ถ้าหากความรัก เป็นดั่งจิตรกร ผู้งมงายในเส้นศิลป์
มันก็คงทำอะไรบางอย่าง ที่ฉันไม่สามารถหยั่งถึง
นั่นก็คือ ภาพที่ปรากฏระหว่างก่อนที่ฉันจะนอน และตอนตื่นเช้า

มันเป็นภาพร่าง ระหว่างคนสองคน


หนึ่งในนั้น  .. มีฉัน  ..


ความพยายามที่จะมองเห็นใครอีกคน ในภาพร่างนั้น
ทำให้ฉันต้องเขียนความรู้สึก ด้วยดินสอ ของความอยากรู้อยากเห็น


ฉันเขียน  แล้วก็ลบ

เขียน  ..  แล้วก็ลบ ..


เขียน ..


แล้วก็


ลบ  ..


จวบกระทั่ง ความบริสุทธิ์ของกระดาษ
ถูกย่ำยี ด้วยความรู้สึกของฉัน
จนไม่สามารถ ลบความแปดเปื้อน ให้กลับมาได้ดังเดิม

มันจึงถูกทอดทิ้ง ให้อยู่ในตะกร้าแห่งความไม่เข้าใจ

ฉันตามหา คนในความฝัน
เสาะหาใครคนนั้น ในความจริง

กลับพบแต่ภาพร่าง อันลางเลือน  ..  ไร้ร่องรอย   ..

มีเพียงก่อนเข้านอน และตอนตื่นเช้าเท่านั้น

ที่สัมผัสปรากฏ


ยามหลับใหล ไร้ความฝัน
แม้ความตื่นนั้น ก็ไร้ความเป็นจริง


ชีวิตของฉัน
มีความหมายเพียง ก่อนเปลือกตาจะปิดลง ยามค่ำคืน
และลืมตาตื่น เมื่อรุ่งอรุณ


เวลาผ่านไปอีกแล้วสินะ

บนโต๊ะมีแต่เศษกระดาษเรี่ยราด
ใต้โต๊ะยังมีอีกมากมายที่ถูกขยำทิ้ง
ถ้อยคำสารพัน ที่พรั่งพรูออกมาจากภาพในใจของฉัน
กระจัดกระจายอยู่ในแต่ละบรรทัด ที่ถูกขยำทิ้ง ในตะกร้าแห่งความละเลย   ..

นามธรรมที่อุปถัมภ์หัวใจของฉัน
ล่องลอยราวฝุ่นละออง ที่ปลิดปลิวไปกับแรงลม


ฉันเพียงแต่ อยากหลับ

และตื่นขึ้นมา แค่นั้น



แค่นั้นจริงๆ ..