ความคิดเห็นที่ 1 สมุดบันทึกเล่มนี้เริ่มต้น เมื่อ 5 ปีที่ผ่านมา บางครั้งที่มีปัญหามากๆก็ไม่มีเวลามานั่งเขียนบันทึก เหตุการณ์บางอย่างจึงไม่มีอยู่ในสมุดเล่มนี้ แรงบันดาลใจเกิดจาก คนที่ฉันรักมากในชีวิตสองคน คนแรกคือ แม่ของฉัน แม่ที่รักลูกและเสียสละให้ลูกได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งชีวิต คนที่สองคือ ใครคนหนึ่งที่คอยดูแล ห่วงใย และเป็นกำลังใจให้ฉันมาตลอด --------------------------------------- สริสตา  คอทเทรล ---------------------- วันนี้ ฉันเริ่มทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ social worker ครั้งแรกที่ Birmingham City Council งาน Social service เป็นงานที่ค่อนข้างหนักและยุ่งยากพอสมควร หากใครไม่มีใจรักการช่วยเหลือผู้อื่น ให้หลุดพ้นจากความทุกข์ยากลำบาก ทั้งทางด้านร่างกายและจิตใจ ก็คงทนทำงานแบบนี้ไม่ได้ อันที่จริงแล้ว..ฉันคุ้นเคยกับองค์กรและงานบริการสังคมแบบนี้มานาน ฉันเคยพูดกับแม่อยู่เสมอว่า “หนูอยากทำงานด้าน social care ค่ะแม่ หนูอยากตอบแทนบุญคุณหน่วยงานที่ได้ช่วยเหลือหนูมาตลอดค่ะ” วันแรกของการทำงาน ฉันรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย แต่ก็รู้สึกอิ่มใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของผู้คนรอบข้าง รอยยิ้มของคนบางคนที่ไม่มีให้เห็นมานาน....ฉันแอบร้องไห้เมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง อุ้มลูกชายวัยสองขวบเข้ามากอดทีมงาน และพร่ำขอบคุณทั้งน้ำตา ที่ช่วยเหลือให้ทั้งคู่รอดพ้นจากการทารุณกรรมของสามี สเตซี่ เล่าให้ฟังว่า สามีของเธออาละวาดทุบตีทั้งเธอและลูกทุกครั้งที่มีอาการขาดยา แต่เธอก็อดทนมาตลอดเพราะไม่กล้าออกไปเผชิญชีวิตตามลำพังกับลูกสองคน ครั้งสุดท้ายเธอถูกสามีทำร้ายร่างกายอย่างรุนแรง จนเพื่อนบ้านทนดูเหตุการณ์ไม่ไหวต้องช่วยแจ้งตำรวจ และ Social service ให้มาช่วยเหลือ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าจิตใจคนพวกนี้ทำด้วยอะไร ชอบทำร้ายแต่คนที่ไม่มีทางสู้ ทำได้แม้กระทั่งลูกและเมียของตัวเอง ..ปัญหาเรื่อง Domestic  and Child Abuse ในประเทศอังกฤษมีเพิ่มมากขึ้นทุกๆวัน พรุ่งนี้ตอนเย็นหลังเลิกงาน ฉันตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมแม่ ท่านคงภูมิใจในความพยายามและความมุ่งมั่นของฉัน นึกถึงแม่ครั้งใด ฉันก็อดร้องไห้ไม่ได้ทุกที ฉันรู้ดีว่า แม่อยู่ที่นั่นลำบากทั้งกายและใจอย่างแสนสาหัส หากแต่ไม่เคยเอ่ยปากบ่นถึงความทุกข์ยากลำบากให้ฉันฟังแม้เพียงแต่น้อย กลับคอยเป็นห่วงเป็นใยฉันมาตลอด แม่บอกฉันว่า “สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ อย่าไปรู้สึกขมขื่นกับความยากลำบากของชีวิต เรียนรู้ที่จะลืมความเจ็บปวดในอดีต และพึงจดจำไว้อยู่เสมอว่า ดวงอาทิตย์ไม่ได้สาดแสงทุกวัน เมื่อไหร่ที่พบว่าตัวเองหลงทางอยู่ท่ามกลางความมืดมิด และรู้สึกสิ้นหวัง ก็ขอให้คิดเสียว่า เรากำลังเดินทางในยามค่ำคืน ที่มีแสงสว่างจากดวงดาวคอยชี้นำไปสู่วันพรุ่งนี้” คำพูดของแม่ทำให้ฉันมีกำลังใจขึ้นมาก แต่ไม่ได้ทำให้ "ความรู้สึกผิด"ของฉันหายไป ฉันคิดอยู่เสมอว่า เพราะฉันคนเดียว ที่ทำให้แม่ต้องสูญเสียอิสระภาพมาจนทุกวันนี้ ทุกครั้งที่ฉันเจอแม่ ฉันพร่ำขอโทษแม่ที่ฉันเป็นต้นเหตุทำให้ชีวิตของแม่ ต้องมาลงเอยแบบนี้ แม่ปฏิเสธคำขอโทษจากฉัน และอธิบายให้ฉันฟังว่า "สริสตา ฟังไว้นะลูก แม่ที่ดี แม่ที่รักลูก ย่อมทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกของตนเองรอดพ้นจากภัยทั้งปวง ....แม่เองต่างหาก ที่ไม่ได้ทำหน้าที่ที่ดีของคนเป็น"แม่" แม่ปล่อยให้ลูกต้องเผชิญกับความเลวร้ายครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต ทั้งๆที่แม่น่าจะปกป้องลูกได้ดีกว่านี้" จะอย่างไรก็ตาม ฉันไม่เคยคิดที่จะยกโทษให้ตัวเองสักครั้ง ที่มีส่วนทำให้เหตุการณ์ต่างๆเลวร้ายมากกว่าเดิมหลายเท่านัก โดยเฉพาะการทำให้ "แม่" กลายเป็น "อาชญากรฆ่าคนตาย" ฉันนึกลำดับเหตุการณ์เมื่อสิบปีก่อน วันที่โหดร้ายที่สุดสำหรับฉันและแม่ วันนั้นแม่ไปทำงานตามปกติ กว่าจะกลับก็เกือบค่ำ ฉันเก็บตัวอยู่ในห้องนอนของฉันตลอดช่วงบ่าย โรเบิร์ต พ่อ ของฉัน นอนดูทีวีในห้องรับแขกชั้นล่าง ฉันรู้สึกลำบากใจทุกครั้ง ที่ต้องอยู่ในบ้านเพียงลำพังกับพ่อ ฉันไม่สนิทและไม่มีความผูกพันกับพ่อมาตั้งแต่เล็กๆ พ่อเป็นชาวอังกฤษ ทำงานเป็นหมอของหน่วยทหารเรือที่เมืองนี้มาก่อน หลังจากแต่งงานกับแม่ พ่อถูกย้ายไปประจำฐานพิเศษที่เมือง Cyprus กลับมาเยี่ยมบ้านปีละสองครั้ง ฉันควรจะดีใจเหมือนลูกทั่วๆไปที่นานทีจะได้เจอพ่อ ถ้าหากพ่อไม่ทำให้ฉันรู้สึกไม่อยากเข้าใกล้ สำผัสกอดรัดที่พ่อมีต่อฉัน ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น กลับสร้างความอึดอัดลำบากใจ นานเข้าเปลี่ยนแปลงเป็นความน่ารังเกียจ พ่อมักจะหาโอกาสกระทำเช่นนี้อยู่เสมอเวลาที่แม่ไม่อยู่บ้าน อีกทั้งยังกำชับไม่ให้ฉันบอกแม่ มิฉะนั้นแล้วแม่เองนั่นแหละจะต้องเดือดร้อนมากที่สุด ด้วยความรักแม่ ไม่อยากให้แม่ต้องลำบากใจ ทำให้ฉันปิดปากเงียบมาตลอด ฉันจำได้ว่า ช่วงเวลาประมาณหกโมงเย็นวันนั้น พ่อเคาะประตูเรียกฉันให้ลงไปรับประทานอาหารมื้อเย็น "ยังไม่หิวค่ะ จะรอกินพร้อมแม่" ฉันตอบ พร้อมทั้งพยายามจะปิดประตูห้อง แต่พ่อดึงประตูไว้ เดินเข้ามาใกล้ มองฉันด้วยสายตาแปลกๆ พ่อเริ่มลวนลามฉันเหมือนครั้งก่อนๆ หากแต่ครั้งนี้ฉันดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดฤทธิ์ เนื่องจากพ่อพยายามทำเกินเลยไปมาก พ่อคงรู้ว่าฉันคงไม่ยอมเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา จึงกดหน้าฉันคว่ำลงกับหมอน ฉันร้องตะโกนสุดเสียงขอความเมตตาจากพ่อ แต่พ่อก็ไม่ได้สนใจในคำอ้อนวอนของฉัน ช่วงเวลานั้นฉันรู้สึกหวาดกลัวอย่างที่สุดในชีวิต รู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออกเหมือนคนใกล้ตาย ฉันพยายามเปล่งเสียงเรียกแม่ ทั้งๆที่รู้ว่าแม่คงไม่ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากฉัน หลังจากที่คนที่ได้ชื่อว่าเป็น "พ่อ" เสร็จสิ้นภาระกิจอันน่าขยะแขยง ฉันนอนคว่ำหน้าร้องไห้ด้วยความข่มขื่นใจ ความเจ็บปวดแผ่กระจายไปทั่วร่างกาย นานเท่าไหร่ฉันจำไม่ได้ จนกระทั่งพ่อเดินเข้ามาหาฉัน และบอกให้ฉันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เนื่องจากใกล้เวลาที่แม่จะกลับบ้าน ฉันมองหน้าพ่อด้วยความเกลียดชัง คับแค้นใจอย่างที่สุด ด้วยความคิดเพียงชั่ววูบ ฉันหยิบมีดปอกผลไม้จากโต๊ะข้างเตียงนอน แทงพ่อไปสุดกำลังเท่าที่เด็กอายุสิบสองปีอย่างฉันจะทำได้ พ่อล้มลงและร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด พ่อโกรธและอาฆาตแค้นฉันมาก พยายามที่จะลุกไปโทรศัพท์เรียกรถพยาบาลฉุกเฉิน แต่พ่อก็หมดสติเพราะเสียเลือดมากก่อนที่จะไปถึงโทรศัพท์ที่วางอยู่ชั้นล่าง ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูกอยู่นาน เมื่อได้สติฉันจึงโทรศัพท์บอกให้แม่รีบกลับบ้าน แม่ตกใจหน้าซีดเผือดเมื่อมาถึงและเห็นพ่อนอนจมกองเลือดสิ้นสติอยู่ แต่เมื่อแม่เห็นสภาพของฉันและรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แม่ถึงกับช็อคไปชั่วครู่ แม่ดึงฉันเข้ามากอดพร้อมทั้งร้องไห้เหมือนคนเสียสติ หลังจากนั้นไม่นาน แม่ตัดสินใจโทรศัพท์แจ้งตำรวจฝ่ายฉุกเฉิน พ่อสิ้นลมหายใจก่อนที่รถพยาบาลและตำรวจจะมาถึง  แม่ให้การกับตำรวจว่า "ขณะที่แม่กลับจากทำงานมาถึงบ้าน เห็นพ่อกำลังข่มขืนฉัน แม่โมโหและโกรธมาก จึงหยิบมีดแทงพ่อจนเสียชีวิต" พร้อมทั้งกำชับไม่ให้ฉันเล่าความจริงให้ใครฟังเป็นอันขาด แม่ถูกศาลชั้นต้นของ เมือง Birmingham ตัดสินโทษจำคุกยี่สิบห้าปี ฐานฆ่าคนตายโดยเจตนา แต่เนื่องจากการฆาตกรรมมีมูลเหตุมาจาก "แม่ต้องการปกป้องลูกที่เป็นผู้เยาว์" ศาลอุธรณ์ และ ศาลฏีกา ตัดสินเหมือนกันลดโทษให้เหลือจำคุกเพียงสิบห้าปี แม่กอดฉันพร้อมทั้งร้องไห้ตลอดเวลาขณะที่รับฟังคำตัดสินของศาล ฉันเองรู้สึกเหมือนโลกแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อรู้ว่าแม่จะไม่ได้อยู่กับฉันอีกแล้ว ฉันร้องไห้เหมือนใจจะขาด ฉันเป็นลูกที่อกตัญญูเหลือเกิน ทำให้แม่ต้องมาติดคุกหมดสิ้นซึ่งอิสระภาพ "แม่ขอไถ่โทษที่ไม่สามารถปกป้องลูกได้ ด้วยการยอมรับผิดแต่เพียงผู้เดียว" แม่กล่าวทั้งน้ำตา แม่เอาจดหมายฉบับหนึ่งให้ฉันส่งต่อถึงเพื่อนที่เมืองไทยพร้อมทั้งพูดว่า "แม่อยากให้ใครสักคนทางโน้นรับรู้ข่าวของเรา เผื่อว่าวันใดวันหนึ่งแม่มีอันเป็นไป เขาอาจจะพอช่วยดูแลลูกได้บ้าง" ฉันนั่งกอดแม่ร้องไห้อยู่นาน จนกระทั่งเจ้าหน้าที่มาคุมตัวแม่ไป และฉันก็อยู่ภายใต้การดูแลของ social service นับตั้งแต่นั้น หากวันนั้นฉันไม่มี Mr.and Mrs.Green ซึ่งเป็น Foster family เมตตาช่วยเหลือฉัน ป่านนี้ฉันยังไม่รู้เลยว่าชีวิตฉันจะลงเอยอย่างไร จะมีลมหายใจอยู่รอวันที่แม่จะได้รับอิสระภาพคืนกลับมาหรือไม่ ฉันนึกถึงจดหมายที่แม่ฝากส่ง แม่จะโกรธฉันไหมหนอ หากแม่รู้ว่าฉันไม่ได้ส่งมันไปเมืองไทยอย่างที่แม่สั่ง Foster family บอกฉันว่า ถึงแม้ว่า แม่จะมีสัญชาติไทย แต่เนื่องจากฉันเกิดที่นี่และถือสัญชาติ British เพียงอย่างเดียว โดยเฉพาะ อายุแค่สิบสองปี ซึ่งยังไม่บรรลุนิติภาวะ ดังนั้นจึงค่อนข้างยากที่คนไทยซึ่งไม่ใช่ญาติสายตรงจะมารับเป็นผู้เลี้ยงดูฉัน..