ความคิดเห็นที่ 1 ... หลายปีผ่านไปกับการมีชีวิตอยู่อย่างเดี่ยวโดด และความหวังว่าจะได้ข่าวคราวจากลูกสาวคนเดียวของแกสักครั้ง เป็นเสมือน หนึ่งน้ำมันเครื่องที่หล่อเลี้ยงชีวิตของยายกลอยให้ดำเนินต่อไป ความปิติยินดีก็เดินทางมาถึงที่หน้าบ้านของแกในวันหนึ่ง ที่ลูกสาวของแกถลากลับมาสู่อ้อมกอด และถ้อยคำพร่ำพรรณาในความคิดถึงแม่บังเกิดเกล้าไม่หยุดปาก ก่อนจะบอกแกให้รู้จัก เด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง “ แม่ .. หนูฝากลูกด้วยนะ “ ราวกับผึ้งทั้งฝูงบินเข้าไปทำรังอยู่ในหัวของยายกลอย มันมีแต่เสียงอื้ออึงดังสับสนไปหมดทั้งมโนสำนึก ลูกสาวคนเดียวของแก ไปมีความสัมพันธ์กับชายหนุ่มที่พบเจอกันในโรงงานย่านนวนคร จนมีลูกชายคนหนึ่ง แต่แล้วเขาก็ไปติดพันหญิงคนอื่นอีกจนมี ปัญหาต้องแยกทาง ความปิติที่เพิ่งจะเดินทางมาหาแกเมื่อครู่ดูเหมือนจะกางปีกบินหนีไปเหมือนอีกาที่โฉบลงมากินถั่วกินงาของ ตากับยาย แต่สิ่งมีชีวิตที่ถูกเรียกว่าลูกมนุษย์กลับมีแรงดึงดูดบางประการที่ไม่น่าเชื่อ ชั่วเวลาไม่เกิน 5 นาทีหลังจากที่ได้สบตากัน ในครั้งแรก เด็กน้อยก็เดินเอาคางมาเกยตักยายและจ้องมองด้วยแววตาใสโตราวเม็ดลำไยก่อนจะเอ่ยประโยคแรกที่มัดใจ ยายกลอยไปตลอดชีวิต “ ยาย .. กินหนมอ่ะ “ เท่านั้นแหละ ยายกลอยก็ก้มตัวลงช้อนร่างหลานขึ้นมากอดแนบอก ก่อนจะพาเดินไปซื้อขนมที่ร้านขายของชำใกล้ ๆ บ้าน ... ในขณะที่ทุกสิ่งรอบกายดูจะเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา แต่เหล่าสินค้าบนผ้าพลาสติกผืนเก่าของยายกลอยกลับหยุดนิ่งอยู่กับที่ เหมือนกับหลานชายตัวน้อยที่ขดกายหลับไหลอยู่บนตัก ไอ้หนูมันคงเหนื่ออ่อนกับการเดินทางเมื่อช่วงเช้ามืดตอนที่ยายกลอย แกหอบหิ้วข้าวของที่เป็นสินค้าภูมิปัญญาท้องถิ่นเข้ามาวางขายบนสะพานลอยคนเดินข้ามถนนในเมืองหลวง ความคาดหวังที่ จะมีเงินไปซื้อนม ซื้อขนมให้หลานตัวน้อยเคลือบคลุมอย่างเบาบางอยู่บนสินค้าทุกชิ้นของแกเหมือนกับเสียงพูดที่แผ่วเบา ของลูกสาว “ แล้วหนูจะส่งเงินกลับมาให้แม่นะ .. “ มันดูเสมือนการฝากความหวังไว้กับคนโน้น คนนี้ที่จะไปช่วยตามถั่วตามงาของยายกับตาที่ถูกอีกาโฉบลงมาจิกกิน ยายกลอย กลับเลือกที่จะยืนหยัดด้วยตัวของตัวเองอย่างแข็งกร้าว แม้ความหวังถึงชีวิตที่ดีขึ้นจะดูเลือนราง แต่ตราบใดที่ยังมองเห็นมัน อยู่ยายกลอยก็จะเดินเข้าไปหามัน รอยยิ้มน้อย ๆจากเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ที่ขดกายอยู่บนตักยังสร้างความหวังให้ยายกลอยอยู่ เสมอ ในขณะที่ยายกลอยทอดสายตาไปตามรางรถไฟสายเหนือที่อยู่เบื้องล่าง เงาร่างสูงโปร่งในชุดยูนิฟอร์มสีกรมท่าก็ย่อกาย ลงตรงเบื้องหน้า “ ใยบวบนี่ขายยังไงล่ะยาย ? “ ยายกลอยดึงสายตากลับมา หญิงสาวคนนั้นกำลังหยิบใยบวบสีเหลืองนวลพลิกดูไปมาอย่างสนใจ รองเท้าหนังคัทชูสีดำเงาวับ ตัดกับผิวเนื้อเนียนละเอียด ผมยาวเหยียดตรงสลวยและเป็นมันเงาภายใต้เครื่องแบบที่ดูภูมิฐานบ่งบอกถึงฐานะทางสังคมที่ดู ห่างกันลิบลับกับผ้าถุงลายดอกและเสื้อย้อมครามของยายกลอย แต่ในแววตาดำขลับดวงนั้นกลับฉุดรั้งให้ยายกลอยคิดถึง ลูกสาวของแกขึ้นมาจับใจ “ อันละยี่สิบจ๊ะ .. ยายปลูกเองที่หลังบ้าน อาบน้ำอาบท่าแล้วขัดตัวด้วยใยบวบเนี่ย ผิวใสเลยนะจ๊ะลองเอาไปใช้ดูสิ “ หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะส่งใยบวบอันนั้นให้ยายกลอยใส่ถุง ระหว่างนั้นเธอเหลือบแลไปตามสินค้าของยายกลอย ก่อนจะเอ่ยถาม “ ผงเหลือง ๆ นี่อะไรจ๊ะยาย ? “ “ ขมิ้นชันป่นจ๊ะ ใส่แกงไก่ผัดหน่อไม้ก็อร่อย ไม่ก็ละลายน้ำกับดินสอพองนี่ ทาหน้าก่อนนอนรักษาสิวฝ้าหน้าใสเลยทีเดียวแหละ ดินสอพองนี่ของลพบุรีแท้เลยนะจ๊ะ ถุงละ 5 บาทเอง “ หญิงสาวพยักหน้า ก่อนจะส่งถุงขมิ้นชันป่นกับดินสอพองส่งให้ยายกลอย ก่อนจะเปิดกระเป๋าสะพายแล้วหยิบกระเป๋าธนบัตรออกมา เลือกหยิบธนบัตรใบละห้าร้อยบาทใหม่เอี่ยมออกมาส่งให้ “ ไม่มีแบงค์ย่อยเหรอหนู ตั้งแต่เช้ามายายเพิ่งขายได้นี่แหละ ยายไม่มีตังค์ทอนหรอกจ๊ะ “ หญิงสาวขมวดคิ้วเรียวงามเล็กน้อย สำหรับมนุษย์เงินเดือนอย่างเธอการจับจ่ายใช้สอยด้วยเงินกระดาษดูจะเป็นเรื่องที่ซิมพิฟลาย อย่างยิ่งกับชีวิตสังคมเมือง แบงค์ห้าร้อยใบหนึ่งดูจะมีค่าเท่ากับพิซซ่าสองถาด ที่ถึงแม้จะได้เศษเหรียญทอนมาสองเหรียญก็ไม่ได้ มีค่าอันใดหนักหนากับชีวิต แต่เมื่อเธอมองดูหญิงชราที่นั่งอยู่ติดขอบทางเดินบนสะพานลอยเบื้องหน้า และรอยยิ้มน้อย ๆ ในวงหน้า หลับไหลของเด็กผู้ชายคนนั้น ทำให้เธอยอมรับการร้องขอของยายกลอยด้วยการรับธนบัตรห้าร้อยบาทใบนั้นกลับคืนมา ก่อนจะยัด มันลงไปในกระเป๋าอย่างลวก ๆ ก่อนจะพลิกซ้ายพลิกขวาหาเศษแบงค์ย่อยใบละยี่สิบบาทสองใบที่นอนขดตัวยับย่นอยู่ใต้กระเป๋า ใบหรูของเธอส่งให้ ยายกลอยรับเงินมาเก็บ ก่อนที่จะพลิกหาเศษเหรียญสิบบาทเพื่อทอนให้กับเธอ แต่เมื่อยายกลอยเงยหน้าขึ้นพร้อมกับเหรียญห้าบาท หนึ่งเหรียญและเหรียญหนึ่งบาทอีกห้าเหรียญ หญิงสาวคนนั้นก็ออกเดินไปจากผืนผ้าพลาสติกสีฟ้าสลับขาวของแกไปไกลเสียแล้ว จากคุณ : จ่าสิบเอกโจ - [ 3 เม.