ความคิดเห็นที่ 1 ในระหว่างเดินทาง การได้อยู่คนเดียวทำให้เมรีได้คิดอะไรมากมาย ระหว่างเธอกับภูวัตและพัท คนหนึ่งคือคนที่เธอรักและอีกคนคือคนที่รักเธอ เมรีเคยได้ยินมาเสมอว่า ‘รักคนที่เขารักเราดีกว่า’ เมรีไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อพัท แต่ตอนนี้ความรู้สึกที่มีต่อภูวัต เธอรู้..ไม่เหมือนเดิมแล้ว หลายต่อหลายครั้งที่พยายามเดินออกมาเสียจากภูวัตเพราะเธอได้รู้แล้วว่าเขาไม่เห็นค่าความรักของเธอเลยและในขณะนี้เมรีมั่นใจ เธอไม่ได้ยืนอยู่บนจุดเดิมอีกแล้ว เมรียังจำคำพูดของชุงได้ดี ในวันที่เธอกับเพื่อนรักได้สนทนากันสองคน “เมยืนอยู่ตรงนั้นแล้วมองเห็นอะไร ลองถอยออกมายืนห่างๆ สิ แล้วเมจะเห็นอีกอย่างที่แตกต่างจากเดิม” ชุงพูดถูก เพราะเมรีเชื่อมั่นในตัวเองจนเกินไป เธอรักภูวัตโดยหวังว่าสักวันเขาจะหันมามองเธอบ้าง แต่เปล่าเลยภูวัตยังเป็นภูวัตคนเดิมที่มีผู้หญิงมากมายให้คบหา และการที่เมรีได้เดินออกมาจากจุดเดิมของความคิดนั้น มันทำให้เธอได้มองเห็นอะไรอีกมากขึ้น และที่บ้าน ความอบอุ่นใจที่เมรีได้รับจากครอบครัวทำให้เมรีสบายใจขึ้นจากความหนักและเหนื่อยจากการงาน เพราะหน้าที่การงานทำให้เมรีต้องห่างเหินครอบครัว แต่ทุกครั้งที่เมรีกลับบ้าน รอยยิ้มของพ่อกับแม่ทำให้ความหม่นโศกจากการอยู่ลำพังในเมืองแห่งความวุ่นวายคลายลงไปได้เยอะ “พี่เมจ๋า ไหนล่ะโยโย่ของหนู” น้องชายคนเล็กเพิ่งเรียนชั้นประถมทวงของเล่นทันทีที่เจอหน้าพี่สาวและเมื่อได้ของเล่นแล้วก็หอมแก้มพี่สาวฟอดใหญ่ก่อนจะวิ่งหายไปในกลุ่มเพื่อน ในยามนี้ทานตะวันที่เพิ่งจะลงดินได้ไม่นานเริ่มออกดอกเล็กๆ ให้เห็น “บางต้นก็ตายเพราะเปลี่ยนดินใหม่แล้วผิดจากเดิม อ่อนแอไปหน่อย แต่มิงค์ก็เอาต้นใหม่มาลงแซมแล้วล่ะ พรุ่งนี้จะลงเบญจมาศที่ข้างรั้ว” น้องสาวผู้รักดอกไม้เป็นชีวิตจิตใจบอกเล่าเรื่องทานตะวัน แม่นั่งถักปลอกหมอนบนแคร่ใต้พุ่มเฟื่องฟ้าที่แตกกิ่งก้านเลื้อยเกี่ยวขึ้นไปบนต้นมะขาม ขณะที่พ่อกำลังขะมักเขม้นกับการประกอบไม้ให้เป็นรูปร่าง “จะทำตู้หนังสือให้มิงค์” ครอบครัวของเมรีอบอุ่น พ่อกับแม่ไม่เคยมีเรื่องราวทะเลาะเบาะแว้งให้เห็นแม้แต่ครั้งเดียว เมรีถามถึงความรักของพ่อกับแม่เมื่อครั้งทั้งสองท่านยังอยู่ในวัยหนุ่มสาว “แม่เขาไม่ได้รักพ่อหรอกเขารักคนอื่น แต่พ่อก็ไม่ยอมแพ้ ตามเกี้ยวจนแม่เขาอ่อนใจ” พ่อเป็นคนเล่าเรื่องอย่างอารมณ์ดี “แล้วพ่อรู้หรือเปล่า