ความคิดเห็นที่ 1 11. ผู้ต้องหาสามคน จากนั้นเสียงประหนึ่งฟ้าคำรามดังเปรี้ยงอยู่เบื้องบนอีกครา ทั่วทั้งห้องสว่างวาบ สัมผัสคมเฉียบของหัสรังสีรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังจะทำอะไร “เหอะ! เปล่าประโยชน์หรอกน่า!” เขาตะโกนก้อง หากรามิตมิได้เรียกสายฟ้า...เขาเรียกสิ่งอื่น... พลังรัตติกาลแผ่ซ่านออกมาปกคลุมรอบห้องโถงราวกับใยปิศาจ ในฉับพลันพลังไอเย็นแห่งตะวันตกก็ดับพระเพลิงของหัสรังสีในทันใด อุณหภูมิที่ต่างกันสุดขั้วกันทำให้ทั่วทั้งห้องเต็มไปด้วยเขม่าควันไฟสีดำ จากนั้นรามิตเป่าปากเรียกบางอย่างบนท้องฟ้า แม้แต่หัสรังสียังฉงนกับควันไฟที่เกิดขึ้นโดยไม่คาดคิดมาก่อน หากก่อนที่เขาจะเอ่ยเวทจู่โจมใดๆ ด้านหลังของเขาก็ถูกกระแทกอย่างจังด้วยพลังมหาศาล จนล้มขะมำลงกับพื้น ดาบทั้งสองเล่มผลัดหลุดจากมือ ในม่านหมอกแห่งความสับสนอลม่านนั้น เขาได้ยินเสียงเรียกชื่อของใครบางคน อะไรที่กดร่างเขาอยู่มันหนักเหลือเกิน...ใครกันวะ ช่างบังอาจ... และแล้วหัสรังสีก็ได้คำตอบอย่างทันใจ เจ้าของเสียงใสที่นับแต่นี้เขาไม่อาจลืมเลือนได้โดยง่าย “ทำได้ดีมากเจ้ามังกร...” ว่าแล้วคนพูดก็ปักใบดาบลงที่ข้างใบหน้าคนที่กำลังดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้เท้ามังกร มันคือดาบเทพเล่มที่หลุดกระเด็นไปจากมือของหัสรังสี “เจ้า! บังอาจ!” หัสรังสีตะโกน บุษบรรณชักใบดาบขึ้นจากพื้น ควงเล่นไปมาอย่างน่าหวาดเสียว “ดาบดี” เธอชมเปาะ “เอาไอ้มังกรโง่นี่ ออกไปเดี๋ยวนี้! ก่อนที่ข้าจะเผามันเป็นๆ” เขาแผดเสียงใส่ อุดากัน เจ้ามังกรขี้กลัวชักขยาดทำท่าจะคลายอุ้งเท้าออก หากทว่ากลับมีอีกเสียงหนึ่งกล่าวแทรก “อุดากันเจ้าทำได้ดีมากที่จับคนร้ายได้” เมื่อเห็นร่างที่เดินทะลุหมอกควันออกมา เส้นโทสะในสมองของหัสรังสีแทบทะลุปรี๊ด “คนร้ายหรือ? แกน่ะสิไอ้สาวกนอกคอก! กล้าดีอย่างไรมากล่าวหาว่าข้าเป็นคนร้าย” รามิตเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง และหลีกทางให้ผู้ที่นอนอยู่เห็นสภาพในห้องถนัดตา บัดนี้ห้องโถงสีมรกตกลับกลายเป็นห้องโถงที่ดูราวกับโดนพญาอสุราโกรธเกรี้ยวเข้ามาทำลายจนเหลือแต่ซากปรักหักพัง แกนหลังคาคงสภาพไม่ถึงครึ่ง กระจกทุกบานแตกละเอียด บนแถวที่นั่งและผนังถูกทำลายด้วยมหาเพลิงและเวทกำลังจนแทบไม่มีชิ้นดี