ความคิดเห็นที่ 1 เขียนนิยายลงเว็บ ต้องทำใจกันอย่างมาก เพราะอีกฝ่ายเพียงแค่  Control A, Control C แล้วหันไปเปิดหน้าโน้ตแพ้ด  หรือ Wordpad ในเครือง Control Paste  เท่านั้น เขาก็ได้สิ่งที่เราคิดเขียนแทบตายไปแล้ว      อย่างข้าพเจ้าก็ชอบนิยายของหลายคน ก็ทำดังว่า เก็บไว้อ่านเอง ไม่ได้จะเอาไปขายใคร        เย็นนี้ มีนักเขียนชื่อ คุณ ศรีสุรางค์ มาตั้งกระทู้ น้ำเน่ายกกำลังสอง ตามลิงก์ไปดูทุกขั้นตอน เห็นหน้าตาหนังสือเล่มใหม่ ๆ ของเธอ และ เห็น ถ้อยคำ ด้านขวา น่าสนใจ         "  สงวนลิขสิทธิ์ การนำส่วนใดส่วนหนึ่ง  หรือทั้งหมด ของงานเขียนในเว็บนี้  ไปเผยแพร่ดัด แปลงเสนอขายโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็น ลายลักษณ์อักษรถือเป็นความผิดตามกฎหมาย   " ที่มา  http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=srisurang         ก็ถือเป็นเรื่องน่าสนใจของ เรื่อง นวนิยายในเว็บที่เขาทำกันสำเร็จ ฝีไม้ลายมือดี สำนวนดี เขียนน่าสนใจ          ข้าพเจ้าหันไปมองเรื่องที่ตัวเองกำลังเขียนอยู่          ...หากข้าพเจ้าจะเขียนอะไรจริง ๆ จัง ๆ ที่รบกวนหัวใจอยู่ ..แน่ว่า คุณแอร์กี่อาจชิดซ้าย และ ศาลอาจยุ่งเหยิงเพราะงานเขียน แคะคุ้ยของข้าพเจ้ายิ่งกว่าคุณแอร์กี่ก็เป็นได้           ด้วยอาการคัน  ๆ ที่ว่า  ข้าพเจ้า ยังเบรค เรื่องการอยู่หอพัก ซอยสุขุมวิท ๔๓ ไปทั้งเรื่อง...บางอย่างที่ยังตรึงในอารมณ์ ที่มาของ คนดังในสังคม ดังข้ามโลกด้วยซ้ำ...แต่ข้าพเจ้าไม่เขียนถึงเธอ            เพราะวันนี้ เธอจะไม่มีวันอภัยให้กับใครที่นำเรื่องนั้นมาเขียน         เธอคงไม่อยากจะให้ใครรับรู้ว่า การหายตัวไปของเธอไม่กี่วันนั้น        ทำให้ ญาติโกโหติกา ข้าพเจ้าพวกคนมีสี ต้องพลอยปั่นป่วน..ไปด้วย เพราะ รูมเมท เธอ มาขอร้องให้ข้าพเจ้า ช่วยให้ญาติข้าพเจ้า ติดตามการ หายของเธอในครั้งนั้น             แต่ข้าพเจ้าจะไม่เขียนถึงเธอ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม  เธอไม่อยาก จะรู้จักข้าพเจ้า เพราะเธอดังเหลือเกิน และ ไม่อยากจะนับเป็นคนรู้จัก เพราะรู้มากเกินไป            นี่คือตัวอย่างชนิดหนึ่ง ของ "สิ่งที่อยู่ในคลังเรื่องเขียนของข้าพเจ้า ที่ข้าพเจ้า ต้องยั้งมืออยู่ทุกขณะของการเขียน...          ในทำนองกลับกัน..หากคนอื่นเขาทำอย่างนั้นกับข้าพเจ้า เที่ยว เอาเรื่องอะไรต่อมิอะไรมาเขียนเป็นที่สนุกสนาน ใส่สีใส่ไข่ ทำเอาเจ้าของ ชีวิต ถูกดูหมิ่นเกลียดชัง เข้าใจผิด ก็คงแย่เหมือนกัน               เมื่อคืนนี้ ข้าพเจ้าเข้าไปดูกลอนเก่าที่  ห้องไทยโพมดอทคอม ไปค้นหากลอนที่ข้าพเจ้านำไปลง คือกลอน ประเภท " คับแค้นใจ "ในอดีต ที่ซุกอยู่ก้นตู้เซฟ แล้วไปเจอ ที่เอาลงเขียนไว้ ยังมีคนอ่านเข้าใจผิด นึกว่า ข้าพเจ้าด่าลูก ว่า  "นางใจควาย " อะไรประมาณนั้น                ดังนั้น การเขียนเรื่องแนวบันทึกนี้ อันตรายอย่างยิ่ง สำหรับ ข้าพเจ้าในวันนี้   สองคืนก่อน ถึงได้ถอนบางเรื่องออกไปจากหน้านวนิยาย เพราะพิจารณาแล้วว่า " เสียมากกว่าดี "             เสียทั้งทางโลก และ ทางธรรม เพราะ คนที่ถูกเราบรรยายถึงไม่มี สิทธิ์โต้ตอบ     ข้าพเจ้าขอเวลา " คัดกรองบทประพันธ์ " สักพักหนึ่ง.. เพื่อว่า มันจะ "เถื่อนน้อยลง" อีกสักนิด               ด้วยคารวะทุกท่าน : tiki_ทิกิ    - [ 25 มี.