ความคิดเห็นที่ 1 10. โดมพิพากษา (ครึ่งแรก) ตะวันใกล้จะตกดินแล้วขณะที่ชายร่างสูงในชุดสีดำสนิทคนหนึ่งยืนนิ่งอยู่ริมระเบียงโล่งที่มีขอบกันตกสูงเพียงแค่ข้อเท้า แสงอาทิตย์สีส้มย้อมหลังคาปราสาทในเมืองหลวงกลายเป็นสีแดงสดราวกับโลหิต บุรุษผู้ยืนต้านลมอยู่บนยอดหอคอยสูง หลับตาลง ลางร้ายเช่นนั้นหรือ? เมื่อเขาลืมตาขึ้น อยู่ๆ จุดสีดำบนท้องฟ้ากลับมีขนาดใหญ่ขึ้นจนเห็นรูปร่างชัดเจน ดวงตาคมจัดของเขาพลันเปล่งประกาย พร้อมๆ กับเสียงตะโกนของทหารรักษาการณ์ “มีนกมา! ทางทิศใต้ สกัดไว้” “ไม่ต้อง!” เสียงจอมเทพดังสะเทือนลงมาจากยอดหอคอย “นั่นคือนกของศิษย์ข้า ปล่อยให้มันบินเข้ามา” วิษณุวัติสั่ง แล้วจึงว่าคาถาหนึ่ง เพียงครู่ร่างของเขาจึงมาปรากฏอีกครั้งที่ลานนกของมหาวิหาร เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเจ้าจึงไม่ได้รอคำสั่งอยู่ในปราสาทจันทรคราส จ้าวแห่งศิลาลัยนึกหวั่นอยู่ในใจ ขณะที่ศิษย์ตนกลับมาพร้อมกับลางร้าย.... ***** ห้องตัดสินความนั้นใหญ่เกินกว่าจะถูกเรียกว่าห้องธรรมดา ด้วยขนาดของมันน่าจะเรียกว่าเป็นโถงประชุมมากกว่า ห้องโถงรูปวงกลมปูด้วยแผ่นหินอ่อนสีขาวปนเขียว ผนังก็ประดับด้วยแผ่นหินสีขาวขุ่นและตกแต่งด้วยทองคำสลัก หลังคาโค้งเป็นรูปโดมทรงครึ่งวงกลมยกสูงจนคนที่ยืนอยู่ข้างล่างต้องแหงนคอขึ้นตั้งบ่า หากจะมองดูลวดลายจิตรกรรมที่วาดอยู่บนหลังคา ซึ่งเป็นเรื่องราวของท่านปากันต์จ้าวแห่งบาดาลผู้เกริกไกรในฤทธีที่สุดในแดนใต้ เพราะนอกจากจะเป็นผู้ก่อตั้งมายาเลแล้วท่านปากันต์ยังเป็นเทวาทิพาคนแรกแห่งแดนใต้ที่สามารถขึ้นถึงตำแหน่งโลกาธิปมณี ทันทีที่บุษบรรณที่ถูกขนาบข้างด้วยนายทหารสวมเกราะสะท้อนมนตราก้าวเข้ามาในที่ประชุม สรรพเสียงต่างๆ กลับเงียบลงในทันใด ทุกสายตาจ้องมองมาที่เธอเพียงคนเดียวในห้องนั้น บุษบรรณประจันหน้ากับเหล่าเทพที่สวมชุดคลุมสีแดงสดซึ่งนั่งกระจายกันอยู่บนที่นั่งชั้นแรกและชั้นสองของหอประชุม ในจำนวนนี้เธอเห็นหัสรังสีนั่งรวมอยู่ด้วย ส่วนที่นั่งชั้นที่สามเป็นตำแหน่งของผู้พิพากษาในชุดขาว เขานั่งประสานมือกันไว้ที่หน้าโต๊ะว่าความของตนเอง ส่วนที่ถัดขึ้นไปอีกชั้นหนึ่งเป็นบัลลังก์สีเขียวมรกตที่ยังคงว่างอยู่ บังลังก์ที่ควรจะถูกครอบครองโดยจ้าวทักษิณา เมื่อนายทหารประจำห้องตัดสินความตรวจดูความแข็งแรงและลงคาถาเพื่อป้องกันมนตราดีแล้ว จึงพากันถอยหลังออกไป ปล่อยให้เทพนักรบยืนอยู่เพียงลำพัง เทพที่สวมชุดคลุมสีขาวคาดแดงลุกขึ้นทำความเคารพต่อเหล่าคณะขุนนางจึงค่อยกล่าว “ข้าคือ วาริชแห่งวังมังกร ข้าหลวงใหญ่แห่งมายาเล จงบอกชื่อ และสถานะของตัวเจ้าออกมา” สายตาของเด็กสาวจ้องเขม็งไม่มีทีท่าแสดงถึงความหวาดกลัวแม้แต่น้อย เธอตอบต่อวาริช “ข้าคือบุษบรรณ แห่งป้อมนักล่า เทพนักรบแห่งภูระ” แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 51 19:22:02 จากคุณ : run saya - [ 14 มี.