ย. 51 09:58:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ... หญิงสาวก้าวลงจากรถเมล์ปรับอากาศในยามที่พระอาทิตย์กำลังจะจูบลาขอบฟ้า ร่องรอยบางประการของการถูกเฆี่ยนตีในฐานะมนุษย์ เงินเดือนยังถูกปกคลุมอย่างมิดชิดภายใต้เครื่องแบบสีกรมท่า มันเป็นการเดินทางกลับบ้านเพื่อเลียบาดแผลจากการต่อสู้เพื่อที่จะได้มี เรี่ยวแรงออกมาเผชิญหน้ากับมันอีกในวันรุ่งขึ้น แม้จะยอมรับในชะตากรรมที่ถูกขีดกำหนดมาให้ชีวิตของเธอเป็นเช่นนั้น แต่เธอก็อด หงุดหงิดใจกับเรื่องเล็กน้อยในวันนี้อย่างเสียมิได้ เงินในกระเป๋าธนบัตรของเธอหายไปไหนใบหนึ่ง แม้ว่ามันจะเป็นเงินเพียงห้าร้อยบาท ที่มีค่าเพียงพิซซ่าสองถาด แต่การล่องหนหายไปโดยไม่รู้ที่ไปที่มาก็มักจะสร้างความคิดย้ำซ้ำซ้อนอยู่ดี แต่เธอก็ตัดสินใจว่าจะลืมเลือน มันโดยเร็ว ไม่ว่ามันจะไปตกไปหล่นอยู่ตรงไหนก็ตามที อย่าว่าแต่แบงค์ห้าร้อยเลย แค่เหรียญสิบบาทตกจากกระเป๋าตรงหน้าแล้วคว้า ไม่ทัน ถ้ามีใครสักคนเก็บมันขึ้นมา เธอยังไม่อยากจะแยแสเข้าไปทวงถามคืน ขณะที่ก้าวสุดท้ายของการเดินลงจากบันไดสะพานลอยคนข้ามถนน มีใครสักคนสะกิดที่ด้านหลังของเธอ เมื่อเธอหันกลับมาเธอก็พบกับ รอยยิ้มของยายกลอยกับหลานชายตัวน้อย ๆ ที่หลับไหลในตักของผู้เป็นยายเมื่อเช้า “ หนู .. เมื่อเช้าหนูทำเงินตก “ วงหน้าของหญิงชราแม้จะแฝงแววเหนื่อยอ่อน แต่กลับมีรอยยิ้มอันอบอุ่นในขณะที่ยื่นส่งแบงค์ห้าร้อยบาทใหม่อี่ยมใบนั้นคืนให้เธอ หญิงสาวตื่นตะลึงกับภาพที่ปรากฏตรงหน้าก่อนที่จะหลุดคำพูดออกมาอย่างยากเย็น “ ยาย .. ขอบพระคุณมากค่ะ “ หญิงชรายังคงยิ้ม ก่อนจะหันกลับไปหยิบข้าวของพระรุงพะรังของแก ก่อนจะดึงมือหลานชายตัวน้อยที่ยังคงส่งสายตาโตใสเท่า เม็ดลำไยมาให้เธอ หญิงสาวเปิดกระเป๋าสะพายของเธอเหมือนจะค้นหาของบางอย่าง ก่อนจะดึงแบงค์ร้อยบาทหนึ่งใบส่งให้ยายกลอย “ ยาย .. รับไว้เถอะนะ เอาไว้ซื้อขนมให้หลานก็ได้ ถ้าคนอื่นเขาเก็บเงินได้ขนาดนี้เขาคงไม่เอามาคืนหนูหรอก คิดไว้ซะว่าเป็น น้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ นะ “ ยายกลอยยังคงยิ้มอย่างอบอุ่น แต่แข็งกร้าว .. “ เมื่อเช้านี้ .. หนูซื้อของอะไรยายไปบ้างล่ะ “ “ ก็มีใยบวบอันนึง ขมิ้นผงกับดินสอพองอย่างละห่อจ๊ะ “ หญิงสาวเปิดกระเป๋าสะพายออกดูก่อนจะตอบยายกลอย สองยายหลาน ยังคงยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่ยายกลอยจะยื่นเศษเงินเหรียญห้าบาทหนึ่งเหรียญและเหรียญหนึ่งบาทห้าเหรียญส่งให้หญิงสาว “ หนูยังไม่ได้รับเงินทองเลยจ๊ะ เอ้า .. นี่จ๊ะ แล้วถ้าขมิ้นกับดินสอพองใช้หมดแล้ว วันหน้าหนูมาซื้อกับยายใหม่นะ “ ราวกับถูกสายน้ำเย็นยะเยือกราดรดไปทั่วร่าง หญิงสาวตะลึงงันอย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อยายกลอยยัดเศษเหรียญลงใส่มือของเธอ ก่อนจะหันกายจากไปพร้อมกับจูงมือหลานชายตัวน้อยให้ออกเดินไปด้วย เศษเหรียญไม่กี่อันในอุ้งมือกลับกดทับและละลาย ความใหญ่ยิ่งของมนุษย์เงินเดือนอย่างเธอลงไปเสียสิ้น แล้วโอบกอดเธออย่างนิ่มนวลด้วยน้ำใจขนาดมหึมามหาศาลของหญิงชรา ที่ใส่เสื้อผ้าฝ้ายย้อมครามและผ้าถุงผืนเก่า