฉันอยากให้รับก็กรอกเสียงเหนื่อยหน่ายถามฉันว่า “อะไรล่ะ เพิ่งจะแยกกันเมื่อกี๊ไม่ใช่เหรอ คิดถึงแล้วหรือไง” “บ้าเหรอ! ไม้ได้คิดถึงย่ะ” ฉันค้อนใส่โทรศัพท์(ก็ได้ด้วย) “แต่เราจะถามว่า...นายเป็นคนเอาชีทมาให้เราเหรอ” “อือ...ใช่” เขายอมรับง่ายๆ “ทำไมเหรอ” “นายเป็นคนทำเองเหรอ” เสียงฉันอ่อนลง แต่ใจกลับเต้นแรงขึ้นเพราะรอฟังคำตอบของเขา “อือ...ใช่” เขายอมรับ(ง่ายๆ)อีกครั้ง “ทำไมเหรอ” “นะ...นายสรุปเนื้อหาที่เราเรียน เพื่อทำชีทให้เราอ่านทันเข้าห้องสอบเนี่ยนะ แล้วนายไม่ต้องอ่านหนังสือของนายหรือไง” “ถ้าเธอจะโทรมาบ่นนะปังคุง ช่วยกรุณาวางสายไปเลย เพราะเรากำลังจะขับรถกลับบ้าน บอกแล้วไงว่าง่วงนอน แต่ถ้าจะขอบคุณล่ะก็...รีบๆ พูดมาแล้วก็รีบๆ วางซะ” “งั้นก็ขับรถกลับบ้านนอนไปเลยไป ตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่โทรหาเราด้วย!”  พูดจบฉันก็ตัดสายทิ้งทันที ไม่มีอารมณ์จะขอบคุณอะไรเขาทั้งนั้น อยากกวนประสาทดีนัก...ต้องเจอแบบนี้ล่ะ! จากคุณ : ZeeZaa (zjoyz) - [ 13 มี.ค. 51 19:51:00 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ระหว่างที่ฉันกำลังหลับสบายอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาบนเตียงนอนนุ่มๆ ก็มีเสียงอะไรบางอย่างดังอยู่ข้างๆ เตียง ช่างเป็นเสียงที่รบกวนเวลาฝันหวานจริงเชียว ยิ่งดังนานก็ยิ่งรำคาญ ฉันจึงต้องก้มลงไปคว้าแหล่งกำเนิดเสียงขึ้นมากด ก่อนจะยกมันแนบหู กรอกเสียงงัวเงียลงไป “ฮัลโหล ใครโทรมาตอนนี้เนี่ย” ฉันถามขณะปรับสายตาเพื่อมองนาฬิกา “โอ้โห...ตีสอง!” “เอ้า! ก็บอกว่าตื่นเมื่อไหร่ให้โทรหา ก็ตื่นแล้วนี่ไง โทรหาแล้วด้วย ยังจะมาโวยวายอีก” “โอ๊ยยย...แม็กกี้! นายนี่มันน่าต่อยจริงๆ เลย คนกำลังหลับสบายๆ” ฉันโอดครวญ “นายน่าจะคิดได้สักหน่อยนะ ว่าตอนนี้มันตีสองน่ะ” “ไม่ต้องคิดให้เปลืองสมองหรอก ดูเวลาเอาก็รู้ว่ามันตีสอง” น่านนน...เขายังมีแก่ใจจะกวน(ประสาท)อีกนะเนี่ย! และถ้าไม่ใช่สองนาฬิกาล่ะก็...ฉันคงได้ค้อนโทรศัพท์อีกรอบแล้วล่ะ “พอๆ มาพูดถึงเรื่องชีทเถอะ...นายทำเองจริงๆ น่ะเหรอ” “จะถามอีกกี่รอบคำตอบก็เหมือนเดิม” เขาทำเสียงระอาใส่ฉัน “แล้วเธอจะถามให้มันได้อะไรขึ้นมา” ความง่วงเริ่มค่อยๆ หายไป ฉันจึงเอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียงและนั่งขัดสมาธิหลังตรง ระหว่างที่สมองของฉันเริ่มทำงานได้ดีขึ้นเรื่อยๆ โสตสัมผัสรับรู้ได้ทุกคำพูดชัดเจนที่ดังมาจากปลายสาย(ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเสียงระอาก็ตามที) “เพื่อความแน่ใจไง” ฉันยิ้มพร้อมกับตอบเขาไปด้วยน้ำเสียงสดใส “ขอบใจนะแม็กกี้ นายก็มีส่วนน่ารักเหมือนกันนะเนี่ย” “มีตั้งเยอะ เธอน่ะสมองน้อย...