ค. 51 00:01:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เจ้ารู้หรือไม่ว่า เจ้าถูกนำตัวมายังสถานที่นี้ด้วยเหตุใด?” วาริชถาม “นั่นเป็นข้อหาที่พวกท่านตั้งขึ้นมาเอง ใครจะไปทราบได้” “สาวน้อยแห่งเผ่านักรบ เจ้าควรจะให้ความร่วมมือกับเรามากกว่านี้ มิฉะนั้นเจ้าอาจจะต้องได้รับโทษโดยยังไม่ทันได้มีการพิจารณา” ว่าแล้ว วาริชก็กล่าวต่ออย่างใจเย็น “ข้อแรกให้เจ้าตอบความจริงออกมา ทั้งสภาแห่งนี้จะเป็นพยานให้เจ้าเอง ไม่ต้องกลัวสิ่งใด ข้าจะคอยดูมิให้ใครมาทำร้ายเจ้าได้ เอาล่ะ เมื่อวันมหาฤกษ์ ครั้นเมื่อโลกาธิบดีฉลองคทาเทพ เจ้าและสาวกดำคนหนึ่ง มีเรื่องทะเลาะวิวาทกับท่านกัญหาใช่หรือไม่?” “นั่นเป็นเพราะมันหาเรื่อง...” ยังไม่ทันจบประโยค กลับมีเสียงโต้ตอบหนึ่งดังออกมาจากแถวผู้ร่วมฟังการพิจารณาคดี “นังตัวแสบ! ที่ลูกข้าต้องบาดเจ็บสาหัสเป็นตายเท่านกันก็เพราะเจ้าร่วมมือกันทำร้าย ท่านวาริชโปรดสั่งลงโทษมันอย่างหนัก!” ผู้พูดคืออดีตจ้าวแห่งบาดาลที่โดนปลดหลุดจากตำแหน่งกลางคัน เพราะไม่อาจใช้คทาแห่งบาดาลเมื่ออาวุธสุดยอดหนึ่งในสี่ของพิภพ คืนอำนาจสูงสุด เมื่อพูดจบเขาก็ก้มศีรษะลงซบหน้ากับฝ่ามือตนเอง พูดพร่ำถึงลูกชาย “ท่านป้อ...ท่านพี่ไม่ได้ตายเสียหน่อย และข้ายังอยู่นะ” ทายาทฝาแฝดอีกคนหนึ่งของกัญหา คือ ปัญจาป น้องชายที่มีร่างกายตุ้ยนุ้ย สมองไม่ค่อยไว เพราะจนป่านนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจว่า พ่อของเขาเสียใจอะไรนักหนา? อีกครั้งที่รอบห้องประชุมบังเกิดเสียงพึมพำไปทั่ว วาริชส่ายศีรษะช้าๆ แสร้งทำเป็นถอนใจก่อนจะพูดด้วยท่าทีที่คุกคามน้อยลง “แม่นางบุษบรรณ...ขอให้ตอบตามตรง การบุกรุกเขตศิลาลัยฝ่าฝืนการใช้เวทต้องห้าม ซ้ำยังเป็นช่วงที่มีการรักษาการณ์อย่างแน่นหนา ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะสามารถทำการลำพังได้เพียงคนเดียว” บุษบรรณนิ่งเงียบ ก่อนจะกล่าวอย่างเหลืออด “ก็ข้าไม่ได้ทำอะไร? จะให้ตอบอย่างไร?” ทันใดนั้น วาริชตบโต๊ะเสียงดัง “อย่าได้เฉไฉนอกเรื่อง ยอมรับมาเถอะว่าเจ้าเป็นสายให้สาวกดำ ให้เขามาทำร้ายกัญหาโดยการใช้เวทสายฟ้า” เมื่อวาริชพูดจบ บังเกิดเสียงดังเซ็งแซ่รอบห้องโถง หัสรังสีมองบรรยากาศรอบห้องอย่างพึงพอใจ.... เขาเพ่งมองไปที่บุษบรรณ จะว่าไป...