เมื่อคืนฉันฝัน..

ฝันเห็น “เขา” คนนั้น คนที่ฉันพยายามจะ “ลืม”
เขากลับมาอีกครั้ง เหมือนจะคอยย้ำ ฉันว่า “ฉันไม่มีทางลืมเขาได้”

ในวันที่อากาศมัวๆ ฟ้ามืดทึม แสงนีออนในห้องส่องแสงสีขาว ตัดกับสีฟ้าครึ้ม ฉันนั่งอยู่คนเดียวในห้องเช่าเล็กๆ ที่ไม่มีใครอยู่ด้วยเลยแม้แต่คนเดียว มันเป็นวันว่างของฉัน แต่ในวันที่อากาศไม่เป็นใจแบบนี้ ฉันมักจะเก็บตัว ไม่ออกไปไหน นั่งเล่นแสงไฟอยู่คนเดียว โดยมีโทรทัศน์เท่านั้นที่คอยโต้ตอบกับใจของฉัน

ฝนตั้งท่าว่าจะตก
เสียงลมแรง พัดอยู่นอกหน้าต่าง ฟ้าร้องเตือนเบาๆ แต่เสียงของมันก็ทำให้ฉันหวั่นใจเสมอ ฉันไม่สนใจที่จะลุกขึ้นเดินไปปิดม่าน เพราะฉันชอบมองสายฝนเวลามันตก มันช่วยให้ใจของฉันสงบ ถึงแม้มันจะตกแรงแค่ไหนก็ตาม
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดัง ขัดกับเสียงโทรทัศน์ ฉันหรี่เสียงมันลง แล้วค่อยเดินช้าๆ ไปที่ประตู
พ่อกับแม่จะมาเวลานี้ทำไมนะ?
ใจฉันนึกถึงแต่พ่อกับแม่ พวกท่านคงจะเป็นห่วง เพราะดูท่าทางฝนคงตกหนักวันนี้ คงจะมาเตือนให้ฉันดูแลห้องให้ดีๆ บ้านของพวกท่านอยู่ไม่ไกล สามารถเดินไปมาหากันได้ แต่ทำไมนะ? ทำไมฉันถึงเลือกที่จะมาอยู่คนเดียว
ประตูเปิดออก แรงลมพัดมา ฉันมองได้ไม่ถนัดตา
แต่...
คนที่อยู่ตรงนั้นไม่ใช่พ่อแม่
“เขา” ยืนอยู่ตรงนั้น
เขาคือคนที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะมาเจอกัน เราเลิกติดต่อกันนานแล้ว ฉันไม่เคยบอกเขาว่าฉันอยู่ที่ไหน ฉันไม่เคยโทรหาเขาอีก ฉันพยายาม “ลบ” เขาออกไปจากชีวิต เราสองคนไม่เคยเป็นแฟนกัน เราสองคนเป็นแค่คนรู้จัก ที่ฉันเองแอบคิดอยากให้มันเป็นมากไปกว่านั้น แต่สำหรับเขา ฉันคงเป็นแค่น้องสาวคนหนึ่งในหลายๆคน
“เขาเป็นคนแรกที่ฉันบอกรัก”
เขามองหน้าฉัน หน้าตาดูอิดโรย เขาดูโทรมลงไปมาก ไม่สดใสเหมือนในความทรงจำของฉัน
ฉันรับเขาเข้ามาในห้อง เราสองคนไม่พูดอะไรกัน คงมีแต่เสียงโทรทัศน์แผ่วๆ กับแสงนีออนสีขาวนวล เท่านั้นที่แลดูเหมือนจะมีชีวิต ในขณะที่เขากับฉัน นั่งมองหน้ากัน
ความทรงจำเก่าๆ
ความรู้สึกเก่าๆ
กลับมาอีกครั้ง...
เขาเอ่ยปากขอพักกับฉัน เขาบอกว่าเขาไม่มีที่ไป ฉันได้แต่นั่งสบตาเขา ปล่อยให้ไออุ่นจากกาแฟที่ฉันเพิ่งยกมาลอยสูงขึ้นเหนือแก้ว แทนคำตอบจากฉัน
ฝนข้างนอกยังไม่หยุดตก แต่ภายในใจฉันมันสงบลงแล้ว
ตอนเช้า ฉันไม่ได้เจอเขา เขามักจะออกไปข้างนอก พร้อมกับทิ้งโน๊ตเล็กๆเอาไว้ ฉันทำได้ก็เพียงแต่รอให้เขากลับมา มันเป็นการรอคอยที่ทรมาณ ฉันไม่ออกไปไหน เพราะกลัวว่ากลับมาแล้วเขาจะไม่เจอใคร ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเปิดโทรทัศน์ เพื่อนสนิทของฉัน เพราะกลัวว่า เขากลับมาแล้วฉันจะไม่ได้ยิน ภายในห้องสว่างไสวด้วยแสงนีออนตั้งแต่กลางวัน ราวกับจะบอกเขาว่า ฉันอยู่ตรงนี้ และ ฉันรอเขาอยู่
ฉันเผลอหลับไปเมื่อไหร่ ฉันจำไม่ได้ รู้สึกตัวอีกที ห้องก็สว่างมากผิดปกติ แน่ล่ะ ก็มันค่ำแล้วนี่ แล้วเขาอยู่ไหน? กาแฟถ้วยเก่าตั้งแต่เช้าตั้งอยู่ที่เดิม แต่ไร้ซึ่งความอบอุ่น และแล้วเขาก็กลับมา ถึงฉันจะไม่ได้แสดงอาการออกมาทางหน้าตา แต่ลึกๆแล้วในใจฉันนั้น ดีใจ มากถึงมากที่สุด ที่เขากลับมาหาฉันอีกครั้ง
