ถ้าหากมีใครสักคน ทำให้อดีตและอนาคตของฉัน
ประจักษ์ดั่งลมหายใจนุ่มนวล อันแผ่วเบา

พระเจ้า คงเป็นได้แค่ความในใจอันรวดร้าวแห่งความหวัง
ที่ถูกเก็บไว้ในลิ้นชัก โดยไม่จำเป็นต้องค้นหา

ฉันมักจะพูดกับตัวเองเสมอ ในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

ในโลกนี้ มีแต่สิ่งที่เป็นไปไม่ได้เท่านั้น ที่ควรค่าแก่การเสาะแสวงหา

บางครั้งฉันหลงลืมตัวเอง ยามเมื่อยู่กับตัวเอง
เพราะความทรงจำที่ดีงาม และวาดฝันของพรุ่งนี้
มักแย้มใบหน้าชวนหลงใหล เพียงครึ่งเดียว
ออกมาหยอกล้อกับความสงสัยของฉัน
ราวกับการเล่นซ่อนหาของความตระหนักรู้

บนถนนสายนั้น ..
ฉันถามใครคนหนึ่ง

“พวกเธอกำลังไปไหนกันเหรอ .. ?”

หลายคน ในกล่องรูปทรงกลมใบหนึ่ง
ต่างก็มีคำตอบ ตามนิวาสถานของตนเอง

ร้อย พัน หมื่น ล้าน ในกล่องใบเดียว

ฉันมองหาคนขับ .. ?  จากนั้นก็หัวเราะ

"พระเจ้าทิ้งพวงมาลัยไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ปล่อยให้ฉันมองหาอยู่ได้"



บนถนนสายนั้น

ฉันผ่านผู้คนมากมาย  .. รวมทั้ง  … เธอ ..

และเธอ .. และเธอ .. และเธอ .. .  .   .    .     .      .       .        .         .          .           .

ผู้ชาย ผู้หญิง เด็ก ผู้ชรา  .. เธอ  .   .    .     .      . และ เธอ  .  .   .    .     .      .       .        .         .          .

เรามาจากที่ไหน สักแห่ง

และกำลังจะไปที่ไหน สักแห่ง

ฉันไม่มีคำตอบ ในยามหลงลืมตัวเอง   เวลาที่อยู่กับตัวเอง
ความทรงจำกับความหวัง พยายามชักชวนฉัน พูดคุยอยู่เสมอ

บางคนถึงแล้ว หลายต่อหลายคน ลงไปแล้ว

ฉันกับเธอ ยังอยู่ในกล่องใบเดียวกัน

เธอจะไปไหนเหรอ .. ?

ระหว่างเรา ใครจะลงก่อนกันนะ .. ?

ไม่มีใครตอบคำถาม



แต่ฉันเห็นรอยยิ้ม ในแววตาของทุกคน ..

แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 51 13:31:13