PANTIP.COM : W6496327 [เรื่องสั้นจบในตอน] . : : : ~ ร้ายที่ปาก...รักที่ใจ~ : : : . [ตอน...ความเหมือนที่แตกต่าง](ประกาศชื่อผู้ที่ได้รับรางวัล) [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 3

เสื้อผ้าของฉันส่วนใหญ่ก็เป็นเสื้อยืดและกางเกงยีนส์ ที่ไม่ค่อยได้ตามแฟชั่นเพราะตระหนักดีว่าฐานะทางบ้านไม่เอื้ออำนวย(เด็กดีใช่ไหมล่ะ) ในงานเลี้ยงส่งบอยคืนนี้...ฉันจึงดูเหมือนสาวแมนมากกว่าจะเป็นผู้หญิง เพราะ(ผู้หญิง)ส่วนใหญ่ในงานมักจะใส่เดรส หรือไม่ก็กระโปรงสั้นเหนือเข่ากับเสื้อเก๋ๆ พร้อมกระเป๋าสะพายใบโตซึ่งกำลังเป็นที่นิยมมาก(ถึงแม้ว่าในนั้นจะบรรจุแค่กระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์เคลื่อนที่ และกระเป๋าเครื่องสำอางค์ ก็ตาม)

วินาทีเดียวที่ฉันหันมาสบตาแม็กซ์ ฉันก็รู้สึกว่าหากไม่มีเขาสักคน...ฉันคงไม่มีทาง(เชิดหน้า)อยู่ในงานเลี้ยงแบบนี้ได้ ไม่มีวันเข้าสังคมเดียวกับนักศึกษาหลักสูตรนานาชาติผู้แสนจะไฮโซ(ในสายตาฉันคนเดียว) และไม่มีทางที่จะเป็นเพื่อนกับใครอย่างสนิทใจได้เลย เพราะระหว่างฉันกับคนอื่นๆ(ที่นี่)แตกต่างกันแทบจะทุกด้าน

ด้วยความสัตย์จริง...ฉันไม่ได้คิดอิจฉานักศึกษาหลักสูตรนานาชาติเลยสักนิด เพราะหากให้ฉันเข้าไปเรียนในหลักสูตรที่มีแต่ภาษาอังกฤษเต็มไปหมด ฉันก็คงแบนแต๊ดแต๋ไปเหมือนกัน(ยิ่งฉลาดๆ อยู่ด้วย) อีกอย่างหนึ่งคือค่าหน่วยกิจและค่าธรรมเนียมการศึกษาก็แพงแสนแพง ครอบครัวฉันคงต้องกินแกลบแทนข้าวแน่นอน

มหาวิทยาลัยของฉันและแม็กซ์มีสองหลักสูตรในหนึ่งเดียว ฉันได้ยินจากเพื่อนในหลักสูตรภาษาไทยเหมือนกันหลายครั้งแล้วว่า ปัจจุบันสังคมนักศึกษาในมหาวิทยาลัยเกิดความเหลื่อมล้ำมากมาย อันเป็นผลมาจากนักศึกษาหลักสูตรปกติ(ภาคภาษาไทย)และหลักสูตรนานาชาติมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต่างกัน

(ตัวอย่างเช่น)เรื่องสถานที่เรียน...ส่วนมากหลักสูตรปกติจะได้เรียนที่ตึกเก่าซึ่งสร้างมานานแล้ว ทว่านักศึกษาหลักสูตรนานาชาติและนักศึกษาปริญญาโทมักจะได้เรียนที่ตึกใหม่เสมอ สำหรับที่จอดรถ...นักศึกษาสองหลักสูตรหลังก็มักจะได้พื้นที่ในการจอดรถมากกว่าหลักสูตรปกติ ห้องพักสำหรับนักศึกษาซึ่งจะแยกเป็นห้องพักแต่ละภาควิชา...ก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่หลักสูตรนานาชาติไม่ว่าจะภาควิชาใด จะได้ครอบครองห้องพักที่ใหญ่โตกว้างขวาง ทั้งๆ ที่มีนักศึกษาน้อยกว่าหลักสูตรปกติกว่าครึ่ง

