ท่ามกลางค่ำคืนที่มืดมิด..ไร้สิ้นซึ่งแสงดาว
หญิงสาวร่างโปร่งบางนางหนึ่ง ในชุดนักศึกษาของสถาบันชื่อ(ไม่)ดัง  
กำลังยืนอยู่ที่หน้าหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ที่มีป้ายอันใหญ่ติดอยู่ ชื่อว่า“แสนอุ่นรัก”  
นี่คงเป็นชื่อหมู่บ้านกระมัง เธอคิด
ขณะที่ทอดสายตามองไปข้างหน้านั้น
ข้างหน้านั้น…มีบ้านจัดสรรเล็กๆที่ค่อนข้างเล็กมากมาก
มีสีสันที่สะดุดตา เกือบทุกหลังมีสีขาวอมฟ้าดูสดใส
น่าแปลก…ที่เธอมาย้ายมาอยู่แถวนี้ มาเกือบห้าปีแล้ว
แต่เธอกลับไม่เคยเห็นและรู้จักมาก่อน
ว่าจะมีหมู่บ้านที่น่ารักขนาดนี้ ซ่อนอยู่แถวบ้านเธอ
หรือว่าเธอจะหลงทาง ไม่น่าเป็นไปได้ ก็ถนนสายนี้
เป็นถนนที่ทอดเข้ามาสู่ซอยบ้านของเธอนี่น่า
แต่ก่อนที่เธอจะทันได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น
เธอก็ได้ยินเสียงระฆังที่คล้ายกับระฆังโรงเรียนดังขึ้น
แล้วก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งตัว เธอก็เห็น บ้านทุกหลัง
ที่สายตาเธอพอจะมองเห็นเปิดออก
พร้อมกับร่างเล็กๆของเด็กๆที่ถลากันเข้ามาอออยู่ที่ตรงหน้าของเธอ
พร้อมด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความยินดี
เกิดอะไรขึ้นกันนี่ เธอไม่เข้าใจ หรือว่าเธอกำลังหลับในกันแน่
ก็เมื่อกี้เธอยังอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่งอู่เลยนี่นา
ซึ่งไม่ใช่ที่นี่อย่างแน่นอน เกิดอะไรขึ้นกันแน่  
สายตาของเด็กๆกำลังมองมุ่งมาที่เธอ
ด้วยสายตายินดีกึ่งกริ่งเกรง เธอจึงยิ้มออกมาเล็กน้อยให้เด็กๆ
เมื่อเด็กเห็นเช่นนั้น จึงพากันยิ้มออกมาอย่างเต็มที่
และก็มีเด็กหญิงคนหนึ่ง ที่ดูจะมีอายุมากกว่าใครเพื่อน
คือประมาณสิบสองขวบเห็นจะได้
และดูมีทีท่าว่าจะเป็นผู้นำของเด็กๆ ยิ้มให้เธออย่างใจกล้า
ขณะที่เดินเข้ามาหา พร้อมกับจับมือของเธอไว้

“ยินดีต้อนรับค่ะสู่บ้านแสนอุ่นรักค่ะ”หญิงสาวมองหน้าเด็กหญิงอย่างพิศวง

“เรารอคุณอยู่ค่ะ…ในที่สุดคุณก็มา”เด็กหญิงบอก

“รอฉัน”คราวนี้เลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ
เด็กหญิงจึงรีบบอกด้วยน้ำเสียงที่ยินดียิ่งนัก

“ค่ะรอคุณ…เพื่อจะพาคุณท่องเที่ยวชมดินแดนอุ่นรักแห่งนี้ค่ะ”