แบงค์ร้อยที่เธอประสงค์จะให้เป็นสินน้ำใจกลับไม่เหลือค่าสักน้อยนิด เมื่อเทียบกับเศษ เหรียญที่เธอกำลังกำอยู่ในขณะนี้ บางครั้ง การมองค่าและความหมายของการเป็นคนคนหนึ่ง อาจจะไม่ได้อยู่ที่วิธีการใช้เงิน หากแต่อยู่ที่วิธีการได้เงินมาต่างหาก ... ไกลออกไป เด็กน้อยตาใสเป็นเม็ดลำไยคนนั้น กับหญิงชรากำลังเดินทางกลับบ้าน และแว่วเสียงนิทานโบราณที่ผู้เป็นยาย กำลังเล่าขานให้หลานฟังอย่างเป็นสุข “ ยายกับตา ปลูกถั่วปลูกงา ให้หลานเฝ้า หลานไม่เฝ้า อีกามากินถั่ว กินงา ของตากับยาย ยายมา ยายด่า ตามา ตาตี หลานร้องไห้ ไปหานายพราน ให้ไปยิงอีกา ที่มากินถั่วกินงา ของตากับยาย ... “ ... จากคุณ : จ่าสิบเอกโจ - [ 3 เม.ย. 51 09:59:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ...... ... ฝากรูปไว้ทำแบ๊คกราวด์ของบล๊อคแก็งค์ผมด้วยก็แล้วกัน ... ^___^ จากคุณ : จ่าสิบเอกโจ - [ 3 เม.ย. 51 12:53:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่าสงสารหลาน ได้ฟังเรื่องครึ่งเดียว ยายลืมที่เหลือ ช่วงต้นไถลไปไกลหน่อย แล้วคำบางคำคงเพราะพูดจนชิน ไม่เหมาะกับโทนการเขียน (เช่น ซิมพลิไฟ) หญิงสาวซื้อของก่อนไปทำงานหรือคะ แปลกนะ แล้วทำไมขึ้นสะพานลอยทั้งเช้าและเย็น แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 51 12:59:33 จากคุณ : scottie - [ 3 เม.ย. 51 12:58:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นายพรานตอบว่า ไม่ใช่ธุระอะไรของข้า............. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 3 เม.ย. 51 15:36:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โถ ยายน่าจะรับไว้ ตั้งร้อยบาทแน่ะครับ (คุณก๊อตตี้ช่างสังเกตมากๆ เลย ขึ้นสะพานลอยทั้งเช้าทั้งเย็น) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 3 เม.ย. 51 16:27:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นด้วยกับคุณสก๊อตตี้ว่าช่วงต้นไถลไปไกลพอควร เลยเหมือนเรื่องราวสองเรื่องที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกัน จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 3 เม.ย. 51 21:14:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 3 เม.ย. 51 23:58:53 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สะพานลอย ข้ามถนนที่หน้าตลาดใหม่ดอนเมือง เป็นสะพานลอยคนข้าม ที่พาดคร่อมถนนวิภาวดี-รังสิต และทางรถไฟ สายเหนือนะครับ แถมคร่อมถนนโลคอลโรดด้วย คนย่านตลาดใหม่-ดอนเมือง เช้าไปทำงานก็ต้องข้ามสะพานลอย เย็นกลับบ้านก็ต้องข้ามสะพานลอยนะครับ ผมเข้าใจในความเห็น ที่ว่าเมื่อเช้าข้ามสะพานลอย เย็นกลับมาทำไมต้องข้ามสะพานลอยอีก ว่าง ๆ ลองแวะมาดูก็ได้ครับ ว่าเรื่องสั้นของผมสมจริงขนาดไหน ^___^ จากคุณ : จ่าสิบเอกโจ - [ 4 เม.