ค. 51 20:27:01 ]     @@@@                                                                         @@@     มาถึงตอนนี้ แม้นข้าพเจ้าจะลบ บทที่ ๑๒-๑๔ ทั้งสามบท ออกจากหน้าเว็บ เพราะมึน อย่างที่ มี "คุณ กระบี่ไม้ไผ่"มาเขียน ไว้ว่า   งานเขียนข้าพเจ้ามันร้อยเรียงกันไปอย่างไม่ขาดสาย ตัดไปตอนหนึ่งตอนใดไม่ได้    แต่ตอนนี้ ข้าพเจ้าจำต้องตัดไป ก่อน เพราะว่าสงสารใครหลายคนที่ดันต้องมาเกิดมาใช้กรรม มีข้าพเจ้าเป็นญาติ  เป็นแม่ เป็น อา เป็น ป้า เป็น พี่ เป็น น้อง เป็นหลาน  วงศ์วานว่านเครือ รู้ไปถึงไหน จักต้องเอาปี๊บคลุมหัว ด้วยความอับอาย ส่วนเรื่องเป็นลูกนั้น บิดาข้าพเจ้าท่านก็ล่วงลับ ไปแล้ว  ส่วนมารดาผู้ยังมีชีวิตอยู่ก็เป็นอัลไซเมอร์ท่านไม่มารับรู้ วีรกรรมวีรเวรอะไรของข้าพเจ้าในวันนี้        แต่คนเบื้องหลังที่ต้องนั่งตาปริบ ๆ คงไม่มีใครอยากไป ออกทีวี รายการคุณ สรยุทธ์ สุทัศนะจินดา จับเข่าคุย เป็นแน่แท้ (ฮั่นแน่...นึกว่าตัวเองเป็น "แอร์กี่" 555 )         ว่าแล้ว ด้วยสิทธิอันชอบธรรม ข้าพเจ้าจะลงบทที่ ๑๕ แต่จะยังไม่นำบทที่ ๑๒- ๑๔ กลับมาอีกดอก มันยอกแสยงหัวใจ อย่างไรไม่ทราบเจ้าค่ะ  (แบบว่า อ่านแล้วมันคัน ๆ ว่าตูไม่น่าเล้ย)    (ตอนนี้ ) ข้าพเจ้านึกถึงลิเก หรือ งิ้วตามโรง ซึ่งผู้ชม ที่กำลังสนุก ๆ เกิดอารมณ์ค้าง และ ขว้างเกี๊ยะใส่เวที ตัวแสดงซึ่งกำลังอินกับบท ก็ เงื้อมือเงื้อไม้กำลังจะตบ กันแต่ เผอิญ อินมากไป แรงกันไปหน่อย กำลังใส่ยา แดงใส่แผลกันอยู่ ...ประมาณนั้น "             เอาเป็นว่า ผู้จัดการโรงละคร เลยต้องออกมา "ออกแขกขอขมา " ซาลามมาน้า..อัดช้า สาเก แทนไป ก่อนชั่วคราว            เดี๋ยวจะมาเปิดโรงใหม่.. @@@@                                                                 @@@@ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 26 มี.ค. 51 20:18:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ภาคสี่ บทที่ ๑๕ เสวยวิบาก ณ อาณาจักรกรรม               ที่เรือนไม้ชั้นเดียวหลังนั้นเป็นที่พำนักของเรามา ได้เพียงไม่กี่ปี    ระหว่างที่อยู่ที่นั่น ข้าพเจ้ามีแต่ทุกข์ทรมาณ น้ำตาตกอยู่เรื่อย หากคิดเป็นชัยภูมิของชีวิตก็ตกที่นั่งลำบาก ตรากตร่า  ประมาณว่า นาคกำลังถูกครุฑเหยียบ จิกหัวไว้ไม่ ให้เลื้อย    ทำอะไรถึง ไม่ค่อยขึ้น                 นั่นสินะ ข้าพเจ้ากำลัง จะเล่าย้อนไปว่า เพราะ การแต่งงานใหม่-น่าจะเรียกว่า 'แต่งงาน' เฉย ๆ ด้วยข้าพเจ้า ยังไม่เคยแต่งงานกันมาก่อนเลย   แล้วอีกสองปีต่อมาก็มี ลูกชายมาหนึ่งคน   คุณแม่สามีได้ทำการต่อเติมเรือนไม้ข้าง บ้านท่านให้เป็นห้องหับพออยู่อาศัยได้  เป็นที่ที่ต้องไปเสวย วิบากคือผลของกรรมที่ได้กระทำไว้        -  หากแต่ข้าพเจ้าไม่อยู่เสวยนาน ชิงออกมาก่อน -         เคยถามท่านอาจารย์ศักดิ์ (อาจารย์ที่เคารพของคู่ชีวิต ของข้าพเจ้าซึ่งได้ช่วยรักษาโรคถูกคุณไสยให้แก่ข้าพเจ้า )ใน ภายหลัง ท่านบอกว่า           "หากอยู่ต่อไป ก็จะร่ำรวยเงินทองเป็นหลายล้าน ..!   