ความคิดเห็นที่ 1 ร่างระหงสลัดรองเท้านวมที่ใช้ใส่เดินภายในบ้านออกอย่างอ่อนล้า แล้วก็แทบจะคลานหัวซุนขึ้นเตียง เมื่อร่างกระทบความอ่อนนุ่ม หญิงสาวก็นอนแผ่หราปล่อยแขนขาออกไปสุดเหยียด ชนิดที่แทบไม่คงภาพลักษณ์นางเอกเอาไว้อีกเลย ชลัยย์กรถอนใจยาวพลางพริ้มตาหลับลง กี่ปีแล้วนะ...ที่หล่อนโลดแล่นอยู่ในงานสายบันเทิง จากที่ทำเป็นงานอดิเรกถ่ายแบบลงนิตยสารก๊อกๆ แก๊กๆ ได้ค่าตอบแทนมาเป็นค่าขนม และช่วยค่าเล่าเรียนเล็กน้อยๆ พอแบ่งเบาภาระของผู้เป็นยาย...หญิงสาวหายใจสะดุด พร้อมกับเกิดอาการอาการวิบวับในใจ ยาย...ที่ถึงตอนแรกแม้จะค้านหัวชนฝา เพราะไม่อยากให้หล่อนหลงแสงสีและทิ้งการเรียน แต่ด้วยความหัวสมัยใหม่แตกต่างจนคนรุ่นเดียวกัน และความรัก ไม่เคยขัดใจหลาน จึงยอมผ่อนปรนให้รับงานเรื่อยมา โดยทุกงานจะต้องผ่านความเห็นชอบจากยาย และมีข้อแม้ว่าเกรดการเรียนของหล่อนจะต้องไม่ต่ำไปกว่าสาม โชคดีที่หล่อนเป็นคนหัวดี...แม้หลังๆ งานเดินแบบเอย ถ่ายภาพนิ่งเอย จะมีเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ทว่าการเรียนของหล่อนก็ยังตรงตามมาตรฐาน ที่ผู้สูงวัยตั้งไว้อย่างเหนียวแน่น กระทั่งเพื่อนฝูงล้วนเอ่ยเป็นเสียงเดียวกันว่า หากหล่อนมุมานะเรียนอย่างเดียวแล้ว เกียรตินิยมอันดับหนึ่งคงอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม และถ้าหล่อนไม่หันเหทิศทางอาชีพของหล่อนเสียก่อน หล่อนก็คงคว้าเนติบัณฑิตและก้าวขึ้นสู่ การเป็นทนายสาวหรือผู้พิพากษาได้ไม่ยาก ชลัยย์กรยิ้มกับเส้นทางนักกฏหมายที่คงไม่มีวันมาถึง ...นับตั้งแต่เริ่มงานในวงการมายา หญิงสาวแทบจะไม่รู้ตัวว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่หล่อนเริ่มผูกพันกับงานที่ได้ทำ มากขึ้น...มากขึ้น กระทั่งกลายเป็นความรักในงาน ไม่ต่างจากวิชาชีพอื่นๆ ที่ผู้คนต่างมุ่งมั่นทำด้วยใจรัก การได้พบเจอทำความรู้จักผู้คนมากหน้าหลายตา การได้ยิ้มผ่านหน้ากล้อง แสดงอารมณ์ความรู้สึกของตนเองในขณะนั้นออกมา หรือแม้แต่การได้เปลี่ยนบทบาทการแสดงให้ท้าทาย สั่งสมประสบการณ์ให้มากขึ้นตามกาลเวลา ทำให้หล่อนรู้สึกว่าตนเองมีคุณค่า เป็นบุคคลที่ได้รับการยอมรับในสังคม ที่สำคัญไปมากกว่านั้นคือทำให้หล่อนรู้สึกว่าชีวิตเกิดมาเพื่อได้ทำอะไรสักอย่างที่คุ้มค่า และพบความสุขในเส้นทางของตนเองแล้ว คิดได้ถึงตรงนี้ริมฝีปากอิ่มก็บิดเบี้ยวคล้ายเยาะหยัน เยาะ ทั้งตนเองและบุคคลที่มองไม่เห็น แต่นั่นล่ะ...นอกจากหล่อนและครอบครัวแล้ว จะมีใครสักกี่คนที่คิดเช่นนี้ ถ้าไม่นับชาวบ้านร้านตลาด หรือผู้คนในบุคคลชั้นกลางโดยทั่วไป คนที่ถือว่าตนเองมี 'เทือกเถาเหล่ากอ' เป็น 'ผู้ดีเก่าเหง้าผู้ดี' น้อยกว่าน้อยที่เห็นว่าอาชีพ 'ดารา-นางแบบ' อย่างหล่อน เป็นอาชีพที่มีเกียรติมีศักดิ์ศรี ใช้ความรู้ความสามารถไม่ต่างจากอาชีพสุจริตอื่นๆ พวกเขามักปักใจมองลงไปแล้วว่ามันคืออาชีพที่ดีแต่จะใช้เรือนร่างแลกเงิน ใช้รอยยิ้มแลกกับสายตาโลมเลียชื่นชมจากบุรุษเพศ และใช้หน้ากากอ่อนหวานเย้ายวนก้าวเข้าไปปะปนในสังคมสูงส่งของพวกเขา! อาชีพที่ที่หล่อนภาคภูมิใจ สิ่งที่หล่อนรัก และตัวตนที่หล่อนเป็น ได้รับการต้อนรับเป็นสายตาดูถูกเหยียดหยามราวกับเป็นกิ้งกือไส้เดือนน่ารังเกียจ ที่เลื้อยยั้วเยี้ยเข้าไปในบ้าน! หลายครั้ง...ยามที่ชลัยย์กร 'จำเป็น' ต้องเข้าร่วมสังคมของบุคคลเหล่านั้น ความรู้สึกของหล่อนก็ไม่ต่างกับกำลังถูกบังคับให้เดินขึ้นไปยืนบนตะแลงแกง เป็นเชลยจำอวดให้คนเบื้องล่างมองตอบกลับมาด้วยความสมเพช เย้ยหยัน หากรู้ทั้งรู้ หญิงสาวก็พยายามทำใจให้แข็ง เชิดหน้าให้สูง ปิดกั้นตัวเองจากสีหน้าสีตาดูถูกอย่างเปิดเผยยามก้าวเท้าเข้าไปพูดคุย ทำเหมือนไม่เห็นกิริยาคอแข็งของใครบางคน ยามหล่อนกระพุ่มมือทำความเคารพ...นอบน้อม พยายามมองผ่านสายตาเดียดฉันท์และอาการซุบซิบนินทา ...ทันทีที่หล่อนปรากฏตัว หญิงสาวฝืนยิ้ม โต้ตอบอ่อนหวาน เพียงเพื่อให้การติดต่อเสร็จสิ้นไปงานๆ หนึ่ง...เท่านั้น นางเอกสาวเคย 'เกือบๆ' จะคิดว่าตนเองทำได้ คิด...ว่านกนางนวลธรรมดาอย่างหล่อน จ ะสามารถใส่หัวโขนเล่นละครให้กลายเป็นนางหงส์เช่นพวกเขา แต่หญิงสาวก็รู้ว่าตนคิดผิดถนัด แม้หล่อนจะจัดเจนทั้งการเล่นละครเวที และละครจอเงินจอแก้วมากมากต่อมาก ทว่านั่นมันก็เป็นเพียงการแสดง หมดสิ้นภาระหน้าที่ หล่อนก็ปล่อยวางถอดเสื้อผ้า ทิ้งคาแร็คเตอร ์และนิสัยของตัวละครนั้นๆ ออกหมด กลับเป็นชลัยย์กร...ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง ที่มีหัวใจ มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดี และความกระดากอายต่อตนเอง ประดับไว้ในกมลสันดาน เปล่าเลย...หล่อนไม่ได้จะมาบอกว่าตนเองเป็นคนดี เป็นนางเอกทั้งในจอและนอกจอ หล่อนก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีความละอาย และยอมรับว่าหล่อนไม่สามารถฝืนใจ 'แสดงละครชีวิต' ใส่หน้ากากของตัวละครตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงได้อย่างคนพวกนั้น ...ผู้ดี...ที่ปั้นหน้ากากสวยหรูหลอกลวงกันตลอดเวลา ถ้าจุดสูงสุดของนักแสดงคือถ้วยรางวัลเกียรติยศ ...ไม่ใช่หล่อน...ไม่ใช่เพื่อนร่วมสาขาอาชีพของหล่อนหรอกที่จะได้รับรางวัล ทว่าควรจะเป็น 'กลุ่มคน' เหล่านั้นมากกว่า กลุ่มคนที่ยกตัวเองไว้จนสูงเลิศลอย และเหยียบคนอื่นๆ ที่ด้อยกว่าให้ต่ำเตี้ยเรี่ยจนติดพื้นดิน! หญิงสาวขยับตัวจะเปลี่ยนอิริยาบถ ทำให้รู้สึกถึงความเมื่อยขบที่เริ่มลามเลียปวดหนึบไล่มาตั้งแต่น่องกระทั่งถึงโคนขา ร่างเพรียวยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างเกียจคร้าน พลางใช้มือสองข้างไล่บีบนวดบริเวณเรียวขา ที่ตอนนี้เริ่มเกร็งตัวเป็นก้อนๆ เพราะกล้ามเนื้อถูกฝืนให้ขึงตึงอยู่เป็นเวลานาน ด้วยความเคยชินชลัยย์กรเลื้อยตัวไปตามความกว้างของเตียง หยิบน้ำมันคลายกล้ามเนื้อหลอดยาว ที่หล่อนมักจะมีติดไว้เสมอที่ลิ้นชักหัวเตียงออกมา เมื่อเนื้อเจลสีฟ้าใสพาดอย่างสงบอยู่บนนิ้วเรียวในปริมาณที่พอเหมาะ หญิงสาวก็ป้ายมันลงบนขานวล ก่อนลากปราดๆ นวดไปทั่วอย่างชำนิชำนาญ ครู่ใหญ่ อุปทานทำให้รู้สึกว่าความเย็นจากเนื้อเจล ช่วยคลายความเมื่อหนับไปได้ไม่มากก็น้อย เสียงใสจึงครางออกมาอย่างเป็นสุข เฮ้อ...ใครว่าอาชีพดารานางแบบนั้นสบาย ตีหน้าสวยหน้ากล้อง เดินโฉบเฉี่ยวใส่ชุดสวยงามบนเวทีแผล็บๆ ก็ได้เงินก้อนใหญ่กลับบ้าน หล่อนคนหนึ่งที่ขอเถียงสุดใจขาดดิ้น คนพูดไม่รู้หรอก ว่า...กับ 'อีแค่การปั้นหน้าอยู่หน้ากล้อง' นั้น มันต้องใช้ความสามารถยากเย็นเค้นอารมณ์แค่ไหน ทั้งสุข เศร้า เหงา ร้องไห้ ล้วนไม่ใช่อารมณ์ปกติของเจ้าของใบหน้าทั้งนั้น หากแต่เป็นอารมณ์ที่จำเป็น 'ต้อง' กลั่นกรอง บีบคั้น แสดงออกมาต่างหาก สำหรับการเดินอยู่บนเวทียาวๆ ในชุดสวยของห้องเสื้อชั้นนำเล่า ก็เต็มไปด้วยความกดดันนานัปการ ทั้งกดดันที่ต้องนำเสนอเสื้อผ้าเหล่านั้นให้ออกมาดูดีที่สุด แล้วไหนยังจะกดดันกับการแก่งแย่งแข่งขันในสังคมกลุ่มเล็กของคนเดินแบบ ไม่รวมแสงไฟสปอร์ตไลท์ที่สาดเข้าหน้าอย่างไม่ยั้ง สายตานับหมื่นนับพันคู่ที่จับจ้องมา และแววตาของสื่อที่คอยจับผิดอยู่ทุกฝีก้าว ชนิดที่ถ้าใครพลาดก็ 'จบเห่' ทั้งหมดเรียกความเหนื่อยได้ไม่น้อยไปกว่า ให้หล่อนไปเดินแบกกระสอบข้าวสารร้อยกิโลกรัมหรอก แล้วอย่างนี้ มันจะแปลกอะไรที่ 'ค่าเหนื่อย' ที่ได้รับอาจจะสูงไปสักหน่อย หากนั่นมันก็สมน้ำสมเนื้อกันดีกับหยาดเหงื่อแรงกายที่เสียไปไม่ใช่หรือ?!? มองนาฬิกาแขวนเรือนใหญ่ที่ติดไว้ปลายเตียง เป็นเวลาล่วงเข้าเช้าวันใหม่ได้ไม่ถึงสองชั่วโมงดี หญิงสาวก็ลุกยืนเหยียดตัวขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะบิดตัวซ้ายขวาเพื่อไล่ความเมื่อยขบ เวลานี้อาจจะดึกไปสักหน่อยสำหรับคนอื่นๆ ที่ต้องเข้างานแปดโมงเช้าและเลิกงานห้าโมงเย็น ทว่าสำหรับนักแสดงที่การได้นอนหลับพักผ่อนคือการ 'แอบงีบ' ในช่วงพักของกองถ่ายแล้ว...