ความคิดเห็นที่ 1 ในแสงสลัว  ฉันเห็นดวงหน้าคุ้นตานั้นเปิดยิ้มกว้าง  เขาดูไม่เปลี่ยนไปนัก  แม้จะอยู่ในวัยใกล้สี่สิบเต็มที  รูปร่างยังคงสูงโปร่ง  แม้จะเจ้าเนื้อขึ้นเล็กน้อย  แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นอ้วนลงพุง  และดวงหน้าคมคายนั้นก็ยังมีรอยละมุน  ใจดีอยู่เหมือนเดิม  มีเพียงผิวที่ขาวขึ้นบ้าง  คงเป็นเพราะห่างหายจากการคุมกำลังออกฝึกในภาคสนาม  มาทำงานนั่งโต๊ะอย่างนายทหารอาวุโสส่วนมาก "พี่ขอโทษ  นึกว่าจะไม่ได้เจอกันซะแล้ว"  ประโยคแรกของเขากลับเป็นอย่างนั้น  "น้องปิ่นเปลี่ยนไปเยอะ  พี่เจอที่อื่นคงจำไม่ได้" น่าแปลกที่สายตายิ้มๆ ของเขากลับทำให้ฉันนึกกระดากขึ้นมาเป็นครั้งแรก "สวยขึ้นหรือสวยลงล่ะคะ  ที่ว่าจำไม่ได้"  ฉันทำหน้าทะเล้น  ทั้งที่หัวใจเต้นผิดจังหวะขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้ พี่กริชหัวเราะ  เมื่อพาฉันไปดูกิ่งตอนของมะม่วงที่อยู่ในถุงดำ  วางพิงผนังโรงรถเอาไว้เรียบร้อย  ก่อนจะเดินนำฉันไปนั่งลงที่ม้าหินตัวเก่าใต้ซุ้มไม้หอม "สวยขึ้นสิ"  เขาทำเสียงเรื่อยๆ พอกับสายตายิ้มๆ อีก "เมื่อก่อนก็สวยอยู่แล้ว  ไม่งั้นหนุ่มๆ จะเยอะจนหัวกระไดไม่แห้งเหรอ.."  เขาลากเสียง  "เสียแต่ขี้วีนไปหน่อย" "โอ๊ย"  ฉันร้อง  "ขี้วีนนี่ไม่เคยมี  แต่เรื่องสวยนี่คงสวยแน่ๆ ล่ะค่ะ  ก็พี่กริชเล่นมาทุกวัน  หัวกระไดไม่แห้งเหมือนกัน" หลุดปากออกไปแล้วก็ตกใจ  เพราะเมื่อได้ยินประโยคนั้นของตัวเอง  ฉันก็ชะงักไปเหมือนกัน แต่ดูอีกฝ่ายจะไม่ได้ใส่ใจกับท่าทีของฉัน  เขาเพียงถามยิ้มๆ ต่อไปตามเดิม "น้องปิ่นขับรถมาเอง  แล้วคืนนี้จะพักที่ไหน" "ยังไม่รู้เลยค่ะ"  ฉันยักไหล่  หัวเราะกับความชุ่ยของตัวเอง  "ก็คงบ้านเพื่อนซักคนนึงในเมือง  โทรไปชวนกินข้าวไว้หลายคนแล้วล่ะค่ะ  คงมีใครใจดีให้นอนซักบ้าน  ถ้าไม่มีก็กลับกรุงเทพ  แค่นี้เอง  ขับไม่ถึงสามชม." "นอนที่นี่ก็ได้"  พี่กริชบอกอย่างปกติที่สุด  "คืนนี้พี่จะออกไป..ที่อื่น..พอดี" ฉันกะพริบตา  แต่ก็พยายามยิ้มให้เหมือนเดิม "ได้ไงเล่า  น่าเกลียดตาย  แฟนพี่กริชจะว่ายังไง" "พี่ล้อเล่นน่ะ"  เขากลับบอกยิ้มๆ  แววตาไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย  "แต่พี่ไม่อยากให้น้องปิ่นขับรถกลับคนเดียว  ถนนกำลังซ่อม  อันตราย" "แหม  อย่าเฉไฉ  ตอบคำถามให้ครบก่อนสิคะ"  ฉันไม่ยอมให้เขาเปลี่ยนเรื่อง  "แฟน  ไม่สิ  ภรรยาพี่กริชล่ะ" เนิ่นนาน  กว่าเขาจะเปิดรอยยิ้มบางๆ  ตอบด้วยคำตอบที่ฉันนึกไม่ถึง "พี่ยังไม่ได้แต่งงาน"  เสียงเขาไม่เปลี่ยนไปแม้แต่นิดเดียว "ฮ้า  ไม่เชื่อหรอก"  ฉันเบิกตากว้าง  ทำเสียงรู้ทัน  "งั้นก็คง  มีกิ๊กทั่วไปหมดแต่ไม่ยอมแต่งซะที  ใช่มั้ยล่ะ"   พี่กริชกลับไม่หัวเราะอย่างที่ฉันคิด  หากมองหน้าฉันอยู่อึดใจใหญ่  กว่าจะเบนสายตาออกไป  ระบายลมหายใจแผ่วเบา "ก็..ไม่มีหรอกกิ๊ก  แต่..