เธอมันไม่อดทน  เราไม่รู้จักรับกรรมกันบ้างเลยหรือ.. คนเรา จะวิ่งหนีกรรมไปได้สักแค่ไหน ?? "             ปีพ.ศ. ๒๕๒๔ นับจากวันที่แต่งงาน อยู่ที่บ้านคุณแม่ ตนเอง แล้วต่อมาก็ย้ายไปอยู่ที่ที่พักน้องชายที่พหลโยธิน - จน ถึงเกือบปลายปี พ.ศ ๒๕๒๖ เป็นเวลาสองปี จวบจนให้กำเนิด ลูกชาย    ซึ่งเมื่อทารกมีอายุได้ สิบห้าวัน ก็ต้องย้ายจากที่พัก น้องชายข้าพเจ้าที่พหลโยธิน(ย้ายอีกแล้ว) ไปอยู่กันที่บ้านไม้ หลังนั้น  ทางเข้าซอยขรุขระนิดหน่อยแต่ก็พอทนได้ เพราะบ้าน เป็นหลังที่สามจากถนนใหญ่  แต่...แต่ข้าพเจ้าไม่เคยคิดจะอยาก ไปอยู่ที่นั่นเลย             ช่วงปี ๒๕๒๔ ปีแรกของการแต่งงานตอนที่อยู่บ้าน คุณแม่ข้าพเจ้านั้น นิคตามใจ(เพราะว่าอะไรไม่ได้ หรือ ไม่ก็ เพราะยังไม่รู้ในสิ่งที่ข้าพเจ้าร้อนรนไปทำมาก่อน) ให้ข้าพเจ้า ไปดาวน์บ้านชั้นเดียวไว้หลังหนึ่งแถบทุ่งสีกัน ดอนเมือง  แต่ ครั้งนั้น คุณแม่สามีถึงแก่สั่งให้รับไปดู พอเห็นสภาพบ้าน ซึ่ง ข้าพเจ้าก็ว่าดีแล้ว ท่านก็บอกไกลเกินไป เข้าไปในทุ่งลึกลิบลิ่ว   ข้าพเจ้าก็เลยไม่ได้จ่ายดาวน์ต่อ ปล่อยให้เขายึดไปอีก  แล้ว ต่อมาก็ได้สิทธิ์จองอีกหลัง คล้าย ๆ กัน ที่ทางเมืองทองธานี เพราะ'ว่าที่น้องสะไภ้'เธอทำงานอยู่รัฐวิสาหกิจ ให้ข้าพเจ้าไป ใช้สิทธิ์จองทาวน์เฮ้าส์อีกหลังหนึ่ง คราวนี้จ่ายไป สองหมื่น แปดพันบาท ค่าจอง แต่เกิดปัญหากับคุณสามีอีกว่า ไม่อยาก จะไป  ก็คิดจะเจรจาขอค่าเงินดาวน์คืน โชคดีที่มีคนใน รัฐ วิสาหกิจนั้น มาขอซื้อเงินดาวน์ต่อ  ข้าพเจ้าก็เลยไม่ได้จอง บ้านที่ไหนสักหลัง                ก็นึกถึงที่ดินแปลงของตัวเองอยู่เสมอ เข้าไปดูครั้งไร ก็เห็นความเปลี่ยนแปลงรอบข้าง มีน้ำท่วมขึ้นมาบ้าง ด้านหลัง ที่ที่เคยเป็นบึงใหญ่ ก็กลายเป็นที่ดินสูงขึ้น ถมที่ทั้งหมดแล้ว ก่อสร้างตึกใหญ่ยาว ขึ้นมาบดบังทัศนียภาพทั้งหมด ว่าเป็น โรงงานทำดอกไม้ส่งออก       ถึงจะไปเห็นขนาดนั้น  ก็ยังไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะยังต้องมีชีวิต อย่างกระเบียดกระเสียร ใช้จ่ายเงินใน ซองวันละ สามสิบบาทอยู่มาอีกเกือบสองปี ส่วนอีกหมื่นกว่า บาทที่เป็นเงินเดือนตัวเองนั้น ตั้งหน้าตั้งตาทนส่งคืนท่านเจ้า หนี้ทั้งหลายไปได้อีกสักแสนกว่าบาทแล้ว ยังมีหนี้ค้างอีกสัก สองแสนกว่า  ซึ่งก็หมายถึงว่า โฉนดที่ดินยังติดเจ้าหนี้อยู่ อย่างนั้น         ตอนที่ลูกชายคนแรกของตระกูลคุณสามี แต่นับเป็น ลูกคนที่สองของข้าพเจ้า เกิดมา ก็จำต้องทนภาวะจำยอมที่ จะเข้าไปอยู่ที่บ้านนั้น เพราะไม่รู้จะนำทารกน้อยอายุสิบห้าวัน นั้นไปฝากใครเลี้ยง แม้นว่า สองปีนับจากแต่งงานที่ผ่านไป ข้าพเจ้าต้อง ทนทุกข์กับคำประชดประชันเสียดสีเหน็บแนม ว่ากล่าวของท่านมารดาของสามีอยู่เนือง ๆ (พบกันทุกวันเสาร์) จนแทบจะกรี๊ดตายอยู่หลายครั้ง แต่มันไม่มีหนทางจะแก้ ป้ญหาเรื่องลูกเล็ก ที่ทุกคนไม่ยอมให้ไปอยู่เนอร์สเซอรี่ เพราะไม่ไว้ใจการเลี้ยงดู    ก็จำต้องเข้าไปอยู่บ้านนั้น จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 26 มี.