ราตรีนี้ยังเยาว์นัก หาก...ช่วงเวลาอันเหลือเฟือจะมีความหมายอะไร เมื่อในเวลานี้มีหล่อนเพียงคนเดียวที่ยังคงลืมตาโพลงในความมืด หล่อน...เพียงคนเดียวที่ยังตื่น เพื่อรับรู้แสงเสียงการดำเนินไปของชีวิตในยามราตรี และ เป็นเพียงคนเดียวที่อยู่กับ 'ตัวเอง' มานานแสนนาน จนกลายเป็นเพื่อนสนิทกับความเงียบเหงาไปเสียแล้ว ห้องนอนสี่เหลี่ยมที่ค่อนข้างกว้างคล้ายจะถูกบีบเข้ามาให้แคบยิ่งขึ้น จนชลัยย์กรแทบจะหายใจไม่ออก บรรยากาศแห่งความเดียวดาย ดูเหมือนจะเยี่ยมเยือนกลับมาหาหล่อนอีกครั้ง หญิงสาวโถมตัวลงกับเตียงหนานุ่ม คว้าหมอนใบใหญ่มาได้ ก็ซุกใบหน้าลงไปไม่อนาทรต่อสีสันเครื่องสำอางที่ยังปะปน แผนการคร่าวๆ ที่ถูกวาดไว้ในใจว่าอยากจะไปนอนแช่น้ำอุ่นๆ ในอ่างอาบน้ำ เหยาะน้ำมันหอมระเหยเพื่อให้ผ่อนคลายดูเหมือนจะลอยห่างออกไปจนมองไม่เห็น หล่อนเกลียดช่วงเวลาเช่นนี้ที่สุด เวลา...ที่หล่อนต้องอยู่กับตัวเองคนเดียวในความเงียบงัน เวลา...ที่ตระหนักขึ้นมาได้ว่าหล่อนไม่มีใครเหมือนที่เคยมีอีกแล้ว เวลา...ที่ปล่อยให้ความทรงจำในอดีตเดินย้อนกลับมาทำร้ายอย่างไม่รู้จบ และเวลา...ที่แม้อยากให้ย้อนกลับมาสักเพียงไหนแต่มันก็ห่างไกลเหมือนความฝัน หล่อนเกลียดตัวเอง...เกลียดตัวเองที่อ่อนแอ เกลียดที่ยอมให้ความหลังเข้ามาตอกย้ำความผิดในใจไม่สิ้นสุด เกลียดที่ต้องนอนร้องไห้คนเดียวทั้งที่ไม่มีใครมารับรู้ด้วย ไหล่บางสะเทือนไหวขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่อาจควบคุม เมื่อไหร่นะ...เมื่อไหร่ที่ความผิดบาปในใจมันจะลบเลือนหายไปเสียที เมื่อไหร่ที่หล่อนจะมีความสุขอย่างคนอื่นเขาี...ต้องรออีกนานสักเท่าใด!! แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 51 16:40:10 จากคุณ : รสนิยม - [ 2 เม.ย. 51 16:32:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ชลัยย์กรชะแง้มองซ้ายมองขวาจากหลังพวงมาลัย ก่อนจะหักรถยุโรปคันโตแต่สภาพการใช้งานพอควร เทียบกับบาทวิถีอย่างชำนิชำนาญ โชคดีเป็นของหล่อนที่ได้ที่จอดรถหน้าร้านพอดี เพราะโดยปกติแล้ววันธรรมดาในซอยธุรกิจย่อมๆ กลางเมือง ซึ่งค่าที่แพงราวทองคำ และเต็มไปด้วยร้านรวง ตั้งเรียงรายติดต่อกันยาวจนสุดถนนเช่นนี้ มักหาที่จอดรถได้ยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก นักแสดงสาวคว้าหูกระเป๋าใบใหญ่ที่วางอยู่เบาะข้าง ยืดตัวขึ้นส่องกระจกมองหลังเพื่อสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง นอกจากใบหน้าใสไร้วี่แววของฝุ่นแป้งแล้ว วงรอบดวงตายังปรากฏสีคล้ำอันเนื่องมาจากการอดนอน หญิงสาวเลยควานหาแว่นกันแดดคู่ใจในกระเป๋า ที่มักจะติดตัวเอาไว้เสมอขึ้นมาวางแปะลงบนดั้งจมูกโด่งเรียว เท่านี้ก็เป็นอัน...เสร็จพิธี ความร้อนผะผ่าววูบเข้าปะทะผิวกายยามที่เปิดประตูลงจากรถ จนคนขี้ร้อนอย่างหล่อนอดที่จะใช่มือกระพือโบกลมเข้าหาตนเองไม่ได้ ทว่าลมที่ได้รับก็มีแต่ความร้อนแทรกทุกอณู ใบหน้าที่แต่แรกนวลเนียนเริ่มเป็นสีสุกปลั่ง ชลัยย์กรนึกดีใจที่วันนี้หล่อนเลือกใส่แส็คผ้าฝ้ายสีขาวตัวสั้น พอให้มีลมพริ้วแผ่วผ่านระบายจึงไม่ต้องอึดอัดกับอากาศในเมืองบ้านเกิดมากนัก ก้าวขึ้นบาทวิถี พบร้านขนาดใหญ่ที่กรุกระจกสีชา ยาวตลอดแนวกินเนื้อที่ไม่ต่ำกว่าสามคูหา สิ่งที่กระทบสายตาอันดับแรกเป็นหุ่นของสตรี ในอาภรณ์สวยหรูที่ตั้งเรียงรายคล้ายจะเชื้อเชิญ มองผ่านเข้าไปเห็นการตกแต่งภายในที่ค่อนข้างหรูหรา ยืนพื้นด้วยสีเอิร์ธโทนสบายตา ชนิดที่ตาสีตาสาซึ่งมีเงินในกระเป๋าเพียงไม่กี่ร้อยบาท คงไม่กล้าเหยียบย่างเข้าไปเป็นแน่ เสียงกระดิ่งกังวานใสดังขึ้นเมื่อชลัยย์กรผลักประตูกระจกวาววับเข้าไป พร้อมๆ กันนั้นละไอเย็นฉ่ำผสานกลิ่นหอมอ่อนๆ คล้ายอโรมาก็พลุ่งสัมผัสประสาทการรับรู้คล้ายจะโอบอุ้มให้ผ่อนคลายทั้งกายและใจ ให้ความรู้สึกแตกต่างกับภายนอกลิบลับ "ต๊าย...แม่นางเอก วันนี้มาถึงร้านเจ๊ได้นะจ๊ะ ลมอะไรหอบมาล่ะเนี่ย หืม" เสียงห้าวที่ถูกดัดให้แหลมเล็กอาจฟังดูระคายหู และคงยิ่งระคายตาเพราะคนพูดเป็นชายร่างเล็กบางวัยกลางคน ทว่าสำหรับคนคุ้นเคยเช่นชลัยย์กรรู้ดีว่า ภายใต้ลักษณะที่เอนเอียงครึ่งเพศเช่นนี้ เนื้อแท้ของ ศุภนัฐ ซึ่งภายหลังเป็นที่รู้จักกว้างขวางในวงการแฟชั่นโดยใช้ชื่อ นัฐธีรา...เป็นคนกล้าได้กล้าเสียในเรื่องเพื่อน และจริงใจ กับผู้ร่วมงานเพียงใด "ลมความกลัวตำรวจมั้งคะเจ๊..." หญิงสาวตอบปานกัน ก่อนจะทักทายเจ้าของร้านที่ปรี่เข้ามาสวมกอดด้วยอ้อมกอด "นี่เจ๊นัทคงไม่แก่จนลืมไปหรอกน้า ว่าชุดเครื่องเพชรที่เค้กใส่เมื่อวาน        เป็นของใคร...หรือถ้าคิดเปลี่ยนใจจะให้เค้กไปปล่อยตลาดมืด ก็เป็นความคิดที่ไม่เลวนะ" ชลัยย์กรว่าพลางหยิบกล่องกำมะหยี่ทรงสี่เหลี่ยมจตุรัสแบน ออกมาจากกระเป๋าสะพายเหมือนเสก มือบางเดาะเล่นคล้ายคะเนน้ำหนักและราคาอันสูงลิ่ว "สร้อยยาว...แกะเป็นเม็ดออกขายคงจะได้โขอยู่ ...ส่วนต่างหูนี่เอาเป็นว่าเก็บเอาไว้ตอนที่เค้กตกอับ ดีไหมคะเจ๊" 'เจ๊' ค้อนขวับเอาวงใหญ่ ก่อนที่จะคว้าหมับเข้าที่กล่องสีเทาอ่อน ฉวยมาถือเอาไว้เสียเอง 'ย่ะๆๆ...ดีทั้งนั้นแหละย่ะที่หล่อนคิดมาแต่ละอย่าง นอกจากจะไม่สร้างสรรค์แล้วยังจะพาชั้นเข้าคุกเข้าตารางไปด้วย" นางแบบสาวเลิกคิ้วสูง "อ้าว นี่ไม่ใช่ของเจ๊หรอกเหรอคะ แหม เค้กก็กำลังนึกอยู่เหมือนกันว่าคงเพราะ จะได้เซ็นต์สัญญาแบรนด์ห้องเสื้อกับบริษัทต่างชาติ เจ๊ถึงล่ำซำขนาดนี้" "ทำมาเป็นพูดดีนะยัยเค้ก ถ้าฉันรวยขนาดซื้อเครื่องเพชรชุดนี้จริง ฉันไม่มานั่งมือหงิกมืองอทำงานงกๆ ออกแบบเสื้อผ้าให้พวกหล่อนใส่อยู่นี่หรอกย่ะ ฉันบินไปหาแฟนฉันที่อิตาลีนานแล้ว" แม้สีหน้าสีตาจะปะหลับปะเหลือกชวนปวดหัว แต่ยามเอ่ยถึงคำว่า 'แฟน' ก็มีดวงตาชวนฝันไม่ต่างไปจากสาวน้อย "เครื่องเพชรชุดนี้เป็นของคุณหญิงโฉมเฉลาวิลัยฉลาดไง๊..." เสียงถูกลากให้สูง กล่าวถึงบุคคลดังซึ่งวงการนางแบบต้องรู้จัก "แกอยากโปรโมทร้านเพชรที่เพิ่งเปิดใหม่ ก็เลยเอามาให้ยืมใส่ และรู้ไหมทำไมพี่ถึงเลือกเค้กมาใส่ เพราะเธอน่ะช่างเป็นเจ้าพระคุณทูนหัว นางแบบในดวงใจมากๆ เครื่องประดับทุกชิ้น ของใช้ทุกอย่าง เอามาคืนไม่เคยหาย ไม่เหมือนแม่พวกนั้นหรอก เสื้อแสงของชั้นหรือสร้อยสักเส้น ทำเป็นลืมดับ...ทวงแล้วทวงอีกก็บอกว่าลืม ฉันล่ะไม่กล้ายกชุดใหญ่แบบนี้ให้ใส่ก็เพราะ... เพราะกลัวเจ้าของเขาจะมาถอนหงอกเอาไง" "อ๊ะ ตกลงนี่เป็นของคุณหญิงโฉมเฉลาวิลัยฉลาดนั่นเองเหรอคะ" คู่สนทนาทวนยิ้มๆ และก็ได้รับค้อนวงใหญ่อีกรอบ "คุณหญิงโฉมเฉลาเฉยๆ ย่ะ...สร้อยพยางค์ท้ายๆ น่ะฉันเติมเอง เพื่อความเหมาะสมกับลักษณะนิสัย คนอะไร๊ ฉลาดเรื่องหาเงินเข้ากระเป๋าได้ทุกสถานการณ์..." ประโยคหลังเจ้าของร้านดูเหมือนจะบ่นกับตัวเอง ก่อนจะวกกลับมาหาคนที่ยืนหน้าแฉล้มตรงหน้า "แล้วไง วันนี้ไม่มีคิวถ่ายอะไรหรอกเหรอ" "ไม่มีค่ะ" ว่าพลางดันแว่นตาอันโตขึ้นไปพักไว้บนศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมหยักศกหนา ซึ่งแม้จะขมวดมุ่นเสมือนไม่ได้ตั้งใจ แต่ทว่ากลับดูเป็นชั้นช่ออย่างมีศิลปะ "วันนี้ว่างทั้งวัน กำลังว่าจะมาขอเจ๊นัทนั่งเล่นที่ร้าน เพราะเค้กก็ไม่รู้จะไปไหน" นัฐธีรามีสีหน้าไม่เชื่อถือทันที "ไม่รู้จะไปไหน... น้ำหน้าอย่างหล่อนเนี่ยนะแม่นางเอก ที่ไม่รู้จะไปไหน เห็นมีพระเอก พระรอง หนุ่มนักธุรกิจมาคอยออจ่อคิวจีบกันอยู่ครึ่ดๆ ต่อให้อมพระพุทธรูปมาทั้งโบสถ์ ชั้นยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอไม่มีที่ไป โห้ย...