ฉันชื่อรุ้ง เคยมีความรักครั้งแรกตอนฉันเรียนม.ต้น แฟนคนแรก เป็นคนที่ฉันรู้สึกว่า

ฉันจะคบกับเขาได้ และเราก็สนิทกัน จนกลายมาเป็นความผูกพัน และตกลงคบกันใน

ที่สุด

“รุ้ง หนึ่งชอบรุ้งมาก แต่หนึ่งรู้ว่าเรายังเด็ก เราคบกันแบบเพื่อน แล้วพอเราโตขึ้น เรา

ค่อยเป็นแฟนกันนะ”






ฉันไม่รู้หรอกว่าความรักคืออะไร แต่อย่างน้อย ๆ ก็ยังมีอีกคนที่อยู่ใกล้ ๆ เรา มันทำให้มี

ความสุข และแม้ว่าเราจะเป็นเด็ก แต่การมีเพื่อนที่ดีที่สุดมันทำให้เรามีกำลังใจจะก้าวเดิน

ต่อไปได้ ต่อไปถ้าเราโตขึ้นนเราคงจะได้เป็นแฟนกันจริงๆ


.

.

.





ผ่านไป 3 ปี


เราทั้ง 2 คนเรียนจบม.ต้น หนึ่งต้องไปเรียนอีกโรงเรียนหนึ่ง ซึ่งอยู่ในตัวอำเภอ ส่วนฉัน

ต้องเรียนต่อที่เดิม เพราะพ่อกับแม่ไม่อยากให้ฉันไปไกล ไม่นาน ฉันก็เกือบจะหลงลืม

หนึ่ง เพราะด้วยความที่ฉันเรียนหนักและแทบจะไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องที่ผ่านมามากนัก

เวลาผ่านไป หนึ่ง ค่อยๆจงไปจากความทรงจำ แต่หนึ่งก็ยังคงอยู่ตรงนี้




3ปีหลังจากนั้น

ฉันเอนท์ติดในมหาวิทยาลัยใกล้บ้าน


ฉันพยายามศึกษาเล่าเรียน จนเรียนจบในคณะที่พ่อแม่ เห็นว่ามีหน้ามีตา ฉันเรียนจบ

นิติศาสตร์




เพื่อนมาชวนไปทำงานในเมืองหลวง ในตอนนั้น ฉันก็อยากหาประสบการณ์ให้ตัวเอง

จึงตกลงตามเพื่อคนนั้นมาทำงานในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งซึ่งรายได้ค่อนข้างดี และพ่อ

แม่เห็นว่าฉันโตพอที่จะดูแลตัวองได้

ก่อนมาพ่อและแม่กำชับว่า ถ้าฉันเบื่อเมืองหลวงเมื่อไหร่ให้กลับมาบ้านเรานะ

“จ้ะ ให้ฉันหาประสบการณ์ และเมื่อฉันได้เรียนรู้แล้วฉันจะกลับมาดูแลพ่อแม่ เหมือน

อย่างที่พ่อแม่ดูแลฉันดีมาตลอด”

พ่อในวันนี้ ค่อนข้างจะเข้าใจในชีวิตฉันมากขึ้น

“ลูกโทรมาหาพ่อบ่อยๆนะ พ่ออยากรู้ข่าวคราวของลูก มีปัญหาอะไรก็โทรมาอย่าเก็บไว้

ใช้เงินไม่พอก็โทรมา”

แม่ที่มักจะดูและฉันเป็นพิเศษเสมอๆ แต่วันนี้ แม่ภูมิใจที่ฉันโตขึ้นและเรียนจบ

“กลับมาบ้านเรานะลูก โดนใครทำให้เสียใจก็กลับมา แม่ยังอยู่ที่นี่อยู่ตรงนี้ บ้านเรายังมีที่

ๆ อบอุ่นเสมอ”

ฉันยิ้มอย่างโล่งอกที่พ่อกับแม่ไม่เป็นห่วงฉันมาก



***********************************************************************




2 ปีที่ฉันทำงาน ที่บริษัทแห่งนี้

ฉันเจอกับเพื่อนเก่า โดยไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้

“รุ้ง รุ้งทำงานที่นี่เหรอ เรามาทำสัญญาส่งสินค้ากับบริษัทเรา ดีใจจังที่ได้เจอรุ้ง เราไม่ได้

