ความคิดเห็นที่ 1 //ช่วงเหลื่อมของความปราถนา// โดย :: ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) ซ่า .เสียงสายน้ำที่กำลังไหลรินลงบนฝ่ามือของผม  ผ่านก๊อกน้ำสีเงินสะท้อนเป็นเงาแวววาวดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง   พร้อมกับความรู้สึกบนใบหน้าของผมที่กำลังสัมผัสกับสายน้ำเย็นเฉียบของมันอย่างจัง   ก่อนจะเงยศีรษะขึ้นมาเผชิญหน้ากับสารรูปของตนเอง  ที่โทรมซีดสุดๆ  เสื้อเชิ้ตดำแขนยาวยับย่น กางเกงสแล็กสีดำ กับรองเท้าแตะสีน้ำตาล  ผมเผ้ายุ่งเหยิงสายตาอิดโรย  เหลือไว้ซึ่งสภาพของมนุษย์ปุถุชนธรรมดาเพียงแค่เศษเสี้ยวเดียวเท่านั้น     ผมค่อยๆ เดินไปซับใบหน้าอันเปียกปอนและกรอบแว่นที่จับฝ้ากับผ้าแห้งที่อยู่บริเวณมุมห้องน้ำ  ก่อนจะพาสังขารโทรมๆ  ของตนเองกลับไปยังห้องกระจกใสที่อยู่ไม่ห่างกันนัก “เฮ้ย กลด เมิงจำเรื่องเมื่อตอนนั้นได้ป่ะวะ  ไอ้ยัด  โคตรเลยว่ะ  ฮ่าๆๆๆ” เสียงพูดคุย  และเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสุข   ยังคงดังขึ้นในขณะที่ผมผลักประตูกระจกเข้าไปในห้อง .. ท่ามกลางบรรยากาศแห่งห้องอาหารหรูริมน้ำ  พร้อมเครื่องเล่นคาราโอเกะที่ตั้งไว้ที่มุมห้อง   เหล่าหนุ่มหล่อสาวสวยผู้มีอันจะกินกำลังสำราญชื่นบานกับอาหารและเครื่องดื่มนานาชนิด  พูดคุยหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนาน   คุณอาจจะแปลกใจว่าผมกำลังพูดถึงอะไรอยู่   บอกยากเหมือนกันนะ  ผมไม่ค่อยอยากจะพูดถึงมันเท่าไหร่หรอก “เฮ้ย  ไอ้หน่อ  จะมามัวนั่งเงียบจ๋องอะไรแบบนี้เล่า  ซักเพลงสิ  ซักเพลง เอาเลยเว้ย เหมือนเมื่อก่อนไง เหมือนตอน ม.ปลายไง  แรพน่ะแรพ  เมิงแรพได้นี่  โย่วๆ!!” เสียงของกลด  หนึ่งในชายผู้กำลังมึนเมาไปกับบรรยากาศแห่งความสนุกสนาน (และคาดว่ามึนเมาเพราะฤทธิ์สุราด้วยเช่นกัน)  ดังขึ้น  พร้อมทั้งฝ่ามือที่ฟาดลงบนแผ่นหลังของผมเต็มๆ  เล่นเอาผมสำลักในลำคอไปขนานใหญ่   “ไม่ล่ะว่ะ  ขอบใจ”  ผมตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ยิ้มบางๆ  พอเป็นพิธี  ก่อนจะผันเข้าสู่โลกส่วนตัวด้วยสุรามียี่ห้อเคล้ากับก้อนน้ำแข็งหลอดในแก้วทรงสูงของผมเอง   ไม่ผสมโซดา บนเก้าอี้โซฟาสีครีมบริเวณมุมห้อง “โย่วๆ น่ะ หน่อ เอาเลยๆ ตอนนั้นเมิงเต้นเบรคแดนซ์ด้วยนี่ ท่าอะไรนะ เอ้อ ท่าหมาฉี่ว่ะ ยกแข้งยกขา  เอาให้กระจายเลยว้อย ฮ่ะๆๆ”  อีกเสียงหนึ่งของชายหนุ่ม ที่ผมเองก็ลืมชื่อไปแล้วดังขึ้น  ในขณะที่มือของมันยังคงตระกองก่ายไปยังไหล่เปลือยอันขาวเนียนที่โผล่ออกมาจากเสื้อแขนกุดของสาวสวยที่นั่งอยู่ข้างๆ  พร้อมทั้งหันหน้าไปหัวเราะต่อกระซิกต่อกัน   “เออ  ไอ้เคน  เมิงเป็นแฟนกับจ๋าตั้งแต่เมื่อไหร่วะ  ไม่เห็นรู้เรื่องเลย  จู่ๆ ก็ควงกันมาไม่บอกกล่าวเล่าสู่อะไรเลยนะ” เสียงของกลด  เจ้าเดิม ดังขึ้น  ให้กับชายหนุ่มที่เชียร์ให้ผมลงไปดิ้นเป็นไส้เดือนถูกขี้เถ้าอยู่เมื่อสักครู่นี้  (เออ ใช่แล้ว มันชื่อไอ้เคน) “ก็พอดีได้ซักปีสองปีแล้วล่ะว่ะ  ใช่มั้ยจ๊ะ  จ๋า  ฮื๊อ  ขอหอมหน่อยสิจ๊ะ”  ไอ้เคน  ผู้ที่ควงมากับสาวสวย  มือไม้ลูบเปะปะไปบนไหล่เปลือย  ไสใบหน้าอันแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หอมแก้มขาวเนียนของสาวสวยฟอดใหญ่ ท่ามกลางเสียงหัวเราะและเสียงเชียร์ของเพื่อนๆ ภายในห้อง  ผิดกันกับผม   ที่ยังคงฝืนยิ้มเหนื่อยๆ ให้กับเรื่องราวทั้งหมดใต้ก้นแก้ว   “ไอ้ฟ้าผ่าเถอะ  แต่พวกกูนึกไม่ถึงเลยนะ  ว่าเมิงสองคนจะเป็นแฟนกันน่ะ  ตอนเรียน ม5 ทะเลาะกันจะเป็นจะตาย” เสียงของแอม ชายหนุ่มหน้าตาดีรูปร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีขาวร้องทักขึ้นผ่านไมโครโฟนที่เตรียมตัวจะรับการสัมผัสจากน้ำลายของผู้ร้อง หลังจากที่รองรับความสกปรกจากหลายต่อหลายคนมาชั่วข้ามวัน “ก็ไม่รู้เหมือนกันหรอกน่ะ  ว่ามาลงเอยกันได้ไง อาจจะเข้าทำนอง ยิ่งเกลียดยิ่งรักก็ได้มั้ง ฮ่ะๆๆ” เสียงของไอ้กลดร้องแซวขึ้น  เล่นเอาจ๋าสาวสวยแฟนของเคนหน้าแดงก่ำยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปเป็นแถบๆ แต่ช่างหัวมันเถอะ   ในตอนนี้   คุณคงจะรู้แล้วสินะ   ว่าเทศกาลเหล่านี้   มันก็เป็นเพียงแค่ . งานนัดรวมรุ่น ม.