ฉันไม่ได้อยากจะเป็นแม่พระหรือทำตัวเป็นนางเอก(ถึงแม้ว่าฉันกำลังเป็นอยู่)หรอก แต่ฉันเข้าใจสัจธรรมในโลกที่ว่า ‘ไม่มีอะไรที่คนเราได้มาฟรีๆ’ เหตุผลง่ายๆ ที่หลักสูตรนานาชาติและหลักสูตรปริญญาโทมักจะได้อะไรต่อมิอะไรมากกว่า เพราะทุกคน ‘จ่ายมากกว่า’ ถ้าพวกเขาได้รับหรือเรียนอะไรเหมือนๆ กับหลักสูตรปกตินี่สิ...ถือเป็นเรื่องแปลก และฉันมั่นใจมากๆ เลยว่า ถ้าเป็นเช่นนั้น...จะต้องมีใครออกมาทักท้วงในสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน

ทุกเหตุและผลที่คิดมาไม่ได้ช่วยทำให้ความน้อยใจเล็กๆ ในซอกลึกๆ ของหัวใจฉันลดลงเลย ฉันจึงตัดสินใจบอกคนข้างกาย “เดี๋ยวมานะ ขอไปเดินเล่นรอบๆ หน่อย”

“ไม่ให้ไป” เขาตอบกลับมาเสียงดังฟังชัด มองหน้าฉันตาไม่กะพริบ “เดินเล่นอะไร เธอทำอย่างกับรู้จักที่นี่ดีงั้นแหละ”

“ก็ไม่รู้จักไง ถึงจะไปเดินให้รู้จัก จะได้รู้ว่าบ้านคนรวยเขาเป็นยังไงกัน”

แม็กซ์อาจจะอ่านใจฉันไม่ออก ว่าฉันอยากจะหลบไปอยู่คนเดียวเงียบๆ สักพัก พอมีเวลาให้หายใจหายคอ...และไม่ต้องมาคอยมองสาวๆ รุ่นราวคราวเดียวกันแต่งตัวสวยๆ เดินโฉบไปโฉบมา ในนขณะที่ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเดินไปไหน(ถ้าไม่มีแม็กซ์ไปด้วย)

“ตามใจ” เขาเบือนหน้าไปจากฉันและก่อนที่ฉันจะก้าวเท้าออกมาจากบริเวณนั้น เขาก็เดินไปอีกทางหนึ่งแล้ว...ทางที่มีวงดนตรีเล็กๆ กำลังเริ่มเซ็ทเวทีและเครื่องเสียง ทางที่มี ‘เพื่อนๆ’ ของเขารออยู่

ฉันเดินเลี่ยงออกมาจากสะว่ายน้ำขนาดมาตรฐานซึ่งเป็นส่วนที่มีผู้คนเยอะที่สุด เมื่อเหลือบไปเห็นม้านั่งเตี้ยๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งอยู่ริมรั้ว ฉันจึงไม่ลังเลเลยที่จะเดินไปนั่ง จุดนี้เป็นจุดที่แทบจะเรียกได้ว่า...ปลอดผู้คน แต่ก็สามารถเห็นบรรยากาศภายในงานได้ทุกมุมโดยไม่ต้องอาศัยความพยายามใดๆ เลย

วงดนตรีวงเล็กๆ กำลังจะเริ่มบรรเลง มีบอยเป็นนักร้องเปิดวงซึ่งได้รับเสียงเชียร์ล้นหลาม ฉันก็พลอยปรบมือให้กำลังใจบอยไปด้วยอีกคนหนึ่ง เมื่อเขาเริ่มร้องเพลงที่มีชื่อว่า ‘When you say nothing at all’ ซึ่งเป็นเพลงเก่าที่เพราะและมีความหมายลึกซึ้งกินใจมาก(และฉันเพิ่งรู้จักเพลงนี้เมื่อสามเดือนที่แล้ว)

ระหว่างที่บอยกำลังร้องเพลง ฉันก็เห็นแม็กซ์กำลังยืนคุยกับแพมมี่และสาวๆ อีกหลายคนอยู่ข้างๆ สะว่ายน้ำไม่ห่างจากเวทีเท่าไรนัก เขาเป็นผู้ชายคนเดียวในวงสนทนาและมีเหล่านางฟ้าล้อมหน้าล้อมหลัง ร่างสูงเพรียวดูมีเสน่ห์มากเมื่อมองจากตรงนี้ ตัวเขาเหมือนมีแม่เหล็กดึงดูดอยู่ตลอดเวลาเมื่อปราศจากฉันข้างๆ กายเขา มีเพื่อนๆ หลายคนแวะเวียนมาคุยด้วยไม่ขาด

