ถึง...พี่ชาย
..
..
พี่ชายคะ…..อยู่ทางโน้น เป็นอย่างไรบ้างคะ?
นี่คงเป็นการเริ่มต้นบทสนทนาที่เป็นธรรมดาสามัญที่สุดที่ฉันพอจะนึกออก
ฉันไม่รู้ว่า ควรเริ่มต้นประโยคอย่างไรดี…
เมื่อคิดทบทวนดูแล้ว เรื่องระหว่างเรานั้น มันไม่มีความเหมาะสมและความเป็นไปได้ด้วยประการทั้งปวง
ต่อให้โลกหยุดหมุน วันเวลาย้อนกลับ หรือดวงตะวันอันร้อนแรงยอมรับรักอันจงรักภักดีจากดอกทานตะวัน
แต่เรื่องของเราสองคนนั้น มันก็ไม่มีวันที่จะเป็นไปได้ และคงไม่มีใครยอมรับทั้งนั้น
รู้ไหมคะ…ทุกวินาทีของวันที่เหลืออยู่ ฉันทำอะไรบ้าง
ฉันก็ยังคงใช้ชีวิตของฉันไปเรื่อยๆนั่นแหล่ะค่ะ ฉันยังคงเฝ้ามองพระอาทิตย์ส่องแสงอบอุ่นในยามเช้าทางทิศตะวันออก
เพื่อบอกให้รู้ว่า……นี่ถึงเวลาเริ่มต้นของวันใหม่แล้ว
และยังคงเฝ้ามองดวงอาทิตย์ส่องแสงเรื่อเรืองก่อนลาลับขอบฟ้าที่ทิศตะวันตกเช่นเดิม
ดวงตะวัน…ยังขึ้นและลงอยู่ที่เดิมและเช่นเดิม…ไม่เคยเปลี่ยน
เหมือนกับความสัมพันธ์ของเราใช่ไหมคะ….ที่มันยังคงที่
ฉันรู้ว่า…มันจะยังคงเป็นเช่นนี้….ตลอดไป
…
…

ฉันเหนื่อยค่ะพี่…..เหนื่อยเหลือเกิน
ฉันไม่รู้ว่าทำไม ฉันถึงได้เหนื่อยอย่างนี้
ฉันทำงานแค่วันละไม่กี่ชั่วโมง งานก็ไม่นักหนาเท่าไหร่นัก
ฉันใช้เวลาในการทำงานเพียงวันละสี่ร้อยแปดสิบนาที แต่การคิดถึงพี่คือเวลาที่เหลือทั้งหมดของวันนั้น
พี่ทำอย่างนี้…..ได้อย่างไรคะ?
นี่เป็นคำถาม ที่ฉันอยากถามพี่
พี่มีสิทธ์อะไร มาปล้นเอาเวลาอันมีค่าของฉันไปอย่างหน้าตาเฉย
…
…
ตั้งแต่วันแรก ที่เราได้รู้จักกัน พี่ทำให้หัวใจของฉันสั่นไหว
ตั้งแต่เกิดมา ฉันไม่รู้จักหรอกค่ะกันคำว่า“ตกหลุมรัก”เลยซักครั้ง
ฉันรู้แต่ว่า วันที่ฉันได้สบตากับพี่
โลกของฉัน มันเปลี่ยน ….เหมือนเวลาหยุดหมุนชั่วขณะ
หรือถ้าพูดว่าหัวใจเราถูกจับเหวี่ยงออกไปนอกร่างกาย…ก็คงไม่เกินความจริงไปนัก
ถ้าการตกหลุมรัก มันคือการที่หัวใจเต้นแรง
ฉันคงเริ่มตกหลุมรักแล้วละค่ะ
“หลุม”ที่พี่ขุดมาล่อฉัน ไม่ว่าพี่จะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม
มันลึกเอาการทีเดียวค่ะ…….ลึกจนฉันมองไม่เห็นว่า มันอันตรายซักแค่ไหน
อย่างนี้กระมังคะ…….ที่คนเค้าว่ากันว่า
“น้ำนิ่งมันไหลลึก”
ยิ่งน้ำนี่งเท่าไหร่ ก็ยิ่งอันตรายเท่านั้น
แต่อย่างว่า “ความรักทำให้คนตาบอด”มันคงไม่ใช่แค่คำนิยามเท่านั้นมังคะ
รอยยิ้มอันแสนอบอุ่นของพี่ ความใจดีของพี่ คือบางสิ่งบางอย่างที่แสนวิเศษ