เขม่าควันไฟและรอยปื้นสีดำที่เกิดจากเรียกสายเวทรัตติกาลเพื่อสยบสุริยเวทของหัสรังสีบังเกิดเป็นคราบสีดำแลดูน่ากลัวเป็นยิ่งนัก รามิตไม่รอให้จ้าววังตะวันออกปะติดปะต่อเรื่องได้ทัน พลันป่าวประกาศออกมา “ท่านข้าหลวงใหญ่แห่งบาดาล! เมื่อท่านเห็นสภาพดังนี้แล้ว ท่านนึกถึงเหตุการณ์ใดที่ผ่านมาหรือไม่?” วาริชกำลังจะคลานตุบตับออกไปจากห้องโถง พลันชะงักเมื่อเห็นบุคคลผู้หนึ่งยืนขวางหน้า คนผู้นั้นมีขาเป็นไม้ข้างหนึ่ง จากคุณ : run saya - [ 29 มี.ค. 51 23:53:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ข้าว่าถึงคราวที่ท่านต้องตอบคำถามแล้วนะ ท่านวาริช...” ทิวากาลยืนบังทางออก น่าแปลกนักที่วันนี้ดวงตาที่อมทุกข์โศกของเขาพลันฉายแววขบขันไม่น้อย เมื่อเห็นว่าไม่มีทางเลือก วาริชจึงค่อยลุกขึ้นยืน ขยับเสื้อตัวนอกที่ขาดรุ่งริ่งตรงปลายแขนให้เข้าที่ “เจ้าว่าอะไรนะ?” รามิตไม่สนใจคำยั่วโมโห “หากข้าเข้าใจไม่ผิด มีพยานคนหนึ่งที่เห็นสภาพของบริเวณที่ท่านกัญหาและพวกถูกทำร้าย น่าจะมีลักษณะดังนี้ไม่ผิดเพี้ยน” วาริชขนลุกเกรียว ไม่คิดว่าเหตุการณ์จะกลับตาลปัตร นอกเหนือไปจากข้าหลวงใหญ่แห่งมายาเลที่ทำท่าจะเป็นลม แม้แต่หัสรังสีที่โดนอุดากันกางอุ้งเล็บเหยียบเอาไว้ยังอ้าปากค้างด้วยความคาดไม่ถึงว่าตนเองจะถูกตลบหลังง่ายดายปานนี้ ที่แท้...มันหลอกให้ข้า... “แก! ไอ้คนชั่วแกหลอกให้ข้าใช้เวทไฟ” รามิตผงกศีรษะรับด้วยท่าทางสุภาพ หากเมื่อเจ้าตัวแสดงในภาวะการณ์เช่นนี้จึงดูคล้ายเหมือนแกล้งยั่วประสาทมากกว่า “ขอบคุณท่านจ้าววังสุริยันที่ยอมรับโดยดี...” “กะ...แก...ยอมรับอะไร มันจะมากไปแล้วนะ!” วาริชชักดูไม่เข้าที หันไปหาทิวากาลอย่างขอความช่วยเหลือ หากเทพตะวันออกกลับเมินเสียเหมือนไม่เห็นกระนั้น “ได้...” วาริชขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ให้มันรู้กันไป” ว่าแล้วข้าหลวงใหญ่ก็เดินไปที่โต๊ะว่าความที่ตอนนี้เหลือเพียงแต่ซาก “แม่นางบุษบรรณ! เจ้าถือเป็นพยานในที่เกิดเหตุ จึงบอกมาว่าสถานที่โดยรอบในขณะนี้เหมือนหรือต่างจากที่เจ้าพบอย่างไร?” คนที่เข้าห้องมาในตอนแรกด้วยฐานะผู้สมคบคิด บัดนี้กลับกลายเป็นพยานปากเอกเสียแล้ว “เรียนท่านข้าหลวงใหญ่แห่งบาดาล สภาพของโดมเละ...เอ๊ย...