ความคิดเห็นที่ 1 หญิงสาวถอนหายใจ เค้าใช้วิชาเล่นลิ้นเอาตัวรอดไปอีกจนได้  ตอนที่พบเขาครั้งแรกหล่อนพยายามสอบถามคนรอบข้างถึงตัวตนของเขา แต่ทุกคนตอบตรงกัน “ ไม่ทราบ/ไม่รู้ “ “ เป็นผีหรือเปล่าลูก เปลี่ยนโรงพยาบาลดีไหม “ คุณแม่หล่อนถามด้วยความห่วงใย “ อย่าเลย เขาไม่ได้ทำอะไรลูกไม่ใช่เหรอ “ คุณพ่อหล่อนตบไหล่เบาๆ “ อีกอย่างหมอที่นี่ชำนาญเรื่องตา เขาเก่งมากนะ “ หมอคนเก่งของคุณพ่อวินิฉัยอาการหล่อนยิ่งแล้วใหญ่ “ อาการหูแว่วครับ ผลกระทบจากอุบัติเหตุและความเครียด “ นั่นน่ะ ถ้าเป็นภาษาชาวบ้านก็ตีความได้ว่ากำลังใกล้จะประสาท “ ถ้าคุณได้ยิน เสียงแว่วอะไรอีกขอให้ทำใจเย็นหายใจเข้าออกช้าๆ ตั้งสติ แล้วมันจะหายไปเองครับ “ เสียงห้าวทรงภูมิของหมอแนะนำหล่อนช้าๆ “ แล้วอีกอย่างผมแนะนำ ให้ฟังไอโฟนแต่พอเหมาะ การฟังอะไรใกล้เกินไปนานเกินไป จะมีผลต่อระบบประสาทนะครับ ” เขาว่าพลางเหลือบไปที่ไอโฟนสีชมพู หล่อนนิ่วหน้ากับคำกล่าวหาของเขา  หญิงสาวรักษากับหมอคนเดิมมาตลอดจนชินกับเสียงเขาแล้วสงสัยจะเป็นหมอแก่ๆหน้าตาวิชาการมากๆ คุณพ่อหล่อนละชอบนักเชียวกับคนแบบนี้ วิธีป้องกันอาการหูแว่วอีกอย่างที่หล่อนลองใช้คือหาคนมานอนเป็นเพื่อน  แต่ก็ไม่รอดพ้นจาการก่อกวนของผีโดนัลดัค “ เด็กที่มานอนเฝ้าคุณเขานอนหลับน้ำลายไหลน่ะ “ “ เด็กของคุณเขาไปดู ดารารูปหล่อที่พักฟื้นอยู่อีกตึกหนึ่ง “ และอีกมากมาย ที่เขาขยันหามาล้อเลียนเด็กรับใช้ของหล่อน อย่างเดียวที่พอจะประสบผลสำเร็จคือเขาเลือกมาเวลาที่เด็กรับใช้ไม่อยู่ สุดท้ายหล่อนก็ขอยกเลิกการเอาเด็กรับใช้มาเฝ้า เหตุผลสวยหรูคือไม่อยากให้ใครมาลำบากแต่เหตุผลที่แท้จริงคือการตื่นมากลางดึกฟังเสียงคนแปลกหน้ากรนมันเหงาเกินไปสำหรับหล่อน +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++           “ ตอนนี้ต้นชมพูพันทิพย์กำลังบานสวยเลยนะครับ “ เขาว่าพลางเคาะหน้าต่างกระจกดังก๊อกๆ “ คุณรู้ตำนานต้นชมพูพันทิพย์ไหม “ “ ไม่ คุณก็รู้นี่ว่าชั้นตาบอด “ “ แค่ตอนนี้ หรอกครับ “ เขาว่า “ ต้นชมพูพันทิพย์น่ะเคยเป็นคนที่ถูกสาป “ “ คนเราทุกคนก็ถูกสาปทั้งนั้นแหละ “ หล่อนขัดขึ้น เขาปรายตาดูหล่อน “ ตั้งแต่ อีฟยื่นแอ็ปเปิ้ลให้อดัมนั่นแหละ อีฟตัวต้นเรื่องก็เลยโดนหนักหน่อย เกิดเป็นผู้หญิงเลยลำบาก “ “ คุณมองโลกในแง่ร้ายจัง “ เขาคราง “ มองในแง่ร้ายแหละดี เราจะได้ระวังเตรียมรับมือกับมันได้ “ “ ผมว่าคุณเคย สดใส มองโลกในแง่ดีกว่านี้  “ หญิงสาวสะดุดกึ๊กกับคำพูดของเขา “ คุณเคยรู้จักชั้นมาก่อนเหรอ “ “ ระฆัง เที่ยงคืนดังแล้ว ซินเดอเรลล่าโดนัลดัคอย่างผมขอลาไปก่อนนะครับ “ “ เดี๋ยว คุณรู้จักชั้นได้ยังไง “ หล่อนร้องเรียกพยายามไขว่คว้าเขา เสียงเดินแผ่วเบานั้นยิ่งไกลออกไป “ ราตรีสวัสดิ์ นะครับ “ เสียงปิดประตูดังกึ๊ก หล่อนรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเพลงตอนจบของการ์ตูนวอลล์ดิสนีย์ “ การผ่าตัด จะเริ่มในอีกสองวันนะครับ  “ เสียงหมอดูแลหล่อนบอก คุณพ่อคุณแม่ที่ถูกตามตัวมาด่วนเข้ามาโอบกอดอย่างรักใคร่หลังจากรู้ข่าวดีมีผู้บริจาคดวงตาให้หล่อนแล้ว การผ่าตัดจะเริ่มขึ้นตามกำหนด “ แต่จะไม่เป็นอะไรจริงๆเหรอคะ หมอ “ คุณแม่หล่อนถามอย่างกังวล ด้วยคนที่บริจาคดวงตาให้เพิ่งจะเสียชีวิตเมือคืนก่อน “ ไม่เป็นไรครับเป็นความประสงค์ ของผู้บริจาคเองที่ระบุผู้รับครับ “ ปลายเสียงนั้นขึ้นจมูกเล็กน้อย หล่อนจะได้กลับบ้าน ตาจะได้มองเห็น หล่อนกำลังจะได้ทุกอย่างกลับคืน แต่ทำไมในใจมันหวิวๆแปลกๆ จากคุณ : Error Code 692 - [ 8 เม.ย. 51 17:51:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ เหรอครับ ยินดีด้วยนะครับ “ หล่อนบอกผีโดนัลดัคในคืนที่เขามาพบ แต่ปฏิกิริยาเขามันเงียบเสียจนแปลกใจ “ มีอะไรหรือเปล่า “ “ เปล่าครับ ผมกำลังเศร้าใจที่มีประเทศหนึ่งกล่าวหาว่าผมทำผิดกฎหมาย “ เขาว่าพลางถอนหายใจ ขณะที่หล่อนขมวดคิ้ว “ ถ้าการโกหกเป็นกฎหมายล่ะก็ ชั้นคงจะฟ้องเรียกค่าเสียหายจากคุณได้เยอะเลย “ เขาหัวเราะเบาๆ “ คุณเดาผิด เขาหาว่าผมทำผิดกฎหมายอนาจาร เพราะโดนัลดัคออกทีวีโดยไม่ใส่กางเกง “ หญิงสาวหัวเราะคิกคัก ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้า “ ผมชอบเวลาคุณหัวเราะ “ หญิงสาวหุบยิ้มโดยพลัน พยามตีหน้าเฉย “ คุณดูสดใส ร่าเริงมี ชีวิตชีวา “ “ ใครหัวเราะ ก็ร่าเริงสดใสทั้งนั้นแหละ “ หล่อนค้าน รู้สึกหน้าเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมานิดๆ “ การที่ใครสักคนหัวเราะมันก็ดูดีทั้งนั้นแหละครับ  แต่จะมีเพียงคนสำคัญเท่านั้นที่เราจะจำภาพเขาไว้ตลอดไป “ ทำไมนะ หล่อนรู้สึกว่าปลายเสียงนั้นฟังดูเศร้าๆ “ ระฆัง เที่ยงคืนดังซะแล้ว ซินเดอเรลล่าโดนัลดัคอย่างผมขอลาไปก่อนนะครับ “ เสียงเดินแผ่วเบานั้นไกลออกไป แล้วหยุดอยู่หน้าประตู หญิงสาวทิ้งตัวลงนอน สักพักหนึ่งหล่อนได้ยินเสียงปิดประตูห้องตามด้วยเสียงเพลงตอนจบของการ์ตูนวอลล์ดิสนีย์ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++          การผ่าตัดผ่านไปด้วยดี หลังจากเสร็จการผ่าตัดอันยาวนานหล่อนก็กลับมาพักที่ห้องเดิม คราวนี้มีเด็กรับใช้มาเฝ้า ในหัวหล่อนคิดเรื่องร้อยแปดถึงชีวิตและหน้าตาหล่อนหลังจากเปิดผ้าแผลและคิดเรื่องของเขาผีโดนัลดัค “ สวัสดีครับ คิตตี้ “ เขามาหาหล่อนในคืนสุดท้ายก่อนวันเปดผ้าพันแผล หญิงสาวรู้ทันทีเด็กรับใช้ของหล่อนคงแอบไปดูนักร้องอีกตึกหนึ่งแน่ๆ “ ทำไม ทำหน้ายุ่งจัง “ เขาว่าพลางดึงเก้าอี้ข้างเตียงมานั่ง “ เปล่าสักหน่อย ” หล่อนปฏิเสธ พรุ่งนี้แล้วสินะที่หล่อนจะได้ออกจากโรงพยาบาลนี้แต่เหมือนมีอะไรค้างๆคา “ พรุ่งนี้ก็จะเปิดผ้าพันแผลแล้วนะครับ ตื่นเต้นหรือเปล่า “ “ ก็นิดหน่อย “ หล่อนตอบตามความเป็นจริง มืออีกข้างพยายามควานหาหมอน ชายหนุ่มหยิบมันมาให้ “ ขอบคุณ “ แล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ทั้งเขาและหล่อนดูเหมือนจะจมอยู่ในความคิดของตัวเอง “ ผมนอนไม่ไม่หลับ “ เขาสารภาพ  หล่อนเอียงหัวอย่างแปลกใจ “ ทำไมล่ะ “ “ ไม่รู้สิ  ผมไม่รู้ “ เสียงเขาแหบพร่าเหมือนมาจากที่ไกลแสนไกล “ หลายวันมานี่ มีอะไรเกิดขึ้นหลายอย่างจนผม...รับไม่ทัน เหมือนอยู่คนเดียวในโลก ” “ ทำไมเหรอ วอลล์ดิสนีย์เลิกวาดการ์ตูน หันไปทำCGอย่างเดี๋ยวแล้วเหรอ “ เขาหัวเราะหึๆกับคำถามของหล่อน “ หรือว่าโดน พวกมิ๊คกี้เมาส์บอยคอต “ หล่อนยังว่าต่อ “ คุณนี่มีอารมณ์ขันดีจัง “ “ แน่นอนคนสวย ต้องอารมณ์ดี “ หล่อนกล่าวเสียงสูง “ ก็คุณเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอ “ หล่อนหมายถึงคำพูดที่เขาชอบบอกหล่อนบ่อยๆตอนมาอยู่ที่นี่ครั้งแรกเพราะหล่อนโมโหร้ายฉุนเฉียวจนไม่มีใครเอาอยู่ “ ไม่นึกแฮะ ว่าคุณจะจำคำพูดของผมได้ “ “ ชั้นจำได้เสมอแหละ ก็ชั้นความจำดีนี่ “ หล่อนว่าพลางเชิดหน้าขึ้น “ แล้วคุณจะจำผมไว้หรือเปล่า “ เสียงแหบโดนัลดัคนั้นเว้าวอนอย่างไรชอบกล “ ขอคิดดูก่อน “ หญิงสาวยักไหล่ แต่ในใจนั้นเต้นตุ้มๆต่อมๆ จากคุณ : Error Code 692 - [ 8 เม.