เจอกันหลายปีแล้วนะ รุ้งดูดีมากเลย มีราศีขึ้นตั้งเยอะ เมื่อก่อนรุ่งยังเป็นเด็กเรียนใส่แว่น

หนาเตอะอยู่เลย เรายังจำได้”

ฉันได้แต่ยิ้ม ปนเขินเล็กๆ ก็เพราะว่าแอนพูดตรง และจริงทุกอย่าง ฉันขยันเรียนมากจน

บางครั้ง ฉันก็ลืมสนใจเรื่องใกล้ ๆ ตัว แต่ตอนนี้เมื่อได้ทำงานแล้วฉันก็พยายาม

ปรับเปลี่ยนตัวเองเพื่อภาพลักษณ์ที่ดี ในการติดต่อลูกค้าและเป็นนโยบายของบริษัทที่ฉัน

ควรจะดูดีอยู่เสมอ

“ดีใจที่ได้เจอแอนนะ ไปทานข้าวกับรุ้งมั้ยล่ะ พรุ่งนี้รุ้งว่าง หลัง 6 โมงเย็นไปแล้วนะ

แล้วจะได้คุยกันมากขึ้นไง แอนว่าไงล่ะ แต่ถ้าแอนไม่ว่าง รุ้งก็ว่างอีกทีสัปดาห์หน้า วัน

จันทร์ หลังจากนี้ก็ไม่ว่างอีกเลย เพราะว่างานเยอะมาก เดือนหน้าจะต้องบินไปสิงคโปร์

บริษัทกำลังจะเปิดบริษัทลูก ซึ่งจะมีผลิตภัณฑ์เข้ามาใหม่ ๆ และรุ้งไม่แน่ใจว่า หลังจาก

เดือนหน้า รุ้งจะมีงานต่อเนื่องแบบนี้หรืเปล่า เพราะบางครั้งรุ้งก็คาดคะเนไม่ได้ แล้วรุ่งก็

ไม่ได้กลับบ้านมานาน เพราะรุ้งทำงานหนักมาก รุ้งดีใจนะ ที่รุ้งได้เจอแอนวันนี้”

แอนยิ้ม และตอบตกลงที่จะทานข้าวกับฉันในวันพรุ่งนี้


.


.


.
.




ความทรงจำเกี่ยวกับตัวแอนผุดขึ้นมาในสมอง แอนเป็นผู้หญิงที่น่ารักผิวขาว ผมสั้น

อวบนิดๆ ปัจจุบันนี้ รูปร่างหน้าตาเธอก็ยังเหมือนเดิม แอนเป็นคนเรียนกลางๆ แต่ก็เอา

ตัวรอดได้เสมอ เรามักจะได้นั่งสอบข้างๆกัน ฉันจำได้ เรามักจะลอกข้อสอบกันบ่อยๆ

แต่เป็นเฉพาะวิชาภาษาอังกฤษนะ เพราะแอนมักจะไม่เก่ง แต่วิชาอื่น แอนจะเก่งมาก เรา

สนิทกัน และคุยกันถูกคอเสมอๆ เคยทำงานกลุ่มร่วมกันบ่อย ๆ



ตั้งแต่จบมา ฉันก็ไม่ได้ติดต่อแอนอีกเลย เพราะแอนไม่ได้ให้เบอร์โทรศัพท์ไว้ คิดถึงเรื่อง

เก่าๆ หัวใจก็ล่อยงลอยไป ย้อนกลับไป ตอนที่เคยคบกับหนึ่ง ตอนนี้หนึ่งจะเป็นยังไง

บ้าง


ถ้าเราบังเอิญได้เจอกันเหมือนที่ฉันเจอกับแอนก็คงจะดี ไม่ว่าหนึ่งจะแต่งงานแล้วหรือยัง

ถ้าได้รู้ข่าวคราวบ้าง มันก็คงดีต่อความรู้สึกของฉันไม่น้อย ในเวลานี้




***********************************************************************





1 ทุ่ม ที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง

ร้านนี้ฉันคุ้นเคยมาก เพราะมักจะมาทานข้าวกับลูกค้าบ่อยๆ ฉันเดินมานั่งตรงโต๊ะที่จอง