เลยคิดไม่ออกเอง” “นี่...นายจะถ่อมตัวบ้าง เราก็ไม่ว่าหรอกนะ ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะย่ะ” “อะไรควรรับก็รับ อะไรควรถ่อมก็ถ่อมสิ” เขาหัวเราะเบาๆ “อีกอย่าง...ไม่ใช่หน้าที่เธอตัดสินด้วยนะปังคุง” ฉันล่ะเบื่อจะต่อปากต่อคำกับเขา ก็เลยแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินไปเสีย เพราะเถียงอะไรไป นายแม็กซ์ก็ตอบกลับมาได้ทั้งเจ็บกว่า...แสบกว่าทุกที เพราะฉะนั้นจึงเป็นการดีที่สุด ที่ฉันจะสงบปากสงบคำไว้ “แล้วนายไปเอาหนังสือเกี่ยวกับวิชาเรียนของฉันมาจากไหนล่ะ” “ห้องสมุดไง มันไม่ได้หายากหรอกนะหนังสือที่เธอควรจะอ่านแต่ไม่เคยอ่านน่ะ ตอนแรกกะว่าจะเอาให้อ่าน แต่กลัวถูกเธอบีบคอตายเพราะว่ามันเป็นหนังสือฉบับภาษาอังกฤษเล่มหนาๆ เราก็เลยอ่านให้” “เราไม่โหดขนาดบีบคอนายตายหรอกน่า แต่ไม่เอามาให้น่ะดีแล้ว เพราะอ่านไม่ไหวหรอก” “อือ...รู้แล้วล่ะ ถึงไม่เอาไปให้ไง” “แต่ก็ขอบใจจริงๆ นะ” ฉันเอ่ยจากใจและหวังว่าเขาคงจะรู้สึกได้เช่นกัน “ถ้าไม่ได้ชีทของนาย เราต้องแย่แน่ๆ เลยล่ะคราวนี้” “อือ” เขาหัวเราะเบาๆ “รับรู้แล้วว่าขอบใจจริงๆ ไม่ต้องย้ำเยอะขนาดนี้ก็ได้” “ทำไมยะ เขินเหรอไง” “เปล่า...” (ถึงเขาจะปฏิเสธ แต่ฉันก็คิดว่าหน้าขาวๆ ของเขาอาจจะกำลังเปลี่ยนเป็นสีแดง) “...กลัวว่าเธอจะกลายเป็นพวกย้ำคิดย้ำทำไปซะก่อน ถามคำถามก็ซ้ำไปซ้ำมา แถมยังพูดจาซ้ำไปซ้ำมาอีกต่างหาก” “ช่างเถอะย่ะ!” ถ้าเขาไม่มีพระคุณต่อฉัน นายแม็กซ์(ที่ไม่ขี้เกียจแล้ว)คงจะโดนฉันกวนประสาทกลับไปบ้าง แต่ปัญหามันก็มีอย่างที่รู้กัน...ว่าฉันคงเถียงไม่ชนะหรอก เฮ้อ! จากคุณ : zjoyz - [ 13 มี.ค. 51 19:51:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “...ว่าแต่ นายไม่ต้องอ่านหนังสือของตัวเองเหรอแม็กซ์ แล้วเอาเวลาที่ไหนมานั่งทำชีทให้เราล่ะ” “หนังสือของตัวเองน่ะ ก็ต้องอ่านสิ แต่พวกเราสอบไม่ตรงกันนี่นา เธอสอบ...เราไม่สอบ ก็พอจะทำให้ได้” เพื่อนผู้แสนดีของฉันเว้นช่วงนิดหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยต่อ “แล้วเวลามันก็หาไม่ได้ยากนักหรอก ตอนกลางคืนก็ไม่ต้องนอน ง่ายๆ แค่นี้เอง ไม่กี่คืนก็เสร็จแล้ว” “หา!? นี่นายไม่ได้นอนมากี่วันแล้วเนี่ย” “จะนับทำไมให้ลำบาก ถ้ามามั่วนั่งนับว่าไม่ได้นอนมากี่วัน พลังมันจะน้อยลงไปเรื่อยๆ” “อะไรของนายน่ะ” ฉันขมวดคิ้วและพยายามจะเข้าใจในสิ่งที่เขากำลังบอก แต่ยังไม่ทันได้คิดต่อ นายแม็กซ์ก็พูดต่อ “มันเหมือนกับเวลาที่เธอนั่งอ่านหนังสือสอบตอนกลางคืน เธอจะคอยแต่ดูนาฬิกาว่ามันกี่โมงแล้ว ถึงเวลาที่เธอจะต้องนอนรึยัง แล้วนาฬิกาก็จะทำให้เธอง่วงไงล่ะ จริงๆ ถ้าเธอกำลังนั่งเล่นอินเตอร์เน็ต...เวลาที่แค่สี่ทุ่มก็เป็นเวลาเริ่มเล่นได้สบายๆ แต่ถ้ากำลังอ่านหนังสือ...เวลาสี่ทุ่มมันก็ดึกเกินไปสำหรับเธอ ถึงมันจะแค่สี่ทุ่ม...แต่เธอก็จะรู้สึกง่วงแล้ว ทั้งๆ ที่ถ้าเล่นอินเตอร์เน็ต...เที่ยงคืนตาก็ยังสว่างอยู่เลย เพราะฉะนั้นการดูนาฬิกาก็เป็นโทษได้ ไม่ดูจะดีที่สุด” นั่นล่ะเขา...นายแม็กกี้คนที่มีวิธีคิดแปลกไปกว่าฉันเสมอ และสิ่งที่เขารู้แต่ละอย่างก็มักจะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในธรรมชาติ เพียงแต่ฉันไม่เคยคิดถึงมันเลย นิสัยบางอย่างที่ฉันปล่อยให้มันเป็นความเคยชิน แต่สำหรับเขาความเคยชินคือการปรับปรุงตัวเองให้ดีอยู่เสมอ หลายครั้งที่เขาทำให้ฉันต้องมองเขาในมุมใหม่ๆ สลัดคราบชายหนุ่มหน้าตาดีและปากร้ายออกไป เหลือเพียงแต่นิสัยที่แท้จริง น้ำจิตน้ำใจ และความคิดของเขาเอาไว้ แล้วสิ่งที่ฉันเห็น...ก็เป็นสิ่งที่น่าชื่นชมไม่น้อยทีเดียว “แล้ว...ทำไมนายถึงมั่นใจ ว่าชีทนายจะช่วยเราได้ล่ะ ในเมื่อมันเป็นภาษาอังกฤษหมดเลย” “เธออ่านไม่เข้าใจหรือไงยัยปัญญาอ่อน” “เปล่าย่ะ! ใครบอกกันว่าอ่านไม่เข้าใจ” “แล้วถามทำไม” “ก็เพราะว่าทุกตัวอักษรเป็นภาษาอังกฤษหมดเลยนี่นา นายคิดว่าเราจะเข้าใจหมดเหรอ...ถึงได้ลงทุนทำให้อ่านน่ะ ถ้าเกิดเราอ่านแล้วไม่เข้าใจขึ้นมาล่ะก็ น่าเสียดายแน่เลยน้าแม็กกี้” “ตอนแรกก็คิดอยู่เหมือนกัน” (ฉันรู้สึกว่าแม็กซ์พยักหน้าด้วยล่ะ) “แต่ที่ตัดสินใจทำไป เพราะพอเปิดๆ หนังสือภาคภาษาไทยกับอังกฤษเทียบๆ กันดูคร่าวๆ ก็เห็นว่าพยาธิวิทยามีศัพท์เทกนิคเยอะ หนังสือส่วนมากที่เป็นภาษาไทยจะแปลมาจากภาษาอังกฤษเหมือนกับวิชาอื่นๆ และที่สำคัญก็คือ...เราไม่ค่อยถนัดอ่านหนังสือภาษาไทยเท่าไหร่ มันยากไปหน่อย” ฉันหัวเราะคิกคักชอบใจ เพราะอย่างน้อยก็ยังมีสิ่งที่ยากสำหรับเขาอยู่บนโลก “นายไม่เก่งภาษาไทยสินะแม็กกี้” “ไม่คุ้นเคยต่างหาก อ่านน้อยๆ น่ะได้ เยอะๆ ก็ไม่ไหว แต่ถ้าให้พูดล่ะก็...ไม่มีปัญหานะ” “เข้าใจล่ะ” ฉันหัวเราะอีกครั้ง รู้สึกดีจริงๆ ที่ได้หัวเราะเยาะเขาบ้าง ไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าหน้าเขาตอนนี้คงบึ้งไปแล้วเรียบร้อย “หัวเราะไปเถอะ เราเข้าใจว่านานๆ เธอจะได้ขำสักทีนึง” หนอยแน่ะ! เจอคำพูดเขาเข้าไปฉันก็ชักจะขำไม่ออก น้ำเสียงของมารขัดความสุขเจอแววเอือมระอานิดๆ ด้วย มันน่าเจ็บใจนัก! “ง่วงแล้วย่ะ! ถ้าไม่มีอะไรแล้ว จะวางล่ะนะ จะได้ไปนอนต่อ” “ก็ไปนอนสิ ไม่ได้บอกให้คุยต่อสักหน่อย” “ไอ้แม็กซ์บ้า!” ฉันตะโกนออกไปสุดเสียง ก่อนจะกดตัดสายอย่างไม่รู้จะทำอะไรให้ดีไปกว่านั้น ฉันไม่ได้อยากจะว่าเขาเลยจริงๆ แต่นายแม็กกี้จอมกวนก็ทำให้ฉันหมดความอดทนได้ทุกครั้ง เล่นเอาฉันลืมไปเสียสนิทว่าเขาเป็นผู้ช่วยเหลือฉันในยามลำบาก ยังมีอีกปัญหา...