ประกอบกับสภาพร่างกายและจิตใจที่ย่ำแย่ของฉันในตอนนั้น..ฉันจึงเก็บจดหมายฉบับนั้นไว้จนถึงทุกวันนี้ ประสบการณ์ชีวิตที่เลวร้าย ส่งผลกระทบต่อฉันอยู่นานหลายปี ฉันต้องเข้ารับการบำบัดที่คลีนิคฟื้นฟูสภาพจิตใจอยู่บ่อยๆ หลายครั้งที่ฉันถูกรับไว้เป็นผู้ป่วยของแผนกจิตเวช ด้วยภาวะซึมเศร้าและแยกตัวจากสังคม ฉันเข้าออกโรงพยายาบาลเพื่อรับยา และพบหมอตามนัดอยู่นานประมาณเจ็ดปี สลับกับการไปเยี่ยมแม่ของฉันอย่างน้อยเดือนละครั้ง Dr.Jones เป็นจิตแพทย์ประจำตัวของฉัน และมีส่วนช่วยเหลืออย่างมาก ในการทำให้ฉันมีความเชื่อมั่น ที่จะกลับมาดำเนินชีวิตอย่างคนทั่วๆไปตามปกติ ฉันเรียนจบและสอบ A level ผ่านเมื่ออายุสิบเก้าปี ซึ่งล่าช้าไปกว่าปกติ หลังจากนั้นจึงสอบเข้าเรียนคณะ Social Health Care ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งโดยได้รับทุนการศึกษาจาก Local Council นอกจากนั้น ฉันยังทำงานนอกเวลาที่ร้านอาหาร Fast food เพื่อหารายได้มาจ่ายค่าเช่าหอพัก และค่าอาหาร รวมทั้งค่าใช้จ่ายอื่นๆ แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 51 03:57:49 แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 51 03:26:06 แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 51 03:23:58 จากคุณ : teansri - [ 9 เม.ย. 51 02:24:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันนอนพลิกตัวกลับไปกลับมา คิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ เหลือบมองนาฬิกาข้างฝาผนัง...เกือบเที่ยงคืนแล้วสิ...ป่านนี้แม่จะนอนหลับหรือยังนะ. ฉันอดที่จะกังวลเรื่องสุขภาพของแม่ไม่ได้ ฉันไปเยี่ยมแม่เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา แม่เปรยกับฉันว่าช่วงนี้แม่นอนไม่ค่อยหลับ และปวดศรีษะติดต่อมาสามสี่คืนแล้ว ฉันคะยั้นคะยอให้แม่ไปปรึกษากับเจ้าหน้าที่ฝ่ายสุขภาพของเรือนจำ เพื่อให้ช่วยตรวจเช็คร่างกายของแม่ แต่แม่ก็ยันยันว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก แม่บอกฉันว่า "แม่เป็นพยาบาลเก่า ดูแลคนไข้มาตั้งสองประเทศ ทำไมจะดูแลตัวเองไม่ได้" จริงสินะ..แม่ของฉันเก่งและกล้าหาญในสายตาของฉันเสมอ แม่เล่าให้ฉันฟังว่า แม่เกิดมาจากครอบครัวที่ยากจน แต่ด้วยความมุ่งมั่นทำให้แม่ขวนขวายเรียนต่อจนจบปริญญาตรีด้านการพยาบาล แม่ทำงานในโรงพยาบาลที่เมืองไทยอยู่นานเกือบห้าปี ก่อนที่จะสอบเข้ามาเป็นพยาบาลของประเทศอังกฤษ แม่บอกว่าแม่มีเหตุผลสำคัญหลายๆอย่างที่ทำให้แม่ตัดสินใจจากเมืองไทยมาอยู่ที่นี่ แม่ไม่ค่อยอยากจะเล่ารายละเอียดให้ฉันฟังมากนัก เพียงแต่พูดว่า "ทุกการกระทำ ย่อมมีเหตุผลเสมอ จะถูกหรือผิด ก็ไม่สามารถย้อนเวลาไปแก้ไขอะไรได้ " ฉันรู้เรื่องครอบครัวของแม่ที่เมืองไทยน้อยมาก แม่ดูเศร้าๆทุกครั้งที่เอ่ยถึงพี่น้องและเพื่อนๆทางโน้น มีคนคนหนึ่งที่แม่เอ่ยถึงบ่อยๆช่วงหลังคือ ลุงปราชญ์ ซึ่งแม่บอกว่าเป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่สนิทกันมาหลายปี ช่วงหลังแม้ว่าฉันจะยุ่งวุ่นวายอยู่กับงานหลายอย่าง แต่ก็พยายามหาโอกาสไปเยี่ยมแม่อาทิตย์ละครั้ง แม่ดูผอมลงกว่าเดิมเล็กน้อย ยังบ่นเรื่องปวดศรีษะและนอนไม่หลับเหมือนเดิม แต่ก็ยังไม่ยอมไปตรวจสักที อาทิตย์หน้าฉันตั้งใจจะไปเยี่ยมให้ตรงกับวันเกิดของแม่ ปีนี้แม่อายุห้าสิบปีพอดี ฉันทำการ์ดวันเกิดเตรียมไว้ให้ รวมทั้งซื้อหนังสือสไตล์ที่แม่ชอบอ่านเป็นของขวัญ ตอนแรกฉันตั้งใจไว้ว่า จะหาซื้อเทปเพลงไทยที่แม่ชอบจากทางเวปไซด์ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเลือกเพลงอะไรดี เพราะฉันอ่านและเขียนภาษาไทยไม่ได้เลยแม้แต่น้อย โชคดีที่ฉันพอจะพูดภาษาไทยได้บ้าง แม่ของฉันชอบฟังเพลงไทยมาก แม่ว่า "ฟังแล้วทำให้หายคิดถึงเมืองไทย" ฉันวางปากกาลงข้างสมุดบันทึกของฉัน เอื้อมมือไปปิดไฟตรงหัวเตียง ล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า สองหูแว่วเสียงเพลงไทยที่แม่ชื่นชอบอยู่เสมอมาแต่ไกล ..ทำให้ฉันรู้สึกราวกับว่า...แม่...ยังอยู่ใกล้ๆฉัน..ตลอดเวลา จากคุณ : teansri - [ 9 เม.ย. 51 02:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เช้าวันนี้ Dr.Jones ติดต่อมาขอเลื่อนนัดตรวจสุขภาพประจำปีในช่วงบ่ายกระทันหัน เนื่องจากท่านมีประชุมที่สำคัญด่วนมาก ทำให้ฉันมีเวลาว่างเหลือพอที่จะสะสางงานที่คั่งค้างอยู่ไปได้มาก ฉันกำลังคิดว่า ฉันควรจะส่งจดหมายของแม่ไปเมืองไทยดีไหมหนอ แม้ว่ามันจะล่าช้าไปสิบปีกว่าแล้วก็ตาม  หากมีใครสักคนทางเมืองไทยติดต่อกลับมาบ้าง แม่คงจะดีใจอยู่ไม่น้อย ฉันมีความรู้สึกว่า อันที่จริงแล้ว หัวใจของแม่ยังรักและคิดถึงเมืองไทยอยู่เต็มเปี่ยม ลุงปราชญ์ เพื่อนของแม่จะยังอยู่ที่เดิมหรือเปล่านะ ... ในที่สุด...ฉันตัดสินใจเขียนจดหมายฉบับหนึ่ง เป็นภาษาอังกฤษ สั้นๆ ว่า เรียนคุณลุงปราชญ์ ดิฉันต้องขออภัยเป็นอย่างสูง ที่ส่งต่อจดหมายของคุณแม่มาให้ล่าช้าไปมากค่ะ หากคุณลุงได้รับแล้วขอ ความกรุณาช่วยติดต่อกลับด้วยนะคะ ตามที่อยู่ด้านบน หรือ อีเมลล์นี้ค่ะ ....Sarista_1@.... ขอขอบพระคุณค่ะ สริสตา ฉันนำจดหมายฉบับเดิมที่แม่เขียนไว้พับใส่ซอง รวมทั้งจดหมายแนบของฉันไปส่งที่ไปรษณีย์ท้องถิ่น ...ฉันภาวนาขอให้ท่านได้รับจดหมายที่ฉันส่งด้วยเถิด .... ระหว่างเดินกลับบ้าน ซึ่งอยู่ห่างจากไปรษณีย์ราวครึ่งไมล์ ฉันนึกถึงวันที่ฉันเอาการ์ดและของขวัญวันเกิดไปเยี่ยมแม่ แม่ดูมีความสุขขึ้นมาบ้าง ยิ้มแย้มตลอดเวลาที่พูดคุยกับฉัน แม้ว่าร่องรอยแห่งความหมองเศร้าจะยังคงอยู่ แม่เล่าให้ฉันฟังว่า เนื่องจากแม่เป็นนักโทษที่ประพฤติตัวดี ทางเรือนจำจึงย้ายให้แม่ไปช่วยงานที่แผนกสุขภาพ แทนที่เดิมซึ่งเป็นแผนกซักรีด "แม่รู้สึกภูมิใจ ที่อย่างน้อยแม่ยังมี่โอกาสได้นำความรู้ที่ร่ำเรียนมาใช้ ให้เป็นประโยชน์บ้าง" แม่พูดพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย "อย่าดูแลคนอื่นจนลืมดูแลตัวเองนะคะแม่ คราวนี้แม่คงหาข้ออ้างที่จะไม่ไปเช็คสุขภาพไม่ได้แล้วล่ะค่ะ" ฉันบอกแม่ แม่เล่าให้ฉันฟังต่อว่า แม่รักในวิชาชีพพยาบาลมากและทุ่มเทให้กับงานมาตลอด สมัยที่แม่เรียนจบใหม่ๆ และต้องไปทำงานในอำเภอที่ห่างไกล แม่มีประสบการณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก แม่เล่าว่า...ประมาณสี่ทุ่มคืนหนึ่ง แม่ได้รับมอบหมายให้เดินทางไปส่งต่อคนไข้ป่วยหนัก ไปยังโรงพยาบาลประจำจังหวัด ขากลับแม่ถูกคนขับรถพยายามจะทำมิดีมิร้าย แต่แม่ก็ต่อสู้เอาตัวรอดมาได้อย่างหวุดหวิด แม้ว่าแม่ไม่ได้เสียหายอะไรมาก แต่แม่บอกว่าเพื่อศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิง และวิชาชีพ แม่จึงตัดสินใจแจ้งความต่อตำรวจ เรื่องของแม่เป็นหัวข้อสนทนาในกลุ่มเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลต่างๆที่รู้ข่าวอยู่นาน ทั้งในด้านดีและร้าย แม่ต้องขึ้นโรงขึ้นศาลอยู่ประมาณสองปี ในที่สุด ศาลตัดสินจำโทษคู่กรณีเป็นเวลาสามปี ฉันนั่งฟังแม่เล่าไปพลางคิดไปพลางว่า ชีวิตของแม่มีแต่เรื่องร้ายๆมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นที่เมืองไทยหรือที่นี่ มีลูกกับเขาหนึ่งคนหวังจะได้พึ่งพายามเจ็บไข้ได้ป่วย กลับเอาคุกเอาตะรางมาให้แม่อีก ฉันก้มหน้าลงซ่อนนำตาที่กำลังท่วมเอ่อ แม่คงเดาออกว่าฉันรู้สึกอย่างไร จึงเข้ามากอดพร้อมกับบอกฉันว่า "ลูกอย่าไปเสียใจกับเหตุการณ์ครั้งนั้นเลยนะ ขอให้นึกเสียว่า มันเป็นแค่เพียงฝันร้าย ลูกของแม่กล้าหาญและทำดีที่สุดแล้ว แม่ต่างหากที่เป็นคนเสียใจที่สุด ที่ไม่ได้ฆ่าคนเลวกับมือของแม่เอง" เสียงแตรรถจากข้างหลังปลุกฉันจากห้วงความคิด คนขับรถหันมามองหน้าฉันพร้อมกับตะโกนเสียงดังว่า "อยากฆ่าตัวตายหรือไง ถึงได้ลงมาเดินกลางถนนแบบนี้" ฉันไม่ได้โต้ตอบชายคนนั้น อดนึกสงสัยไม่ได้ว่า ฉันลงไปเดินกลางถนนนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ฉันเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเนื่องจากเห็นฝนไล่หลังมาแต่ไกล สภาพอากาศของอังกฤษนี่คงแย่ที่สุดในโลกกระมัง เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว ทำตัวลำบาก แม้กระทั่งฉันซึ่งเกิดและโตที่นี่แท้ๆเชียวยังปรับตัวไม่ค่อยจะทัน แต่ทำไมนะ ชาวต่างชาติหลายคน ถึงอยากจะมาอยู่ที่นี่กันนัก ทั้งๆที่ไม่มีอะไรน่าดึงดูดใจสักนิดเดียวในความคิดของฉัน จากคุณ : teansri - [ 9 เม.ย. 51 02:28:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฉันมีโอกาสได้เรียนรู้จากการทำงานมากขึ้น งาน ทำให้ฉันได้รู้จักสัมผัสชีวิตของผู้คนมากหน้าหลายตา โดยไม่ได้แบ่งชนชั้น ฐานะ เชื้อชาติ หรือ ศาสนา ยังมีคนอีกหลายคนที่มีปัญหาคล้ายๆกับฉัน ที่แย่กว่าฉันก็มี ประสบการณ์ในอดีต ทำให้ฉันเข้าใจในปัญหาและความทุกข์ของผู้อื่นอย่างง่ายดาย ฉันทุ่มเททั้งพลังกายและพลังใจให้กับงาน ด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจ ที่อยากจะมีส่วนช่วยเหลือให้คนเหล่านั้น มีโอกาสเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดีเหมือนที่ฉันกำลังมีอยู่ พรุ่งนี้มีแผนเยี่ยมครอบครัวของผู้ที่ลงทะเบียนขอความช่วยเหลือไว้ตลอดทั้งวัน หนึ่งในครอบครัวเหล่านั้น อยู่ไม่ห่างจากบ้านของผู้ที่อุปการะฉันมาก่อน ฉันจำได้ว่าหลังจากที่ฉันแยกตัวออกมาอยู่ตามลำพัง ตั้งแต่สมัยเข้าเรียนมหาวิทยาลัยใหม่ๆ ฉันมีโอกาสไปเยี่ยม Mr. and Mrs. Green ไม่บ่อยนัก เนื่องจากท่านทั้งสอง มีภาระกิจยุ่งๆกับการรับอุปถัมภ์เด็กรุ่นใหม่อยู่ตลอดเวลา สามีภรรยาคู่นี้เป็นชาวอังกฤษที่มีน้ำใจงดงามยิ่งนัก ให้ความอบอุ่นและเลี้ยงดูเด็กๆทุกคนเท่าเทียมกัน มีลูกชายหนึ่งคนชื่อ อลัน ซึ่งอายุมากกว่าฉันแค่ปีเดียว เป็นลูกชายแท้ๆ ที่เติบโตมาด้วยกันกับฉันและเด็กคนอื่นๆในบ้าน อลันมีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีกับทุกๆคนในบ้าน คอยให้ความช่วยเหลือในเรื่องต่างๆอยู่เสมอ ทะเลาะกันบ้างตามประสาคนอาศัยอยู่บ้านเดียวกัน ช่วงที่ฉันใกล้จะเรียนจบไฮสคูล อลันย้ายไปเรียนต่อกฏหมายที่เมือง Liverpool กลับมาเยี่ยมบ้านเกือบทุกเดือน วันหนึ่งอลันเผยความในใจกับฉันว่า ปรารถนาที่จะคบกับฉันให้ลึกซึ้งมากกว่านี้ " ไม่นะ อลัน ฉันรู้สึกอย่างนั้นกับเธอไม่ได้จริงจริง" ฉันปฏิเสธอย่างรวดเร็ว " ทำไมล่ะ ริต้า เธอมีใครแล้วอย่างนั้นหรือ" อลันถามด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวัง " เปล่า..ฉันไม่มีใครเลย.." ฉันตอบพร้อมก้มหน้าซ่อนความรู้สึก "แล้วทำไมล่ะ?...ฉันไม่ดีพอสำหรับเธอรึเปล่า" เขาถามต่อ " ดีสิ เธอเป็นคนดี และมีน้ำใจกับฉันมาก แต่ฉันไม่กล้าคิดเรื่องแบบนั้นหรอกนะ อลัน" ฉันตอบ แม้อลันจะเสียใจมากในคำปฏิเสธของฉัน แต่เขาก็พยายามที่จะเข้าใจความรู้สึก และเคารพการตัดสินใจของฉัน ฉันไม่เคยคิดที่จะรักใครแบบหนุ่มสาวเลยสักครั้ง ทุกครั้งที่อลันเข้ามาใกล้และสัมผัสอย่างคนรัก ฉันรู้สึกเหมือนคนกำลังขาดอากาศหายใจ  ทั้งๆที่ฉันไม่ได้รังเกียจอลัน แต่ทว่าปฏิกิริยาที่ตอบโต้มาจากภายในร่างกาย เป็นสิ่งที่ฉันไม่อาจบังคับได้ Dr.Jones ได้อธิบายให้ฉันฟังว่า ปฏิกิริยาดังกล่าวมีผลเชื่อมโยงมาจากจิตใจ ที่ยังฝังแน่นอยู่กับความหวาดกลัวในอดีต มีผู้ป่วยหลายรายที่ถูกทารุณกรรมทางเพศเช่นเดียวกับฉัน ไม่สามารถปรับสภาพจิตใจเรื่องเพศสัมพันธ์ได้ ทำให้มีชีวิตครอบครัวที่ล้มเหลว ฉันเองก็อาจเป็นหนึ่งในนั้น ถ้าหากไม่ได้รับการบำบัดอย่างถูกวิธี แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 51 03:35:21 จากคุณ : teansri - [ 9 เม.ย. 51 02:30:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฉันได้รับอีเมลล์ตอบกลับมาจากเมืองไทย หลังจากฉันได้ส่งจดหมายไปนาน จนฉันเองคิดว่าจดหมายอาจจะไม่ถึงมือผู้รับก็เป็นได้ ฉันกวาดสายตาไปตามตัวอักษรภาษาอังกฤษอย่างรวดเร็ว สวัสดีครับคุณ สริสตา ผม เมธีว์ ในฐานะตัวแทนของคุณพ่อ (คุณ ปราชญ์ ) ขอบคุณ คุณสริสตา มากครับ ที่ช่วยส่งต่อจดหมายของน้า เปรมวดี คุณแม่ของคุณมาให้ จดหมายตกค้างอยู่ที่อยู่เดิมนานหลายวัน ทำให้ถึงมือคุณพ่อล่าช้ากว่าปกติ คุณพ่อเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาก รวมทั้ง เสียใจที่ท่านไม่มีโอกาสได้ช่วยเหลืออะไรเลยในขณะนั้น คุณแม่ของคุณไม่ได้เล่ารายละเอียดอะไรมากนัก นอกจากบอกว่าท่านถูกจำคุกในข้อหาฆ่าสามีเสียชีวิต และคุณสริตาอยู่ภายใต้การดูแลของครอบครัวอุปถัมภ์     คุณสริสตาสะดวกพอ ที่จะอธิบายเรื่องราวต่างๆให้ฟังได้หรือเปล่าครับ รวมทั้งความเป็นอยู่ปัจจุบันของคุณ และน้าเปรมวดี เบอร์โทรศัพท์ข้างล่างที่ผมให้ไว้ สามารถติดต่อได้ตลอดเวลา หากมีปัญหาอะไรในตอนนี้ ขอให้รีบติดต่อกลับมาด่วนนะครับ ผมและคุณพ่อจะพยายามช่วยเหลืออย่างเต็มที่ รบกวนขอเบอร์โทรศัพท์ของคุณสริสตาด้วยครับ เผื่อว่ามีเรื่องจะต้องติดต่อกระทันหัน ด้วยความปรารถนาดี เมธีว์ วิริยะวรินทร์กุล คุณแม่ดีใจจนน้ำตาไหล เมื่อฉันปริ๊นท์อีเมลล์ฉบับนี้ให้ท่านอ่าน คุณแม่ไม่อยากให้ฉันเล่ารายละเอียดอะไรให้คุณเมธีว์ฟังมาก เพราะไม่แน่ใจว่า คุณเมธีว์จะคิดอย่างไรกับเราแม่ลูก นอกจากนี้ท่านบอกว่า ตอนนี้ลุงปราชญ์มีครอบครัวแล้ว อาจจะดูไม่เหมาะสมนัก ฉันเลยตอบอีเมลล์กลับไปเพียงแค่ว่า "ดิฉันและคุณแม่ดีใจมากที่ได้รับจดหมายจากคุณเมธีว์ ตอนนี้ดิฉันสบายดีค่ะ ไม่มีปัญหาอะไรเร่งด่วน คุณแม่สุขสบายตามอัตภาพ และเฝ้ารอคอยวันที่จะพ้นโทษอีกห้าปีข้างหน้า ขอขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ เบอร์ โทรศัพท์ +44..........." หลังจากนั้นคุณเมธีว์ ได้ติดต่อถามข่าวคราวฉันและแม่อยู่บ่อยๆ ทั้งทางอีเมลล์และทางโทรศัพท์ จนฉันรู้สึกคุ้นเคยสนิทสนม แม้ว่าจะไม่เคยเห็นหน้าตาของเขาสักครั้งก็ตาม น้ำเสียงที่เอื้ออาทรและแสดงถึงความห่วงใยของเขา ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น และเกิดความไว้วางใจ บางครั้งที่เขาเงียบหายไปโดยไม่บอกกล่าว ทำให้ฉันรู้สึกเงียบเหงาอย่างบอกไม่ถูก ลุงปราชญ์ และ คุณเมธีว์ทำให้ฉันรู้จักเมืองไทยมากขึ้น รวมทั้งเรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับคุณแม่เมื่อครั้งที่ท่านยังอยู่ที่เมืองไทย "ความสัมพันธ์ระหว่างน้าเปรมวดีและพ่อ ไม่ใช่แค่เพื่อนสนิทเท่านั้น ท่านเป็นผู้หญิงที่พ่อรักมาก" คุณเมธีว์เล่าให้ฉันฟังทางโทรศัพท์ " พ่อแต่งงานกับแม่ของผมหลังจากที่น้าเปรมวดีจากไปอังกฤษได้ราวๆห้า ปี ตอนนั้นผมอายุสิบเอ็ดปี ท่านรักผมเหมือนลูกแท้ๆ เมตตารับผมเป็นลูกบุญธรรม" คุณเมธีว์บอกพร้อมทั้งเล่าต่อว่า "แม่ของผมเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุรถยนต์ ขณะที่ผมกำลังเรียนต่อปริญญาโทที่แคนาดา ผมเลยกลับมาอยู่บ้านคอยดูแลพ่อ" "ฉันเสียใจด้วยนะคะคุณเมธีว์ " ฉันแสดงความเสียใจเรื่องแม่ของเขากลับไป "เรื่องน้าเปรมวดี ท่านเสียใจมากถึงกับร้องไห้ออกมาเมื่อทราบข่าวจากจดหมาย " คุณเมธีว์เล่าให้ฟังด้วยน้ำเสียงเศร้าๆผ่านโทรศัพท์ "ผมและพ่อตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมคุณและน้าเปรมวดีสักครั้ง โดยเฉพาะคุณพ่อท่านเป็นห่วงและบ่นถึงทุกวัน" คุณเมธีว์บอกและถามว่า "ช่วงกลางเดือนหน้านี้ ไม่ทราบว่า ทางคุณสริสตา จะสะดวกหรือเปล่าครับ" ฉันอดที่จะเกรงใจคุณเมธีว์ไม่ได้ ที่จะต้องมาเสียค่าใช้จ่ายค่าโทรศัพท์ต่างประเทศเยอะแยะเพราะฉันและแม่ ฉันเปรยกับแม่เรื่องที่ อีกประมาณสองอาทิตย์ข้างหน้า คุณเมธีว์และคุณพ่อของเขาอยากจะมาเยี่ยมเราทั้งสองที่นี่ แม่ไม่ค่อยจะเห็นด้วยนัก เพราะเกรงว่าจะเป็นการรบกวนจนเกินไป หากแต่แววตาของท่านเจือไปด้วยความยินดี มาถึงตอนนี้ฉันพอจะเข้าใจว่า ทำไมแม่ถึงได้นึกถึงแต่ลุงปราชญ์ เมื่อตอนที่แม่ถูกศาลตัดสินให้ถูกจำคุกครั้งนั้น ก่อนวันเดินทางจากกรุงเทพ คุณเมธีว์ได้อีเมลล์มาถามว่า อยากได้ของฝากอะไรจากเมืองไทยเป็นพิเศษบ้าง ฉันบอกคุณเมธีว์ไปว่า "สำหรับดิฉันแล้วคงไม่มีอะไร แค่มีน้ำใจมาเยี่ยมก็รู้สึกเป็นบุญคุณมากแล้ว แต่ถ้าหากไม่เป็นการรบกวนมากเกินไป อยากได้หนังสือและซีดีเพลงไทยมาฝากให้แม่ค่ะ เผื่อจะช่วยให้ท่านคลายเหงาได้บ้างค่ะ" แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 51 02:57:25 แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 51 02:53:47 จากคุณ : teansri - [ 9 เม.