เพลงแล้วเพลงเล่า...นักร้องเปลี่ยนคนไม่ไม่รู้กี่คนต่อกี่คน แม็กซ์ก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม เปลี่ยนเพื่อนคุยไปเรื่อยๆ ทว่าที่ฉันอดยิ้มไม่ได้คือ...ทุกคนล้วนเดินเข้ามาหาเขาเองทั้งนั้น ฉันไม่เคยเห็นนายแม็กกี้กับบุคลิกแบบนี้มาก่อน ไม่เคยรู้ว่าเวลาอยู่ในงานปาร์ตี้เขาทำตัวแบบไหน วางตัวอย่างไร คุยกับเพื่อนๆ ด้วยท่าทางและอารมณ์ประมาณไหน แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันรู้แล้ว

ฉันอยากจะจินตนาการเวลาที่เขาไปอยู่ท่ามกลางๆ เพื่อนๆ ในหลักสูตรปกติของฉันบ้าง เขาจะทำอย่างไรหากไม่มีใครเดินเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังเขาอย่างที่เป็นอยู่ แต่ฉันว่า...คนอย่างไอ้จอมวายร้ายนั่นคงไม่รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจอะไรหรอก(มั้ง) ดูอย่างฉันสิ...ไม่มีใครเข้ามาคุยกับฉัน ฉันยังไม่เห็นจะเดือดร้อนอะไรเลย ก็แค่เหงานิดหน่อยนั่นล่ะ(นิดเดียวจริงๆ นะ)

ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกตัวว่ามีคนทรุดกายลงข้างๆ หันขวับไปมองก็พบว่าบอยนั่งยิ้มอยู่ สายตาทอดมองเข้าไปในงาน แต่ปากเขาขยับคุยกับฉัน

“ในงานน่าเบื่อเหรอปิงปอง ถึงได้มาหลบอยู่คนเดียว”

“เปล่านะ” ฉันรีบตอบและตัดสินใจพูดปด “ในงานไม่ได้น่าเบื่อ แต่เราเริ่มอิ่มน่ะ ก็เลยมานั่งรับลม”

“นึกว่าทะเลาะกับไอ้ Potter มาซะอีก” เขายิ้มทะเล้นๆ “ดูมันสิ...Potter ต้นฉบับเลยนะนั่นน่ะ ยืนนิ่งเป็นอนุสาวรีย์ แต่มีคนเข้าไปหาไม่ขาด ชักจะสงสัยแล้วสิว่านี่มันงานใคร”

“บอยน้อยใจเหรอ” ฉันยิ้มบางๆ แกล้งถามเล่นๆ ไปอย่างนั้นเอง

“ไม่มีในพจนานุกรมผู้ชายอย่างพวกเราหรอก ‘น้อยใจ’ เกิดได้แต่กับผู้หญิงเท่านั้นแหละ” บอยพูดเรื่อยๆ น้ำเสียงของเขาไม่ได้ดังมากมาย แต่ชี้ชัดว่าเขาหมายความตามที่เอ่ยจริงๆ ไม่ได้เพียงแค่พูดให้มันดู ‘เท่ห์’

ฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ก็เลยเลือกที่จะเงียบ บอยจึงเป็นฝ่ายหันมาถามฉัน “เธอดูซึมๆ นะวันนี้ แน่ใจเหรอว่าไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ไม่สบายรึเปล่า ในบ้านมียานะ”

เขาเอื้อมมือมาปัดปอยผมที่อยู่ข้างๆ แก้มฉัน พร้อมกันนั้นสายตาห่วงใยของเขาอดทำให้ฉันรู้สึกขอบคุณไม่ได้ “สบายดี...จริงๆ นะ เดี๋ยวถ้ามีอะไรจะรีบบอกเลย ตกลงมั้ย”

เขาหัวเราะและนั่นก็ทำให้ฉันยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่จะหัวเราะตามเขา คุยกันอีกสักพักด้วยเรื่องทั่วๆ ไปบอยก็ขอตัวไปคุยกับคนอื่นต่อ ส่วนฉันก็กลับมาอยู่คนเดียวเหมือนเดิม

