แสงแดดอ่อนยามเช้าที่ลอดผ่านม่านสีครีมเนื้อบางเบาที่กลั้นอยู่หลังประตูกระจกบานใหญ่ส่องให้เห็นร่างบางภายใต้ผ้าห่มนวมเนื้อหนาสีน้ำเงินเข้ม ดวงตาคู่เรียวภายใต้แพขนตาหนายังคงหลับพริ้ม ริมฝีปากบางสีชมพูสดยิ้มพราย บอกถึงความสุขของผู้เป็นเจ้าของได้เป็นอย่างดี
ประตูไม้บานใหญ่ค่อยๆ ถูกเปิดอย่างเบามือพร้อมกับร่างของใครคนหนึ่งแทรกเข้ามาและหยุดยืนอยู่ที่ข้างเตียงใหญ่ และจากการยุบตัวของเตียงหนาทำให้เจ้าของร่างบางส่งเสียงประท้วงบางอย่างในลำคอ
มือเรียวที่บัดนี้เริ่มมีรอยเหี่ยวย่นไปตามวัยเกือบจะครึ่งศตวรรษฟาดลงมาที่ต้นแขนเรียวแม้จะตีด้วยความเอ็นดูหากไม่เบานัก
“ตื่นได้แล้วจ๊ะแม่คนขี้เซา“
คนถูกปลุกปรือตาขึ้นมามองเพียงเล็กน้อย เผยให้เห็นดวงตากลมโตสีดำสนิท สีเดียวกับแพผมหนานุ่มที่ยาวเคียงบ่า
“แพรวยังง่วงอยู่เลยค่ะแม่ ขอแพรวนอนอีกหน่อยนะคะ”
คุณพรนภาส่ายหน้าด้วยความเอ็นดูแกมหมั่นไส้ มือเรียวเอื้อมมาบีบจมูกโด่งได้รูปเบาๆ “ตามใจถ้าอยากจะไปทำงานสายตั้งแต่วันแรกก็ตามใจ“
“ทำงาน“ ดวงตากลมโตถึงกับเบิกกว้างพร้อมกระโดดผึ่งเดียวถึงหน้าประตูห้องน้ำ ก่อนจะวิ่งปู๊ดเข้าห้องน้ำไปด้วยความเร็วเท่าที่ตัวเองจะมี
“แม่บอกพ่อรอแพรวแป๊บหนึ่งนะคะ แพรวขอเวลาแต่งตัวไม่เกินครึ่งชั่วโมงหรอกค่ะ” ทันทีที่ปิดประตูลง เสียงใสก็รีบตะโกนออกมาด้วยความร้อนรน จะไม่ให้ร้อนได้ยังไงล่ะก็กว่าจะขอพ่อกับแม่ไปทำงานได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

แพรวาสาวน้อยร่างเล็กบาง ทายาทเพียงคนเดียวของหุ้นส่วนใหญ่เจ้าของบริษัทคอมพิวเตอร์ขนานใหญ่ หญิงสาวเพิ่งจะจบจากมหาวิทยาลัยมาหมาดๆ และด้วยความมุ่งมั่นที่จะทำงานเพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์มากกว่าที่จะอยากเรียนต่ออย่างที่พ่อกับแม่แพลนไว้ให้ จึงมีการถกเถียงกันอยู่นานระหว่างตัวเธอเองกับบุพการีทั้งสอง แต่สุดท้ายมีหรือที่ท่านทั้งสองจะชนะความดื้อรั้นและการยกแม่น้ำทั้ง 745 สายมาอ้างของลูกสาวไปได้ จึงได้แต่จำใจยอมให้แม่ตัวดีได้ทำงานเพื่อหาประสบการณ์อย่างที่เจ้าตัวอ้าง
“น่า...นะคะพ่อขอแพรวทำงานหาประสบการณ์ซักพักก่อน แล้วแพรวสัญญาว่าจะไปเรียนต่ออย่างที่พ่อกับแม่ต้องการ”
“แต่พ่อว่าแพรวไปต่อโทให้มันจบก่อนไม่ดีกว่าเหรอลูกมันจะได้ต่อเนื่องกันไปเลย“ คนเป็นพ่อยังไม่วายค้าน