ย. 51 02:32:52 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ฉันไปรอรับลุงปราชญ์และคุณเมธีว์ที่ Heathrow Airport ตามนัดหมาย ฉันทักทายบุคคลทั้งสองด้วยภาษาไทย พร้อมทั้งยกมือไหว้ตามมารยาทของคนไทยอย่างที่แม่กำชับ ลุงปราชญ์รับไหว้ พร้อมทั้งลูบศรีษะฉันเบาๆ "สริสตา หนูสบายดีรึเปล่าลูก" ท่านถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย คำว่า "ลูก" ที่ลุงปราชญ์เรียกฉัน ทำให้ฉันน้ำตาคลอ " สบายดีค่ะ ขอบพระคุณมากนะคะ ที่กรุณามาเยี่ยมหนูและแม่" ฉันตอบด้วยความตื้นตันใจ ลุงปราชญ์สอบถามความเป็นไปของแม่อย่างเป็นห่วง ฉันพอจะมองเห็นถึงความห่วงใยของท่านที่มีต่อแม่อยู่ไม่น้อย ฉันตื่นเต้นจนรู้สึกว่าภาษาไทยของฉันแย่ลงไปอย่างถนัดตา บางครั้งฉันนึกคำไทยไม่ออก ต้องพูดศัพย์ภาษาอังกฤษเดือดร้อนคุณเมธีว์ต้องช่วยเป็นล่ามให้ เนื่องจากลุงปราชญ์ไม่ถนัดกับภาษาของฉัน แต่ฉันก็พยายามที่จะพูดภาษาไทยให้มากที่สุด แม้ว่าสำเนียงจะเพี้ยนไปบ้าง จนคุณเมธีว์หัวเราะออกมาพร้อมทั้งสัพยอกว่า "คุณสริสตาพูดภาษาไทยได้น่ารักดีนะครับ" ฉันมองหน้าเขาและยิ้มอย่างเขินๆ หากแต่ต้องรีบหลบสายตาคู่นั้นทันทีที่เขามองสบตาฉันมา คุณเมธีว์ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าฉันมาก อายุคงประมาณสามสิบกว่าๆ น้ำเสียงที่อ่อนโยนยามพูดคุย ดวงตาเข้มแฝงไว้ด้วยอบอุ่นที่ทอดมองมา ทำให้ฉันไม่เป็นตัวของตัวเองนัก ฉันอธิบายไม่ถูกกับความรู้สึกนี้ รู้แต่ว่า การมาเยือนของเขา ทำให้หัวใจที่เหน็บหนาวของฉันรู้สึกอุ่นขึ้นมาได้มาก ลุงปราชญ์ คุณเมธีว์ และฉันไปเยี่ยมแม่ในวันถัดมา ทุกคนจมอยู่ในห้วงแห่งความเศร้าโศก แม่ร้องไห้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นหน้าเพื่อนเก่าและลูกชาย ฉันเห็นลุงปราชญ์น้ำตาคลอตลอดเวลาที่พูดคุยกับแม่ แม่คงเล่าเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นให้ทั้งสองคนฟัง เห็นแม่ร้องไห้ ฉันก็พลอยร้องไห้ไปด้วย ฉันเดินออกมาจากห้องพบญาติด้วยความหดหู่ ฉันจำไม่ได้ว่า ฉันร้องไห้กับฝันร้ายครั้งนั้นมาแล้วกี่ร้อยครั้งด้วยความสงสารแม่และตัวเอง คุณเมธีว์เดินตามฉันออกมาพร้อมทั้งพูดว่า "น้าเปรมวดีคงทุกข์ใจมากขึ้นถ้ารู้ว่าคุณหลบมาร้องไห้แบบนี้" เขาพูดพร้อมทั้งยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ฉัน "ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณนะครับ มันยากที่จะลืมความเจ็บปวดเหล่านั้น.. แต่ผมเชื่อว่าจิตใจที่ความเข้มแข็งจะช่วยสมานบาดแผลในอดีตได้" เขาพูดเสียยืดยาวขณะที่ฉันนิ่งเงียบ พูดอะไรไม่ออก พยายามที่จะไม่ร้องไห้ให้ใครเห็น พยายามที่จะไม่ให้ใครรับรู้ถึงความเจ็บช้ำข้างใน แต่ถ้าใครไม่มาเป็นฉันก็คงไม่เข้าใจ ต่างคนต่างเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง เขาคงปล่อยให้ฉันร้องไห้จนพอใจ "คุณสริสตาครับ" คุณเมธีว์เอ่ยทำลายความเงียบ "ผมอยากให้คุณคิดว่า ผมเป็นพี่ เป็นเพื่อนคนหนึ่งที่ปรารถนาดีกับคุณและแม่อย่างแท้จริง มีวิธีใดที่ผมพอจะช่วยแบ่งเบาความทุกข์ ของคุณได้บ้าง ขอให้บอกนะครับ" เขากล่าวพร้อมกับมองฉันด้วยสายตาที่อ่อนโยน ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา ร้องไห้โฮออกมาอย่างคนอ่อนแอ ความเจ็บปวด ความเงียบเหงาอันโหดร้ายที่ซ่อนอยู่ภายใน กลับมาทำลายหัวใจที่เคยแข็งแกร่งของฉันอย่างหมดสิ้น คุณเมธีว์ดึงร่างฉันเข้าไปกอด พร้อมทั้งไล้มือไปตามเส้นผมของฉันอย่างปลอบโยน ฉันซบหน้าลงร้องไห้เหมือนเด็กที่กำลังหลงทางในป่ากว้าง นานเท่าไหร่แล้วนะ....... ที่ฉันเฝ้ารอคอยอ้อมกอดที่อบอุ่น ใครสักคน........ ที่จะคอยปลอบขวัญในยามที่ฉันฝันร้าย.........ให้ฉันได้พิงพักใจในยามที่เหนื่อยล้า ตลอดเวลาสามสัปดาห์ ที่คุณเมธีว์และลุงปราชญ์ อยู่ที่อังกฤษ ทั้งสองไปเยี่ยมแม่ทุกวัน ยกเว้นวันเสาร์และวันอาทิตย์ แม่ดูมีความสุขขึ้นมาก อาจจะมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาก็ว่าได้ คุณเมธีว์เล่าให้ฉันฟังว่า คุณพ่อของเขากำลังติดต่อสถานทูตเพื่อปรึกษาหาแนวทางร้องขอต่อศาลให้แม่ไปรับโทษที่เหลือที่เมืองไทย รวมทั้งอยากให้ฉันไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นั่น หลังจากที่ฉันได้คุยกับแม่เรื่องนี้ แม่บอกว่า แม่ขอเวลาไตร่ตรองให้รอบคอบก่อนที่จะตัดสินใจ หากการกลับไปชดใช้โทษที่เหลือที่โน่นทำให้แม่มีความสุข ฉันก็พลอยมีความสุขกับแม่ไปด้วย สำหรับฉันแล้ว แม่อยู่ที่ไหน ฉันก็จะอยู่ที่นั่น แม้ว่าจะต้องปรับตัวมากขึ้น ทั้งเรื่องภาษา วัฒนธรรม ที่สำคัญ เรื่องงาน คุณเมธีว์มีโอกาสแวะมาหาฉันที่บ้านพักอยู่หลายครั้ง เขาเหมือนใครที่ฉันรู้จักคุ้นเคยมานานแสนนาน รู้สึกปลอดภัยเมื่อมีเขาอยู่ใกล้ เราพูดคุยเรื่องต่างๆหลายเรื่อง รวมทั้งเรื่องงาน Social Care ที่ฉันทำอยู่ "คุณสริสตาคิดว่า การเข้าไปรับรู้ความทุกข์ของคนอื่นมากจนเกินไป ทำให้จิตใจหดหู่ และอาจจะเป็นการตอกย้ำอดีตของตนเองหรือเปล่าครับ" เขาถามเชิงแสดงความคิดเห็น "ดิฉันรักที่ช่วยเหลือผู้อื่นคะ เผื่อว่าผลบุญที่ทำไว้ในชาตินี้ จะส่งผลให้แม่และฉันมีความสุขบ้างในชาติหน้า" คุณเมธีว์หัวเราะในลำคอกับคำตอบแกมประชดของฉัน "ถ้าอย่างนั้น ชาติหน้า ผมขอให้คุณสริสตา เกิดมาอยู่ใกล้ๆผมก็แล้วกันนะครับ ผมจะได้คอยดูแลเต็มที่หน่อย" เขาพูดเสียงทุ้มพร้อมทั้งจ้องหน้าฉันนิ่ง ฉันก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาเขา เออหนอ...ทำไมเขาช่างพูดให้ฉันรู้สึกอ่อนไหวนักหนา ..หรือมีความสุขที่ได้เห็นฉันสับสนในใจอย่างนี้ "คุณสริสตา ครับ" เขาเรียกชื่อฉัน "กลับไปอยู่เมืองไทยเถอะนะครับ ผมอยากดูแลคุณให้มากกว่านี้" คุณเมธีว์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ฉันไม่กล้าทำตัวให้เป็นภาระของใครหรอกค่ะ"ฉันตอบพลางจ้องมองสายฝนที่กำลังโปรยปรายนอกหน้าต่าง "ฉันไม่อยากให้ใครเดินเข้ามาในชีวิตฉันเพราะความสงสาร" น้ำเสียงของฉันเริ่มสั่นเครือ "ผมไม่เคยคิดจะเดินเข้าไปในชีวิตใครเพียงแค่เพราะความสงสารเลยนะครับ" เขาตอบเบาๆ ฉันฟังเขาพูดต่ออย่างเงียบเหงา... ฉันเอาความรู้สึกทั้งหมดของฉันไปฝากไว้กับเขา...ทำไมนะเขาถึงไม่บอกฉันตรงๆว่า...เขารู้สึกกับฉันเหมือนอย่างที่ฉันรู้สึกกับเขา...หรือเปล่า...หรือว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลย นอกจากความเวทนาในความโชคร้ายของเราสองแม่ลูก..ทุกการกระทำของเขาอาจเป็นเพียงแค่ น้ำใจ ต่อเพื่อนมนุษย์เท่านั้น...และคงเป็นฉันเองที่หลงเข้าใจผิด คิดจะไขว่คว้าเขาไว้... ฉันเมินหน้าซ่อนหยาดน้ำตาที่กำลังไหลริน....ฉันมันก็แค่คนโรคจิตคนหนึ่งที่เจ็บป่วยอย่างไม่มีทางเยียวยา... "อย่าร้องไห้เลยนะครับ ผมขอโทษถ้าผมพูดอะไรผิดไป ทำให้คุณไม่สบายใจ " เขากล่าวขอโทษ อีกทั้งพูดต่อว่า "ผมรู้นะครับ ว่าคุณกำลังสับสน และไม่แน่ใจอะไรหลายๆอย่าง" "ผมโตพอที่จะเข้าใจความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง และไม่กล้าที่จะเอาความรู้สึกของคุณมาล้อเล่นหรอกนะครับ" เขาบอก ขณะเดินเข้ามาใกล้ ฉันรู้สึกได้ถึงอ้อมแขนของเขาที่โอบกอดมาจากด้านหลัง ซบใบหน้าลงบนศรีษะของฉัน คุณเมธีว์เลื่อนมือมาหมุนตัวฉันให้หันกลับมาหาเขา เชยคางฉันขึ้นสบตาคู่นั้น พร้อมทั้งกระซิบว่า "ผมอยากให้คุณมั่นใจว่า ผมไม่มีเหตุผลอย่างอื่นที่จะเข้ามาผูกพันในชีวิตของคุณ นอกจากความต้องการจากใจผมเอง" ฉันยืนนิ่งตัวแข็งทื่อ รู้สึกคล้ายๆกับโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะหนึ่ง เมื่อเขากระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ประทับริมฝีปากอุ่นๆลงมาอย่างแผ่วเบา สัมผัสที่นุ่มนวล ทว่าแฝงไปด้วยพลัง ทำให้ฉันทำอะไรไม่ถูก เขาคงสัมผัสได้ถึงร่างกายที่เริ่มสั่นเทาด้วยความตระหนกของฉัน จึงผ่อนคลายอ้อมแขนออก ไม่มีคำพูดใดๆจากฉันหรือเขา เราต่างจมอยู่ในห้วงของความคิด คงมีเพียงแต่เสียงของสายฝนที่สาดกระทบหน้าต่างจากด้านนอกเท่านั้น ฉันได้ยินเสียงเขาถอนหายใจยืดยาว ก่อนจะพูดว่า "พรุ่งนี้ผมต้องกลับแล้วนะครับ.. จะรีบจัดการเรื่องคุณแม่ของคุณให้เร็วที่สุดถ้าท่านตัดสินใจตามที่คุยกันไว้ แล้วผมจะโทรศัพท์มาส่งข่าวเป็นระยะ " "และผมจะรอฟังคำตอบจากคุณด้วยว่า จะให้โอกาสผมเดินเป็นเพื่อนเคียงข้างไปกับคุณหรือเปล่า" เขาพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินทางไปสนามบินในวันรุ่งขึ้นพร้อมกับลุงปราชญ์ ฉันเปลี่ยนใจไม่ไปส่งเขา เพราะฉันอ่อนแอเกินกว่าที่จะเอ่ยคำร่ำลา และมองเขาเดินจากไปโดยไม่รู้ว่า เมื่อไหร่เราจะได้พบกันอีก... แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 51 03:40:55 แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 51 02:58:36 จากคุณ : teansri - [ 9 เม.