พี่คงไม่แต่งงาน" เงียบ  ไม่มีคำอธิบายใดๆ จากเขาอีก  ฉันมองตามสายตาเขาไปในความมืดของสนามหญ้า  โน่นจำปีใหญ่ต้นเก่าที่มุมรั้ว  ยังคงออกดอกขาว  กระจายกลีบพร่างพรูอยู่ใต้ต้น  ส่งกลิ่นหอมเย็นๆ โชยมาตามลม  โน่นกุหลาบมอญสีชมพู  ถูกตัดแต่งเป็นพุ่มใหญ่สวยงามอยู่กลางสวนหย่อม  ออกดอกระดะ  โน่นเข็มแสด  ปลูกเป็นแนวยาวตลอดรั้วข้างบ้าน  ให้ดอกสีสดหนาแน่นจนแทบไม่เห็นใบ  เป็นระเบียบเท่ากันตลอดแนว  แสดงถึงความเอาใจใส่อย่างดีของเจ้าของบ้าน ทุกอย่างรอบตัวเหมือนเดิม  เหมือนจนเกินไป.. เหมือนจนราวกับเวลาได้หยุดนิ่ง  หยุดอยู่ที่วันวานที่ฉันเคยอยู่ที่นี่  วันที่ฉันยังเป็นเด็กมัธยมผูกคอซอง  และพี่กริชก็ยังเป็น "พี่หมวด" ของฉัน  ความเข้าใจบางประการรัวรางขึ้นมาเฉยๆ.. "ทำไมบ้านนี้ถึงเหมือนเดิมขนาดนี้ล่ะ  พี่กริช"  ฉันถามเสียงเบา  ทั้งที่บอกไม่ถูกเหมือนกันว่า  ฉันอยากได้ยินคำตอบนั้นจริงๆ หรือไม่  แต่ก็รู้ดีนั่นแหละว่า  ยังไงเขาก็ต้องตอบฉันอยู่ดี.. เขาไม่ได้หันกลับมามองฉันด้วยซ้ำ  เมื่อตอบเสียงเรื่อยๆ เหมือนเดิม "พี่ชอบบ้านนี้  อยากให้มันเหมือนเดิม  เหมือน..ตอนที่น้องปิ่นอยู่ที่นี่" "นั่นแหละ  ทำไม"  เสียงฉันเหมือนเด็กหญิงคนเก่า  ยามที่ร่ำร้องจะเอาอะไรให้ได้ ไม่มีคำตอบจากเขา  นอกจากเสียงทอดถอน "พี่กริช.." ฉันลากเสียงหนักๆ อย่างคาดคั้น "เพราะพี่อยากให้.."  ในที่สุดเขาก็ตอบเสียงเบา  "ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่น้องปิ่นกลับมา  มันก็ยังเป็นบ้านของน้องปิ่นอยู่เหมือนเดิมน่ะสิ" "พี่กริช !"   เสียงอุทานของฉันรวมเอาหลากหลายความรู้สึกไว้ด้วยกัน  ทั้งแปลกใจ  คาดไม่ถึง  ตื่นเต้น  และสุดท้าย  คือความซาบซึ้งใจ เขาหันกลับมาสบตาฉันจนได้  แววตาเขาไม่ได้บอกอะไรสักนิด  นอกจากความเอ็นดูและห่วงใยที่ฉายชัดเช่นเดิม "แต่พี่เคยคิดว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว  คิดว่าน้องปิ่นคงไม่กลับมาอยู่เมืองไทย" "พี่กริช.."  เสียงฉันแหบแห้ง  "พี่กริชคิดว่าปิ่นจะไม่กลับมา  แต่ก็เก็บบ้านนี้ไว้เหมือนเดิม  เพื่ออะไรกันคะ" เป็นครั้งแรกที่ดวงตาเขาฉายแววลึกซึ้งที่ฉันไม่เคยเห็น  แต่ก็เพียงแวบเดียว  ก่อนจะกลับไปเป็นพี่กริชคนเดิม "ความสุขของคนเราไม่เหมือนกัน  ในเมื่อความสุขของพี่คือการเก็บมันเอาไว้อย่างนี้  แล้วน้องปิ่นคิดว่าพี่ควรจะทำลายความสุขของตัวเองลง  เพียงเพราะรู้ว่าน้องปิ่นจะไม่กลับมาน่ะหรือ.." "ทำไมพี่กริชไม่เคยบอกปิ่น"  เสียงฉันกล่าวหา  ทั้งที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะกล่าวหาเขาไปทำไม  ก็ฉันเองมิใช่หรือ  ที่ไม่คิดจะมาพบปะเขาจริงๆ จังๆ เสียที  ทั้งที่ก็ผ่านมาแถวนี้หลายครั้ง นาน  กว่าฝ่ายนั้นจะยอมเปิดปาก  ดูเขาไม่อยากพูดนักหรอก  แต่คงกลัวฉันจะลงไปดิ้นเร่าๆ จะเอาให้ได้ตามเคย "บอกแล้วได้อะไร"  เขาทำหน้ายิ้มๆ เหมือนเคย  "ไม่ว่าจะบอกหรือไม่บอก  ผลลัพธ์มันก็เหมือนเดิม  แต่การไม่บอกน่าจะเป็นการรักษาความทรงจำที่ดีระหว่างเราเอาไว้ได้มากกว่า  จริงไหม" "พี่กริชคิดไปเอง  