ตั้งแต่จำความได้ที่บ้านมีหมาแมวเยอะมาก ส่วนใหญ่เป็นหมาแมวที่เจอตามข้างทางและคนที่บ้านเก็บมาเลี้ยง

ตอนนั้นเรียนอยู่ชั้นประถม โรงเรียนเลิกแล้วขณะเดินเข้าซอยบ้านก็เจอกับเจ้าตุ๋ย หัวโจกประจำซอยทำท่าทางลับๆล่อๆ

เราเลยถามว่า”ทำอะไรน่ะ”

เจ้าตุ๋ยบอกว่า”อย่าบอกใครนะ เราจะเอาแมวไปปล่อยไว้บนถนน ให้มันหัดข้ามถนนเอง”

“อ้าวแล้วถ้าแมวมันข้ามถนนไม่เป็น รถชนตายทำยังงัยล่ะ”

“ก็ช่างมันดิ อยากโง่เอง”

เราก็เลยขอแลกลูกแมวกับเงินหนึ่งบาทที่เหลือตอนนั้น เจ้าตุ๋ยจีงส่งลูกแมวให้เรา

ลูกแมวมีสีเหลือง น่าตาน่ารัก ดูท่าทางยังไม่หย่านมแม่ด้วยซ้ำ ไม่รู้เจ้าตุ๋ยไปเอามาจากไหน

พอเอาลูกแมวกลับถึงบ้านก็แอบเอาไปซ่อนไว้ในห้องนอน กลัวแม่จะว่าเพราะตอนนั้นที่บ้านมีหมาแมวเยอะไปหมด

แต่ความลับไม่มีในโลก แม่รู้จนได้ว่าแอบเอาลูกแมวมาเลี้ยง ก็ไม่ได้ว่าอะไร นอกจากบ่นพึมพำว่า คงต้องเปิดบ้านเป็นสถานเลี้ยงหมาแมวกำพร้า

เราตั้งชื่อลูกแมวว่าฮูแว้ ตามเสียงร้อง ไม่รู้เหมือนกันว่าฟังยังงัยถึงออกเป็นเสียงนี้ ก็ตอนนั้นยังเด็กนะหูคงแว่ว

เจ้าฮูแว้เป็นแมวที่ไม่ค่อยรักเราซักเท่าไหร่ มันรักแม่มากกว่า อาจเป็นเพราะแม่หาข้าวให้มันกินมั้ง

ฮูแว้แสนรู้มาก ตอนกลางคืนฮูแว้จะเข้าไปนอนกับแม่ และนอนหนุนแขนแม่เอามืออีกข้างมากอดแม่เหมือนคนเลย

แม่ก็รักฮูแว้มาก บอกว่าฮูแว้คงเป็นลูกชายแม่เมื่อชาติที่แล้ว มันจึงเป็นแมวตัวเดียวที่แม่ให้นอนด้วย  

เราเคยพยามเอาฮูแว้มานอน แต่ไม่ประสบผลสำเร็จ แถมเวลาเราเข้าไปนอนกะแม่ฮูแว้ก็จะทำท่าไม่ค่อยพอใจ ช่างไม่สำนึกเลยว่าเราน่ะเป็นคนช่วยชีวิตไว้แท้ๆ

ฮูแว้จะมานั่งคอยแม่ทุกวันตอนกลับบ้าน พอแม่มาถึงก็มาคลอเคลียพันแข้งพันขา จนกระทั่งแม่ต้องอุ้มถึงจะเลิก

อาหารโปรดของฮูแว้คือ ข้าวเหนียวแก้ว กับ ท๊อฟฟี่นม ฮูแว้กินได้ไม่มีเบื่อ

แต่สิ่งที่ฮูแว้กลัวก็คือไดร์เป่าผม อย่าได้ให้ฮูแว้เห็น เพราะฮูแว้จะวิ่งหนีป่าราบเลย สงสัยชาติที่แล้วฮูแว้เคยเป็นช่างทำผมมาก่อนด้วย เอเกี่ยวกันมั้ยเนี่ย

เราเองเคยแกล้งฮูแว้บ่อยๆ นี่คงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ฮูแว้ไม่ค่อยรักเรา

มีอีกครั้งเราเก็บแมวมาจากป้ายรถเมล์หน้าหมู่บ้าน ตั้งชื่อว่าหน้ายาว ฮูแว้จะอิจฉาหน้ายาวมาก เจอเป็นไม่ได้ฮูแว้จะไล่ข่วนตลอด

แต่มีเหตุการณ์นึงทำให้ฮูแว้กลับมารักเราคือ วันนั้นมีหมาจากที่ไหนไม่รู้กำลังรุมโต๊ะฮูแว้อยู่ เราเข้าไปห้ามหมาเลยโดนหมากัดแทน ฮูแว้สำนึกบุญคุณก็มาทำดีกับเราตั้งแต่นั้นมา เห็นมั้ยแมวน่ะก็กตัญญูเหมือนกัน