ย. 51 02:34:11 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฉันพยายามกลับมาดำเนินชีวิตตามปกติหลังจากที่คุณเมธีว์กลับไปเมืองไทย ทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันไปเยี่ยมแม่บ่อยกว่าเดิม แม่มีอาการปวดศรีษะเพิ่มมากขึ้น รวมทั้งความดันโลหิตที่สูงจนต้องใช้ยาควบคุมอยู่ตลอดเวลา .... คุณเมธีว์และลุงปราชญ์ยังคงติดต่อกลับมาอย่างสม่ำเสมอ แม่ตัดสินใจไม่กลับไปเมืองไทยเนื่องสุขภาพที่กำลังแย่ลง ซึ่งอาจจะเป็นภาระให้กับครอบครัวลุงปราชญ์มาก การตัดสินใจของแม่ย่อมหมายถึงคำตอบของฉันที่มีให้คุณเมธีว์เช่นเดียวกัน ฉันบอกกับเขาไปว่า ฉันต้องการอยู่กับแม่ที่นี่ และรอวันที่แม่มีอิสระกลับมาอยู่กับฉันเหมือนเดิม ตามประสาแม่ลูก เมื่อถึงวันนั้น หากความตั้งใจของเขายังไม่เปลี่ยนแปลง ฉันคงมีคำตอบที่ดีกว่านี้ให้กับเขา คุณเมธีว์และคุณพ่อของเขาเสียใจมากที่แม่ไม่ยอมกลับไปเมืองไทย แต่ก็พยายามเข้าใจและยอมรับฟังเหตุผลจากแม่ คุณเมธีว์บอกฉันว่าหากมีโอกาสเขาจะกลับมาอังกฤษอีก และถ้าหากฉันอยากจะไปเยี่ยมเมืองไทยบ้างเขาคงจะดีใจไม่น้อย เขาส่งอีเมลล์มาหาฉันแทบทุกวัน มีเรื่องมาเล่าให้ฟังอยู่ตลอด มีอยู่ครั้งหนึ่งเขาบอกว่ากำลังออก ไซด์งาน ที่อ่าวไทยกลางทะเลลึก เนื่องจากเขาทำงานเป็นวิศวะกรของบริษัทขุดเจาะน้ำมัน และรู้สึกคิดถึงฉัน เลยหลบงานมานั่งส่งอีเมลล์ "คุณสริสตาครับ อาทิตย์นี้อยู่ไซด์งานตลอดทั้งอาทิตย์ มองไปไหนก็เห็นแต่ฟ้ากับทะเล ผมนั่งฟังเพลงนี้ แล้วคิดถึงคุณมากเลยครับ ผมอยากให้คุณสริสตาได้ฟังบ้าง เลยส่งแนบไฟล์ MP3 มาให้พร้อมทั้งเนื้อร้อง และ คำแปลเป็นภาษาอังกฤษ (เท่าที่จะทำได้)เผื่อคนฟังจะเข้าใจความหมายของเพลงมากขึ้น " อยู่ตรงนี้ ของ Nursery Sound ฉันผ่านชีวิต มาไกลแล้วหนา ฉันเฝ้าตามหา รักแท้จนเหนื่อยแล้วเออ คิดว่าชาตินี้ ฉันคงไม่เจอ จนได้พบเธอ ชีวิตก็มีความหมาย จากที่ชีวิตไม่เคยมีใคร แล้ววันนี้มีเธอห่วงใย ไม่ขอจากไปไหน อยากให้เธอ จงมั่นใจ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนตาย อยู่ตรงนี้เป็นที่สุดท้าย... มีคนให้เรารัก ก็เป็นสุขแล้ว ยิ่งคนที่เรารัก เขารักเรานั้นสุขยิ่งกว่า จะรักเธอเรื่อยไป วันหน้าเป็นเช่นไร จะไม่เสียดาย ไม่เสียใจ ต่างบ้านต่างเดิน มาคนละทิศ... ไม่คาดไม่คิด จะพบคนดีเหลือเกิน ได้ร่วมชีวิต ได้ร่วมทางเดิน เป็นความบังเอิญ หรือว่าฟ้ากำหนดเอาไว้ จะรักเธอเรื่อยไป จะรักเธอจนตาย ไม่ว่าชาตินี้ หรือชาติใด จะรักเธอ In my entire life I was so tired of looking for true love Never thought I'd have found it until I met you I never had anyone,but today you I want to ensure you that I will be here with you until we die To love somebody is happiness But to have love in return is the greatest I'll not be regret for loving you No matters what 'll happen in the future We came from different country Never thought I'd have met you Is this only the coincident or God bless us That we share lives , walk together I'll love you forever,I 'll love you until I die whether this life or next life I 'll love you "ฟังเพลงแล้วอย่าลืมคิดถึงคนส่งจากเมืองไทยนะครับ" เขาเขียนแนบท้ายในอีเมลล์ ยิ่งอ่านอีเมลล์ และฟังเพลงที่เขาส่งมาให้มากเท่าไหร่ ทำให้ฉันยิ่งคิดถึงเขามากเท่านั้น อันที่จริงแล้ว ฉันคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลาก็ว่าได้ จากคุณ : teansri - [ 9 เม.ย. 51 02:35:05 ]

ความคิดเห็นที่ 8 วันนี้ฉันได้รับแจ้งจากแผนกสุขภาพของทางเรือนจำว่า แม่ปวดศรีษะมาก ล้มลงหมดสติและถูกส่งตัวฉุกเฉินไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลประจำเมือง ฉันรีบเดินทางไปเยี่ยมแม่ที่ตึกผู้ป่วยหนัก แพทย์ประจำตัวของแม่บอกว่า จากอาการและผล CT Scan แม่ป่วยเป็น Aortic aneurysm ซึ่งเป็นภาวะที่เกี่ยวกับเส้นเลือดของหัวใจ แพทย์ผู้เชี่ยวชาญทางด้าน Cardiology อธิบายให้ฟังว่า ถ้าไม่สามารถควบคุมแรงดันของเส้นเลือด Aorta ได้ จนเส้นเลือดแตก แม่อาจเสียชีวิตได้ ฉันเดินออกมาจากโรงพยาบาลด้วยสมองที่มึนงง เฝ้าถามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่า ทำไมเรื่องแบบนี้จะต้องเกิดกับแม่ของฉันด้วย แม่มีทุกข์มากพออยู่แล้ว ทำไมพระเจ้าจึงไม่ปราณีเราเลย ฉันไม่รู้ว่าชาติที่แล้วเราสองคนแม่ลูกไปทำเวรทำกรรมกับใครไว้บ้าง ชาตินี้ถึงต้องชดใช้อย่างไม่มีวันจบสิ้น ใครนะที่บอกว่าฟ้าหลังฝนย่อมแจ่มใสเสมอ ฉันคงไม่ได้ยืนอยู่ใต้ฟ้าผืนเดียวเหมือนกับคนอื่นเขา ฟ้าที่ฉันมองเห็นจึงมีเมฆปกคลุม และมืดครึ้มอยู่เสมอ ช่วงนี้ฉันเองรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวสักเท่าไหร่นัก นอนไม่ค่อยหลับเนื่องเป็นห่วงอาการของแม่ที่แย่ลงทุกวัน ร่างกายอ่อนเพลียจนลุกแทบไม่ไหว ต้องหยุดทำงานอยู่สามสี่วัน แต่ก็พยายามฝืนตัวเองไปหาแม่ที่โรงพยาบาลทุกวัน ในที่สุดวันที่ฉันกลัวก็มาถึง แม่อาการทรุดหนักจนพูดไม่ได้ แรงดันเส้นเลือดสูงมากจนแตก แม่พยายามขยับปากพูดกับฉันครั้งสุดท้ายว่า " แม่รักหนูที่สุด เข้มแข็งอดทนเพื่อแม่นะลูก" น้ำเสียงของแม่ขาดหายเป็นระยะ "หนูรักแม่ที่สุดในโลกค่ะแม่ อย่าทิ้งหนูไปนะคะแม่" ฉันอ้อนวอนแม่ ฉันจับมือของแม่ไว้ร้องไห้เปี่ยมใจจะขาด วิงวอนขอร้องให้คณะแพทย์ช่วยเหลือชีวิตของแม่ แต่หมอคนหนึ่งบอกฉันว่า แม่ไม่เซ็นต์ใบยินยอมให้ปั๊มหัวใจตั้งแต่แรกที่เข้ามารักษา เนื่องจากแม่ต้องการจากไปอย่างสงบเมื่อเวลานั้นมาถึง "แม่คะ ทำไมแม่ทิ้งหนูไป แม่จำได้มั้ยคะ ว่าแม่เคยสัญญาว่าจะกลับมาอยู่กับหนู มีความสุขตามประสาแม่ลูกเหมือนแต่ก่อน หนูจะทำงานเก็บเงินซื้อบ้านใหม่ไว้รอแม่ ทำไมแม่ไม่ให้โอกาสหนูทดแทนบุญคุณแม่บ้างคะ" ฉันซบหน้าร้องไห้คร่ำครวญกับร่างที่ไร้วิญญาณของแม่ เพราะฉันอีกนั่นแหละที่ทำให้แม่ต้องทรมานกับความทุกข์ใจ จนเจ็บป่วยขึ้นมา และผลสุดท้ายแม่ก็ต้องมาจบชีวิตลงก่อนที่จะได้รับอิสระภาพ   "ทำไมแม่ไม่พาฉันไปอยู่กับแม่ด้วยนะ ให้ฉันตายเสียยังดีกว่าจะต้องมารับรู้ความเจ็บปวดเกินกว่าจะทนทานแต่เพียงผู้เดียว" ฉันเฝ้าถามตัวเอง แม้ฉันพยายามระงับความโศรกเศร้าเสียใจ ตั้งใจจะเข้มแข็งอย่างที่แม่สั่ง แต่ก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้ ขณะโทรศัพท์ไปแจ้งข่าวกับคุณเมธีว์ เขาตกใจมากเพราะแม่จากไปอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน คุณเมธีว์ และลุงปราชญ์มาร่วมงานเผาศพแม่ และคอยช่วยเหลือเป็นธุระให้ฉันแทบทุกเรื่อง เพราะสภาพจิตใจและร่างกายที่เหนื่อยล้า ปราศจากเรี่ยวแรงของฉัน ไม่สามารถจัดการอะไรได้มาก  แขกทุกคนที่มา เข้ามาแสดงความเสียใจและปลอบโยนฉัน หากแต่ว่าไม่มีสิ่งใด ที่จะบรรเทาความทุกข์ใจความเสียใจที่ฉันสูญเสียแม่ไปได้ คุณเมธีว์ช่วยพยุงร่างกายที่เหมือนไม่มีวิญญาณของฉัน มาเก็บกระดูกของแม่ในวันถัดมา "แม่คะมารับหนูไปด้วย อย่าทิ้งหนูไว้คนเดียวนะคะแม่" ฉันมองกองกระดูกของแม่ ร้องไห้พูดรำพันเหมือนคนเสียสติ ฉันได้ยินเสียงแม่มากระซิบข้างหูเบาๆว่า "แม่รักลูก"และรู้สึกเหมือนมีใครมาดึงตัวของฉันไว้ ก่อนที่ฉันจะจำอะไรไม่ได้อีก ฉันตื่นมาอีกครั้ง หลังจากไม่รู้สึกตัวไปนาน กวาดสายตามองรอบๆห้องที่นอนอยู่ สายน้ำเกลือระโยงระยางไปหมด คุณเมธีว์นั่งจับมือของฉันไว้ กระซิบเรียกชื่อของฉัน "คุณสริสตา รู้สึกอย่างไรบ้างครับ" เขาถาม ฉันยังรู้สึกมึนงง จำได้ว่าแม่มาหาฉัน พูดคุยด้วยใบหน้าอ่อนโยนเหมือนแม่คนเดิม แม่บอกว่า ถ้าวันใดที่ฉันรู้สึกท้อแท้ หมดกำลังใจ ขอให้นึกถึงแม่ แม่จะคอยเป็นกำลังใจ ให้ฉันอยู่เสมอ ฉันนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลโรคจิต ด้วยภาวะซึมเศร้าชนิดรุนแรงอยู่นานหลายสัปดาห์ ครั้งนี้อาการของฉันหนักกว่าเก่าหลายเท่านัก ไม่พูดกับใคร นอนซึม บางครั้งร้องไห้ขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ ต้องรักษาด้วยวิธี Electric Shock Therapy หลายครั้ง จนอาการเริ่มดีขึ้นตามลำดับ สามารถควบคุมสติอารมณ์ของตัวเองได้บ้าง จึงเปลี่ยนมารักษาด้วยยาและกลับมาพักฟื้นที่บ้าน โดยที่จะต้องไปพบจิตแพทย์ตามนัด คุณเมธีว์ขอต่อวีซ่าเพื่ออยู่คอยดูแลฉัน พร้อมทั้งพยายามโน้มน้าวจิตใจให้ฉันกลับไปพักรักษาตัวที่เมืองไทย แต่ฉันก็ปฎิเสธความมีน้ำใจของเขา เพราะฉันไม่อยากเอาเปรียบใคร ไม่อยากให้เขาต้องมาแบกภาระคอยดูแลคนป่วยอย่างฉัน อนาคตของเขายังอีกยาวไกลนัก ดีกว่ามาจมปลักอยู่กับผู้หญิงสามวันดีสี่วันร้ายอย่างฉัน เวลาผ่านไปหลายเดือนอาการของฉันดีขึ้นมาก หากแต่ยังต้องกินยาควบคุมอยู่ คุณเมธีว์กลับไปเมืองไทยแล้ว เนื่องจากวีซ่าหมดอายุและภาระหน้าที่การงานทางโน้น