คิดไปเองทั้งนั้น"  ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงโมโหได้มากมายขนาดนี้  แต่ถึงอย่างนั้น  คำพูดที่พรั่งพรูเป็นน้ำไหลไฟดับนั้นก็ยังไม่ทันกับกระแสความคิดที่ไหลบ่ารุนแรงอยู่ดี  ฉันต้องห้ามตัวเองเต็มที่ไม่ให้ปราดเข้าไปทุบเขาหนักๆ อย่างที่เคยชอบทำยามไม่ได้ดั่งใจ "พี่กริชเคยพยายามหรือยัง  เคยพยายามจะบอกให้ปิ่นเข้าใจบ้างหรือยังคะ  ปิ่นไม่เคยรู้อะไรเลย  ไม่เคยเลย.." "น้องปิ่นรู้  แต่พยายามไม่รับรู้ต่างหาก"  น่าแปลกที่สีหน้ายิ้มๆ ของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย  "น้องปิ่นไม่ใช่คนโง่  ทำไมจะดูพี่ไม่ออก  แต่น้องปิ่นไม่สนใจ  ไม่รับรู้เองต่างหาก.." "ไม่จริง.."  ฉันยังพยายามเถียง "โอเค  พี่ยอมแพ้"  สุดท้ายเขาก็ยังยอมตามใจฉันเหมือนเคย  เมื่อทำเสียงปลอบประโลม  "ช่างเถอะ  มันผ่านไปแล้ว  ตอนนี้เราก็ได้เจอกันแล้วไงล่ะ" ฉันถอนใจยาว  ในที่สุดโทสะรุนแรงของฉันก็สงบลงด้วยเสียงอ่อนๆ แววตายิ้มๆ ของเขาอีกครั้ง "เล่าให้พี่ฟังดีกว่าว่าน้องปิ่นไปทำอะไรมาบ้าง" "เรื่องเมื่อกี๊ยังไม่เคลียร์เลย"  ฉันทำเสียงสะบัด "ยังไม่เคลียร์ได้ไง  ก็เราก็รู้สิ่งที่พี่อยากบอกแล้วไม่ใช่หรือ"  เขากลับถามเสียอย่างนั้น "พี่กริชไม่อยากรู้คำตอบรึไงเล่า"  ฉันค้อนเขาเข้าให้ "พี่แค่อยากให้น้องปิ่นรู้  แต่ไม่ได้ต้องการคำตอบ"  พี่กริชหัวเราะเมื่อฉันค้อนอีกครั้ง "เอาน่า  เวลามีน้อย  นี่ก็มืดแล้ว"  เขายังใจเย็นได้อย่างไม่น่าเชื่อ  ก้มลงดูนาฬิกา  แต่ก็ไม่ได้บอกฉันว่าจะรีบไปไหน "ไหนเล่าสิว่าทำไมไม่ผ่านมาแถวนี้เลย" "ปิ่นไปเรียนที่เมกานะคะ  ไม่ใช่ยโสธร  จะได้ต้องผ่านเมืองนี้บ่อยๆ"  ฉันกลับไปเป็นฉันคนเดิมที่พูดจายียวนเขาอยู่ทุกประโยค  และเขาก็หัวเราะขันในแบบเดิม "กลับมาเยี่ยมบ้านบ้างหรือเปล่า" "กลับสิคะ  บางทีก็มาแถวนี้ด้วย  แต่ไม่ได้มาในค่ายซะที"  ฉันรีบออกตัวก่อนจะถูกเขากล่าวโทษ  "ปิ่นนึกว่าพี่กริชย้ายไปแล้วด้วยซ้ำ  พ่อไม่เคยพูดถึงเลย" "ท่านไม่พูดหรอก"  สีหน้าพี่กริชยังคงยิ้มละไม  ทั้งที่ประโยคต่อไปทำให้ฉันสะดุ้งวาบ  "เพราะท่านรู้น่ะสิว่าพี่คิดยังไงกับน้องปิ่น  อย่างที่น้องปิ่นบอกว่าไม่เคยรู้นั่นแหละ" (มีต่อค่ะ) จากคุณ : โยษิตา - [ 14 มี.ค. 51 20:57:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "ปิ่นไม่รู้จริงๆ"  เสียงฉันชักไม่มั่นคงนัก  เอาเข้าจริงฉันก็เริ่มไม่แน่ใจเสียแล้วว่าฉันเคยรับรู้ความรู้สึกเหล่านี้บ้างหรือไม่ จะพูดว่าเข้าใจทั้งหมด  ก็คงพูดได้ไม่เต็มปาก  แต่จะพูดว่าไม่รู้อะไรเลย  ก็ไม่ใช่อีกนั่นแหละ  เพราะฉันก็เคยสังเกตเห็นความไม่สบอารมณ์ของเขา  ยามที่ฉันคุยอวดเรื่องบรรดาหนุ่มๆ ของฉัน คงเป็นฉันเองที่ไม่อยากยอมรับ  และผลักไสไล่ส่งความรู้สึกนั้นออกไป  ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม  แต่เมื่อถึงวันนี้  เมื่อนั่งอยู่ตรงหน้าเขา  ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้เสียแล้วว่า  