ข้าไม่เคยรู้เลยว่าตั้งแต่เมื่อไร ที่หัวใจดวงนี้มันสั่นไหวเพียงนางชายเนตรผ่านมา แม้ม่านทอดิ้นทองแท้สลับเงินอันประณีตก็ไม่อาจกั้นเงาของร่างบอบบางภายใต้อาภรณ์วิจิตรตามศักติแห่งนางได้ ราวกับว่าสวรรค์จงใจกลั่นแกล้งให้หัวใจข้าต้องทรมานในทุกคราวที่เสลี่ยงนางเคลื่อนผ่านมา ปรารถนาเพียงมือเรียวจะขยับม่านที่กั้นนั้นเผยวงพักตร์งามดุจแสงเดือนให้ได้เห็นแม้เพียงเสี้ยวผ่านหฤทัยข้าก็คงชื่นบานดังพฤกษาที่ต้องน้ำค้างพรม

“ เพียงเจ้าเอ่ยปาก คิดหรือว่าจะไม่ได้นางมาครอง ” เพื่อนที่เคยร่วมรบกันมานานเอ่ยขึ้นอย่างรู้ใจเมื่อเห็นข้าแลตามหลังเสลี่ยงที่นางนั่งไปไม่วางตา

“ ข้ามิปรารถนาเพียงเศษดิน ”

คำตอบของข้าทำให้เขาเบิกตามองอย่างไม่อยากเชื่อ

“ ข้ารู้ว่าเจ้าคือจอมทัพผู้เกรียงไกรแห่งตระกูลนักรบที่ทรงศักดิ์เทียบองค์ราชันย์ ผู้สามารถเด็ดดอกฟ้าทุกดอกในปัญจคีรี แต่การมองว่าเจ้าหญิงรัชทายาทผู้ทรงโฉม และทรงศักดิ์เป็นเพียงเศษดินนั้นไม่เกินไปหน่อยรึ ”

ข้าหัวเราะกับเสียงดุ ๆ ของเพื่อนร่วมรบ

เพียงคิดถึงวงพักร์งามเงื่อนนั้นแล้วหฤทัยก็พลันไหวสั่นอย่างไม่เคยมีสตรีใดทำให้รู้สึกได้มาก่อน แล้วเช่นนี้หรือข้าจะหาญว่านางเป็นเพียงเศษดิน

“ ข้ารู้นางงดงามเฉกบุหลันฉาย บริสุทธ์ราวพลับพลึงป่า เพียบพร้อมอย่างกุลสตรีผู้สูงศักดิ์ แต่นั่นก็เพียงธาตุสี่ที่เสกสรรค์ปั้นแต่ง ใยมิใช่เศษดินเล่า ”

เจ้าเพื่อนทหารทำหน้าเหมือนปลาสำลักน้ำ ขณะที่ข้าค่อย ๆ เผยความ

“ สิ่งสำคัญคือหฤทัยที่อ่อนหวาน สติปัญญาเฉลียวฉลาดเหนือสตรีใดในปัญจคีรี และความเมตตา ความดีงามนั่นต่างหากที่ทำให้นางเป็นประดุจยอดมณีปิ่นหล้าที่ทรงค่าเหนือมณีทั้งปวง ”

“ ท่านกล่าวเกินจริงไปกระมัง มนุษย์ทุกผู้ล้วนมีค่าเพียงเศษดิน ไม่เว้นแม้แต่เราเลย ” เสียงหวานเสนาะหูจากด้านหลังทำให้ข้าต้องหันไปมอง

เพราะฝีเท้านางเบานักหรือเพราะข้ามัวพร่ำพูดถึงนางจนเพลินก็ไม่อาจทราบทำให้ข้าไม่สามารถรับรู้การมาถึงของนางได้

“ มนุษย์ทุกผู้ล้วนเพียงธาตุสี่ที่ปั้นแต่ง หากมณีสูงค่าคือหทัยที่งดงาม เจ้าหญิง...หากท่านยินความอันใดขอจงทราบเถิด นั่นคือความคิดคำนึงอันข้าบาทมีต่อท่านในฐานะข้าแผ่นดิน ”

“ อัศวินแห่งปัญจคีรี...วาจาท่านถ่อมตนนักจนข้าอดคิดไม่ได้ว่าเสียงเล่าลือถึงความอหังการ์แห่งท่านเป็นเพียงเรื่องโคมลอย ” เสียงหวานนุ่มทำให้ข้าแทบละลาย

“ เบื้องพักตร์แห่งท่าน แม้มหาเทพยังสิ้นอหังการ์ ”

“ เกินจริงไปหน่อยกระมัง เมื่อแท้จริงแม้วงพักร์นี้ก็เพียงเศษดินที่ปั้นแต่ง หากไร้ธาตุสี่ย่อมหมดความหมาย ”