พิพากษาในตอนนี้มิผิดกับที่ข้าได้ในวันนั้น นั่นย่อมแสดงว่าเจ้าอัคคีนั่นเป็นตัวการ!” สิ้นคำของเธอ หัสรังสีแผดเสียงลั่น “เจ้าจะบ้าหรือ? ในตอนนั้นข้าไม่ได้อยู่ในศิลาลัย เจ้าป้ายสีใส่ร้ายข้า!” บุษบรรณหันกลับไปมองเทพตะวันออก ด้วยสายตาที่บ่งบอกความได้เปรียบ “ข้าคิดว่าท่านจะฉลาดกว่านี้นะ ท่านจ้าวแดนตะวันออก” เทพทิศเหนือย้อนคำ “ข้าโดนกักอยู่ในครอบอัคคีตลอดเวลา ผู้ร่ายเวททรงพลังเช่นนี้ย่อมมีท่านจ้าววังสุริยันเพียงผู้เดียวเท่านั้น” “...นัง!...” “หยุดนะท่านจ้าวแดนตะวันออก!” อยู่ๆ วาริชก็หยุดเรียกนามของฝ่ายตรงข้าม “คดีนี้ยังไม่สิ้นสุด ข้าต้องขออภัย แต่ข้าคิดว่าท่านต้องอยู่ในความควบคุมของสภาบาดาลเสียแล้ว” “อะไรนะ! เจ้า-บัง-....” จากคุณ : run saya - [ 29 มี.ค. 51 23:56:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ก่อนที่เทพตะวันออกจะอาละวาดมากกว่านี้ ซึ่งคงไม่มีใครในแดนนี้หยุดยั้งไว้ได้ นอกจากโลกาธิบดีวาริชจึงรีบเรียกเหล่าจัณฑบาท ซึ่งเป็นผู้คุมกฎของโดมพิพากษา พวกจัณฑบาทความจริงเป็นเผ่าชั้นต่ำ หากทว่ามีความสัตย์ซื่อต่อเทพบาดาลอย่างมาก ไม่เคยมีใครเห็นร่างที่แท้จริงของพวกมัน ซึ่งก็นับเป็นการดี เพราะเรือนร่างที่สูงใหญ่ หากเวลาเคลื่อนไหวกลับเป็นอาการกึ่งเดินกึ่งเลื้อย และยังห่อคลุมกายมิดชิดด้วยชุดสีเขียวไหม้ราวกิ้งก่า ไม่ว่าใครก็ไม่อยากรู้ว่าภายใต้ชุดเครื่องแบบยาวลากพื้นนั้นมีรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร จัณฑบาทกลุ่มหนึ่งปรากฏกายที่มุมห้อง พร้อมกับถือตรวนเหล็กมาด้วย เครื่องพันธนาการลงเวทอาคมชั้นสูง...ต่อให้จ้าวเทวาทิศก็มิอาจหลุดพ้น “เหล่าจัณฑบาทจับจ้าววังสุริยันไปขังไว้ก่อน” “พวกแก! กล้ารึ?” หัสรังสีสบถ หากพวกจัณฑบาทไม่เพียงไม่กล้า แต่สามารถเลือกเครื่องพันธนาการได้เสียอีก ดวงตาของพวกมันแม้ไม่อาจเห็นสีสันได้แต่มันก็สามารถรับรู้ถึงแสงพลังงานของสิ่งมีชีวิต เมื่อมันเห็นหัสรังสีมันจึงเลือกตรวนที่มีเวทตุลาการที่ลงไว้สูงสุด และเป็นเวลานานกว่าที่จ้าววังสุริยันจะยอมจากไปพร้อมกับจัณฑบาท หนึ่งในนั้นโดนเผาเครื่องแบบตัวนอกจนไหม้เกรียม... วาริชลอบถอนใจยาว “รามิต แต่เจ้าก็ยังไม่พ้นความผิดนะ...” ข้าหลวงใหญ่กล่าว ดูเหมือนเขาเริ่มจะเข้าใจสถานะของตัวเองว่ายังคงได้เปรียบอยู่นิดหน่อย เด็กหนุ่มพยักหน้า “เดี๋ยวก่อน!” ทิวากาลเดินโขยกเขยกมาตรงหน้า โดยที่มัสลินห้ามไม่ทัน “หากเด็กคนนี้มีความผิดในข้อหาใช้เวทต้องห้าม