ปลาย ผมไม่แน่ใจว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว สำหรับงานบ้าๆ แบบนี้  ( อาจจะครั้งที่ 7 หรือว่า 8 ผมไม่แน่ใจ )  และเท่าที่ผมจำความได้  ในตลอดอายุ 24 ปีที่ผ่านมาของผม  นี่คือครั้งแรก........... “เออ  ว่าแต่  อี๊ดมันจะมาตอนไหนล่ะ?”  เสียงของเนาว์   อดีตยัยแว่นจอมเฟอะของห้องที่ในตอนนี้ได้กลายเป็นสถาปนิกสาวสวยดังขึ้น  ในขณะที่คนอื่นๆ ยังคงวนเวียนกับกิจกรรมเดิมๆ ของตนเอง   “ไม่รู้เลยน่ะ  แต่คิดว่าคงใกล้แล้วมั้ง  อ๊ะ  เฮ้ย  ไอ้อี๊ด  กำลังพูดถึงอยู่  มาตามนัดเลยนะเมิง!! เฮ้ย นั่นใครวะเนี่ย  อ๋อ  แฟนเหรอ  เออ  มาๆ นั่งก่อนๆ” เสียงของเจ้ากลดร้องทักชายหนุ่มที่เดินเข้ามาในห้องอาหารพร้อมกับสาวสวยเสื้อสายเดี่ยวสีดำกระโปรงสั้นรองเท้าส้นรัดข้อ  ตามด้วยพิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์ ที่ทุกคนจะเข้าไปรุมล้อมพูดคุย  ทักทายราวกับเป็นญาติสนิทที่ห่างหายกันไปนานปี และจบด้วยการกิน  ดื่ม   ร้องเพลง  รวมถึงรำลึกความหลังที่ผมไม่เคยเข้าใจ ผมปล่อยให้น้ำเมาฉลากดำราคาแพงไหลผ่านลำคอของผมไปอย่างรวดเร็วดุดัน  (การเดินทางของจอห์นนีเพื่อไปสู่วันตายใต้อาทิตย์อัสดง เชี่ย!) ไม่ใช่ว่าเป็นคนนิยมสุราเมรัยอะไรนักหรอก   ผมเพียงแค่อยากจะเอาฤทธิ์ของมัน  กล่อมเกลาให้ผมเออออนอนวยไปกับเรื่องราวทั้งหลายของพวกมัน เรื่องราว..........ที่ผมไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองมีส่วนร่วมเลยแม้แต่น้อย   “เอ่อ  พี่ พี่พักก่อนมั้ย   พี่ดื่มไปหลายแก้วแล้วนะ”  เสียงบริกรหนุ่มที่คอยดูแลอยู่ภายในห้อง เอ่ยปากถามด้วยความเป็นห่วง   ผมไม่รู้หรอกนะ  ว่าผมกระหน่ำไปกี่แก้วแล้ว   ไม่คิดจะรู้เลยด้วย “ไม่เป็นไรน้อง  ขอผ้าเย็นให้พี่ผืนล่ะกัน แล้วขอเหล้าเพียวผสมน้ำแข็ง”  ผมตอบบริกรหนุ่มไปแต่เพียงเบาๆ  แน่ล่ะ ผมไม่เคยดื่มอย่างดุดันบ้าเลือดขนาดนี้มาก่อนเลยนะ  สาบานจริงๆ ให้ดิ้นเถอะ  สีหน้าของบริกรหนุ่มไม่ค่อยจะสู้ดีนัก  แต่ก็รินเมรัยสีชาลงไปในแก้วอันว่างเปล่าของผมอีกครั้งหนึ่งอย่างเสียไม่ได้ (ไม่รู้ว่าเพราะเป็นห่วงผมหรือห่วงว่าจะไม่เหลือให้ตัวเองได้ละเลียดตอนเลิกงานกันแน่)  แต่ก็นะ ผมพอจะรู้ในความลำบากใจของเขาอยู่เหมือนกัน  ในใจก็นึกสงสารบอกไม่ถูกเลยล่ะ   กี่คืนต่อกี่คืน  ที่ต้องมาคอยบริการ  และจับจ้องร่วมเป็นพยานของการประหารหมู่สรรพสัตว์โลกบนจานอาหารและกิจกรรมอันไร้สาระที่เรียกว่าการกินเลี้ยงในห้องรับรองแบบนี้    บริกรหนุ่มยื่นแก้วที่มีเหล้าอยู่ครึ่งค่อนแก้วส่งให้กับผม  ก่อนจะเดินออกไปเพื่อที่จะไปทำตามคำขออย่างที่สอง .. ผ้าเย็นหนึ่งผืน  แน่ล่ะ  ผมเองก็หวังเอาไว้ว่ากลิ่นหอมฉุนๆ ของผ้าเย็นนั่นจะช่วยให้อาการมึนเมาของผมดีขึ้นตามลำดับ  เพื่อที่ผมจะได้กลับไปกระแทกเอาน้ำเมาสีชาราคาแพงบัดซบในมือลงท้องเพื่อความแข็งแรงของตับและความหนาของยางที่ชะโลมอยู่บนใบหน้ากร้านๆ นี้ต่อไปอีกคำรบหนึ่ง  เสียงเพลงที่ปนเสียงหัวเราะครึ้มของไอ้หล่อแอมที่ยังคงเห่าหอนกระหน่ำสร้างความสนุกสนาน (เหรอ?) ให้กับเพื่อนๆ ภายในห้องอาหารเส็งเคร็งนี้ยังคงดังต่อเนื่องไปตามลำดับ   แต่สำหรับผม  อาการชักจะไม่ค่อยเข้าท่าซะแล้ว  รู้สึกได้ว่าพื้นมันเริ่มจะหมุนๆ เดินเหินชักจะไม่ค่อยตรง  