ผมกระดกเหล้าไปหลายแก้ว แต่หญิงสาวตรงหน้าผมกระดกไปมากกว่า
เรากันที่บาร์เพียงสองวันก่อน ตอนนี้เรามาเจอกันที่บ้านพักของผม
บรรยากาศวาบหวาม เราร่วมหลับนอนกัน พอเช้าเธอก็ลากลับ
เราเหมือนจะรู้จักกันทว่าผมทำเป็นไม่รู้จักเธอ และออกมาเธอคนใหม่

ยอมรับตรงๆผมหน้าตาหล่อมาก และชีวิตประจำวันของผมคือทำงานน่าเบื่อ
เกี่ยวกับเอกสารที่น่ามึนหัว เมื่อเลิกงานก็เข้าผับบาร์ ที่ไหนที่ผมจะได้พบหญิง
ขอเพียงได้พบ ไม่ต้องพูดพล่ามให้มากความ เล่นมุกสักสองสามมุกที่ผมใช้เป็นประจำ
น่าเบื้อถ้าจะว่ากันตรงๆ บทสนทนาเดิมๆ และจบลงที่เดิม บ้านผม

วอดก้าโทนิกในแก้ว เย็นเฉียบ น้ำเข็งละลาย เสียงดังผมตกใจนึกว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย

เธอนั่งคนเดียวในบาร์เหล้า หน้าตาผ่านเกณฑ์ระดับสูงของผม ผมรีบเข้าหาเล่นเกมลุก ถ้าพลาดก็จากกัน ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว เพลงคลอเสียงดัง
ผู้คนขวักไขว่ ผมทักทาย เริ่มบทสนทนาน่าเบื่อหน่าย ผมอยากข้ามขั้นตอนนี้ขึ้นเตียงทันที บรรลุวัตถุประสงค์เพื่อความสุขสมปรารถนา

ทว่าครั้งนี้ไม่เหมือนกัน เธอไม่ช่างพูดเหมือนคนอื่น หรือไม่ว่าง่ายถ้าจะพูดกันตามตรง ผมกลับรู้สึกอึดอัด

“ไปต่อกันข้างนอกไหมครับ”ผมปิดประเด็น

“ไม่ดีกว่า”เธอว่าไม่มีหางเสียง

ผมกลับบ้านพร้อมหญิงสาวอีกคน หน้าตาหลดเกณฑ์ไปไกล วอดก้าโทนิก
เธอดื่มเยอะ ผมเริ่มรำคาญกับการพูดพล่ามของเธอ และเริ่มเสียดายเหล้าดีๆ
ผมรีบเผด็จศึก ทว่าระหว่างมีอะไรกันนั้น ผมกลับนึกถึงหญิงสาวผู้ปฏิเสธผม
ไม่อาจสลัดเธออกไปได้ ผมเริ่มวิตกกลุ้มใจ และผลักหญิงสาวตัวปลิว

“กลับไปเถอะ”

“หา”เธองง

“กลับไปเถอะ”ผมเอ่ยซ้ำ

เธอโกรธสวมเสื้อผ้าด่าทอผม “ไอ้บ้า”แล้วออกจากบ้านผมท่าทางฉุนเฉียว

ผมหอบหายใจ กำมือแน่นเจ็บใจ โกรธ ผมขว้างวอดก้าโทนิก แก้วแตกเลอะไปหมด ผมยิ่งโกรธ และเหนื่อย ผมทิ้งตัวนอน คิดเรื่อยเปื่อย



วันอาทิตย์ผมมาเจอเพื่อน วาริณ เขาไม่ทำงาน นั่งนอนสบายอยู่บ้าน
จากประวัติที่ผมได้รับรู้มาทั้งชีวิตของเขา ไม่เคยมีแฟน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการหลับนอนกับหญิง
เขาอ่อนประสบการณ์ มากที่สุดเท่าชายคนหนึ่งจะพึงจะอ่อนด้อยได้ พูดเรื่องงาน
ผมว่างงาน นอนแต่งกลอนอยู่ เขียนเรื่องสั้นประกวด ไม่เคยได้ข่าวว่าประสบความสำเร็จใดๆ
รูปแบบชีวิตไม่น่าเอาอย่างเสียเลย แม้นึกดูถูกเขาอยู่บ้าง แต่ผมก็ชอบเขา

อย่างว่าล่ะ ชอบกับเกลียดมันใกล้กันนิดเดียว

“หวัดดี รอนานไหมเนี่ย”ผมทักทายนั่งตรงข้าม วาริณนั่งรอโต๊ะสั่งอาหารเรียบร้อย รับประทานไปเรียบร้อยแล้วด้วย “ไม่รอกันก่อนเลยนะ”