ความรู้สึกนั้นเคยมีอยู่จริง  และฉันก็เคยรับรู้มันได้จริง  แม้จะเพียงเลือนราง "น้องปิ่นจะกลับมาอยู่เมืองไทยแล้วหรือ"  เขาถามไปอีกเรื่อง  คลับคล้ายไม่ติดใจในเรื่องพี่พูดกันอยู่อีก "ยังไม่รู้เลยค่ะ"  ฉันยกมือขึ้นลูบหน้าอย่างเผลอๆ  รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาอย่างกะทันหัน  "ปิ่นเพิ่งออกจากงาน  กำลังเซ็งหลายๆ อย่างด้วย  เลยกะว่าจะกลับมาพักผ่อนซักระยะ  แล้วค่อยคิดว่าจะเอาไงต่อไป"  ฉันเบ้หน้าก่อนจะบ่นต่อ   "แต่พ่อก็จะให้กลับมาทำงานในไทยท่าเดียว  จนปิ่นขี้เกียจจะเถียงด้วยแล้ว" "พี่ชายน้องปิ่นก็ไปอยู่เมืองนอกกันหมด  ท่านรองคงเหงา  อยากให้น้องปิ่นกลับมาอยู่บ้านซักคน"  พี่กริชทำเสียงอ่อนๆ เหมือนที่เคยเปิดอบรมฉันในยามเป็นเด็ก "แหม  ก็ยังมียายปุ่นอีกคน"  ฉันหมายถึงน้องสาวคนสุดท้อง  ที่ยังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย  "ทำไมจะต้องมาเจาะจงเอาปิ่นด้วยก็ไม่รู้" เขาเพียงแต่หัวเราะเบาๆ โดยไม่ตอบ  และฉันก็บอกตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าเหตุใดจึงหลุดปากถาม  ในสิ่งที่ไม่ควรถาม "พี่กริชล่ะ  ไม่อยากให้ปิ่นกลับมาอยู่เมืองไทยบ้างเหรอ.." สายตาลึกซึ้งของเขาที่มองตรงมา  ทำให้ฉันหยุดปากได้ในทันที "ถ้าน้องปิ่นอยากกลับมา  พี่ก็อยากให้กลับมา" "พูดอะไรฟังไม่รู้เรื่อง"  ฉันบ่นโดยไม่กล้าสบตาเขาอีกต่อไป  "เมื่อก่อนพี่กริชไม่เห็นเคยพูดอะไรที่ต้องแปลไทยเป็นไทยอย่างนี้เลย" "ก็แปลว่า  พี่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของน้องปิ่นทุกอย่าง  เหมือนเมื่อก่อนไงล่ะ"   ง่ายๆ สั้นๆ แค่นี้แหละ  แต่พี่กริชก็พูดได้อ่อนโยนจนฉันตอบไม่ถูก  ในท่ามกลางลมเย็นๆ ของยามค่ำที่โชยชาย  กับกลิ่นหอมอ่อนบางของดอกเล็บมือนางบนซุ้มไม้เหนือม้าหินที่เรานั่งกันอยู่  ความรู้สึกอบอุ่นบางประการก่อตัวขึ้นช้าๆ ลึกซึ้งและอ่อนโยน  จนน่าประหลาดใจว่าฉันลืมมันไปได้อย่างไรหนอ  ในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาของชีวิต.. กระแสลมใดกัน  ที่พัดเอาฉันกลับมาที่นี่อีก  ทั้งที่มันไม่เคยอยู่ในความคิดคำนึงของฉันมานานนัก  เกือบจะตั้งแต่วันที่ฉันโบยบินจากประเทศนี้ไป  รวมทั้งคนตรงหน้า  ที่ไม่ได้เข้ามาแผ้วพานชีวิตสดใส  เต็มไปด้วยกิจกรรมและชายหนุ่มมากหน้าหลายตาที่รุมล้อมเข้ามาให้เลือก  ไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียวที่ฉันจะคิดถึงเขาในเชิงชู้สาว  นอกจากรำลึกถึงบ้างในฐานะฮีโร่ในวัยเด็ก  ที่ฉันเคยผูกพันด้วยก็เท่านั้น ผูกพัน..คำนี้เพราะดี..และฉันก็ไม่ได้ยินมันมานานเหลือเกิน  คงเพราะชีวิตโดดเดี่ยวในอีกซีกโลก  ที่ทำให้ฉันไม่ค่อยผูกพันกับใครนัก  และวันเวลาอันยาวนานก็ทำให้แม้แต่ความผูกพันกับบ้านเกิด  ครอบครัวและผู้มีพระคุณ  ล้วนจางลงไปจนฉันเกือบสัมผัสมันไม่ได้ เขาเป็นคนแรก..