แม่รักพ่อเพราะอะไร” แม่พูดขึ้นบ้าง “เพราะผู้ชายคนนั้นไม่รักแม่ใช่ไหมล่ะ แม่ก็เลยไม่มีใคร” พ่อพูดอย่างคิดว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า “เปล่าเลย เพราะแม่เห็นความพยายามและความอดทนของพ่อต่างหาก คนอะไรก็ไม่รู้ต่อว่าก็เฉย แกล้งทำให้เกลียดก็ยังเฉย จนแม่ใจอ่อนยังไงล่ะ และในวันนี้แม่ก็ได้รู้ว่าเลือกคนไม่ผิด ความอดทนและความเพียรพยามยามของพ่อยังเหมือนเดิมจนวันนี้” เรื่องของพ่อกับแม่ทำให้เมรีแปลกใจยิ่งนัก เหมือนเรื่องของเธอตอนนี้ไม่มีผิด เมรียิ้ม.. อย่างคนที่รู้ว่าจะตัดสินใจอย่างไรต่อไปในเรื่องนี้— .. . รอยยิ้มแจ่มใสของวันแรกที่ไปทำงานหลังจากลาพักร้อนกลับบ้านไปหลายวันทำให้หลายคนแปลกใจโดยเฉพาะนิ้งและชุง ส่วนคนที่เพียงมองดูอยู่ห่างๆ คือภูวัต “ต๊าย หน้าตาผ่องใสมาเชียวนะหล่อน กลับบ้านคราวนี้มีอะไรดีน๊า” นิ้งทักทายเสียงดัง “นั่นสิ เหมือนคนมีความรักเลย” ชุงสมทบ “แน่นอน ความรักที่มีให้ตัวเองอย่างเต็มเปี่ยมและความรักที่จะมีต่อคนอื่นอย่างมีเหตุผลในอีกไม่ช้า” เมรีรู้ คำพูดนั้นภูวัตได้ยินชัดและเหมือนเป็นการบอกกลายๆ ว่า ‘ไย’ สุดท้ายของความรักที่เธอเคยมีให้เขา ‘ข้างเดียว’ หมดลงไปแล้วด้วย เมรีกลับมาอยู่กับตัวเองอีกครั้ง ไม่มีความรู้สึกที่นอกเหนือจากเพื่อนสำหรับภูวัต หลังจากที่หยุดงานไปหลายวันเมรีต้องสะสางงานที่คั่งค้างและงานที่ได้รับมอบหมายมาใหม่ให้เรียบร้อยเธอจึงไม่มีเวลาพบปะเพื่อนฝูงและหลายครั้งกับโทรศัพท์ของพัท “ขอโทษนะพัท เค้ากำลังยุ่ง ไว้โทฯ มาใหม่ก็แล้วกัน” จนแทบเป็นคำพูดติดปากกับทุกครั้งที่พัทโทรศัพท์มาหา เขาไม่มีโอกาสได้พูดอะไรเลย เมรีก็ไม่ได้ใส่ใจกับการหายไปของพัท จนในวันหนึ่งที่เธอทะเลาะกันอย่างรุนแรงกับนิ้ง แค่เรื่องไม่เป็นเรื่องของผู้หญิงสองคน นิ้งก็งอนเธอเองก็โกรธ และเมรีก็รู้.. นิ้งต้องไปหาชุง แต่สำหรับเธอ เมรีไม่มีใครเลยที่จะพูดคุยระบายออกถึงเรื่องราวที่คับแค้นใจ แล้วเธอก็นึกถึงพัท คนที่เธอไม่เคยให้ความสำคัญใดๆ และไม่เคยคิดว่าเขาจะมีความสำคัญด้วยซ้ำไป “ฮัลโหล ขอสายพัทค่ะ” แล้วเมรีก็โทฯไปหาพัท “พัทไม่อยู่ครับ กลับบ้านต่างจังหวัด” เสียงรูมเมทของพัทบอกเมรีเท่านั้น โทรศัพท์ถูกวางลงกับแป้นอย่างเบามือ น้ำตาที่มาจากความเจ็บร้าว อ้างว้างและโดดเดี่ยวไหลรินอาบแก้มนวล แล้วเธอก็ไม่เหลือใครเลย .. หลายวันที่ความหม่นเศร้าได้เข้าครอบคลุมจิตใจของเมรี เธอกับนิ้งไม่พูดคุยกันแม้จะมีชุง คอยพูดจาเกลี้ยกล่อมให้คืนดีกัน อันที่จริงเธอก็ไม่ได้โกรธอะไรนิ้งมากมาย เธอรู้อีกไม่นานก็คืนดีกันได้ แต่ตอนนี้เมรีรู้สึกเหงา ที่พัทหายเงียบไป อยู่ๆ ในวันหนึ่งซึ่งใกล้ถึงเวลาเลิกงานพัทก็โทฯ มาหา “พัท คิดถึงจัง ทำไมหายไป” เมรีดีใจที่ได้ยินเสียงของพัท “เหรอฮะ ผมนึกว่าจะได้ยินคำว่า ขอโทษ..