ถ้าขืนยังอยู่ต่อผมคงได้คายของเก่าออกมาหมดจนกลายเป็นเรื่องสำราญของพวกมันแน่ๆ  ไม่รอช้า  ผมรีบพาสังขารเน่าๆ ของตัวเองตรงดิ่งไปยังห้องน้ำเพื่อไปหาเพื่อนซี้ที่รู้ใจ   . โถส้วม “อ๊อก! โอ้กกกก!!” ทันเวลาพอดี  ที่ทุกสิ่งทุกอย่างในท้องไส้ผมพร้อมใจกันเดินทางออกจากทางเดินอาหารลงไปยังท่อรวมแห่งความโสโครกได้โดยไม่สร้างความอัปยศให้กับเจ้าของร่างมากไปกว่านี้   กองปฏิกูลสีน้ำตาลปนแดงขุ่นมัวรวมกันจนยากจะจำแนกว่าอะไรเป็นอะไรส่งกลิ่นคละคลุ้งลอยขุ่นอยู่ในโถ  จะมีก็แต่รสขมเปรี้ยวเฝื่อนที่เหลือไว้ในปากและลำคอ รวมถึงลมหายใจสุดเน่าของตัวเองเท่านั้นล่ะที่ยังทรมานผมอยู่จนบัดนี้  ผมทอดอาลัยให้กับมันก่อนจะทำการกดชักโครกเพื่อส่งเพื่อนเก่าเหล่านั้นไปสู่ที่ชอบๆ   แต่กระนั้น  อาการดูจะยังไม่ทุเลาลงเท่าใดนัก  ไม่เอาแล้ว ผมตัดสินใจเดินออกจากห้องน้ำและตรงไปยังทิศทางตรงกันข้ามกับห้องจัดเลี้ยง ไม่มีประโยชน์ที่จะกลับไปนอนตายใต้ก้นแก้วเหล้าอย่างเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วให้เสียเวลาเล่นๆ  นาฬิกาข้อมือดิจิตอลราคาถูกส่งเสียงเตือนเล็กๆบอกเวลาห้าทุ่ม   แผ่นฟ้าราตรีกาลแผ่ปีกสยายปกคลุมไปทั่ว  สายลมหนาวโชยอ่อนๆ ผสมกับกลิ่นของอาหาร แมกไม้ และเสียงอันแสนอึกทึกของรถราตามท้องถนน รวมถึงเสียงบิดเครื่องของสิงห์มอเตอร์ไซค์ที่มีผู้ปกครองเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในบัลลังค์อันทรงเกียรติเบียดแทรกเข้ามาในห้วงแห่งความสงบนี้  ผมค่อยๆ พาร่างของตนเองที่ยังไม่ครบเบญจเพสดีตรงไปยังสวนหย่อมที่ทางร้านจัดเอาไว้  สีเขียวของหญ้าจำลองและสีอันแสนสดใสของเหล่าเครื่องเล่นสำหรับเด็กตัดกันชนิดที่เรียกว่าหาความกลมกลืนไม่ได้   ทิ้งตัวลงกับชิงช้าขนาดเล็ก  แกว่งไกวไปอย่างเรื่อยเฉื่อย  มือขวาล้วงเข้าไปที่กระเป๋ากางเกงและควักเอาบุหรี่ยี่ห้อนอกผลิตในเอเซียอาคเนย์มาจุดสูบเข้าปอดของตัวเองเข้าไปอึกใหญ่  ควันสีขาวอมเทาจางลอยกรุ่นจากริมฝีปากหนาละเลียดไปกับอากาศอันหนาวจับจิตแห่งค่ำคืน    พร้อมกับจิตใจอันว้าวุ่นของตนเองที่ล่องลอยหาหลักแก่นยึดเอาไว้ไม่ได้ . “ขอบุหรี่ตัวนึงสิ?”  เสียงหวานใสที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของผม  ผมค่อยๆ เอี้ยวตัวหันกลับไปยังต้นเสียง พร้อมกับภาพของสาวสวยหน้าหวานภายใต้กรอบแว่นสีม่วงบาง  ในชุดเสื้อยืดสีขาวรัดรูป  กางเกงบลูยีนส์ และรองเท้าส้นตึกสีดำก็พลันปรากฏแก่สายตา “หวัดดี โบว์  ไม่ได้เจอกันนานนี่”  ผมเอ่ยทักออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ยินดียินร้ายอะไรเท่าไหร่นัก  พร้อมกับยื่นซองบุหรี่ยับๆ ส่งให้กับเธอ   “ขอบใจ”  เธอกล่าวขอบคุณผมอย่างแกนๆ ก่อนจะคว้าเอาซองบุหรี่ของผมไปเคาะสองสามที  และจรดริมฝีปากอวบอิ่มที่ทาไว้ด้วยลิปสติกสีชมพูจางๆ ลงบนปลายมวนบุหรี่ที่โผล่ออกมาจากในซอง  ผมยื่นไลท์เตอร์สีเงินเก่าๆที่ถลอกเป็นรอยส่งให้กับเธอ   “ไม่คิดว่าจะได้มาเจอนายที่นี่เลยนะ”  เสียงของสาวสวยดังอู้อี้เพราะบุหรี่ที่คาบอยู่ในปาก  ตามด้วยเสียงเสียดสีของไลท์เตอร์  และเสียงก้นบุหรี่ที่ติดไฟเผาไหม้อย่างเบาๆ  ควันสีขาวอมเทาจางอีกสายหนึ่งลอยขึ้นผสมกับอากาศอันหนาวเหน็บแข่งกับก้นบุหรี่ที่อยู่ในหว่างนิ้วชี้และนิ้วกลางของผม   “ก็แค่จะมานั่งให้สร่างเมาเท่านั้น” ผมกล่าวตัดบท  พร้อมกับอัดบุหรี่เข้าปอดอีกคำรบ และระบายควันสีขุ่นอย่างซังกะตาย   “เหรอ”  โบว์เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ยินดียินร้าย  ก่อนจะตามด้วยเสียงดูดและพ่นควันบุหรี่สีเทาจางอย่างชืดชา ปล่อยให้ลมหนาวแห่งราตรีกาลและความเงียบงันอันแสนกระด้างเข้ามาสร้างช่องว่างระหว่างผมกับเธอ ไม่แปลกหรอกนะสำหรับสถานการณ์เหล่านี้  ก็ผมกับเธอน่ะ  ก็อยู่ในสภาพที่ไม่กินเส้นหรือมักจี่อะไรกันมากมายเท่าไหร่หรอก  เฮอะ มันก็แค่ยัยแว่นผู้มีสายตาที่ราวกับจะวิพากษ์ในทุกๆ สิ่งที่อยุ่ตรงหน้า กับไอ้อ้วนผู้แสวงหาตนเองไม่เจอ และจบด้วยการเป็นเพียงตัวตลกของใครต่อใคร  สรุปคือ  มันก็ต่างคนต่างรำคาญซึ่งกันและกันนั่นล่ะ.... จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 9 เม.