ย. 51 17:52:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ ตอนนี้ ข้างนอกเป็นยังไงบ้าง “ หล่อนเปลี่ยนเรื่องคุย “ ดีครับ กรุงเทพอากาศยังแย่เหมือนเคย เมื่อวานนี้ ไม่สิเมื่อเช้าตรู่นี้มีฝนตก “ “ มิน่า “ หล่อนห่อปากส่ายหัวด็อกแด๊ก “ เมื่อเช้าชั้นถึงเจ็บแผล “ เขาลุกจากเก้าอี้โน้มตัวเข้ามาใกล้ “เจ็บแผลที่ผ่าตัดน่ะเหรอ “ “ นิดหน่อย “ หล่อนรีบปฏิเสธ เขาเข้ามาใกล้จนหล่อนได้กลิ่นน้ำหอมจางๆ “ สงสัยหมอที่ผ่าตัดชั้น เค้าคงหมั่นไส้มั้ง เลยกะเย็บให้แผลมันเจ็บทีหลัง “ “ ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ “ เขาถามขึ้นลอยๆ “ ก็ ชั้นออกฤทธิ์ ออกเดชกับเขาไว้ซะเยอะนี่ เค้าน่าจะเอาคืนมั่ง ใช่สิ ตอนนี้ชีวิตชั้นอยู่ในกำมือของเขาแล้วนี่ “ หล่อนบ่นกระปอดกระแปด ชายหนุ่มยิ้มพราย “ หมอเค้าก็มีจรรยาบรรณของเขา “ “ รู้อยู่หรอกน่า คงจะเป็นหมอแก่ๆใส่แว่นผิวขาวซีดเหมือนกระดาษแน่ “ “ คาคุณมองไม่เห็นนะ คุณรู้ได้ยังไง “ “ ก็คนที่เจ้าระเบียบอย่างกับอาจารย์คุมหอพัก เสียงก็แหบต่ำซะอย่างงั้น ต้องเป็นคนแก่ชัวร์ “ ชายหนุ่มหัวเราะหึๆกับตรรกะแปลกๆของหล่อน +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++          “ คุณอยากฟังนิทานไหม “ เขาถามอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย “ นิทานคำสาปเหรอ อะไรจะถูกสาปอีกล่ะ “ หล่อนว่าให้อย่างรู้ทัน “ อยากฟังไหมครับ “ เขาถามซ้ำ หล่อนได้แต่เพียงพยักหน้า “ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีครอบครัวนกไนติงเกลอยู่ครอบครัวหนึ่งมีลูกอยู่สองตัว พ่อแม่นกเป็นนกที่ร้องเพลงได้เพราะที่สุดในหมู่ไนติงเกลทั้งมวล ซึ่งพรสวรรค์นี้ตกมาสู่รุ่นลูก แต่ “ เขาเว้นจังหวะมองไปที่แจกันดอกไม้ “ พรสวรรค์ก็คือพรสวรรค์ต้องมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ลูกนกตัวแรกได้สิ่งนั้นมา ขณะที่อีกตัวไม่ได้เลยแม้สักนิด นั่นยังไม่โชคร้ายเท่า พ่อแม่นกได้ให้กำเนิดลูกนกตัวสุดท้ายพระเจ้าก็ใจดีมอบพรสวรรค์ให้อีก การเติบโตท่ามกลางคนที่มีพรสวรรค์นั้นยาก บ่อยครั้งที่ลูกนกตัวที่สองมองภาพนกตัวอื่นชื่นชมครอบครัวของตัวเองโดยที่เขายืนอยู่นอกวง  