เมื่อมองไปตรงจุดที่แม็กซ์ควรจะยืนอยู่ แต่เขากลับไม่อยู่แล้ว ฉันหยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ขึ้นมาดูนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาสามทุ่มกว่าเกือบๆ จะสี่ทุ่มแล้ว ยิ่งดึก...เพลงที่วงดนตรีเล่นก็ยิ่งคึกครื้นขึ้นเรื่อย มีบางคนโยกตัวตามจังหวะเพลง บ้างก็เต้นรำกัน ฉันพยายามมองหาแม็กซ์ท่ามกลางผู้คนที่อยู่รายรอบสระว่ายน้ำ...แต่ก็ยังหาเขาไม่พบ

ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปในตัวบ้านและแทบจะก้าวขาต่อไปไม่ออกเมื่อหยุดอยู่ที่หน้ากรอบประตูบานใหญ่ ภายในห้องโถงใหญ่มีคนเต็มไปหมด ทุกคนกำลังเต้นกันอย่างสนุกสนานตามจังหวะเพลงที่ DJ ชาวต่างชาติซึ่งอยู่กับเครื่องเสียงของเขา ณ มุมหนึ่งของห้องได้เปิดให้เต้นกันอย่างเต็มที่

ไม่มีทางเลยที่ฉันจะหาแม็กซ์เจอถึงแม้ว่าเขาจะอยู่ในบ้าน เสียงเพลงข้างในดังกว่าข้างนอกหลายเท่า ดัง...แรง...และเร้าใจกว่าราวกับอยู่ในผับหรูใจกลางเมือง แสงไฟสลัวๆ เข้ากันดีกับบรรยากาศ ฉันนึกชื่นชมความคิดของใครก็ตามที่ช่วยจัดงานนี้ขึ้นมา (ถ้าฉันชอบล่ะก็)...นับว่าปาร์ตี้คืนนี้ไม่เลวเลย

ฉันถอยหลังออกมาจากประตูหน้า เดินเลาะข้างๆ บ้านไปจนถึงประตูหลังที่เชื่อมติดกับห้องครัวขนาดใหญ่ เดินเข้าไปจึงพบกับห้องทานอาหาร ฉันแทบจะอุทานออกมาเมื่อเห็นหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังจูบกันอยู่ที่เค้าท์เตอร์เตรียมเครื่องดื่ม หัวใจของฉันเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะระหว่างที่พยายามเดินผ่านทั้งสองไปอย่าง(แกล้ง)เยือกเย็นและทำเป็นว่าฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

ถัดจากห้องรับประทานอาหารก็เป็นห้องน้ำแยกชายและหญิง ฉันรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำหญิงทันทีโดยไม่ต้องคิด ล้างหน้าล้างตาและล้างมือเสร็จเรียบร้อย(ถอนหายใจทีหนึ่ง) สำรวจตัวเองอีกครั้งก่อนจะเดินออกมาเพื่อตามหานายแม็กกี้ต่อไป
แก้ไขเมื่อ 07 เม.ย. 51 21:07:41

จากคุณ : zjoyz - [ 7 เม.ย. 51 20:18:01 ]

ความคิดเห็นที่ 4

ทางเดินโล่งกว้างยาวไปจนถึงห้องนั่งเล่นและห้องหนังสือ มีหลายห้องที่ปิดอยู่ฉันจึงไม่รู้ว่าเป็นห้องอะไร เท้าของฉันก้าวมาจนถึงห้องที่มีแกรนด์เปียโนตัวหนึ่งตั้งอยู่ ด้วยความที่ฉันชอบเครื่องดนตรีชนิดนี้เป็นทุนเดิม(ถึงแม้จะเล่นไม่เป็น)ฉันจึงถือวิสาสะชะโงกหน้าเข้าไปในห้อง

“แม็กซ์...”