ไว้ มุมนี้ สวยดี มองออกไป เห็นบรรยากาศตอนค่ำคืนของกรุงเทพมหานคร เป็นภาพที่

สบายตา ฉันนั่งมองออกไปข้างนอกกระจก ฉันชอบวิวตอนนี้มาก เป็นบรรยากาศผ่อน

คลายที่ฉันไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาหลายปีแล้ว ไม่นานนัก เสียงใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น




“รุ้ง มาเร็วจัง แอนมาแล้วจ้า”

ฉันหันมามองแอน และใครคนหนึ่งที่ยืนข้างๆแอน

“เอ่อ..... . แฟนแอนเหรอ”

ฉันพูดไม่ออกเมื่อคนตรงหน้าคือหนึ่ง

“ใช่จ้า นี่แฟนแอนเอง ชื่อหนึ่ง “

แอนแนะนำแฟนของแอนให้ฉันรู้จัก หนึ่งยิ้ม แต่สำหรับฉันมันเหมือนใครหยุดเวลาไว้

ตรงนั้น และฉันก็ค้างกับภาพที่เห็นตรงหน้า อยู่นานมาก แอนนั่งลงตรงหน้าฉัน

ส่วนหนึ่งก็นั่งเยื้องกับฉัน ฉันดีใจ แต่สีหน้าฉันตอนนี้ คงไม่ได้แสดงออกว่าดีใจ

“รุ้ง เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมหน้าตาเป็นแบบนี้”

ฉันพยายามทำตัวให้เป็นปรกติที่สุด และไม่พยายามสบตาหนึ่งเลย

“เปล่าจ้ะ แล้วรู้จักกันนานแล้วเหรอ”

แอนยิ้ม ไม่ตอบ แต่ใครอีกคนที่นั่งข้างๆแอน กลับตอบขึ้นมาแทน

“ปีกว่า ๆ แล้วครับ แอนบอกว่าคุณทำงานเก่ง ผมดีใจที่ได้รู้จักกับคุณนะครับ”






ค่ำคืนนั้น เราทั้ง 3 คน คุยกันเรื่องทั่วไปแต่ฉันมักจะแอบมองสายตาเขาเสมอทั้งๆที่

พยายามห้ามตัวเองแล้วว่าให้นิ่งที่สุดท่าที่จะทำได้ แต่ตามันมักจะเหลือบไปมองเขาเสมอ

จนเขาก็อาจจะรู้ในความหมาย ที่ฉันกำลังเป็น

.

.





.


.


วันนี้ฉันได้รู้ข่าวดีอีกอย่าง ว่าแอนกำลังจะแต่งงานกับหนึ่ง ฉันดีใจแทนเพื่อน แต่ลึกๆ

แล้ว ก็เป็นความรู้สึกที่ จี๊ด ๆ อยู่นิด ๆ เราลากลับกันด้วยความรู้สึกดี ๆ และฉัน

รับปากว่าจะมางานแต่งงานของทั้ง 2 คน








หลังจากเหตการณ์นี้ผ่านไป ฉันมีโอกาสได้เจอกับหนึ่งอีกครั้ง ในวันหยุดสุดท้ายที่ฉันมี

ก่อนที่ฉันจะไปต่างประเทศ หนึ่งโทรมาหา และบอกว่ามีเรื่องอยากจะคุยด้วย ฉันตอบตก

ลง เพราะลึก ๆ แล้ว ฉันอยากคุยกับเขา

ฉันนัดเจอหนึ่งที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานมากนัก หนึ่งนั่งรอฉันอยู่ที่

โต๊ะอาหาร วันนี้หนึ่งดูดีมาก ใส่เสื่อแขนยาวสีฟ้า ผูกเนคไทต์ ตัดผมใหม่ หน้าตา

สดใส แต่งตัวในชุดทำงานออฟฟิศของเขา แว้บแรกที่เห็น ฉันยิ้มมุมปาก และรู้สึกดีที่ได้

เจออีกครั้ง เวลานี้ อาจจะเป็นเวลาแห่งการร่ำลา ความรู้สึกเก่าๆ เพื่อเผชิญหน้ากับความ

เป็นจริง ฉันเดินตรงเข้าไปที่โต๊ะอาหาร พร้อมกับยิ้มให้เขา 1 ครั้ง



“รุ้งเปลี่ยนไปมากเลยนะ สวยขึ้น เราไม่กล้าชมรุ้งต่อหน้าแอน กลัวเอนเค้าจะหึง แต่เรา