ที่ทำให้ฉันนึกถึงคำนี้  หลังจากที่ลืมเลือนมันไปเสียหลายปี.. ความคิดคำนึงของฉันสะดุดลง  เมื่อจู่ๆ ฝ่ายนั้นก็ผุดลุกขึ้น  มองนาฬิกาข้อมือ  ก่อนจะบอกเรียบๆ "พี่ต้องไปแล้วละ  ถ้าน้องปิ่นคิดถึงบ้านนี้  จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้นะ" "แล้วพี่กริชไม่คิดจะไปหาปิ่นมั่งเหรอ"  ฉันทำเสียงตัดพ้อ  ไม่ได้แกล้ง  แต่น้อยใจขึ้นมาจริงๆ เมื่อเขาทำเหมือนอยากจะรีบไปให้พ้นๆ หน้าฉัน  ทั้งที่เพิ่งบอกฉันอย่างอ่อนโยน  ในความรู้สึกที่ฉันไม่เคยรู้แท้ๆ เขายิ้มละไมเหมือนเคย "พี่ยังไม่รู้ว่าจะไปได้ไหม  แต่ถ้าไปได้  พี่จะไปหาน้องปิ่นทุกที่" "พูดอะไรไม่รู้เรื่องอีกแล้ว"  ฉันบ่นอย่างไม่จริงจังนัก  ก่อนจะนึกได้  "พี่กริชรอก่อน  ปิ่นมีของฝาก  เดี๋ยวเปิดรถเอาให้นะคะ" ฉันวิ่งแกมกระโดดกลับไปเปิดประตูรถด้านข้างคนขับ  หยิบเอากล่องไม้ที่วางอยู่บนนั้นออกมา  หากก็ต้องสะดุ้ง  เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์เคลื่อนที่ของตัวเองดังระรัวขึ้น  เสียงนั้นสะท้อนก้องในความเงียบ  จนภายในใจฉันวาบลึกอย่างประหลาด ฉันหยิบโทรศัพท์มาดู  แล้วก็ตกใจที่พบว่ามีมิสคอลถึงกว่าสิบครั้ง  จากเบอร์ของพี่กริชที่ฉันเพิ่งบันทึกไว้เมื่อวานสดๆ ร้อนๆ กับเบอร์ที่ฉันไม่รู้จักอีกเบอร์ เบอร์ที่โทรเข้าขณะนั้นเป็นเบอร์ของพี่กริช  ฉันกดรับแล้วหันกลับมาเพื่อจะ "วีน" คนเล่นอะไรพิเรนทร์ๆ ให้ฉันตกใจ  ก็อยู่กันแค่นี้แท้ๆ จะโทรมาให้ตกอกตกใจทำไมกันเล่า แล้วก็คล้ายกับใครเอาน้ำเย็นๆ มาราดตั้งแต่ศีรษะฉันตลอดจนถึงปลายเท้า  เมื่อบริเวณอันควรมีรถคันเล็กของพี่กริชจอดอยู่  และควรมีตัวเขาเองยืนอยู่นั้นว่างเปล่า  มีเพียงความมืดและสายลมแผ่วๆ ที่พัดเอากลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกเล็บมือนางให้ฟุ้งตลบอยู่เช่นเดิม "พี่กริช.."  ฉันกรอกเสียงลงไป  เบาจนเกือบเป็นกระซิบ  ไม่แน่ใจว่านี่เป็นรายการเล่นตลกอะไรกัน  หรือจะเป็นวิธีแกล้งใหม่ๆ ของเขา "เล่นอะไรคะเนี่ย  ปิ่นตกใจนะ  ออกมาเดี๋ยวนี้เลย.." เสียงฉิวๆ ของฉันถูกขัดด้วยเสียงผู้หญิง  อ่อนเบา  ฟังดูไม่คุ้นหูแม้แต่น้อย "คุณปิ่นใช่ไหมคะ"   "ใช่ค่ะ  อ้าว  แล้วคุณเป็นใครคะ  พี่กริชไปไหน"  ฉันรัวเสียง  ชักเริ่มโมโหที่พี่กริชมาเล่นอะไรบ้าๆ ในยามนี้ "คุณกริชโทร.หาคุณเป็นคนสุดท้าย  ทางเราก็เลยต้องติดต่อคุณ.." "ทางเรา? ใครคะ?"  เสียงฉันหายไปในลำคอ  ด้วยลางสังหรณ์ที่วาบขึ้นมารุนแรง "คุณกริชประสบอุบัติเหตุ.." ฉันไม่ได้ยินประโยคต่อมาจากทางปลายสายหรอก  เหมือนจู่ๆ หูก็อื้อไปเฉยๆ  ได้ยินเพียงเสียงลมแผ่วๆ รอบตัว  และเสียงใบไม้ที่เสียดสีกันดังซู่ซ่าอยู่ในความมืด "..ค่ะ  ค่ะ"  ฉันตอบอะไรออกไปก็ไม่รู้  ก่อนจะโยนโทรศัพท์ลงกับเบาะรถโดยไม่ได้ใส่ใจอีก  หากออกวิ่ง  วิ่งสะเปะสะปะไปทั่วบริเวณบ้าน  ตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างบ้าคลั่ง  ไม่ว่าจะในสนามกว้าง  ใต้ต้นจำปีริมรั้ว  สวนหย่อมกลางสนาม  โรงรถ  และสุดท้าย  ที่ใต้ซุ้มไม้หอม  ที่ฉันกับเขา..ใช่..