ความคิดเห็นที่ 1
บทที่ 18
วิไลวรรณกรีดร้องพร้อมถอยห่างจากหน้าต่างด้วยสัญชาตญาณแห่งความกลัว มือขาวซีดที่ปรากฏเบื้องหน้าของหล่อนอยู่ในลักษณะเหมือนกำลังเอื้อมขึ้นมาจากด้านล่าง คล้ายกับว่าเจ้าของมืออันน่าสะพรึงนั้นจะปีนตามขึ้นมาในอีกไม่ช้า
ท่ามกลางแสงสลัวอันเนื่องมาจากไฟในบ้านดับโดยไม่มีสาเหตุ รันผู้เป็นอดีตนักวิ่งประจำโรงเรียนเห็นมือที่ขาวซีดนั้นค่อยๆขยับอย่างช้าๆ เด็กสาวจ้องเขม็งด้วยใจอันระทึก ตาเบิกโพลงด้วยความตื่นเต้นผสานกับความกลัวที่แล่นเข้าจู่โจมหัวใจอย่างรวดเร็ว
วิไลวรรณรู้ว่านาทีวิกฤตของชีวิตกำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่อึดใจด้วยเห็นว่ามีมือสีขาวอีกข้างค่อยๆโผล่มาจากด้านล่าง
ให้ตายเถอะ ! บัดนี้ ... เบื้องหน้าสาวผู้เคราะห์ร้ายปรากฏมืออันน่าพรั่นพรึงแปะอยู่บนกระจกห้องนอนถึงสองข้าง และนั่นเป็นมือที่เธอไม่นึกไม่ฝันว่าจะน่ากลัวได้ถึงขนาดนี้ และสิ่งที่ร้ายกว่ามือ ... เด็กสาวรู้ดีว่ามันกำลังจะโผล่ตามมาในอีกไม่ช้า
วิไลวรรณยืนขาแข็งไปเสียแล้ว เด็กสาวไม่อาจขยับตัวจากที่ตรงนั้นได้ มีเพียงสายตาเท่านั้นที่ยังคงปฏิบัติหน้าที่อย่างซื่อสัตย์ นั่นคือการรับภาพอันสุดสยองให้แก่เจ้าของ
อ ... อ... อ... นักกรีฑาสาวได้แต่ร้องเสียงฟังไม่ได้ศัพท์ ดูเหมือนนอกจากขาที่แข็งแล้ว กรามและหลอดเสียงก็เกร็งและตีบตันไปด้วย
อ ... อ... อ.... เธอพยายามจะเปล่งเสียงหรือขยับตัวให้ได้ ทว่าดูเหมือนจะไร้ผลในตอนนี้ เด็กสาวรู้ว่าควรจะต้องหนีไปจากที่นี่และเดี๋ยวนี้ ทั้งนี้เพราะที่ขอบหน้าต่างด้านล่างนั้น
มีเส้นผมอันเป็นส่วนหนึ่งของศีรษะโผล่ขึ้นมาอย่างช้าๆ !
มันโผล่ขึ้นมาในแนวกลางระหว่างมือทั้งสอง
รันรู้ดีว่ามันจะเป็นศีรษะของใครไปไม่ได้
นอกเสียจากศีรษะผู้เป็นเจ้าของมืออันขาวซีดคู่นั้น !!
วิไลวรรณพยายามที่จะขยับตัวหนีก่อนที่ภัยจากภูติร้ายจะมาถึง แต่ ... อนิจจา ! ดูเหมือนว่าตะคริวแห่งความกลัวได้แล่นไปทั่วทั้งร่าง
ฟืด ... ฟาด ... ฟืด ... ฟาด ... รันหายใจหอบลึกมากขึ้น เธอทั้งกลัวและลนลานเมื่อเห็นว่าบัดนี้ร่างเจ้าของมือลึกลับค่อยๆโผล่ปรากฏโฉมที่หน้าต่าง
จากแค่เส้นผม ค่อยๆปรากฏจนมองเห็นคิ้วและตา
จากส่วนบนของใบหน้าค่อยๆโผล่จนเห็นปากและจมูก
และในที่สุดวิไลวรรณก็เห็นใบหน้าที่อยู่นอกหน้าต่างนั้นถนัดถนี่
มันเป็นใบหน้าของผู้หญิงผมยาว ดวงหน้านั้นขาวเผือดปราศจากซึ่งสีเลือดเฉกเช่นเดียวกับมือและแขน หากแต่ที่ริมฝีปากนั้นกลับเป็นสีแดงฉานดุจสีของเลือดสดๆ
และที่ร้ายกาจยิ่งกว่า
ลิ้นยาวเรียวค่อยๆยืดยาวออกมา ลำของมันมีสีแดงจัดเช่นเดียวกับริมฝีปากประหนึ่งคล้ายกับพึ่งเสร็จสิ้นการดื่มกินโลหิต
ลิ้นน่าเกลียดน่ากลัวนั้น บัดนี้ตวัดไปมา บางครั้งแลบเลียที่ผิวกระจกด้านนอก สายตาวาวโรจน์คู่นั้นจับจ้องที่เหยื่อซึ่งตัวสั่นงันงกอยู่ในห้อง
... ห้องที่กั้นกลางด้วยกระจกใสแผ่นบางเท่านั้น
จากคุณ :
Luckard  
- [
31 มี.ค. 51 21:46:08
]
|
|
|