มันขับกล่อมให้หัวใจของฉันมึนเมา….ยิ่งกว่ายากล่อมประสาทชนิดใดใดในโลกนี้ซะอีก
“ความรู้สึกรัก”นี่มันช่างพิเศษจริงๆเลยนะคะ
เวลาที่ถูกรัก…..มันช่างแสนอ่อนหวานราวกับเรากำลังเดินข้ามสะพานสายน้ำผึ้งกระนั้น
ที่แม้เราจะรู้ว่า มันสูงชัน  อันตราย เมื่อเราปีนป่ายอยู่บนนั้น และซักวันมันอาจพลาดพลั้ง พลัดตกลงมาได้
แต่รสชาติที่หอมหวาน ที่เราได้สัมผัสเกาะเกี่ยว เก็บกิน ขณะที่ปีนป่ายอยู่นั้น มันอร่อยลิ้น เหลือเกิน
เกินกว่า…ที่เราห้ามหักหัวใจได้
ยิ่งรางวัลแห่งความฝัน ที่ยืนโบกมือรอเราอยู่ที่ปลายทางนั้น มันช่างยิ่งใหญ่สมกับการรอคอยจริงๆ
…
…
…
แต่เค้าว่ากันไว้….ว่า“ความสุขมักสั้นเสมอ”
พี่คะ……ในวันที่ฉันพลาดพลั้งร่วงหล่นจากความฝันที่แสนหวาน มันเหลือเชื่อ
ในวันที่ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้กำลังข้ามสะพานสายรุ้ง แต่เพียงผู้เดียว
มีใครอีกคน ที่เดินอยู่ข้างหน้าฉัน คนที่มีความฝันอันเดียวกันกับฉัน
ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรค่ะ….บางที ณ วันนั้น
อาจเป็นเพียงฉันคนเดียว ที่กำลังเดินไปบนเส้นทางที่ทอดไปสู่แสงแห่งความรัก
หากแต่ปลายทางแห่งรักนั้น…..กลับไม่มีใครที่กำลังเฝ้ารอฉันอยู่
…
…
การรักคนที่มีเจ้าของอยู่แล้ว  มีทางไหนให้ฉันเลือกเดินบ้างคะ?
ฉันสับสน ฉันดิ้นรน ฉันกำลังอยู่บนเส้นทางที่“กลับไม่ได้…ไปไม่ถึง”
ฉันจะทำอย่างไรดีคะ??
คำถามที่ไม่มีคำตอบ….มันไม่มีเส้นทางให้ฉันเลือกเลยซักทาง
เมื่อฉันกลับไม่ได้ แต่ก็ไปไม่ถึง
ฉันก็ขอหยุดค่ะ…..ฉันจะหยุดความรู้สึกดีดีที่มีต่อพี่ไว้แค่ตรงนี้
ฉันจะไม่เลิกรักพี่หรอกนะคะ….ฉันแค่ถอยออกมาหนึ่งก้าวเท่านั้น
ฉันรู้ค่ะ….ว่าพี่ก็รักฉัน….แต่มันไม่มากพอ และเราก็รักกันไม่ได้
ฉันจะเป็นฝ่ายไปเองค่ะ……ฉันไม่ใช่คนดีอะไรหรอกนะคะ
แต่หากเมื่อความรักที่เราจะได้มา มันไม่ใช่ของเราทั้งหมด เราก็ไม่ควรรับใช่ไหม
พี่คงคิดว่าฉันเป็นคนโลภ ฉันยอมรับค่ะ…ว่าฉันโลภ
แต่ฉันผิดด้วยหรือ ที่ฉันเห็นแก่ตัว อยากจะได้ครอบครองทุกอณูความรักของพี่ไว้คนเดียว
…
…
ดีแล้วล่ะค่ะ ที่เรื่องของเรามันจบลงแบบนี้
พี่คิดว่าฉันจะดีใจหรือคะ? ที่ความรักของเรา จะทำให้คนอื่นต้องเสียใจ
มันคงน่าละอายเกินไป ที่ความสุขสมปรารถนาของฉัน
คือการต้องเหยียบย่ำและหยิบยื่นความทุกข์ระทม ขมขื่นให้คนอื่น
ใครอีกคน….คนที่ยืนอยู่ตรงนี้มาก่อนฉันเสียอีก
ฉันมาทีหลัง…ฉันก็ควรจากไปแต่โดยดี