เขานั่นแหละ  ไม่มีใครอื่น  เพิ่งนั่งลงคุยกันอยู่เมื่อไม่กี่นาทีมานี้เอง.. "พี่กริช.. ตอบปิ่นสิ.." ไม่มีคำตอบ.. หาก..อุปาทานหรือเปล่าหนอ  ที่ทำให้ฉันได้ยินเสียงทอดถอน  เศร้าสร้อย  คล้ายเสียงของใครบางคนที่ฉันไม่อาจมองเห็นได้อีกต่อไป  แต่ก็ยังรู้สึกได้ว่าเขายังอยู่ตรงนี้  ไม่ไกลจากฉันเลยแม้แต่นิดเดียว ฉันนั่งลงบนม้าหินตัวเดิม  ซุ้มเล็บมือนางเบื้องบนไหวซู่ตามแรงลม  หอบเอากลิ่นหอมอ่อนสะอาดให้อวลไปทั่วบริเวณ  กลิ่นแห่งความทรงจำที่ฉันลืมไปแล้ว ทำไมหนอ.. เมื่อเขาเป็นคนทำให้ฉันกลับจำมันได้อีกครั้ง  ทำไมเขาจึงไม่อยู่เพื่อรอฟังคำตอบ  คำตอบที่ฉันก็เพิ่งนึกมันออกเมื่อได้เห็นหน้าเขานี่เอง  แต่เขาก็ไม่เหลือโอกาสไว้ให้ฉันได้ตอบอีกแล้ว.. "พี่กริช  ปิ่นจะกลับมาอยู่บ้านนี้  ปิ่นรักบ้านนี้  เหมือนที่พี่กริชรัก.."  ฉันปล่อยให้เสียงกระซิบของตัวเองล่องลอยไปกับกระแสลมอ่อน  "แต่บ้านนี้มันไม่มีทางเหมือนเดิม  ถ้าไม่มีพี่กริช  ปิ่นจะอยู่ได้ยังไง  ในเมื่อมันไม่เหมือนเดิม.." น้ำตาหยดแรกหยดลงกระทบหลังมือฉัน  ก่อนที่หยดต่อๆ ไปจะไหลรินตามกันลงมา "พี่กริช  ตอบปิ่นก่อนสิ  ไม่เคยมีคำถามไหนที่พี่กริชไม่เคยตอบปิ่นนะ.." ไม่มีคำตอบ  มีเพียงเสียงลมแผ่วๆ พัดผ่านกิ่งไม้เบื้องบน  ที่บอกให้ฉันรู้ว่า  เขา..คนที่เคยตอบต่อทุกคำถามของฉัน  จะไม่มีวันมานั่งอยู่ตรงนี้  ใต้ซุ้มไม้หอมที่เคยเป็นของเราสองคน  และจะไม่มีคำตอบต่อทุกคำถามใดๆ ของฉันอีกแล้ว ตลอดไป.. จากคุณ : โยษิตา - [ 14 มี.ค. 51 21:05:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เครดิตภาพจาก tourthai.com ค่ะ ^^ ทักทายท้ายเรื่องค่ะ เฉียดๆ จะเป็นแนวนี้มาหลายเรื่อง เรื่องนี้เลยเป็นไปจริงๆ แล้วละค่ะ เอิ๊กก บังเอิญนึกถึงบรรยากาศบ้านเก่าที่เคยอยู่ตอนเด็กๆ ขึ้นมา บวกกับชอบกลิ่นหอมของดอกเล็บมือนางมากๆ แต่แอบเสียดายที่ไม่ยักมี "พี่กริช" ในวันเวลาของตัวเองบ้างเลย T^T ฝากเนื้อฝากตัวอีกเรื่องค่า~ ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 14 มี.ค. 51 21:11:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โฮ คนเขียนใจร้าย บิ้วอารมณ์ซะจนได้แต่นึกว่าจะจบแบบแฮปปี้มั้ยน้อ แต่จบอย่างงี้สงสารสุดๆ เลย สนุกค่ะ อินตาม พอจะเดาออกตอนหลัง แต่ด้วยความอินเลยไม่อยากเชื่อ จากคุณ : มด - [ 14 มี.ค. 51 21:44:31 A:129.11.13.24 X: TicketID:169508 ]

ความคิดเห็นที่ 5 งืมมมมม ดอกไม้เยอะจัง ฮ๋าๆๆๆ แม้ผมจะชอบดอกไม้ แต่ก็อ่านแล้วจำไม่หมด หุ ๆ ๆ เพราะว่า อยากอ่านตอนต่อ ๆ ไปว่าจะหักมุมอย่างไร แต่แล้วก็หักมุมเหมือนที่คิดเอาไว้เลยง่า..... ทว่า ถึงจะหักมุมเหมือนที่คิดไว้ แต่ก็ได้ฟิลลิ่งดีแท้ และชอบกับความกล้าพูดของปิ่นดี อิอิ โดยเฉพาะท่อน หัวกระไดไม่แห้งเพราะพี่กริชมาหาเนี่ย อ่านซ้ำเลย สะดุดตาดีครับ สรุป ถึงหักมุมอย่างที่คิด แต่ก็บรรยายดี เข้าถึงอารมณ์ คับ :) จากคุณ : แบทแมนน้อย (X RoBiN) - [ 14 มี.