ค. 51 20:47:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ ๑๕  ต่อ       ย้อนไปอีกปีก่อนหน้าคือต้นปี ๒๕๒๕  ช่วงปีก่อนที่จะ ท้องลูกชาย  เป็นช่วงที่ข้าพเจ้ากำลังเข้ารักษาตัวกับสำนัก อาจารย์ ส. และ อาจารย์ศักดิ์  มีเหตุการณ์บางอย่าง ที่หาก ไม่เล่าให้ฟัง ใครก็จะไม่เข้าใจว่า ทำไมชีวิตข้าพเจ้ามันถึง ต้องล้มลุกคลุกคลานตกวิบากกรรม เจออะไร ประหลาด ๆ ปานนี้ได้         มีอยู่วันหนึ่งที่จะต้องเข้าไปรักษาตัว ข้าพเจ้าแต่งกาย งามมาก เป็นชุดติดกันสีขาว มีระบายรอบคอ เย็บพอดีตัวมา เหนือเข่าแล้วต่อด้วยระบายย้วย เลยเข่าไปหน่อยเป็นสีขาว เช่นเดียวกัน  เดินไปมาจะกระพือพึ่บพั่บ  ธรรมดาจะสวมสร้อย ถนิมพิมภรณ์ อันสะสมไว้แต่วัยรุ่น และ สะสมเพิ่มขึ้นเป็นเพชร เป็นพลอย น้อยบ้าง ใหญ่บ้างตามกระแสเงินที่ตนเองมี  ถือ ว่าสวยเริดแล้วในวันนั้น          ครั้นนั่งน้ำมนต์ไปสักพัก  ก็เห็นผู้คนเริ่มขึ้นกันมาเต็ม แน่นไปหมดผิดกับวันธรรมดาทั่วไปที่คนไม่มากอย่างนั้น ถาม ไปมาได้ความจากผู้คนเขาบอกว่าวันนี้ "ท่านอาจารย์ ส. จะลง ทรง " วันนั้น ข้าพเจ้าเกิดพาคุณแม่ไปด้วย คือไปรับคุณแม่ที่ บ้านแล้วไปที่สำนักอาจารย์ ส. กัน           พออาจารย์ ส. ท่านเปลี่ยนเครื่องทรง จากเสื้อกางเกง ธรรมดาเป็นผ้าปักดิ้นทอง ท่อนบนเปลือยเปล่า แต่มีผ้าคลุม สีทองพาดไหล่ จุดธูปกำใหญ่ว่าพระคาถาสักพักท่านก็ทำตา เหลือกขึ้นไปข้างบน แล้วพูดภาษาที่แปลไม่ออก เรียกว่า ภาษาเทพ ออกมา            วันนั้น ข้าพเจ้าไม่รู้จักดอกว่า เทพอะไรเป็นอย่างไร   ก็ ถอยออกไปสุดกู่คือริมทางลงเรือนไม้สูงนั่นเลย คุณแม่ก็ นั่งอยู่ด้วย สักพัก ท่านเทพก็เจรจาเป็นภาษาไทย แล้ว กล่าว เสียงค่อนข้างดังลั่นศาลาว่า วันนี้จะแสดงธรรมให้ดูกรรมสิบคน             แล้วท่านก็เรียก คนแรกเป็นเด็กผู้ชายหัวบุบบี้ ไป นั่งตรงหน้าท่าน   พ่อแม่ของเด็กก็ตามติดไปใกล้ ๆ ท่าน ก็บอกว่า อดีตชาติ เป็นคนขายปลาทุบหัวปลาเป็นประจำ กรรมทำให้กลายเป็นเช่นนี้ ผ่าตัดไปอย่างไรก็ไม่หาย  พ่อ แม่ที่พามาเมื่อมาถามว่าจะผ่าไหม ท่านก็บอกไม่ต้องไป ผ่าให้เสียเงินเสียทองอันใด ผ่าไป กรรมก็ไม่หมดไป แต่ จะต้องหมั่นมาฝึกไหว้พระสวดมนต์ จะช่วยให้สมองดีขึ้น          คนที่สอง เป็นคนที่ท่านให้ดูว่า เป็นคนกตัญญูกับ พ่อแม่ตัวเองมาก ถึงแม้จะดวงไม่ดี แต่อาศัยเป็นคนดีมี กตัญญูกับพ่อแม่ตัวเอง จึงรอดพ้นชะตากรรมร้ายแรง                คนที่สามนั้น ท่านให้ดูผู้หญิงคนหนึ่ง ว่า เป็นคนดี รักพ่อแม่สามีดูแลดีมาก  อันที่จริงเธอมีชะตาขาดในระยะ นั้น แต่อาศัยเป็นคนดีมากกับพ่อแม่สามี จึงรอดตัวไป ทำให้ไม่ตาย..          พอคนที่สี่ที่ท่านเรียก กลับเป็นคุณแม่ของ ข้าพเจ้าเอง ท่านเรียกเข้าไป ถามว่า              "ชาติที่แล้ว เป็นลมล้มตายคาวงการพนันเพราะ ล้มละลาย หมดเนื้อหมดตัว ยังไม่พอใจหรือ    ชาตินี้ จะเล่นไพ่จนตายคาวงให้หมดเนื้อหมดตัวอีกหรืออย่างไร ?"           