ย. 51 04:42:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เธอเลิกกับเคนแล้ว?” ผมยิงคำถามออกไปด้วยน้ำเสียงเนือยๆ และก็ไม่ได้หวังคำตอบใดๆ จากปากของหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ ผมหรอก   “ไอ้เคนน่ะเหรอ”  เสียงหวานใสดังขึ้นบ่งบอกอารมณ์ที่ไม่สู้ดีกับหัวข้อการสนทนา “ไอ้กะล่อนแบบนั้น จะไปตายกับใครก็เรื่องของมันแล้ว ชั้นไม่แคร์หรอก”  ประโยคสนทนาอย่างโง่ๆ ระหว่างผมกับเธอหยุดลงอีกวาระหนึ่ง ความเงียบงันอันแสนจะน่าอึดอัดเข้าครอบคลุมเราสองคนอีกครั้ง “แล้วนึกยังไงถึงได้มางานรวมรุ่นกันล่ะนี่?” เสียงเอื่อยๆ ของสาวโบว์ดังขึ้นแสดงความกังขาต่อการปรากฏตัวของผมในวันนี้  แน่ล่ะ  สาเหตุจริงๆ ผมเองก็ไม่แน่ใจนัก  ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ต้องมานั่งเซ็งแบบนี้หรอก “ก็แค่นานๆ อยากเจอเพื่อนฝูงเก่าแก่กันสักทีล่ะมั้ง...........” “ชั้นว่าคงไม่ใช่แค่นี้หรอก”  เสียงหวานใสของสาวสวยดังขึ้นอย่างแผ่วเบาทำลายความเงียบเหงาของการสนทนา ซึ่งผมก็ได้แต่รับฟังอย่างหูทวนลม หาได้ใส่ใจหรือสนใจในคำพูดไม่  บางทีผมน่าจะลุกเดินหนีไปซะด้วยซ้ำเพื่อตัดรำคาญยัยนี่ออกไปสักที  แต่กระนั้นแล้ว  ผมก็ไม่ได้ทำอย่างที่ตั้งใจไว้  ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ “อ๋อ เหรอ?” ผมเอ่ยถามออกไปอย่างนั้น  ก่อนจะอัดมะเร็งเข้าปอดอีกอึกใหญ่เพื่อกล่อมจิตใจให้ที่กำลังเริ่มคุกรุ่นไปด้วยความรำคาญนี้ให้สงบลง    ในขณะเดียวกันกับที่สาวสวยโบว์กำลังไกวชิงช้าอย่างเอื่อยเฉื่อย  ผสมกับเสียงหัวเราะในลำคอราวกับจะเย้ยหยันให้กับคำตอบโง่ๆ ของผม   “ถ้าเดาไม่ผิด  นายคงรู้สึกรำคาญชั้นเต็มทนแล้วสินะ  หน่อ? นายมันก็แบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่”  เพียงประโยคเดียว ก็สร้างความขุ่นเคืองให้กับอารมณ์อันแสนราบเรียบของผมให้แล่นขึ้นเป็นลำๆ  สายตาของผมที่กำลังจับจ้องไปที่ยอดใบหญ้าที่อยู่ที่พื้น (เพราะมันน่ามองกว่ายัยบ้าน่ารำคาญข้างๆ ตัวนี่มากนัก) เริ่มหรี่หุบลง ฟันกรามที่เริ่มขบขึ้นอย่างช้าๆ อันเป็นสัญญาณว่าผมเริ่มจะสูญเสียการควบคุมความอดทนของตนเองไปทีละนิดแล้ว   “ของบางอย่าง ชั้นคิดว่าคงไม่ต้องบอกออกมาหรอกนะ ถ้ามันเห็นกันชัดๆ อยู่แล้ว” ผมเอ่ยเสียงแข็ง  ลมหายใจเริ่มปั่นป่วนเพราะความสับสนในจิตใจที่ขึ้นมาเป็นลำๆ ยัยนี่มันจะเอาอะไรกับผมอีก  ร้อยวันพันปีที่ผ่านมา ก็แทบจะไม่เคยมายุ่งเกี่ยวอะไรกันเลยแม้แต่น้อย  ผมเริ่มรู้สึกว่า ถ้ามันชักจะไม่เข้าท่า ก็เดินหนีไปให้ไกลๆ จะดีกว่า ในขณะที่กำลังพยายามจะตั้งสติของตนเองอยู่นั้น  เสียงหัวเราะใสๆ แต่เสียดแทงในอารมณ์ของผมก็ดังขึ้นพร้อมกับควันบุหรี่สีจาง “นายคงจะรู้สึกงานเลี้ยงรุ่นในครั้งนี้ดูงี่เง่ามาก  แต่นายก็ยังมา” สาวสวยกล่าวแทรกเข้ามาในทันควัน ก่อนจะดูดบุหรี่อย่างเอื่อยเฉื่อย น้ำเสียงราวกับประชดในที  “นายคิดจะมาประกาศศักดาให้ใครดูกันแน่ ฮึ? จะมาให้คนอื่นชื่นชมสรรเสริญอย่างนั้นเหรอ  ให้พวกนั้นรู้ว่านายเปลี่ยนแปลงไปแล้ว ดีขึ้นแล้ว อย่างนั้นสินะ  เปล่าเลย หน่อ นายไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมในสายตาของพวกนั้น  นายอาจจะเงียบลง  ดูมีความคิดขึ้นมาบ้าง แต่มันก็ยังเหมือนเดิม  นายก็ยังคงเป็นเพียงเจ้าเด็กอ้วนงี่เง่าที่ไม่เอาสาระใดๆ ให้มันเหมือนๆ กับคนอื่นๆ...........” “และเธอก็ยังคงเป็นยัยบ้าที่ได้แต่วิพากษ์ทุกสิ่งที่อยู่รอบตัว ไม่เคยสนกบาลหัวใครหน้าไหนทั้งนั้น  ทำได้แค่เพียงเหยียบหัวไอ้คนงี่เง่าอย่างชั้นเพื่อเสริมสร้างให้ตัวเองดูดีมีคุณค่าอย่างนั้นสินะ โบว์” ผมตอกกลับด้วยน้ำเสียงกระด้างและแสนจะเย็นชา  แน่ล่ะ  ความอดทนของผมมันทะลุเกินขีดจำกัดอยู่เป็นทุนแล้ว ยิ่งมาพูดในสิ่งที่......