จากนั้นหญิงสาวก็ถูกจับจูงจากเด็กหญิงไปโดยเรื่อยๆ
โดยที่เด็กเล็กๆที่อายุลดหลั่นกันไปยังคงเดินตามมา เธอค่อนข้างสับสน
แต่มันคงเป็นแค่เพียงคนฝัน ดังนั้นเธอก็จะเล่นไปตามความฝัน
เพราะในความเป็นจริงมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
ที่จะมีอะไรที่แปลกประหลาดอย่างนี้
เธอคิด ขณะที่หูของเธอก็คอยฟังการบรรยายของเด็กหญิง
ราวกับว่า เธอคือไกด์เด็กที่กำลังนำเที่ยวพิพิธภัณฑ์อันแสนแปลก

“ที่นี่สรวงสวรรค์ของพวกเราค่ะ เด็กทุกคนที่อายุถึงฆาต จะต้องมาอยู่ที่นี่”
อะไรนะ หญิงสาวอุทานด้วยความตกใจ

“เธอจะบอกฉันว่า พวกเธอ…ตาย..แล้ว”
เด็กสาวหันมายิ้มเล็กน้อย“ใช่ค่ะ…แต่ไม่ต้องตกใจนะคะ เราทุกคนจะไม่ทำร้ายใคร”

“ฉันไม่เข้าใจ แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ ได้อย่างไร และฉันก็ยังไม่ตายซักหน่อย
และถึงฉันจะตายขึ้นมาจริง เธอก็บอกฉันว่า ที่นี่คือที่สำหรับเด็ก”

“ค่ะ”เด็กหญิงบอก“แต่คุณมีรายชื่ออยู่ในรายการเยี่ยมชมดินแดนของเรา”
หยุดไปซักพัก หันกลับมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว

“คุณเห็นอะไรที่นี่คะ?”จบคำถามของเด็กหญิง
เธอก็มองไปยังรอบตัว ที่นี่ดูช่างอบอุ่นเหลือเกิน
บ้านหลังเล็กๆที่สีสันน่าสดชื่น ในบรรยากาศที่เหมือนกับสรวงสวรรค์แท้ๆ
พื้นหญ้า ที่เขียวชอุ่มราวกับกำมะหยี่สีเขียว

“เป็นที่ที่น่าอยู่มากจ้ะ”เธอบอก และเด็กหญิงก็ยิ้ม“จริงหรือคะ?”

“ทำไมล่ะจ๊ะ พวกเธอไม่มีความสุขหรือ?”
เมื่อถามคำถามออกไปแล้ว ก็หันไปมองเด็กน้อยเหล่านั้น
เด็กน้อยที่ใส่เสื้อผ้าที่มองดูราวกับนางฟ้าและเทวดาองค์น้อย
ทุกดวงหน้าที่เธอสบ เธอมองเห็นรอยยิ้มอันบริสุทธ์
แววตาที่สดใสเปี่ยมไปด้วยความเป็นมิตร ความคาดหวังและความ…ความอ้างว้าง ใช่ไหม
ถ้าสายตาเธอไม่ได้มองผิดไป คาดหวังอะไร และคาดหวังจากเธอหรือ หรือจากใคร

และสายตาก็สบเข้ากับเด็กหญิงเล็กๆคนหนึ่ง ที่สวมชุดสีชมพูเข้มอายุไม่น่าจะเกินหกขวบ
ที่กำลังมองเธอด้วย ด้วยสายตา ที่มีความผิดหวัง ใช่…ความผิดหวังและความเสียใจแน่ๆ
ด้วยเรื่องอะไรล่ะ เธอละสายตาออกมาจากใบหน้าน้อยๆน่าเอ็นดูนั้น

“เอาล่ะ พวกเธอใครก็ได้ บอกฉันซิ เมื่อเธอมีทุกอย่างที่เพียบพร้อมเช่นนี้ พวกเธอทำไมถึงยังหว้าเหว่”

“เพราะความตายพรากเรามาจากโลกที่เราเคยอยู่ แต่ไม่ได้พรากความทรงจำของเราออกไป”