กำลังยุ่ง ไว้ค่อยโทฯ มาใหม่ก็แล้วกันซะอีก” “พัท..โกรธเค้าเหรอ ขอโทษนะ ตอนนี้ว่างแล้วอยากเจอพัทจัง” ขณะนั้นนิ้งนั่งอยู่ใกล้ๆ พอรู้ว่าเป็นพัทก็สนใจ และแปลกใจ..เมรีพูดกับพัทดีผิดปกติ “แต่ผมไม่ว่าง ขอโทษนะเม ผมคงหาเวลาว่างเพื่อเมได้ยากแล้วล่ะ” “พัทมีคนอื่น..ให้ไปหา ให้คิดถึงแล้ว ใช่ไหม” น้ำเสียงของเมรีเริ่มสั่นและเบา นิ้งลุกจากเก้าอี้มายืนใกล้ๆ ตอนนี้ความหมองหมางใจระหว่างสองสาวไม่รู้หายไปไหนแล้ว “ตอนนี้พัทอยู่ไหน เค้าจะไปหาพัท เดี๋ยวนี้เลย” พัทบอกสถานที่ ซึ่งไกลจากที่ทำงานของเมรีมาก “ให้นิ้งไปเป็นเพื่อนไหม” เพื่อนสาวยังคงห่วงใย “ไม่เป็นไรหรอก เมจะพยายามใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์” แล้วเมรีก็ไปหาพัทจนได้ สายฝนกลางเดือนมิถุนายนตกกระหน่ำเหมือนจะตอกย้ำซ้ำเติมคนอ่อนไหว เมรีร้องไห้ ร้องไห้อย่างไม่รู้สาเหตุ พัทยืนรอเธออยู่นานแล้ว.. นานเกือบเดือนที่เมรีไม่เจอพัทเลย แววตาของพัทเฉยชา พัทพาเมรีขึ้นไปบนตึกสูง ชั้นดาดฟ้าของตึกเป็นร้านเครื่องดื่มเล็กๆ “เค้าบ้านะพัท ทำอะไรเอาแต่อารมณ์ ไม่นึกถึงผลที่จะตามมา แล้วก็มานั่งคิดทีหลังกับสิ่งที่ทำลงไป” “พัทรู้ไหมทำไมเค้ามา เค้ารู้สึกว่ามันช้าไปนะที่เค้าจะบอกพัท แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยเค้าก็ได้พูดในสิ่งที่เป็นความรู้สึก” พัทยังนั่งฟังเงียบๆ “พัทคงเหนื่อยที่เสียเวลากับเค้าโดยไม่ได้อะไรเลย เค้ารู้ว่าพัทคิดยังไงกับเค้าเค้าดีใจนะที่ในเวลาที่เค้าไม่ใครแล้วยังมีพัทคอยเป็นห่วง” “แต่เม ไม่เคยมีใจให้ผมเลยแม้สักนิดเดียว เมยังรักภูวัต” เมรีนึกไม่ผิด พัทคิดอย่างนั้นจริงๆ “ผิดแล้วล่ะพัท ในตอนนี้ ขณะนี้ เวลานี้ความรู้สึกของเค้าที่มีต่อภูวัตไม่มากไปกว่าแค่เพื่อนคนหนึ่งเลยสักเพียงนิดเดียว เค้าทำใจได้พัท ทำใจได้เอง เค้าไม่รักภูวัตแล้ว แต่ตรงข้ามพัทรู้ไหมเค้าเพิ่งรู้ว่าเค้า รักพัท แต่มันสายไปแล้วใช่ไหมล่ะ เค้ารู้..