ผมไม่อยากจะนึกถึงอีกด้วยแล้ว  มันก็คงถึงจุดสิ้นสุดกันซักที  พอกันที   “นาย.........นายกล้าดียังไง.........” “สายตาที่เหมือนกับจะตั้งคำถามกับชีวิตเหล่านั้นน่ะ”  ผมกล่าวน้ำเสียงเรียบ  พลางอัดควันบุหรี่ด้วยความรู้สึกราวกับกำชัยชนะไปได้ครึ่งหนึ่ง “มันก็คงไม่ต่างอะไรกับชั้นนักหรอก  คิดว่าชั้นไม่เคยสังเกตเธอเลยรึยังไง  เธอรังเกียจชั้นในเวลานั้น เพียงเพราะไอ้พวกงี่เง่าบัดซบมันตั้งแง่และเห็นว่าชั้นมันประหลาดกว่าใครเพื่อน  อย่างน้อยที่ชั้นเป็นแบบนี้ ชั้นก็ยังมีจุดยืนของตัวเอง  และยังดีกว่าบางคนที่ได้แต่ตามกระแสคนอื่นต้อยๆ แต่ไม่คิดจะหาคำตอบให้กับความคาใจของตัวเองแบบเธอหรอก หรือเธอคิดยังไงล่ะ เราสมควรจะมาจับคู่ เดินเข้าไปในห้องอาหาร แล้วเอาจมูกมาสีกันเพื่อท้าทายไอ้เคนสุดที่รักของเธออีกสักครั้งดีมั้ย ใช่....เราสองคนมันก็เหมือนๆ กันนั่นล่ะ” ผมจบประโยค ทิ้งให้ความเงียบงันก่อตัวขึ้นระหว่างเราสองคน  สายลมเย็นของค่ำคืนพัดผ่านใบหน้าอันด้านชาของผม ผสมกับควันบุหรี่ที่ลอยเอื่อยๆ และใกล้จะหมดมวนเข้าไปทุกที  คู่กรณีของผมยังคงนิ่งเงียบ  ประโยคของผมคงเล่นเอาเธอจุกไปเหมือนกัน แต่ทำไมผมกลับรู้สึกแย่ชนิดหาที่เปรียบไม่ได้แบบนี้  ผมไม่ได้อยากให้เรื่องราวมันออกมาเป็นอย่างนี้เลย จุดยืนของผมอย่างนั้นเหรอ ฟังดูหรูหราฟุ่มเฟือยเอามากๆ ทั้งๆที่ตอนนั้น ผมยังไม่รู้เลยว่านอกจากฝ่าเท้าของตัวเองแล้ว จุดยืนในคนที่ไม่เอาอ่าวแบบผมมันจะอยู่ตรงไหน  ผมรีบอัดควันเข้าปอดขึ้นอีกคำรบหนึ่งเพื่อตัดความว้าวุ่นที่กำลังก่อตัวนี้ให้หายไป  ไม่หรอก ผมไม่ผิด  ผมเพียงแค่ป้องกันตัวเองจากยัยบ้าจอมหาเรื่องคนนี้เท่านั้น   และผมคิดว่ามันอาจจะถึงเวลาที่ผมต้องไปสักทีแล้ว  ไม่อย่างนั้นคงไม่จบเรื่องกันแน่ๆ  ผมรู้นิสัยของยัยนี่ดี “ขอโทษที่ทำลายความสนุกของเธอ  ดูดบุหรี่ให้อร่อยล่ะ  ชั้นไปแล้ว” ผมรีบชิงตัดบทเพื่อหนีคู่พิพาทของผมไปให้ไกลๆ บางทีผมอาจจะปลีกตัวกลับบ้านไปเลยก็ได้ ก็ไม่มีธุระกับนาฏกรรมสังสรรค์สุดห่วยแตกพรรค์นี้แล้วนี่  แต่ในขณะที่ผมกำลังจะลุกขึ้นจากชิงช้าตัวเล็กนั้นเอง......  ภาพของหญิงสาวที่กำลังนั่งก้มหน้าอยู่บนชิงช้าตัวเล็กที่กำลังแกว่งไกว สองมือกำสายโซ่สองเส้นที่กำลังเสียดสีกันเป็นเสียงเอี๊ยดอ๊าดเบาๆ พร้อมกับเสียงสะอื้นไห้อย่างเงียบงันของเธอ  ทำให้ผมต้องหยุดตัวเองเอาไว้  อารมณ์ในตอนนั้น  ราวกับตกห้วงลงในหุบเหวแห่งความรู้สึกผิดเข้าเต็มๆ  แม้ว่าในส่วนลึกของจิตใจจะยังคงอุธรณ์ให้กับความชอบธรรมในการกระทำของตนเอง  อีกทั้งผมไม่รู้ว่าผีสางตัวไหนมันดลบันดาลให้กับความหยาบกระด้างของจิตใจอันแสนชาด้านดวงนี้  ที่ทำให้ผมค่อยๆ หย่อนตัวเองลงกับชิงช้าตัวเดิม และนั่งเป็นเพื่อนเธอสักพักหนึ่ง เสียงสะอื้นนั้นยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง  ยาวนาน......ราวกับไม่มีที่สิ้นสุด แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 51 04:49:14 จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 9 เม.