ขณะที่กำลังนั่งรอการมา…ของเขา
เพื่อฉลองครบรอบห้าปีของการแต่งงานของเรา
โต๊ะเล็กๆขนาดสองที่นั่ง…ในร้านบรรยากาศอบอุ่น
ความเป็นกันเองของบริกร…ที่มาคอยต้อนรับ
และแวะเวียนมาที่โต๊ะเสมอๆ อย่างเอาใจใส่
ไม่ได้ทำให้ฉันอบอุ่นใจนัก
ฉันคิด….ขณะเหลือบตาที่แต่งแต้มสีสันมาอย่างปราณีต
ไปที่นาฬิกาเรือนใหญ่ ที่ประดับฝาผนังด้านขวามือของร้าน
หนึ่งชั่วโมงแล้ว…ที่เลยเวลาที่เรานัดหมายกันไว้
เขาทำงานหนัก…ฉันเข้าใจ….เขาเป็นอย่างนี้เสมอ ตั้งแต่เรารู้จักกัน
จนเราแต่งงานกัน เขาก็ยังไม่เคยเปลี่ยน….เวลาที่เรามีให้แก่กัน…มันช่างน้อยนิด
แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันบอกตัวเองอย่างนั้นเสมอมา
ตลอดเวลา ฉันเฝ้าบอกตัวเองว่า เพื่ออนาคตของเรา ฉันทนได้
…
…
แม้แต่วันนี้….วันครบรอบห้าปีของการแต่งงานของเรา
ทั้งๆที่เราอยู่บ้านเดียวกัน แต่ฉันกลับต้องมานั่งรอเขาเป็นชั่วโมงๆอย่างนี้
ความจริงการที่ต้องแบ่งเวลาของเขาไปให้งาน ฉันพอทนได้
แม้บางครั้ง….ฉันอยากเรียกร้องให้เขาแบ่งเวลาอันที่ค่า มาให้ฉันมากกว่าที่ฉันเคยได้รับบ้าง
แต่เบื้องหลังความยุ่งเหยิงของงานและความเย็นชาของเขาต่างหาก
ที่กำลังทำให้หัวใจอันบอบบางของฉัน….เริ่มครุ่นคิดบางสิ่ง
ดวงตาแสนหวานทอดมองไปยังเปลวเทียนบนโต๊ะตรงหน้า
เปลวเทียนที่ส่องแสงสีส้มอมชมพูจางๆระเรื่อ แต่ก็ให้ความสว่างไม่น้อย
แต่ความสว่างและความอบอุ่นอันน้อยนิด…มันคงเข้าไปไม่ถึงหัวใจฉัน
ในหัวใจฉันจึงเย็นเยียบราวกับนั่งอยู่บนธารน้ำแข็งเช่นนี้
ควันสีเทาหม่นของมันลอยละลิ่วล่องไปไม่มีทิศทาง
ดวงตาของฉัน…ยังคงมองมุ่งไปตรงหน้านั้น…ขณะที่หัวใจของฉันล่องลอยไปไกล
ไกลแสนไกล…ย้อนไปยังอดีตที่ฉันอยากลืมเลือน
ไปยังเวลาที่ฉันอยากให้มีปาฏิหารย์…ลบเลือนมันออกไปจากประวัติศาสตร์แห่งความทรงจำ
ฉันอยากให้มันเป็นเพียงความฝัน…ความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง
ความฝันที่ฉันจะ…ไม่มีวันตื่นขึ้นมาพบพาน
เป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของกาลเวลา….ที่ดับสูญ
เป็นเพียงละอองไอหมอก…ที่ต้องแสงแดด..แล้วละเหยไปพลัน
…
…
หากแต่ความเป็นจริง…มันไม่ง่ายดาย
นางฟ้าแห่งการเวลา…คงไม่ปราณีฉันถึงเพียงนั้น
วันนี้…ฉันถึงยังคงนั่งอยู่ตรงนี้…..ด้วยความปวดร้าวหัวใจ
เพราะมีเศษเสี้ยวของความรักที่แตกหัก….ปักและฝังรากลึกอยู่ในนั้นมานานแสนนาน
และการเวลาก็ไม่อาจเยียวยาได้….
