ที่ทำการไปรษณีย์แผนกรับจ่าย

“คุณคะ มีโปสการ์ดของฉันตกค้างอยู่ที่นี่มั้ย โปสการ์ด 3 ใบ ส่งมานานแล้วยังไม่ได้รับเลย..”
เจ้าพนักงาน 4-5 คนที่กำลังแยกจดหมาย สิ่งตีพิมพ์นับร้อยนับพัน ต่างมองมาที่ฉัน…จุดเดียว
ฉันทวนซ้ำประโยคเดิม นั่นยิ่งทำให้สายตาหลายคู่มองฉันแปลกๆ แปลได้ใจความประมาณว่า..
มนุษย์ประหลาดมาเดินบนโลก ผู้หญิงคนหนึ่งถึงแม้จะน่ารักแต่ก็ยังประหลาดอยู่ดี
มาตามหาโปสการ์ด 3 ใบ จากสิ่งตีพิมพ์นับร้อยนับพัน แถมยังบอกอีกว่าส่งมานานแล้ว…
อืมม์..ทำไมล่ะ ฉันเพียงแค่อยากจะรู้ว่าโปสการ์ดที่ส่งถึงฉัน 3 ใบ หายไปไหน แค่นั้นเอง…

เจ้าหน้าที่อีกคนที่ดูมีอายุหน่อย คงเป็นหัวหน้าแผนกเป็นผู้ที่พยายามจะหาข้อมูลจากฉันเพื่อสืบค้นเสาะหา เรียกเจ้าหน้าที่อีกคนที่รับผิดชอบส่งไปรษณีย์ภัณฑ์ระแวกบ้านฉันมาสอบถาม แต่เหลว…
เจ้าหน้าที่รับปากว่าถ้าหาเจอจะรีบนำส่งทันที…แต่ตอนนี้วันนี้หาไม่เจอครับ…
มีประโยคหนึ่งที่เจ้าหน้าที่ถามฉัน “ โปสการ์ด 3 ใบนั่น สำคัญนักเหรอ ”……….
………………………………………….
กว่าโปสการ์ดสักใบจะได้รับเลือกให้ออกเดินทางเพื่อนำสาร์นแห่งไมตรีจิต เชื่อมโยงความผูกพันระหว่างผู้ส่งถึงผู้รับ   คุณว่าโปสการ์ดแผ่นนั้นจะต้องเสนอหน้าขนาดไหน   ต้องโดดเด่นเพียงใดจึงจะได้รับเลือก
หรือไม่ก็ต้องมีความพิเศษอะไรสักอย่างแน่ๆจึงถูกเลือก   คุณไม่ต้องตอบก็ได้  ฉันแค่รำพึงรำพัน

หลังจากใครสักคนตัดสินใจเลือกโปสการ์ดแล้ว  ยังต้องหาถ้อยคำข้อความอะไรสักอย่างเพื่อบอกเล่าและสื่อสารไปยังผู้รับ   ไม่ง่ายหรอกนะกับพื้นที่จำกัดจำเขี่ยอย่างนี้   ยัง…ยังไม่พอ บางครั้งต้องมานั่งเลือกแสตมป์อีกว่าแบบไหนจะสวยจะเก๋เพื่อติดลงบนมุมบนขวาของโปสการ์ด  แต่บางครั้งแสตมป์ก็ไม่มีให้เลือกมากนัก….

ส่วนที่สำคัญมากถึงมากที่สุดก็คือ..ที่อยู่ของผู้รับ   หากไม่มีบุรุษไปรษณีย์ก็ไม่อาจนำส่ง
ถ้าเขียนถึงอีกคนแต่ส่งผิดไปหาอีกคน  งานนี้ก็รอรับผลจากการกระทำได้หลังจากถึงปลายทาง
หรือไม่อีกทีเขียนผิดที่ โปสการ์ดก็จะกลายเป็นโปสการ์ดอนาถา  และถึงเขียนถูกที่แต่ผู้รับย้ายบ้านหนี อันนี้ก็อนาถาพอกัน… (คุ้นๆ) หรือไม่อีกที…อยากเขียนโปสการ์ดให้แต่ดันไม่มีที่อยู่ของผู้รับ ก็คงต้องใช้วิธีหอบกลับไปส่งให้ถึงมือผู้รับเองเมื่อมีโอกาสได้เจอกัน….(นี่ก็คุ้นๆเหมือนเคยทำ )