ย. 51 04:48:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ชั้นขอโทษ”  ประโยคง่ายๆ เพียงสามคำที่หลุดรอดออกมาจากริมฝีปากอันหนักอึ้งของผมส่งไปยังเธอผู้ที่ยังสะอื้นไห้อย่างเงียบงันกับตัวเอง  บางทีแม้ว่าผมจะไม่ผิด (ยังคงยืนยันความคิดตัวเอง) แต่การขอโทษก็คงไม่เสียหายเท่าไหร่หรอก   “นายไม่จำเป็นต้องขอโทษชั้นหรอก หน่อ”  เสียงหวานใสปนเสียงสะอื้นไห้เอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรกหลังจากที่เงียบงันมาเป็นเวลาช้านาน  พร้อมกับใบหน้าสวยหวานที่มีรอยด่างของหยาดน้ำตาอาบสองแก้มเงยขึ้น  สายตาที่เต็มไปด้วยความอวดดี  และดูหมิ่นต่อทุกสิ่งที่เคยอยู่ในความทรงจำของผมนั้น กลับกลายเป็นเพียงสายตาของหญิงสาวธรรมดาๆ คนหนึ่ง ที่เต็มไปด้วยความทุกข์สุมอยู่เต็มหัวใจ   “ไม่เป็นไรหรอก ชั้นก็แค่....หัวเสียกับเรื่องของไอ้กะล่อนเคนแค่นั้นเอง ขอโทษนะ เดี๋ยวมัน...ก็จะดีขึ้นเอง”  เธอกล่าวเพื่อให้ผมสบายใจ แต่กลับร้องไห้อย่างเงียบๆขึ้นอีกครั้งหนึ่ง  พร้อมกับความหนักอกหนักใจและความงุนงงของผมที่ค่อยๆ ประดังเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย  นี่มันเรื่องอะไรกัน ผมนึก เพราะผมชักจะตามเรื่องราวต่างๆ ไม่ทันเสียแล้ว แต่ก็ไม่คิดที่จะเอ่ยปากถามออกไป ได้แต่นั่งไกวชิงช้าอย่างเอื่อยเฉื่อยเป็นเพื่อนให้เธอในโมงยามแห่งความเศร้านี้เท่านั้น   “เอาล่ะ” ผมเริ่มเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มสงบลงไปบ้างแล้ว “เรื่องมันเป็นยังไงมายังไงกันแน่?”  คำถามถูกส่งออกไป ความเงียบงันระหว่างเราสองคนเริ่มบังเกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง  แต่ต่างกันตรงที่  ในคราวนี้  ผมได้เห็นสีหน้าของโบว์อย่างชัดเจน    เวลาผ่านไปเท่าใดผมไม่อาจจะรับรู้ได้  โบว์ยังคงแกว่งชิงช้าของตัวเองอย่างเลื่อนลอย  เสียงเอี๊ยดอ๊าดของโซ่ผสมกับเสียงแสกสากของส้นตึกของรองเท้าที่ลากผ่านพื้นสนามหญ้า  ดูจะเป็นสิ่งเดียวที่ผ่านเข้ามาในห้วงสำนึกของผม  แน่นอนว่าผมเองก็รอคำตอบด้วยใจระทึก  และเผื่อความรู้สึกให้พร้อมกับเหตุผลของเธอไว้แล้ว “หน่อ.......” ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นเอ่ยชื่อของผมแต่เพียงเบาๆ  พร้อมกับสีหน้าของเธอที่ดูเหมือนจะครุ่นคิดหาคำที่จะพูดออกมา จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 9 เม.ย. 51 04:51:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ชั้นชอบนาย..........” คำเพียงสามคำที่หลุดรอดออกมาจากปากของโบว์ในวินาทีนั้น  มันช่างดูราวกับเรื่องตลก.......ตลกร้ายๆ ที่ผมอาจจะต้องหัวเราะด้วยความขมขื่น เพราะอะไรน่ะหรือ  ถ้าไม่ใช่ที่ว่าเหตุผลนี้ แทบจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมจะนึกถึง  มันเหลือเชื่อเกินกว่าที่จะทำใจยอมรับ  และน้ำเน่ายิ่งกว่านวนิยายเรื่องใดๆ ทั้งหมด  แน่ล่ะ  ผมในตอนนี้  ไม่ได้อ้าปากค้างแสดงอาการดีใจใดๆ ออกมา  นอกเสียจากสายตาที่เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ   “โบว์”  ผมเรียกเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ  สายตาประสานกับดวงตาคู่งามที่แฝงไปด้วยความเศร้าของเธอ “ตั้งแต่ตอนไหนกัน?” “ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมแล้ว” “แต่ตอนนั้นเธอคบกับเคน.........” “ก็ด้วยสาเหตุที่นายพูดไปแล้วนั่นล่ะ..........