มุสาวาทาจริงจริ๊ง แม่ไม่เกิดมารูปงามบ้างก็แล้วไป" ชลัยย์กรหัวเราะกิ๊กออกมาอย่างอดไม่อยู่ อย่างน้อยในเวลาที่ซึมเศร้าไม่อยากอยู่คนเดียว หล่อนก็ยังมีมิตรที่ดี ที่ทำให้หล่อนยิ้มได้เสมอ เสียงกระดิ่งที่ดังขึ้นเบื้องหลังแสดงว่ามีลูกค้าเข้าร้าน ร่างระหงไม่อยากเป็นเป้าสายตาและเกะกะขวางทาง จึงเคลื่อนจากจุดเดิมไปยังชุดรับแขกที่อยู่ไม่ไกลนักอย่างคุ้นเคย ขณะเดียวกันชายร่างเล็กปลีกตัวไปดูแลผู้มาใหม่ หญิงสาวจึงเลือกนิตยสารเล่มหนึ่งที่วางใกล้ที่สุดมาพลิกดูผ่านๆ ฆ่าเวลา ทว่าไม่ได้สนใจเนื้อหาสาระจริงจังนัก นิตยสารดารา นิตยสารบันเทิง ตีแผ่วงการ ขุดคุ้ยชีวิตนักแสดง อย่างนั้นอย่างนี้ ...หล่อนจำเป็น 'ต้อง' อ่าน มามากมาย จนคล้ายๆ จะกลายเป็นตำราเรียน ชนิดที่เรียกว่าเพียงเห็นแค่หน้าปกก็เอียนมันเต็มที ถ้าจะให้ถูกอกถูกใจจริงๆ หญิงสาวขอเลือกใช้เวลากับหนังสือเข้าครัวทำอาหารสักเล่ม ยังจะเพลิดเพลินเสียกว่า คิดได้ดังนั้นชลัยย์กรจึงตัดสินใจปิดหนังสือเล่มในมือ และพยายามเลือกหาหนังสืออื่นๆ ในกอง ในที่สุดหล่อนก็ได้นิตยสารที่เกี่ยวกับการไปท่องเที่ยวของคู่รักมาหนึ่งเล่มใหญ่ นางเอกสาวยิ้มหวานกับตนเอง...ดีเหมือนกัน วันๆ หล่อนก็ดีแต่ทำงานหัวไม่วางหางไม่เว้น โอกาสที่จะได้ไปไหนไกลๆ เป็นอันต้องฝันค้างไปก่อน อ่านหนังสือไปพลางๆ คงพอให้ผ่อนคลายได้บ้าง แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 51 17:16:08 จากคุณ : รสนิยม - [ 2 เม.ย. 51 17:12:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อเบาะข้างกายมีน้ำหนักกดจนยวบลง หญิงสาวเงยขึ้นยิ้มกับผู้มาใหม่ ่ทำให้ผมหยักสลวยปอยหนึ่งตกลงมาระหน้าผากมน แลดูเยาว์วัย จนคนมองอดไม่ได้...ถอนใจเฮือกยืดยาว "เค้ก เธอรู้ตัวไหมว่าเธอน่ะสวยจริงๆ นี่ขนาดเจ๊ไม่ชอบผู้หญิง ยังอดมองไม่ได้ แล้วอย่างนี้ผู้ชายคนไหนเขาจะอดใจไหว" คำพูดเสมือนเปรยทำให้หญิงสาวได้แต่เพียงยิ้มรับ ก่อนถาม "ลูกค้าซื้อของเสร็จแล้วเหรอคะ เร็วจัง" "อื้ม รายนี้เขามาบ่อย มาแล้วก็ลองอยู่เป็นวันๆ นั่นแหละ เลยให้เจี๊ยบคอยดูแลไป..." นัฏธีราตอบด้วยท่วงท่าสบายๆ "ว่าแต่เราเถอะวันนี้ไม่มีที่ไปจริงๆ น่ะเหรอ แล้วพ่อหนุ่มหน้ามนนายแบบล่ำบึ๊กที่มาก้อร้อก้อติกอยู่พักหนึ่งล่ะ หายไปไหน" "แพทริคน่ะเหรอคะ" "ย่ะ ตาคนที่เพื่อนร่วมแคทวอล์กของเธอจ้องจะกินกันตาเป็นมัน แต่มาติดบ่วงเสน่ห์ขนมเค้กของเธอนั่นแหละ จะใครเสียอีก" ชลัยย์กรยิ้มหวาน ยักไหล่เป็นคำตอบ ก่อนจะพลิกหนังสือหน้าถัดไปราวสนใจนักหนา ทำท่าไม่สนใจชายร่างเล็กที่เริ่มร้อนรนกระวนกระวาย ต่อมอยากรู้สั่นระริกเสียเสียจนนั่งไม่ติด "ว่า่ไงละยะ...พ่อแพททริคนั่นหล่อนบอกศาลาไปเรียบร้อยแล้วเหรอ" "แหม ก็เรื่อยๆ ไม่มีอะไรนี่คะ" หญิงสาวขยัก อมยิ้มกับตนเอง การได้แกล้งคนข้างๆ เป็นความรื่นรมย์อย่างหนึ่งจริงๆ คราวนี้แขนขาวๆ ของหล่อนถูกตีดังเพี๊ยะ จนชลัยย์กรหน้าเบ้ คลำแขนป้อยๆ "อ้าว เจ๊ มาตีเค้กทำไมล่ะ...เจ็บน้า" "ยัยเค้ก หล่อนก็รู้ว่าเจ๊อยากรู้ ยังจะมาแกล้งอยู่ได้ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ยัยเด็กบ้า" 'เด็กบ้า' หัวเราะคิก  ปิดนิตยสารในมือ ก่อนจะวางลงบนโต๊ะเตี้ยเบื้องหน้าอย่างเกียจคร้าน "ก็ไม่มีอะไรนี่คะเจ๊ เค้กกับเขาเป็นเพื่อนกัน ไม่ได้มีความพิเศษเกินเลยอะไรกันทั้งนั้น แล้วจะให้เขามาเกาะติดกับเค้กทำไมล่ะคะ" หนุ่มสองเพศหรี่ตามองคล้ายจะจับความผิดปกติในคำพูด ก่อนโพล่งออกมา "นี่ยัยเค้ก คิดว่าเจ๊อยู่ในวงการมากี่ปี ถึงจะดูไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร เอาล่ะ บอกความจริงมา เจ๊ไม่เอาคำตอบแบบที่เธอบอกนักข่าวหรอกนะ" "โอเคค่ะ...โอเค" ร่างบางยกสองมือเป็นเชิงยอมแพ้ หากใบหน้าแจ่มใส "ความจริงก็คือเค้กกับเขาไปกันไม่ได้ และเค้กก็ยังไม่พร้อมมีใครตอนนี้ ก็บอกเขาไปแบบนั้น...จบค่ะ" นัฏธีราตบเข่าฉาด เสียงดังกระทั่งลูกค้าในร้านหันมามองเป็นตาเดียว แต่ดูเหมือนฝ่ายนั้นจะไม่รับรู้ หรือถึงรู้ก็ไม่ใส่ใจ "แหม ทำไมซื้อหวยแล้วฉันไม่ถูกอย่างงี้บ้างนะ นึกอยู่แล้วเชียว...รายไหนรายนั้น ต่อให้เจ้าพระคุณเลิศเลอราวเทพบุตรแค่ไหน แม่นางเอกของฉันก็เขี่ยกระเด็นหมด...ให้มันได้อย่างนี้ซี้" "โธ่ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะเจ๊ เค้กไม่ได้อยากจะเขี่ยใคร แต่เค้กยังไม่อยากมีใคร..." "ไม่อยากมีใคร...ฉันเห็นหล่อนพูดอย่างงี้มาตั้งแต่รู้จักกันใหม่ๆ ตอนเข้าวงการแล้ว รู้บ้างไหม...ใครๆ เขาอิจฉาเธอกันแค่ไหนชลัยย์กร แต่ละคนที่เข้ามาน่ะดีๆ ทั้งน้าน..." คนพูดลากเสียงยาว ออกมือไม้ประกอบตามอารมณ์พาไป "แต่ไม่เห็นหล่อนจะถูกใจใครสักคน ถามจริง เป็นเลส หรือเคยโดนหักอกให้ชีช้ำระกำใจกันแน่จ๊ะ" ใบหน้าของคนถูกถามเผือดสีลงทันตา ทว่าเมื่อรู้ตัวว่าถูกมองชลัยย์กรพยามฝืนยิ้ม แม้มันจะออกมาดูซีดเซียวก็ตามที "อาจจะทั้งสองอย่างก็ได้มั้งคะเจ๊" "พูดเล่นอยู่เรื่อยนะเราเนี่ย" ชายร่างเล็กใส่จริตค้อนลมค้อนแล้งอีกครั้ง "อืม...ยังไงก็ช่างเถอะ เจ๊ก็พอเข้าใจนะ คนเราถ้ามันเจอคนที่ใช่มันก็คงจะลงเอยกันเอง คู่กันแล้วมันไม่แคล้วกันหรอก เหมือนเจ๊กับอีริคไง อยู่กันคนละขอบฟ้า ยังมาเจอกันได้เหมือนพรหมลิขิต" ชลัยย์กรพยักหน้ารับไปตามเรื่อง และคงจะนั่งนิ่งปล่อยให้จิตใจคิดฟุ้งซ่านต่อไปอยู่อย่างนั้น ถ้านัฏธีราไม่โวยวายโพล่งขึ้นมาเสียก่อน "เอ้า ตายจริง นั่งคุยกันเสียนาน เจ๊ลืมเรื่องสำคัญไปสนิทเลย ตายๆๆ..." เจ้าของร้าน     บูติกหรูตบอกตนเองปุๆ "เดี๋ยวนะเค้ก เดี๋ยวเจ๊มา เรื่องของเรานั่นล่ะ" กล่าวจบก็ลุกยืนรวดเร็วจนเกือบคล้ายตาลีตาลาน ทำให้คนมองพลอยตกใจไปด้วย "เรื่องอะไรเหรอคะเจ๊" ทว่าดูเหมือนฝ่ายนั้นจะไม่ได้สนใจตอบ กลับผลุนผลันไปที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ที่แอบซ่อนอยู่หลังหลืบม่าน ลึกเข้าไปหลังร้าน ค้นหาอยู่กุกกักครู่ใหญ่ ชลัยย์กรก็ได้ยินเสียงบ่นงึมอย่างหัวเสียดังมาจากหลังโต๊ะรกๆ ไม่นานนักร่างเล็กก็เดินกลับมาหล่อนด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างบูดบึ้ง "เจ๊หาไม่เจอ" "หาอะไรคะ" "นามบัตรน่ะสิ...แต่ไม่เป็นไรหรอก คืองี้..." ว่าพลางนั่งแปะลงที่เดิม "เค้กรู้จักผลิตภัณฑ์ของไวท์โรส ใช่ไหม" นัฏธีรากล่าวถึงผลิตภัณฑ์บำรุงผิวพรรณแบรนด์ใหม่ ที่เพิ่งเริ่มนำเข้ามาขยายตลาดในประเทศไทยไม่ถึงปีดี แต่เพราะตัวผลิตภัณฑ์เน้นให้ความสำคัญกับความขาวกระจ่างใส ของทั้งผิวหน้าและผิวกายรวมถึงมีราคาไม่แพงนัก ทำให้คนในระดับกลางขึ้นไปสามารถซื้อหามาใช้ได้ ถือเป็นการจับจุดอันชาญฉลาดในการเจาะตลาดผู้บริโภคชาวไทย ดังนั้นจึงทำให้ธุรกิจได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี ขยายตัวในวงกว้าง และมีทีท่าว่าจะกลายเป็นสินค้าที่ได้รับความนิยมอันดับต้นๆ ในไม่ช้า โดยไม่รอฟัง คนถามก็จัดการตอบเสียเอง "ต้องรู้จักสิยะ จะไม่รู้จักได้ยังไง ก็หนึ่งในผู้บริหารเขามาก้อร่อก้อติกเธออยู่ไม่ใช่เหรอ" ชลัยย์กรสพยักหน้ายิ้มอย่างขบขัน "รู้จักค่ะ ทำไมเหรอคะ" "คืองี้ เมื่อวันก่อนที่เค้กมาเดินแบบให้เจ๊น่ะ เผอิญผู้บริหารของไวท์โรสเขาก็มาดูงานด้วย" "คุณกฤษฏิ์ เหรอคะ" คิ้วเรียวเลิกขึ้นน้อยๆ อย่างแปลกใจ เพราะหากเป็นเขาจริง หล่อนก็ย่อมต้องรู้ก่อนนัฏธีราแน่ "ไม่ใช่จ้ะ คนนี้เขาเป็นลูกไฮโซเหมือนกันนะ คงจะเป็นเพื่อนๆ กับคุณกฤษฏิ์ของเธอนั่นแหละ แต่ดูเหมือนเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก แล้วก็ไม่ค่อยออกงาน ได้ยินมานัยๆ ว่าเป็นฝ่ายบริหารนั่งโต๊ะ แต่เชื่อไหมว่าหล่อล่ำถูกสเปคเจ๊ทีเดียว คนอะไร ขรึมถูกใจเป็นบ้า เสียดาย จำชื่อไม่ได้ ถึงต้องกลับไปคุ้ยนามบัตรเมื่อกี้ไง...ชื่ออะไรน้า..." หนุ่มสองเพศกรีดมือขึ้นมากุมขมับอย่างครุ่นคิด...ชื่อที่เหมือนมันก็เหมือนจะติดอยู่เพียงปลายลิ้น ทว่า...