ความคิดเห็นที่ 1 ต่อ) ๑           ในคืนหนึ่งที่โรงพยาบาลนนทเวช ขณะที่ลูกชายซึ่งยังเล็กมากนั้นป่วยอยู่ ข้าพเจ้าเฝ้าเขาอยู่คนเดียวที่โรงพยาบาลทั้งคืนอย่างนั้นเป็นประจำ    แต่คืนนั้น อาการเขาไม่สู้ดีนัก     อีกอย่างพ่อเขาก็ไม่เห็นแวะมาเยี่ยมที่โรงพยาบาลอย่างเคย รู้สึกห่วงผิดปกติ จึงอุ้มเขาออกจากเตียงคอกคนป่วย พร้อมเข็นไม้แขวนสายน้ำ เกลือมาด้วย   อุ้มเขาลงมานอนในอ้อมแขนข้างซ้าย  เอามือล็อคคอเขาไว้ กัน ไม่ให้เขากลิ้งตกไปจากที่นอนเฝ้าไข้            แล้ว เกิดเคลิ้ม ๆไปใกล้จะหลับมิหลับแหล่ ข้าพเจ้าก็เห็น"พระสามชาติ" อันมี พระจีน ใส่ชุดอย่างพระจีนยาว สีเหลืองอ่อน ๆ  พระฝรั่งสวมเสื้อคลุมตัว ยาว ปิดคอสีขาว และ พระสงฆ์ไทยในชุดจีวรสีเหลือง  สามองค์นั้น ลอยมาจาก ผนังห้องทางปลายเตียงเฝ้าไข้ที่ข้าพเจ้านอนอยู่และเอื้อมมือมาทางลูกชายที่นอน ในแขนนั้น  อาการที่ทำนั้น "สงบ แต่ คาดโทษ"เอาพอสมควร  ทำให้ข้าพเจ้า หวาดหวั่นเป็นที่สุด รู้ตัวว่ากำลังยกแขนข้างซ้าย ล็อคตัวลูกขึ้นแน่นกว่าเดิม และ มือขวานั้น ยกห้าม  เป็นมือแบไปข้างหน้า ปากร้องว่า             "ไม่ ไม่ ไม่  ไม่ให้ ไม่ให้เอาลูกไป "          แล้วลืมตาตื่นขึ้นทันควัน ในท่านั้น อย่างที่ข้าพเจ้า จำแม่นยำมาถึงวันนี้ ว่า เมื่อเขาหายจากอาการป่วยครั้งนั้น ข้าพเจ้าได้กลับไปเฝ้าทรงครั้งหนึ่ง  ได้ถามท่าน เทพพรหมองค์นั้นว่า    เกิดอันใดขึ้นถึงได้มีพระถึงสามชาติมาอย่างนั้น  ท่าน ตอบข้าพเจ้าว่า            "เจ้าสองคนทะเลาะวิวาทกัน เลี้ยงเขาไม่ดี เบื้องบนเขาก็จะเอาลูกเขา กลับไป "          ข้าพเจ้า ฟังแล้ว สะดุ้ง พอนึกถึงชีวิตลูกทีไร ก็ว่าจะไม่วิวาทกับพ่อเขา เรื่อง หญิงใด ๆ ที่มีกระเซ็นกระสายมา แต่ก็อดไม่ได้อีก         หลายครั้ง มันแค้นจน อดไม่ได้ ต้องน้อยอกน้อยใจหาเรื่องเขาจนได้         มีอยู่วันหนึ่ง ซึ่งพอมีเวลาไปนั่งกินอาหารนอกบ้านด้วยกัน  ข้าพเจ้ายิงคำ ถามตรง ๆ ไปที่เขาว่า          "พ่อ  การที่ แม่ มีลูกแซนดี้มาแต่งงานกับพ่อนี่  เป็นที่น่ารังเกียจมากนัก หรือ  ?"        นิคกี้ มองหน้าข้าพเจ้าแล้วตอบคำถามนั้นอย่างไม่ลังเลว่า          "ใครบอก   พ่อ จะบอกแม่ให้ฟังให้ดี ๆ นะ"         นับแต่แต่งงานกันมา และ ต้องเรียกลูกมาหาแม่มาหาพ่อกันอยู่เป็นประจำ เราจึงต่างเรียกตัวเองเป็น พ่อ และแม่ กันไปเลย แทบจะไม่ได้เรียกชื่อของอีก ฝ่าย ยกเว้น เวลา ข้าพเจ้าฉุน ๆ จะเรียกเขาว่า "คุณนิค"ลองเรียกอย่างนั้นเมื่อไหร่ นิคจะฉุนกึ้กว่าประชดเขาทำไม และจะโกรธถึงแก่สั่งให้ข้าพเจ้าเรียกเหมือนเดิม ให้ได้ยินเดี๋ยวนั้น          "จำไว้นะว่าที่พ่อแต่งงานกับแม่ ก็เพราะเห็นแม่น่ะดูแลลูกดีมาก   ทั้งพ่อก็ รักแม่มาตั้งแต่พ่อเห็นแม่พบแม่มาตั้งแต่อายุ สิบสาม นะ รักมานานหลายปี แอบ มองแม่เวลานั่งรถกลับบ้านปากเกร็ด ก็บ่อย  แอบไปดูแม่ที่มหาวิทยาลัยก็หลายครั้ง ยิ่งมาเห็นแม่ดูแลลูกแซนดี้อยู่คนเดียว ยิ่งสงสารมาก และยิ่งรักเธอ มากกว่า เก่า  หากไม่มีลูกสิ คงจะไม่อยากแต่งงานด้วยหรอก "        เป็นคำตอบที่ให้ความเห็นใจ และให้ความกระจ่างแก่ข้าพเจ้าในช่วงเวลานั้น         ข้าพเจ้าทนทุกข์ทรมาณกับการเจ็บป่วยของลูกทั้งสองซึ่งสลับกันป่วย และ มีปัญหาจากการบีบคั้นอันถือว่าเป็นอกุศลวิบากแก่การทำงานทำการซึ่งกำลัง รุ่งโรจน์อยู่ แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 51 11:21:39 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 11 เม.ย. 51 23:58:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๑๘ กรรมโอบล้อม (ต่อ) ๒            ว้นหนึ่ง ขณะที่อยู่ที่ทำงานที่ถนนคอนแวนต์นั้น คุณแม่สามี ก็โทรศัพท์ไปหาข้าพเจ้าวุ่นวายว่า ลูกสาวข้าพเจ้า กำลังร้องไห้ ปีนประตูหน้าบ้านจะไปหาแม่  ข้าพเจ้าทิ้งงานทุกอย่างลงผลุง ผลุนผลันขับรถข้ามทางด่วนกลับไป ทันได้อุ้มลูกซึ่งทำหน้าตา   "มุ่งมั่นอย่างหนัก " ที่จะพบแม่ให้ได้ในวันนั้น              ข้าพเจ้าอุ้มหนูน้อยขึ้นมา  โอบลูกไว้อย่างสงสารและ เห็นใจสุดซึ้ง   เฝ้ากอดและหอมแก้มซึ่งดูสลด และ ดึงดันผิดปกติ   หน้าตาที่ "มุ่งมั่นอย่างหนัก" นั้นเหมือนการประกาศให้ทุกคนรู้ว่า              "ฉันน่ะเป็นคนที่แม่ฉันรักนะ และ แม่ฉันจะรักฉัน ไม่เหมือนพวกเธอหรอกที่ทำกับฉันอย่างนี้ "           พวกเขาจะทำอะไรแก่จิตใจน้อย ๆ ของลูก  ข้าพเจ้าคง ไม่สามารถไป นั่งทางในย้อนไปดูได้  พวกเขาจะระดมถ้อยคำ อันเสมือนยาพิษอย่างใดใส่ไปในจิตใจลูกขนาดที่ลูกผู้ยังเล็กน้อย เสมือนผ้าขาวบริสุทธิ์นั้นเจ็บปวดร้าวในใจจนไม่อาจจะทนอยู่ได้            ในใจนั้นกล่าวคำขอโทษลูกที่บรรยายเป็นถ้อยคำไม่ออก           เด็กน้อยอายุสี่ห้าขวบ อธิบายความรู้สึก ตัวเองไม่ได้ ว่า หงุดหงิดวุ่นวายใจเรื่องอ้นใด แต่ ข้าพเจ้าสัมผัสได้ว่า เธอต้องถูกดุด่าว่าตวาดอะไร สักอย่าง..เหมือนอย่างที่ข้าพเจ้าเคยเห็นเธอโดน คุณพ่อเขาที่หน้าบ้านใหญ่เคยตวาดใส่มาต่อหน้า ข้าพเจ้ามาแล้ว.