ฉันจะข่มตาหลับต่อได้จริงรึเปล่าเนี่ย!? จากคุณ : ZeeZaa (zjoyz) - [ 13 มี.ค. 51 19:52:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เวลาดำเนินมาตามปกติ ชีวิตของฉันก็เช่นเดียวกัน ไม่มีอะไรหวือหวา...ติดจะเรียบง่ายเสียด้วยซ้ำ ส่วนเรื่องความรัก...สำหรับฉันคงมีเพียงครอบครัว พี่น้องและเพื่อนฝูง ความรักแบบแฟนยังไม่เคยปรากฏในประวัติศาสตร์หน้าใด ไม่ใช่เพราะฉันหน้าตาไม่ดีหรือนิสัยแย่หรอก แต่เป็นเพราะฉันยังไม่เจอคนที่ใช่เท่านั้นเอง(ปลอบใจตัวเองจังเลยนะเนี่ย) หากจะมีคนตั้งคำถามว่าฉันชอบผู้ชายแบบไหน ฉันคงจะตอบเหมือนกับที่สาวๆ ทั่วไปตอบกัน ซึ่งก็คือ...หล่อ รวย ฉลาด มีเสน่ห์ เรียนเก่ง การงานดี ไม่สูบบุหรี่ ไม่ดื่มเหล้า ไม่เคล้านารี และอื่นๆ อีกมากมายนับไม่ถ้วน ในความเป็นจริงแล้วคงไม่มีผู้ชายแบบที่ฉันฝันหา เพราะทุกคนล้วนมีข้อบกพร่อง ข้อเด่นและด้อยแตกต่างกันไป เพียงเรายอมรับกันและกันได้ มิตรภาพก็สามารถเริ่มต้นได้อย่างไม่ยากเย็น การยอมรับใครสักคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องยาก แต่การทำให้ใครสักคนยอมรับอาจจะยากกว่า เหมือนฉันกับนายแม็กซ์จอมกวนประสาท...เราสองคนเริ่มต้นจากการยิ้มให้กันรึเปล่า ฉันเองก็ไม่มั่นใจ แต่วิถีที่ดำเนินไปของพวกเราคือการกัดกันทุกวันและผลัดกันหัวเราะเยาะอีกฝ่าย ทว่า...ลงท้ายด้วยรอยยิ้มเสมอ ฉันไม่เคยต้องลำบากทำให้เขาชอบฉัน ดังเช่นที่เขาไม่เคยต้องพยายามทำให้ฉันชอบเขา เราสนิทกันได้โดยไร้ซึ่งความคาดหวังใดๆ นายแม็กซ์จึงเหนือความคาดหมายของฉันเสมอมา อย่างหนึ่งที่ฉันได้เรียนรู้จากเขา คือการคาดหวังในตัวใครสักคนหนึ่งมากเกินไป มันก็อาจจะทำให้ฉันผิดหวังได้ ในขณะเดียวกันหากฉันไม่คาดหวังอะไรจากเขาเลย แต่สิ่งที่ได้รับกลับมากมายและฉันไม่ต้องเรียกร้อง สิ่งเหล่านั้นทำให้ฉันซาบซึ้งใจยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด มีค่ายิ่งกว่าการร้องขอเพื่อให้ได้บางอย่างมาเสียอีก เขาไม่เคยเป็นเพื่อนที่คอยปลอบประโลมให้กำลังใจ ไม่เคยลูบหลังฉันในเวลาที่ฉันร้องไห้ แต่แม็กซ์จะคอยอยู่ข้างๆ เสมอเวลาที่ฉันไม่มีใคร เขาไม่เคยจากไปไหน ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ แม็กกี้จอมขี้เกียจไม่เคยเยินยอใครนอกจากตัวเอง เขาไม่เคยชมฉันชัดๆ สักครั้ง แต่เขาก็ไม่เคยทำให้ฉันหมดหวังหรือท้อแท้ มีแต่จะคอยเตือนสติ...