“ช่วยไม่ได้หิวจัด หวัดดีตอนเช้านะ”

“ตอนเช้าบ้านนายสิ นี่หกโมงเย็นแล้ว”

“ก็ฉันตื่นห้าโมงเย็นประจำ”

“แต่งเรื่องสั้นประกวดจนดึกดื่นสินะ”

“ก็นะ”

เราต่างสั่งอาหาร วาริณสั่งเหมือนไม่ได้ทานอะไรไปก่อนหน้านี้ “แกไม่เลยเหรอไง”

“ออ นี่มื้อกลางวัน เมื่อกี้มื้อเช้า”

“งั้นก็ยังเหลือมื้อเย็นอีก”

บทสนทนาเริ่มไร้สาระ น้ำท้วมทุ่ง ทว่าผมก็ชอบ ไม่งั้นคงไม่มีนั่งเสียเวลา
ผมพูดสาวหน้าเกือบสวยรายล่าสุด เล่าว่าผมถีบไล่เจ้าหล่อนกลับ
น่าสงสารหมอนั้นว่า ช่วยไม่ได้ดันสวยแต่ในผับ แถมดื่นหนักเปลืองเครื่องดื่มที่บ้านอีก
คุยถึงอนาคตยอดนักเขียน(ไส้แห้งของเขา)กับนักธุรกิจมหาเศรษฐีอย่างผม

“นี่รูปคนที่เราคบด้วยอยู่”วาริณแย้มยิ้มภูมิใจ

ผมยิ้มตาเบิกกว้างประหลาดใจ ดีใจกับเขาด้วย “สาวคนไหนโชคขนาดนั้นวะ ได้เจอคนสะอาดๆอย่างแก”

ทว่าเมื่อผมได้เห็นรูปในโทรศัพท์มือถือของวาริณใกล้ๆ ลมหายใจเหมือนขาดช่วงไป
ใจเต้นผิดจังหวะ หน้าแดงร้อยผ่าวทั้งที่ไม่ทันได้เริ่มดื่มเหล้า
หญิงสาวในรูป คือสาวหน้าสวยในบาร์เมื่อวันก่อน คนที่พัวพันในความคิดผม ไม่ทอนถอนเธอออกได้ เธอฝังรากลึกและผมเกลียดเธอ

“สวยดีนี่”ผมว่าหลังจากอึ่งไปนาน

“ถึงกับอึ่งเชียว ฉันนึกว่านายเจอสาวสวยกว่านี้ทุกคืนแล้วซะอีก”

ผมถอนลมหายใจ อยากเก็บอาการตื่นตะลึกไว้ ผมคิดหาวิธี หาถ้อยคำพูด
ใจยังเต้นแรง คิดหาทางออก หาวิธีทว่าผมนึกออก เพื่ออะไร
จุดประสงค์ของการพูดประโยคคืออะไรผมก็ยังไม่แน่ใจ
ผมโกรธถุน มองหน้าเพื่อนตรงหน้าสลับกับสาวหน้าสวย วาริณประเมินดัชนีวัดความหล่อแล้ว ถือว่าพอผ่านเกณฑ์

คือเคยมีหญิงสาวขอเบอร์ ขอเมล ถูกสาวใจถึงแซวเล่นบ่อยๆ เมื่อสมัยเรียน
ดัชนีชี้ว่าหมอนี้หน้าตาดีใช้ได้ แต่หน้าที่การงาน เขาว่างงาน คารมก็คงงั้นๆ
มองย้อนดูตัวเอง การแต่งกายก็เลิศหรู เสื้อผ้า
กระเป๋าเงินยี้ห้อดัง ดูสะอาดแต่ก็ดูเซอร์ตามสมัยนิยม

ส่วนไอ้หมอนี้ ผมยุ่งเหมือนไม่รู้จักสิ่งประดิษฐ์ที่เรียกว่าหวี แต่งตัวไม่ได้เรื่อง สมัยที่นิยมการแต่งแบบเขาคงยังมาถึง และคงไม่มีวัน

“ฉันเจอเธอคนนี้”ผมว่าหายใจแรง

“จริงดิ ที่ไหน เจอได้ไงกัน”

“ที่บาร์เหล้าเมื่อวาน แกฟังแล้วใจเย็นไว้นะ”ผมอธิบายต่อ

วาริณนิ่งฟังเงียบ มองหน้าผมเพ่งพินิจจริงจัง

“ฉันเคยนอนกับเธอ”ผมโกหก



ผมรู้สึกดีหรือเปล่า ไม่แน่นัก ผมกลับมาบ้าน
ไม่เหมือนทุกครั้งที่ต้องแวะเข้าผับบาร์สักแห่งทิ้งตัวลงโซฟาจมตัวนิ่ง ถอนใจหลายครั้ง
เปิดทีวีเสียงดัง ผมไม่ได้ดู รู้ตัวอีกที เมื่อเพื่อนบ้านทนไม่ไหวมาเคาะประตูเรียกขอให้ลดระดับเสียงทีวีลง