ฉันขอบคุณเขาด้วยความจริงใจ ในความช่วยเหลือทุกๆอย่างตั้งแต่ต้น ถ้าไม่มีเขาฉันคงลำบากมาก คุณเมธีว์บอกว่าเขาเสียใจมาก ที่ฉันยืนยันจะอยู่ที่อังกฤษ ทั้งๆที่ไม่มีญาติพี่น้องแม้แต่เพียงคนเดียว แต่ฉันก็ให้เหตุผลกับเขาไปว่า ฉันเกิดและโตที่นี่ อย่างไรเสียฉันคงพอเอาตัวรอดได้ ฉันรู้ว่าฉันรักเขา ต้องการอยู่กับเขามากที่สุด แต่ฉันก็ไม่อยากเห็นแก่ตัวไปมากกว่านี้ มีคนลำบากเสียสละเพื่อฉันมามากแล้ว ฉันควรเสียสละเพื่อคนอื่นบ้าง "สัญญากับผมนะ ไม่ว่าจะมีอุปสรรคใดๆในวันข้างหน้า ขออย่าท้อแท้ "เขาเอ่ยกับฉัน "ผมจะคอยดูแลคุณอยู่ห่างๆ วันใดที่คุณต้องการใครสักคน ขอให้นึกถึงผมเป็นคนแรกก็แล้วกัน" เขาพูดต่อ "ฉันจะไม่มีวันลืมความช่วยเหลือ ความมีน้ำใจและทุกๆอย่างที่คุณและลุงปราชญ์มีให้กับฉันและแม่ค่ะ" ฉันบอกเขาก่อนที่เขาจะขึ้นเครื่องกลับไป นั่นคือคำร่ำลาระหว่างเรา.... วิญญาณของแม่คงหลับไม่เป็นสุขถ้ารู้ว่า ฉันไม่สามารถพาตัวเองให้หลุดพ้นจากห้วงแห่งความทุกข์ความโศกได้ ฉันพยายามที่จะลืมฝันร้ายต่างๆให้หมดสิ้น ไม่ว่าจะต้องใช้เวลาอีกนานสักเท่าไร การไปทำจิตบำบัดตามนัด และสวดมนต์ภาวนาที่โบสถ์ ช่วยให้ฉันมองโลกและชีวิตในแง่ดีมากขึ้น ฉันกลับไปทำงานที่เดิม มีความสุขที่ได้ทำตัวให้เป็นประโยชน์แก่ผู้อื่นบ้าง ตลอดเวลาสามปีหลังจากที่แม่เสียชีวิต  ฉันอดทนต่อสู้กับจิตใจที่อ่อนแอของตัวเองจนเอาชนะมาได้ พอใจและมีความสุขในชีวิตพอสมควร คุณเมธีว์อีเมลล์และโทรศัพท์ถามข่าวคราวในช่วงแรกๆ  อาจเป็นเพราะฉันที่ไม่ค่อยได้รับโทรศัพท์หรือตอบอีเมลล์กลับไป ทำให้เขาขาดการติดต่อไปในที่สุด  ฉันรู้ว่าฉันทำไม่ถูกต้องนักเรื่องคุณเมธีว์ แต่ฉันก็มีเหตุผลของฉันที่คนอื่นอาจจะไม่เข้าใจ ฉันเปิดอีเมลล์ตั้งใจจะตอบเขากลับไปสักครั้ง จำได้ว่าครั้งสุดท้ายประมาณช่วงต้นปี ที่เขาส่งอีเมลล์มาหาฉันว่า "อย่าคิดว่าผมวุ่นวายจนเกินไปเลยนะครับ ขอเพียงแค่ได้รู้ว่า คุณสริสตา สุขสบายดี ผมก็คงหายห่วง " ฉันกลับไปอ่านอีเมลล์เก่าๆที่เขาส่งมา ทำให้อดคิดถึงเขาไม่ได้ โดยเฉพาะฉบับที่แนบไฟล์เพลง "อยู่ตรงนี้" มาให้ ฟังเพลงแล้วตั้งคำถามกับตัวเองว่า ผิดไหม?ที่ไม่ให้โอกาสหัวใจของตัวเองบ้าง ความรู้สึกของเขาจะยังคงเหมือนเดิม หรือว่าไม่มีความผูกพันใดๆหลงเหลืออยู่อีกแล้ว สุดท้าย ฉันตัดสินใจทำตามความปราถนาของหัวใจฉันบ้าง ฉันคลิกไปที่ Reply ตอบกลับไปว่า "สบายดีค่ะ.คุณเมธีว์และลุงปราชญ์ สบายดีมั้ยคะ ฉันอยากจะไปเยี่ยมเมืองไทยสักครั้งค่ะ สะดวกหรือเปล่าคะ" แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 51 03:45:45 แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 51 03:45:03 แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 51 03:03:25 จากคุณ : teansri - [ 9 เม.ย. 51 02:39:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ฉันค่อนข้างตื่นเต้นกับการเดินออกนอกประเทศครั้งแรกในชีวิต อดคิดไม่ได้ว่าถ้าแม่ยังมีชีวิตอยู่  และได้กลับมาเยี่ยมบ้านบ้าง คงทำให้แม่มีความสุขมาก ฉันคิดไว้ว่า จะลองพยายามสืบหาญาติของแม่ที่เมืองไทย อย่างน้อยฉันก็อยากจะรู้จักเอาไว้ เผื่อวันข้างหน้าจะได้มีโอกาสไปมาหาสู่กันบ้าง อากาศที่เมืองไทยค่อนข้างร้อนอบอ้าว ฉันถอดเสื้อโค้ชออกขณะเข็นกระเป๋าเดินทางมาตามทางออกด้านหน้า น้ำเสียงคุ้นเคยที่เรียกชื่อฉัน ทำให้ต้องหันมองกลับไป "ยินดีต้อนรับสู่ประเทศไทยครับ คุณสริสตา" คุณเมธีว์ทักทายฉันพร้อมด้วยรอยยิ้มบางๆ เขาดูเปลี่ยนไปบ้าง ผิวเข้มกว่าเดิม อาจคงเป็นเพราะออกไซด์งานอยู่บ่อยๆ หนวดเคราเขียวทำให้ใบหน้าดูเคร่งขรึมขึ้น หากแต่ดวงตาที่อ่อนโยนคู่นั้นยามมองมายังคงเหมือนเดิม "ขอบคุณค่ะ มารอนานหรือเปล่าคะ" ฉันถามกลับไป คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรกับเขาดี รู้สึกกลัวนิดๆคล้ายกับเด็กที่ทำความผิดมา ฉันขึ้นนั่งบนรถข้างหน้ากับเขา จุดมุ่งหมายคือชลบุรี บ้านของเขา ตลอดเวลาที่นั่งอยู่ในรถชั่วโมงกว่าๆ ฉันเป็นจะฝ่ายพูดคุยถามโน่นถามนี่เสียเป็นส่วนใหญ่ คุณเมธีว์ดูไม่ช่างคุยเหมือนแต่ก่อน ทำให้ฉันอดเป็นวัวสันหลังหวะไม่ได้ว่าเขาไม่พอใจอะไรฉันหรือเปล่า ลุงปราชญ์ดีใจมากที่ได้เจอฉัน  ต้อนรับดูแลเป็นอย่างดี อาหารไทยแท้ๆมื้อแรกทำให้ฉันคิดถึงแม่ขึ้นมาจับใจ แม่ของฉันก็ทำอาหารไทยอร่อยไม่แพ้ใครเหมือนกัน ฉันพูดคุยกับลุงปราชญ์และคุณเมธีว์อยู่พักใหญ่ จึงขอตัวออกมาสูดอากาศนอกบ้าน ซึ่งอยู่ไม่ห่างทะเลมากนัก ลุงปราชญ์บอกว่าถ้าเป็นตอนกลางวันคงเดินไปได้ ใช้เวลาประมาณสิบห้านาทีก็ถึง แต่คงไม่ปลอดภัยนักในตอนกลางคืน ฉันสังเกตุได้ถึงความเปลี่ยนไปของคุณเมธีว์  เขาพูดน้อยมากเหมือนคนที่ไม่เคยสนิทกันมาก่อน แต่ฉันก็พยายามที่จะไม่คิดมาก เขาเดินออกมาเรียกฉันให้เข้าบ้าน หลังจากที่ฉันออกมานั่งบนม้าหินหน้าบ้านอยู่นาน ฉันเห็นบ้านหลังหนึ่งปลูกอยู่ในรั้วเดียวกัน แต่ไม่ได้เปิดไฟ จึงถามเขาว่า "บ้านญาติของลุงปราชญ์เหรอคะ" "เปล่า ของผมเอง ปลูกไว้สามสี่ปีแล้วมั้ง" เขาตอบ "บ้านที่คุณอยู่ก็ออกจะใหญ่โต อยู่กันแค่สองคนก็น่าจะโอเคนี่คะ"ฉันพูดต่อ "ตอนแรกตั้งใจปลูกหลังนั้นเพราะเข้าใจว่าจะมีคนมาอยู่เพิ่ม" เขาพูดน้ำเสียงเรียบๆและกล่าวต่อว่า "แต่พอไม่มีใครมาเลยต้องอยู่เอง สลับกับหลังที่พ่ออยู่" ฉันไม่กล้าถามว่า คนที่เขาพูดถึงคือใคร กลัวว่าจะทำให้เขารำคาญเสียเปล่าๆ เท่าที่ดูก็พอจะรู้ว่าเขาไม่ค่อยจะยินดียินร้ายกับการมาของฉันนัก "อยากจะไปเที่ยวที่ไหนบ้างครับ ผมหยุดงานสองวัน จะได้พาไป" เขาเปลี่ยนเรื่องพูด "ที่ไหนก็ได้ค่ะ แล้วแต่คุณเมธีว์จะสะดวก" ฉันตอบและหันกลับไปมองเขา เขามองหน้าฉัน สายตาคู่นั้นเหมือนกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง ฉันรู้สึกอึดอัดใจที่สัมพันธภาพระหว่างเราไม่เหมือนเดิม ถ้าฉันรู้ว่าเขาไม่เต็มใจต้อนรับ ฉันคงไม่ดั้นด้นมาถึงนี่ "มีเรื่องอยากจะถามค่ะ" ฉันเอ่ยขึ้น หลังจากที่คิดว่าฉันควรจะถามให้กระจ่างดีกว่ามานั่งคิดสงสัยไปเอง เพราะฉันถือว่า ความจริงที่ได้รู้มักจะไม่ค่อยเจ็บ แต่บางอย่างที่ไม่รู้แล้วกลับเดาเอาเองนี่แหละตัวร้ายนัก "อืมมม ว่ามาสิ" เขาตอบรับ "ดิฉัน...เอ่ออ" ฉันชักไม่ค่อยแน่ใจขึ้นมา "มีอะไรล่ะ" เขาถาม "ดิฉันอยากจะรู้น่ะค่ะ ว่า....ทำอะไรผิดที่ทำให้คุณไม่พอใจหรือเปล่าคะ"ฉันถามอย่างน้อยใจ "อะไรทำให้คุณคิดเช่นนั้นล่ะครับ" เขาถามพร้อมกับจ้องหน้าฉัน "ไม่รู้สิคะ แต่ดิฉันรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิม" ฉันตอบไปตามความรู้สึก "แล้วอะไรล่ะครับที่คุณสริสตาว่าไม่เหมือนเดิม" เขาย้อนถามฉัน "ช่างมันเถอะค่ะ ฉันคงคิดมากไปเอง เข้าบ้านกันเถอะนะคะ" ฉันตัดบท ไม่อยากจะรู้อะไรให้มากไปกว่านี้ ฉันอยู่บ้านนอนเล่นริมระเบียงรับลม คุยกับลุงปราชญ์บ้างอยู่สองวันเต็มๆ คุณเมธีว์ติดธุระที่ที่ทำงานกลับบ้านประมาณสองทุ่มทั้งสองวัน กินข้าวเสร็จเขาก็ไปนอนค้างที่บ้านอีกหลังหนึ่ง ฉันไม่ได้คิดสงสัยว่าเขายังรู้สึกดีๆกับฉันอยู่อีกหรือเปล่า เพราะความหมางเมินที่เขามีต่อฉันเป็นคำตอบที่ชัดเจนดีอยู่แล้ว อย่างไรก็ตาม คุณเมธีว์ก็พาฉันไปเที่ยวหาดบางแสนในวันรุ่งขึ้นตามที่บอกเอาไว้ ถึงแม้เขาจะดูเงียบๆไปบ้างแต่ฉันก็สุขใจที่ได้เห็นหาดทรายขาวสะอาดและน้ำทะเลใสๆ ... ฉันมองทะเลที่กว้างไกล ..คิดว่าฉันทำได้ดีที่สุดเพียงแค่นี้ ฉันตัดสินใจมาหาเขา มาตามความเรียกร้องของหัวใจ แม้เขาจะไม่มีเยื่อใยใดๆหลงเหลืออยู่อีก ฉันก็ดีใจมากพอแล้วที่ได้มีโอกาสเห็นหน้าเขาอีกครั้ง อีกอาทิตย์กว่าๆ ฉันจะต้องกลับไปบ้านเมืองของฉัน กลับไปใช้ชีวิตเก่าๆ คนเดียวอย่างเดียวดายเหมือนเดิม ฉันปล่อยอารมณ์ความรู้สึกเสียใจไปกับเกลียวคลื่นที่เห็นอยู่ลิบๆ แหงนหน้าขึ้นไม่ให้หยาดน้ำใสๆไหลออกมา "ลมทะเลเข้าตา หรือว่าร้องไห้ล่ะครับ" เขาเดินมายืนใกล้ๆขณะถาม ฉันยืนเงียบไม่พูดอะไร "ดูท่าทางคุณสริสตาน่าจะชอบทะเลนะครับ"เขาถามต่อ ฉันพยักหน้ารับเพียงเล็กน้อย "ถ้าชอบทะเลมากก็น่าจะกลับมาอยู่ที่เมืองไทยนะครับ มาอยู่ที่บางแสนกับผม รับรองว่าได้นั่งดูทะเลทุกวันจนเบื่อแน่" เขาพูดพร้อมหัวเราะเล็กน้อย ฉันมองหน้าเขา มองสบตาคนที่ชอบล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น พยายามกลืนก้อนแข็งๆที่จุกอยู่ในลำคอ "เจอคุณสริสตาครั้งนี้ ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากนะครับ แต่ว่ายังขี้แยเหมือนเดิม" เขาพูดพร้อมทั้งดึงฉันเข้าไปในอ้อมแขน มือเขาลูบไล้เรือนผมของฉันเบาๆ "ผมคิดถึงคุณอยู่เสมอ บางครั้งผมนั่งทบทวนว่าทำอะไรผิดบ้าง ทำไมจู่ๆคุณถึงตัดขาดจากการติดต่อกับผม" "ฉันขอโทษ" ฉันก้มหน้าแอบซ่อนน้ำตากับอกกว้างของเขา สองแขนกอดเขาไว้แน่น "กลับมาอยู่ที่นี่เถอะครับ อย่าให้ผมต้องรอนานไปกว่านี้เลย ปีนี้ผมอายุสามสิบห้าแล้วนะครับ แก่กว่านี้ผมคงหมดเรี่ยวแรงและกำลังใจที่จะรอ" ใบหน้าที่ก้มต่ำลงจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ สายตาที่เว้าวอนของเขา ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ร่างกายอยากจะต่อต้าน แต่ว่าความรู้สึกภายใน กลับยอมจำนนท์โดยสิ้นเชิงเมื่อสัมผัสริมฝีปากอุ่นของเขา ฉันหลับตาลง..