คิดไม่ออก "ระวังเถอะค่ะ อีริคจะมาเล่นงานเอา เมื่อกี้ยังพูดถึงเขาอยู่แวบๆ นี่คิดจะมีหนุ่มใหม่อีกแล้ว" ถูกรู้ทันนัฏธีราก็ทำหน้าปลับเปลือก ตอบอย่างวางมาด" "นั่นเขาเรียกว่าตัวจริง แต่นี่ก็แค่เบี้ยใบ้รายทางให้ชุ่มฉ่ำหัวใจ...เจ้ไม่คิดจริงจังหรอกย่ะ ชลัยย์กรส่ายหน้าอย่างขบขัน หากไม่ต่อล้อต่อเถียง พยายามจูงเข้าเรื่องก่อนที่จะออกไปไกลกว่านั้น "แล้วเขาทำไมเหรอคะ" "อ๋อ เออ เรื่องชื่อช่างมันก่อนเถอะนะ คือประเด็นสำคัญมันอยู่ที่ว่าเขาเห็นเค้กบนเวที แล้วเกิดสนใจขึ้นมาจ๊ะ อ๊ะ...อย่าเพิ่งคิดอกุศลนะแม่ตัวดี" ดีไซน์เนอร์สาวเทียม รีบดักคือเมื่อเห็นคนฟังมีสีหน้าอีหลักอิเหลื่อ "...ที่ว่าสนใจน่ะหมายถึงสนใจในทางดี เขาอยากได้เราไปร่วมงานด้วย" "เค้กก็ยังไม่ได้ว่าอะไรสักคำ..." นางแบบสาวอุบอิบ "เธอไม่ว่า แต่หน้าเธอมันฟ้อง รู้ตัวมะ...อ้อ งานที่ว่าก็คือเป็นพรีเซนเตอร์ให้กับสินค้าตัวใหม่ของทางบริษัท ซึ่งเขายังไม่วางตลาด และยังไม่มีกำหนดเปิดตัวเลย แต่กะว่าคงเปิดตัวเปรี้ยงเดียวแล้วเอาให้ดังกระหึ่ม อะไรประมาณนี้" "สินค้าอะไรคะ" "อันนี้ไม่แน่ใจเหมือนกัน ไม่รู้ว่าผิวหน้าหรือผิวตัว หรือแบบทูอินวัน ทรีอินโฟร์อย่างที่สมัยนี้เขาฮิตๆ กัน แต่ที่รู้ๆ ก็คือ เขาต้องการดาราที่ดังอยู่แล้ว ยิ่งนางเอกระดับซูเปอร์สตาร์ด้วยยิ่งดี เพราะเขาคาดไว้ว่าจะทำโปรเจ็คนี้เป็นโปรเจ็คใหญ่ ค่อยๆ ยิงสปอร์ตโฆษณาออกมาเรียกร้องความสนใจ แล้วเฉลยในตอนท้าย อะไรทำนองนี้ เจ๊ก็ไม่ได้คุยรายละเอียดมากนักหรอก" "แล้วเขาเลือกเค้กเหรอคะ..." "จุดนั้นแหละคือเรื่องที่เค้กต้องตกลงกับเขา คือทางเขาน่ะ ยังไม่ตกลงใจจะเลือกคนไหน เพราะดูเหมือนว่าต้องการเฟ้นหาคนที่ดีที่สุด ดังที่สุด และกำลังเป็นที่นิยมของตลาดมากที่สุด และพี่เชื่อว่าเรื่องค่าตัว เขาคงจะไม่ขี้เหนียวแน่นอน..." คนพูดพยักพเยิดเห็นด้วยกับความคิดของตัวเอง "ทีนี้ที่เขามาทาบทามบอกว่าอยากได้เค้กไปร่วมงานด้วย ก็คือ เขาอยากให้เธอน่ะไปลองแคสติ้งกับทางบริษัทดู ซึ่งในที่นี้ก็ต้องเข้าใจว่า ไม่ได้มีเธอคนเดียว แต่อาจมีเพื่อนๆ เธอคนอื่นด้วย แต่เขาจะตัดสินใจเลือกคนไหน ก็คงจะอยู่ที่ความสามารถของนักแสดง วิจารณญาณของเขา และ...เส้นอีกนิดหน่อยละมั้ง!" ประโยคสุดท้ายนัฏธีราหันมาขยิบตาให้อย่าง 'รู้กัน' ไม่ว่าจะวงการใด 'เส้นสาย' กลายเป็นเรื่องพื้นฐานที่ดำรงอยู่ในชีวิตปัจจุบันเสมอ เพราะคนไทยยังยึดอยู่กับสังคม 'คนกันเอง' หญิงสาวจึงไม่แปลกใจเลยถ้าจะพบว่าบางบริษัท มีการ 'เล่นพวก' จนเกิดเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมา และกรณีนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้นสำหรับวงการบันเทิง งาน...แต่ละงานที่จะได้มานั้น บางทีก็ขึ้นอยู่กับว่า คุณ...รู้จัก สนิทสนมกับคนมากเท่าไหร่ ด้วยเหมือนกัน "น่าสนใจดีนะคะเจ๊  แล้วเจ๊เห็นว่าไง" "เห็นว่าน่าสนใจมากกกก..." นัฏธีราลากเสียงยาว ชนิดที่เรียกว่าสุดลมหายใจกลั้นเลยทีเดียว "โอกาสทองอภิมหาทองเลยทีเดียวล่ะเค้กเอ๊ย คิดดูนะ ถ้าเกิดได้ขึ้นมาอย่างกับถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งก็ไม่ปาน ทั้งสร้างกระแสให้ตัวเองอีกครั้ง กับค่าตัวเจ็ดหลักเหนาะๆ ถ้าไม่ฉวยเอาไว้เจ๊จะว่าหล่อนโง่...สรุปคือ งานนี้เจ๊เชียร์ขาดใจ" ชลัยย์กรยิ้มให้กับตนเอง การที่หล่อนเอาแต่คิดว่าชีวิตของหล่อนเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย ไม่มีใคร และไม่มีความสุขในสิ่งใด หันหลับมามองตัวเองตอนนี้แล้วความคิดเก่าๆ ก็เริ่มจางหายไปช้าๆ อย่างน้อย...ชีวิตหล่อนก็ไม่ได้เลวร้าย พลาดหวังไปเสียหมดสักหน่อย หล่อนยังมีครอบครัวที่น่ารัก ยังมีโอกาสดีๆ ก้าวผ่านเข้ามาในชีวิตอยู่เสมอ ความท้าทายบนเส้นทางอาชีพที่รัก และกำลังใจจากคนรอบข้างเท่านั้น ที่จะกระตุ้นให้หัวใจที่หมองหม่นมีสีสันสดใส เพียงแค่หล่อนไม่ทำตัวเองให้เศร้าหมอง เพียงแค่มองไปข้างหน้าอย่างมีความหวังเท่านั้น "งั้นเค้กจะลองดูค่ะเจ๊ ว่าแต่เขานักแคสติ้งกันเมื่อไหร่คะ" "มะรืนนี้จ๊ะ!" แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 51 22:52:47 จากคุณ : รสนิยม - [ 2 เม.ย. 51 17:41:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ ๒ เสียงประตูรั้วล้อเลื่อนถูกลากเปิด ตามมาด้วยเสียงเครื่องยนต์เก่าที่ครางกระหึ่ม แล่นเข้ามาภายในบริเวณบ้าน ทำให้ชลัยย์กรละมือจากกระปุกครีมสำหรับพอกใบหน้า หญิงสาวลุกขึ้นสำรวจตนเองในกระจกดีไซน์เก๋ขนาดเต็มตัว ที่แอบอยู่ภายในส่วนของห้องแต่งตัวอย่างแนบเนียน ร่างที่มองตอบกลับมายังคงระหงเต็มตึง อยู่ในชุดนอนผ้าซาตินสีอ่อนบางพริ้วอย่างเช่นที่เจนตา ทว่าใบหน้างดงามกลับถูกบดบังด้วยเนื้อครีมข้นสีขาว วางทับด้วยผักผลไม้ฝานบางๆ ดูเผินๆ คล้ายสลัดผักรวม อย่างที่เจ้าตัวยังอดขบขันกับภาพที่เห็นไม่ได้ เนื่องจากอยู่ด้วยกันสามใบเถา หญิงสาวจึงไม่จำเป็นต้องหยิบเสื้อตัวนอกมาคลุมทับให้ดูเรียบร้อย ร่างเพรียวเดินออกจากห้องเพื่อลงมายังชั้นล่าง ทันได้ยินเสียงของน้องสาวคนรองบ่นแว่วๆ ดังมาจากส่วนที่ถูกกั้นไว้เป็นห้องครัวพอดี "ยัยน้ารินเนี่ย เป็นน้าภาษาอะไรวะ ทำงานหนักจนลืมหลาน...หลานทั้งคนนะ บ้าที่สุด" นางเอกสาวส่วยศีรษะอย่างระอา น้องสาวหล่อนคนนี้ จะนานแค่ไหนนิสัยก็ไม่เคยเปลี่ยน ใจร้อน ขี้หงุดหงิด แถมยังพูดจาขวานผ่าซาก น่าแปลกที่เลือกเดินตามรอยเรียนสายกฎหมายเหมือนหล่อน ทว่าความไม่ชอบอยู่ในกฎระเบียบของทั้งระบบราชการและเอกชนที่มีผู้บังคับบัญชา ในที่สุดก็ทำงานร่วมกับใครเขาไม่ได้ ต้องแยกออกมาตั้งสำนักงานกฎหมายเล็กๆ ของตนเองในที่สุด "นั่นสิ แย่ที่สุด เห็นข้าวปั้นเล่าให้ฟังว่าน้ารินดีอย่างโง้น ดีอย่างงี้ ผลที่สุดก็ส่งพี่เลี้ยงจากที่บ้านมารับ ...เสียดาย ตอนแรกวิปปิ้งว่าจะหาเรื่องเฉ่งอยู่สักหน่อยเชียว" เสียงหวานที่ผสมโรงตามมาติดๆ คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากน้องสาวคนเล็ก ด้วยนิสัยอ่อนๆ ออกจะตามใจคนรอบข้างเสียมาก ทำให้ชโลทรมีความน่าคบหาอยู่ในตัว ใครเห็นก็อยากทำความรู้จัก อยากเข้าใกล้ เป็นบุคคลที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ กระทั่งกลายเป็นที่รักของใครๆ ไปหมด เงียบไปครู่ใหญ่เหมือนกับหนึ่งในคู่สนทนากำลังทำอะไรบางอย่าง ก่อนเสียงเล็กเสียงน้อยอย่างดูถูกหน่อยๆ จะดังขึ้น "โอ้ย อย่ามาคุยเลยยัยวิปปิ้ง พี่เห็นแกเคยเฉ่งใครได้เสียที่ไหน เผลอๆ พอเจอกันก็...คุณรินคะ ทำไมคุณถึงมารับน้องข้าวปั้นสายคะ หรืออะไรไม่ไกลไปจากนี้แหละ" "เอ๊ะ พี่เชื่อมอย่ามาว่านะ...ก็วิปปิ้งเป็นครู จะให้เอะอะโวยวายใส่ผู้ปกครองได้ไง" หล่อนเถียง ก่อนเสริม "แต่กับคนนี้ วิปปิ้งไม่ปล่อยไปหรอก นายข้าวปั้นน่ะ น่าสงสารจะตาย ขาดพ่อ แถมแม่ก็ไม่ค่อยอยู่ดูแล ถ้าน้ายังมาทิ้งๆ ขว้างๆ อีกเห็นทีจะไม่ไหว" "เออ จะคอยดู" อีกฝ่ายดูเหมือนจะพยักพเยิดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเชื่อถือ และก่อนที่สงครามย่อยๆ จะเริ่มคุ คนแอบฟังอยู่จึงตัดสินใจส่งเสียงไปห้ามทัพ "คุยอะไรกันจ๊ะ เสียงดังขึ้นไปถึงข้างบนแน่ะ" ชลัยย์กรเท้าเอวด้วยท่วงท่าไม่ทิ้งมาดนางแบบ มองน้องสาวคนรองของหล่อน ไล่ตั้งแต่ผมยาวตรงที่รัดอย่างลวกๆ ทิ้งตัวเป็นหางม้าเบื้องหลัง กับเสื้อยืดเนื้อนิ่มสีขาวสภาพเปื่อยจนแทบจะขาด กับกางเกงยีนส์สีซีดพรุนไปทั้งตัว มองไปยังเท้าที่เปล่าเปลือยแล้ว หญิงสาวก็มั่นใจว่าในชุดนี้ชนัฏคงใส่อะไรไปไม่ได้ นอกจากรองเท้าผ้าใบคู่เก่งอายุการใช้งานเกือบสามปี "โอ้โฮ พี่สาวเรา จะทำสลัดกินก็ไม่บอก เราจะได้กลับมากินด้วยเนอะ วิปปิ้ง" เสียงแซวสำทับด้วยการเป่าปากราวกับจิ๊กโก๋หน้าปากซอย ทำให้พี่สาวคนโตยิ่งทำหน้าเอือมระอาใจ และคงจะต่อปากเป็นที่สนุกสนานมากขึ้น ถ้าแนวร่วมอีกคนจะไม่เปิดปากสนับสนุนขึ้นเสียก่อน "นั่นสิ กำลังอยากกินอยู่พอดี แถมหุ่นงามอย่างเนี้ย น่าหม่ำชะมัด" ชลัยย์กรตวัดสายตาค้อนน้องไปคนละทีสองที "ขยันล้อกันดีนักนะพวกนี้ นี่เขาเรียกว่าการดูแลและเสริมความงามด้วยตัวเองจ้ะ ถ้าไม่ทำแล้วมันจะสวยเหรอ พรุ่งนี้พี่มีนัดแคสติ้งตัวแสดง ไปแล้วไม่เจิดจรัสมันก็ไม่ใช่ ชลัยย์กรน่ะสิ จริงไหม" หล่อนพูดโดยไม่ยอมขยับปากมากเพราะกลัวหน้าจะเหี่ยว กระทั่งสมาชิกที่นั่งฟังอยู่หัวเราะก๊าก "อะไรกันพี่เค้ก ทุกทีทางผู้จัดละครเขาต้องมาง้องอนพี่ไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นต้องแคสติ้งอะไรเลย ทำไมคราวนี้ต้องล่ะ" ชนัฏถามพลางเดินมาทิ้งตัวนั่งข้างๆ น้องสาว "งานนี้มันเป็นโฆษณาน่ะ รู้สึกจะเป็นครีมทาหน้าทาผิวอะไรสักอย่าง...