ฉันนั่งรอจนเขาหลับไป ท่าทางเขาดูเหนื่อย เขาไม่พูดอะไรมาก ฉันได้แต่นั่งมองเขาหลับ ฉันมองเขาราวกับไม่เคยเห็นเขามาก่อน นี่คือสิ่งที่ฉันเคยต้องการใช่ไหม? ฉันเคยอยากมีเขาอยู่ใกล้ๆ และเขาก็อยู่ตรงนี้ ห่างจากฉันแค่นิดเดียว...
การดำเนินชีวิตเป็นไปเหมือนทุกๆวัน เขาจะออกไปตอนเช้า และกลับมาตอนค่ำ แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ ตัวฉัน เขามาเติมชีวิตของฉันให้เป็นเหมือนเดิม ชีวิตที่ฉันเคยลบไปพร้อมกับเขา โทรทัศน์ไม่ใช่เพื่อนสนิทฉันอีกต่อไป แสงนีออนสีขาวไม่ใช่ของเล่นของฉันอีกแล้ว เราพูดกันมากขึ้น เขาเริ่มกลับเป็นเหมือนเดิม เหมือนคนในความทรงจำของฉัน
ตั้งแต่เขามาอยู่กับฉัน ฉันมักจะอาบน้ำหลังเขาเข้านอนและมักจะตื่นก่อนเขาตื่น เพื่อที่ว่าเวลาเขาตื่นมา เขาจะได้เห็นฉันเฉพาะเวลาที่ฉันดูสดใสที่สุด ฉันคิดอยู่ในใจเสมอว่า หากเขาจากฉันไปอีกครั้ง ฉันคงกลับไปเป็นเหมือนเดิม เหมือนเดิมที่ฉันไม่อยากเป็น
และแล้ววันที่ฉันกลัวก็มาถึง
เช้าวันที่ท้องฟ้าไม่ค่อยสดใส ฉันนอนอยู่ข้างเขา แต่รู้สึกว่า เขาไม่อยู่ข้างฉัน ฉันรีบตื่นขึ้น และพบว่า เขาตื่นนอนแล้ว ฉันวิ่งออกไปหาเขา และพบว่าเขากำลังดูต้นไม้อยู่ในสวนหลังห้อง เขาส่งยิ้มให้ฉัน ฉันที่ผมกะเซะกะเซิง และยังอยู่ในชุดนอน เขาบอกให้ฉันไปล้างหน้า ฉันได้แต่ยิ้มอายๆ ปนๆความโล่งใจ ที่เขายังอยู่ ฉันไปล้างหน้า แปรงฟัน ฉันคิดว่าฉันจะชวนเขาออกไปเดินเล่นด้วยกันในวันนี้ ถึงแม้ท้องฟ้ามันจะไม่ค่อยสดใส แต่อากาศก็สดชื่นทีเดียว ฉันเดินออกจากห้องน้ำมา ก็พบว่า ข้าวของของเขาถูกจัดใส่กระเป๋าอย่างเป็นระเบียบ ฉันได้แต่ยืนงง แล้วฉันก็ออกไปหาเขาที่สวน ฉันไม่ถามอะไร ไม่กล้าแม้แต่สบตา ฉันก้มหน้ามองพื้นดิน และเก็บอารมณ์ไว้ข้างใน เขาจับไหล่ฉันเบาๆ แล้วบอกกับฉันว่า เขาต้องไปแล้ว เดี๋ยวจะมีเพื่อนมารับไป เขาขอบคุณฉัน และดีใจที่เจอฉันอีก ฉันไม่ตอบอะไร แต่ฝืนยิ้มส่งให้ไป มันคงเป็นยิ้มที่แย่ที่สุดที่ฉันเคยทำ
เขาเดินกลับเข้าห้องไปเก็บของต่อ ฉันได้แต่ยืนมอง ฉันไม่อยากช่วยเขา ฉันอยากให้เขาอยู่กับฉัน ในขณะที่ฉันกำลังคิดว่าทุกอย่างที่ฉันฝันมันจะเป็นจริง แต่เขาก็มาจากฉันไป อีกครั้ง.. ฉันไม่เอ่ยปากรั้งเขาไว้ เขาเก็บของจนเสร็จ แล้วหันมายิ้มให้ฉันอีกรอบ เพื่อนเขามารับแล้ว อีกไม่กี่วินาทีต่อจากนี้เขาจะจากไป เขากำลังจะเดินพ้นห้องฉันไป และฉันเชื่อว่าเขาจะไม่กลับมาอีก
“อย่าไป”
คำๆนี้มันก้องในหัวฉันตลอดเวลา ฉันทำอะไรไม่ได้ เสียงฉันไม่มี คอมันตีบตันและแห้งพาก ลมข้างนอกเริ่มพัดแรง แรงเหมือนวันที่ลมพายุนั้นพัดเขามา แต่ตอนนี้ลมนั้นจะพัดเขาไปจากฉันอีกครั้ง เขาหยุดหน้าประตู ฉันดึงเสื้อเขาเอาไว้ ฉันมองหน้าเขาครั้งสุดท้าย พร้อมกับยื่นนาฬิกาข้อมือที่เขาลืมไว้บนหลังตู้ให้เขา เขาขอบคุณฉันอีกครั้ง หมดแล้ว ฉันไม่เหลืออะไรที่จะรั้งเขาไว้ได้อีกแล้ว เขาจากฉันไปอีกแล้ว ฉันต้องเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว
เสียงโทรทัศน์เริ่มดังขึ้นอีกครั้ง ไฟนีออนส่องแสงสีขาว ฉันนั่งอยู่คนเดียว เล่นกับแสงไฟ พร้อมไออุ่นจากถ้วยกาแฟ ในห้องเช่าเล็กๆ เพียงลำพัง...