ชั้นกลัวที่จะยอมรับความจริงของหัวใจตัวเอง กลัวคำครหาของคนรอบข้าง แน่ล่ะ มันค้างคาอยู่ในใจของชั้นมาตลอด  มันทำให้ชั้นรู้สึกอึดอัด และพลอยทำให้เห็นนายดูขวางหูขวางตาไปด้วย” โบว์เอ่ยออกมาโดยไม่มีการปิดบังทั้งจากน้ำเสียงและสีหน้าของเธอ  คำตอบมันชัดเจนมากเสียจนผมได้แต่เกาศีรษะตัวเองและจรดสายตาลงกับพื้นสนามหญ้า “ชั้นไม่แปลกใจหรอกนะโบว์ ในเรื่องนี้” ผมยังคงรักษาน้ำเสียงของตนเองไว้  แน่นอนว่าผมเข้าใจเหตุผลที่เธอกล่าวมาทั้งหมด  ก็ในตอนนั้นน่ะ  ไอ้หน่อคนนี้  มันยังเป็นเพียงแค่ไอ้เด็กแว่นตัวอ้วน ที่หวังจะหาหนทางและความเป็นตัวเอง ดันทุรัง และไม่รู้กาลเทศะใดๆ  จนกลายเป็นเพียงแค่ตัวตลกและตัวน่ารำคาญในสายตาคนอื่นๆ  แต่เมื่อคิดถึงเรื่องราวในตอนนั้น  ผมก็ทำได้แค่เพียงทอดถอนใจอย่างหดหู่  เพราะมันช่างเจ็บปวดและสาหัสเกินกว่าที่จะระลึกรื้อฟื้นเสียจริงๆ  และยิ่งบ้าพิลึกจนไม่อยากจะหาสาเหตุว่าทำไมคนอย่างยัยนี่ที่ อืม....... ดูๆ ไปก็ดูดีอยู่ไม่ใช่น้อยๆ ถึงจะมาชอบไอ้คนอย่างผมเข้าซะได้ “ชั้นจะไม่ถามเธอว่าเธอชอบชั้นได้ยังไงนะ โบว์”  ผมเอ่ยขึ้น  “แต่เธอบอกเรื่องนี้กับชั้นทำไมกัน?” เป็นคำถามที่ตรงไปตรงมาที่สุดเท่าที่ผมจะนึกออก มันไม่จำเป็นเลยสำหรับผม ในการที่จะมาเก็บเกี่ยวเอาความหอมหวานของอดีตที่ผมเองก็ไม่เคยรู้ว่ามันมีอยู่จริงๆ  เพราะจนบัดนี้ ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าโบว์  ต้องการอะไรหรือต้องการจะสื่ออะไรให้ผมได้รับรู้กันแน่  ผมอาจจะเป็นคนสมองช้า  ความรู้สึกตายด้าน  หรืออาจจะเมาจนสติไม่สมประดีแล้วกระมัง  บวกกับความคิดอีกร้อยแปดประการที่พุ่งเข้าสู่ห้วงสำนึกของตัวเองในฉับพลัน “เพราะอะไรน่ะเหรอ” โบว์เอ่ยแทรกขึ้นมาในจังหวะที่ผมกำลังจมอยู่ในความคิดของตนเอง พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลริมอาบสองแก้ม จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 9 เม.ย. 51 04:52:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “เพราะชั้นไม่คิดจะปิดมันอีกต่อไปแล้ว  มันทรมานเหลือเกินในช่วงหลายต่อหลายปีที่ผ่านมา  ชั้นไม่สามารถมีใจให้กับใครได้  มันทำให้ชั้นเป็นทุกข์  และวันนี้ชั้นก็เข้าใจแล้วว่าทำไม  เพราะชั้นยังคงชอบนาย  หน่อ  ชั้นชอบนายเสมอจากอดีต จนถึงวินาทีนี้  และต่อไปในอนาคต  ชั้นไม่สามารถมีใจให้กับใครได้อีกแล้ว ชั้นชอบนาย  ชั้นรักนาย ชั้นรักนายมากๆ นะ!!!”  เป็นคำพูดที่หลุดรอดจากปากของคนที่ผมเคยตราหน้าเอาไว้ว่าเป็นตัวน่ารำคาญ อวดดี และเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง หากแต่ในตอนนี้  เธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่มีความรัก  และทุกข์ทรมานขมขื่น เพียงเพราะผม .............เพียงเพราะรักผม  รักคนอย่างผม ความคิดเหล่านี้แล่นเข้ามาในห้วงสำนึกพร้อมกับความรู้สึกอบอุ่นอย่างแปลกประหลาดที่ค่อยๆ เอ่อท้นเข้ามาในจิตใจ  ประกอบกับเสียงเล็กแหลมของนาฬิกาดิจิตอลบอกเวลาเที่ยงคืนตรง  พร้อมกับการตัดสินใจบางอย่างที่สำคัญทั้งกับชีวิตของเธอและของผม  สายลมเย็นโชยพัดให้เส้นผมที่ปรกใบหน้าเธอสยายออกไป ผมค่อยๆ ใช้มือซ้ายถอดแว่นกรอบบางสีม่วงของเธอออก  ใช้มือขวาปาดคราบน้ำตาบนสองแก้ม  สายตาของเราสองคนประสานกันเป็นหนึ่งเดียว ลึกซึ้ง เต็มไปด้วยความหมาย พร้อมกับมือข้างซ้ายที่ค่อยๆ เชิดคางของเธอและบรรจงประทับริมฝีปากหยาบหนาของตัวเองลงกับริมฝีปากอิ่มสีชมพูอ่อนของเธออย่างแผ่วเบา สัมผัสกับรสจูบที่เนิ่นนาน  ดื่มด่ำ  ความรู้สึกของเราสองคนหลอมละลายรวมเป็นหนึ่งเดียว   ผมค่อยๆ ละริมฝีปากของตนเองออกมาอย่างช้าๆ  พร้อมกับคำพูดที่ผมตั้งใจจะมอบให้กับเธอ.................... จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 9 เม.ย. 51 04:55:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “โบว์..........ลืมเราซะเถอะ” สิ้นประโยค  ความอบอุ่นที่เคยมีมากลับสูญสลายหายไปในฉับพลัน แทนที่เข้ามาด้วยความเงียบงันและความเหน็บหนาว  เราสองคนค่อยๆ ผละตัวเองออกจากกันอย่างช้าๆ ราวกับต้องการจะสัมผัสกับความรู้สึกที่หลงเหลือติดค้างอยู่เป็นครั้งสุดท้าย “หน่อ......”  