ผ่อนลมหายใจยาว ปล่อยความรู้สึกให้ล่องลอยไปกับสัมผัสแปลกใหม่ที่นุ่มนวลอบอุ่นจากคนที่ฉันรักและผูกพันมากคนหนึ่งในชีวิต สัมพันธภาพที่ดีของฉันและคุณเมธีว์ชัดเจนขึ้นตามลำดับ หลังจากที่เราทั้งสองมีเวลาพูดคุยปรับความเข้าใจในเรื่องต่างๆมากขึ้น เขาบอกฉันว่าเขารู้สึกเสียใจ พร้อมทั้งไม่เข้าใจที่ฉันทำตัวห่างเหินไปในช่วงสามปีที่ผ่านมา แต่เขาก็ยอมรับและเคารพสิทธิส่วนบุคคลของฉัน แม้ลึกๆข้างในจะยังห่วงฉันอยู่ และหวังว่าสักวันหนึ่งเมื่อสถานการณ์ต่างๆในชีวิตของฉันดีขึ้น ฉันคงจะมีเวลาคิดทบทวนและค้นหาความสุขให้ตัวเองบ้าง การใช้เวลาราวๆสองอาทิตย์ที่นี่กับเขา ทำให้ฉันได้รู้จักตัวตนและรับรู้เรื่องราวในชีวิตของเขามากขึ้น คุณเมธีว์เล่าให้ฉันฟังว่า ตั้งแต่เขาเกิดมาก็รู้ว่ามีเพียงแม่ที่เป็นทุกๆอย่างให้เขา ไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม้แต่ครั้งเดียวและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นพ่อ เขาเป็นลูกที่เกิดมาด้วยความไม่ตั้งใจของผู้ใหญ่สองคน แต่ทว่าความรักความอบอุ่น ที่แม่มีให้เขา ทำให้ไม่รู้สึกว่าชีวิตขาดอะไรไป และไม่รู้สึกโหยหาที่อยากจะมีพ่อเหมือนคนอื่นเขา  และยอมรับว่าชีวิตของเขาเขาโชคดีอย่างที่สุด ที่มีพ่อบุญธรรมที่รักเลี้ยงดูเขาเหมือนลูกในไส้ คุณเมธีว์บอกว่า ไม่มีใครเกิดมามีชีวิตที่ดีสมบูรณ์แบบไปทุกอย่าง อยู่ที่ว่าเราจะปรับตัวและยอมรับการเปลี่ยนแปลงของชีวิตได้มากน้อยแค่ไหน มีเรื่องบางเรื่องที่เข้ามาในชีวิตและทำให้เขารู้สึกท้อแท้บ้าง เช่นการสูญเสียแม่อันเป็นที่รัก จนทำให้เขาหมดกำลังใจที่จะเรียนต่อให้จบปริญญาโท รวมทั้งการเลิกราจากคนรักเก่า แต่เขาปรับเปลี่ยนตัวเองโดยการหันหลังให้กับความเจ็บช้ำในอดีต เลือกจดจำแต่ในสิ่งที่ดีๆ และมีชีวิตเพื่อวันพรุ่งนี้และวันต่อๆไป การมาเมืองไทยครั้งนี้ ทำให้สมองของฉันปลอดโปร่งขึ้นมาก ไม่ต้องกังวลกับเรื่องงาน หรือว่าปัญหาอื่นๆ เจ้าบ้านทั้งสองคน ดูแลเอาใจใส่ฉันดีมาก จนฉันรู้สึกอบอุ่นเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว ฉันสังเกตลักษณะการพูดคุยและการปฎิบัติต่อกันระหว่างลุงปราชญ์และคุณเมธีว์ บ่งบอกถึงความรักความผูกพัน ของพ่อลูกทั้งสองคนได้เป็นอย่างดี อย่างนี้นี่เองที่คุณเมธีว์ว่า เขาไม่รู้สึกว่าชีวิตของเขาขาดอะไรไป หลังจากที่คุยกันหลายๆเรื่อง สุดท้ายมาลงเอยที่เรื่องการกลับมาใช้ชีวิตที่เมืองไทยของฉัน หลังจากที่เขาเอ่ยปากขอฉันแต่งงาน ฉันบอกคุณเมธีว์ไปว่า เขาคงไม่ต้องสงสัยว่า ฉันรักและไว้วางใจเขามากแค่ไหน แต่ฉันต้องการที่จะปรับตัวให้เข้ากับสังคมของคนไทย รวมทั้งเรียนรู้และใกล้ชิดกับเขาในฐานะคนรักให้มากกว่านี้ หากว่าทุกอย่างดำเนินไปด้วยดี ถึงตอนนั้นฉันก็ยินดีที่จะใช้ชีวิตร่วมกันกับเขาอย่างสามี ภรรยาโดยทั่วไป ดูท่าทางคุณเมธีว์จะเข้าใจและยอมรับในจุดนี้แม้จะไม่ค่อยเต็มใจนักก็ตาม จริงดั่งคำเขาว่า เวลาที่เรามีความสุขดูเหมือนเวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว สองสัปดาห์แห่งความสุขทีฉันมีในเมืองไทย จะคงอยู่ในความทรงจำอันดีงามของฉันเสมอไป ในวันเดินทางกลับ คุณเมธีว์ไปส่งฉันขึ้นเครื่องที่สนามบิน ฉันรู้สึกใจหายเล็กน้อยที่จะต้องเอ่ยลาเขา คุณเมธีว์ก็ดูเศร้าๆบ่นไม่อยากให้กลับ ฉันบอกเขาว่า..ฉันรักเมืองไทย..และที่สำคัญ ฉันรักเขา.. ฉันรู้ว่า..ฉันจะต้องกลับมาอีกแน่นอน คุณเมธีว์ยิ้มกับฉันพลางพูดทีเล่นทีจริงว่า "หวังว่าอากาศของเมืองลอนดอนไม่ทำให้คุณเปลี่ยนใจไปจากผมและเมืองไทยนะครับ" " We will see " ฉันตอบเขากลับ พร้อมกับหัวเราะอย่างสุขใจ ---------------------------------------------------------------------------- ฉันจบการบันทึกเรื่องราวของฉันขณะนั่งเครื่องบินกลับลอนดอน จริงๆแล้วก็ไม่อยากจะกลับ เพราะฉันทิ้งหัวใจไว้ที่เมืองไทย หากแต่ภาระที่คั่งค้างอยู่ทำให้จำใจต้องจาก อีกไม่นานฉันจะกลับมาใช้ชีวิตอย่างคนไทยเต็มตัว เพราะฉันรักเมืองไทย และรักเขาคนนั้นที่อยู่เมืองไทยอย่างหมดหัวใจ ------------------------ ขอบคุณกาลเวลา ที่พาเรามาพบกัน       -----------------                        แด่ คุณแม่เปรมวดี และ คุณเมธีว์   จาก สริสตา สุดท้ายอย่าลืมฟังเพลงนี้นะคะ   ขอบคุณทุกๆท่านที่พยายามอ่านจนจบค่ะ http://www.esnips.com/doc/f63cc43a-85bf-476a-bb3a-51d95c169ed7/เนอสเซอรี่-ซาวด์---05-อยู่ตรงนี้ แก้ไขเมื่อ 10 เม.ย. 51 03:28:13 แก้ไขเมื่อ 10 เม.ย. 51 03:03:45 แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 51 03:53:40 แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 51 02:45:47 จากคุณ : teansri - [ 9 เม.ย. 51 02:43:01 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ดีใจที่ในที่สุดก็พบกับความสุขนะคะ คุณแม่ที่อยู่บนสวรรค์ก็คงมีความสุขด้วย จากคุณ : มด - [ 9 เม.ย. 51 04:09:34 A:129.11.13.24 X: TicketID:169508 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ครับ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 9 เม.ย. 51 13:32:11 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สังเกต ไม่มีสระอุค่ะ แอบสงสัยนิดเดียวว่าจัดการเผาศพจริงๆ ที่อังกฤษหรือคะ อ่านเพลิน เรียบเรียงดีค่ะ เสียดายทิ้งเรื่อง social service ไปตั้งแต่กลางๆ เรื่อง จากคุณ : scottie - [ 9 เม.ย. 51 16:45:54 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ดีใจด้วยนะครับกับความสุขที่เข้ามาในชีวิต จากคุณ : onerror (onerror) - [ 9 เม.ย. 51 17:46:56 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สวัสดีค่ะ คุณ scottieและทุกท่านนะคะ ขออนุญาต อธิบายเรื่องเผาศพตามที่ถามไว้ค่ะ เผาศพจริงๆที่อังกฤษค่ะ แต่ไม่ใช่ที่วัดนะคะ ที่นี่เขามี crematorium ที่จะบริการเผาศพค่ะ จริงๆแล้วต้องจองสถานที่ จองคิวกันเป็นอาทิตย์ค่ะ ส่วนศพก็จะเก็บไว้ที่โรงพยาบาล แผนก Patient affair จนกว่าจะได้คิวจาก crematorium ค่ะ ตามเรื่องใช้คำว่าโบสถ์แทนเพราะเห็นว่าเข้าใจง่ายดีค่ะ ส่วนเรื่อง social service จริงๆแล้ว เจ้าของสมุดบันทึกก็ทำอยู่ตลอดนะคะ ยกเว้นช่วงที่ป่วยมากๆจนต้องนอนโรงพยาบาล เนื้อหาบางส่วนเกี่ยวกับ งานที่ทำ ก็ตัดทิ้งจากที่บันทึกไว้บ้างเพราะกลัวมีปัญหาเรื่องความไม่เหมาะสมค่ะ เพราะที่นี่เขาไม่ค่อยให้เอาความลับของงานมาพูดมากค่ะ โดยเฉพาะสาขาที่ทำอยู่ ขอบคุณที่ท้วงติงนะคะ เรื่องเขียนภาษาไทยผิดต้องขอโทษจริงๆค่ะ จะเห็นว่าบางคำใช้ทับศัพท์เอาเพราะกลัวสะกดผิดค่ะ จากคุณ : nightsea@hotmail.com (teansri) - [ 9 เม.ย. 51 19:29:33 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เคยอ่านเรื่องที่เป็นแบบนี้อยู่เหมือนกันค่ะ เกี่ยวกับการ abuse เด็กผู้หญิงในอังกฤษ และเมกา คนเขียนก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยถูก abuse ทางเพศเหมือนกัน แต่เวลาที่เขียนออกมา เธอเขียนออกมาเป็นนิยายเรื่องหนึ่ง นิยายเรื่องนี้ไม่มีกล่าวถึงความโหดร้ายของเหตุการณ์ เหมือนแค่บอกเล่าเฉยๆว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพื่อโยงสู่ประเด็นที่เขาต้องการจะบอกต่อไป แม้จะไม่ได้บอกรายละเอียด แต่คนอ่านก็รู้ได้เลยว่าสิ่งที่เขาเขียนคือกลั่นกรองมาจากจิตวิญญาณและประสบการณ์ที่แท้จริง ไม่ใช่การบอกเล่าหรือการเห็นข่าวอาชญากรรมแล้วจินตนาการเอาเองว่าน่าจะรู้สึกแบบนั้นแบบนี้ (เราเคยอ่านทั้งสองแบบมาแล้ว และเห็นความแตกต่างชัดเจน) เรื่องนี้ทำให้เรารู้สึกแบบนั้นค่ะ สิ่งที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับบทเรียนที่ตัวละครเผชิญ เราสัมผัสได้ เรารู้สึกได้ และมีอารมณ์ร่วมไปด้วย การเขียนช่วงแรกจูงใจได้ดีให้คนอ่านต้องการรู้ต่อไปมากขึ้นว่ามันเกิดอะไร ตรงนี้บอกตามตรงว่าคุณเขียนได้ดีมากอย่างน่าชื่นชม ประเด็นของคุณไม่ค่อยมีหลุดนอกลู่นอกทางนัก  และเทคนิคบางอย่างก็เป็นประเภทกระสุนนัดเดียวได้นกหลายตัว ตัวอย่างเช่น มีการยกผู้ชายที่ต้องการผูกพันเข้ามาในชีวิต แต่ยังไม่พร้อมที่จะยอมรับ มันทำให้คนอ่านเข้าใจได้ดีกับผลกระทบที่ตัวละครต้องเผชิญเท่าๆกับที่เป็นตัวบอกปมปัญหาของตัวละครด้วยเช่นกัน ในขณะเดียวกันมันจะล้อไปกับการที่มีผู้ชายอีกคนหนึ่งเข้ามาในชีวิต และเขามีอะไรบางอย่างทำให้ตัวละครสามารถยอมรับเขาได้ ถือว่าทำได้ดีในเรื่องสั้นค่ะ ทั้ง Unity และการใช้ประโยชน์ของสิ่งที่เกิดขึ้นในเรื่องสั้น เพราะชื่อก็บอกแล้วว่าต้องสั้น ดังนั้นทุกสิ่งทุกอย่างต้องใช้ให้คุ้มค่าที่สุด แต่น่าเสียดายอยู่บางเรื่อง เรารู้สึกได้เวลาที่อ่านเรื่องเกี่ยวกับความทุกข์ของตัวละคร แต่กับความสุขของตัวละคร...