และทำให้มีกำลังใจลุกขึ้นสู้ต่อเสมอ นายเจมส์(ก็เขาเรียกฉันว่าปังคุงนี่นา)ไม่เคยว่าง่าย บอกซ้ายเขาก็จะไปขวา บอกให้เดินหน้าเขาก็จะไปซ้าย แต่เขาแสดงให้ฉันเห็นทุกครั้งว่าเขามีเหตุผล(ที่ฉันเถียงไม่เคยขึ้นเลย) แม็กซ์เป็นเพื่อนที่ปากร้ายที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ เขาไม่พูดคำหยาบคายแต่ก็ไม่เคยพูดเพราะๆ(ไม่งงเนาะ) แต่ละประโยคของเขาไม่เคยเห็นอกเห็นใจคนฟัง แต่เขาก็เป็นคนตรงไปตรงมา จริงใจ...และไม่เสแสร้ง ข้อดี(บวกข้อแย่)ของเขาคงหมดแค่นี้(เพราะฉันคิดไม่ออกแล้ว) แต่ถ้าจะมีใครสักคนได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขาหรือถ้าจะมีใครสักคนเจอเพื่อนนิสัยแบบนายแม็กกี้จอมวายร้าย ฉันคิดว่าคนๆ นั้น...โชคดีเหมือนฉันเลยล่ะ แม้ว่าอีกตั้งหลายเดือนกว่าเขาจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่การ์ดขนาดใหญ่เท่ากระดาษ A4 ในมือของฉันก็ถูกเขียนขึ้นแล้วเรียบร้อย ฉันยังไม่มั่นใจนักว่าจะให้เขาได้เมื่อไหร่ คงรอจังหวะเหมาะๆ สักวัน และแน่นอนว่าต้องก่อนที่เขาจะไป... จากคุณ : zjoyz - [ 13 มี.ค. 51 19:53:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ถึงนายแม็กกี้(ที่มีชื่อเล่นว่า ‘เจมส์’) ขอให้นายโชคดี มีความสุข อยู่รอดปลอดภัยในอเมริกาจนจบปริญญานะ(นี่เรากำลังเขียนอะไรเนี่ย ไม่เหมาะกับคนปากแย่ๆ แบบนายเอาซะเลย) เราไม่เสียใจหรอกที่นายจะต้องไปไกลขนาดนั้น เวลามันผ่านไปเร็ว เผลอแป๊บเดียว เดี๋ยวนายก็กลับมาแล้วล่ะ แต่ต้องกลับมานะ ไม่อย่างนั้น...จะตามไปลากถึงที่เลย คอยดู! โทรศัพท์มาบ้างก็ได้(ถ้าค่าโทรมันไม่แพงอ่ะนะ) หรือไม่ก็ E-Mail มาบ้าง ห้ามหายไปเลยนะ เข้าใจ!? อ้อ...เรามีอะไรอยากจะบอกนายด้วยล่ะ เราขอโทษที่เราชอบเสียงดังใส่นายตลอดเลยอ่ะ จริงๆ แล้วเราไม่ได้โกรธหรือว่าเกลียดอะไรนายหรอก เพียงแต่นายมันกวนประสาทนี่นา มันก็ช่วยไม่ได้ที่เราจะต้องของขึ้น(นายเข้าใจอยู่แล้วแหละ ใช่มั้ยอ่ะ?) ถ้านายคิดได้เมื่อไหร่ล่ะก็ เรายินดีจะรับคำขอโทษนะแม็กกี้(ขอโทษสำหรับปากยอดแย่ของนายน่ะ) ต่อไป...ก็ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ที่นายช่วยเหลือเรามาทั้งหมด ถึงนายจะชอบอวดเก่งไปหน่อย แต่เราก็ยอมรับแหละว่านายฉลาดกว่าเราอยู่บ้างอ่ะนะ อย่างที่นายก็รู้...เราน่ะห่วยภาษาอังกฤษมากเลย เพราะฉะนั้น เขียนเป็นภาษาจีนแล้วกันนะ ลูกผสมอย่างนายน่ะอ่านออกอยู่แล้ว! ((((เป็นตัวอักษรภาษาจีนค่ะ แต่ว่าโพสต์ไม่ติด T^T)))) (I’ve decided that I’ll begin to miss you.) จาก...ปังคุง! (PingPong) จากคุณ : ZeeZaa (zjoyz) - [ 13 มี.ค. 51 19:57:13 ]