มันเฝ้าถามตัวเองมันพยายามไม่มากพอหรืออย่างไร ทำไมมันจึงไม่เหมือนตัวอื่นในครอบครัว แต่ทุกสิ่งที่ได้มาก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน ลูกนกตัวสุดท้องตายเพราะอุบัติเหตุ นกทุกตัวในครอบครัวโศกเศร้า “ เขาเว้นระยะอีกครั้งหล่อนรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงถอนหายใจ ” ต่อมาลูกนกตัวแรกล้มเหลวในการใช้ชีวิตคู่ เขาเก่งเกินไป ลึกซึ้งเกินไป ไม่มีใครเข้าถึงเขา เขาป่วยด้วยโรคที่ไม่อาจรักษาได้ พ่อแม่นกหัวใจสลายจนเกิดอุบัติเหตุ เหลือแต่ลูกนกตัวแรก และลูกนกตัวรอง ทั้งสองประคับประคองชีวิตที่แห้งผาก ลูกนกตัวแรกไม่สามารถร้องเพลงได้อีกเลย “ “ น่าเศร้าจัง แล้วตอนนี้นกพวกนั้นเป็นยังไงบ้าง “ หญิงสาวพึมพำ เขานิ่งเงียบไปสักครู่ “ ลูกนกตัวแรก ตายไปด้วยโรคภัย ตัวที่สองหายสาบสูญ “ “ ไม่เอาไม่หายสาบสูญสิ อย่างนั้นมันเศร้า เกินไป “ หล่อนท้วงเสียงหลง “ ถ้าเป็นคุณจะแต่งให้จบยังไง “ “ ก็จะให้จบแบบ ลูกนกตัวสุดท้ายเจอนกตัวเมียแสนสวยแสนดี แล้วก็รักแต่งงานกันจบลงแบบHappy ending นะสิ “ “ นั่นมันในนิทาน แต่ลูกนกตัวสุดท้ายไม่มีอะไรเลยนะครับ เสียงก็ไม่เพราะ มอมแมม โทรม พ่อแม่นกที่ไหนจะยอมให้ลูกนกแสนสวยมาลำบากละครับ “ “ อ้าวไม่ใช่นิทานแล้วมันเป็นอะไร “ หล่อนท้วง ชายหนุ่มไม่ตอบได้แต่เงียบ “ จบ อย่างนี้ชั้นไม่ชอบ “ หล่อนค้านไม่เลิก เขาสูดลมหายใจ “ อย่างนี้ดีไหมครับ ก่อนตายลูกนกตัวแรกได้ยกหัวใจให้ลูกนกตัวที่สอง เพราะหัวใจของไนติงเกลเป็นยาวิเศษรักษาโรคได้สารพัด หัวใจแห่งโชคชะตา “ เขาเน้นเสียงในคำสุดท้าย “ แล้วลูกนกตัวรอง ทำยังไงกับหัวใจวิเศษนั่นล่ะ “ ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหัว “ ผมไม่ทราบสิครับ ผมไม่ใช่นก “ หล่อนแม้มปากอย่างขัดใจ  อีกล่ะ! เขาเล่นลิ้นอีกจนได้ “ เที่ยงคืนแล้วนะครับ ผมคงต้องไปแล้ว “ “ เราจะเจอกันอีกไหม “ หล่อนถามอย่างลืมตัว “ เราจะเจอกันแน่ครับ ถ้าคุณเปิดทีวีดูโดนัลดัค “ เขาพูดเสียงเดินห่างไกลออกไปเรื่อย “ ไม่ใช่ ชั้นหมายถึงคุณ คนที่เป็นคนจริงๆ “ เสียงฝีเท้าหยุดอยู่ที่หน้าประตู “ ผมขอเชื่อในหัวใจแห่งโชคชะตา “ ประตูห้องปิดลงหล่อนรู้สึกเหมือนได้ยินเพลงตอนจบของการ์ตูนวอลล์ดิสนีย์แว่วมา +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++          รุ่งเช้าภายในห้องของหล่อน คุณพ่อคุณแม่คุณหมอพร้อมทั้งพยาบาลมายืนรายล้มรอบเตียงหล่อน หญิงสาวนั่งอยู่บนขอบเตียง “ หมอจะค่อยๆแกะผ้าพันแผลออกนะครับ ถ้าเจ็บก็บอกนะครับ “ เสียงหมอคนที่อยู่ตรงหน้าหล่อนบอกช้าๆ แต่ไม่ใช่หมอที่ดูแลหล่อนประจำ “ อ๋อ หมอคนนั้นเค้าต้องเดินทางไปอเมริกาครับ เขาเลยฝากเคสของคุณไว้กับผม “ ผ้าพันแผลค่อยๆถูกเอาออกจากใบหน้าหล่อน “ ค่อยๆลืมตานะครับ “ หล่อนค่อยๆลืมตาแสงไฟแสบตาจนหล่อนหยีตา ภาพที่เห็นคือใบหน้าของคุณพ่อคุณแม่ ท่านทั้งสองโผเข้ามาโอบกอดหญิงสาวด้วยความรัก “ ยินดีด้วยนะครับ ” คนพูดเป็นชายหนุ่มผิวขาวตาตี่ ใส่แว่น “ ขอบคุณค่ะหมอ  ลูกดิชั้นกลับบ้านได้แล้วหรือยังคะ “ คุณแม่หันมาถามหนุ่มตี๋ “ เดี๋ยวหมอขอตรวจอะไรนิดหน่อยนะครับ “ ตอนที่หญิงสาวกลับมาคุณพ่อคุณแม่ก็สั่งให้เด็กรับใช้เก็บของในห้องหล่อนจนเรียบร้อยแล้ว “ ไปเปลี่ยนชุดสิลูก เดี๋ยวจะได้กลับบ้านเลย “ “ ค่ะ “ หล่อนรับคำเนือยๆ อยากเจอ หล่อนอยากเจอผีโดนัลดัคอีกครั้ง เพราะอะไรหล่อนก็ไม่รู้เหมือนกัน “ โชคดีจริงๆ นะลูก หมอที่ดูแลลูกนี่เก่งจริงๆ ได้คนบริจาคดวงตาเร็วขนาดนี้ “ คุณแม่หล่อนว่ายิ้มๆ “ แต่ทำไมหมอเขาถึงไม่มาดู ลูกเราวันสุดท้ายนะ ว่าจะขอบคุณสักหน่อยๆ ” คุณแม่บ่นพึมพำ “ ก็เขาไม่มีเรื่องอะไรติดค้างที่เมืองไทยแล้วนี่ คงไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ทางโน้นเลยกระมัง “ หญิงสาวสะดุดกับคำพูดของผู้เป็นพ่อ “ คิดค้าง เริ่มต้นใหม่ ใครเหรอคะ “ หญิงสาวหันมาถามผู้เป็นพ่อขณะที่คุณแม่ทำตาเขียวใส่คนต้นเรื่อง “ เปล่าหรอกลูก “ “ คุณพ่อคะ บอกมาเถอะค่ะ “ หญิงสาวถามคาดคั้น ในที่สุดผู้เป็นพ่อก็ยอมเล่าจนได้ “ คนไข้ที่บริจาคดวงตาให้ลูกน่ะ เป็นพี่ชายของหมอที่ดูแลลูกอยู่ “ คุณพ่อหล่อนเว้นระระสักครู่ “ ปกติ เรื่องคนบริจาคดวงตานี่ เขาจะปิดบังกันไม่ยอมให้คนได้รับบริจาครู้เดี๋ยวจะเกิดปัญหา แต่พี่ชายของหมอป่วยเป็นโรคร้ายที่รักษาไม่ได้ เขามาพบพ่อเองพี่ชายของหมอเขาระบุว่าถ้าเขาตายลงให้บริจาคดวงตาให้ลูก “ หญิงสาวอึ้งกับความจริงที่ได้รู้ “ เฮ้อ! คิดแล้วก็สงสารนะชะตาชีวิตครอบครัวศิลปินมีพรสวรรค์ แต่อายุสั้น พ่อแม่น้องชายก็ตายหมด เหลือกันอยู่แค่สองคนพี่น้อง แล้วคนพี่ยังมาด่วนจากไปอีก เหลือแต่หมอเค้าตัวคนเดียว “ หญิงสาวยืนนิ่งตัวแข็งทื่อ  หันหลังวิ่งกลับเข้าไปในโรงพยาบาล “ ลูกจะไปไหนลูก “ คุณแม่ร้องเรียกเสียงหลง “ หนู...