ก็น่าเสียดายเหมือนกัน วาริชยังคงถามคำถามต่อไปโดยไม่ลดละ “ข้าได้ตรวจสอบมาแล้วว่า เขตเวทมนตร์ที่คลุมเมืองศิลาลัยไม่มีส่วนใดที่โดนทำลาย ฉะนั้นผู้ที่ลงมือสังหารย่อมมาจากคนใน...และผู้ที่สามารถใช้เวทพิฆาตนั้นย่อมเป็นพวกสาวกดำแห่งรัตติกาลอย่างแน่นอน” จากคุณ : run saya - [ 14 มี.ค. 51 00:04:43 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “พวกท่านดีแต่หาคนผิด ใยไม่ใส่ใจว่าเหตุใดเวทต้องห้ามจึงปรากฏได้” “นังตัวดี! เจ้ามีความผิดแสนสาหัสอยู่แล้ว ขืนยังปากแข็งอยู่เช่นนี้ ข้าจะส่งเจ้าเข้าแดนประหารเอง” วาริชประกาศก้อง หากทันใดนั้น “ช้าก่อน ทุกๆท่าน” เมื่อได้ยินเสียงห้ามและคนพูด วาริชถึงกับหยุดค้าง รวมไปถึงผู้ที่อยู่รอบห้องโถง เสียงไม้เท้าดังสะท้อนเป็นจังหวะ พร้อมกับร่างผอมที่เจ้าตัวพยายามอย่างเต็มกำลังเพื่อข่มอาการป่วยของตนเองไว้ หัสรังสีสะบัดศีรษะกลับจากอาการชะเง้อมอง จมร่างกับเก้าอี้ตนเองแน่น ราวกับอยากจะหายลับเข้าไปใต้พนักพิง ทิวากาลกระแอมขึ้นเบาๆ เส้นผมสีเทาสะท้อนแสงภายในโดมราวกับเทพแห่งแสงสว่างแลดูน่าเลื่อมใสอย่างบอกไม่ถูก แต่ถึงบัดนี้ก็ยังมีบางคนที่ไม่รู้ว่าความจริงทิวากาลคือสุริยเทพ ต่างพากันแปลกใจว่าเหตุใดฤษีพิการที่รับจ้างเขียนอักษรที่หอบันไดร้อยขั้นนั้นใยมีสิทธิมาปรากฏกายที่โดมพิพากษาได้โดยสะดวก เขากล่าวขอบใจมัสลินหญิงผู้ดูแล แล้วจึงก้าวขึ้นมายืนตรงหน้าแท่นของวาริชที่ยังงงๆ อยู่ “ท่านทิวา ข้าคิดว่าท่านไม่....” เสียงของเขาขาดหาย “ช่างเถอะ ท่านมาก็ดีแล้ว เรากำลังหารือเกี่ยวกับผู้ต้องหาของเรา” ทิวากาลมองไปยังบุษบรรณ เทพนักรบแห่งทิศเหนือ เขายิ้มให้เธอนิดหนึ่งอย่างให้กำลังใจและคล้ายจะบอกทางอ้อมว่าเข้ายืนอยู่ฝ่ายไหน เทพตะวันออกเผยมือไปยังเด็กสาว “ท่านจะบอกข้าหรือว่าสาวน้อยผู้น่ารักนี้ บังอาจร่วมมือทำร้ายท่านกัญหาแห่งสมุทราเช่นนั้นหรือ?” วาริชถอนหายใจยาว “ข้ารู้ว่ามันไม่น่าเชื่อ แต่ว่าเราพบหลักฐานที่ทำให้แน่ใจว่า เธอเกี่ยวข้องกับการผู้ใช้เวทสังหาร” “เรื่องนั้นคือ?” “เราให้เทพตุลาการเป็นผู้ตรวจสอบการใช้เวท ก็พบว่าเขตมนต์ครอบเมืองหลวงมิได้มีส่วนใดโดนทำลาย คนร้ายน่าจะเป็นคนในศิลาลัยเอง รวมทั้งลักษณะที่เกิดขึ้น และผลการตรวจสอบจากหอหลวงก็ระบุว่าคนอื่นๆ ที่เสียชีวิต ตายด้วยการใช้เวทสายฟ้าที่ทรงพลังอย่างยิ่ง จนทำให้ร่างกายฉีกขาดเป็นชิ้นๆ” ทิวากาลพยักหน้า “เข้าใจล่ะ ท่านจึงคิดเหมาเอาว่าผู้ที่ใช้เวทพิฆาตนั้นคือคนของแดนตะวันตก ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่สาวกดำมีเหตุวิวาทกับกัญหาพอดี...