ความคิดเห็นที่ 6 =-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-= . : : : ~ ร้ายที่ปาก...รักที่ใจ~ : : : .   [[[ตอนที่ 3+จบ^^]]] =-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-= สวัสดีค่ะ ^^ จบแล้วค่ะจบแล้ว แต่คิดว่าน่าจะมีต่ออีกค่ะ คงจะเป็นเรื่องสั้นอีกตามระเบียบ ^^ แต่ที่ยังไม่ทราบก็คือ...จะได้แต่งต่อเมื่อไหร่ อิอิ ก็เลยขอจบเรื่องสั้นเรื่องนี้ไว้เพียงเท่านี้นะคะ ^^ ขอขอบคุณสำหรับทุกการติดตาม ทั้งนักอ่านขาประจำผู้น่ารัก และนักอ่านเงาผู้ที่คนเขียนอยากให้ออกมาเปิดเผยตัวมั่กๆ ด้วยนะคะ^^ =-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-= กติกาการเล่มเกมส์ชิงรางวัล "หนังสือตามขอ" คำถาม : เนื่องจากเรื่องสั้นเรื่องนี้ คนเขียนได้รับแรงบันดาลใจ มาจากคนใกล้ตัวมากที่สุดคนหนึ่ง จึงอยากให้ลองทายกันดูว่า บุคคลนั้นเป็นตัวละครใดในเรื่อง ^^ และบอกเหตุผลด้วยนะคะ ว่าทำไมถึงเลือกตัวละครนั้น...ใครตอบคำถามถูกต้องพร้อมกับ เหตุผลที่เลือกโดนใจคนเขียน ^^ รางวัล : คือหนังสือตามขอค่ะ เลือกหนังสือเรื่องใดก็ได้ที่อยากได้มาหนึ่งเล่ม โดยเล่มนั้นต้อง มีราคาไม่เกิน 300 บาทนะคะ ^^ แล้วคนเขียนจะส่งไปให้ ถึงที่บ้านเลยค่ะ (ไม่คิดค่าส่งค่ะ) =-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-= จากคุณ : zjoyz - [ 13 มี.ค. 51 20:00:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จบซะแล้ว รอภาคต่อค่ะ เคลียร์แล้ว ว่าทำไมปิงปองที่ไม่เก่งภาษาถึงอ่านแล้วเข้าใจ เดาว่า เป็นปิงปองค่ะ เพราะลงรายละเอียดในตัวปิงปองเยอะ ในขณะที่ของแมกกี้ ไม่ค่อยละเอียดเท่าไหร่ ถ้าคนใกล้ตัว ก็ต้องละเอียดซิคะ สรุปว่าเดาละกันคะ สนุกๆ แต่ชอบใจกับที่ให้แมกเป็นเจมส์ตรงที่บอกซ้ายไปขวาแหละค่ะ นึกถึงตอน ปังคุงจูงเจมส์ออกเลย จากคุณ : goldensun - [ 13 มี.ค. 51 22:40:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 :D I like ur writing style naka. I guess your inspired come from ur closed friend naka caz I like his character (not relevant hehe). He like someone I know. Someone who makes me happy, angry, laugh, etc. but he's one still be there no matter or whenever. จากคุณ : xyz (xyzjung) - [ 13 มี.ค. 51 23:06:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 I forgot to mention hahaha... Maxx: he is Maxx. จากคุณ : xyz (xyzjung) - [ 13 มี.