ฉันหลุดปากเรียกชื่อเขาออกไปเพราะไม่คิดว่าจะเจอเขาในนี้ เขากำลังนั่งพลิกนิตยสารในมือไปมาโดยที่ไม่ได้สนใจอ่านมันเลย

“เดินทั่วบ้านรึยัง” เขาเงยหน้าขึ้นมาถามเสียงเย็น ฉันจับความรู้สึกกรุ่นๆ ในแววตา(ที่มักจะขี้เล่นเสมอ)คู่นั้นได้ดีทีเดียว แต่ฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะอารมณ์เสียใส่ฉันทำไม

“ก็ตามหานายอยู่นั่นแหละ มาไม่บอกไม่กล่าว หาซะทั่วเลย”

คนถูกตามหาชะงักไปนิดหนึ่ง แต่ก็ยังไม่พ้นสายตาปังคุงอย่างฉันหรอก ฉันจึงเดินไปนั่งลงที่โซฟาเดี่ยวเยื้องกับที่เขานั่งอยู่

“ในบ้านนี่เสียงดังมากเลย ดังกว่าข้างนอกตั้งเยอะ” ฉันพูดและทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “ทำไมนายมานั่งอยู่คนเดียวล่ะ เพื่อนๆ ไปไหนหมด”

“คนส่วนใหญ่ทำอะไรกันอยู่ล่ะ”

“เต้นน่ะสิ” ฉันค้อนเขา นึกค่อนในใจว่าทำไมต้องมากวนประสาทกันตอนนี้ด้วย “แล้วก็คนส่วนน้อยกำลังจูบกันอยู่”

‘ส่วนน้อย’ ที่ฉันหมายถึง...มีแค่สองคนเท่านั้นเอง แต่ฉันก็ยังอุตส่าห์จินตนาการไปว่าอาจจะมีคู่อื่นที่ฉันยังไม่เห็นอีก

“แล้วเราจะไปเป็นคนส่วนใหญ่...” แม็กซ์กระตุกมุมปากเบาๆ “หรือจะเป็นคนส่วนน้อยดี”

วูบหนึ่งที่ฉัน(ค่อนข้าง)แน่ใจว่าเขาเมาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แน่นอน จึงแกล้งแหวเสียงดัง “นี่นายเมาใช่มั้ย สารภาพมาซะดีๆ เลยนะแม็กกี้”

“เข้ามาใกล้ๆ สิ มาดูซิว่าได้กลิ่นเหล้าบ้างรึเปล่า จะได้รู้ว่าเมาหรือไม่เมา”

“ไม่เมาแล้วทำตัวมึนๆ แบบนี้ทำไม หา!?” ฉันยังคงเสียงดังใส่เขาอยู่ ช่างมันแล้ว...เรื่องที่ว่าจะไม่ทะเลาะกันน่ะ ก็เขาอยากพาลเกเรก่อนทำไมกันล่ะ เขาไปหงุดหงิดอะไรมาจากไหน แล้วเรื่องอะไรมาลงกับฉัน!

“มึนตรงไหน” แม็กซ์ปิดนิตยสารในมือแล้ววางลงที่โต๊ะเตี้ยๆ “ปกติดีทุกอย่าง สติก็ครบดี สายตาก็ไม่มัว มองเห็นอะไรก็ชัดเจนดี แถมยังมองเห็นคนบางคนสวีทกันที่ริมรั้วด้วย”

“อะไรของนาย” ฉันถามเพราะไม่รู้จริงๆ “ใครจะสวีทกันแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเราด้วยเล่า ปล่อยเค้าไปสิ”

“เธอกับไอ้บอยไง” เขาตะโกนเสียงดัง เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่าฉันกลัวเขาจับใจ “จริงๆ เธอไม่ได้อยากจะอยู่คนเดียว แต่เธอไปนั่งตรงนั้นเพราะอยากให้บอยเข้าไปคุยด้วยใช่มั้ย”

“เฮ้ย!!!” ฉันร้องลั่นห้อง ลุกขึ้นยืนเพราะรู้สึกว่าตัวเองมีกำลังไม่พอที่จะโต้เถียง “นายบ้าไปแล้วเหรอไง คิดได้ยังไงน่ะแบบนั้น ทำไมเราจะต้องใช้ลูกไม้ประหลาดๆ นั่นด้วยเล่า!? ถ้าเราชอบบอยจริงๆ ทำไมเราไม่บอกนายซะให้มันรู้แล้วรู้รอดไป นายเป็นเพื่อนบอย...แล้วเราก็เป็นเพื่อนกัน ถ้าเราชอบบอย นายก็สมควรจะเป็นคนแรกที่รู้!”