พี่เองก็ยังไม่รู้รายละเอียดเลย เผอิญเจ๊นัทแกจะเหมือนๆ ได้คุยกับหุ้นส่วนใหญ่ ซึ่งเผอิญมางานวันที่พี่เดินแบบให้ห้องเสื้อติรกาด้วย พอเห็นพี่เขาเลยสนใจ ติดต่อทาบทามมาทางเจ๊นัทให้พี่ลองไปแคสดู รู้สึกจะเงินหนานะ...พี่คงจะมีคู่แข่งเป็นนางเอกดังๆ หลายคนแน่ เรียกว่าคงเป็นงานหินกว่าที่ผ่านๆ มา แต่ถ้าได้งานนี้คงนอนตีพุงสบายๆ ไปนาน!" ชลัยย์กรคิดอย่างที่พูดจริงๆ หญิงสาววาดแผนการคร่าวๆ ในใจเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนก่อน ถ้าหล่อนมีโอกาสได้งานนี้จริง เสร็จงาน...หล่อนก็อยากจะหาเวลาพักผ่อนให้กับตัวเองเสียบ้าง หลังจากที่ทำงานชนิดไม่เคยอยู่พักมาเป็นเวลากว่า 5-6 ปี แล้ว ร่างกายคนก็เหมือนเครื่องจักร ใช้งานมากๆ ก็อ่อนล้า...อ่อนแรง หล่อนจึงอยาก 'พัก' เพื่อรวบรวมพลังกาย พลังใจ ก่อนจะก้าวต่อไปอีกครั้ง หล่อนอาจจะชวนน้องๆ ไปเที่ยวเปิดหูเปิดตากันสักระยะ อาจจะใกล้ๆ เช่นฮ่องกง หรือจีน สองประเทศนี้ก็น่าสนใจต่างกันออกไป ที่แรกอาจจะไปช็อปปิ้ง ใช้เงินตามประสาสาวๆ เสียหน่อย แต่ถ้าเป็นแผ่นดินใหญ่ หล่อนคงหวังจะไปเก็บบรรยากาศธรรมชาติ ที่ยังบริสุทธิ์และสวยงามมากกว่า เขาว่ากันว่าการได้ไปพักผ่อนหย่อนใจจะทำให้คนเราคิดอะไรได้หลายอย่าง ได้อยู่กับตนเอง ได้ทบทวนอารมณ์ความรู้สึก และความต้องการที่มันซุกซ่อนอยู่ในส่วนลึก และได้พัฒนาการทางสติปัญญา บางทีการกลับมาครั้งนี้หล่อนอาจจะได้ไอเดียกับธุรกิจใหม่ๆ ที่หล่อนเองก็วาดหวังในใจมานานแล้ว ใช้เงินที่เก็บหอมรอมริบจากการทำงานสักก้อนทำอะไรเล็กๆ น้อยๆ ในชื่อของตัวเอง เป็นรากฐานเผื่อเอาไว้สำหรับวันข้างหน้าที่อาจจะไม่มีโอกาสรับงานแสดง อืม...นึกแล้วก็เป็นความคิดที่ไม่เลวเหมือนกัน แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 51 22:49:45 จากคุณ : รสนิยม - [ 2 เม.ย. 51 18:40:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 "เหรอ ดีจังเลยพี่เค้ก มีรูปเป็นทรัพย์ก็ดีอย่างงี้ ...ว่าแต่ว่างๆ ก็ช่วยเซ็นลายเซ็นต์ให้หน่อยละกันนะ เพื่อนๆ วิปปิ้งที่โรงเรียนปลื้มพี่เค้กกันทั้งนั้น...จะได้เอาไปขาย" "ยัยงก!" เจ้าของลายเซ็นที่เพิ่งดึงตัวเองกลับมาจากห้วงคิดคำนึงว่าให้ ส่วนคนถูกว่าย่นจมูกใส่ เสียงหัวเราะใสจึงประสานขึ้นมาพร้อมกัน "มันก็ดีหรอก" ชนัฏที่นั่งฟังเงียบๆ แทรกขึ้นเสียงขรึม "แต่เชื่อมว่า...พี่เค้กระวังตัวไว้หน่อยก็ดี" "เรื่องอะไรยัยเชื่อม" ชลัยย์กรหันมาถามอย่างงงๆ อยากจะเลิกคิ้วก็ทำไม่ได้อย่างใจ "ก็ไอ้เจ้าของบริษัทที่ว่ามาถูกใจพี่น่ะ ระวังไว้ ไม่รู้ว่ามันเป็นประเภทเฒ่าหัวงู คอยงาบสาวๆ รึเปล่า พี่เค้กเองก็เคยเจอบ่อยๆ ไม่ใช่เหรอ อีกอย่างสมัยนี้ พวกเสี่ยที่นิยมเลี้ยงดาราก็มีถมไป เชื่อมไม่อยากให้พี่เค้กเสี่ยง" "เฮ้ย!" คราวนี้พี่ใหญ่อุทานดังลั่นไม่ระแวดระวังความเหี่ยวย่นใบหน้าอีกต่อไป "บ้าเหรอน้ำเชื่อม คิดอะไรเลอะเทอะ แกคิดว่าพี่ที่เลี้ยงแกมาเนี่ยเป็นคนยังไงฮะ ...ก็บอกแล้วไงว่าคนนี้เจ๊นัทแกรู้จัก อีกอย่างถึงจะมีคนพวกนี้เข้ามาจริงๆ แต่ถ้าพี่ไม่เล่นด้วยสักอย่าง มันก็ไม่กล้าหักหาญหรอกน่า คนพวกนี้มันห่วงหน้าตาชื่อเสียงของมันอยู่เหมือนกัน แกก็รู้นี่" "ก็แค่เตือนไว้ เป็นห่วง" คนเป็นน้องอุบอิบเมื่อเห็นฝ่ายนั้นปฏิเสธแข็งขัน" "เออ ช่างมันเหอะ ให้รู้ไว้แล้วกันพี่สาวแกไม่ใช่คนที่จะหลงไปกับเศษเงินที่ไอ้แก่ใจสกปรกพวกนั้นยื่นให้ ...และถ้าครั้งแกทำหน้าฉันย่นจนชวดโฆษณาตัวนี้ นั่นล่ะ เจอดีแน่!" ชลัยย์กรบ่นเบาๆ อย่างเริ่มรู้ตัว ท่ามกลางเสียงจ๊อกแจ๊กจอแจของฝูงชนกลุ่มย่อม ร่างโปร่งบางเดินออกมาจากห้องที่ด้านหน้าเขียนว่า Meeting Room ด้วยท่าทางโผเผเหมือนคนหมดแรง จนต้องหยุดพิงผนังเพื่อพยุงตัว ใบหน้าเรียวขาวซีดราวกระดาษ ดวงตาฉายแววเจ็บปวดลึกล้ำในเรื่องที่ใครไม่อาจรู้ มือบางที่บัดนี้สั่นระริกเย็นเฉียบยกเสยผม พยายามเรียกสติที่หลุดลอยไปไกลแต่ก็ดูเหมือนว่าจะไร้ผล ...กว่าจะรู้ตัวอีกทีหล่อนก็เดินออกจากประตูลิฟท์มายังชั้นหนึ่งของตัวตึกแล้ว "เค้ก...เค้กครับ เค้ก จะรีบไปไหนเอ่ย ผมเรียกตั้งหลายครั้งก็ไม่ได้ยิน" หญิงสาวชะงักจนเกือบซวนเซ หันไปตามเสียงทุ้มนุ่มที่ดังอยู่ข้างกายคล้ายไร้การควบคุม "มาทำอะไรที่นี่ครับ อย่าบอกนะว่ามาแคสติ้งงานโฆษณาชิ้นใหม่" ชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้าแจ่มใส ผิวคล้ำหากเนียนสวยราวสำริด ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเข้มเรียบกริบกับกางเกงสแล็คเรียบๆ แต่หรูถามขึ้น "อ๋อ ค่ะ แล้วคุณกฤษฏิ์ล่ะคะ มาทำอะไรที่นี่" หล่อนแข็งใจกล่าวออกไปเสียงแผ่ว "อะไรกันครับ ไม่เจอกันไม่กี่วัน คุณก็ลืมแล้วเหรอครับเค้กว่าผมทำงานที่ไหน...น่าน้อยใจจัง" เขาทำเสียงกระเง้ากระงอดได้น่ารักนัก "อ้อ ขอโทษทีค่ะ เค้กคงจะ...งานยุ่งๆ เลยลืมไป" ชลัยย์กรฝืนยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างขอลุแก่โทษ ...ถามตัวเองอย่างสงสัยว่าหล่อนลืมไปได้ยังไง ว่ากฤษฏิ์เป็นหุ้นส่วนกับบริษัทที่หล่อนกำลังยืนอยู่นี้ และทำไมถึงไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าใครเป็นเจ้าของบริษัทผู้ถือหุ้นร่วมกับเขา!?! "เค้กครับ คุณไม่สบายรึเปล่า ท่าทางไม่ค่อยดีเลย" กฤษฏิ์มองร่างสูงระหงโปร่งบางราวจะปลิวลม ด้วยสายตาอ่อนเชื่อมห่วงใยไม่ปิดบัง "ผมว่าเราไปหาที่นั่งพักเหนื่อย ดื่มอะไรสักหน่อยดีไหม หรือจะทานข้าวด้วยเลยก็ได้นะ...ให้ผมเดา คุณคงยังไม่ได้ทานอาหารกลางวันแน่ๆ" ชลัยย์กรไม่มีแรงจะโต้แย้ง ปล่อยให้อีกฝ่ายแตะแขนอย่างสุภาพกึ่งลากกึ่งจูง จนไปหยุดอยู่ที่ร้านอาหารเล็กๆ หากตกแต่งได้น่าเอ็นดูแห่งหนึ่ง กลิ่นกาแฟและเบเกอรี่สดใหม่หอมหวนโชยมาเตะจมูก ยามปกติหล่อนคงจะรีบเดินไปเลือกอย่างสนุกสนานที่ตู้กระจก อัดแน่นด้วยขนมเค้ก ปรับอุณหภูมิไว้ต่ำพอเหมาะ หากเวลานี้หญิงสาวทำได้เพียงนั่งเงียบๆ ความอยากทั้งหลายแหล่ดูเหมือนจะปลาสไปสิ้น "กาแฟ หรือ น้ำผลไม้ดีครับ...ที่นี่เขามีชื่อทั้งสองอย่าง หรือขนมหวานจำพวก เค้ก ขนมปังไส้ต่างๆ ก็อร่อยนะครับ ลองไหม" "ตามใจคุณเถอะค่ะ" หล่อนกล่าวอย่างขอไปที ดวงตาเหม่อลอยคล้ายกำลังคิดถึงเรื่องบางอย่างไกลตัว "มาตามใจผมได้ยังไงกันครับเค้ก คุณเป็นคนทานนะ ดูสิ..." เขาพูดพลางใช้สองนิ้วคีบข้อมือหล่อนขึ้นมาระดับสายตา "ทานน้อยจนแขนเหลือแค่เนี้ย แล้วจะเอาแรงที่ไหนไปทำงานครับ" ดวงตาของชลัยย์กรรื้นด้วยหยาดน้ำตาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ นับจากวันที่รู้จักกันมาไม่ถึงปีดี กฤษฏิ์แสดงออกอย่างชัดแจ้งว่ารู้สึกอย่างไรต่อหล่อน เขาคอยดูแล เอาใจใส่ ใกล้ชิดอย่างอดทน ทั้งที่หล่อนเคยบอกเขาแล้วว่าหล่อนยังไม่พร้อมที่จะมีใคร ...ให้เขาได้เพียงแค่เพื่อน แต่เขาก็ยังทำดีกับหล่อนอย่างสม่ำเสมอ ไม่เคยหนีหาย ยามหล่อนมีเรื่องเดือดร้อน กฤษฏิ์ถอนหายใจเฮือกอ่อนใจ หันไปสั่งน้ำสตรอเบอร์รี่ปั่น เค้กไขมันต่ำกับบริกรหนึ่งชิ้น แล้วจึงคว้ามือเย็นชืดของคนข้างกายมากุมอย่างอ่อนโยน การกระทำที่แสดงความจริงใจของคนทำนั้นก็ทำให้ชลัยย์กรไม่อาจกระตุกมือกลับได้ จากคุณ : รสนิยม - [ 2 เม.ย. 51 18:56:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาเริ่มอ่านค่ะ น่าสนุก จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 2 เม.ย. 51 20:34:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาเริ่มอ่านด้วยคนค่ะ ฝากเรื่องเราด้วยนะคะ เพิ่งเขียนเรื่องแรก เรื่อง "เมื่อรัก(ยัง)ปักใจ" ค่ะ จากคุณ : mezzanotte - [ 2 เม.ย. 51 21:31:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านจบตอนแรกแล้วครับ สนุกมากเลยครับ เลยแวะมาบอกก่อน พออ่านจบแล้ว เดี๋ยวมาบอกอีกทีนะครับ จากคุณ : ...เอาเถอะ - [ 2 เม.ย. 51 22:50:59 ]

