เมื่อความคิดถึงปรากฏ
แสงแดดที่หลบเร้นอยู่หลังก้อนเมฆ
ก็ค่อยๆโผล่พ้นออกจากขอบฟ้า อย่างเหนียมอาย
น้ำค้างแห่งความเงียบเหงาที่ถูกราตรีอันมืดดำปกคลุม ในคืนที่ผ่านมา
ก็ค่อยสะท้อนตัวเอง ต่อยอดหญ้า ที่โน้มใบต่อผืนดิน
ราวกับได้เห็นเธอในทุกๆแห่ง ที่มีใครสักคน เดินอยู่ท่ามกลางผู้คน เพียงลำพัง
คนเราอาจมีช่วงเวลาที่สวยงามได้ ไม่นานนัก
แต่ทุกครั้งที่มันเกิดขึ้น ก็ทำให้ฉันตระหนักถึง ความอ่อนโยนของหัวใจเธอ
อะไรนะ ทำให้คนๆหนึ่งรู้สึกต่อคนๆหนึ่งได้ถึงขนาดนั้น
โลกนี้ยังมีพื้นที่ให้ความเร้นลับซุกซ่อนอยู่ไม่พออีกหรือ .. ?
สายน้ำไหลผ่านตลิ่ง ต่างแบ่งเรือนร่างส่วนหนึ่ง
สู่แอ่งน้ำที่ใครบางคนขุดไว้ข้างลำคลอง
เพื่อเป็นที่พักพิงของฝูงปลาที่เหว่ว้า ได้พบกับเพื่อนร่วมสายธารเดียวกัน
เวลากับสายน้ำ ต่างก็ไหลผ่านไป มิอาจย้อนคืน
ในระหว่างนั้น
ตะกอนแห่งความคลางแคลงใจ ในห้วงรัก
ก็ค่อยๆน้อมตัวเองลงสู่ก้นบึ้ง ทิ้งความใสสะอาดแก่ฝูงปลา
เมื่อความสดใส กระจ่างต่อมหรรณพอันน้อยนิด
เราก็มองเห็นกันและกันแล้วสินะ ..
จากคุณ :
jazz..a.a.minor 
- [
4 เม.ย. 51 17:31:04
]
ความคิดถึง ที่สดใส