ฉันจะไม่ขอให้พี่ลืมฉัน….เพราะฉันก็จะไม่ลืมพี่เช่นกัน
ความรักของฉันที่มีต่อพี่
มันทำให้โลกใบเล็กๆที่อ้างว้างของฉันสวยงาม
สิ่งดีดีของพี่ที่มอบให้ฉัน….ฉันจะเก็บมัน ใส่ขวดโหลไว้ค่ะ
พี่คะ….ขวดโหลแห่งความทรงจำนั้น….ฉันตั้งชื่อมันไว้ด้วย
ฉันให้ชื่อมันว่า“พี่ชาย ที่แสนดี”
รู้ไหมคะ…ทำไมฉันถึงตั้งชื่อไว้เช่นนี้
ฉันตั้งมันไว้เพื่อเตือนใจตัวเองค่ะ…ว่าระหว่างเรานั้น
ความสัมพันธ์ของเรา…..เป็นได้แค่ไหน
ในขวดแห่งความทรงจำใบนั้น…….ฉันพับดวงดาวใส่ไว้ด้วยนะคะ
เมื่อไหร่ที่ฉันคิดถึงพี่….ฉันจะคอยนับเวลาทุกนาที
ครบหนึ่งพันนาที ฉันก็จะพับดวงดาวหนึ่งดวงใส่ลงไปในนั้น
ถ้าพี่มาเห็น พี่ต้องไม่เชื่อแน่ๆ ว่าฉันมีดวงดาวแห่งความคิดถึงมากกว่าดวงดาวที่ทอแสงอยู่บนฟากฟ้าเสียอีก
…
…
พี่คะ…ฉันมีอะไรจะสารภาพ
บางทีฉันก็แอบคิดฝันนะ….ฝันว่าพี่จะรับรู้ถึงความคิดถึงจากดวงดาวบนฟ้า
ที่ทอแสงสุกสกาวเป็นสื่อนำความคิดถึง จากคนหนึ่งไปยังอีกคนหนึ่ง
ป่านนี้….พี่จะทำอะไรอยู่คะ?
พี่กำลังมองดาวดวงเดียวกันฉันรึเปล่า?
ฉันกำลังมอง…….ดวงดาว…ดวงที่ส่องสว่างที่สุดอยู่นะคะ
ดาวดวงนั้น ทอประกายแสงเจิดจ้า กระพริบวิบวับ….เสมือนกำลังบอกฉันว่า
เธอเข้าใจความรู้สึกฉัน และจะนำมันไปส่งให้กับคนบางคน
ฉันอาจเป็นคนโง่…..ที่รักใครบางคน ที่ไม่มีสิทธ์
แต่ความรัก….มันห้ามไม่ได้นี่น่า
คงไม่ผิดนัก หรอกใช่ไหม ที่ฉันจะรักคนคนนึงอยู่อย่างนี้
รักแบบห่างๆรักอย่างห่วงๆรักอย่างนี้ไปเรื่อย….เรื่อย
พี่คงไม่ห้ามสิทธ์….ที่ฉันขอแค่คิดถึงหรอกนะคะ
…
…
วันนี้…พระจันทร์ข้างแรม…
แสงอ่อนๆที่ทาทาบท้องฟ้ากว้างใหญ่ไพศาล
ฉันนั่งมองอยู่ที่ข้างหน้าต่าง….เหมือนทุกๆวัน ตั้งแต่ฉันจากมา
ฉันชอบมองค่ะ……ฉันชอบสีเหลืองอ่อนแกมส้ม ที่ดูอ่อนหวานไร้เดียงสา
ฉันชอบที่บางคืน…ที่แสงของพระจันทร์เปลี่ยนเป็นสีม่วงอมแดง มันดูบอบช้ำเหลือเกิน
แต่บางครั้งมันก็เป็นสีชมพูนะคะ….สีชมพู….ราวกับว่าพระจันทร์กำลังมีความรัก
พี่เคยได้ยินเรื่องเล่าเรื่องนี้ไหมคะ?
ที่ว่าพระจันทร์กำลังตกอยู่ในห้วงรักของพระทิตย์
พระจันทร์ยังคงเฝ้ารักพระอาทิตย์อยู่เช่นนั้น
…
…
แม้ว่ามันรู้ว่าไม่มีสิทธ์ครอบครอง….พระจันทร์ยังคงล่องลอยอยู่ใกล้พระอาทิตย์
แม้แสงอันเจิดจ้า พราวพร่าง…กลบมิด…จนมองไม่เห็นแสงอันน้อยนิดของดวงจันทร์
มันรู้ว่าตราบใดที่ทั้งสองยังคงมีแสงสว่างอยู่ในตัวเองเช่นนี้..
มันคงไม่มีวันได้เคียงคู่กันแน่ แน่….