ช่างประจวบเหมาะดีแท้” บุษบรรณทำท่าจะอ้าปากเถียง หากเทพตะวันออกรีบชิงตัดหน้าเสียก่อน “แต่ทว่าข้าพบข้อบกพร่องอย่างหนึ่ง” ช่วงแว่บหนึ่ง นัยน์ตาโศกของทิวากาลฉายแววแห่งความรื่นเริง ราวกับกำลังจะเตรียมฉลองบางอย่าง จากคุณ : run saya - [ 14 มี.ค. 51 00:06:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “จะมีได้อย่างไร ท่านก็รู้...ใครๆก็รู้ บุษบรรณน้อยของเราไม่อาจใช้มนต์ประหลาดวิปริตนี้ได้ นอกจากแดนตะวันตก รึท่านจะมีข้อพิสูจน์อื่น” “แสดงว่าหากข้าพิสูจน์ได้ว่า อาจมีบุคคลอื่นร่ายเวทเช่นเดียวกันนี้และลอบทำร้ายกัญหาเพื่อโยนความผิดให้สาวกดำ ท่านจะยอมปล่อยเธอหรือไม่?” วาริชขมวดคิ้ว ชั่วแว่บหนึ่งเขามองขึ้นไปยังหัสรังสี คล้ายขอความเห็น หากฝ่ายนั้นเองก็ดูเหมือนไม่เข้าใจการกระทำของลุงของเขาเช่นกัน ดูไปแล้วว่าที่จ้าวแห่งวังตะวันออก อยากจะลุกหนีออกไปจากห้องตัดสินความนั้นด้วยซ้ำ ความจริงทั้งสองคนนี้ไม่ได้ต้องการลงโทษบุษบรรณเลย วาริชย่อมไม่เสี่ยงกับการเป็นศัตรูกับเทพนักรบนับพันที่กระจายตัวอยู่รอบบุราทิศ  เพราะเมื่อเกิดเรื่องกับเทพนักรบตระกูลหนึ่ง สายตระกูลที่เหลือจะรวมตัวกันไม่ยาก เทพนักรบเพียงตระกูลเดียวอาจไม่ร้ายกาจอะไรนัก แต่หากเผ่าทั้งหมดรวมตัวกันเมื่อไหร่.... แม้กองทัพจากศิลาลัยยังต้องคิดหนัก ที่เสี่ยงยอมจับตัวเธอมาก็เพียงเพื่อบังคับให้สาวกดำยอมเปิดเผยตัวเท่านั้น แต่เหตุใดผู้ที่ก้าวเข้ามากลับเป็นท่านทิวากาลแห่งตะวันออก ผู้ที่เขาไม่เคยคิดจะเป็นศัตรูแม้แต่น้อย หากในที่สุดวาริชยอมเสี่ยง “แน่นอน” เมื่อได้ยินเช่นนั้นทิวากาลหันไปสั่งหญิงรับใช้ “มัสลิน ช่วยข้า...” เขาพูดพลางเปลื้องเสื้อคลุมคลุกฝุ่นแสนสกปรกตัวนอกออก เธอถึงกับตัวสั่นหน้าซีดเผือด ไม่ยอมก้าวทำตามคำสั่งอย่างปกติ เมื่อไม่เห็นว่ามัสลินไม่ได้ปฏิบัติตาม ผู้เป็นนายจึงเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาเธอเอง แล้ววางไม้เท้าของตนลงบนพื้นห้อง เมื่อไม้เท้าผลัดหลุดจากมือ ร่างที่เคยงองุ้มไร้สง่า พลันยืดกายขึ้น อาการไอของเขาก็หายสนิท น้ำเสียงก้องกังวาลดุจเทพที่มีฤทธี “ท่านทั้งหลายจงดูข้า” เขากล่าวพลางยืดแขนทั้งสองข้างออกมานอกลำตัว ทันใดนั้นพลันบังเกิดสายฟ้าร้องกัมปนาทสนั่นหวั่นไหวขึ้นเหนือโดมพิพากษา หมู่เมฆดำทะมึนก่อตัวขึ้นกลางมหานคร ก่อนที่สายฟ้าหลายลำจะสำแดงเดชผ่านเข้ามาทางช่องว่างของอาคารในทุกทิศทาง ชาวเทพหลายคนถึงกับส่งเสียงร้องลั่น และทำท่าจะวิ่งหนีเตลิด เมื่อเห็นเวทสายฟ้าจากทุกสายมุ่งตรงมายังโถงกลางห้อง