ฉันไม่รู้เลยว่าเราเจอกันได้ยังไง มันเป็นปาฏิหาริย์ เป็นโชคชะตาที่เล่นตลก คนหนึ่งคน มีความหมายกันอีกหนึ่งคน มันเป็นความทรงจำที่ดี

“รุจ อย่าทิ้งเราไปนะ รุจเป็นผู้ชายคนแรก ที่เรารู้สึกว่าอบอุ่น รุจคือความว่างเปล่าที่เข้ามาทำให้คนหนึ่งคนมีแรง ที่จะทำอะไรยิ่งใหญ่” อ้อมกอดที่รุจเคยกอดฉัน คำสัญญาที่เคยให้ อยู่ในความทรงจำ ความรู้สึกดี ๆ ทั้งหมดฉันให้รุจหมด รุจเหมือนส้นขอบฟ้าที่อยู่ไกล ๆ ในตอนนี้ฉันมองเห็นแต่ฉันกลับสัมผัสมันไม่ได้


บ่อย ๆ ที่ฉันนั่งมองตรงเส้นขอบฟ้า มันสวยงามและฉันเคยใฝ่ฝัน ว่าวันหนึ่งฉันจะไปเจอเธอ คำสัญญาที่เธอเคยบอกฉัน
“รุจจะอยู่ข้าง ๆ นัทตลอดไป” มันก็แค่คำหลอกลวงที่ทำให้ฉันเชื่อใจรุจ
.
.
.
ในปราสาทแห่งหนึ่ง เจ้าชายออกแสวงหารักแท้ พระองค์เคยรู้จักแต่มันก็เป็นเวลาอันสั้น ๆ พระองค์จึงหนีออกจากปราสาทเพื่อตามหาใครบางคน พระองค์ทรงทอดพระเนตรเห็น หญิงงามนางหนี่ง พระองค์ทรงรู้สึกว่านี่คือคนที่พระองค์ตามหามานาน พระองค์ทรงใช้ชีวิตธรรมดากับหญิงสาวคนนั้น ยิ่งพระองค์ได้รู้จักเธอมากเท่าไหร่ พระองค์ทรงพอพระทัยยิ่งนัก หญิงสาวผู้นั้นเป็นลูกชาวนา ไม่มีค่าเมื่อเทียบกับพระองค์ แต่พระองค์ก็ทรงสัญญาว่า วันหนึ่งพระองค์จะแต่งงานกับเธอ

2 เดือนต่อมา มีทหารมาตามพระองค์กลับปราสาท สเด็จแม่ของพระองค์ทรงประชวรหนัก พระองค์ทรงสัญญาอีกว่าพระองค์จะกลับมา
.
.
.
1 ปีผ่านไป หญิงลูกชาวนาคนนั้นก็ยังรอพระองค์ ไม่กล้าแม้แต่จะตามหาพระองค์ เธอรู้ดีว่าเธอกับพระองค์ไม่เหมาะสมกัน เธอรอ 1 ปีผ่านไปพระองค์ก็ไม่สเด็จมา หญิงสาวผุ้นั้นทรมาณกับการรอคอย จึงตามหาและทวงสัญญาคืน พระองค์ทรงไม่รู้จักเธอ ไม่ยอมรับว่าเคยสัญญากับหญิงสาวผู้นั้น ข้างกายพระองค์มีองค์หญิงองค์หนึ่ง พระสิริโฉมงดงามมาก ไม่นานหญิงสาวก็เข้าใจว่า พระองค์ทรงทิ้งเธอไปแล้ว หญิงสาวผุ้นั้นกลับบ้าน ที่บ้านยังมีพ่อซึ่งเป็นชายชาวนา ก่อนที่เธอจะคิดได้ ระหว่างทางที่เดินกลับบ้าน เธอพยายามใช้มีดกรีดข้อมือตัวเอง เธอเกือบจะหมดลมหายใจแต่พ่อของเธอมาช่วยได้ทัน
.
.
.
ในตอนนี้หญิงสาวผู้นั้นไม่หลงเหลือความรัก ให้กับเจ้าชายอีกต่อไป