ค. 51 23:12:13 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านจนจบรวดเดียวเลยค่ะ แอบเสียดายที่เป็นแค่เพื่อนนะคะ เพื่อนที่ดีขนาดนี้หาไม่ได้ง่ายๆเลยนะ ขอร่วมเล่นเกมด้วยนะคะ แต่ไม่เอารางวัลก็ได้ แค่อยากเดาด้วย เดาว่าน่าจะเป็นปิงปองนะ เพราะผู้หญิงชอบเล่าเรื่องให้คนใกล้ตัวฟังมากกว่าผู้ชาย แบบชอบมีคนช่วยคิดน่ะค่ะ แถมปิงปองเป็นคนดำเนินเรื่องด้วยก็น่าจะเป็นเรื่องของปิงปองนะ จากคุณ : มด - [ 14 มี.ค. 51 00:34:56 A:129.11.13.24 X: TicketID:169508 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ้าว คนเขียนตัดจบแล้ว คนอ่านอยากรู้ต่อว่าเจมส์จะตอบจดหมายว่ายังไง ้เล่นเกม ๆ ในเรื่องมีตัวเอกสองคน คนเขียนบอกว่ามาจากคนที่สนิทที่สุด ซึ่งขอเดาว่าเป็นเพื่อนสนิทมาก ๆ มั่วต่อไปว่าเพื่อนสนิทผู้ชายให้สนิทยังไงคงไม่เล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟังมากขนาดนี้ (เว้นในวงเหล้า) ผสมกับอ่านจากตอบคอมเมนท์ของคนเขียนแล้ว คนเขียนรู้จักทั้งสองคน แต่รู้จักนิสัยและพฤติการณ์รอบตัวของปิงปองมากกว่าแมกซ์ ปนเปไปกับปกติที่เราจะชอบทับถมเพื่อนมากกว่าส่งเสริม(เอ หรือเป็นนิสัยส่วนตัวของคนอ่านกันแน่) คนอ่านรู้แค่จะไม่เรียกเพื่อนว่าเจ้าชายขี่ม้าขาว เดี๋ยวเพื่อนเหลิง งั้นดำน้ำตอบไปเลยว่าปังคุงเอ๊ยปิงปองนั่นแหละเพื่อนสนิทคนเขียน ถ้าคำตอบออกมาตรงข้าม บอกได้เลยเหมือนกันว่าถึงจะสนิทกับแมกซ์มาก่อน แต่ทุกวันนี้คนเขียนก็สนิทกับปิงปอง(ผ่านการบอกเล่าของแมกซ์)ไปแล้ว ปล. ถ้ามาจากเรื่องจริง วานผู้เขียนมาเล่าต่อด้วยนะฮับ มิตรภาพดี ๆ ระหว่างเพื่อนอ่านแล้วมันยิ้มได้ตลอด (ตามประสาคนไม่ค่อยมีเพื่อน) จากคุณ : คนจร - [ 14 มี.ค. 51 02:25:55 A:58.9.187.194 X: TicketID:160892 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ฮ่าๆ เรียนว่าเจมส์ในตอนสุดท้ายด้วย อิอิ จากคุณ : waidhaya - [ 14 มี.ค. 51 09:48:50 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบมากเลยค่ะ แมกซ์ชอบมีอะไรคมๆ คราวที่แล้วก็เรื่องการเรียน คราวนี้เรื่องเวลา โดนใจอีกแล้ว ขอเดาว่าแมกซ์ค่ะ คาแรกเตอร์มีเอกลักษณ์ดี แอบเดาว่า คนเขียนอาจจะมีบางส่วนคล้ายปิงปอง แล้วน่าจะมีเพื่อนนิสัยประมาณแมกซ์ เห็นแล้วหมั่นไส้เลยเอามาแต่งเรื่องซะเลย อิอิอิ จากคุณ : Mneme (Mnemosyne) - [ 15 มี.ค. 51 12:53:58 ]

ความคิดเห็นที่ 14 จบดีจังค่ะ ดูเป็นเรื่องราวที่น่าจะเกิดขึ้นจริงๆ ในชีวิตได้ และก็เป็นความรู้สึกดีๆ ของช่วงวัยนี้ที่น่าเก็บไว้จริงๆ อยากได้หนังสือแต่ไม่ร่วมเล่นเกมดีกว่า อยู่เมืองไกลน่ะค่ะ เกรงใจ จากคุณ : The SoVo - [ 20 มี.ค. 51 11:39:36 ]