หากทิวากาลยังยืนปักหลักมั่น เขากางแขนออกทั้งสองข้าง กำปั้นอันสั่นเทานั้นกำสายพลังงานที่เกิดจากร่ายมหาเวทที่พร้อมจะระเบิดหรือทำลายอะไรที่ขวางหน้าอยู่ก็ตาม เทพตะวันออกตรึงสายอัสนีไว้เช่นนั้นเพื่อให้คนรอบห้องโถงประจักษ์แก่สายตา หัสรังสีผุดลุกขึ้นยืนด้วยความคาดไม่ถึง นี่เองหรือสาเหตุอาการป่วยแทบปางตายของท่านลุง.... ท่านสามารถใช้คาถาแห่งตะวันตก พลังด้านตรงข้ามที่เกิดขึ้นทำให้เกิดอาการต่อต้านที่ส่งผลต่อสภาพร่างกายภายนอก แต่เหตุใดกัน?.... จากคุณ : run saya - [ 14 มี.ค. 51 00:08:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หากทิวากาลก็คงเวทสายฟ้าไว้ไม่ได้นาน เขาจึงตัดสินใจสลายสายฟ้าที่เรียกมา บรรยากาศบิดเบี้ยวจึงสูญสิ้นไปด้วย ทิวากาลแห่งตะวันออกมองไปรอบห้อง ก่อนจะหยุดลงตรงหน้าวาริชอย่างท้าทาย เหงื่อชื้นผุดขึ้นเต็มฝ่ามือของวาริช เขาพูดตะกุกตะกัก “ทะ...ทหาร...แห่งบาดาล” เขาหยุดนิ่งนิดหนึ่งก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงแหบแห้งจนแทบจับใจความไม่ได้ “จับตัวท่านทิวากาลแห่งตะวันออก ในข้อหาละเมิดใช้เวทพิฆาต...” ในขณะที่วาริชกำลังสั่งจับทิวากาล จุดสีดำที่ปรากฏขึ้นหลังบานหน้าต่างขนาดใหญ่ของห้องพิพากษานั้นตรงกับด้านหลังเหนือศีรษะของวาริชพอดิบพอดี ในช่วงแรกทุกคนไม่ได้สังเกต ต่อแต่เมื่อจุดสีดำนั้นขยายโครงร่างใหญ่ขึ้น ผู้คนรอบห้องโถงก็เกิดอาการระส่ำระสาย พลางชี้นิ้วไปยังเงาวัตถุประหลาดด้านหลังของกระจกสีที่แกะเป็นรูปดวงตาขนาดใหญ่ เสียงหวีดร้องดังระงมอีกครั้งเมื่อกระจกสีแตกดังเปรื่อง เศษแก้วหลากสีปลิวว่อนเข้ามาในห้องโถง ผู้คนต่างวิ่งหนีเอาตัวรอด มีเพียงวาริช และคนไม่กี่คนเท่านั้นที่ยังยืนมองด้วยภาวะตะลึงงัน มังกรบินทะลุผืนหน้าต่างใหญ่และบินรอบห้องโถงคล้ายกำลังประเมินสถานการณ์ เมื่อวาริชเงยหน้าขึ้น และเห็นอุดากันมังกรบินของไทรา เขาจึงตวาด “บังอาจนัก! เป็นแค่เพียงเทพพิทักษ์บาดาล กล้าทำการอุกอาจเพียงนี้เชียวหรือ” เมื่อสิ้นคำของข้าหลวงใหญ่ คนบนหลังมังกรกล่าวเวทออกมาประโยคหนึ่ง และแล้วสายฟ้าเส้นหนึ่งก็ฟาดเปรี้ยงลงมากลางโดมพิพากษา เส้นพลังงานทำลายหลังคาโดมจนเป็นช่องโหว่ราวกับมีมหาวายุทะลวงเข้ามา สายอัศนิเวทที่เกิดขึ้นแผลงฤทธิ์จนคนในห้องโถงล้มระเนระนาดต่างส่งเสียงหวีดร้องด้วยความกลัว เพราะผู้ที่เรียกสายฟ้ามาไม่ได้เรียกมาแค่ข่มขวัญ... แม้กระทั่งวาริชเองยังถูกอัดกระเด็นจนร่างเขาลอยละลิ่วกระแทกกับผนังด้านหลังจนจุกแอ้ก หัวสมองมึนชาราวกับโดนกระบองยักษ์ฟาดด้วยความแรง