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยพลิกหน้าพลิกหลังก็ถึงกระบวนการสุดท้ายคือ…โบกมือลา…
หลายคนคงบอกว่าง่าย…สบาย แค่หย่อนตู้… แหม!ถ้าอยู่ในเมืองก็ไม่น่าจะยาก
แต่มันยากอีตอนอยู่นอกเมืองและเมืองนอก เพราะการหาตู้ไปรษณีย์สักตู้ใช่จะหาง่าย
ครั้นหาเจอก็ใช่จะหย่อนได้เลย ต้องดูแล้วดูอีกว่าเขายังมาเปิดตู้ จนกว่าจะเจอตู้ที่ดูภูมิฐาน…
นั่นแล้ว!!จึงโบกมือลา แล้วกลับไปลุ้นว่า..ผู้รับได้รับหรือยัง บางครั้งถึงกับโทรศัพท์ถามไถ่กับปลายทางอีกว่าได้รับหรือยัง มีคนช่วยลุ้นเพิ่มขึ้น….
โปสการ์ด 3 ใบ ของฉัน จากคนส่ง 3 คน ..คนลุ้น 4 คน หายไประหว่างทาง จะไม่ตามหาได้อย่างไร
…………….
ใบแรกของเพื่อนสาวแสนสวยอารมณ์ดี ที่แม้ไม่ได้เดินทางไปไหน เพียงเดินถึงปากซอยแล้วออกอาการคิดถึง เธอให้โปสการ์ดเป็นตัวแทนนำความคิดถึงมาให้ คิดถึงกันเป็นธรรมดา แต่เป็นธรรมดาที่แสนจะพิเศษ

ใบที่สองเป็นของพี่ชายใจดี ส่งมาไกลจากต่างแดน เป็นโปสการ์ดแผ่นแรกของเล่ม เป็นโปสการ์ดแผ่นเดียวถึงคนๆเดียวที่ส่งตรงจากต่างแดน มารู้ทีหลังว่า ที่ซื้อและส่งมาให้เพราะคนขายโปสการ์ดน่ารักเป็นพิเศษ…อืมม์อะนะ! ยังไงก็ยังพิเศษอยู่ดี

ใบที่สามจากพี่สาวใจดีที่หนึ่ง โปสการ์ดทำมือ วาดภาพเอง ลงสีเองละเลงความตั้งใจใส่ลงเต็มที่
ในวันที่แสนจะพิเศษของฉัน ทั้งที่ร่วมทาง ทั้งที่เห็นแล้ว แต่เราก็ยังอยากให้โปสการ์ดได้เดินทาง ได้ประทับตราไปรษณีย์ของท้องถิ่นที่เราไปเยือน และฉันก็ได้กลับไปลุ้นรับที่บ้าน

ด้วยความพิเศษของทั้ง 3 ใบ   พลอยทำให้บุรุษไปรษณีย์กลายเป็นคนพิเศษสำหรับฉัน…
เฝ้ารออย่างจดจ่อ จวนเจียนจะหมดหวัง   กระทั่งวันหนึ่ง…บุรุษไปรษณีย์นำโปสการ์ด 3 ใบ มาส่งให้ถึงมือ พร้อมบอกเหตุผลมากมายและขอโทษฉันที่ล่าช้า…เอาเถอะ!แม้เหตุผลที่บอกแก่ฉันจะฟังดูไม่เข้าท่าเท่าใดนัก ยังไงโปสการ์ด 3 ใบก็มาอยู่กับฉันแล้ว หลังจากระหกระเหเร่ร่อนเป็นนาน
บุรุษไปรษณีย์จึงได้รับยิ้มหน้าบานจากฉัน..ตอบแทน
จากกรณีตัวอย่างของฉัน บุรุษไปรษณีย์คงได้ข้อคิดบางอย่าง…เขาคือคนสำคัญเพียงใดต่อผู้คนที่รอรับไปรษณีย์ภัณฑ์ที่เขานำส่ง และ กระดาษแผ่นเล็กแม้เพียง 1 ใบ มีความหมายมากมายและพิเศษสำหรับคนหนึ่งคน..แค่ไหน…ใช่เพียงเศษกระดาษ….

คราวหน้า…จะมีโปสการ์ดใบพิเศษให้ฉันต้องไปตามอีกมั้ยนะ….


...เรื่องเล่ารอเรื่องสั้น :-)...