ความคิดเห็นที่ 1 “จริงหรือ ?” หมิงหลุนตื้นตันใจจนน้ำตาไหล “พวกท่านช่างใจดีอะไรอย่างนี้ ! ข้าจะตอบแทนพวกท่านอย่างไรดี !” “ไม่เป็นไรดอก เพราะเดิมทีปิศาจและมนุษย์ก็ควรที่จะช่วยเหลือเกื้อกูลซึ่งกันและกันอยู่แล้ว นี่เป็นสิ่งที่ท่านทูตแห่งเทพได้กล่าวเอาไว้เช่นกัน” ผู้อาวุโสภูตบัวหิมะหันไปแสดงท่าทีเป็นเชิงบอกให้ภูตบัวหิมะที่อยู่ข้างๆ ตนหนึ่งเด็ดดอกบัวหิมะลงมา จากนั้นหันกลับมากล่าวว่า “ดอกบัวหิมะของเขาเติบโตได้ดีมาก น้องชายของท่านจะต้องหายดีได้โดยเร็วอย่างแน่นอน” “ขอบพระคุณอย่างมาก !” หมิงหลุนรับดอกบัวหิมะมาอย่างซาบซึ้ง พร้อมกันนั้นก็ปล่อยภูตบัวหิมะตนที่เหมียนฉิวจับได้ไป แล้วเอ่ยว่า “โชคดีเหลือเกินที่ได้พบท่าน ไม่อย่างนั้นข้าคงไม่ทราบจะทำอย่างไรดีเช่นกัน” “ไม่เป็นไรดอก พวกท่านรีบลงจากเขาไปเสียเถิด เพราะหากไม่รีบใส่ดอกบัวหิมะลงไปในติ่งเทพพฤกษาภายในหนึ่งวัน ดอกไม้จะเฉาอย่างรวดเร็ว” ผู้อาวุโสภูตบัวหิมะเอ่ยเตือน “อื้ม” หมิงหลุนอุ้มเหมียนฉิวขึ้นมา แล้วกล่าวเสียงหนัก “ขอบคุณมาก !” “จิ๊กๆๆ” ภูตบัวหิมะทั้งหลายพากันส่งเสียงร้องเหมือนจะกล่าวลาขณะมองส่งหมิงหลุนกับเหมียนฉิวเหาะจากไป ผู้อาวุโสภูตบัวหิมะคิดในใจอย่างฉงนขณะมองร่างของหมิงหลุนซึ่งอุ้มเหมียนฉิวเอาไว้เหาะจากไปไกลจนลับหายจากสายตา ...แปลกจริง เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาที่ไม่มีฤทธิ์แท้ๆ  เหตุใดจึงได้รับการช่วยเหลือจากปิศาจจิ้งจอกได้เล่า ? ได้ยินมานานว่าปิศาจจิ้งจอกนั้นเย่อหยิ่งทะนงตนนัก แต่จากที่เห็นดูจะไม่ได้เป็นดังนั้นสักนิด... <>::<>::<> ...หายใจลำบากเหลือเกิน !... หมิงหลุนนึกในใจโดยไม่กล้าพูดออกมา เพราะเวลานี้ชายหนุ่มไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ  โสตประสาทได้ยินแต่เสียงลมพัดอื้ออึง ใบหน้าแสบชาดั่งถูกมีดกรีดด้วยฤทธิ์ลมหนาวที่พุ่งเข้าปะทะ ชายหนุ่มกอดเหมียนฉิวเอาไว้แน่น แม้จะทรมานเพียงใดก็ไม่ปริปากบ่นแม้แต่คำเดียว ตรงกันข้าม ใจเขากลับโลดแล่นไปเร็วยิ่งกว่า ทั้งยังภาวนาให้เหมียนฉิวเหาะเร็วขึ้นกว่านี้อีกนิดก็ยังดี จากท้องฟ้ายามกลางคืนที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวจวบจนดวงอาทิตย์เริ่มปรากฏ ณ ขอบฟ้าไกลและเคลื่อนลอยขึ้นสู่เกือบกึ่งกลางฟ้า หมิงหลุนจึงค่อยๆ รู้สึกว่าอากาศรอบตัวเริ่มจะไม่หนาวมากนัก อันหมายความว่าพวกเขาออกมาพ้นจากภูเขาหิมะแล้ว ! ชายหนุ่มฝืนลืมตาขึ้น ก็พบว่าเบื้องล่างคือผืนป่าทึบสีเขียวเข้ม และห่างออกไปข้างหน้าไม่ไกลนักคือโรหิตนคร