ธรรมดาคุณแม่ท่านติดเล่นไพ่ตองกับมิตรสหาย ชาวคุณนายกรมฯ นั้นเนือง ๆ ทั้งมักพาข้าพเจ้าไปนั่งดูการ ละเล่นนั้นบ่อย ๆ แต่ข้าพเจ้าเกลียดเรื่องคุณแม่เล่นไพ่นี้มาก ทะเลาะกันบ่อยครั้ง แต่ก็ไม่ได้เคยเล่าเรื่องท่านเล่นไพ่ตอง ติดไพ่ตอง นี้ให้คนใดในสำนักนี้ฟังเลย !  จึงเงี่ยหูฟังท่าน พูดและดูหน้าคุณแม่ข้าพเจ้าที่ "เหย" เต็มทน ก็คนบนศาลา สำนักนั้นเป็นร้อยได้ละมัง..           คุณแม่ก็ตัวสั่น ลั่นวาจาว่าจะเลิกเล่นไพ่แล้ว ท่าน ก็คาดโทษเอาไว้ว่า         "หากยังไปเล่นอีก เราจะให้เจ้าหมดตัวในชาตินี้ "           นั้นก็ทำให้ข้าพเจ้านั่งสั่น ๆ เสียแล้ว    รีบพาคุณแม่ ถอยออกไปนั่ง จนปลายแถว คุณแม่นั้น ตัวสั่นยิ่งกว่าข้าพเจ้า เป็นไหน ๆ ใครเลยจะชอบที่ถูก "เผยไต๋" กันขนาดหนักกลาง คนเป็นร้อย ๆ ที่ไม่ได้รู้จักมักจี่อะไรกัน จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 26 มี.ค. 51 20:47:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ ๑๕ (ต่ออีกครั้ง )           คนที่ห้า เป็นใคร ข้าพเจ้าลืมไปแล้ว แต่พอคนที่ หกหรือเจ็ดอะไรนั่น ท่านก็ชี้มือมาทางที่ข้าพเจ้าซึ่งนั่งไกล โยชน์จนชิดเสาทางลงบันได   เอ่ยเสียงดังว่า           " เรียกหญิงผู้มีกรรมนั้นมา "          ผู้คนก็หันมากันเป็นการใหญ่ ข้าพเจ้าก็ยังไม่รู้อีกว่า เป็นตัวเอง  ท่านก็พูดซ้ำอีกว่า           " จงพาหญิงผู้มีกรรมนั้นมาหาเรา "           โอย ข้าพเจ้านั้นเหรอ หญิงผู้มีกรรม แต่เมื่อถูก เรียกตัว ก็ต้องคลานแทรกผู้คนเข้าไป  ท่านเงยหน้าขึ้นไป ข้างบนศีรษะข้าพเจ้า  แล้วก้มลงถามว่า           "เทวี..เมื่อสิบหกชาติที่แล้ว เจ้าอาฆาตมานพ ลูกชายคฤหบดีเศรษฐี  ผู้มารดาบิดาเขา แยกเอาไปแต่ง งานกับกุมารีอื่น "..(หรือคำอื่นอันแปลว่าหญิงสาว- ข้าพเจ้าจำคำที่ท่านเรียกไม่แม่นเสียแล้ว )           " เจ้าคับแค้นใจถึงแก่อาฆาตไว้ว่า จะ ฆ่าเขาและ ลูกของเขา และกล่าวอาฆาตมาดร้ายมาอีกไว้ว่า จะฆ๋าเขา และ ลูกเขาให้ได้ทุกชาติ .....ชาตินี้เจ้ายังจะทำอีกหรือ ?? "             โห..สิบหกชาติที่แล้ว !!!  แล้วที่ผ่านมาอีกสิบหก ชาติมันจะขนาดไหน  ข้าพเจ้างี้สะดุ้ง ขนลุกซู่ไปหมดทั้งตัว สำเหนียกความเลววิกฤติของตนถึงแก่ตกตะลึง แล้วท่านก็กล่าวต่อไปที่ทำให้ข้าพเจ้าตะลึงยิ่งขึ้นอีกว่า             " ทุกวันพฤหัสบดี เจ้าจุดธูปถึงเรา กล่าวว่า จะมี ใจเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ต่อทุกคน ยกเว้นชายผู้เป็๋น ที่รัก ทำไมเจ้าถึงทำอย่างนั้น "              เสียงนั้นเข้มงวดและดังเหมือนฝ้าผ่า ทำให้ข้าพเจ้า สะดุ้งเฮือก ลมแทบจับเลย  ก็อาจารย์ ส. ณ ซอยโปโลนั้น ไงเล่า ที่ให้ข้าพเจ้าจุดธูปแก้ดวงตก ที่มีแฟนไม่ดี หรืออะไร ทำนองนั้น ให้พระคาถาไหว้พระพรหม ฯ มาทุกวันพฤหัส และ ให้ไหว้กลางแจ้ง ข้าพเจ้าก็ทำทุกค่ำคืนพฤหัส อย่าง เงียบ ๆ  ท่องพระคาถาเสร็จสรรพแล้ว ก็ พึมพำตามนั้นเลย... ไม่ผิดเพี้ยน  มาเป็นเวลาหลายปี                " แล้วชาตินี้ หากเจ้ายังทำเช่นนั้นอยู่ไม่เปลี่ยน แปลงนิสัย    ยังทำแรงร้ายกับสามีของเจ้าและบิดามารดา ของเขาอยู่...