แต่พระจันทร์….มันรู้จักที่จะเรียนรู้กฏความเป็นจริงของธรรมชาติ
ว่า…..ทั้งสองสิ่ง….คือพระจัทร์กับพระอาทิตย์นั้น…
มันไม่มีวัน ดับแสงในตัวเองได้
เพราะมันรู้ว่า หากวันใด ที่โลกใบนี้ ไร้ซึ่งแสงสว่าง
ทั้งแสงอันร้อนแรง ที่สามารถแผดเผาทุกสรรพสิ่ง แต่ก็ให้ความอบอุ่นแก่มวลมนุษย์
และแสงนวลตาอันอ่อนหวาน…ที่คงส่องนำทาง ในค่ำคืนที่มืดมิดแล้วไซร้
โลกก็คงถึงการดับสูญ……..
ฉันกำลังพยายามเรียนรู้…
การทำตนให้เป็นดั่งเช่นดวงจันทร์ค่ะ
เพียงแต่ฉันเป็นเพียงคนตัวเล็กๆคนหนึ่ง
ไม่มีประโยชน์….มากมายต่อใครต่อใครนัก
แต่หากสิ่งที่ฉันทำได้……คือการไม่ต้องมีความรัก อยู่บนการทำร้ายหัวใจใคร
แค่นี้…ก็เพียงพอแล้ว….ล่ะค่ะ
…
…
แต่พี่รู้ไหมคะ?
ว่ามันช่างยากเย็นเหลือเกิน
การทำตัวเป็นคนดี…….มันทรยศฉัน
คำว่า“ศีลธรรม”มันกำลังกัดกร่อนหัวใจฉัน
พี่คะ….ถ้าฉันรู้ว่าความรักมันเจ็บปวดอย่างนี้
ฉันจะไม่ยอมให้ตัวเอง ตกลงไปอย่างเด็ดขาด
เค้าว่ากันว่า
“ความรักทำให้คนเหมือนเด็ก”
ฉันได้ยินมาจากไหนหนอ…ฉันจำไม่ได้แล้ว
เด็กที่มองเห็นไฟ ใครๆบอกว่าร้อน เด็กก็ยังอยากลอง อยากสัมผัส
ผู้ใหญ่อย่างฉันก็เหมือนกัน……เหมือนกัน…เหลือเกิน
ทั้งรู้ว่าไฟแห่งความรักมันร้อน มันกำลังแผดเผาให้ร้อนรุ่ม
แต่ฉันก็ไม่พยายามตะกายหนี จากไฟนั้น
กลับยอมให้สะเก็ดไฟแห่งความคิดถึง….มันทำร้าย ให้หัวใจของเราพุพอง
…
…
ฉันกำลังจะตายค่ะ…พี่
ฉันเป็นโรคหัวใจขั้นสุดท้ายเสียแล้ว
โรคหัวใจ…ที่ไม่มีหมอคนไหน ไหน จะรักษาหาย
แค่ความคิดที่ว่า….จะต้องหยุดรักพี่
หัวใจฉันก็ราวกับถูกบีดรัด ด้วยมือที่มองไม่เห็น จนหายใจไม่ออก
คนคนนั้นของพี่…ก็คงเช่นกัน
ความหวาดระแวงของเธอ ที่มีต่อความสัมพันธ์ของพี่กับฉัน
ก็คงทำให้เธอนอนหลับไม่ลงหรอก
ในหัวใจที่อ่อนหวานของเธอ…คงเต้นไม่เป็นจังหวะ
ขณะที่ครุ่นคิดว่า“ในอ้อมแขนที่กำลังโอบกอดเธออยู่นั้น เจ้าของอ้อมกอดกำลังคิดถึงใคร”
ในขณะที่ฉันต้องโอบกอดตัวเองอย่างเดียวดาย…เพราะไม่มีใครมาโอบกอด
…
…
เราไม่ควรได้รู้จักกันเลยนะคะ
เราไม่น่าผ่านมาเข้ามาพบกัน…ในเส้นทางรักสายนี้
มันอาจเป็นแค่เพียง“ความบังเอิญ”…..หรืออาจเป็นเรื่องของ“พรหมลิขิต”ก็ได้
แต่ทุกครั้งที่โรคความคิดถึงกำเริบ…จนฉันเจ็บ...ปวดหัวใจ
ฉันจะโทษพรหมลิขิต ที่มันบังเอิญทำให้เราสองคนเจอกัน“ช้าไป”
…
…
ไม่เป็นไรหรอกค่ะ
โรคหัวใจ มันกำลังทำให้ฉัน“จะตาย”เท่านั้น
แต่มันไม่ได้ทำให้ฉันตายไปจริงจริงซักหน่อย
ถึงวันนี้…ฉันก็ยังมีลมหายใจอยู่….ยังดำเนินชีวิตต่อไปค่ะ
ยังอยู่…เพื่อเฝ้ามอง“ความรักที่จงรักภักดี”ของพระจันทร์ที่มีต่อดวงตะวันต่อไป