ค. 51 22:01:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 งือ ใจร้าย จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 15 มี.ค. 51 09:13:07 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฮือ ใจร้ายอ่ะ รับไม่ได้ กรี๊ดๆๆๆๆ บิ้วส์อารมณ์มาซะขนาดนั้น น่าจะให้สมหวังกันก่อนนะคะ แล้วค่อยตายทีหลัง ยังงี้ ร้องไห้หนักกว่าเดิมแน่ อิอิ จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 15 มี.ค. 51 10:43:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แง้...สงสารปิ่นอ่ะค่ะ สงสารพี่กฤตด้วย ผู้ชายน่ารัก ๆ แบบนี้ยิ่งหายาก ๆ อยู่ หักมุมอย่างนี้เล่นเอาน้ำตาแทบร่วงเลยค่ะ แต่ก็ซาบซึ้งมาก ๆ ค่ะ จากคุณ : Argent - [ 15 มี.ค. 51 10:50:01 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แอบมาอ่านเรื่องของคน ทำไมรู้สึกเศร้าแล้วก็กลัวๆด้วยไม่รู้แฮะ จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก - [ 15 มี.ค. 51 15:20:25 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ใจร้ายเจง ๆ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 15 มี.ค. 51 16:13:02 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่า~ ^^ (เรื่องนี้เต็มไปด้วยคอมเม้นประณามคนเขียนอย่างแท้จริง 555+) ++ มด ++ คนเขียนใจร้ายจริงๆ เลย นี่แน่ะๆๆ จริงๆ ก็บิ๊วมาแบบแฮปปี้จิงๆ ด้วยเนอะ ^^' ++ แบทแมนน้อย (X RoBiN) ++ ดอกไม้เยอะจริงๆ ค่ะ (จริงๆ มีอีก แต่ไม่กล้าเขียนหมด เด๋วยาว แหะๆ) หัวกระไดไม่แห้งเพราะพี่กริชมาหา ฟังดูก๋ากั่นเกินไปปะคะ เอิ๊กก ^^' ++ กลิ่นกาแฟครับ ++ งือ ไม่มีข้อแก้ตัวค่ะ นี่แน่ะๆ ฟาดคนเขียน ^^ ++ โยเกิตมะนาว ++ ง่า คนเขียนกลัวคนอ่านร้องไห้กระจองอแงนะคะเนี่ย เลยรีบให้ตายก่อน (ตอนแรกจะให้ตายทั้งคู่ แล้วแอบมาคุยกันโดยไม่รู้ว่าตายด้วยละ) ((คิดไปด้ายยยย ^^')) ใจร้ายๆๆ ++ Argent ++ แง้ หักมุมทำคนอ่านแทบน้ำตาร่วงอีกคนแว้ว T T นี่แน่ะๆ ++ ข้าวโพดแมวติสต์แตก ++ เรื่องแมวๆ บางเรื่องที่แอบไปอ่านมาก็เศร้าอ่าค่ะ ยกเว้นเรื่องนายข้าวโพดตัวเหลือง (แอบไปดูรูปมาแล้วค่ะ น่าฟัดมากกกก) ^^ ++ โก้ (เซโก้4) ++ ง่า ขอยอมรับผิดแต่โดยดีค่ะ T T (โดนฟาดจนน่วมแย้ว) ขอบคุณทุกท่านอีกครั้งค่า~ ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 15 มี.ค. 51 19:31:25 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ทำไปด้ายยย ป้า สงสารพี่กริชไม๊เนี่ย ออกมาเป็นแนวนี้ได้งายเนี่ย ขอเวอร์ชั่นอื่นด้วยไม่ได้เหรอคะ จากคุณ : The SoVo - [ 15 มี.ค. 51 21:31:05 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่องแนวนี้จะตรึงใจคนอ่านได้นานครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 16 มี.ค. 51 06:28:48 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ... ใจร้ายจัง ... แงแง...แง จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย (สิงห์อมบ๊วย) - [ 16 มี.