“แล้วอย่างไรล่ะ”หญิงสาวถาม พร้อมกับนั่งลงที่พื้นหญ้าหน้าบ้านหลังหนึ่ง

“เราทุกคนยังคงคิดถึงพวกเขาเหล่านั้น คนที่อยู่กับเรา คนที่เราเรียกว่า พ่อกับแม่ เราคิดถึงพวกเค้า”

แล้วเด็กอีกคนก็แทรกขึ้นมา
“เรายังจำความอบอุ่นของอ้อมกอดของพวกเค้าได้ เราอยากอบอุ่นแบบนั้นอีกครั้ง”

จากนั้นเธอก็นั่งฟังเรื่องราวของเด็กน้อยเหล่านั้นทีละคน ทีละคน ทุกคนดูมีความสุข
ดวงตาเป็นประกายแห่งความสุข เมื่อเล่าถึงเรื่องราว ความรักความอบอุ่นที่ได้รับ ขณะที่ยังเป็นมนุษย์อยู่

และเธอเพิ่งเริ่มสังเกตุเห็นว่า เด็กเหล่านั้นสวมเลื้อผ้าชุดสีขาว
ขณะที่มีเด็กอีกเล็กน้อยสวมเลื้อผ้าสีชมพู ด้วยความแปลกใจ
เธอจึงถามเด็กหญิงที่อายุมากกว่าเพื่อนคนเดิม ได้รับคำตอบว่า
เด็กๆเหล่านั้น เป็นเด็กที่ไม่ได้เกิดด้วยซ้ำ คือเด็กๆที่ถูกส่งไปเกิด
แต่ก็ถูกแม่ที่ไม่ต้องการส่งกลับมาตั้งแต่ยังอยู่ในครรภ์
ใครที่ถูกส่งกลับลงมา…ทั้งที่ยังไม่ถึงวาระ
จะมีชุดสีชมพูเข้ม…และจะค่อยจางลงจนเป็นสีขาว
เมื่อถึงเวลาที่ต้องถูกส่งกลับไปเกิดอีกครั้ง..เรื่อยๆ
เธอรู้สึกเศร้าใจแทนเหลือเกิน ที่เด็กๆเหล่านี้
ไม่มีโอกาสที่จะได้ลืมตาขั้นมา และสัมผัสโลกที่งดงามซักครั้ง
เด็กๆที่นี่ แม้ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว อุดมสมบูรณ์
แต่สิ่งที่พวกเขาต้องการ คือความรักความห่วงใยจากใคร…บางคน…ต่างหาก
และเด็กๆยังบอกอีกว่า ที่ที่นี่มีชื่อว่า“แสนอุ่นรัก”นั้น
เพื่อเป็นการปลอบประโลมใจ ในความอ้างว้างของพวกเขา
ที่นี่ไม่มีหรอก เพราะความอบอุ่นแห่งรัก ที่ต้องการต้องมาจากบุพการีเท่านั้น
ความรักความผูกพันธ์ฉันเพื่อนที่มีให้แก่กันที่นี่ ก็ทดแทนกันไม่ได้
มันเป็นความอบอุ่นที่ต่างกัน หญิงสาวรู้สึกอ้างว้างในอกใจเหลือเกิน
ขณะที่มองมุ่งไปที่ใบหน้าของเด็กๆที่ใส่เลื้อสีชมพูกลุ่มนั้น  
ช่างใจร้ายเหลือเกิน สำหรับคนที่ทำร้ายได้แม้กระทั่งเลือดเนื้อของตัวเอง
อยากถามพวกเขา เหล่านั้นนัก…ว่า“หัวใจ”ของพวกเขาเหล่านั้น ทำด้วยอะไร