อีกสามเดือนข้างหน้า เราจะเอาตัวเจ้าลงนรก "                 โอ๊ย คุณพระคุณเจ้าช่วย..                 ข้าพเจ้าเจอโจทก์ของจริงเอาเข้าแล้ว..   รีบ พึมพำไม่ได้ส่ำศัพท์อะไรเลย เพราะอึ้ง..ท่านก็มองหน้าข้าพเจ้า แล้วโบกมือไล่ ให้ไปได้แล้ว...              ข้าพเจ้างี้ คลานคอตกออกมาเลย            คุณแม่ซึ่งนั่งอยู่ตรงนั้น ได้ยินทุกถ้อยประโยค ตรง ดิ่งมาถามทันทีว่า             "ไอ้ที่แม่เห็นไปจุดธูปไหว้กลางแจ้งน่ะ ...แม่นึกว่า ไหว้เจ้าที่นะ นั่นเราทำอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ ? "              ง่ะ ข้าพเจ้า อับอายเหลือที่จะประมาณเลย   ตอบ รับคุณแม่เสียงอ่อย            " ค่ะ ใช่ค่ะ หนูไปท่องคาถาไหว้พระพรหม ทุกคืน พฤหัสจริง ๆ ค่ะ แล้วก็ พูดอย่างนั้นด้วยจริง "            " เออ แปลกจริง ๆ นะ  แล้วท่านรู้ได้ยังไง "            " ก็หนูว่าคาถาไหว้พระพรหมน่ะซีคะ "             ข้าพเจ้าตอบแล้วก็หงุดหงิดร้อนรนหัวใจไปหมด            คืนนั้น ข้าพเจ้าให้นิค แวะซื้อถังสังฆทาน และ นำไป ตั้งที่หิ้งพระ ที่ห้องพระบ้านคุณแม่ คลานเข้าไปจุดธูป บอกกล่าว กับ "นาง" ผู้เป็นเจ้าของวิญญาณอาฆาตของข้าพเจ้านั้นว่า             "นางเอย ความทุกข์ใด ๆ ที่นางได้รับ ความเจ็บ ปวดทั้งหลายนั้น    ข้าฯ ได้สัมผัสแล้วในชาตินี้ รู้ว่านางทุกข์ ใจกระไร พรุ่งนี้จะนำถังสังฆทานนี้ไปถวายพระภิกษุสงฆ์ และ จะสวดมนต์ไหว้พระให้นาง ขอให้จงทำใจให้สงบ และ เลิกคิดเรื่องเก่า ๆ อันไม่ดีงามนั้นเถิด "                           ข้าพเจ้าคงเพี้ยนไปแล้ว เพราะข้าพเจ้าคิดว่า "นาง" นั้นไม่ใช่ตัวข้าพเจ้าแน่ ๆ  " นาง " น่าจะโหดเหี้ยม โหดร้าย โคตะระทารุณ และนางคงแฝงอยู่แห่งใดแห่งหนึ่งในหัวใจ ข้าพเจ้าก็เป็นได้             จากนั้นสวดมนต์อิติปิโส นับประคำไปได้ถึง ๑๐๘ บท แผ่เมตตา  ตรวจน้ำให้นางอีก จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 26 มี.ค. 51 20:48:07 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ ๑๕ (ต่อสุดท้าย)            การณ์ได้ผ่านไปทำนองนั้น จนเลยสามเดือน ซึ่ง ข้าพเจ้าปรับเปลี่ยนนิสัยอย่างเร่งด่วนเพื่อจะไม่ไปตกนรกดัง "องค์พรหม " ท่านว่า อย่างไรเสียโลกมนุษย์ก็คงไม่มีหลาว เหล็กแหลมทิ่มแทง ไม่มีไฟประลัยกัลป์ และไม่มีต้นงิ้ว   ข้าพเจ้ายังไม่อยากเจอสิ่งเหล่านั้น แล้วรีบปฏิบัติธรรม ให้ตัวเองเร่งด่วน            วันโน้น ข้าพเจ้าสวมชุดขาว แต่สามเดือนต่อมา ที่ท่านมาลงทรงนั้น  ข้าพเจ้าสวมเสื้อดำ กางเกงยืดดำ เสื้อคลุมดำอีกตัวด้วย (นึกในใจ ร่ำลาใครต่อใครไปหมด แล้ว ว่า เห็นทีจะหมดอายุขัยแน่แล้วเรา             แต่เมื่อคลานเข้าไปเฝ้ากราบใกล้ ๆ ท่านนั้น ท่าน มองลงมาด้วยท่าทางชื่นชมและ สรรเสริญข้าพเจ้า ขณะหยิบ พวงมาลัยในพานที่ตั้งขึ้นถวายไว้ไป            " เทวี ..เจ้าทำได้  ขอให้เจ้าจงรักษาความดี ของเจ้าไว้ให้ได้ในชาตินี้ "            อูวว์ ข้าพเจ้าไม่ได้ถูกท่านเรียกลงนรกแล้ว !!!              