ค. 51 09:49:50 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เศร้าแต่ซึ้งค่ะ... ชอบ ๆ    ^____^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 16 มี.ค. 51 14:17:38 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ++ The SoVo ++ เฮ้ยเรียกครายป้าฟะ แค่น้าก็พอ 5555 ถ้าอีกเวอชั่นก็ต้องไม่มีตั้งแต่ต้นเลยอะจ้าเรื่องนี้ เพราะพี่แกเด๊ดตั้งแต่ต้นแล้วอะจิ แหะๆๆ ^^'' ++ เจียวต้าย ++ ตรึงใจแบบอาฆาตแค้นรึเปล่าก็ไม่รู้อะค่ะ (มีแววหลายๆ ความเห็นเลยทีเดียว แหะๆ) ^^ ++ สิงห์อมบ๊วย ++ ใจร้ายเนอะๆๆๆ นี่แน่ะๆๆๆ อย่าร้องไห้น้า โอ๋ๆๆๆๆ ++ ปิยะรักษ์ ++ ขอบคุณค่า ดีใจจัง ^____^ (ดีใจยิ่งขึ้นไปอีกที่ไม่โดนประณามอีกความเห็น เฮ่อ) ขอบคุณทุกๆ ท่านเลยค่า~ ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 16 มี.ค. 51 22:33:54 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ๊ายยยยยยย  คนเขียนใจร้ายมากๆ  T^T ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องดีๆ มาให้อ่านกัน ^^ จากคุณ : GoOsHa!R (join_Eng) - [ 16 มี.ค. 51 22:51:57 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านแล้วขนลุกเลย เศร้า T T จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 17 มี.ค. 51 12:01:27 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เกือบขนหัวลุกแล้วนะเนี่ย เผอิญตอนท้ายเป็นเสียงคนอื่นมะใช่คุณกริช (บรู๊วววว....  sound effect ยามบ่ายตามเวลาในประเทศไทย) จากคุณ : Canossa - [ 17 มี.ค. 51 14:54:28 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ++ GoOsHa!R (join_Eng) ++ ขณะนี้คนเขียนสำนึกผิดแล้วค่ะ ฮือฮือ T T ขอบคุณที่มาอ่านน้าค้า~ ^^ ++ KTHc ++ เรื่องหญิงสาวใต้สำนึกของคุณ KTHc ก็ชวนขนลุกนิดๆ นะคะ แต่ไม่เศร้า ^^ ++ Canossa ++ แล้วที่คุยกันมาทั้งเรื่องไม่ขนหัวลุกหรอคะ ฮา.. จริงๆ เรื่องนี้แอบได้ไอเดียมาจากที่คราวก่อนคุณ Canossa บอกว่า นึกว่ามาแนวผีไงคะ อิอิ เรื่องนี้เลยลองดู ^^'' (เล่นง่ายเนาะ 555) ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านอีกครั้งค่า~ ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 17 มี.ค. 51 22:32:21 ]

ความคิดเห็นที่ 21 งือ ได้บรรยากาศเย็นๆเศร้าๆเหงาๆจัง นึกถึงเพลงราตรี (หรือดอกราตรีหว่า) ของเอ็นโดรฟินค่ะ ดอกไม้ไทยนี่เวลากลางคืนทีไรได้กลิ่นแล้วรู้สึกแบบนี้ทุกทีเลย จากคุณ : peiNing - [ 19 มี.ค. 51 16:48:19 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ++ peiNing ++ บรรยากาศแบบนี้หลอนดีเนอะคะ อิอิ ยิ่งบวกกลิ่นดอกไม้ไทยๆ บรื๊อออ... ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 19 มี.ค. 51 23:17:13 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ซึ้งค่ะ แต่ขอ version Happy Ending ด้วยได้ไหมคะ?  ^0^ จากคุณ : x'mas - [ 12 พ.ค. 51 01:21:20 ]