มันสายไปแล้วแน่ๆ” พัทเงียบ เมรีไม่ชอบความเงียบนั้นเลย มันทำให้เธอรู้สึกอึดอัด “มืดแล้ว เดี๋ยวผมไปส่งนะ” พัทตัดบทขึ้น เท่านั้นเองหัวใจของเมรีก็หล่นวูบ “ไม่เป็นไรพัท เค้ามาเองเค้าก็กลับเอง และความรักของเค้ามันเกิดขึ้นเองมันก็คงจะจบลงของมันเอง ขอโทษนะพัทที่ทำให้มีความหวังและผิดหวัง นับจากวันนี้เค้าคงต้องทำใจ..อีกครั้ง แต่เราจะยังเป็นเพื่อนกันใช่ไหม” “เราเป็นเพื่อนกันเสมอ ไม่ว่าจะวันนี้หรือจะตลอดไป” เมรีแน่ใจ พัทมีคนใหม่แล้วจริงๆ เธออดนึกถึงคำพูดของแม่ไม่ได้ “แม่รักพ่อที่ความพยายามและความอดทนของพ่อ” แต่เมรีลืมนึกไปว่าพัทก็คือพัท จะให้เหมือนพ่อได้ยังไง “กลับดีกว่านะเม พรุ่งนี้ผมจะโทฯ ไปหา” “อย่าดีกว่าพัท ขอเวลาให้เค้าทำใจสักพัก เมื่อไหร่ที่เค้าไม่รักพัทแล้วเค้าจะติดต่อมาหาพัทเอง เค้าเสียใจที่เราคิด..ไม่พร้อมกัน” เมรีหมายถึงความรัก ขณะที่พัทรักเธอเธอกลับไม่รักเขาแต่พอเขาไม่รักเธอแล้วจึงได้รู้ว่าตัวเองรักเขามากมาย เมรีกลับที่พักอย่างเหงาๆ นอนมองดาวบนฟ้า ดวงดาวหลังฝนตกหม่นมัวด้วยม่านน้ำตา แล้วเธอก็ไม่เหลือใคร แต่สิ่งที่เมรีไม่รู้นั่นคือพัทโทฯ ไปหานิ้ง “ดูแลเมด้วยนะนิ้ง วันนี้ผมจะกลับบ้าน พรุ่งนี้ผมจะพาแม่มาแล้วเราจะไปบ้านเมที่ต่างจังหวัดกัน ฝากบอกชุงด้วยนะ ผมคงต้องให้เขาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว อ้อ.. แล้วนิ้งอย่าลืมเตรียมชุดเพื่อเป็นเพื่อนเจ้าสาวด้วยนะ พรุ่งนี้เราจะมีเซอร์ไพรท์เม” / ตีพิมพ์ใน วัยน่ารักแฟชั่น ฉบับที่ 134 จากคุณ : ดาริกามณี - [ 1 เม.ย. 51 09:47:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ๊ากกกกก... นายพัท !!! จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 1 เม.ย. 51 15:49:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อืมมม น่ารักดีค่ะ จากคุณ : อะไรก็ได้ - [ 1 เม.ย. 51 21:21:42 A:88.106.19.75 X: TicketID:172174 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่าร้าก นึกว่าจะจบเศร้าซะแล้ว โล่งอก จากคุณ : Mneme (Mnemosyne) - [ 2 เม.ย. 51 06:35:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่ารักจัง นายพัทร้ายนะจ๊ะ แต่ก็น่ารักดีอ่ะ จากคุณ : แม่วาส - [ 2 เม.ย. 51 11:52:24 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอาอย่างนี้เลย จากคุณ : scottie - [ 2 เม.ย. 51 23:17:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ยังไม่อยากให้จบอะ จากคุณ : Second_Concept - [ 10 เม.ย. 51 13:38:15 ]