…
…
สองปีแล้วซินะ…ที่ฉันต้องรู้สึกอย่างนี้
สองปีแห่งความแตกร้าว….ที่มันยากที่จะประสาน
สองปีที่นำมาซึ่งความปวดปร่า….ของคนหลายคน
สองปีที่หัวใจของฉันวิ่งวน….ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน
ฉันไม่รู้ว่า…ฉันผิดตรงไหน
ฉันไม่รู้ว่า…อะไรคือช่องว่างระหว่างเรา
ฉันรู้เพียงแต่ว่า…กว่าฉันจะรู้ตัว
ผู้หญิงคนนั้น….เธอก็แทรกเข้ามา..อยู่ในหัวใจคุณเสียแล้ว
ฉันไม่รู้ว่า…เธอทำได้อย่างไร
ทำไมเธอคนนั้น…ถึงมีอิทธพลต่อหัวใจคุณนักหนา
บางที…..ฉันคงต้องหันกลับมามองตัวเองซักครั้ง
ว่าฉันพลาดอะไรไป
…
…
คุณรู้ไหม….ว่าวันที่ฉันได้รับรู้ความจริงที่แสนโหดร้ายนี้…ฉันรู้สึกเช่นไร
ถ้าในชีวิตนี้ที่ผ่านมาในอดีตของคุณ….เคยถูกทรยศหัวใจมาก่อนสักครั้ง…คุณคงเข้าใจ
มันไม่มีอะไร จะเจ็บปวดเท่านี้อีกแล้ว
แม้ว่าเธอคนนั้น….จะได้จากไป..แม้ว่าคุณจะยังอยู่ตรงนี้กับฉัน
แต่มีดที่เคยปักลึกลงไปในความรู้สึก…ถึงคุณจะถอนมันออก..แต่ร่องรอยมันไม่เคยหายไปไหน
มันยังอยู่…มันยังอยู่ที่นี่.ที่ข้างในหัวใจฉัน
มันยังคงพุพอง…กลัดหนอง…รอคอย…วันแตกปริ
เพียงแค่สายลมแห่งความหวาดระแวง…พัดพลิ้วพาดผ่านเพียงเบาเบา
ก็อาจทำร้ายหัวใจได้
…
…
ถึงฉันจะรู้..ว่าผู้หญิงคนนั้น..เธอคงไม่ได้ตั้งใจ
เธอคงไม่รู้…ว่าคุณมีฉันอยู่แล้ว
ฉันรู้ค่ะ…ว่าเธอไม่ผิดเลยซักนิด
เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง….ที่รักคุณเท่านั้น
รักคุณ…..เหมือนที่ฉันเอง…ก็รัก
แต่ไม่ว่า….มันจะมีกี่ร้อยพันเหตุผล
ก็ฉุดรั้ง…ความรู้สึกเกลียดที่ฉันมีต่อเธอไม่ได้
ฉันเกลียดเธอ…ที่แทรกเข้ามาอยู่ตรงกลางระหว่างเรา
ฉันเกลียดเธอ…ที่นำความสดใส ความแปลกใหม่ ความอิสระเสรีที่ฉันไม่เข้าใจนัก มาสู่คุณ
ฉันเกลียดเธอ…ที่เลือกที่จะไปจากความสัมพันธ์ของเราทั้งสามคน
และฉันเกลียดเธอที่สุด….ที่เธอทำให้ฉันรู้สึกเกลียดตัวเองยิ่งนัก
ยิ่งเธอทำตัวเป็นคนดีด้วยการจากไปเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งขยะแขยงตัวฉันเองมากขึ้นเท่านั้น
ขยะแขยงตัวเอง….ที่อ่อนแอเหลือเกิน
ขยะแขยงตัวเอง….ที่ยอมพ่ายแพ้ให้แก่ความรัก
ขยะแขยงตัวเอง….ที่เอาความผูกพันธ์สงสารจากคุณ มาเป็นพันธนาการฉุดรั้งคุณไว้
ขยะแขยงตัวเอง….ที่เห็นแก่ตัว….ไม่ยอมปล่อยให้คุณไป เพื่อความสุขของฉันเอง
…
…
แต่ความเห็นแก่ตัว…มันไม่เคยให้“คุณ”แก่ใคร
และตอนนี้…..ความเห็นแก่ตัว มันกำลังให้“โทษ”แก่ฉัน
การลงทันฑ์ทางความรู้สึก…ทั้งๆไม่ใช่ความผิดของฉัน
และอาจไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้น
มันคงเป็นแค่….ความสนุกของนางฟ้าแห่งการเวลา
ที่ลิขิตให้เรา……ได้ใช้เวลาแห่งความสุขสมต่อกันแค่นั้น
มันคงเป็นแค่….ความสนุกของนางฟ้าแห่งการเวลา
ที่นำพาใครอีกคนที่ไร้เดียงสา…เข้ามาสู่ชีวิตของเรา
และมันก็คงเป็นแค่….ความสนุกของนางฟ้าแห่งการเวลา
ที่จะได้เฝ้ามองเราทุกคน…ดิ้นรน…หาหนทางออก
จากเขาวงกตแห่งรัก…ที่สลับซับซ้อน…จนเรามองไม่เห็นทางออกซักทาง
โดยที่จะไม่ทำให้ใครคนใดคนหนึ่ง…ไม่ต้องเจ็บปวดเสียใจ
..
