ความคิดเห็นที่ 1 ร่างหนาเอนกายพิงพนักเก้าอี้ตัวนุ่มหลังโต๊ะทำงานมือเรียวหนากอดอกไว้หลวมๆ ตาคู่คมจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าเรียว ที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารในแฟ้มเล่มหนากว่าห้าแฟ้มตรงหน้า อย่างใจจดใจจ่อโดยไม่ได้สนใจสิ่งต่างๆ รอบกายเลยสักนิด ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ เกรงว่าคนร่วมห้องอีกคนจะได้ยิน นานมากแล้วสินะที่เขาเริ่มที่จะค้นเจออีกมุมหนึ่งของใจ ความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อร่างบางตรงหน้า จากความสนิทสนมที่เป็นเพื่อนเล่นตั้งแต่วัยเยาว์ จนกลับกลายมาเป็นความรักในแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งพึงจะมีให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง มันนานเท่ากับเวลาที่พ่อของเขาได้จากไป ร่างหนาถอนหายใจอีกครั้ง เขายังจำเหตุการณ์ทุกอย่างได้เป็นอย่างดี ในวันที่เขาได้รับโทรศัพท์ทางไกลจากเมืองไทย “คุณธีร์รีบกลับบ้านนะคะ คุณท่านป่วยหนัก“ น้ำเสียงร้อนรนของพี่สา พี่เลี้ยงของเขาที่บอกมาตามสาย มันทำให้เขารีบจ้องตั๋วเครื่องบินไฟล์ที่ด่วนที่สุดเพื่อกับเมืองไทย ขณะที่เขาเดินมาตามทางเดินผู้โดยสารขาออก เขาก็เห็นลุงชมคนขับรถของพ่อชะเง้อคอรออยู่ ที่บ้านส่งรถมารับเหมือนอย่างเคย เหมือนทุกครั้งที่เขากลับมาบ้านเกิดและมีการแจ้งถึงกำหนดการมาที่แน่นอน ที่บ้านจะต้องส่งคนมารับทุกครั้ง จะต่างกันก็แต่ร่างบางในชุดนักเรียนมัธยมปลายที่ยืนชะเง้อคอเกือบจะเป็นยีราฟไม่ต่างจากลุงชมนัก ทำไม! วันนี้ถึงมาเองทุกทีจะรอที่บ้านนี่ ยังไม่ทันที่เข้าจะได้สงสัยอะไรต่อร่างบางก็ถลาเข้ามากอดเขาไว้คล้ายกับจะปลอบประโลมมากกว่าที่จะกอดด้วยความคิดถึงเหมือนทุกที “อะไรกันแพรว“ คิ้วหนาขมวดปมเข้าหากันแน่น “พี่ธีร์ไปกับแพรวนะคะ“ ร่างบางคลายอ้อมกอด หากมือเรียวก็ยังจับมือเรียวหนาไว้มั่น พลางออกแรงจูงให้คนตัวโตไปตามทางเดินเพื่อมุ่งหน้าไปยังที่จอดรถ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอีกครั้งพร้อมกับหันมามองหญิงสาวข้างกาย “อะไรกันแพรวทำไมพาพี่มาที่นี่“ เขาถามเสียงเครียดขณะที่รถกำลังเลี้ยวเข้ามายังบริเวณวัด ก็ไหนพี่สาบอกว่าพ่อป่วยไงแล้วทำไมถึงต้องมาที่วัด มือเรียวบีบมือหนาไว้จนแน่น “พี่ธีร์อย่าเพิ่งถามอะไรแพรวเลยนะคะ อีกเดี๋ยวพี่ธีร์ก็จะทราบแล้วล่ะค่ะ“ จากปฏิกิริยาที่คนตัวเล็กแสดงออก ทั้งการจับมือคล้ายกับจะปลอบประโลม ทั้งน้ำเสียงที่ฟังออกจะสั่นเครือ และน้ำตาที่คลอหน่วยพร้อมที่จะล่วงลงมาอยู่ตลอดเวลา ทำเอาเขาอดหวั่นใจไม่ได้ หรือว่าจะมีอะไรที่ร้ายแรงกว่าที่พี่สาบอก และทันทีที่รถจอดสนิทที่หน้าศาลาหลังหนึ่งซึ่ง เขาเห็นว่ามีคนจับกลุ่มคุยกันอยู่ประปราย มือบางที่ยังเกาะกุมมือหนาไม่คลายเริ่มออกแรงจูงไปข้างหน้า “ธีร์มาแล้วเหรอ เข้าไปกราบพ่อซะสิ“ เสียงทุ้มฟังดูเอื้ออาทรที่เขาคุ้นหูและดวงตาคู่คมฉายแววเศร้าของคุณไพศาลมองมาที่เขานิ่ง มือหนาวางลงที่ไหล่กว้างบีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจทำให้เขาเข้าใจอะไรได้มากขึ้น “พ่อเป็นอะไรครับคุณลุง“ น้ำเสียงที่เปล่งออกมา บอกได้ถึงการสะกดอารมณ์อย่างหนักหลังจากที่เขาพยายามรวบรวมสติอยู่นาน “เอาไว้ค่อยคุยกันที่หลังนะ ตอนนี้ลุงว่าธีร์ไปกราบพ่อก่อนดีกว่า เดี๋ยวแขกก็จะเริ่มทยอยมากันแล้ว“ คุณไพศาลกล่าวเมื่อเห็นว่าเริ่มจะมีแขกเดินเข้ามาบ้างแล้ว “ไม่ต้องห่วงนะธีร์ลุงจะช่วยจัดการให้“ คุณไพศาลตบไหล่หนาเบาๆ อย่างให้กำลังใจ ท่านทราบดีว่าตอนนี้จิตใจของเขาเป็นอย่างไร แล้วไหนจะงานทางพิธีต่างๆ อีก หลังจากที่วิ่งวุ่นต้อนรับแขกมาทั้งวันและเมื่อแขกเริ่มกลับไปบ้างแล้วเขาก็เข้าไปคุยกับลุงไพศาลถึงสาเหตุที่พ่อจากไปอย่างกะทันหันแบบนี้ พ่อไปดูที่ ที่ต่างจังหวัดทางแถบภาคตะวันออกเพื่อขยายโรงงานย้ายให้ฝ่ายผลิตไปอยู่ที่นั้นแต่ขากลับโชคร้ายเจอรถพ่วงแซงมากะทันหันทำให้พ่อหักหลบไม่ทันประสานงาเข้าอย่างจัง ส่งผลให้พ่อสิ้นทันที จากคุณ : ไดนิ - [ 9 เม.ย. 51 15:03:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตลอดเวลาเจ็ดวันในการจัดงานศพพ่อถ้าโดยลำพังเขาเพียงคนเดี๋ยว คงจะไม่สามารถทำอะไรได้มากนักหากไม่ได้คุณลุงไพศาลกับคุณป้าพรนภามาช่วยเป็นหัวเรียวหัวแรงให้ทุกอย่างนี้ และอีกคน ทั้งที่เข้าต้องวิ่งวุ่นกับงานแต่ทุกครั้งก็จะมีร่างเล็กของเธออยู่เคียงข้างเขาตลอดเวลา และเมื่อเขาพอจะมีเวลาว่างบ้างสักนิดคนตัวเล็กก็จะเข้ามากอดแขนเพื่อเป็นกำลังใจให้เขาเสมอ มันทำให้เขาไม่รู้สึกโดดเดี่ยวมากนัก “แพรวไปนั่งข้างในเถอะ เดินตามพี่อย่างนี้เหนื่อยเปล่าๆ ” เขาบอกเธอ เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเดินตามเขามาส่งแขกผู้ใหญ่   “แพรวทนได้ค่ะ แพรวไม่อยากให้พี่ธีร์อยู่คนเดียว“ รอยยิ้มบางๆ และน้ำเสียงที่แสดงความห่วงใยของคนตัวเล็กที่ส่งมาให้ทำให้เขามีกำลังใจขึ้นอีกมาก ภายหลังจากเสร็จสิ้นงานศพของพ่อเสร็จ ในตอนแรกเขาได้ตัดสินใจที่จะอยู่ช่วยลุงไพศาลทำงานที่บริษัทต่อจากพ่อ  แต่ในระหว่างที่เขายังไม่ทันเริ่มทำงานช่วงที่เขาได้พักผ่อนอยู่กับบ้านมันทำให้เขาได้คิดทบทวนสิ่งที่ซ้อนอยู่ในใจมานาน ทุกครั้งที่เขาคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยความคิดของเขาจะต้องมาหยุดที่เจ้าของร่างบาง ดวงตากลมโตที่มองตามเขาตลอดเวลา คนที่เขาพยายามพร่ำบอกกับตัวเองอยู่เสมอว่าเป็นเพียงน้องสาวเท่านั้น  แต่ทำไมนะหัวใจกับไม่ยอมที่ฟังคำสั่งจากสมองบ้างเลย เขาถอนหายใจยาวเหยียด ‘แล้วเขาจะทำอย่างไรในเมื่อเขาไม่ได้คิดกับเธอเป็นเพียงแค่น้องสาวอีกต่อไป‘ ในเมื่อเขาไม่สามารถห้ามใจตัวเองได้ เขาจึงเลือกที่จะหนีใจตัวเอง เขาขออนุญาตลุงไพศาลกลับไปเรียนต่อจนจบปริญญาโท หากเมื่อจบปริญญาโทในปีถัดมาเขาก็ยังไม่อาจลืมคนตัวเล็กที่อยู่ในใจได้ เขาจึงหาทางหลบโดยการอ้างกับคุณลุงว่า จะลองหาประสบการณ์จากบริษัทที่โน้นก่อนที่จะเข้ามารับตำแหน่งในบริษัทของพ่อตัวเอง และเขาก็สามารถหลบมาได้ถึงสองปี แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ต้องกลับมาทำงานตามคำขอแกมบังคับของเพื่อนสนิทพ่อ และยังควบตำแหน่งหุ้นส่วนคนสำคัญอีกด้วย มันทำให้เขาไม่อาจที่จะหนีใจตัวเองได้อีก ก็ในเมื่อคุณลุงลงทุนยินไปตามเขามาเองแล้วเขาจะปฏิเสธไม่ยอมมาได้อย่างไร แขนล่ำอย่างคนที่ออกกำลังกายอยู่เสมอถูกเขย่าอย่างแรง ปลุกให้ธีรวัฒน์หลุดออกจากความคิดของตัวเอง “พี่ธีร์เป็นอะไรหรือเปล่าคะ แพรวเรียกตั้งนานแล้ว“ ตาคู่กลมที่มองมายังฉายแววห่วงใยอยู่เสมอไม่เคยเปลี่ยนทำให้ธีรวัฒน์อดที่ยิ้มออกมาไม่ได้ “พี่ไม่เป็นอะไรหรอก แพรวมีอะไรหรือเปล่า หรือว่าไม่เข้าใจตรงไหน“ เขาถามกลับทำเอาคนตัวเล็กอดส่งค้อนวงโตไปให้ไม่ได้ ‘คนเค้าอุตสาห์ถามก่อนยังจะมาย้อนถามเค้าอีก‘ “เอ้า มาค้อนพี่อย่างนี้แล้วพี่จะรู้ได้อย่างไรล่ะครับ“ เขาว่าพลางหัวเราะ “เที่ยงกว่าแล้วค่ะ แพรวหิวจนท้องกิ่วแล้ว“ เสียงใสกล่าวอย่างกระเง้ากระงอด “แล้วทำไมไม่เรียกพี่ตั้งนานแล้วล่ะปล่อยให้หิวอยู่ได้“ เขาว่าเสียงอ่อย รู้สึกผิดไม่น้อยที่ทำให้หญิงสาวต้องหิ้วท้องรอ “ก็แพรวเรียกตั้งนานแล้ว แต่พี่ธีร์ไม่ได้ยินเอง เนี้ยะถ้าแพรวเป็นคนร้ายนะป่านนี้พี่ธีร์ถูกยิงไปแล้ว“ หญิงสาวว่าพลางหัวเราะเสียงใส “เอ้า งั้นก็ไปเดี๋ยวจะมีคนโมโหหิวมาฆ่าพี่เสียเปล่าๆ “ ธีรวัฒน์พูดพลางลุกอ้อมมาจากโต๊ะ “พี่ธีร์หายไปไหนมาคะ“ หญิงสาวพยายามทำเสียงดุหวังจะซักฟอกคนตรงหน้า แต่ดูท่าว่าจะไม่สำเร็จแฮะ เพราะคนถูกซักกลับหัวเราะ ฮึ...ฮึ “หายไปไหนครับก็นั่งอยู่นี่ไง“ ธีรวัฒน์แกล้งส่งสายตาใสซื่อไปให้ “พี่ธีร์อ่ะ“ หน้าสวยเริ่มงอง้ำอย่างไม่สบอารมณ์ “พี่หายไปไหนครับก็นั่งทำงานกับแพรวมาตั้งแต่เช้า แล้วนี่ก็นั่งกินข้าวอยู่ตรงหน้าแพรวนี่อีก“ เขายังแกล้งเฉไฉ ทำไมจะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าหมายถึงอะไร แต่จะให้เขาตอบอย่างไรล่ะ “พี่ธีร์คะ“ แพรวาส่งเสียงเข้มหวังจะขู่ “อ้าว ก็แพรวถามไม่เคลียร์เองนะ พี่ไม่ได้หายไปไหนสักหน่อย แพรวก็เห็นว่าพี่ยังไม่ได้ไปไหนพ้นสายตาแพรวสักนาทีเลย“ เขาส่งสายตาอ้อนมาให้ หญิงสาวเพียงถอนหายใจเบาๆ เริ่มปลงที่ไล่คนรู้ทันไม่จนสักที “แพรวหมายถึงหลังจากที่พี่ธีร์ กลับไปเรียนต่อต่างหาก“ แพรวาเริ่มซักอย่างใจเย็น “อยู่ๆ พี่ธีร์ก็หายไปแพรวติดต่อไม่ได้เลย ถามคุณพ่อกับพี่สาก็ไม่มีใครทราบ“ ‘ทำไมจะไม่มีใครทราบแต่ไม่มีใครบอกต่างหาก ด้วยการขอร้องแกมบังคับของพี่เอง โดยการให้เหตุผลว่าต้องการที่จะพิสูจน์หัวใจตัวเอง‘ ธีรวัฒน์แอบตอบคำถามในใจ ก็จะให้บอกไปจริงๆ ได้ไงล่ะแม่คุณจะได้งอนไปอีกนาน “ก็ไปเรียนไงครับ“ ชายหนุ่มพยายามหาทางที่จะบ่ายเบี่ยง “แต่คนเก่งอย่างพี่ธีร์ไม่น่าที่จะเรียนนานขนาดนี้นะคะ พี่ธีร์บอกแพรวมาดีกว่าว่าพี่ธีรืไปทำอะไรมา”ดวงตากลมโตที่มองมาและน้ำเสียงจริงจังทำเอาธีรวัฒน์เริ่มหวั่น “พี่ไปทำงานกับบริษัทคอมแห่งหนึ่งในแอลเออยู่สองปี“ ธีรวัฒน์เริ่มอธิบายเมื่อหมดทางที่จะเลี่ยง คิ้วเรียวขมวดมุ่น “แล้วทำไมไม่กลับมาทำที่บริษัทเราล่ะคะ“ “หาประสบการณ์ไงครับสาวน้อย“ เขาเริ่มยิ้มออกเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ได้มีท่าทีว่าจะงอนหรือน้อยใจ “แล้วมาเยอะไหมคะไอ้ประสบการณ์เนี้ยะ“ หญิงสาวอดที่จะประชดไม่ได้ “เต็มกระบุงโกยเลยล่ะ“ หน้าคมยื่นเข้ามาใกล้ล้อเลียนคนช่างประชด “ไม่ต้องมายิ้มเลยนะคะพี่ธีร์ยังไม่หมดคดี“ แพรวาแกล้งขู่ “ยังมีอีกหรือ“ ครั้งนี้ถึงคราวที่คิ้วเข้มจะเป็นฝ่ายขมวดเข้าหากับบ้าง หน้าใสหยักหน้าหงึก ๆ เป็นการยืนยัน “ทำไมพี่ธีร์ถึงขาดการติดต่อไปเสียเฉยๆ ล่ะคะ แพรวพยายามติดต่อพี่ธีร์ทุกทาง ถามใครก็ไม่มีใครทราบ“ ดวงตากลมโตมองเขานิ่งอย่างรอคอยคำตอบ “พี่....