.....................๑.............................
หญิงสาวค่อยๆก้าวเดินอย่างช้าๆไปตามทางเดินของโรงพยาบาลด้วยการประคองของ
พยาบาล ผ้าที่ปิดตาทั้งสองข้างของเธอไว้ทำให้โลกของเธอมืดสนิทแต่สำหรับเธอแล้ว
ความมืดนั้นยังน้อยกว่าโลกที่หัวใจเธอจมได้จมดิ่งลงไป
นับตั้งแต่เธอประสบอุบัติเหตุและถูกส่งตัวเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลแห่งนี้ "เขา" คน
ที่เคยบอกเธอว่าจะเป็นครึ่งหนึ่งของชิวิตเธอ กลับไม่เคยย่างกรายมาพบเธอสักครั้ง หรือ
เธอจะตายไปจากหัวใจของเขา เหมือนกับที่เธอพยายามให้เขาตายไปจากหัวใจของเธอ
เธอยังจดจำภาพอุบัติเหตุในวันนั้นได้อย่างแม่นยำรวมทั้งเหตุการณ์ก่อนหน้า
แจกันที่ถูกขว้างออกไปนั้นกระทบกระจกบานเล็กจนแตกกระจาย สายตาที่เขามองมายัง
คงโอ่นโยนแม้จะแฝงความปวดร้าว
"ขวัญ ใจเย็นลงสักนิดเถอะ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้
"อย่าเข้ามานะ" เพียงขวัญตวาด
"พอเถอะ คุณตายไปจากหัวใจขวัญนานแล้ว ไม่เข้าใจหรือไง" เธอพูดปนสะอื้น
"ขวัญให้โอกาสผมบ้างสักครั้งไม่ได้หรือ"
"พัทธ์ทำร้ายขวัญ" หญิงสาวยังคงสะอื้น
ชายหนุ่มได้แต่ถอนใจ เขายอมรับว่าเคยผิดต่อเธอ หลงทางไปกับความรักแม้เคยสัญญา
ว่าจะเป็นครึ่งหนึ่งของชีวิตกันและกัน แต่ไม่ว่าเขาจะชดใช้มันอย่างไร เธอกลับไม่เคยที่จะ
ยอมให้อภัย
"ขวัญ ผมรักคุณ"
"ใช่ รักเหมือนกับที่คุณรักคนอื่นๆ" เธอบอก
"อย่ามาหาฉันอีก" หญิงสาวถอดแหวนวงเล็กออกจากนิ้วและขว้างมันลงพื้น
"ผมไม่มีวันทิ้งคุณ" ชายหนุ่มบอกพร้อมกับมองแหวนวงเล็กที่วางอยู่ที่พื้น
"พัทธ์ทิ้งขวัญไม่ได้หรอก เพราะพัทธ์ไม่เคยอยู่ในใจขวัญนานแล้ว"
"ได้ยินไหม ไปจากชีวิตขวัญเสียที ไปเสียที" หญิงสาวร่ำร้อง ในขณะที่ชายหนุ่มได้
แต่ถอนใจ ก่อนจะเดินจากไป
เพียงขวัญไม่ดื่มเหล้า เธอไม่เคยคิดว่าเหล้าจะสามารถแก้ัปัญหาใดๆได้ แต่สำหรับวันนั้น
ความอ่อนแอทำให้หญิงสาวขับรถกลับจากผับแห่งนั้นด้วยสติที่เหลือน้อยเต็มทน
เธอตอบตัวเองไม่ได้ว่าความปวดร้าวในหัวใจเธอนั้นมาจากความเกลียดที่เธอมีให้กับเขา
หรือมาจากความปวดร้าวของเขาเมื่อเธอทำร้ายเขาด้วยความเย็นชาและคำพูดที่เชือดเฉือน
ใจ โดยที่เขาไม่เคยตอบโต้เธอเลยสักครั้ง บางครั้งเธอเห็นพัทธ์ต้องกลั้นอาการสะอื้นเมื่ออยู่
ต่อหน้าเธอมันเป็นความสะใจที่ปวดร้าว....