..
และโทษๆนั้นของฉัน…..ก็คือความหวาดระแวงอยู่เสมอ
ในขณะที่เธอคนนั้น….ยืนอยู่ตรงไหนของโลก…ฉันก็ยังไม่รู้
แต่หนามแหลมของรอยอดีต…ยังคงทิ่มแทงฉันอยู่
ในอ้อมแขนของคุณ…ที่โอบกอดฉันอยู่อย่างอบอุ่น
ในอกใจของฉันกลับหนาวเยือก…..เพราะไม่อาจรับรู้ได้ว่า
ในขณะที่คุณโอบกอดฉันนั้น
หัวใจของคุณ…กำลังเฝ้าครุ่นคิดถึงใครกันแน่?
รอยยิ้ม…ที่เรามีต่อกัน…มันไม่นำมาซึ่งความสดชื่นอ่อนหวานอีกแล้ว
ตาสบตากัน….หากหัวใจมันไม่สบกับหัวใจดังเดิม
…
…
คุณคะ?
บางทีเวลาสองปี…มากอาจจะมากเกินไป
เกินไป…สำหร….
“เพล้ง”
เสียงที่ดังขึ้นที่ข้างเก้าอี้….ทำให้เธอสะดุ้ง
และรู้สึกร้อนนิดๆที่ปลายนิ้วเท้า…บนรองเท้าส้นสูงแบบเปิด
บริกรรีบก้มลงเช็ดให้และกล่าวขอโทษเป็นการใหญ่ในความซุ่มซ่าม..
หากแต่เธอรั้งไว้…กล่าวแก่บริกรผู้นั้น…ว่าไม่เป็นไร
เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น…มันไม่ทำให้เธอเจ็บได้ซักเท่าไหร่หรอก
สิ่งที่เธอจะทำหลังจากนี้ต่างหาก..ที่มันจะเจ็บอย่างเหลือแสน
…
…
กลับมาจากห้องน้ำ..หลังจากไปล้างคราบรอยเปรอะเปลื้อนเรียบร้อย
ทุกอย่างที่แตกกระจายบนพื้นเมื่อกี้นี้…ถูกทำความสะอาด..จนเกลี้ยง ไม่หลงเหลือแม้ร่องรอย
ว่าเกิดอะไรขึ้นตรงนี้มาก่อน…
เธอยิ้มเล็กน้อย…ขณะที่นั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม…ตัวเก่า
เมื่อกี้…ฉันกำลังคิดอะไรอยู่นะ
อ้อ…..ฉันกำลังคิดว่า
บางทีเวลาสองปี….มันอาจจะมากเกินไป
มากเกินไปสำหรับการที่จะพยายามประสานรอยร้าวของหัวใจสองดวง
หัวใจที่ดวงหนึ่ง….เป็นอื่นไปแล้ว
ขณะที่หัวใจอีกหนึ่งดวง…ก็มีแต่รอยแยกของความหวาดระแวงเท่านั้น
เวลาที่ผ่านมา…มันไม่ช่วยเยียวยาอะไรได้เลย
เมื่อขณะที่คุณกำลังยิ้มให้ฉัน…หัวใจคุณกำลังยิ้มให้คนอื่น
ฉันไม่อาจจะทนได้อีกต่อไปแล้ว
ไม่ใช่สิ…ไม่ใช่ว่าฉันจะทนต่อไปไม่ได้
แต่ฉันจะไม่ทนกับมันอีกต่อไป….ต่างหาก
ความรักของเรา…คงไม่ต่างกันนัก กับกาแฟถ้วยเมื่อกี้
กาแฟ….ที่ทำให้เท้าของฉันแสบร้อนอยู่ในขณะนี้
..
..
