กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีหมู่บ้านต้องคำสาป ที่ทำให้คนทั้งหมู่บ้าน
กลายเป็นมนุษย์ล่องหน ไร้ซึ่งตัวตน.....
คนในหมู่บ้านจะรับรู้ถึงการมีตัวตน ก็จากการมองของอีกฝ่ายเท่านั้น
ดังนั้น ทุกๆคนจึงเฝ้าแต่ถามกันไปมา ว่า

"วันนี้ฉันเป็นอย่างไงบ้าง ดูแล้วเป็นยังไง?"
"เธอมองเห็น ฉันไหม?"
"ได้โปรดมองมาที่ฉันที"

ทุกๆวัน แต่ละคนก็จะเปลี่ยนแปลงไปตามแต่ว่า จะมีใครทักว่าอย่างไร
ถ้าต้องอยู่คนเดียว ไม่มีสายตา หรือความเห็นถึงตัวตนของคนอื่นๆ
คนนั้นๆก็จะหายไป กลายเป็นมนุษย์ล่องหน ผู้ซึ่งไร้ตัวตน
ทุกๆคนจึ่งพยายาม ให้ตัวเองอยู่ท่ามกลางคนมากๆเข้าไว้
เพราะกลัวตัวเองจะต้องหายไป แม้ว่าต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่รู้จักจบสิ้น

แต่แล้วก็มีเด็กน้อยคนหนึ่ง เขาเป็นเด็กกำพร้าไม่มีครอบครัว
เขาเหนื่อยหน่ายกับการที่ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง
ทุกๆครั้งที่คนอื่นมอง คนอื่นบอก
เด็กน้อยจึงพยายามหาว่า จะแก้คำสาปนี้ได้ยังไง

ซึ่งความจริงแล้ววิธีแก้คำสาปนี้ ถูกเขียนไว้ที่ต้นไม้กลางหมู่บ้าน
ที่ๆชาวบ้านจะชุมนุมกันเสมอ เพียงแต่ว่าไม่เคยมีใครสักคนใส่ใจมันเลย
เมื่อเด็กน้อยรู้ถึงเรื่องนี้เข้า จึงรีบรุดไปที่ต้นไม้ต้นนั้นทันที
ที่ต้นไม้นั้น มีกระจกเงาแขวนอยู่ และข้อความที่สลักไว้ว่า

"หากเจ้าอยากมีตัวตน จงมองด้วยใจ คำสาปจะหายไป และเจ้าจะได้รับพร"

เด็กน้อยรวบรวมความกล้า และเพ่งมองไปในกระจกนั้น
ร่างกายรูปร่างของเด็กน้อย ค่อยๆปรากฏสะท้อนออกมาจากกระจกเงาบานนั้น
เด็กน้อยดีใจมาก ที่ได้เห็นว่าแท้จริงนั้น ตัวเขาเองเป็นเช่นไร
เขาจึงวิ่งไปหาคนอื่นๆ แล้วบอกว่า นี่ไงๆ นี่คือตัวตนที่แท้จริงของเขา
แต่............

ทุกๆคนกับบอกว่าไม่ใช่ แบบนี้ต่างหาก แตกต่างกันออกไปแล้วแต่คนพูด
ทุกๆคนมองที่เด็กน้อย เหมือนเป็นคนบ้า เป็นสิ่งแปลกแยก น่ารังเกียจ

เด็กน้อยทั้งสับสน และเสียใจ ทุกๆคนไม่ยอมมองมาที่เขาอีกแล้ว
แม้ว่าเด็กน้อยจะเห็นรูปร่างที่แท้จริงของตัวเองแล้ว
แต่ทุกคนทำเหมือนกับว่าเขาไม่มีตัวตน ไม่มีใครสนใจแม้จะเลียวมอง

เด็กน้อยจึงได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ที่ใต้ต้นไม้กลางหมู่บ้านนั้น
แต่แล้วเด็กน้อยก็ได้ยินเสียงหนึ่ง เสียงที่คุ้นเคย ใช่แล้วเสียงของเขาเอง

"นี่ตัวเราเอ๋ย จงลุกขึ้น เงยหน้าแล้วมองมาที่กระจกนี่สิ"

เด็กน้อยจึงลุกขึ้นแล้วมองไปที่กระจกอีกครั้ง ภาพสะท้องของตัวเขา
ยิ้มด้วยความอ่อนโยน แววตาที่แสดงถึงความเข้าใจ จับจองกลับมาที่เด็กน้อย

"ตัวเราเอ๋ย เจ้าลืมไปแล้วหรือว่า เมื่อคำสาปหายไป เจ้าจะได้รับพรหนึ่งข้อ"
"และพรข้อนั้นคือ เจ้าสามารถเป็นได้ทุกอย่างตามที่เจ้าต้องการจะเป็น"
"ดังนั้นตัวเราเอ๋ย อย่าเศร้าใจไปเลย จงขอพรเถอะ"


เวลาผ่านไป นับจากวันนั้น เด็กน้อย ขอพรและได้เดินทางออกจากหมู่บ้าน
บัดนี้เด็กน้อย ได้กลายเป็นหนุ่มใหญ่แล้ว
และพรข้อนั้นก็ได้สัมฤทธิ์ผลเป็นอย่างดี พรที่เขาขอคือ
ขอเป็นสามี เป็นพ่อ เป็นผู้นำครอบครัวที่ดี
ตอนนี้เขาภูมิใจในการมีตัวตนของตนเอง  มีความสุข โดยไม่ต้องอาศัยผู้อื่น
และพรที่เข้าได้รับ ก็จะส่งผ่านจากรุ่นไปสู่รุ่น ตราบนานเท่านาน....