จำได้เวลานั่งทำการบ้านฮูแว้จะมานั่งบนโต๊ะ เหมือนจะคอยกำกับว่าเราทำถูกมั้ย บางทีก็มาดมๆสมุดการบ้านคล้ายกับจะช่วยทำ แต่พอรู้ว่าทำไม่ได้ฮูแว้ก็นอนทับสมุดซะงั้น

บางทีเวลาเราโดนยายตี แอบมานั่งร้องไห้ตรงระเบียงฮูแว้ก็จะมานั่งเป็นเพื่อนเหมือนจะปลอบใจเรา
นั่งฟังเราพูดโน่นพูดนี่ ไม่เคยโต้แย้งหรือบ่นเลย จนคนที่บ้านสงสัยว่าเราคุยกะใคร

แม่เคยพาเราไปหาหมอบอกว่าเราไม่ค่อยคุยกะคนแต่ชอบพูดกับหมาแมว กลัวว่าจะผิดปกติอะไรรึเปล่า
หมอบอกว่าปกติ แต่คงเป็นเพราะเรามีจินตนาการสูงมั้ง อิอิอิ โตจนป่านนี้อาการเรายังไม่หายเลย

ถึงฮูแว้จะรักเรามากกว่าเดิมแต่แม่ก็เป็นอันดับหนึ่งเสมอสำหรับฮูแว้

ฮูแว้นับว่าเป็นแมวที่ค่อนข้างเรียบร้อยและนิสัยดี จะมีบ้างก็ช่วงฮูแว้มีความรัก ที่จะหายไปประมาณสองสามวันแล้วก็กลับมาบ้านด้วยสภาพโทรมเหลือรับ แต่ถ้าไม่ใช่ช่วงนี้เราจะเห็นฮูแว้ตลอดเวลา

อีกครั้งที่ฮูแว้โดนคนใจร้าย สาดน้ำร้อนใส่ ฮูแว้ปวดแสบปวดร้อนไปหมด ร้องอยู่ตลอดเวลา แม่พาไปหาหมอ หมอก็ให้ยามาทา นับว่าเป็นโชคดีที่ไม่โดนทั้งตัว แค่บริเวณหลังกับหางบางส่วน

เรามีหน้าที่ทายาให้ฮูแว้ทั้งเช้าและเย็น แต่ฮูแว้ก็เลียยาซะหมด

วาระสุดท้ายของฮูแว้มาถึงโดยที่เราไม่ได้ทันระวัง เราสังเกตุว่าฮูแว้ผอมลง แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นอะไรมากเพราะปกติฮูแว้จะผอมช่วงติดสาว

จนกระทั่งวันนึงฮูแว้ลุกไม่ขึ้น นอนอยู่กับที่ เรากับน้าก็เลยพาฮูแว้ไปหาหมอ ช่วงนั้นแม่ไม่อยู่ไปต่างจังหวัด

หมอบอกว่าฮูแว้เป็นพยาธิในหัวใจ คงช่วยอะไรไม่ได้แล้วเพราะอาการหนักมาก คิดว่าคงไม่รอดในคืนนี้ เราร้องไห้โฮตรงหน้าหมอเลย

ตอนกลับบ้านเรากอดฮูแว้ตลอดทาง สัญญากับฮูแว้ว่าจะไม่เอาไดร์เป่าผมมาแกล้งอีก และจะไม่แย่งกอดแม่ด้วย ขอแค่ฮูแว้อย่าตาย

กลับถึงบ้านเราขอให้น้าช่วยป้อนยาถ่ายพยาธิให้ฮูแว้ คิดว่าอาจทำให้ฮูแว้หายได้ น้าได้แต่ส่ายหน้าและเดินจากไป

เรานั่งเฝ้าฮูแว้ทั้งคืนเพราะกลัวฮูแว้ตายอย่างที่หมอว่า ปรากฏว่าฮูแว้ไม่ตายในคืนนั้น ฮูแว้อดทนอยู่สามวัน

จนกระทั่งวันที่แม่กลับมาจากต่างจังหวัด ฮูแว้ปีนกระไดขึ้นมาหาแม่และล้มลงที่เท้า แม่ไม่รู้ว่าฮูแว้ป่วยยังพูดเลยว่า”เจ้าฮูแว้นี่สำออยน่าดู”

พอแม่ก้มลงมองเห็นเจ้าฮูแว้สิ้นสมหายใจแล้วแม่ถึงกับน้ำตาไหลออกมา

ฮูแว้คงรอวันแม่กลับบ้านเพื่อจะล่ำลาแม่เป็นครั้งสุดท้าย
ตั้งแต่นั้นแม่ไม่เคยอยากเลี้ยงแมวอีกเลย