ความคิดเห็นที่ 9 "เป็นอะไรครับเค้ก หน้าคุณซีดจัง...มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่า ถ้าคุณถือว่าผมเป็นเพื่อน ก็เล่าให้ผมฟังได้นะ" "เค้กเครียดเรื่องงานนิดหน่อยน่ะค่ะ" "งานอะไร...ถ้าเป็นงานโฆษณาของบริษัทผม เค้กไม่ต้องเครียดหรอก ถ้าเค้กอยากได้งานนี้ ขอเพียงบอกผมมาเท่านั้น แล้วผมจะจัดการให้" ชลัยย์กรส่ายศีรษะปฏิเสธจนผมกระจาย ดวงตาปรากฏรอยตระหนก "ไม่ค่ะ ไม่ใช่อย่างนั้นคุณกฤษฏิ์ เค้กไม่ได้อยากทำงานนี้ ไม่ได้อยากทำเลย!" "ทำไมล่ะครับเค้ก...หรือคุณคิดว่าโปรเจคนี้มันยังไม่น่าสนใจพอ ถ้าอย่างนั้นทางเราสามารถปรับเปลี่ยนได้นะครับ ทุกอย่างยังไม่ลงตัว ยืดหยุ่นได้อีกมาก..." "เฮ้ย ว่าไงกฤษฏิ์ แอบหนีงานมานั่งอยู่ที่นี่เอง ฉันตามหาแกแทบแย่ เพลินจนลืมงานลืมการเลยนะเว้ย!" ชลัยย์กรสะดุ้งเฮือกก่อนจะนิ่งอึ้งตัวแข็งเป็นหิน ทันทีที่ได้ยินเสียงของบุคคลหนึ่งดังมาจากเบื้องหลัง มันคือเสียงๆ เดียวกับที่ได้ยินในห้องคัดเลือกตัวแสดง เสียงเดียวที่ตราตรึงอยู่ในใจหล่อนไม่มีวันลืม... "อะไรของแกวะรัณย์ ก็บอกเองนี่ ว่าวันนี้แกจะคัดเลือกนางเอกโฆษณาด้วยตัวเอง ให้ฉันคอยดูเฉยๆ และเซ็นจ่ายงบแค่นั้นพอ...ลมเพลมพัดจริงๆ แก" เสียงกฤษฏิ์ที่ต่อว่าเพื่อนกลั้วหัวเราะอย่างไม่จริงจัง แว่วผ่านหูไปราวสายลมพัดผ่าน ขณะนี้หล่อนรับรู้เพียงว่ามือหนาของผู้มาใหม่ เกาะอยู่ที่พนักเก้าอี้ตัวที่หล่อนนั่งอย่างจงใจ "นั่งด้วยคนสิ...โต๊ะอื่นเต็มหมดแล้ว" เสียงห้าวกล่าวของ่ายๆ ก่อนจะทรุดตัวนั่งทั้งที่กฤษฏิ์ยังไม่เอ่ยปากด้วยซ้ำ "อ้าว คุณ! ที่มาแคสติ้งเมื่อสักครู่นี่..." วรัณย์ทำตาโตทักทายอย่างแปลกใจหนักหนา เขาแสร้งทำเป็นปรายตามองมือเล็กๆ ขาวๆ ที่ถูกอุ้งมือใหญ่เกาะกุมอยู่อย่างมีความหมาย ก่อนเสมองเมินไปทางอื่น หากยิ้มอย่างมีเลศนัยที่ติดริมฝีปากนั้นทำให้ชลัยย์กรร้อนวาบ ชักมือกลับทันทีจนดูเหมือนกระชาก กฤษฏิ์ซึ่งไม่รู้อิโหน่อิเหน่ได้แต่มองตามอย่างงุนงง "ชื่ออะไรนะครับ...เผอิญคนมันเยอะ แล้วก็แต่ละคนก็ระดับบิ๊กๆ สวยๆ ละลานตาทั้งนั้น ผมจำไม่ค่อยได้หรอก" หัวใจที่หญิงสาวคิดว่ามันตายด้านไปนาน เจ็บแปลบขึ้นมาเหมือนถูกบีบ ใบหน้าร้อนผ่าวจากคำพูดของเขา ความอัดอั้นที่มันทั่งท้นทำให้ไม่สามารถตอบอะไรออกไปได้ "ไอ้รัณย์ แกนี่มันยังกับกบในกะลาเลยนะ โง่ถึงขนาดไม่รู้จักชลัยย์กรนางเอกเบอร์หนึ่งของเมืองไทยเชียวเหรอวะ..." "ฉันจะไปรู้เหรอ เห็นที่มาก็บอกว่าตัวเองระดับแถวหน้ากันทั้งนั้นนี่ แล้วขึ้นชื่อว่าผู้หญิง..." เขาเถียงเน้นเสียงคล้ายตั้งใจกระทบใคร "...ยิ่งสวยๆ ด้วยแล้ว ผู้ชายอย่างเราก็ชอบดู ชอบมองทั้งนั้นล่ะ แต่จะมีค่าพอที่จะใส่ใจ จำได้หรือจำไม่ได้นั่นก็ค่อยว่ากันอีกเรื่อง" กฤษฏิ์ส่ายหัวอย่างระอาในความคิดความอ่านของเพื่อน ส่วนคนที่อยากผุดลุกและเดินหนีไปให้พ้นจากตรงนี้มากที่สุด กลับได้แต่นิ่งเฉย ดุจมีตุ้มหินถ่วงไว้ทั้งสองขา "เป็นอะไรไปครับเค้ก นั่งเงียบเชียว ดื่มน้ำสักหน่อยสิครับจะได้สดชื่น" ชายหนุ่มผิวคล้ำหน้าคมหยิบแก้วบรรจุน้ำสีแดงสดมีเกล็ดน้ำแข็งลอยฟ่องส่งให้อย่างเอาใจ หากเสียงหัวเราะ หึ หึ จากบุคคลที่สามทำให้หญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อมมือไปรับ "ไอ้กฤษฏิ์ ฉันว่าคุณชลัยย์กรคงไม่ค่อยชอบหน้าฉันล่ะมั้ง ฉันมันคงจะเป็นตัวทำลายบรรยากาศโรแมนติก ...ดูสิ ตั้งแต่มานั่งเนี่ยยังไม่ยอมพูดยอมจากับฉันสักคำ หน้าฉันก็ยังไม่ค่อยอยากจะมอง หรือว่าไงครับคุณ เอ...นี่เราเคยมีเรื่องผิดใจกัน หรือผมเคยไปทำอะไรให้คุณไม่ชอบใจรึเปล่าน้า" ทีท่าเสแสร้งทำให้คนมองได้แต่กำหมัดแน่น ให้เล็บจิกเนื้อลงไป เพื่อควบคุมสติของตนเอง ริมฝีปากเม้มเน้นอย่างข่มอารมณ์ ยามตอบไปว่า "ดิฉันจะไม่ชอบหน้าคุณได้ยังไงกันคะ ในเมื่อเราไม่เคยรู้จักกัน และแม้แต่ชื่อของคุณดิฉันก็ไม่ทราบ!!" วรัณย์สะอึกกึก ข้อมือที่จับถ้วยกาแฟเกร็งแน่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ...โกรธเหรอที่หล่อนตอบแบบนี้ เขาจะโกรธทำไม ในเมื่อ...เราไม่เคยรู้จักกัน! "ถ้าอย่างนั้นคงเป็นที่คิดมากไปเอง ขอโทษด้วยนะครับคุณชลัยย์กร" ชายหนุ่มกล่าวเสียงห้วน ความเงียบที่ตามมาหลังคำพูดของผู้เป็นเพื่อน ทำให้กฤษฏิ์เริ่มรู้สึกถึงกระแสแห่งความอึดอัดที่อบอวลอยู่ในบรรยากาศ เขาจึงพยายามเปลี่ยนเรื่อง "เออ เรื่องโฆษณา...เป็นไงรัณย์ เมื่อกี้แกเป็นคนเข้าไปเป็นกรรมการในห้องคัดเลือกเองเลยนี่ ...คุณเค้กทำได้ดีไหม มีหวังจะมาวินหรือรึเปล่าวะ" "แคสติ้งตั้งหลายคน ไม่ลำเอียงไปหน่อยเหรอที่เล่นถามถึงคนเดียวแบบนี้" คำพูดกลั้วเสียงหัวเราะเบาๆ ของฝ่ายนั้นทำให้ร่างระหงหน้าร้อน และยิ่งรู้สึกอยากจะให้ตนเองหายวับไปกับตาเมื่อคนถูกถามตอบว่า "จะเรียกว่าลำเอียงได้ยังไง ก็เรื่องอะไรที่ฉันจะต้องถามถึงคนอื่น ฉันไม่รู้จักพวกเขานี่...ฉันใส่ใจถามถึงคนพิเศษแค่คนเดียวก็พอแล้ว" "ขอโทษค่ะ!" ชลัยย์กรผุดลุกพรวดขึ้นรวดเร็วราวกับถูกเข็มตำ จงใจเอ่ยลาผู้ชายคนเดียวด้วยเสียงสั่นพร่า "เค้กคงต้องขอตัวก่อน เผอิญนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ ไว้วันหลังเจอกันใหม่นะคะคุณกฤษฏิ์!" จากคุณ : รสนิยม - [ 2 เม.ย. 51 23:06:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 น้ำตาที่ไหลพรากอาบแก้มเนียนอย่างไม่ขาดสายทำให้ถนนเบื้องหน้าดูพร่าเลือน หญิงสาวเลี้ยวรถเข้าไปจอดแอบในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เพราะไม่อยากเสี่ยงให้เจ็บตัวจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ และเพื่อหลบหนีบรรดาสื่อมวลชนที่มักจะมีหูตาสอดส่องรอบกายราวสับปะรด ชลัยย์กรทุบแขนลงกับพวงมาลัยรถอย่างแรง ให้ความเจ็บนอกกายทดแทนความเจ็บในใจให้เบาบางลง หากมันก็ไม่สามารถช่วยบรรเทาได้ หล่อนจึงซบหน้าลงร้องไห้โฮอย่างร้าวราน ทำไม...ทำไม หล่อนต้องเจอเขาอีก โชคชะตาทำไมมันช่างเล่นตลกกับชีวิตคนอย่างนี้ ทั้งที่หล่อนกำลังจะลืมแล้ว ทั้งที่หล่อนกำลังจะทำใจได้แล้ว ทำไม...เขาต้องกลับมาให้หล่อนเห็นหน้าอีก ทำไม!?! "ยายจ๋า บอกเค้กหน่อยได้ไหม ว่าทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ พี่รัณย์เขากลับมาทำไม เขากลับมาเมืองไทยอีกทำไม เค้กกำลังจะลืมเขาได้อยู่แล้ว กำลังจะเป็นคนเข้มแข็งได้อย่างที่ยายบอก ...เค้กกำลังจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับยัยผู้ดีแปดสาแหรกนั่นได้ แต่ทำไมพี่รัณย์เขากลับมาทำไม ยายจ๋า ช่วยเค้กด้วย!" หญิงสาวคร่ำครวญถามคนๆ เดียว ที่ใกล้ชิดกับหล่อนที่สุดยามที่หล่อนเจอปัญหา คนที่รักและเข้าใจหล่อนไม่ว่าเมื่อใด และเป็นคนๆ เดียวที่หล่อนรักมากที่สุด ...มากกว่าชีวิต และความรักของตัวเอง! "ยายจ๋า เค้กกลัว...สายตาที่เขามองเค้ก มันเย็นชาและว่างเปล่าเหลือเกิน เขาไม่ใช่พี่รัณย์ที่เค้กเคยรู้จักอีกแล้ว ทุกคำพูดของเขามันเหมือนจะเฉือนเค้กให้เป็นชิ้นๆ เขาคงอยากแกล้งให้เค้กเจ็บ อย่างที่เขาเคยเจ็บ เขาเกลียดเค้ก เขาเกลียดเค้กได้ยินไหม มันเป็นความผิดของเค้กเอง...เค้กผิดเอง" หญิงสาวคิดว่าหล่อนร่ำไห้จนตนเองเหนื่อย ...