หลายวันต่อมาผมไม่ได้นัดเจอกับวาริณอีก หลายเดือนต่อมาก็เหมือนเคย
ผมเป็นห่วงเขาแต่ไม่กล้าโทรหา แม้อยู่เพียงเอื้อมมือถึง ทว่ายังมีเรื่องอีกมากมายให้เครียด
ผมควรตัดเรื่องไม่เป็นเรื่องทิ้งไป เรื่องเขา เรื่องเธอ ตัดออกไปเสีย เรื่องงานก็น่าปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว

ผมทำงานงันงกจนวันหนึ่ง เมื่อผมหายสับสน
เมื่อคิดได้ว่าป่วยที่จะย้อนคิดหวนคืน เวลาผ่านพ้นไปทำให้ผมเริ่มรับกับคำโกหกของตัวเองได้
รับกับการจากลาที่ไม่ทันได้บอกลากับเพื่อนรัก รับกับความผิดหวังจากสาวหน้าสวย เวลาช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น ผมเริ่มออกเที่ยว หาหญิงสาวคนต่อไป

ชีวิตผมเหมือนเดิมทุกอย่าง เหมือนมาเริ่มต้นใหม่ รู้สึกดี โล่งใจ
แม้บางช่วงเวลา เมื่อย้อนคิดกลับ ผมอาจรู้สึกสับสนบ้าง แต่อย่างที่บอก ป่วยการที่จะมานั่งเศร้าซึม

วอดก้าโทนิกที่แช้ทิ้งไว้นานถูกปัดฝุ่น ทุกคืนกลับมาเป็นอย่างเดิม
ไม่มีความผิดหวังอีก เริ่มเช่นเดิม บทสนทนาอยากข้ามผ่าน ชวนไปต่อที่อื่น
เหมือนรู้จักกัน หญิงสาวจับจ้องเสื้อผ้าแบรนดัง หลับนอนหนึ่งคืน แล้วเลิกติดต่อ
เธอเหล่านั้นจะติดต่อผมยังไงในเมื่อผมทำเป็นไม่รับรู้ นี่คือความสุขแท้จริงของผม
ได้หลับนอนจากหญิงสาวไม่ซ้ำหน้า แทบทุกคืน ดื่มวอดก้าโทนิกจนได้ที่ เชิญเธอกลับ แล้วจบกัน

แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเลิศหรู ผู้คนอิจฉา ชีวิตของผมคงถึงจุดสูงสุดแห่งความสุข โลกที่เราอยู่ตอนนี้คือสวรรค์เที่ยงแท้

มนุษย์ผู้ชายคนหนึ่ง จะต้องการอะไรมากกว่านี้อีก เป้าหมายชีวิต เงินไม่ขาดมือ เหล้าไม่ขาดปาก นารีไม่ซ้ำหน้า ขาดสิ่งใดไปไม่ได้ทีเดียว

ผมเริ่มบรรลุถึงขั้นหนึ่งของการเรียนรู้ บทสนทนาน่าเบื่อย่นย่อจากเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าผมจะเผด็จศึกปิดเกมได้
ตอนนี้เพียงสามสี่นาที ผมควงเธอไปต่อ ถึงบ้าน ข้ามบทสนทนาน่าเบื่อไปได้
ชีวิตผมก็เสมือนขึ้นสวรรค์ ราวตัดสิ่งรบกวนทุกข์โลกภัยออกจากสาระบบของโลก

และแล้ววันหนึ่งเธอก็ปรากฏตัว กระตุกบางอย่างในอดีต สาวหน้าสวยมองจ้องมาทางผม
เดินตรงมา คิดในใจ นี่ผมบรรลุไปถึงขนาดไหนกันแล้ว เธอเป็นฝ่ายตรงเข้ามา
ทั้งเมื่อเกือบครึ่งปีก่อนเธอปฏิเสธ และแทบจะฆ่าผม ดวงหน้าสวยได้รูปฉายชัด
ใจผมเต้นกระตุก เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น และวอดก้าโทนิกในตู้เย็นอาจด้อยค่าเกินไปสำหรับ

“ครับ”ผมยิ้มทัก

เธอบึ่งหน้าทำผมเสียจังหวะ เธออาจรู้ความจริงว่าผมได้โกหกเรื่องหลับนอนกับเธอไป
อาจรู้จากวาริณ ผมริมฝีปาก อาจมีปากเสียง เธอเลิกกับหมอ ครุ่นคิดถึงผม ทุกค่ำคืน
เหมือนที่ผมไม่อาจสลัดเธอให้หลุดพ้น