เวทสายฟ้านั้นมีฤทธิรนอย่างมากถึงขนาดทำเอาหัสรังสีที่แม้จะเอ่ยเวทเกราะแสงป้องกันได้ทัน หากทว่าร่างก็ยังผลัดตกจากเก้าอี้ลงไปนั่งก้นจ้ำเป้าอยู่บนพื้น คนที่เหลือต่างกันแย่งกรูออกจากห้องประชุม ในทีนี้ปัญจาป เผ่นแน่บไปก่อนใครเพื่อน พร้อมกับตะโกนโหวกเหวกฟังไม่ได้ศัพท์ เมื่ออัศนิเวทสงบลง แขกที่ไม่ได้รับเชิญจึงสั่งให้มังกรร่อนลงกลางห้อง รองเท้าหุ้มข้อสีดำกระทบกับพื้นหินของโดมพิพากษา เจ้าของมังกรไม่ได้กระโดดลงมาจากหลังอุดากันซึ่งเป็นเอกลักษณ์การลงมังกรของเหล่าอัศวินแห่งบาดาล หากค่อยๆ เดินอ้อมมังกรบินที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่กลางห้องโถง แสงที่ส่องผ่านเข้ามาทางช่องกระจกที่แตก ทำให้เงากระทบแลดูผิดเพี้ยน แต่ถึงกระนั้นมันก็สว่างพอที่จะกระทบใบหน้าของแขกที่ไม่ได้รับเชิญ สิ่งเดียวที่ทำให้คนผู้นี้เหมือนกับไทราคือหมวกเหล็กของอัศวินแห่งบาดาล เมื่อเจ้าตัวถอดมันออกจึงเห็น เส้นผมสีเงินอมทองยาวระต้นคอ และสะบัดตามแรงลมที่พัดมาทางบานหน้าต่างที่แตกละเอียด ร่างผอมสวมเครื่องแบบของผู้บังคับนกศึกแห่งปราสาทตะวันตก ตราจันทรคราสที่ถูกหักครึ่งกำลังสะท้อนแสงจรัส ดวงตาสีเงินทอประกายวาว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าตัวกำลังอยู่ในสภาพอารมณ์เช่นไร แม้อีกฝ่ายจะคืนร่างสู่สาวกดำแห่งปราสาทจันทรคราสตามเดิม ถึงจะดูแตกต่างไปบ้างจากที่เคยเห็น หากทิวากาลก็คิดว่าตนจำคนไม่ผิดแน่นอน “....รามิต” เขากล่าว “เจ้ากลับมาทำไม?” ***** ตบท้ายบท : เข้ามาแบบเท่ห์สุดขีดอย่างนี้จะเป็นใครไม่ได้นอกจาก...ใช่ค่ะ รามิตนี่เอง (ค่อยดูเป็นพระเอกหน่อยไหม?) ส่วนมันมาได้อย่างไร แล้วคนที่ศิลาลัยเล่า? รออ่านครึ่งหลังนะคะ ต่อแต่บทนี้ไปเนื้อเรื่องจะเริ่มคูณสองแล้วค่ะ และจะได้พานักอ่านเข้าสู่ธีม ‘อศิรวิษ’ (ผู้มีเขี้ยวพิษ) เสียที... แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 51 22:09:51 จากคุณ : run saya - [ 14 มี.ค. 51 00:19:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทนี้ รามิตค่อยสมเป็นพระเอกขึ้นมาหน่อย ส่วนมากเห็นแต่บทเก็บกด จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 14 มี.ค. 51 05:08:44 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รามิตเท่ห์ชะมัดเลยตอนนี้ ท่าทางจะห่วงบุษบรรณมากเลยนะเนี่ย อิอิ (หรือที่มานี่มีจุดประสงค์อย่างอื่นด้วยหว่า) แต่ไงซะก็เชื่อว่ารามิตคู่กับบุษบรรณ ปูพื้นเรื่องมาขนาดนี้แล้ว(ถ้าคนเขียนไม่เปลี่ยนพล็อตไปซะก่อน อิอิ) จากคุณ : Nobody's waiting for me - [ 14 มี.