ข้าก็มีความผิดฐานเดียวกันไม่ใช่หรือ?” “ท่านทิวา...” รามิตร้องห้ามเบาๆ หากดูเหมือนอีกฝ่ายแกล้งไม่เข้าใจ “หากรามิตมีความผิด ข้าก็ต้องโดนเฉกเช่นเดียวกัน” ทิวากาลยืนยัน วาริชคล้ายจะบอกบางอย่าง แต่สุดท้ายตัดสินใจร้องสั่งผู้คุมแห่งบาดาล “เหล่าจัณฑบาทจงฟังข้า นำตัวทูตแห่งศิลาลัยและท่านทิวากาลไปรอขังอยู่ในหอปฐพีก่อน รอฟังคำสั่งข้าต่อไป” เมื่อสิ้นเสียงคำสั่งพวกผู้คุมแห่งบาดาลจึงเข้ามาใส่พันธนาการ ทั้งคู่มิได้ต่อต้านขัดขืน รามิตเพียงแต่เอ่ยเบาๆ “ความจริงท่านไม่น่าทำเช่นนี้” หากทิวากาลกลับยิ้ม “เข้าใจผิดแล้ว รามิต หลานข้าอยู่ในกรง...ลุงไร้ประโยชน์อย่างข้าจะทำอย่างไรได้ นอกจากตามไปอยู่ด้วยน่ะ” ในขณะเดียวกัน “ช้าก่อน หากพวกเขาไป ท่านก็ต้องจับข้าไปด้วย!” วาริชชักปวดหัว “อะไรกัน แม่นางบุษบรรณ เจ้าพ้นข้อกล่าวหาแล้ว...จะไปอยู่กับพวกนักโทษได้อย่างไร?” “ท่านชราแล้ว ตัดสินแบบมั่วซั่ว...จะให้ข้าวางใจได้อย่างไร?” บุษบรรณพูดตามตรง จากคุณ : run saya - [ 29 มี.ค. 51 23:58:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ว่าอะไรนะ?” วาริชถามเสียเข้ม นานมาแล้วที่ไม่เคยมีใครว่าเขาแก่... “ข้าว่าท่านน่ะเป็นมังกรแก่เลอะเลือน...จับคนไร้หลักฐาน” วาริชอ้าปากค้าง ด้วยความเป็นข้าหลวงใหญ่แห่งมายาเลไม่เคยโดนใครที่ไหนมาด่าปาวๆ เช่นนี้ “บุษบรรณ กล่าวขอโทษท่านเดี๋ยวนี้” กลับเป็นทิวากาลเสียอีกที่ดุ “แต่ว่า...” เธอหันไปมองรามิต “พี่ชายเจ้าจะมาถึงในวันพรุ่งนี้บุษบรรณ” รามิตว่าสำทับ “ข้าไม่เป็นไรหรอก” แต่เมื่อบุษบรรณทำทีจะก้าวมาหา เธอก็ถูกกันไว้โดยจัณฑบาทตัวหนึ่งที่ดูเหมือนจะยืดร่างได้อย่างน่าขนลุก รามิตจึงไม่ได้กล่าวอะไรกับเธออีก เมื่อเห็นฝ่ายนักโทษที่เพิ่งสำแดงเดชพังโดมพิพากษาจนกลายเป็นซากในพริบตาเดียว กลับยินยอมอยู่ในการควบคุมตัวแต่โดยดี วาริชพลันถอนใจโล่งอก โชคดีที่ข้ายังสามารถกุมความลับไว้ได้... ***** บานประตูไม้หนาหนักเหมือนถูกคนที่ยืนอยู่เบื้องหลังผลักเปิดออกโดยแรง หากชายร่างสูงยืนเอามือไพล่หลังปรากฏกายอยู่ระหว่างกรอบประตู กลับยืนนิ่งเฉยคล้ายตัวเขาไม่ได้ทำสิ่งใดทั้งสิ้น มีเพียงดวงตาคมฉาบ แลเย็นเยียบทำเอาแพทย์หลวงสะดุ้งโหยง “เธอฟื้นหรือยัง?” บุรุษที่เพิ่งก้าวเข้ามาถามเสียงห้วนราวกับไร้มารยาท “เรียนท่านจอมเทพ นางคงจะได้สติในไม่ช้า เพราะเราได้แก้มนต์นิทราให้แล้ว” เขากล่าว “มนต์นิทราเพียงแค่นี้ ก็ทำให้พวกเจ้าหมดปัญญาแล้วรึ? เวทหอหลวงนี่ท่าทางง่อยกว่าเดิมเยอะนะ” วิษณุวัติกล่าวประชด แม้จะรู้ดีอยู่แก่ใจว่ามนต์นิทราของแดนตะวันตกนั้นถอนได้ยากเพียงไร โดยเฉพาะเวทที่มาจากศิษย์ของเขาเอง... วิษณุวัติแกล้งส่งเสียงเหอะในลำคอคล้ายไม่พอใจ เขาเดินอ้อมเตียงผู้ป่วย โดยไม่ต้องพูดจามากความ จ้าวปราสาทจันทรคราสยกมือตนทาบไปบนหน้าผากของผู้ที่ยังไม่ได้สติ “ด้วยนามแห่งนายของราตรีกาล ผู้ยืนอยู่เหนือความลวง ข้าขอปลดปล่อยเจ้าจากโซ่ตรวนของห้วงวิปลาสนิทรา และอิสระจากสิ่งพันธนาการทั้งปวง” ทันใดนั้นร่างของผู้ที่นอนอยู่ก็ได้สติ เธอลืมตาและลุกพรวดขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็ว อาการรีบร้อนนั้นทำให้เธอไม่ได้ทันพิจารณาได้ถ้วนถี่ว่าบุคคลตรงหน้าคือใคร เธอรู้แต่ว่าเธอต้องได้พูดกับคนแรกที่เธอเห็น หญิงสาวคว้ามือของผู้ที่สลายมนตราให้ตนทันที “ได้โปรดช่วยฟังข้าด้วย ท่านผู้มีเมตตา....โปรดช่วยด้วย” จากคุณ : run saya - [ 30 มี.ค. 51 00:02:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อาการของหญิงสาวทำเอาจอมเทพรัตติกาลที่ตั้งใจจะมา‘เค้นคอ’เอาความจริงกับหญิงปริศนาที่มากับเวหา นกสดายุของลูกศิษย์เอก เนื่องด้วยหากไม่ใช่รามิตสั่งแล้วไหนเลยที่เวหาจะยอมบรรทุกคนอื่นที่ไม่ใช่เจ้าของมาด้วย แต่ทว่า... “ไม่ต้องกลัว เจ้าปลอดภัยแล้ว” คำพูดรุนแรงหลายประโยคที่เตรียมไว้กลืนหายเข้าไปในลำคอ เมื่อเห็นอีกฝ่ายคลายความเครียดลงบ้างแล้ว เขาจึงค่อยเอ่ยถาม “เจ้าเป็นใครกัน? ทำไมถึงมากับเวหาได้ แล้วรามิตล่ะ?” หญิงแปลกหน้ามองไปที่ฝ่ายตรงข้าม เธอยังคงยึดมือของอีกฝ่ายไว้แน่นราวกับกลัวว่าเขาจะสลายไปดุจหมอกควัน เพราะด้วยความที่เธอยังคงวิตกกังวล จึงไม่ได้ใส่ใจกับเสื้อผ้าที่แสนโอ่อ่า ตัดเย็บด้วยความปราณีตแต่กลับเป็นสีดำทั้งตัวราวกับรัตติกาล และอำนาจที่แฝงไว้ในน้ำเสียงห้วนคล้ายชินกับการออกคำสั่ง “ข้าคือไทรา เป็นเทพพิทักษ์บาดาล ข้าพบกับรามิต...อ้อ...ท่านทูตแห่งศิลาลัยที่ปราการน้ำ” พลันแววตาของวิษณุวัติฉายความฉงน “ช้าก่อน...