อยากจะบอกว่า เรายังรักและเป็นห่วงรุ้งเสมอ ถึงแม้ว่าในตอนนี้ เราไม่ได้เป็นเหมือนเดิม

แล้ว”


หญิงสาว อายุ 24 ผ่านการคบใครเพียงแค่คนเดียวอย่างฉันในตอนนี้ ก็รู้สึกเขินกันคำพูด

นี้ของหนึ่ง มือเรียวบางของฉัน เอื้อมไปจับมือหนึ่ง บีบเบา ๆ มองหน้าหนึ่ง




“เรายังเก็บหนึ่งไว้ในใจเสมอ แต่เราเข้าใจหนึ่ง เรายังเป็นเพื่อนกันได้ แล้วเรารู้ว่าหนึ่งก็

ไม่ผิด ต่อไปเราคงได้เจอใครอีกหลายๆคน หนึ่งไม่ต้องกังวลนะ เรื่องระหว่างเราเป็นแค่

ความหลัง เป็นความรู้สึกดี ๆ ที่เก็บไว้ในใจ หนึ่งยังเป็นหนึ่งคนเดิม ที่เราเคยจำได้ หนึ่ง

ไม่ได้เปลี่ยนไป เพียงแต่วันนี้กับวันนั้นมันไม่เหมือนกันต่างหาก”




หนึ่งมองหน้าฉัน นิ่งไปพักใหญ่ แล้วพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียง ราบเรียบ

“หนึ่งขอบใจที่รุ้งเข้าใจหนึ่ง ขอบใจ ที่ไม่ทำให้หนึ่งรู้สึกว่า หนึ่งผิด ทั้ง ๆ ที่หนึ่งไม่ได้

รักษาสัญญาระหว่างเรา หนึ่งไม่อยากให้รุ้งคิดมาก แต่ยิ่งพูดเหมือนหนึ่งจะเห็นแก่ตัว”

ฉันยิ้มออกมาด้วยความจริงใจ

“หนึ่งฟังรุ้งนะ เวลาเปลี่ยน บางอย่างก็ทำให้เราเปลี่ยน แค่หัวใจเรายังไม่เปลี่ยน ก็

เพียงพอแล้ว รุ้งสัญญาว่า งานแต่งงานหนึ่ง รุ้งจะแต่งตัวสวยๆ แต่คงไม่สวยเท่าเจ้าสาว

ของหนึ่ง แต่รุ้งอยากให้หนึ่งรู้ว่า รุ้งดีใจด้วยจริงๆ”










3 เดือนต่อมา


การ์ดเชิญรุปตุ๊กตาผู้หญิง ตุ๊กตาผู้ชายใบสีขาว ถูกส่งมาให้ฉันที่ทำงาน ฉันตื้นตันใจ

ถึงแม้ว่า เราจะ ไม่ได้รักกัน ไม่ได้ลงเอยด้วยกัน แต่อย่างน้อยๆ ฉันก็รู้ว่า เขาอยู่ที่ไหน

กำลังทำอะไรอยู่ น้ำตาไหลออกมาตอนไหนก็ไม่รู้ แต่มันคือน้ำตาแห่งความยินดี จากใจ

ของผู้หญิงคนนี้




ปัจจุบันนี้เราทั้ง 3 คน ไปมาหาสู่อย่างเสมอๆ แอนกำลังตั้งท้อง และฉัน กำลังจะ

แต่งงานกับลูกครึ่งสิงคโปร์-ไทย ที่เรารู้จักกัน ตอนฉันไปดูงานที่สิงคโปร์


.


.






.

.
.


หลังจากนั้นไม่นาน ฉันก็ต้องพาตัวฉันและครอบครัว ไปอยู่ต่างประเทศพร้อมกับสามีของ

ฉัน ความทรงจำยังอยู่ แม้ว่า ความเป็นจริงไม่สามารถ ที่จะเจอกันได้


และเราจะเก็บมันไว้ จะไม่มีวันที่เรื่องที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตจะหายไปกับกาลเวลา ไม่ว่า

จะอีกกี่สิบปี ทุกครั้งที่ได้นึกถึงเรื่องนี้ คงทำให้ฉันนั่งยิ้มได้นาน ๆ ตอนนี้ พวกเค้ากับ

ลูกจะเป็นยังไงบ้างนะ...