ขณะที่เธอกำลังรู้สึกเศร้า…หม่นหมองอย่างนี้
เธอได้ยินเสียงระฆังดังขึ้นอีกครั้ง…และเด็กน้อยทุกคนก็ลุกขึ้น
จูงมือเธอมายังที่เก่าที่เดิม และเด็กหญิงคนเดิม ก็เอ่ยกับเธอว่า
“หมดเวลาของคุณแล้วค่ะ คุณต้องกลับไปแล้ว เราทุกคนยินดีที่ได้รู้จักคุณ
แต่หวังว่า เราคงไม่ได้พบกันที่นี่อีกนะคะ เราหวังว่าคนที่มีรายชื่อเยี่ยมเยียนที่นี่
จะมาเพียงครั้งเดียวเท่านั้นในชีวิต….ลาก่อนค่ะ”

และแล้ว หมู่บ้านแห่งนั้น…ก็เริ่มเลือนห่างออกไปทุกขณะ
และเธอได้ยินเสียงแว่วๆจากเด็กหญิงตัวเล็ก ที่มองเธอด้วยความโกรธ..พูดว่า

“หนูไม่อยากเป็นรายต่อไป เธอใจร้าย หนูไม่อยากถูกส่งกลับมาอีกครั้ง”

…………………………….................................................

แสงสว่างดวงเล็กๆเริ่มสว่างขึ้นท่ามกลางความมืดมิด
และเธอได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคยมาก่อน เรียกชื่อเธอเบาๆ
หญิงสาวลืมขึ้นมาอย่างงงๆ…เมื่อมองเห็นใบหน้าของผู้ชายและผู้หญิงคนหนึ่ง
ที่แต่งตัวด้วยชุดสีขาว….เหมือนกับหมอและพยาบาลทั่วไป
พูดว่า…“ทุกอย่างเรียบร้อยดีค่ะ”
ร่างเล็กๆ.ลุกขึ้นจากเตียงด้วยความทุลักทุเล
รู้สึกปวดแปร๊บที่ท้องน้อย…และก้อนเนื้อเล็กๆที่หน้าอกข้างซ้าย
น้ำตาเอ่อซึม…ที่หัวตา…มันสายไปแล้ว
“ดินแดน…แสนอุ่นรัก”…เธอไปเยือนที่นั่น…ช้าเกินไปเสียแล้ว
..
..
ท่ามกลางอากาศที่ร้อนอบอ้าว
หญิงสาวร่างโปร่งบางนางหนึ่ง ในชุดนักศึกษาของสถาบันชื่อ(ไม่)ดัง
กำลังเดินโซซัดโซเซออกมาจาก.. สถานที่แห่งหนึ่ง
ที่ที่คนที่มีสามัญสำนึกที่ดี…จะไม่มีวันเดินเข้าไป
“ฉันจะไม่มีวันไป ณ ดินแดนแห่งนั้น และที่นี่อีกแล้ว”หญิงสาวคิด
ขณะหันกลับไปมองที่หญิงสาวอีกหลายคน..ที่กำลังรอคิวเป็นรายต่อไป
..
..
ก้มลงมองหน้าท้องที่แบบราบ..ด้วยหัวใจที่แตกสลาย
ลูบมือเบาๆตรงที่มีเลือดเนื้อของเธอก้อนเล็กๆ…เคยอาศัยอยู่
ตั้งแต่ก้าวออกมา…จากคลีนิคเถื่อนแห่งนั้น…เธอถามตัวเอง
เป็นร้อยๆครั้งแล้วว่า….“หัวใจตัวเธอเอง…ทำด้วยอะไร..ถึงทำได้ลงคอ”
..
..
แต่แล้วเธอก็รู้สึกอิ่มเอิบ..ในหัวใจอีกครั้ง
เมื่อนึกถึงเด็กหน้าตาน่าเอ็นดูคนนั้น…คนที่มองเธอด้วยความผิดหวัง
“มานะลูก..มาหาแม่เร็วๆนะ มาให้แม่ได้แก้ตัวอีกครั้ง แม่จะไม่ทำผิดอีกแล้ว”
นี่คือสิ่งที่เธอ…กระซิบบอกตัวเอง

แก้ไขเมื่อ 07 เม.ย. 51 16:52:53

แก้ไขเมื่อ 07 เม.ย. 51 06:13:04