พร้อมกันนั้นความเร็วของเหมียนฉิวก็ค่อยๆ ชะลอตัวลง “เหมียนฉิว เป็นอะไรไปหรือ ?” หมิงหลุนเอ่ยถามอย่างประหลาดใจเมื่อรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเหมียนฉิวกำลังลดความสูงลงสู่พื้น เหมียนฉิวผ่อนความสูงลงสู่พื้นต่อไปโดยไม่สนใจที่ชายหนุ่มเอ่ยถาม ครั้นแล้วจึงพาเขาลงสัมผัสพื้นดินเมื่ออยู่ห่างจากนครหลวงเพียงไม่กี่หลี่ “เหนื่อยแล้วหรือ ?” หมิงหลุนถามอย่างเป็นกังวลพลางลูบขนนุ่มฟูของเหมียนฉิว “ครั้งนี้โชคดีมากที่ได้เจ้าช่วยไว้ ต่อไปเจ้าก็อยู่กับข้าเถิดนะ ข้าจะดูแลเจ้าอย่างดีเอง !” ชายหนุ่มรู้ตัวดีว่าการไปภูเขาหิมะขั้วโลกในครั้งนี้ หากไม่ใช่เพราะมีเหมียนฉิวอยู่ด้วยละก็ เขาไม่มีทางรอดชีวิตมาได้จนถึงตอนนี้อย่างแน่นอน และสำหรับหมิงหลุน เหมียนฉิวถือเป็นปริศนาอย่างหนึ่งเช่นกัน ไม่ว่าจะเรื่องที่เหตุใดมันจึงมาปรากฏตัวที่ภูเขาหิมะขั้วโลกได้ และเรื่องที่และเหตุใดมันถึงได้มาอยู่กับเขา ทว่าเรื่องเหล่านี้ต่างก็ไม่สำคัญทั้งสิ้น เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดคือมันคอยอยู่เคียงข้างเขาตลอดเวลาต่างหาก ! “ฮื่อ !” เหมียนฉิวเบี่ยงกายหลบมือของชายหนุ่ม แล้วกระโดดผละห่างออกไป “เหมียนฉิว ?” หมิงหลุนเรียกอย่างประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเข้าไปหามันสองก้าว “แฮ่ !” เหมียนฉิวส่งเสียงขู่เหมือนจะเตือนไม่ให้ชายหนุ่มเข้าไปใกล้มัน จากนั้นบ่ายหน้าวิ่งตรงไปยังป่าทึบ “เหมียนฉิว เจ้าจะไปที่ใดกัน ?” หมิงหลุนรีบตะโกนเรียก ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามันคงจะหิวแล้ว และนึกตำหนิตัวเองที่สองวันกว่ามานี้ให้มันกินแต่เสบียงกรังที่สองสามีภรรยาคู่นั้นให้มาโดยไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของมันเลย ชายหนุ่มวิ่งตามเหมียนฉิวไปได้ระยะหนึ่ง เหมียนฉิวก็กระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ กระโจนวูบๆ ไม่กี่ครั้งก็หายลับไปกับป่าไม้ทึบ “เหมียนฉิว...!” หมิงหลุนได้แต่ร้องตะโกนโดยไม่สามารถวิ่งไล่ตามต่อไปได้ เพราะตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาไล่ตามเหมียนฉิว เนื่องจากหากมัวแต่ชักช้าจนดอกบัวหิมะเฉาไปเสียก่อนละก็ ความพยายามที่ผ่านมาทั้งหมดได้สูญเปล่ากันพอดี ! เมื่อไม่มีทางเลือก หมิงหลุนก็ได้แต่ถอดเสื้อตัวในออกมาฉีกเป็นริ้วเล็กๆ มัดเอาไว้บนต้นไม้เพื่อให้เหมียนฉิวสามารถย้อนกลับมาหาเขาได้ จากนั้นหันไปมองทางทิศซึ่งเหมียนฉิวลับหายไปอยู่ครู่ใหญ่ แล้วจึงวิ่งตะบึงไปทางนครหลวงโรหิตนคร <>::<>::<> ในที่สุดหมิงหลุนก็กลับมาถึงวังหลวงแห่งอาณาจักรโรหิตมยุราอีกครั้ง ชายหนุ่มเดินมุ่งหน้าตรงไปยังท้องพระโรงท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน และเหมือนจะได้ยินเสียงผู้คนเหล่านั้นพากันกระซิบกระซาบวิพากย์วิจารณ์อยู่แว่วๆ “หา ! ท่านชายหมิงหลุนรอดกลับมาได้ด้วยหรือ ?!” “นั่นสิ ! ไหนบอกว่าต้องตายแน่นอนอย่างไรเล่า ? คงไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้ไปที่ภูเขาหิมะขั้วโลกหรอกนะ ?” “เป็นไปไม่ได้น่า ! นี่องค์มยุรราชาทำป้ายสถิตวิญญาณเตรียมเอาไว้ให้เขาเรียบร้อยแล้วด้วยนะ !” “ช่างเหลือเชื่ออะไรอย่างนี้ !” ...อะไรกันน่ะ ! ทำอย่างกับว่าถ้าข้าไปแล้วต้องตายแน่นอนอย่างนั้นล่ะ !... หมิงหลุนคิดในใจอย่างเคืองๆ แล้วก้มลงมองดอกบัวหิมะในอุ้งมือด้วยความรู้สึกปลาบปลื้มยินดีหาใดปาน ...แม้ข้าจะต้องทนทุกข์เพียงใดก็ไม่เป็นไร ขอเพียงเฉิงกวงหายดีก็พอแล้ว... ขณะที่หมิงหลุนกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ดอกบัวหิมะในมือด้วยความปลาบปลื้มพร้อมกับก้าวตรงไปยังท้องพระโรงซึ่งตั้งตระหง่านอย่างสง่างามที่เบื้องหน้า เสียงตวาดลั่นก็พลันดังมาจากอีกด้านหนึ่งพร้อมกับละอองฝุ่นที่ฟุ้งตลบมาแต่ไกลจนชายหนุ่มต้องชะงักเท้าอย่างลืมตัว “เฮ้ย ! หลีกไปๆ !” ท่ามกลางฝุ่นที่ฟุ้งตลบนั้นสามารถมองเห็นได้รางๆ ว่าฉานอวี้กำลังวิ่งตรงมาทางนี้อย่างรีบร้อน “โอ๋ ?” หมิงหลุนอุทานอย่างประหลาดใจ ...ฉานอวี้กลายเป็นคนไม่สุขุมแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไรกัน ?... เมื่อฉานอวี้วิ่งเข้ามาใกล้ ก็ผลักหมิงหลุนโดยแรงพร้อมกับพูดเสียงห้วน “สุนัขดีไม่ขวางทาง หลีกไปสิ !” “หวา !” หมิงหลุนอุทานลั่นแล้วเสียหลักหงายหลังล้มตึงลงนั่งกับพื้นตามแรงผลักทันที “ท่านพี่อวี้ รอข้าด้วยสิ !” เสียงแหลมใสอย่างเสียงเด็กดังมาจากด้านหลังของฉานอวี้ ก่อนที่เจ้าตัวจะสะดุดหมิงหลุนที่ล้มลงนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้นเข้าให้อย่างจัง “โอ๊ย !” เด็กหญิงเจ้าของเสียงหกล้มหน้าคะมำอย่างหมดรูป แรงกระแทกพื้นของร่างเล็กบางส่งผลให้ฝุ่นยิ่งฟุ้งตลบหนักกว่าเดิมจนปกคลุมร่างของเด็กหญิง หมิงหลุน และฉานอวี้ แทบจะมิด “แค็กๆๆ เจ้าคือใครกัน ?” หมิงหลุนถามปนสำลักกระอักไอพลางมองสำรวจเด็กหญิงชาวมนุษย์ซึ่งดูแล้วมีอายุเพียงไม่เกินสิบขวบที่มาสะดุดเขาล้มลง เด็กหญิงมีคิ้วโค้งนัยน์ตาคม ดวงหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพรา สวมอาภรณ์งดงามสูงค่า แต่สีหน้าดูซุกซนไม่ใช่น้อย หมิงหลุนนึกไม่ถึงเลยว่าในโลกนี้จะมีผู้ที่หาญกล้าเล่นหัวกับฉานอวี้แบบนี้อยู่ด้วย ทั้งตัวฉานอวี้ยังดูจะพลอยเพลิดเพลินอย่างมากไปด้วยนี่สิ “เจ้านั่นแหละคือใคร เรื่องอะไรถึงมาเกี่ยวขาข้าท่านหญิงผู้นี้ไม่ทราบ ?!” เด็กหญิงตวาดถามเสียงเกรี้ยว “ท่านหญิงหรือ ?” หมิงหลุนทวนคำอย่างฉงน ...