คนที่สวมชุดขาวเริด ทำท่าไฮโซในสามเดือน ก่อนนั้น แต่กลับจ๋องสนิทเพราะถูกคาดโทษกรรม ทว่า วัน ที่สวมชุดดำมองทะมึนน่าจะใจร้ายใจดำนั้น กลับได้รับคำ ยกย่อง เสื้อผ้างามไม่ได้บอกว่าใจคนสวมนั้นงามเลย เสื้อผ้าที่ดูดำเก๋า ๆ นั้นกลับได้รับการยอมรับว่า  คนสวมมี ใจเป็นมนุษย์ขึ้นต่างหาก...              ดังนั้น ..เมื่อเหตุการณ์ดังกล่าวทำให้ข้าพเจ้า ' กลับเนื้อกลับตัว กลับใจ ' ว่าจะเป็นคนดีขึ้นอีกนิด และ ได้ย้ายไปอยู่กับน้องชาย  จนท้องแล้วคลอดลูกชายดังที่ ว่าไว้ และย้ายไปอยู่บ้านชั้นเดียวที่คุณแม่สามีท่านต่อให้ นั้น  ชีวิตมันน่าจะดูเรียบร้อยขึ้น  ลูกสาวก็ให้อยู่เนิร์สเซอรี่ ใกล้บ้านนั้น  ลูกชายก็ฝากคุณแม่สามีและในบ้านท่านช่วยดู โดยมีเด็กบริวารอีกคนที่หลานเจ้าของบ้านนั้นได้ หามาให้ ข้าพเจ้าจ้างไว้เลี้ยงลูกชาย             แต่เหตุการณ์ช่วงนั้น กลับมีการเปลี่ยนแปลงบาง อย่างในชีวิตของเราทั้งหมด ซึ่งหากไม่เอ่ยถึงบ้างคงไม่เพียง พอที่จะเป็น "สาเหตุ" แห่งการดิ้นรนของข้าพเจ้าที่จะออก จากบ้านหลังนั้นให้ได้             และข้าพเจ้าจะได้ ค่อย ๆ พยายาม แกะมันออก มาจากห้วงความทรงจำ อันดำมืดนั้น ค่อย ๆ เรียบเรียงมา เป็นภาษาที่ท่านน่าจะพออ่านได้เข้าใจ... จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 26 มี.ค. 51 20:48:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขออนุญาตทำ link ให้ค่ะ (ภาคหนึ่ง บทที่ ๑-๘ ที่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6423525/W6423525.html ) (ภาคสอง บทที่ ๙-๑๑ ที่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6439185/W6439185.html """" ๐ ที่ดินผืนนั้น ๐ ภาคสาม....เริ่มที่บท ๑๒. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6443371/W6443371.html จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 26 มี.ค. 51 21:30:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านต่อค่ะ จะคอยดูด้วยค่ะว่าการเปลี่ยนแปลงต่อไปในชีวิตของคุณทิกิคืออะไร จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 27 มี.ค. 51 08:40:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ยิ่งอ่านยิ่งสนุก แต่เอตั้งใจให้สนุกรึเปล่าเนี่ย แง๊ววววว จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก - [ 27 มี.ค. 51 18:44:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ : กุลธิดา (kdunagin) คะ      สิ่งที่เปลี่ยนแปลงไป จะเป็นอย่างไร  ในทางเศรษฐศาสตร์ อาจแย่ลง แต่ในสิทธิ์ความเป็นมนุษย์ อาจต้องใช้มาตรการวัด อย่างเข้มข้น         ต้องตามอ่านด้วยความอดทนพอสมควรค่ะ คุณ ข้าวโพดฯ คะ       ถ้าเรื่องอะไรที่ผ่าน ๆ ไปแล้ว แม้นจะแย่แสนแย่ แต่บางที คิดแล้ว มันอาจขำ ก็ได้ค่ะ เป็นธรรมดา ไม่ถือสากัน ขอบตุณที่เข้ามาอ่านนะคะ บทต่อไปมีแล้ว แต่ต้องขอวิเคราะห์ เหมือน ต้อง ส่องกระจก สามสิบสองด้านก่อนจะลง เลยค่ะ งานนี้ โหด จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 28 มี.