ฉันเฝ้าแต่ถามตัวเองว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับเค้ามันคืออะไร ฉันเหงาหรือฉันเลวกันแน่ ฉันก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งมีชีวิตกับการทำงานกินเงินเดือนไปวันๆ ผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่กับฉันมา 6 ปี เค้าดีกับฉันตลอดมาคอยดูแลฉัน ดูแลไปถึงคนในครอบครัวของฉัน สิ่งเดียวที่เค้าให้ฉันไม่ได้คือ เวลาและการเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ ที่ผู้หญิงคนหนึ่งต้องการจะได้ ฉันรู้ดีว่าเหตุผลที่เค้าไม่แต่งงานกับฉันคืออะไร เค้าเกิดมาในครอบครัวที่แตกแยก พ่อทิ้งเค้าไปตั้งแต่เค้าอายุแค่4เดือน เค้าเติบโตมากับยายและแม่ของเค้า แม่ที่ไม่ค่อยจะมีเวลาและให้ความอบอุ่นกับเค้าได้ เค้ามีปมด้อยเรื่องชีวิตครอบครัวและทำให้เค้ากลัวกับการมีครอบครัว นี่หรือฉันคิดเข้าข้างตัวเองมากไปก็ไม่รู้ ฉันจึงไม่เคยคิดเรื่องการมีครอบครัว เพราะไม่อยากกดดันเค้า เราสองคนอยู่กรุงเทพเหมือนกัน แต่ได้เจอกันสัปดาห์ละครั้ง คือวันอาทิตย์วันเดียว เค้าต้องอยู่กับแม่ ดูแลแม่ซึ่งอายุมากแล้ว เค้าไม่สามารถทำให้ฉันกับแม่เค้าได้อยู่ด้วยกันได้ เค้าต้องเลือกที่จะให้เวลากับคนใดคนหนึ่ง ซึ่งเป็นฉันที่ต้องเป็นฝ่ายรอ ครั้งหนึ่งเค้าเคยพาฉันไปให้แม่ให้เค้ารู้จักหลังจากที่เราคบกันได้ 4ปี ถึงแม้ฉันจะเห็นแววตาที่แฝงไปด้วยความกังวลของเค้ากับการที่จะให้ฉันไปเจอแม่เค้า แต่ฉันก็ยังคิดเข้าข้างตัวเองว่า แม่เค้าคงจะเอ็นดูฉันบ้าง และเหตุการณ์ก็ผ่านไปได้ด้วยดี ฉันได้เข้าไปอยู่บ้านเค้า ใช้ชิวิตอยู่ด้วยกันและแม่ของเค้าก็ดีกับฉันเหลือเกิน เค้าบอกกับฉันว่านี่คือความสุขของเค้าที่เราได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ฉันมีความสุขมากจนทำให้ลืมไปว่า ความสุขมักอยู่กับเราไม่นาน วันหนึ่งแม่ของเค้าพูดกับฉัน ว่าขอให้ฉันไปจากชีวิตของลูกชายเค้าเสีย เค้าอยากให้บ้านหลังนี้มีแต่เค้ากับลูกของเค้าเท่านั้น เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางหัวฉัน นี่นะหรือคือความสุขที่ฉันกำลังลุ่มหลงกับมัน มันแตกสลายไปต่อหน้าต่อตาฉัน ฉันเดินออกจากบ้านของเค้าด้วยหัวใจที่แทบแตกสลาย ฉันพูดกับตัวเองว่า ฉันมันไม่ดีตรงไหน หรือว่าฉันจะไม่มีโอกาสได้มีครอบครัวเหมือนคนอื่นบ้าง
ฉันเล่าเรื่องนี้ให้เค้าฟัง และร้องไห้ออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจ เค้าไม่พูดอะไรนอกจากพูดว่าทำไมแม่ไม่คิดถึงใจเค้าบ้าง ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้ ฉันเห็นเค้าเสียใจ ฉันจึงต้องเก็บความเสียใจของฉันเอาไว้และพูดปลอบใจเค้าไปว่า แม่มีคุณอยู่คนเดียว เค้าคงกลัวว่าใครจะมาแย่งคุณไปจากเค้า หลังจากเหตุการณ์นี้ผ่านไป ฉันก็กลับมาอยู่คอนโดของฉันเหมือนเดิม วิถีชีวิตฉันมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง เค้ามาหาฉันทุกวันอาทิตย์ ใช้เวลาส่วนใหญ่ในห้างสรรพสินค้าและเค้าก็รีบกลับบ้านไปอยู่กับแม่ของเค้าเหมือนเดิม บางครั้งฉันรู้สึกเหงา ที่เห็นคู่รักเดินด้วยกัน ไปดูหนังกันตอนเลิกงาน แต่ฉันกลับเดินกลับบ้านคนเดียว ตากฝนคนเดียว กินข้าวคนเดียว ที่จริงฉันน่าจะชินกับความเหงาแบบนี้ได้แล้ว แต่บางครั้งความเหงา มันยิ่งทำให้ฉันโหยหาอะไรบางอย่างที่เข้ามาทดแทนความเหงาที่มันกำลังฆ่าฉันอยู่ หรือฉันอาจอ่อนแอเกินไปที่จะต่อสู้กับมันและอยู่กับมันได้ แต่ใครจะรู้...ฉันกับเค้าไม่ได้อยู่ด้วยกัน และมีสัมพันธ์กันเหมือนคู่รักทั่วไปมาเกือบ 2 ปีแล้ว ฉันเฝ้าแต่ถามตัวเองว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกับความสัมพันธ์ของเรากันแน่ เมื่อต่างคนต่างไม่พูดถึงเรื่องนี้ ฉันเองก็ไม่กล้าที่จะพูด บางครั้งเกิดความสงสัยและมองเห็นปลายทางของความสัมพันธ์ของเราสองคน ว่ามันคงไม่สวยงามอีกต่อไป และเมื่อวันนี้ฉันมีผู้ชายอีกคนที่พร้อมจะใช้ชีวิตอยู่กับฉันและดูแลฉันให้มีชีวิตที่สุขสบายได้ตลอดทั้งชาติ และฉันควรทำอย่างไร เมื่อฉันยังรักเค้าเต็มหัวใจ....
จากคุณ :
พระะจันทร์สีน้ำเงิน 
- [
25 มี.ค. 51 14:13:54
]
ฉันไม่ได้อยากนอกใจ