เหตุใดหน้าตากับนิสัยถึงได้แตกต่างกับท่านหญิงฝูหวนมากถึงเพียงนี้เล่า ? แม้หน้าตาจะน่ารักดีก็เถิด แต่ออกจะดุไปหน่อยกระมัง ?... “ถูกแล้ว ! ข้า...ท่านหญิงผู้นี้ก็คือแก้วตาดวงใจขององค์โรหิตราชา ท่านหญิงจูจู !” เด็กหญิงประกาศเสียงดัง “และเป็นว่าที่ภรรยาในอนาคตของท่านพี่อวี้ด้วย !” “หา ?!” หมิงหลุนอ้าปากค้างอุทานเสียงหลง เวลานั้นฝุ่นที่ฟุ้งตลบเริ่มจางหายจนเกือบหมด ท่านหญิงจูจูเห็นฉานอวี้ยืนอยู่ตรงหน้านาง ก็รีบร้องทักทันที “ท่านพี่อวี้ !” จากนั้นจึงสังเกตเห็นว่ามีปิศาจตัวเล็กซึ่งมีเปลือกสีดำและมีหนวดคู่หนึ่งบนศีรษะกำลังกอดฉานอวี้เอาไว้แน่น ทั้งยังกำลังสั่นสะท้านไปทั้งตัว “อาไท่ !” น้ำเสียงฉานอวี้เย็นยะเยียบ เย็น...จนสามารถผนึกทุกคนในที่นั้นให้กลายเป็นน้ำแข็งได้อย่างง่ายดาย สีหน้าปีศาจหนุ่มเหมือนอยากจะฆ่าใครสักคนอย่างไรอย่างนั้น “ขอโทษพระเจ้าค่ะท่านชายอวี้ ขอโทษๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...” อาไท่เอามือกุมศีรษะทรุดหมอบลงที่แทบเท้าของเจ้านาย นึกอยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปเสียเดี๋ยวนั้น ฉานอวี้หันกายเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น “โอ๋ ?” หมิงหลุนมองอาไท่ที่ทรุดหมอบตัวสั่นสะท้านอยู่กับพื้น แล้วหันไปมองเงาหลังของฉานอวี้ สุดท้ายหันมามองท่านหญิงน้อยที่นั่งอยู่บนตัวของเขา ยิ่งดูก็ยิ่งงุนงงมากขึ้นทุกที เกิดอะไรขึ้นในระหว่างช่วงเวลาไม่กี่วันที่เขาไม่อยู่กันหนอ ? <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 17 มี.ค. 51 07:05:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาแล้วๆๆเรื่องที่รอคอย ฉานอวี้ เป็นตัวละครที่มีสีสันดี เหมือนพริกทีใส่ลงไปในอาหาร เผ็ดแต่แซ่บ ว่าแต่ตอนนี้พฤติกรรมพี่แกน่าคิดแฮะ แปลกๆ สงสัยเป็นเพราะท่านหญิงน้อย จากคุณ : Psycho man - [ 18 มี.ค. 51 06:17:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ก็เขาเป็นพระเอกของเรื่องนี้นี่คะ ^^" แต่ว่า ตอนนี้คงจะลงให้อ่านได้เป็นตอนสุดท้ายแล้วล่ะค่ ตามที่ตกลงกันไว้กับทาง สนพ. จากคุณ : ซีเรีย - [ 23 มี.ค. 51 20:16:50 ]