เทพบาดาล ท่านว่าพบรามิตที่ไหนนะ?” “เขตทะเลสาบมาตังคะ ใกล้กับประตูน้ำอุดร ข้ากับนายทหารกลุ่มหนึ่งได้รับคำสั่งให้ลาดตระเวนบริเวณรอบชายฝั่งอย่างเข้มงวด เป็นความใจร้อนของข้าเองที่ทำให้เข้าใจท่านทูตแห่งศิลาลัยผิดไป” ไทราเล่าเหตุวุ่นวายที่เกิดขึ้นในวันแรกที่ทูตแห่งศิลาลัยมาถึง และรามิตถูกนำตัวไปยังโดมผนึก เมื่อถึงตอนนี้ดวงตาของจ้าวปราสาทที่สงบนิ่งพลันเต้นระริกด้วยความโกรธ “ในตอนแรกข้าตั้งใจจะปิดเรื่องที่ข้าตั้งใจจะย้อนกลับไปช่วยแม่นางบุษบรรณผู้เป็นสหายเขา เพราะรู้ว่าท่านทูตต้องรีบกลับไปช่วยเหลือเธอ และข้าเองก็ตั้งใจจะพาอุดากัน...” “อุดากัน?” เขาทวนคำด้วยน้ำเสียงสูงและขยับกายเล็กน้อยนั้น ทำให้ไทราเพิ่งรู้ตัวว่ายังยึดข้อมือของคนตรงข้ามเอาไว้แน่น เธอได้สติ จึงรีบชักมือออกมาทันทีราวกับกำลังจับต้องถ่านไฟร้อน เทพบาดาลพึมพำขอโทษเมื่อรู้ตัวว่าแสดงกิริยาไม่สุภาพ แม้เธอจะไม่รู้ว่าบุคคลตรงหน้าเป็นใครด้วยอีกฝ่ายมิได้แนะนำตัว หากท่าทางที่เขาแสดงออก รวมไปถึงเหล่าเทพเวชรักษ์ที่ยืนเรียงอยู่ด้านหลังก็มีทีท่ายำเกรงต่อบุรุษผู้นี้ไม่น้อย จึงแสดงว่าเขาอาจเป็นเทพชั้นสูงในศิลาลัย แพทย์หลวงคนหนึ่งทำท่าจะกล่าวเตือนบางอย่างกับไทรา หากจำต้องปิดปากเม้มสนิทเมื่อเผชิญกับแววตาดุๆ และเย็นเชียบจากคู่สนทนาของเธอ วิษณุวัติไม่ใส่ใจกับท่าทีประหม่าและเริ่มขวัญเสียของไทรา เขาพยักหน้าให้เธอเล่าเรื่องต่อ “อุดากันเป็นมังกรบินของข้า...ข้าคือ อัศวินีมังกรแห่งแดนใต้ ข้าตั้งใจจะบินกลับไปช่วย ทำทุกอย่างเท่าที่ข้าจะทำได้...หากในช่วงที่ข้าจะบินกลับไปยังนครบาดาล ข้ารู้สึกว่ามีคนติดตามมา เมื่อข้าหันไปก็พบกับท่านทูตบินกลับมาพร้อมกับเวหา หลังจากนั้นข้าก็จำอะไรไม่ได้ แต่ข้าก็พอรู้ว่าท่านทูตคงเปลี่ยนใจกลับมาช่วยเหลือบุษบรรณและท่านทิวาด้วยตนเอง” จากคุณ : run saya - [ 30 มี.ค. 51 00:05:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “ท่านทิวา? ทิวากาลแห่งตะวันออกงั้นรึ? แต่ข้าเข้าใจว่า...” วิษณุวัติหันขวับทวนคำด้วยน้ำเสียงตกใจ “ใช่ค่ะ เขายังเป็นผู้นำท่านทูตออกมาจากโดมผนึกและแอบช่วยข้าหนีออกมา และท่านก็ทำทุกอย่างเพื่อช่วยเหลือพวกเรา” สิ้นคำของไทรา จอมเทพถึงกับต้องทรุดกายลงนั่ง ดวงตาของเขาฉายแววกังวลอย่างไม่ปิดบัง และแล้วเทพตะวันตกถึงกับต้องเอานิ้วมือวางไว้เหนือขมับตนเอง ราวกับกำลังจมอยู่ในความคิด “มีเรื่องผิดปกติอันใดหรือ? แล้วท่านจะสามารถช่วยรามิตได้หรือไม่?” ไทราถามด้วยความกังวล สายตาเย็นเชียบมองมายังหญิงสาวชาวบาดาล “จงพักเสียเถิด” เขาเอ่ยเบาๆ “รามิตเป็นคนของข้า...