เสียงของฉันดังจนฉันรู้สึกว่าใช้อารมณ์มากเกินไป รับรู้ถึงอาการหอบไม่ถี่นกของตัวเอง เมื่อพูดจบฉันก็นั่งลง รอให้เขาตอบอะไรกลับมาบ้าง

“แต่ตอนที่บอยปัดแก้มเธอ ทำไมไม่หลบ”

ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าเขาเห็นเหตุการณ์นั้นด้วย แถมยังเก็บเอามาหงุดหงิดอีกต่างหาก “นี่นายสมองกลับหรือไงแม็กซ์ เขาแค่ปัดผมออก ไม่ได้ปัดแก้มย่ะ!” ฉันไม่มั่นใจว่าตัวเองหน้าแดงรึเปล่า แต่รู้สึกว่าแก้มร้อนยังไงพิกลแฮะ

“แล้วทำไมยอมให้เขาทำแบบนั้น”

“โอ๊ย!! คุณพ่อขา...บอยเขาเป็นเจ้าของงานนะ นายจะให้เราทำท่ารังเกียจเขาแล้วเดินสะบัดก้นออกมาหรือไงเล่า ตาทึ่ม!!!...นึกว่าฉลาดมาตั้งนาน กับแค่เรื่องแค่นี้ก็คิดไม่ออกเลยเหรอไง แล้วมาหัวเสียอะไรกับไอ้เรื่องขี้ผงแค่นี้เนี่ย บ้าชะมัดเลย!”

แม็กซ์กะพริบตาติดต่อกันหลายครั้งราวกับคนเพิ่งได้สติ ฉันชักจะคอแห้งขึ้นมาแล้วเพราะใช้เสียงไปเยอะ เขามองฉันเต็มๆ ตา หากแต่ยังไม่มีวี่แววว่าไอ้จอมวายร้าย(และจอมทึกทัก)จะสำนึกผิดแต่อย่างใด

“งั้นก็แล้วไป”

โอ้โห!...พูดมาได้หน้าตาเฉยเลยนะเนี่ย นี่เขาไม่คิดจะขอโทษขอโพยอะไรฉันบ้างเลยหรืออย่างไรนะ ที่ทำให้ฉันต้องมานั่งปากเปียกปากแฉะอธิบายให้เขาฟังน่ะ

“แล้วเธอหลบไปนั่งคนเดียวตรงนั้นทำไม”

“ถ้าวันนี้นายไม่รู้ คงนอนไม่หลับสินะแม็กกี้”

ฉันแกล้งฉีกยิ้มแป้นแล้นให้เขา ร่างสูงจึงค่อยๆ ยืดตัวขึ้นยืน ก่อนจะถอนหายใจ “ไปบอกบอยก่อน แล้วเรากลับกันเถอะ”

ท่าทางว่าแม็กซ์จะอารมณ์บูด(เน่า)สนิทเลย เขาถึงไม่ยอมแกล้งฉันกลับสักนิด ที่แย่ยิ่งกว่านั้นคือเขาไม่ยอมต่อปากต่อคำอย่างที่มันควรจะ(ต้อง)เป็น

หลังจากตามหาบอยจนเจอและร่ำลาเจ้าของงานเรียบร้อยแล้ว แม็กซ์ก็เดินไปขึ้นรถของเขาโดยมีฉันวิ่งตามไปติดๆ ขึ้นรถปุ๊บ...คนขับ(ที่ไม่รู้ไปกินรังแตนมาจากไหน)ก็เหยียบคันเร่งชนิดไม่ให้คนที่ยังไม่ได้คาดเข็มขัดตั้งตัว หน้าผากสวยๆ ของฉันจึงกระแทกเข้ากับกระจกหน้ารถอย่างแรง(เสียงดังซะด้วย)

“โอย...นี่นายขับรถให้มันดีๆ หน่อยสิ” ฉันคลำหน้าผากตัวเองป้อยๆ น้ำตาพาลจะร่วงเพราะเจ็บไม่หยอกอยู่เหมือนกัน

(ไอ้)ตัวการยังคงทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ เพียงแต่ผ่อนความเร็วลงนิดหน่อย ส่วนฉันก็ยังคงสำรวจหน้าผากตัวเองต่อไปและพบว่ามีรอยบวมขึ้นมาเล็กน้อย ไม่ถึงกับบวมปูดเป็นลูกมะนาว แต่ก็ไม่ราบเรียบเหมือนเดิม