ร้องจนไม่มีเรี่ยวแรงใดๆ อีก ทว่าน้ำตาก็ยังคงรินออกมาไม่ขาดสาย "ทำไมจ๊ะยาย บอกเค้กหน่อยว่าโลกนี้กำลังเล่นเกมส์อะไรกับเค้กอยู่ ทำไมต้องเป็นเค้กที่เจ็บปวดอยู่คนเดียวเสมอ ทำไมต้องเลือกเค้กให้ทำร้ายคนที่เค้กรัก...เค้กทำอะไรผิด..." หญิงสาวสะอื้นฮัก "เค้กไม่อยากเจอหน้าเขาอีกแล้ว ไม่อยากเจอหน้าพี่รัณย์อีกแล้ว เค้กจะทำยังไงดีจ๊ะยาย จะทำยังไง!" หากนานแสนนานก็ไม่มีคำตอบให้กับคำถามของหล่อน ชลัยย์กรจึงได้แต่สะอึกสะอื้นจนเพลียหัวใจ หล่อนควรทำอย่างไรต่อไป จะหนีให้ไกลจากวรัณย์หรือกล้าเผชิญหน้ากับความจริง...                     บทที่ ๓    "เค้ก ละครเรื่องใหม่ของเราน่ะ อีกสองวันจะได้ฤกษ์บวงสรวงเปิดกล้องแล้วนะ เตรียมตัวรึยัง พรุ่งนี้ทางกองถ่ายนัดลองเสื้อผ้าอีกครั้งหนึ่ง แล้วก็จะถ่ายภาพโปรโมทด้วย พี่ว่าเราน่ะดูโทรมๆ ลงนะ วันนี้ไปสปา ขัดผิวขัดหน้าเสียหน่อยดีไหม" ลูกไก่ หรือชื่อจริงว่าปราบดา ผู้จัดการส่วนตัวท่าทางอ้อนแอ้นเกินเพศปกติกล่าวเตือนความจำ เมื่อเดินตามร่างสูงระหงของหญิงสาวออกมาจากสตูดิโอถ่ายภาพ "เค้ก! ได้ยินพี่ไหม" ลูกไก่กล่าวย้ำเมื่อเห็นอีกฝ่ายมีใบหน้าเหม่อลอย "คะ อะไรคะ...อ๋อ ได้ยินค่ะ พี่ลูกไก่หิวใช่ไหมคะ จะไปทานร้านไหนล่ะ เดี๋ยวเค้กขับรถไปให้" "บ้าจริง ใครหิวกันยะยัยเค้ก!" คนที่ถูกทึกทักว่าหิวแทบจะเท้าเอวอย่างเอาเรื่อง เล่นเอาหญิงสาวหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย "พี่กำลังพูดเรื่องคิวงานให้ฟังอยู่เนี่ย เป็นอะไรไปฮึวันนี้ ใจลอยเชียว" "เปล่านี่คะ" หล่อนตอบเสียงอ่อยๆ หลบสายตา มือบางตั้งใจไขกุญแจรถยุโรปคันโตของตนเองเต็มที่ แล้วก็แทรกตัวเข้าไปนั่งประจำด้านคนขับ โดยผู้จัดการส่วนตัวตามเข้ามาติดๆ ปากก็บ่นงึมงำ "เปล่าอะไรกัน เมื่อกี้ก็ทีหนึ่งแล้ว...กว่าจะถ่ายรูปเสร็จ ใช้เวลาเสียครึ่งค่อนวันซึ่งไม่ใช่เรื่องปกติของเธอเลย เล่นเอาทั้งตากล้อง สไตล์ลิส ช่างไฟ ทำงานกันเหนื่อย เพราะไม่ว่าจะสั่งให้หันมุมไหน หน้าเธอมันก็เฉื่อยชา ไร้อารมณ์ไปทั้งนั้น พี่ล่ะปวดหัวแทน...ถามจริงเถอะ เป็นอะไรไปเค้ก ป่วยกายหรือมีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่า ถ้าอยากระบายจะเล่าให้พี่ฟังก็ได้นะ" รอยยิ้มเศร้าสร้อยจนน่าใจหายปรากฏบนใบหน้างดงาม หากคนข้างกายไม่ทันได้สังเกต "ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะพี่ลูกไก่ สงสัยเค้กคงจะเหนื่อยเพราะทำงานมากไป พี่ลูกไก่ไม่ต้องห่วงนะคะ...อีกอย่างวันนี้เค้กก็ไม่มีงานแล้ว จะกลับไปพักผ่อนให้เต็มที่ รับรองว่าพรุ่งนี้ ไม่มีเบี้ยวนัดแน่!" ชลัยย์กรจอดรถเทียบบาทวิถี เพื่อส่งผู้จัดการส่วนตัวครึ่งเสี้ยวลงตรงแยกหนึ่งของถนนตามที่เจ้าตัวต้องการ ก่อนจะขับรถเรื่องเปื่อยอย่างไร้จุดหมาย หล่อนยังไม่อยากกลับบ้านเลย...บ่ายๆ อย่างนี้ที่บ้านช่างว่างเปล่าและเงียบเหงา จนมันอาจจะทำให้หล่อนคิดฟุ้งซ่านถึงเรื่องราวที่ได้ผ่านพ้นมา ...ความทรงจำบางอย่างที่ไม่เคยลบเลือนไปจากใจ นางเอกสาวตัดสินใจแวะที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เลือกร้านเล็กๆ บรรยากาศสงบ นั่งจิบน้ำผลไม้เย็นๆ ทอดอารมณ์พลางถอนหายใจอย่างอ่อนล้า... ภาพนักเรียนนักศึกษาที่บ้างเดินขวักไขว่เป็นกลุ่มใหญ่ บ้างเดินควงคู่กันด้วยใบหน้าอันแสดงถึงความสุข สะกิดหัวใจให้เจ็บแปลบอย่างประหลาด เหมือนย้อนวันวานที่ไม่มีวันหวนคืนให้กลับมาอยู่ตรงหน้าชัดเจนราวกำลังดูละครเวที!! '*เธอเคยถามกับฉัน ที่ฉันรักเธอ อยากจะรู้รักเพราะอะไร กลับไปคิด ไปค้น ใคร่ครวญมากมาย ไม่เจอคำตอบ ที่ผ่านมานั้นไม่คิดอยากรู้ที่มา และไม่เคยหาเหตุผลใดใด แค่เพียงที่ฉันนั้นรู้ว่าเป็นสุขใจเมื่ออยู่เคียงกัน อาจจะฟังแล้วไร้เหตุผล ว่าสิ่งที่ทำให้คนรักกัน หรือเป็นเพียงรอยยิ้ม รอยนั้นเมื่อวันแรกเจอ หากจะหาเหตุผลสักคำ ว่าสิ่งที่ทำให้ฉันรักเธอ นั่นเป็นเพราะตัวฉันมาเจอ...เจอสิ่งดีงาม...ตั้งแต่เมื่อฉันพบเธอ ก็เจอแต่สิ่งดีงาม'   กีต้าร์โปร่งคลอมากับเสียงร้องทุ้มนุ่ม ดังมาจากชายรุ่นหนุ่มในเสื้อแขนยาวสีเข้ม ที่นั่งคร่อมอยู่บนท่อนไม้ใหญ่ รอบกองไฟ เมื่อท่วงทำนองจบลง สิ่งที่ตามมาก็คือเสียงโห่ฮาป่าดังสนั่น จากผองเพื่อนชายหญิงที่นั่งล้อมวง กระทั่งหญิงสาวร่างบางระหงคนหนึ่ง ที่นั่งอยู่ในกลุ่มชิดกับตัวคนร้อง หน้าแดงแล้วแดงอีกอย่างห้ามไม่อยู่ ...ยิ่งวินาทีต่อมาหล่อนก็ต้องรู้สึกร้อนราวปรอทแตก เมื่อจู่คนที่เพิ่งร้องจบก็หันมาสบตา กล่าวอย่างเฉพาะเจาะจงว่า 'เพลงนี้พี่มอบให้เค้กนะ!' แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 51 23:35:37 จากคุณ : รสนิยม - [ 2 เม.ย. 51 23:31:59 ]

ความคิดเห็นที่ 11 การเป่าปากเคาะขวดตีไม้ปรบมือดังขึ้นอีกครั้งอย่างไม่คิดจะเกรงใจ ก่อนที่เด็กหนุ่มหน้าใสอีกคนจะแทรกขึ้น 'หวานกันจริงนะคู่นี้...น่าอิจฉาจริงโว้ย เมื่อไหร่จะมีกับเขาบ้างวะ' 'ก็เมื่อแกเลิกแกว่งปากหาอวัยวะเบื้องล่าง แล้วหัดอยู่สงบๆ บ้าง ก็คงจะมีคนตาบอดมาสนใจแกหรอกไอ้ชัด' คนที่ตอกกลับไปไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นหนุ่มใบหน้าคมคายเจ้าของเพลงหวานเมื่อครู่ 'เออข้ามันปากหมา แถมยังหน้าตาไม่กระชากใจสาวเหมือนเอ็ง ไม่อย่างนั้นน้องเค้กดาวคณะก็ดาวคณะเถิด ต้องเลือกพี่มากกว่าไอ้รัณย์ใช่ไหมจ๊ะ...' คนพูดยังไม่ทันจะกล่าวจบประโยคดีก็รู้สึกถึงรองเท้าเบอร์แปด ที่ถีบผางเข้ามากลางลำตัวจนล้มกลิ้งคลุกฝุ่นไม่เป็นท่า ท่ามกลางเสียงหัวเราะกราวใหญ่ 'เฮ้ย อะไรวะ แค่ล้อเล่นก็ต้องหวงด้วย' 'ทะลึ่งแล้วไอ้ชัด จะไปไหนก็ไปให้พ้นหน้าข้าไป๊ ไม่งั้นจะโดนอีกรอบ' นั่นแหละคนที่ถูกเรียกว่าไอ้ชัดก็ลุกขึ้นปัดตามเนื้อตัว บ่นกระปอดกระแปดเล็กน้อย แล้วจึงเรียกสมัครพรรคพวกที่นั่งกันสลอน 'ไปโว้ยพวกเรา นั่งหน้าหนากันอยู่นั่นแหละ เขาไล่ทางอ้อมแล้วยังไม่รู้ตัวอีก...เปิดโอกาสให้หน่อยโว้ย นานๆ จะมีโอกาสได้ชมดาวกลางป่าเขาในอากาศหนาวเหน็บสักที อย่าไปขัดคอเขาเลย…มันบาปนะพวกแก!' ท้ายประโยคเขาเน้นหนักๆ เมื่อหลายคนยังคงเด๋อด๋า ไม่เข้าใจความนัยที่แฝงมา ชลัยย์กรขยับตัวจะลุกขึ้นยืนบ้างอย่างขัดเขิน เมื่อเพื่อนของหล่อนหนีหายไปกันหมด หากข้อมือบางของหล่อนก็ถูกคนข้างกายคว้าไว้ 'รีบไปไหน เค้ก นั่งอยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อนเถอะนะ ดาวกำลังสวยเชียว' เค้กหนาว แล้วก็ง่วงแล้ว จะให้นั่งอยู่ข้างนอกนานได้ยังไงกันคะ ไปนอนดีกว่า' หล่อนอุบอิบตอบด้วยใบหน้าแดงก่ำ หล่อนเริ่มคบหากับวรัณย์ตอนเขาอยู่ปีสี่และหล่อนเป็นเพียงรุ่นน้องเฟรชชี่ปีหนึ่งเท่านั้น ...ตอนแรกหล่อนเพียงแอบปลื้มเขาเพราะวรัณย์เป็นผู้ชายที่จัดว่าสมบูรณ์แบบ ผิวขาวสะอาด ใบหน้าเข้มคมชวนมอง เป็นชายในฝันของสาวๆ ทั้งหลาย ชายหนุ่มทั้งเรียนเก่ง เป็นนักกีฬาฟุตบอล แล้วยังเป็นคณะกรรมการนักศึกษา...หล่อนสะดุดตาเขาตั้งแต่มาที่คณะวันแรก หากความเป็นกุลสตรีที่ยายพร่ำสอนนักหนาจึงทำได้เพียงแอบมองยามเขาเผลอตัว บอกกับตนเองว่าเขาไม่มีทางมามองเด็กกะโปโลอย่างหล่อนแน่ ช่วงเวลาแห่งการรับน้องผ่านพ้นไป หญิงสาวได้รับคะแนนเสียงอย่างเป็นเอกฉันท์ให้เป็นดาวคณะ ต่อเนื่องจนถึงดาวมหาวิทยาลัย จึงค่อนข้างเนื้อหอมในหมู่ชายหนุ่มหลายคณะ ที่รุมกันมาขายขนมจีบ ...ขณะนั้นการสอบกลางภาคก็กำลังจะเริ่มขึ้นพอดี และพี่ติวของหล่อนก็คือวรัณย์ นั่นแหละจึงทำให้หล่อนได้รับรู้ความรู้สึกของเขา ในวันหนึ่งที่หล่อนกระหืดกระหอบไปติวสาย 'ไปไหนมา' วรัณย์มองใบหน้าที่แดงปลั่งจากการวิ่งออกกำลัง อ้อมวกวนหลายคณะจนมาถึงที่โต๊ะม้าหินที่เขานัดหล่อนไว้ด้วยใบหน้าบึ้งตึง เสียงก็ห้วนตามไปด้วย 'ขอโทษทีค่ะพี่รัณย์ เมื่อกี้พี่ที่คณะรัฐศาสตร์เขาขอถ่ายรูปเค้ก เพราะว่าจะเอาไปส่งงานหรือทำงานอะไรก็ไม่รู้ แล้วพอผ่านตรงวิศวะก็แวะคุยกับเพื่อนนิดหน่อย...