ทว่าวินาทีต่อมา ผมอ่าปากงงสับสนและแทบจะลืมหายใจจนเอาชีวิตรอด เมื่อเธอพูดขึ้น

“วาริณ ฆ่าตัวตาย”เธอว่าแล้วจากไป

ผมลืมการมีชีวิตอยู่ไปชั่วขณะ ปากอ่าค้าง แขนขาเริ่มชาด้าน
ไร้ความคิดใดๆในสมอง เหมือนเครื่องยนต์พังหยุดการทำงาน ตาลอย
เดินกระท้อนกระแท่นกลับบ้าน นอนยาวนานไร้จุดหมายสิ้นเชิง เลิกออกจากบ้าน เลิกทำงาน

สมองไม่สั่ง ไม่พร้อมสำหรับการไปทำงาน ไม่สามารถทำได้ แค่เดินก็เหนื่อยอ่อน
เมื่อสมองพอประมวลผลได้ ผมก็คิดวนเวียนแต่เรื่องชีวิต สิ่งที่ผมพยายามทำมาตลอด
สาวหน้าสวย วาริณ และความชั่วร้ายของผม ผมทุบทุบโซฟาครั้งแล้วครั้งเล่า วอดก้าโทนิกสาดเทแตกกระจาย ผมอาระวาดอยู่พักใหญ่

ผมฆ่าเพื่อนรักคนหนึ่ง ผมตัดเขาออกชีวิตได้โดยง่าย แม้เขาจะเป็นทำเดียวที่ผมพูดคุยอย่างเปิดใจ
ผมไม่มีหลักใดๆให้ยึดเหนี่ยว ชีวิตหนาวเหน็บ เปลี่ยวเหงา
และผมฆ่าเขาเพราะผู้หญิง สาวหน้าสวยที่ผมเพิ่งรู้จักเพียงไม่กี่นาที ผมกลายเป็นอะไรไปแล้ว
แรกเริ่ม ผมคิดว่าตัวผมกับวาริณนั้นเหมือนกัน เหมือนร่างถ่ายสำเนา

เขาเกิดในครอบครัวรวยเศรษฐี เงินเยอะ เรียนดี และใช่จ่ายซื้อของแพง หญิงสาวรุมล้อม หน้าตาหล่อเหลา ผมมีอยากเป็นอย่างเขา

ผมเกิดในครอบครัวเกือบเศรษฐี ชั้นกลาง เงินเกือบเยอะ เรียนดี และใช่จ่ายซื้อของแพง หญิงสาวรุมล้อม หน้าตาหล่อเหลา

เวลาผ่านไปเช่นใด เขากลับกลายเป็นตรงข้ามกับผม แทบจะกลายเป็นสิ่งที่ผมเกลียด
เขามีความสุขกับฝันลมๆแล่งๆเรื่องแต่งนิยาย ผมไม่เคยดูถูกเขาตรงๆ
แต่ผมคิดดูถูกดูแคลนเขาแทบทุกวินาทีที่เขาแย้มยิ้มพร้อมเอาเรื่องสั้น นิยายที่เขาแต่งมาให้ผมอ่าน เลวร้ายสิ้นดี

แล้วผมก็ฆ่าเขา และมีความสุขต่อมา อยู่บนสวรรค์กับเงินไม่ขาดมือ
เหล้าไม่ขาดปาก นารีไม่ซ้ำหน้า นี่คือสวรรค์ ทุกอย่างยังอยู่ครบ แต่ผมกลับตรอมตรมทุกข์ใจเหลือเกิน

พยายามคิดในแง่ดีเข้าไว้ ผมต้องประคองตัว หลายวันต่อมาเมื่อได้ส่องกระจก
นั่นกลับไม่ใช่ใบหน้าผม กลับเป็นใบหน้าของวาริณ

.......................................................................จบแบบสอง
หกเดือนต่อมา ผมรอดตาย ละทิ้งตอนจบน่าเศร้าหมอง
ทำมาเป็นเหมือนเคยเป็น ยามค่ำคืนในผับบาร์ช่วยชาร์ดพลังให้ผม

ท่มกลางบรรยากาศคุ้นเคย ผมลือสาวหน้าสวยกับวาริณไม่ได้ ท่านกลางสลัวแสงไฟ ผมพบสาวกน้าสวยกับวาริณ ใจผมเต้นผิดจังหวะเนิ่นนาน จนทั้งสองหายไป

ทิ้งไว้เพียงประโยคๆหนึ่งผุดขึ้นในใจ
"ฉันโกหกคุณ" ผมได้แต่ยิ้มรับพลางส่ายหน้า

แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 51 10:25:52

แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 51 10:25:20