ค. 51 08:05:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผมว่าคู่กะไทรามากกว่าน้า คุณNobody's waiting for me จากคุณ : ลูนาติก - [ 14 มี.ค. 51 14:06:21 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^ ^ ^ รู้สึกว่าไทราจะอายุมากกว่ารามิตรึเปล่าคะ เห็นว่าอายุพอ ๆ กับวาลา แหม...แต่ไงซะก็ลุ้นอยากให้รามิตคู่กับบุษบรรณน่ะ เป็นห่วงเป็นใยกันซะขนาดนี้มาัตั้งแต่ภาคแรกแล้ว ^^ จากคุณ : Nobody's waiting for me - [ 14 มี.ค. 51 17:25:24 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สลับตัวกัน 55+ แล้วอย่างนี้ทางไทราอาจจะแย่กว่าก็ได้นะ ลูกศิษย์คนโปรดไม่ได้กลับมาอย่างที่คิด... จากคุณ : Caje - [ 14 มี.ค. 51 19:09:54 ]

ความคิดเห็นที่ 11 รามิตโผล่มาอย่างเท่ กลับมาตามบทพระเอกแท้ๆเลยนะเนี่ย... ว่าแต่ไทรากลับไปหาป๋าแทนรามิตหรือเปล่าคะเนี่ย ระวังป๋ากัด เอ๊ย! ดุแทนรามิตนะ จากคุณ : Ezel - [ 14 มี.ค. 51 19:27:20 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อืมม์..ครับ รามิตโผล่มาแบบนี้ ค่อยดูเท่ห์หน่อย โผล่มาแบสะเปะสะปะก็ไม่ค่อยเท่ห์ บุษบรรณ ที่จริงอยากให้เธอโสดตลอดเรื่องครับ (แบบว่าหวงๆๆก๊าก...ขนาดตัวละครยังหวงคนอะไรวุยเรา) แต่ถ้าเป็นรามิตล่ะก้อ พอตักใจยกให้ครับ อิอิ อืมม์ ตรงนี้แปลกๆไหมครับ ผมอ่านแล้วรู้สึกแปลกๆนะ ".....ปล่อยให้มันบินเข้ามา” วิษณุวัติสั่ง แล้วจึงว่าคาถาหนึ่ง ......." ผมอาจคิดมากเพราะรู้สึกแปลกๆตรงที่ว่า จึงว่าคาถาหนึ่ง นั่นล่ะครับ หมายถึงคาถาบทหนึ่ง  คาถาเร่องหนึ่ง หรือคาถาที่มีชื่อว่า"หนึ่ง"หรือคาถาท่อนหนึ่ง หรือคาถาหนึ่งพยางค์ (ไม่น่าเป็นไปได้  อิอิ)  และว่าที่ว่าน่ะว่าแบบพึมพำ หรือร่ายอยู่ในใจหรือว่าเสียงดังๆ....หรือว่าแบบกระซิบกระซาบ เผ่นล่ะคร๊าบ......เจ้าของเรื่องคว้ามีดอิโต้มาแล้ว ช่วยด้วย........... แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 51 08:26:04 จากคุณ : Psycho man - [ 16 มี.ค. 51 08:25:26 ]

ความคิดเห็นที่ 13 รามิตโผล่มาซะเทห์เลย ค่อยเหมือนพระเอกขึ้นหน่อย ไทราก็คงไปหาป๋าแทนสินะ แบบนี้ไทราแย่แน่เลย>0< จากคุณ : kailia - [ 17 มี.ค. 51 10:50:29 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ทิวากาลลงทุนมากมาย ต้องซับซ้อนเป็นแน่ จากคุณ : scottie - [ 18 มี.ค. 51 23:11:55 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาอย่างพระเอก เข้าท่าเน้อ ... มาตามอ่านครบทุกตอนแล้วค่ะ จากคุณ : Hexi - [ 21 มี.ค. 51 20:13:44 ]