โบว์เอ่ยทำลายความเงียบของผมและเธอ  ความผิดหวังฉายอยู่ชัดเจนผ่านสองตาคู่งาม “มันจะต้องจบลงแบบนี้จริงๆ เหรอ”  เป็นคำถามที่ค่อนข้างตอบยากในวินาทีนั้นๆ  ผมไม่มีคำตอบใดๆ ให้กับเธอมากไปกว่าสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า และการพยักหน้าเบาๆ  เป็นการยืนยันถึงความคิดของตัวเอง   แม้ว่าสายตาของเธอจะวิงวอน หรือแสดงถึงความรู้สึกใดๆ ก็คงไม่อาจจะเปลี่ยนใจของผมได้อีกแล้ว   “ลาก่อน โบว์”  ผมเอ่ยคำลาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ  และเย็นชา ประหนึ่งว่าการจากลาครั้งนี้  จะเป็นการออกจากชีวิตและความนึกคิดของเธอชั่วนิรันดร์  ผมค่อยๆ ก้าวย่ำไปตามพื้นสนามหญ้าด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งไปทั้งกายและใจ ระยะทางของสนามเด็กเล่นที่ดูเหมือนจะใกล้นั้น กลับทอดยาวออกไปสุดลูกหูลูกตาในวินาทีนี้  ในตอนนั้นเอง....... “หน่อ........” สรรพสำเนียงหวานแฝงเศร้าของโบว์ดังขึ้นจากทางด้านหลัง  ประหนึ่งว่าจะมาจากสุดขอบของห้วงจักรวาลอันไกลโพ้น  เป็นเพียงเสียงแว่วของความโหยหาอาลัยที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในสำนึกอันชาด้านของชายคนหนึ่ง   ผมไม่ได้หันหลังกลับไปหาเธอ  โดยถือว่าเป็นเสียงที่แว่วมาแต่เพียงเท่านั้น “ชั้นจะขอจดจำวันนี้เอาไว้”  เสียงหวานอันแสนเศร้าสร้อยของหญิงสาวดังขึ้น “เพราะมันเป็นวันที่ความรักของชั้นได้ถือกำเนิดขึ้นใหม่  และจบลงในวันเดียวกัน  ...............  ลาก่อน”  สิ้นคำพูด  เสียงสายโซ่ของชิงช้าแกว่งไกวเสียดสีกันอย่างแผ่วเบา สายลมพัดหวีดหวิวชวนให้ใจหาย พร้อมกับเสียงของหญิงสาวผู้ที่ปิดฉากความรักของเธอกับผมเดินตรงไปยังระเบียงไม้ของร้านอาหารอย่างเงียบงัน   กลับไปสู่หนทางที่เหมาะสมสำหรับเธอ  หนทางที่ดีกว่า และเดินออกจากชีวิตของผมไปตลอดกาล...............   สายลมเหมันต์แห่งราตรีกาลพัดผ่านคืบคลานเข้ามาจนทำให้ผมรู้สึกยะเยือกตามขนแขน  ผมหยิบเอาซองบุหรี่ยับๆ มาเคาะเป็นจังหวะ  ส่งบุหรี่มวนสุดท้ายให้ออกมาจากริมซอง  ริมฝีปากหยาบหนาค่อยๆ คาบตัวแทนแห่งความเหงาเศร้าที่เริ่มยับกลางลำมวนนั้น  ไลท์เตอร์สีเงินเก่าถลอกถูกจุดขึ้นเป็นจังหวะอย่างเลื่อนลอย  เพียงหวังจะได้ไออุ่นจากมันปลอบประโลมจิตใจอันชาด้านจากความรักอันไม่สมควรให้ก้าวเดินต่อไป  เสียงก้นบุหรี่เผาไหม้เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวในโมงยามแห่งความลำบากนี้   ผมค่อยๆ สาวเท้าอย่างเงียบงันตรงไปยังถนนตัดใหม่บริเวณหน้าร้านอาหาร  มันคงถึงเวลาที่ผมควรจะจากไปเสียที   ใช่แล้ว ไปสู่อนาคตและวันพรุ่งที่ไม่อาจจะหยั่งรู้ว่าจะมีความเศร้าหรือความเจ็บปวดสถานใดรออยู่  รู้แค่เพียงผมยังคงต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป  ผมซุกมือขวาลงกับกระเป๋ากางเกง  ซอกนิ้วระหว่างนิ้วชี้และนิ้วกลางซ้ายยังคงคีบมวนบุหรี่  สายตาจับจ้องขึ้นไปยังท้องฟ้าที่พราพร่างไปด้วยความงามของสีดำแห่งรัตติกาล   ละเลียดกลิ่นไอแห่งความเหงาสีเทาจางมวนนั้นอย่างเชื่องช้า  ................... พร้อมกับลมหนาวที่ปะทะเข้าใบหน้า  และหยาดน้ำตาแห่งความเศร้าที่หลั่งรินอาบสองแก้มกระด้าง แด่::ยัยเด็กผู้หญิงอวดดี ที่ผมเคยมีใจให้.... จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 9 เม.ย. 51 04:58:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นานหลายปี ไม่เรียกว่ารักหรอก หลง อยากรู้มากกว่า จากคุณ : scottie - [ 9 เม.ย. 51 16:14:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บอกให้ลืม แล้วไปจูบเขาทำไมอะครับ  นายหน่อนี่... เอ่อ... เอาเปรียบผู้หญิงจัง จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 9 เม.ย. 51 16:57:17 ]