“แต่แพรวว่าหาประสบการณ์กับพ่อก็ได้ แพรวจะได้เก่งเหมือนพ่อไงค่ะ“ มือเรียวเกาะแขนล่ำของคนเป็นพ่ออย่างประจบ
“ก็ได้ แต่พ่อให้เวลาแค่ปีเดียวนะหลังจากนั้นแพรวต้องไปเรียนต่อ“
“ขอบคุณค่ะพ่อ“ ร่างบางกระโดดหอมพ่อตัวเองเสียฟอดใหญ่
“แล้วอีกอย่างนะ เลิกเอาแต่ใจตัวเองแล้วก็ เลิกงอแงทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่สมกับที่ทำงานแล้วด้วย“ มือหนาขยี้แพผมนุ่มด้วยความเอ็นดู
“ครับผม“ ร่างบางทำท่าตะเบะรับคำสั่งอย่างแข็งขัน
คนเป็นพ่อได้แต่ทอดถอนใจ ‘เฮ้อ สุดท้ายก็แพ้ลูกอ้อนของยัยตัวดีทุกทีสิน่า‘

เพียงยี่สิบนาทีต่อมาร่างเล็กบางก็วิ่งจี๋ลงบันได มาหยุดยืนหอบอยู่ที่โต๊ะอาหารกลางห้องกว้าง มือเล็กเรียวคว้าแก้วนมอุ่น ๆ ที่วางอยู่ในตำแหน่งทางซ้ายมือของโต๊ะอันเป็นที่ประจำของตัวเองขึ้นมาดื่มด้วยความรวดเร็ว
“นั่งลงทานดีๆ เลยยัยแพรว“ คุณพรนภาเอ็ดเสียงไม่เบานัก
“โธ่! แม่ขาก็แพรวรีบ“ เสียงใสโอดครวญพลางปลายตาไปหาร่างหนาที่นั่งเด่นอยู่ที่หัวโต๊ะอย่างขอความช่วยเหลือ แต่ดูท่าว่าจะไม่เป็นผลแฮะ
“นั่งกินดีๆ ก็ได้ลูกพ่อยังพอมีเวลา นี่แม่เค้าอุตส่าห์ทำข้าวต้มกุ้งของโปรดแพรวเลยนะ“ ตาคู่คมที่ถอดแบบพิมพ์เดียวกับบุตรสาวมองไปยังถ้วยข้าวต้มหอมฉุยตรงหน้าลูกสาว ส่งผลให้ตากลมโตมองตาอย่างตัดใจ ก็จะไม่ให้ตัดใจได้ยังไงล่ะข้าวต้มกุ้งของโปรดฝีมือแม่น่ะยากที่จะปฏิเสธได้
“ไม่ล่ะค่ะ แพรวว่าเราไปกันเลยดีกว่า“ หลังจากตัดใจจากเจ้าข้าวต้มถ้วยโปรดได้แล้วหญิงสาวจึงหันไปชวนพ่อ
“กินนมไปแก้วเดียวมันจะไปอยู่ท้องได้ยังไง“ คนเป็นแม่ยังไม่วายบ่น
“เดี๋ยวแพรวไปหาทานที่บริษัทก็ได้ค่ะ คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะเดี๋ยวแพรวจะให้เลขาคุณพ่อขนของกินมาให้หมดเพียบเลย“ ร่างบางเดินอ้อมมากอดเอวคนบ่นอย่างเอาใจ
“ส่วนเจ้าถ้วยนี้แม่เก็บไว้ให้แพรวนะคะเดี๋ยวแพรวกลับมาทานตอนเย็น“ คุณพรนภายิ้มออกมาทันทีที่จมูกโด่งได้รูปฝังลงมายังแก้มของตัวเองเบา ๆ
“แพรวไปนะคะ“ แพรวาไหว้ลาแม่ก่อนจะหันไปคล้องแขนพ่อที่เอาแต่หัวเราะฮึๆ ขันที่ไม่ใช่ว่าจะมีแต่ตนเพียงคนเดียวเสียเมื่อไรที่แพ้ลูกอ้อนของยัยตัวดีนี่ จนคนเป็นภรรยาต้องส่งค้อนมาให้เสียวงใหญ่เพราะรู้ความหมายของเสียงหัวเราะนั้นดี
“เอ้า! ไป“คุณไพศาลรีบตัดบทก่อนที่ตัวเค้าจะได้ค้อนจากภรรยาอีกวง