ถ้วยของมันที่บรรจุ…กาแฟที่หอมหวาน และขมนิดๆ
กาแฟที่มัน…มีกลิ่นของความรักที่ลอยอบอวลหอมกรุ่น
หากแต่เมื่อมันร่วงหล่น…ลงมาแตกออกเป็นสองเสี่ยงแล้ว
มันก็ไม่มีวันเหมือนเดิม….อีกต่อไป
ถ้วยใบนั้น…มันเอามาเชื่อมต่อกันใหม่ไม่ได้
หรือหากนำมา…หลอมละลายด้วยความร้อน…
ผ่านกระบวนการผลิตอีกครั้ง…มันก็จะเป็นแค่ถ้วยใบใหม่เท่านั้น
ไม่มีความทรงจำของความรัก…ของเราอีกต่อไป
คุณคะ…ถึงแม้ว่าเราจะมีถ้วยใบใหม่
แต่เราไม่มีน้ำกาแฟ….แห่งความรักอีกแล้ว
มันกระจายลงบนพื้นไปหมด…ทำได้อย่างเดียว
คือรอคอย…การเก็บกวาด…ทำความสะอาดเท่านั้น
..
..
คงถึงเวลาที่ฉันจะต้องยอมรับความจริง…แล้ว
ว่าความรักของฉันแต่เพียงฝ่ายเดียว…มันไม่เพียงพอ
ถึงเวลาแล้ว…ที่ฉันควรจะปล่อยคุณไป…ไปตามทางของคุณ
ถึงเวลาแล้ว…ที่ฉันจะต้องทำความสะอาดกาแฟของเรา
ที่มันหกเลอะเทอะมานาน….เสียที
..
..
เสียงโมบายอันเล็กๆที่ประตูร้านอาหารดังขึ้น
เมื่อร่างสูงในชุดสูทเปิดเข้ามา…พร้อมกับกระเป๋าเอกสารใบย่อม
บ่งบอกให้รู้ว่า..เขาเพิ่งเลิกงาน ออกจากสำนักงานและตรงมาที่นี่ทันที
ดวงตาของเขาที่มองมุ่งมาที่หญิงสาว…มีความเป็นมิตร
อ่อนโยน…มีความเข้าอกเข้าใจ..หากแต่เบื้องหลังแววตานั้น
มีแววของความหมองหม่น และเหนื่อยล้าเหลือเกิน
หญิงสาวร่างบอบบางที่นั่งอยู่เมื่อครู่ ลุกขึ้นยืนต้อนรับ…พร้อมรอยยิ้มอบอุ่น..แกมเศร้า
หากแต่ก็เป็นรอยยิ้ม…ที่เธอยิ้มให้เขา..ด้วยความเต็มใจอย่างยิ่งเป็นครั้งแรก ในรอบสองปีสุดท้าย
..
..
ลาก่อนค่ะ..ที่รัก
นี่คือคำที่ฉันจะต้องฝืนใจพูดให้ได้…ในวันนี้
แม้จะด้วยหัวใจที่ร้าวราน…ก็ตาม
...
...
จบ
...
...
อ่านแล้ว..ช่วยวิจารณ์ด้วยนะคะ....ว่าเป็นอย่างไรบ้าง
น้อมรับทั้ง...คำติและคำชม...เพื่อจะนำไปปรับปรุงแก้ไขต่อไป

"ความในใจที่ไม่มีใครได้ยิน ตอน กอดฉันหัวใจเธอกอดใคร"
เป็นเรื่องต่อเนื่องจาก "ความในใจที่ไม่มีใครได้ยิน ตอน จดหมายที่ไม่ได้ส่ง"
ที่ผู้เขียนอยากให้เห็นถึงมุมมองของความคิดของเรื่องราวความรักสามเส้า
ว่าแต่ละฝ่าย..มีความรู้สึกนึกคิดอย่างไร ผู้เขียน เขียนด้วยรู้สึกว่า"น่าจะเป็น"
หากเข้าไม่"ลึก"ถึงหัวใจของใครที่เคยโดนแบบนี้ ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย

หากใครอ่านแล้ว...ไม่ชอบใจ ก็ขอเพียงแค่ผ่านไป..ด้วยรอยยิ้ม
หากแต่ถ้าใครชอบใจ...ก็ขอให้กลับไปอ่านความรู้สึกของผู้หญิงอีกคนได้
ที่ "ความในใจที่ไม่มีใครได้ยิน..ตอน..จดหมายที่ไม่ได้ส่ง"

แก้ไขเมื่อ 01 เม.ย. 51 01:13:54