Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com | Torakhong.org | GameRoom


    ...LisTen...หากเธอจะฟัง

    ภายในห้องจัดเลี้ยง ณ โรงแรมที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน ทุกใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มยามเอ่ยทักทายมิตรสหายที่ส่วนใหญ่ควงกันมาเป็นคู่ ก่อนจะเข้าร่วมเป็นกลุ่มสนทนาย่อยตามมุมต่างๆ เว้นเพียงแต่หญิงสาวรูปร่างบอบบางที่นั่งแยกตัวอยู่มุมห้องด้านหนึ่ง ซึ่งมองหน้าจอมือถือด้วยสีหน้าเรียบเฉยครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจกดปิดโทรศัพท์ ทำให้หน้าจอเดิมซึ่งถูกตกแต่งด้วยไอค่อนและตัวอักษรที่เห็นได้ชัด


    ‘La -T’


    ค่อยๆหายไปจากหน้าจอ เจ้าตัวถอนหายใจยาว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อเก้าอี้ข้างตัวถูกเคลื่อน

    “ลา มาคนเดียวเหรอ พี่ทีจะตามมาที่หลังเหรอ”

    หญิงสาวฝืนยิ้มเล็กน้อยส่งให้ผู้เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่วัยเรียนจนกลายเป็นเพื่อนร่วมสายอาชีพในปัจจุบัน

    “พอดีติดงานน่ะ เลยมาไม่ได้” ซึ่งหากจะนับจริงๆแล้วอาจจะเป็นครั้งที่สิบได้

    ก่อนบทสนทนาจะเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่นและดำเนินต่อไปเรื่อยๆ เมื่อมีสมาชิกใหม่เข้าร่วมวงสนทนาเพิ่มขึ้น โดยหญิงสาวผู้นั่งลงที่โต๊ะเป็นคนแรกเพียงนั่งฟังและเข้าร่วมบทสนทนาบ้างในบางครั้ง

    เสียงเพลงซึ่งกำลังได้รับความนิยมถูกเปิดคลอขึ้นในงานอีกครั้งหลังจากวนมาครบรอบ ทำให้แม้แต่ผู้ที่เหม่อลอยอยู่ยังต้องเงี่ยหูฟัง เมื่อเนื้อหาเพลงนั้นช่างตรงใจ


    ทำไมเธอจึงไม่เคยฟัง?
    ไหนกันคำที่บอกว่าเข้าใจ
    ทำไมเธอจึงไม่เคยฟัง?


    “แอลที” เสียงผู้เป็นเพื่อนสนิทเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้างเมื่ออยู่กันตามลำพัง หากเมื่อเห็นสีหน้าฉงนของอีกฝ่าย เจ้าตัวจึงหัวเราะยามเอ่ยต่อ

    “LisTen ชื่อเพลงนี้ไงล่ะ”

    “เพราะจัง”อีกฝ่ายเอ่ยตอบ ขณะคอยฟังท่วงทำนองเพลงที่เปลี่ยนไป

    “แน่นอนอยู่แล้ว ยิ่งช่วงนี้กำลังฮิตมากเลย” ผู้เป็นเพื่อนเอ่ยตอบอย่างหนักแน่น ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น

    “พี่ทียุ่งมากเลยเหรอ ไม่ค่อยเห็นเลยช่วงนี้”

    ‘อันที่จริงทุกช่วงมากกว่า’  

    “หรือกำลังแต่งเพลงใหม่อีกเพลงอยู่?”

    “ไม่รู้ซิ” หญิงสาวเอ่ยตอบ และเมื่อรู้สึกว่าคำตอบนั้นฟังดูห้วนเกินไป เจ้าตัวจึงยิ้มพลางเอ่ยขึ้น

    “พักหลังไม่ค่อยได้ฟังเพลงซักเท่าไหร่” ผู้เป็นทั้งเพื่อนรักและเพื่อนร่วมงานเห็นสีหน้าอีกฝ่ายไม่ดีนักจึงถามขึ้นอีกครั้ง

    “เจอคนไข้เอาแต่ใจอีกแล้วเหรอ” ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

    “แต่ไม่น่ามีใครแย่ไปกว่าพี่ทีอีกแล้วมั้ง?”