ไม่เห็นแปลกใจเลยที่เขาจะไม่สนใจฉัน (ไอ้บ้า)แม็กกี้ไม่เคยเป็นสุภาพบุรุษมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว ชาตินี้ก็เลยติดนิสัยเดิมๆ มาด้วย ฉันหวังว่าชาติหน้าเขาจะปรับปรุงตัวสักที เพราะไม่อย่างนั้นฉัน(ซึ่งชาติหน้าจะไปเกิดเป็นนางฟ้า)จะคอยกลั่นแกล้งและลงโทษเขาอยู่บนสวรรค์แน่ๆ

แม็กซ์ไม่ได้ขับรถไปตามเส้นทางที่จะกลับบ้านฉันหรือบ้านเขา ฉันเพิ่งจะสังเกตเห็นก็ตอนที่เขาเลี้ยวรถเข้ามาจอดในร้านอาหารแห่งหนึ่งเรียบร้อยแล้ว ฉันไม่อยากแม้แต่จะถามเขาว่าเข้ามาในร้านนี้ทำไม เพราะท้องฉันมันก็เริ่มร้องครวญครางเหมือนกัน

ฉันลงจากรถและเดินตามเขาเข้าไปด้านใน ร้านอาหารจีนร้านเล็กๆ แต่มีคนนั่งอยู่แทบทุกโต๊ะแม้จะล่วงเวลาที่เรียกว่า ‘เวลาอาหารเย็น’ มานานมากแล้ว แม็กซ์เดินเข้าไปพูดอะไรบางอย่างกับบริกร ก่อนที่จะเดินนำฉันขึ้นไปที่ชั้นสองของร้าน

ด้านบนมีโต๊ะอาหารน้อยกว่าด้านล่าง ส่วนมากจะแบ่งเป็นห้องตามสัดส่วนตั้งแต่ขนาดใหญ่สิบสองที่ไปจนถึงสองที่ แม็กซ์เดินเข้าไปนั่งในห้องที่มีโต๊ะหนึ่งตัวและเก้าอี้สองตัววางตั้งอยู่ เมื่อเขาทรุดตัวลงนั่ง ฉันจึงนั่งลงตรงข้ามเขา

“สั่งเลยตามสบาย ร้านนี้เป็นร้านอาหารของญาติเราเอง มื้อนี้กินฟรี”

จบประโยคของเขา ฉันก็ก้มลงดูรายการอาหารอย่างสนใจ ไม่น่าเชื่อว่าร้านเล็กๆ ร้านนี้จะขายอาหารแพงเหลือเชื่อ รูปภาพแต่ละรูปก็แสดงว่าอาหารแต่ละอย่างน่าทานจนกะเพาะอาหารฉันร้องแล้วร้องอีก

“นายสั่งอะไรน่ะ”

“ข้าวห่อใบบัว ปลิงทะเลผัดกระเพราะ กุ้งอบวุ้นเส้น ขาห่านอบบะหมี่ พระกระโดดกำแพง”

เสียงทุ้มตอบขณะที่เจ้าตัวเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ฉันได้แต่กลืนน้ำลาย ก่อนจะหันไปสั่งบ้าง “งั้นเอาข้าวห่อใบบัวอีกทีนึงค่ะ”

บริกรพยักหน้ายิ้มๆ ในขณะที่คนตัวโตซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามฉันขมวดคิ้วแน่น “ทำไมสั่งแค่นี้ล่ะ”

“ก็นายสั่งมาตั้งเยอะแล้ว กินด้วยกันสิ”

“ต่างคนต่างสั่งสิ เราหิวนะ...มาแย่งกันแบบนี้ได้ไง”

“ไม่พอแล้วค่อยสั่งมาอีกก็ได้นี่นา แค่นี้ทำเป็นหวงไปได้” พูดจบฉันก็หันไปบอกบริกร “แค่นี้ล่ะค่ะ”

“เฮ้ยเดี๋ยว!”

ฉันหันไปทำตาเขียวใส่เขาทันที ทว่านายแม็กซ์กลับทำท่าเหมือนไม่เห็นฉันอยู่ในสายตา เอ่ยเสียงดัง “เอาชาจีนเย็นสองที่ด้วยนะ”

จากคุณ : zjoyz - [ 7 เม.ย. 51 20:19:22 ]