พี่ย้ายที่อยู่ใหม่“ ธีรวัฒน์ผ่อนลมหายใจพลางสังเกตปฏิกิริยาคนตรงหน้า ก็คำถามนี้ทำเอาเขานักใจไม่น้อย “ทราบคะว่าย้ายที่อยู่ใหม่ แต่ทำไมไม่ส่งข่าวมาบอกคนอื่นบ้าง รู้ไหมว่าเขาเป็นห่วงแค่ไหน“ เสียงใสเริ่มสั่นเครือ “รู้สิครับ แล้วพี่ก็เป็นห่วงใครบางคนมากด้วย“ ชายหนุ่มตอบเสียงหนักแน่น หากท้ายประโยคกับแผ่วลง “แล้วทำไมไม่ติดต่อแพรวเลยคะ“ คนช่างซักยังคงซักไม่เลิก “พี่มัวแต่ยุ่งๆ อยู่ก็เลยลืม“ เขาตอบเสียงอ่อยเมื่อต้องปิดบังความจริง “ลืม พี่ธีร์บอกว่าลืมงั้นหรือคะ“ แพรวาถามเสียงเครือ ตาคู่สวยที่เริ่มมีน้ำใสคลอหน่วยทำเอาคนตอบคำถามถึงกับอึ้ง นี่เขาทำหญิงสาวเสียใจขนาดนี่เลยหรือ เขาคิดอยู่เสมอว่าการที่เขาพยายามที่จะหนีหัวใจตัวเองมันคงจะดีกับทุกคน ทั้งไม่รู้สึกผิดกับบุคคลที่มีพระคุณทั้งสองท่านและไม่ทำให้คนที่ยังไม่รับรู้อะไรต้องลำบากใจกับความรู้สึกของเขา แต่เขาเพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้เองว่ามันเป็นความคิดที่ผิดมาก...มาก นอกจากจะไม่สามารถตัดใจได้อย่างที่หวังแล้ว ยังทำให้คนที่เขารักที่สุดต้องเสียใจอีกด้วย “พี่ขอโทษ“ เขากล่าวเสียงเครียด “พี่ไม่คิดว่าจะทำให้แพรวเสียใจขนาดนี้” ถ้าเขาย้อนเวลากับไปได้เขาจะไม่ทำอย่างนี้เด็ดขาด “แล้วทำไมตอนกลับมาถึงไม่บอกแพรวสักคำหนึ่งคะ พี่ธีร์ไม่คิดถึงแพรวอย่างที่แพรวคิดถึงพี่ธีร์เลยหรือคะ“ แพรวาต่อว่าด้วยความน่อยใจหยดน้ำใสๆ ที่ไหลออกมาจากตาคู่เรียวทำเอาเขาใจเสียรีบดึงมือบางมากุมไว้แน่น “ไม่ใช้นะครับแพรว พี่คิดถึงแพรวมาก“ เขาเน้นเสียงหนักแน่น “แต่พี่มีเหตุผลบางอย่าง ถ้าถึงเวลาพี่จะบอกแพรวนะครับพี่สัญญา“ “เมื่อไหร่คะพี่ธีร์“ “พี่ขอเวลาอีกนิดนะแพรว พี่สัญญาว่าพี่จะบอกแพรวทุกเรื่องเลย“ ตาคู่คมจองลึกลงไปในดวงตากลมโตอย่างแน่วแน่ “ช่างเถอะคะ แพรวว่าทานข้าวดีกว่า จะได้กับไปทำงาน“ หญิงสาวตัดบทเมื่อเห็นว่าคงจะไม่ได้อะไรไปมากกว่านี้ จากคุณ : ไดนิ - [ 9 เม.ย. 51 15:06:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่เห็นจะต้องหนีขนาดนี้เลยนิ จากคุณ : scottie - [ 9 เม.ย. 51 17:07:55 ]