อยู่….เพื่อมองดอกทานตะวัน“เฝ้าเทิดทูน”พระอาทิตย์
อยู่….เพื่อดื่มด่ำความงดงามของดวงดาวนับล้านดวง
และอยู่….เพื่อมองนกน้อยบินไปบนฟ้ากว้าง“อย่างอิสระและเสรี”ด้วยความอิจฉา
เพราะหัวใจของฉันยังคงถูกจองจำอยู่กับอดีต
ที่รอคอยใครซักคน…….ที่มีกุญแจวิเศษ มาปลดปล่อยฉัน
ออกจากกรงขังที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าของพี่
“กรงขังหัวใจ”ที่แสนอึดอัดด้วยบรรยากาศแห่งความรัก ที่จับต้องไม่ได้
มีอาหารจานพิเศษที่มีชื่อว่า“ความคิดถึง”ไว้ประทังชีวิต
รสชาติของมันมีทั้งหวานชื่น...และขื่นขม
เมื่อทานมันเข้าไปแล้ว…“รสหวาน”ของมันก็ติดลิ้น....ทำให้ชุ่มชื่นหัวใจ
แต่แล้ว“รสขม”ก็ตามติดเข้ามา…แทรกซ่านเข้าไปในเส้นเลือดจนปวดร้าว
…
…
“ฉันอยากถูกปลดปล่อย”
ฉันบอกแบบนั้น…..แต่ความจริงแล้ว…ลึกลึกลงไป
ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำ…ว่าฉันต้องการมันจริง จริง หรือเปล่า
..
…
จดหมายฉบับนี้…
ฉันเขียนมันด้วยปากกาแห่งความรัก…
และไม่มียางลบ ....ลบออกซะด้วย
ตอนเริ่มต้นเขียน…ฉันตั้งใจจะส่งไปหาพี่
ฉันอยากทำตัวเป็นนางมารร้าย…ยื้อแย่งเอาพี่มา
แต่“มโนธรรม”ที่ฉันเกลียดเข้าไส้ แต่ฉันก็หนีไม่เคยพ้น
เพราะมันตามติดความคิดของฉัน ยิ่งกว่าเงาในยามเที่ยงวันเสียอีก
และคำว่า“มโนธรรม”นี่แหล่ะ…ที่ยับยั้งฉันไว้
ไม่ให้ทำร้ายหัวใจ….คนทุกคน
แค่นี้…..พวกเรา ก็เจ็บมากพออยู่แล้ว
แม้ฉันจะเจ็บมากกว่าคนอื่นนิดหน่อย…จะเป็นไรไป
…
…
แต่ฉันอยากจะขอร้องแค่นิดเดียว…ค่ะพี่
บนโลกใบนี้…..พี่เป็นของเค้า...อยู่กับเค้า
แต่ถ้าพี่ตายไปเมื่อไหร่ ...พี่ต้องรอฉันนะคะ
รอฉันที่เส้นทางข้ามขอบฟ้า...ที่สุดขอบโลก
บนโลกใบนี้….พี่เป็นคนใกล้ ที่ห่างไกลเหลือเกิน
แต่ในโลกใบหน้า…ฉันขอเห็นแก่ตัว…ขอให้พี่เป็นของฉันนะคะ
เป็นของฉัน ทั้งร่างกายและหัวใจ
…
…
รักเสมอ
ลงชื่อ…น้องสาวคนเดิม
…
…
จดหมาย…ที่ไม่ได้ส่ง
...
...
จบ
อ่านแล้ว..ช่วยวิจารณ์ด้วยนะคะ....ว่าเป็นอย่างไรบ้าง
น้อมรับทั้ง...คำติและคำชม...เพื่อจะนำไปปรับปรุงแก้ไขต่อไป
...
...
อ่านความรู้สึกของผู้หญิงอีกคนได้ที่
"ความในใจ..ที่ไม่มีใครได้ยิน..ตอน..กอดฉัน..หัวใจเธอกอดใคร"

แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 51 01:12:05

แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 51 01:10:15

แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 51 01:08:41

แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 51 00:23:33