ข้าจะทำทุกวิธีทางเพื่อให้เขากลับมาอย่างปลอดภัย” “แต่...” ไทรากล่าวได้เพียงแค่นั้น เพราะตัวเองกลับรู้สึกง่วงงุนอย่างรุนแรง ไม่นานนักเธอก็อยู่ในห้วงนิทรา จ้าวแห่งศิลาลัยเก็บคาถานิทรา ฝากให้ไทราอยู่ในความดูแลของแพทย์หลวง “คราวนี้ไม่ต้องปลุกเธอให้เร็วนัก” เขากำชับก่อนจะเดินออกมาจากห้องพักอย่างรวดเร็ว ***** เมื่อจอมเทพเดินมาถึงโถงระบียงโล่ง ร้างราผู้คน เขาจึงเสพูดขึ้นกับอากาศธาตุ “เวณิช เจ้าอยู่ไหน?” ไม่นานนักก็มีเสียงตอบกลับออกมาจากที่ไกลแสนไกล ข้ามาเยี่ยมเพื่อนในเมืองนิวาสขอรับ  นายท่านมีอะไรให้ข้ารับใช้งั้นหรือ? “จงเดินทางไปยังมายาเล และข้าสั่งให้เจ้าเอาตัวรามิตออกมาจากบาดาลให้เร็วที่สุด” โอ...ข้าไม่อยากบอกนายท่านเลยว่า ก็ข้าบอกท่านแล้วไงขอรับ... หากผู้เป็นนายไม่มีอารมณ์เล่นด้วย “ต่อให้ต้องลากหรือบังคับมาก็ต้องทำ!” เสียงตวาดดังสะท้อนก้องไปมาบนโถงระเบียง นายท่าน...เกิดอะไรขึ้น? เสียงถามกลับแฝงความห่วงใยเพราะจับนัยแห่งความหมายได้ เป็นครั้งแรกที่วิษณุวัติลังเลเรื่องที่พูดออกมา “ทิวากาลอยู่กับเขาด้วยตอนนี้” ฮ้า....จริงหรือท่าน พูดเล่นใช่ไหม? บ้าน่า...ก็มันโดน... มันยังไม่ตายอีกหรือ? “ข้าไม่เคยพูดเล่น และมันก็ยังไม่ตาย...” น้ำเสียงชักรำคาญ “ข้ารู้ว่าเรื่องนี้ค่อนข้างเสี่ยง ข้าไม่รู้ว่าทิวากาลรู้เรื่องรามิตมากน้อยเพียงไร แต่หากจำเป็นข้าอนุญาตให้เจ้าเปิดเผยตัวได้” เวณิชไม่ได้ตอบกลับมาเร็วเช่นทุกครั้ง จนจอมเทพต้องย้ำถาม “เข้าใจหรือไม่?” ....ขอรับ นายท่าน.... จากนั้นเวณิชก็กล่าวลานายเหนือหัว ทิ้งให้คนสั่งการยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางความมืดเพียงลำพัง แต่หลังจากนั้นดูเหมือนบุรุษแห่งศิลาลัยจะพลันนึกอะไรได้ เขาตะโกนเรียกชายรับใช้ อานนท์ปรากฏกายทันทีที่ปลายทางเดิน “ข้ามีงานให้เจ้าทำ ตามข้ามา” เขาสั่ง ***** ตบท้ายบท : หัสรังสีเจอทีเด็ดตะวันตกย้อนเข้าไปหาตัวเต็มเปา...บอกแล้วไงว่าพระเอกเราไม่ธรรมดาแล้วนะ แต่ต้องขึ้นกับสถานการณ์ค่ะ ใครว่าป๋าเราดุ...ใจดีจะตายยยย....เห็นไหม? ตอนหน้าจะย้อนกลับไปหารามิตที่มายาเลค่ะ แผนการร้ายของบาดาลชักจะเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้ว ตอนหน้าจะเป็นตอนที่ 12 : บุรุษเมธ ค่ะ แปลว่าอะไร? ติดตามต่อในตอนหน้าซึ่งเราคิดว่าน่าจะเป็นธีมหลักของภาคนี้ล่ะเจ้าค่ะ ใครหลุดตอนนี้จับประเด็นไม่ทันนะเออ... จากคุณ : run saya - [ 30 มี.ค. 51 00:09:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มันก็ยังงงๆ เฮ้อ ไม่ขอเดา มารออ่านดีกว่า จากคุณ : Hexi - [ 30 มี.ค. 51 00:35:18 ]