กลับเป็นข้าเองที่เถียงไม่ออก เมื่อวรองค์บอบบางราวเทพเลขาก้าวเข้ามาใกล้ กลิ่นหอมของปัทมาอ่อน ๆ โชยต้องนาสิกซึมซาบไปตราตรึงอยู่ในหัวใจ

“ ข้าควรจักยินดีใช่ไหม หากสิ่งที่ท่านหลงใหลมิใช่เพียงรูปกายภายนอก หากเป็นส่วนลึกแห่งห้วงหทัย ”

“ หากเจ้าหญิงจะกรุณา...” ข้าเริ่มไม่มั่นใจในความต้องการของนาง ถ้อยคำนั้นราวนางจะล่วงรู้ความในหทัยข้าจนสิ้น และหากนางทูลเรื่องนี้ต่อองค์ราชันย์ โทษทัณฑ์แห่งผู้บังอาจหมายปองดอกฟ้าแห่งปัญจคีรีย่อมตกแก่เขาอย่างไม่อาจหลีกหนี

โทษประหารเขาไม่กลัว หากแต่ที่หวั่นคือหฤทัยแห่งนางจักประหัตประหารเขาเสียตอนนี้ด้วยคำปฏิเสธที่เชือดเฉือน

“ อัศวินแห่งปัญจคีรี...ข้ารับทราบความในหทัยท่านด้วยความซาบซึ้ง หากท่านควรทราบดีหากเรื่องนี้หลุดรอดไปสู่พระบิดาแม้จักเป็นจอมทัพแห่งตระกูลอันเกรียงไกรก็มิอาจละเว้นได้ ”

“ หากข้าทูลขอพระนางต่อองค์ราชันย์เล่า ” ข้าแกล้งเอ่ยถาม หวังจะเห็นท่าทีเขินอายของนางเฉกสตรีสามัญ หากข้าคงลืมไปว่านางมิใช่เช่นนั้น

วงพักตร์งามเรียบเฉยดุจแพรที่ถูกขึ้งจนตึง

“ หากท่านปรารถนาเพียงเศษดินท่านย่อมได้ดังประสงค์ หากท่านปรารถนามณีปิ่นหล้าแล้วไซร้ ข้าได้มอบถวายเป็นพุทธบูชาไปแล้ว ตัดเวรตัดกรรมกันเสียเถิดอัศวินผู้กล้า ”

ข้าได้แต่ยืนนิ่ง ไม่เข้าใจในวาจาแห่งนาง

วรองค์แบบบางหมุนองค์กลับแล้วก้าวไปช้า ๆ

“ รูปกายและทรัพย์สมบัติแม้ราชบัลลังก์แห่งปัญจคีรีล้วนแล้วเพียงมายา ท่านเองก็ทราบดีใยจึงติดยึดไม่ละวาง ”

สุรเสียงหวานแว่วดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่นางจะเดินจากไป

ข้าเพิ่งรู้ว่าแม้เอ่ยคำไม่ยึดมั่นและปรารถนาเพียงหทัยนาง หากแท้จริงที่ข้าหลงใหลไม่พ้นร่างงามและสำเนียงเสนาะ

น่าเสียดายที่กว่าข้าจะเข้าใจก็เป็นวันที่นางสละราชบัลลังก์แห่งปัญจคีรี แล้วก้าวสู่ร่มเงาแห่งพระศาสนา

ทิ้งความสุขสนานในราชวังอันตระการ

ทิ้งอำนาจอันผู้คนปรารถนา

ทิ้งธาตุอันประกอบเป็นเกศา

หากไม่ทิ้งราคาค่าหทัย

แท้จริงวันนั้นนางเพียงเข้ามาเพื่อจะเตือนเขา ค่าความเป็นมนุษย์แท้จริงมิใช่เรือนกายหรือองค์ประกอบใด มีเพียงหฤทัยเท่านั้นที่ควรค่าแก่การชื่นชมและบูชา

-------------------------------
เรื่องนี้เกิดจาก...อยากเขียน ฮา ๆ
เรื่องของเรื่องคือเมื่อคืน ขณะกำลังส่องกระจกก็เกิดข้อความหนึงผุดขึ้นมาในหัว นั่นคือ

“ แม้เจ้าหญิงแห่งปัญจคีรีก็มีค่าเพียงเศษดิน หากปิ่นนรีแท้คือหฤทัยที่งดงาม ”

ประมาณนี้ล่ะค่ะ ตอนนี้เริ่มเลือน ๆ ก็เลยเริ่มแบบโต้ตอบกับตัวเองเหมือนผู้ชายสองคนคุยกันเป็นนังบ้าอยู่ในใจ แล้วก็ได้เรื่องนี้มา

ฮา ๆ