รู้จักกันตอนประกวดเฟรชชี่น่ะค่ะ แล้วรุ่นพี่ที่คณะศิลปกรรมเขามาติดต่อขอให้เป็นแบบวาดรูปวันพุธนี้ แล้ว...' 'ธุรกิจรัดตัวจริงนะ' เขาประชด ก่อนบอก 'เอาล่ะ ไม่ต้องร่ายหรอก มัวแต่วิ่งทำงานเพื่อประชาชนอยู่ วันนี้จะได้ติวกันไหม วิชานี้มันยากนะ แล้วพี่ไม่ได้มีเวลาทั้งวันมาติวให้เราด้วย' รุ่นพี่ปีสี่ทำเสียงประชดประชันจนผู้อ่อนวัยกว่าหน้าเจื่อน 'ขอโทษค่ะ' หล่อนเอ่ยเสียงอ่อยๆ 'วันหลังเค้กจะไม่มาสายอีก' วรัณย์ที่ทำเป็นก้มเปิดหนังสือแรงๆ อย่างหงุดหงิดใจ เงยขึ้นมองด้วยสีหน้าดีขึ้นหน่อย ทว่ายังงอหงิกไม่น้อย ก่อนจะเริ่มติวด้วยท่าทางงอนๆ ทะ:-)ๆ จนหล่อนชักจะคันๆ ที่หัวใจ กระทั่งการติวอันทุลักทุเลจบลงและวรัณย์ปิดหนังสือเล่มหนาดังปังนั่นแหละ เขาจึงเอ่ยลอยๆ ขึ้นว่า 'พี่ไม่ชอบให้เค้กทำแบบนี้เลย' คะ พี่รัณย์ว่าอะไรนะคะ' หล่อนตะแคงหน้าถามอย่างุนงง คนถูกถามทำหน้าเด๋อๆ ประดักประเดิด คล้ายกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ดูก็รู้ว่าเขากำลังอึดอัดว่าสิ่งที่คิดสมควรจะพูดมันออกไปไหม 'พี่รัณย์หมายความว่าไงคะ เค้กไม่เข้าใจ เค้กทำอะไรผิดเหรอ' 'วันหลังเค้กอย่าไปยุ่งกับคนอื่นมากได้ไหม โดยเฉพาะผู้ชาย ใครเข้ามาจิ๊จ๊ะด้วย ถ้าเราไม่ชอบก็ปฏิเสธไป อย่าไปทำเหมือนให้ความหวัง...ไม่อย่างนั้นพวกนั้นก็จะมาตามตื้อไม่เลิกราสักที’ คนฟังคอแข็งขึ้นมาบ้าง 'เค้ก ไม่ได้ให้ความหวังใครนะคะ ใครดีมาก็ดีตอบ และคิดกับทุกคนอย่างเพื่อน อย่างมิตรทั้งนั้น' 'พี่ก็ไม่ได้ว่าอย่างนั้น...แค่หมายถึง เราเป็นผู้หญิง ต้องรู้จักระวังตัวเอาไว้บ้าง เที่ยวใจดีกับใครไปหมด ใครรู้เข้ามันจะเสียหาย' เหตุผลที่เริ่ม 'พอทน' ทำให้ชลัยย์กรคล้อยตาม เสียงอ่อยทันที 'ขอโทษทีค่ะ เค้กเองก็ไม่ทันคิด แค่เห็นว่าทุกคนเขามาดีเท่านั้น คงเป็นไรหรอกมั้งคะ ถ้าเรารู้จักวางตัว...ระดับหนึ่ง’ สีหน้าคนพูดเริ่มจะแหยเต็มทน เพราะอีกฝ่ายยังมีทีท่าไม่พอใจ และหญิงสาวก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อวรัณย์ตบโต๊ะปัง พรวดพราดลุกขึ้น หอบหนังสือเต็มออกแขน 'ก็ได้ ถ้าเค้กอยากจะยุ่งกับพวกนั้นก็ตามใจ พี่มันวุ่นวายเองแหละที่เที่ยวไปสั่งเค้ก ขอตัวก่อน!" 'เดี๋ยวสิคะพี่รัณย์!' ความเผลอไผลทำให้หญิงสาวคว้าแขน ของคนที่สะบัดหน้าเดินห่างไปอย่างลืมตัวระคนตกใจ 'เค้กไม่ได้ว่าอย่างนั้น เค้กไม่ได้อยากยุ่งกับพวกเขานะพี่รัณย์เข้าใจผิด เอาล่ะค่ะ ต่อไปนี้เค้กจะเดินเลี่ยงทุกครั้งที่เจอดีไหม...แต่ทำไมพี่รัณย์ต้องโกรธขนาดนี้ด้วยคะ การที่เค้กคุยกับพวกเขา มันดูน่าเกลียดในสายตาใครๆ มากเลยเหรอ' หล่อนยังคงถามด้วยใบหน้าแสนซื่อ คนที่มีสีหน้าชื่นขึ้นเล็กน้อยจึงทำท่าฮึดอัด หากดวงตาพราวขัดกันเมื่อหันมาเอ่ยว่า 'ดีแล้ว ต่อไปนี้เค้กยุ่งกับพี่คนเดียวก็พอ!!' แล้วนั่นก็คือคำสุดท้ายที่หล่อนได้ยินในวันนั้น เพราะเหตุการณ์ต่อไปมันช่างมึนงง เบลอ สับสน อบอวลไปด้วยความรู้สึกหลายอย่างอย่างบอกไม่ถูก มีทั้งคาดไม่ถึง ตกใจ อ่อนหวาน อบอุ่น มันเป็นจุดเริ่มต้นระหว่างหล่อนกับวรัณย์ และแม้ปีต่อมาเขาจะจบการศึกษา หากชายหนุ่มก็ยังแวะเวียนมาหา หรือจะเรียกให้ถูกคือมานั่งคุมเชิง ถลึงทำตาขวางตาใส่หนุ่มๆ คณะเดียวกันกระทั่งคณะอื่นที่มาเดินโฉบวนเวียนแอบมองหล่อนอยู่บ่อยๆ ส่วนยามมาออกค่ายอาสาพัฒนาเช่นนี้พี่เก่าอย่างเขาก็ตามมาด้วยเป็นประจำ ทำให้หล่อนและเขามีโอกาสใกล้ชิดกันมากขึ้น ...ใกล้ชิดจนความผูกพันมันหยั่งรากลึกอย่างไม่อาจจะถอน 'หนาวก็มานั่งใกล้ๆ พี่สิเค้ก ตรงนี้ใกล้กองไฟมากกว่าอุ่นนะ อย่าเพิ่งไปนอนเลย พรุ่งนี้เราก็จะกลับกันแล้ว อยู่ดูดาวกันอีกคืนนะจ๊ะ' วรัณย์ทำเสียงชวนเชื่อ อ่อนโยน ฝ่ายหญิงจึงยอมโอนอ่อนไปตามแรงดึง หากเมื่อทรุดตัวนั่ง หล่อนก็เว้นระยะไว้เพื่อความเหมาะสม 'นั่งอีกแป็บเดียวนะคะ' ชลัยย์กรต่อรอง 'ครับผม...' ชายหนุ่มรับคำเสียงใส ทำไม่รู้ไม่ชี้ไม่ยอมปล่อยมือฝ่ายนั้น 'เพลงเมื่อกี้เพราะไหม' 'เพราะค่ะ พี่รัณย์ฝึกนานไหมเนี่ย พี่ชัดเล่าให้ฟังว่าปกติถ้าร้องทีไร เพื่อนๆ เผ่นแน่บทุกทีไม่ใช่เหรอคะ' เมื่อปราศจากบุคคลที่สาม หล่อนจึงค่อยลดอาการขัดเขินกล้าแซวเขาหน้าเป็น 'ใครบอก พี่เนี่ยแหละนักร้องเสียงทองตัวยง อย่าไปฟังไอ้ชัดมันมากเลย มันอิจฉา ชอบพูดให้พี่ดูแย่อยู่เรื่อย' เขาแกล้งต่อว่าเพื่อนสนิท 'ตอนนี้เราอย่าพูดถึงคนอื่นเลยนะ เวลามันผ่านไปเร็วออก อีกเดี๋ยวก็จะเช้า ดาวก็จะหายไปแล้ว เรามาดูดาวกันดีกว่า' ว่าแล้วมือหนึ่งก็ชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้าสีเข้มราวกำมะหยี่เนื้อดี ประดับดารดาษไปด้วยแสงสีเงินของดวงดาวพราวระยิบระยับ 'เห็นดาวนั่นไหมเค้ก' นิ้วเรียวนาวชี้ไปยังหมู่ดาวที่รวมตัวกันประมาณสิบกว่าดวง เสียงเขานุ่มน่าฟังเมื่อถาม 'รู้ไหมว่ามันเป็นดาวอะไร' 'ไม่ทราบค่ะ พี่รัณย์รู้เหรอ' หญิงสาวส่ายศีรษะยามแหงนมอง วรัณย์แอบยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์โดยที่คนข้างกายไม่เห็น และรวดเร็วเกินคาดคิดเขาก็ถือโอกาสฝังจมูกโด่งบนแก้มนวลฟอดใหญ่ 'พี่รัณย์!' 'พี่ไม่รู้หรอก...ไม่งั้นจะถามเค้กเหรอ' ท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ เล่นเอาคนที่คลำแก้มป้อยๆ หน้าแดงก่ำทุบอั้กเข้าที่แขนคนพูดเต็มแรง 'นี่แน่ะ ฉวยโอกาสดีนักนะ กลับไปถึงบ้านเค้กจะฟ้องคุณยาย กับยัยน้ำเชื่อม รับรองพี่รัณย์เละแน่ 'ไม่กลัว' เขาลอยหน้าลอยตาตอบ ชลัยย์กรจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากค้อนควักไปตามเรื่อง สักครู่ฝ่ายนั้นจึงพูดขึ้นว่า 'เค้กรู้ไหม พี่ไม่อยากให้เวลานี้มันผ่านไปเลย...' 'ทำไมคะ' หล่อนถามทั้งที่ใจเต้นตึกตักอย่างไม่ทราบสาเหตุ 'เพราะตอนนี้พี่มีคนที่พี่รักที่สุดอยู่ข้างๆ...พี่คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าคือใคร' วรัณย์หันมาถามหล่อนด้วยดวงตาเป็นประกายแข่งกับดวงดาวบนฟ้า หากไม่มีคำตอบนอกจากร่างบาง ชายหนุ่มเลยทำเป็นตะแคงหูฟังอะไรบางอย่างจากด้านบน แล้วหันมาถามหล่อนอีกครั้ง 'ได้ยินอะไรรึเปล่าจ๊ะ' 'อะไรคะ' หล่อนถามเขาด้วยสีหน้าเหรอหรา 'ดวงดาวกำลังบอกว่าเค้กคือคนๆ นั้นไง และมันก็กำลังเป็นพยานว่าให้เรารักกันไปจนกว่าชั่วฟ้าดินสลาย!' 'แหวะ น้ำเน่า!' หญิงสาวทำลายความมั่นใจ และน้ำเสียงทุ้มนุ่มของฝ่ายนั้นใบหน้าทะเล้น แม้ตัวของหล่อนจะร้อนผ่าวและหน้าแดงก่ำอย่างช่วยไม่ได้ก็ตาม วรัณย์เกาหัวแกรก 'อะไรกันเค้ก นี่พี่อุตส่าห์นั่งคิดทั้งวัน ท่องทั้งคืนเชียวนะ' ชลัยย์กรหัวเราะเสียงใส ชีวิตของหล่อนในตอนนี้มีความสุขเสียเหลือเกิน ...เมื่อมีเขาข้างกายมองไปทางไหนก็รู้สึกว่าโลกสวยงาม วรัณย์ก็คงเป็นเช่นหล่อนละมั้ง 'ว้า ไม่เอาแล้ว พูดจาโรแมนติกก็โดนว่า งั้นเรามาพูดเรื่องจริงกันดีกว่า...เค้กครับแต่งงานกับพี่นะ!' 'บ้า พี่รัณย์พูดอะไรก็ไม่รู้ เค้กยังเรียนไม่จบนะ' หล่อนบอกอุบอิบก้มหน้าต่ำ 'ไม่เอาแล้ว เค้กไม่อยากจะคุยด้วยแล้ว พี่รัณย์พูดแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้ ไปนอนดีกว่า' ว่าแล้วหล่อนก็เดินหนีไปโดยเร็ว หากไม่วายมีเสียงกลั้วหัวเราะของวรัณย์ตามหลังมา 'พี่พูดจริงนะ วันนี้เค้กเดินหนีได้ แต่วันหน้าพี่ไม่ยอมให้เค้กหนีไปแน่ๆ!' แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 51 00:03:53 จากคุณ : รสนิยม - [ 3 เม.ย. 51 00:03:07 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ยาวดีค่ะ เปิดมาก็มีปมเลย แม้จะเป็นปมที่คุ้นๆ แต่ก็บรรยายได้ ทิ้งจังหวะได้ดี จากคุณ : scottie - [ 3 เม.ย. 51 01:15:18 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ชอบคับ รอตอนต่อไปอยู่นะคับ ยาวๆแบบนี้ชอบมากคับ จากคุณ : Naphankrub - [ 4 เม.ย. 51 12:23:21 ]