แสงไฟที่สาดส่องมาจากรถคันหน้าทำให้เธอตื่นจากความคิดสับสนและหักพวงมาลัยหลบ
รถที่พุ่งเข้ามา เธอมองเห็นเสาไฟฟ้าต้นหนึ่งที่เคลื่อนเข้าหาเธอช้าๆมันชัดเจนเสียจนเธอคาด
เดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น บางที นี่อาจเป็นทางออกที่ดีที่สุดของเธอ การกระแทกอย่างรุนแรง
ทำให้เธอหมดสติไป
เพียงขวัญรู้สึกได้อย่างเลือนรางเมื่อถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาล เธอไม่รู้ว่าทีมแพทย์ได้เยื้อชีวิต
ของเธอกลับมาได้อย่างไร แต่โลกของเธอมืดสนิทนับจากวันนั้น เศษกระจกที่แตกฝังเข้าไปใน
ดวงตาของเธอ ในความฝันหญิงสาวรู้สึกได้ว่าเธอจมดิ่งเข้าสู่โลกอันมืดมิดและน่ากลัว เธอได้
แต่ร่ำร้องให้ใครสักคนปลดปล่อยเธอออกไปและในทุกครั้งมือที่อบอุ่นข้างหนึ่งจะยื่นมาให้เธอ
ไขว่คว้าและพาเธอออกจากโลกแห่งความฝันอันมืดมิดสู่โลกที่อบอุ่นเสมอ
แพทย์ที่ทำการรักษาบอกเพียงแต่ต้องใช้เวลา เธออาจกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง และวันนี้ เป็น
วันที่แพทย์เจ้าของไข้นัดที่จะเปิดดวงตาของเธอทั้งคู่
ผ้าที่ถูกพันอยู่รอบดวงตาค่อยๆคลายออกอย่างช้าๆ เพียงขวัญรู้สึกร้อนที่ขอบตาเมื่อรู้ใจตัวเอง
ว่าคนที่เธออยากพบเป็นคนแรกนั้นคือพัทธ์...คนที่ทำร้ายเธอและที่เธอทำร้ายเขา..
"หลับตาไว้ก่อนนะครับ" เสียงแพทย์เข้าของไข้ที่เธอได้ยินจนคุ้นเคยบอก
"คุณจะยังไม่ชินกับแสง เดี๋ยวสวมแว่นกันแดดไว้ก่อน"
เพียงขวัญรู้สึกว่ามีใครบางคนสวมแว่นให้กับเธอ
"พอดีเลย ใส่แล้วสวยซะด้วย คุณหมอไปหามาจากไหนคะ" เสียงมารดาเธอเอ่ยชม ทำให้เพียง
ขวัญถึงกับอมยิ้ม
"ก็คนไข้พิเศษนี่ครับ เก่งเสียด้วยให้ทำอะไรก็ยอมแต่โดยดี เลยต้องให้รางวัลหน่อย" เสียงทุ้มๆ
นั้นบอก
"ทีนี้ค่อยๆลืมตาขึ้นนะครับ ถ้าแสบตาก็ให้หลับตาลงใหม่"
หญิงสาวยิ้มรับคำบอกนั้น
แสงที่ผ่านดวงตาเข้ามาทำให้เธอต้องทำตาหยีอยู่พักใหญ่ ทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆจัดเจนขึ้นใน
สายตาเธอ เพียงขวัญมองไปรอบห้องอย่างช้าๆ บิดาและมารดาของเธอยืนจับมือกันเหมือน
ต้องการให้กำลังใจกันและกัน..ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงครั้งหนึ่งเธอเองก็เคย
มีมือที่คอยให้กำลังใจกันและกัน
"เป็นไงบ้าง" ใบหน้าขาวสะอาดแทรกมาตรงหน้าพร้อมกับเสียงทุ้มๆ
"มองเห็นค่ะ แต่ยังแสบตาอยู่" เธอตอบ
หมอหนุ่มพยักหน้า
"ถ้าอย่างนั้น ผมจะไม่บังคับให้คุณต้องปิดตาอีก แต่จะขอให้คุณสวมแว่นกันแดดไว้ก่อน
และใช้สายตาให้น้อยที่สุดในช่วงสองสามวันนี้"
เพียงขวัญยิ้มให้เพื่อบอกว่าเข้าใจ
"ถ้ามีอะไรก็บอกพยาบาลเรียกผมได้นะ" เขาบอกก่อนจะขอตัวออกไป
มารดาของเพียงขวัญโอบกอดเธอไว้หลวมๆ ความอบอุ่นทำให้เธอต้องซบหน้าลงกับบ่านั้น
"หนูขอโทษค่ะแม่" เธอบอกเบาๆในขณะที่ผู้เป็นมารดาลูบศีรษะเธอเบาๆ
"เขา... ไม่มาเลยเหรอคะ"
"พัทธ์มาเยี่ยมหนูในวันแรกๆหนูอาจจำไม่ได้" มารดาเธอตอบเบาๆ
"เขาฝากนี่ไว้ให้" บิดาเธอยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้กับเธอ
เพียงขวัญค่อยๆเปิดมันออกและดึงเอกสารข้างในออกมาช้าๆ เอกสารในซองทำให้หญิง
สาวรู้สึกใจหาย สิ่งที่เธอเรียกร้องจากเขามาตลอดหนึ่งปีที่ต่างทำร้ายกันและกัน
"ใบหย่า" เธอพูดกับตัวเองเบาๆ
"สัญญาสิขวัญ สัญญากับพ่อและแม่ ว่าหนูจะมีชีวิตใหม่"
แทนคำตอบ หญิงสาวได้แต่สะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของมารดา...
จากคุณ :
กลิ่นกาแฟครับ 
- [
3 เม.ย. 51 18:11:34
]
ครึ่งหนึ่งของชีวิต