    ซึ่งเรียกรอยยิ้มอ่อนโยนของคู่สนทนาได้อย่างอัตโนมัติ และคำตอบที่กลั้วเสียงหัวเราะเล็กน้อย

    “ไม่เท่าไหร่หรอก” ดวงตาคู่สวยปรากฎแววระลึก

    “ถ้าพยาบาลพิเศษคนนั้นพอจะไล่โน้ตเพลงเป็นบ้าง และให้ทางเลือกที่มีเหตุผล ระหว่างการเลือกพักผ่อนอย่างเต็มที่ในโรงพยาบาลสักสองอาทิตย์ หรือนอนหลับบนโต๊ะทำงานแล้วต้องเข้าโรงพยาบาลทุกสองอาทิตย์”

    ซึ่งเรียกเสียงหัวเราะจากเจ้าของคำถาม

    “แล้วหลังจากนั้นเป็นยังไง”

    “โปรดิวเซอร์ก็หยุดทำงานและเปลี่ยนเป็นครูสอนร้องเพลงแทน” ดวงตาผู้ตอบดูคล้ายกำลังเห็นภาพในอดีตปรากฏตรงหน้าขึ้นอีกครั้ง ยามเมื่อเจ้าตัวเปิดบานประตูคนไข้พิเศษที่สร้างเรื่องปวดหัวได้ไม่เว้นแต่ละวัน




    “ที่นี่ห้ามใช้เสียง...”หญิงสาวเอ่ยขึ้นขณะผลักประตูเข้าไปในห้อง และต้องประหลาดใจเมื่อปัญหาด้านเสียงรบกวนในวันนี้ไม่ได้เกิดขึ้นจากคนไข้ตัวโต แต่เป็นเสียงหัวเราะและเสียงเพลงของคนไข้ตัวเล็กที่กำลังรายล้อมคนตัวใหญ่  เมื่อเห็นใบหน้าเล็กๆที่หมองลงทันตา ริมฝีปากที่อ้าค้างอยู่จึงเอ่ยขึ้นต่อ

    “...ดังนะคะ” เมื่อได้ยินเสียงเฮโลที่ดังขึ้นต่อมา รอยยิ้มอ่อนโยนของพยาบาลสาวที่วางมาดเจ้าระเบียบมาได้ตลอดอาทิตย์จึงปรากฏขึ้น และเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยทันที เมื่อสบเข้ากับเจ้าของดวงตาดำโตที่ทำตัวมีปัญหากับโรงพยาบาลตั้งแต่วันแรก ซึ่งอาจนับเป็นหนึ่งอาทิตย์ที่หนักหนาที่สุดแห่งการชิงไหวชิงพริบระหว่างพยาบาลและคนไข้

    หากหนึ่งอาทิตย์ที่เหลือจากนั้นกลับเปลี่ยนไป เมื่อคนเอาใจยากที่คอยแต่หน้าบึ้งตึงเริ่มมีรอยยิ้ม และถึงกับใจดีแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเมื่อพยาบาลเจ้าระเบียบเผลอหลุดเสียงหัวเราะกับภาพของทั้งผู้เด็กและผู้ใหญ่ตรงหน้า ก่อนคนไข้จะออกจากโรงพยาบาลไปพร้อมสุขภาพที่กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม

    หากสองอาทิตย์ต่อมาชายหนุ่มคนเดิมก็ปรากฏกายขึ้นอีกครั้ง พยาบาลสาวก้มมองวันที่บนนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

    “อย่าบอกว่าคุณหลับบนโต๊ะทำงานแล้วต้องเข้าโรงพยาบาลทุกสองอาทิตย์จริงๆนะคะ”

    คนเคยเจ็บไข้ที่ดูแข็งแรงห่างไกลจากโรคภัยทุกชนิดยังคงยืนนิ่งอยู่อึดใจก่อนจะยักไหล่แล้วเอ่ยขึ้น

    “เปล่า ผมลืมของไว้” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงคอยฟังรายละเอียดต่อไป ชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้น

    “โน้ตตัว la” ความเงียบที่ตามมาดูจะยาวนาน หากเต็มไปด้วยความเข้าใจ

    ก่อนหญิงสาวจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง พลางเดินนำอีกฝ่ายตรงไปข้างหน้า

    “นักเรียนของคุณยังอยู่กันครบเลยค่ะ ตอนนี้ร้องเพลงกันเก่งขึ้นทุกคน” พยาบาลสาวหันไปยิ้มให้แก่อดีตคนไข้ ที่กำลังยิ้มตอบกลับมาเช่นกัน ก่อนจะเปลี่ยนไปทำหน้าเย่อย่างน่าขัน ยามฟังอีกฝ่ายเอ่ยต่อ

    “...เพียงแต่วันนี้คุณต้องยอมรับเพียงรอยยิ้ม เพราะถ้ามีเสียงที่อาจก่อให้เกิดการรบกวนคนไข้รายอื่นอีก  ทั้งโน้ตตัวลาและตัวทีจะต้องถูกเชิญออกไปจากโรงพยาบาลแน่นอน!”

    แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 51 02:44:10

    จากคุณ : khun_fah _ja - [ 15 มี.ค. 51 23:03:20 ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com | Torakhong.org | GameRoom