ความคิดเห็นที่ 8 วาริชมีความลับอะไรหนอ คราวนี้ป๋าวิษมาแบบไม่โหดแหะ จากคุณ : Nobody's waiting for me - [ 30 มี.ค. 51 01:40:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ้าว อ้าว ลุงทิวากาลจะทำอะไรรามิตล่ะเนี่ย ป๋าถึงได้ร้อนใจนัก ป.ล. ไม่ต้องรีบเอารามิตกลับมานะ เดี๋ยวเรื่องไม่ยุ่ง (ฮา) จากคุณ : Ezel - [ 30 มี.ค. 51 03:27:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ป๋ามีฮาเล็กน้อย ไทราโชคดีไม่โดนป๋าเค้นไม่งั้นสงสารไทราตายเลย ป.ล.คิดเหมือนคุณ Ezel เลยค่ะไม่ต้องรีบเอารามิตกลับเดี่ยวมันจะไม่ยุ่งหุหุ จากคุณ : สมาคมคนรักป๋า (kailia) - [ 30 มี.ค. 51 11:44:47 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตัวร้ายยังไม่ออกเนี่ย ยังไม่ออกจริงๆ หรือยังไม่แสดงความร้าย รามิตไม่เกี่ยวกับแดนตะวันออกจริงๆ หรอ จากคุณ : scottie - [ 30 มี.ค. 51 14:38:54 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่าจะเกี่ยวนะ ผมว่า จากคุณ : ลูนาติก - [ 30 มี.ค. 51 21:59:22 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่ลงชื่อเดี๋ยวคนเขียนตามแซว รอหลายวันแล้วจ้า จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 30 มี.ค. 51 22:00:57 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หัสรังสีไม่ใช่ตัวการที่แท้จริง แต่ก็โดนหางเลขด้วย... เข้าไปข้องเกี่ยวกับพวกนี้ก็งี้แหละนะ ขนาดรามิตพยายามไม่หลีกเลี่ยงยังโดนด้วยเลย เพราะอิทธิพลของท่านจอมเทพนั่นแหละ ไทราเกือบโดนเค้นคอไปแล้ว โชคดีนะที่รามิตช่วยทำให้หลับไว้ก่อน เวณิชกับอานนท์จะได้มีบทบ้างแล้วสินะคะ... จากคุณ : Caje - [ 31 มี.ค. 51 20:52:46 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาทักทายช้า....ไปไม่ค่อยหน่อยเลย พอดีคอมที่บ้านจากไปอย่างไม่มีวันเกิดใหม่ค่ะ ต้องรอคลอดตัวใหม่ แต่ยังขี้เกียจไปซื้อ ซาซาเลยมาเกาะตามร้าน นานๆ ถึงมาดูที่นี่ที แต่จะมาติดตามผลงานบ่อยๆ ค่ะ จากคุณ : ซาลาสซา - [ 4 เม.ย. 51 12:36:20 ]