เรากลับไม่รู้สึกอะไรเลย อันนี้ไม่พูดถึงประเด็นการเขียนนะคะ พูดถึงความรู้สึกที่อ่านล้วนๆ เราเข้าใจ เรารู้สึกถึงความโหดร้ายของโลกที่ผู้หญิงคนนี้ต้องเผชิญ คนเราถ้ายิ่งทุกข์เท่าไร สิ่งที่เป็นความสุขจะยิ่งเห็นชัดเจนเท่านั้น แต่น่าแปลกที่เราอ่านเรื่องนี้กลับรู้สึกเฉพาะทุกข์ แต่กลับไม่รู้สึกว่าสุขทั้งที่ตัวละครควรจะต้องสุข อาจเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้กลัวที่จะมีความสุขก็ได้ค่ะ เธอจึงไม่กล้ารับรู้มันเต็มที่ อีกอย่างหนึ่งก็คือ เรื่องช่วงที่เธอทุกข์ เธอมองเห็นคนรอบข้างได้ดี อธิบายอะไรเพื่อเป็นส่วนประกอบให้คนอ่านเข้าใจว่าเธอพบความทุกข์ในชีวิต ทว่าพอกล่าวถึงความสุข สัญลักษณ์ที่ใช้ในแบบความทุกข์มันหายไปหมด ผู้ชายคนนี้เหมือนตัวละครแบนๆที่ผ่านมุมมองของผู้หญิงคนนี้คนเดียว โดยที่ไม่มีสิ่งแวดล้อมรอบข้างช่วยตัดสินตัวตนของผู้ชายคนนี้ (มีชัดเจนที่สุดก็แค่ตอนที่ผู้ชายคนนี้แสดงอาการแปลกไปตอนผู้หญิงมาเยี่ยมที่เมืองไทย) เหมือนกับบอกว่า ฉันทุกข์เพราะอย่างนั้น อย่างนี้ อย่างโน้น และตอนนี้ฉันสุขจัง...จบ ในเรื่องนี้เลยกลายเป็นว่าถูกแบ่งเป็นสองแบบ แบบแรกคือเรื่องของ non-fiction หรือไม่ก็ Autobiography ส่วนเรื่องหลังคือ Fiction (จริงๆคือเกือบจะเป็น Fairy Tales ด้วยซ้ำแต่ยังไม่ใช่ เพราะอะไรเดี๋ยวจะบอก) เห็นประเด็นที่เราต้องการจะบอกไหมคะ (เราก็อธิบายไม่เก่งด้วยจิ ^^") พอจบท้ายเรื่องผู้หญิงกลับมาโลกของความเป็นจริงอีกครั้ง เป็นเหตุการณ์ที่ให้คนอ่านเอาไปคิดเองว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อ (น่าจะจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้ง) ซึ่งก็จบแบบก้ำกึ่งก็ทำให้คนอ่านมีความสุขดีค่ะ เพราะถ้าคุณเลือกจบแบบว่าผู้หญิงคนนี้ก็ยอมกลับมาอยู่ที่เมืองไทยตอนนั้นเลย อะไรทำนองนี้ เรื่องนี้จะถูกลดทอนคุณค่ามหาศาล (จะกลายเป็น Fairy Tales ขั้นสมบูรณ์) แต่ถ้าจบแบบว่าผู้หญิงคนนี้เลือกจะที่กลับไปอังกฤษและไม่คิดกลับมาไทยอีก คนอ่านก็คงจะหดหู่อีกเหมือนกัน ดังนั้นเราชื่นชมที่ว่าคุณจบได้รอดปลอดภัยดี แฮปปี้กันหมด เรื่องนี้ขอโทษด้วยที่เราอ่านอยู่รอบเดียว เลยอาจแตกประเด็นให้คุณไม่ชัดนัก (งานเยอะแต่แอบอู้แถมง่วงด้วย) หวังว่าไม่ถือสำหรับความเห็นของเราถ้าทำให้คุณระคายเคืองนะคะ จากคุณ : peiNing - [ 9 เม.ย. 51 22:18:06 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คุณ peiNing คะ ต้องขอขอบพระคุณจริงๆค่ะ  ที่กรุณาแสดงความคิดเห็นที่ดิฉันอ่านแล้วทึ่งจริงๆค่ะ ต้องยอมรับนะคะว่า ผู้หญิงในเรื่องนี่แทบจะไม่มีความสุขเลยในชีวิต          เพราะฉะนั้นเรื่องที่เธอบันทึกซึ่งใช้เวลาส่วนใหญ่ในช่วงที่เธอเจ็บป่วยทางจิต       อารมณ์ที่เธอถ่ายทอดออกมาจึงค่อนข้างชัดเจน แต่ช่วงความสุขอย่างที่คุณคิดก็ใช่ค่ะ ว่าเธอดูไม่ค่อยมีความสุข  เพราะจริงๆแล้วมีหลายอย่างที่ดิฉันไม่สามารถเขียนไว้ในเรื่องได้ รู้แต่ว่าผู้หญิงคนนี้กลัวมากที่สุดเรื่องการใช้ชีวิตครอบครัวแบบ สามี ภรรยา จึงรีๆรอๆที่จะตกลงปลงใจกับคนที่ตัวเองรัก  ใจใจริงก็รักเขา แต่กลัวว่า  ถ้าแต่งงานไปแล้วยอมรับการมีเพศสัมพันธ์ไม่ได้ ปัญหาจะต้องตามมาอีกมากมาย จึงคิดตามประสาคนป่วยทางจิตว่า  อยากจะมีใครสักคนไว้เป็นที่พึ่งทางใจ แต่ไม่อยากทำอะไรที่มากกว่านั้น ซึ่งผู้ชายคงไม่ค่อยจะยอม (มั้ง) มุมมองต่อผู้ชายในเรื่องจากบันทึกไม่มีจากใครอื่น นอกจากผู้เขียนบันทึก         จริงอยู่ค่ะที่เธอเขียนแต่เรื่องดีๆของผู้ชายคนนี้ เพราะเธอไม่มีใครเลยที่คอยช่วยเหลือเธออย่างจริงจังเวลาเธอเจ็บป่วย เขาจึงดูดีไปหมด แต่เท่าที่รู้ผู้ชายคนนี้ดีจริงๆแบบที่ดิฉันคิดว่า  ยังมีคนแบบนี้หลงเหลืออยู่อีกหรือไง? ตอนจบเลือกที่จะจบอย่างนั้นเพราะไม่อยากจะให้คนอ่านรู้สึกว่า  ทำไมชีวิตทั้งชีวิตหาความสุขไม่ได้เลย  เธอตั้งใจที่จะกลับมาอยู่เมืองไทยกับผู้ชายที่เธอรักแต่ว่า....ความจริงเธอได้มาหรือเปล่านั้น...อันนี้เธอไม่ได้เขียนบอกไว้ค่ะ  ดิฉันเลยไม่ทราบจริงๆค่ะ .... ขอบคุณมากเลยนะคะสำหรับความคิดเห็น แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 51 23:27:09 แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 51 23:24:58 แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 51 23:23:15 จากคุณ : teansri - [ 9 เม.ย. 51 23:21:27 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เนื้อหาตอนจบได้แก้ไขเปลี่ยนแปลงจากเดิมที่เขียนไว้บ้าง โดยอิงจากบันทึกเดิม หลังจากมีผู้อ่านให้ความกรุณาติชม ขอขอบคุณอีกครั้งนะคะ จากคุณ : teansri - [ 10 เม.ย. 51 03:32:35 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เคยอ่านหนังสือเรื่อง ปานดวงใจ ที่พ่อซึ่งเป็นคนต่างชาติข่มขืนลูกตัวเองเหมือนกัน เรื่องของคุณอ่านแล้วรู้สึกเศร้ามากๆค้าบบบ จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก - [ 12 เม.ย. 51 07:17:11 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แต่จบได้ดีนะ ฟ้าหลังฝน จากคุณ : กลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) - [ 12 เม.ย. 51 12:58:59 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ถามนิดหนึ่ง ในแง่ของกฎหมาย ถ้าเยาวชน (เด็ก 12ปี) ฆ่าพ่อตายเพื่อป้องกันตัว ผิดด้วยเหรอคะ จะได้รับโทษเท่าไหร่ จากคุณ : all the time - [ 12 เม.ย. 51 17:40:51 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอขอบคุณ ทุกๆความเห็นนะคะ ตั้งแต่ คุณมด คุณปฤษณะ คุณscottie คุณonerror คุณpeiNing คุณข้าวโพดแมวติสต์แตก คุณกลิ่นกาแฟ (กลิ่นกาแฟครับ) และคุณ all the time ขออณุญาตตอบคำถาม คุณall the time นะคะ ในแง่ของกฎหมาย ถ้าเยาวชน (เด็ก 12ปี) ฆ่าพ่อตายเพื่อป้องกันตัว ไม่มีความผิดที่จะติดคุกหลายๆปีเหมือนผู้ใหญ่ค่ะ ถ้าสามารถพิสูจน์ได้ว่า ไม่ได้เจตนาฆ่า แต่จะถูกกักกันตัวเพื่อปรับเปลี่ยนบุคลิกที่ก้าวร้าว รวมทั้งสภาพจิตใจของเด็กก่อน อนุญาตให้กลับมาใช้ชีวิตตามปกติ คล้ายๆกับสถานพินิจที่ใช้กับเยาวชนในเมืองไทย จากกรณีในเรื่อง แม่ซึ่งในขณะนั้นตกใจมาก และไม่ได้คิดถึงว่ากระบวนการของศาลยุติธรรม จึงสมอ้างว่าตนเองเป็นคนฆ่าเพราะกลัวว่าลูกจะต้องลำบากถูกกักกัน รวมทั้งสงสารที่ลูกต้องถูกพ่อแท้ๆข่มขืน แม่เองรู้สึกผิดมากที่ไม่สามารถปกป้องลูกได้ จึงยอมรับผิดแต่ผู้เดียว จริงๆแล้ว case นี้มีข้อมูลหลักฐานอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้ศาลป้กใจเชื่อว่าแม่เองเป็นคนฆ่า ไม่ใช่ลูก แต่ไม่สามารถลงรายละเอียดได้ค่ะ ขอขอบคุณอีกครั้งนะคะสำหรับทุกๆความเห็นค่ะ *แก้ไขพิมพ์ผิดค่ะ* แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 51 22:43:41 จากคุณ : เทียนสี (teansri) - [ 12 เม.ย. 51 22:41:05 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ได้เข้ามาอ่านแล้วค่ะ ตอนต้น ๆ กำลังอ่านตอนต่อมาอยู่ค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ วันเนา (14) 21:36:20 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณค่ะคุณทิกิ  หวังว่าคงไม่เบื่อเสียก่อนที่จะอ่านจนจบนะคะ จากคุณ : teansri - [ วันเถลิงศก (15) 17:45:38 ]

ความคิดเห็นที่ 24 มันสะเทือนใจมากเลยนะคะคุณ ฉันนั่งปาดน้ำตาไปด้วย และอ่านไปด้วย...อยากถามว่า เหงารึป่าวเนี่ย คุณเพื่อน มาเยี่ยมบ้านบ้างสิ เดี๋ยวนี้ยุงไม่ชุมเหมือนก่อนแล้วละ บ้านเมืองเจริญขึ้นน่ะ จากคุณ : ฐาปนีย์ - [ 25 เม.ย. 51 10:15:26 A:122.154.37.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 กลับไปเมื่อไหร่จะแจ้งให้ทราบเป็นรายแรกเลยค่ะ จากคุณ : เทีนยสี (teansri) - [ 28 เม.ย. 51 02:49:49 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เขียนดีค่ะ ขอให้มีความสุขนะคะ  :-) จากคุณ : x'mas - [ 12 พ.ค. 51 01:59:09 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบคุณ ทุกๆท่านค่ะ จากคุณ : teansri - [ 26 พ.ค. 51 23:03:26 ]