ค. 51 17:57:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เข้ามากระทู้นี้  อ่านแล้ว งง ดีครับ อันไหนงานเขียน  อันไหนคุยกับคนตอบกระทู้ เอาเป็นว่าผมแอบไปเม้นท์ไว้ในกระทู้ก่อนหน้านี้แล้วนะครับ กระทู้ที่ 6452763 ครับ อิอิ แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 51 23:39:55 จากคุณ : อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง) - [ 28 มี.ค. 51 23:39:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณทุกท่านที่มาฝากลิงก์กระทู้ตอบไว้ให้นะคะ ข้าพเจ้าตัดสินใจ แก้ไขบทที่ ๑๒ ไปโพสไว้ใน My Blog ไปก่อนนะคะ เพราะคิดว่า ตรงนั้น เราตัดสินใจปิดคำตอบ ฯลฯ ได้ง่ายกว่าที่จะต้องมา ลบเลอะเทอะที่หน้าพันทิปนี้ และ ทั้งไม่ได้ลดดีกรีความแรงลงเลย ด้วยนั่งพิจารณาว่า  สิ่งทั้งหลายทั้งปวงที่กำลังเริ่มก่อขึ้นทีละเล็กละน้อย นั้น กาลเวลาที่ผ่านไป ยังไม่ได้จางไปจากหัวใจ ..และ มันคุกรุ่นเหมือน ถ่านหินที่ลุกช้า ๆ โพลงอยู่ข้างใน                มันคือสาเหตุอีกส่วนหนึ่ง ที่ส่งให้ข้าพเจ้าไปเร่ร่อนเผชิญ ชะตากรรมไม่รู้จบรู้สิ้น ขอบคุณทุกท่านมากค่ะ http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=tiki&date=28-03-2008&group=7&gblog=5 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 29 มี.ค. 51 10:48:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาแวะเรียนให้ทราบว่า ทั้งบท ต่อไป ก็พร้อมแล้ว และ บทสิบสอง ที่ต่อเนื่องไป ๑๓ ๑๔ ก็พร้อมในมือที่จะลงใหม่ แต่ขอเวลาตรวจสอบอย่างละเอียด และ เพิ่มเติมเนื้อหาที่อยากจะ เพิ่มอีกสักนิดค่ะ รอเวลาหน่อยนะคะ        ลืมขอบคุณ คุณ อาคุงกล่องค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 1 เม.ย. 51 11:03:53 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขออนุญาต โพส ตอน ๑๓ ที่แก้ไขตัดแต่งแล้วที่ บล็อกนะคะ เพราะน่าจะอ่านได้สบายง่ายกว่าจะกลับไปแก้ที่ เรื่อง ๑๓ ของที่นี่ ค่ะ   http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=tiki&date=02-04-2008&group=7&gblog=7 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 2 เม.ย. 51 20:29:39 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ขออนุญาต อีกรอบค่ะ คราวนี้ บทที่ ๑๔ ที่บล็อก .♣..♥ Novel ..My land ๐ นิยาย..ที่ดินผืนนั้น ๐ ภาคสาม บท ๑๔.♥ ♣.. http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=tiki&date=03-04-2008&group=7&gblog=8 ต่อไปเราจะได้ ขึ้นบท ๑๖ ได้เสียทีนะคะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 3 เม.ย. 51 01:46:30 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาสารภาพว่า ยิ่งเขียนก็ยิ่งเข้ม เลบยิ่งไม่อยากนำลงต่อเลย เกรงจะมีปัญหา กับตัวเอง แหะ แหะ ทำไงดีน้า..ขอเวลา ทัมใจ หน่อยนะคะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 4 เม.ย. 51 00:21:58 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ทำใจได้เมื่อสาย ๆ ลงบทที่ ๑๖ แล้วเรียบร้อยค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6486792/W6486792.html#4 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 4 เม.ย. 51 16:42:14 ]