หนูลืมไอพอดค่ะ “ หล่อนโกหกคำโต นิทานเรื่องครอบครัวไนติงเกลผู้มีพรสวรรค์ลอยเข้ามาในหัว ลูกนกตัวแรกตายไปแล้วเหลือแต่ลูกนกตัวที่สอง หล่อนใช้ “ หัวใจแห่งโชคชะตา ”สอดส่ายหาเขา จะทันไหมนะเขาจะหนีหล่อนไปยังแดนไกลหรือเปล่า ขอบตาหล่อนเริ่มร้อนผ่าว ทันใดนั้นหล่อนรู้สึกเหมือนได้ยินเพลงตอนจบของการ์ตูนวอลล์ดิสนีย์แว่วออกมา มันดังขึ้นแผ่วๆราวกับจะเชื้อเชิญให้หล่อนตามไป  หล่อนเดินไปจนถึงห้องห้องหนึ่งเสียงเพลงเงียบไปแล้ว หญิงสาวค่อยๆถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป ห้องนั้นสะอาดมีแฟ้มเอกสารสีดำเรียงกันไว้เป็นระเบียบในห้องไม่มีใครอยู่เลย มีแต่เพียงโทรศัพท์สีดำวางอยู่บนโต๊ะกลางห้อง หล่อนเดินเข้าไปที่เก้าอี้ข้างโต๊ะ มือบางลูบพนักพิงแผ่วๆ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++                      “ แกร็ก “ ประตูห้องเปิดขึ้น หญิงสาวหันขวับไปดู ชายหนุ่มในชุดเสื้อกาวน์ยืนตะลึงอยู่  ทั้งห้องเงียบกริบราวกับเวลาหยุดหมุน เขาหลบตาหล่อนครู่หนึ่ง ก่อนที่จะมองมาที่หล่อนอีกครั้ง “ ผมคงไม่ดูแก่ไปใช่ไหมครับ คิตตี้ “ เขาพูดหน้าตายด้วยเสียงแหบต่ำทรงภูมิ หล่อนหัวเราะทั้งน้ำตา “ ดีใจด้วยนะครับที่ตาคุณมองเห็น “ “ การผ่าตัดของคุณยอดมากเลยค่ะ โดนัลดัค “ หล่อนยิ้มให้เขา แววตาเขาเต้นระยับ หล่อนยังแอบเห็นรอยยิ้มเจ้าเหล่ห์ของโดนัลดัคอยู่บนริมฝีปากเขา “ ไปส่งชั้น ที่รถหน่อยได้ไหมค่ะ  ชั้นจะกลับบ้านแล้ว “ เขายิ้มแล้วโค้งล้อเลียนหล่อน “ ด้วยความยินดีครับคุณผู้หญิง “ “ อ้อ! แล้วรบกวนฝากบอก ซินเดอเรลล่าโดนัลดัคด้วยนะคะ ว่าอย่าหนีไปไหนไม่อย่างนั้น จะเจอคิตตี้พยาบาท ความพยาบาทของแมวน่ะน่ากลัวนะคะ “ หล่อนทำเป็นพูดกับอากาศแถวนั้น “ ครับ ถ้าผมไม่ลืม “ “ แล้วอย่างสุดท้าย ที่อยากรบกวน ชั้นว่าจะเปลี่ยนตอนจบของนิทานนกไนติงเกลใหม่ “ “ เปลี่ยนยังไงเหรอครับ “ เขาหันมาถาม หน้านิ่งเฉยแต่ในตาพราวระยับ “ เปลี่ยนเป็นใน หัวใจแห่งโชคชะตา นั้นลูกนกตัวแรกได้ใส่ด้ายแดงลงไปด้วย เมื่อลูกนกตัวที่สองนำยาวิเศษนี้ ไปรักษานกสาวแสนสวย คำสาปด้ายแดงจึงเริ่มออกฤทธิ์ให้ทั้สองมาเจอกัน ว่าแต่เสียงเพลงตอนจบของการ์ตูนวอลล์ดิสนีย์คุณเอามาจากไหนน่ะ “ “ พี่ชายผม เขาทำให้ “ เขาว่าแล้วโน้มตัวยื่นหน้ามาใกล้หล่อน “ เขาว่ามันจะเรียก ความสุขมาให้ผม “ แม้หน้าจะทำเป็นเฉยสนิท แต่หล่อนก็แอบเห็นรอยยิ้มเจ้าเหล่ห์ของโดนัลดัคอีกแล้ว  คอยดูเถอะหล่อนจะไม่ยอมให้เขาปั่นหัวอีกแล้ว คราวนี้จะเป็นหล่อนบ้างที่ปั่นหัวเขาสาบานด้วยเกียรติของแมวน้อยคิตตี้เลย ++++END++++ * เรื่องสั้นค่ะเอามาคั่นเวลา ส่วนเรื่องหลักจะเอาตอนใหม่มาpostลงเร็วๆนี้ค่ะ จากคุณ : Error Code 692 - [ 8 เม.ย. 51 17:56:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 so sweetttttttt !!! จากคุณ : Canossa - [ 8 เม.ย. 51 18:31:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลุ้นแทบแย่แน่ะครับ กลัวจะโดนหักหลัง จบแบบนี้ ชื่นใจจริงจริ๊งงงง จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 8 เม.ย. 51 19:19:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อิๆ คิตตี้กับโดนัลดั๊ก แล้ว แดเนียลกับเดซี่จะทำยังไงล่ะทีนี้ ^^ หวานมากค่า น่ารักด้วย ชอบจับตอนพระเอกบอกว่าเห็นรอยยิ้มของคิตตี้ @^^@ จากคุณ : Flora (Flora-Rara) - [ 8 เม.ย. 51 19:23:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ... น่ารักจัง :-) จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย - [ 8 เม.ย. 51 19:38:04 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กะว่าต้องเป็นคุณหมอเหมือนกัน :) จากคุณ : scottie - [ 8 เม.ย. 51 21:39:54 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผมแพ้เรื่องสั้น หรือนิยายพล็อตแบบนี้..... อ่านทีไร..... จั๊กจี้หัวใจ ยิ้มเล็กๆ รู้สึกล่องลอยบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนกับคอยเอาใจช่วยอยู่ตลอดเวลา.... เลยพยายามเลี่ยงมาตลอด..... แต่อ่านแล้วก็อดไม่ได้ทุกที เขียนดีครับ..... ^o^ จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 10 เม.ย. 51 02:17:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แต่งได้น่ารักจัง ชอบๆๆๆ จากคุณ : onerror (onerror) - [ 23 พ.ค. 51 15:50:35 ]