ย. 51 10:03:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ในเรื่องไม่มีระบุตรงไหนว่าเป็นสะพานลอยอันนั้นนะคะ แค่บอกว่ามีทางรถไฟอยู่ข้างล่าง (ขนาดระบุสายเหนือนั่นเชียว จริงๆ ไม่น่าจะเป็นเขตกรุงเทพนะ ถ้าระบุขนาดนั้น) สะพานลอยทั่วๆ ไป มันข้ามครั้งเดียวค่ะ จากคุณ : scottie - [ 4 เม.ย. 51 12:03:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ผืนผ้าพลาสติกถูกวางชิดริมขอบด้านหนึ่งของสะพานลอยคนเดินข้ามทางรถไฟ หน้าตลาดใหม่ดอนเมือง ..... คุณ scottie ครับ ... ถ้าจะอ่าน เพื่อจับผิด กรุณาอ่านให้ละเอียด แต่นั่นมันก็ผิดประเด็นหลัก ที่ผมต้องการนำเสนอ เพราะผมอยากให้คนอ่าน ซึมซับเนื้อหา และสิ่งที่ผมต้องการจะสื่อ ถ้าคุณเก็ตตรงนั้นแล้ว .. ผมว่าคุณจะเข้าใจอะไรต่อมิอะไรในชีวิตมากขึ้นอีกนิดนะครับ ... อย่าเสพอักษร แบบฉาบฉวยครับ ... จากคุณ : จ่าสิบเอกโจ - [ 9 เม.ย. 51 09:46:44 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โอ ผิดไปแล้วจริงๆ ขอโทษค่ะ พอดีในหน้า browser ดอนเมืองคำมันตกไปเป็นติ่ง 1 คำ ตอนกลับมาหาดูว่าระบุว่าสะพานลอยไหน ก็ย้อนอ่านแถวสะพานค่ะ ไม่ได้ข้ามไปบรรทัดแรก พลาดไป ก็ขอโทษ ยอมรับผิดค่ะ ยิ่งความเห็น 2 มาบอกว่าไม่ได้ระบุ ยิ่งน่าตีตัวเอง ดิฉันไม่ได้อ่านแบบจับผิด ลองดูคอมเมนต์แรก เขียนอะไรไว้ไม่น้อยนะคะ แล้วถ้าจะเถียงว่าคนไม่เคยไปเห็นสะพานนั้น จะสะดุดแบบดิฉันก็คงได้ไม่ใช่หรือ เสพแบบฉาบฉวยหรือ จึงบอกได้ว่าคำว่าซิมพลิไฟของคุณ ทำให้โทนการเขียนต้องสะดุดไปอย่างน่าเสียดาย ไม่ใช่เพราะเสียดายที่เนื้อหาที่ควรจะนำเสนอต้องไกลออกไป เพราะช่วงต้นที่ไถลไปหน่อยนั่น จึงได้ให้ความเห็นไว้หรือ อืม เอาเป็นว่าดิฉันขอเข้าใจชีวิตได้ไม่มากขึ้นก็ได้ค่ะ อย่างน้อยเราสองคนก็ไม่เข้าใจความเห็นกันแล้ว ความเห็นสุดท้ายของคุณเขียนให้ดิฉันรู้สึกว่า ช่างกระไรเลยที่บังอาจมาอ่านเรื่องของคุณเข้า (ขออภัยที่ไม่ใช้คำว่าเสพ) ขออภัยค่ะ จะพยายามจำชื่อล็อคอินไว้แล้วกันนะคะ จากคุณ : scottie - [ 9 เม.ย. 51 17:55:12 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เอาเถอะ .. เรื่องมันแล้วไปแล้ว ... การที่คุณ scottie ยังคงแวะเวียนกลับมา แสดงว่าคุณยังแคร์ กับความคิดเห็นที่คุณได้ให้ไว้ ... ถ้าคุณแคร์ ผมก็แคร์คุณเหมือนกันครับ ขอโทษด้วย ที่ใช้ถ้อยคำที่อ่านแล้วรู้สึกรุนแรงไปหน่อย แต่ขอโปรดเข้าใจไว้ว่า ผมให้ความสำคัญกับทุกคนที่เข้ามาอ่าน งานเขียนของผม ประดุจผู้มีพระคุณ .. ... ขอโทษ อีกครั้งครับ ... จากคุณ : จ่าสิบเอกโจ - [ 10 เม.ย. 51 11:49:57 ]