ซึ่งจะทำให้เธอ เจ็บปวดหัวใจ จน ไม่อยากที่จะอยู่บ้านนั้นในเวลานั้น และ ปีนรั้วออก ไปเพื่อจะไปหาแม่ให้ได้            จนทำให้คืนนั้น ข้าพเจ้าหลุดความรู้สึก นั้นออกมาเป็นกาพย์ชนิดหนึ่ง บันทึกไว้ในกระดาษ นอกเหนือไปจากลายมือโย้เย้สารพัดหมึกสารพัดสี ที่ได้บันทึกไว้..และถูกเผาทิ้งเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านไปแต่ กระดาษที่บันทึกกาพย์นั้นไว้ยังอยู่ และ ข้าพเจ้า นำไปเขียนลงใน Thaipoem.com ในหน้ากระทู้กลอน ไว้ นานแล้ว ดังที่เขียนเกริ่นไว้ครั้งก่อน  แต่ขออนุญาต ไม่นำมาลงที่นี่             อย่างที่ข้าพเจ้าได้เล่าไว้ว่า ข้าพเจ้ายก ลูกสาวให้เป็น"ลูกองค์พรหม"   การไปตีไปดุด่าว่า ลูกนั้นเป็นเรื่องใหญ่ทุกที    เธอถึงขนาดเป็นไข้ตัว ร้อนเหยียบ ๑๐๔ องศา ไม่สบายอยู่เรื่อย ไข้ขนาดนี้ หาก ถึง ๑๐๕ องศาเมื่อใด เด็กคนนั้นอาจชักและ ตายไปได้ง่าย ๆ  เด็ก ๆ สองคนนี้ ต้องไปพบแพทย์ ที่โรงพยาบาลกรุงเทพคริสเตียนตามระยะเวลาอยู่แล้ว เป็นประจำ ในฐานะแม่ ข้าพเจ้ามีหน้าที่ต้องดูแล ลูกป่วยทุกระยะ    และนั่นเป็นสาเหตุให้ เกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงต่อมา จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 12 เม.ย. 51 00:04:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ ๑๘                           กรรมโอบล้อม                            (ต่อ) ๓           มีครั้งหนึ่งที่ข้าพเจ้า ต้องไปนอนเฝ้าเธอที่โรงพยาบาลกรุงเทพ คริสเตียน และ หมอก็ไม่อาจหาสาเหตุได้ว่า เธอป่วยเป็นอะไร  ไข้ถึงขึ้น ๑๐๔ องศาฟาเรนไฮต์ อยู่ถึงสามวัน นอนซมอยู่อย่างนั้น            แถมเมื่อข้าพเจ้าเดินไปใกล้ตัวเธอ เธอกลับพลิกตัวเข้าไปสุดเตียง แล้วร้องกรี๊ด กรี๊ด ไม่ให้ข้าพเจ้าจับตัวเด็ดขาด        ข้าพเจ้าไม่รู้จะทำอะไร จะถามใครว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูก จำต้องจุด ธูป ๓๒ ดอก ถวายพระพรหมบนระเบียงห้องคนไข้ หน้าโรงพยาบาล ที่หัน ไปทางถนนสีลม แล้วขอขมากรรมที่นั่น จากนั้นก็โทรศัพท์ไปถามที่สำนัก ท่านอาจารย์ ส. ณ บางพลัด         ได้ยินว่าคืนนั้น ท่านจะลงทรงพอดี จึงขับรถไปทันที โดยฝากลูกไว้กับพยาบาลชั่วคราวก่อน            เมื่อข้าพเจ้าเข้าเฝ้าพร้อมด้วยพานพวงมาลัยธูปเทียนนั้น   องค์พรหมธาดาท่านลงทรงในคืนนั้น  ท่านมองหน้าข้าพเจ้าแล้ว พูดทันทีว่า            "เราไม่ใช่ลิง.."           ข้าพเจ้ารู้สึกงงในขณะนั้น แต่ก็เข้าใจทันทีด้วยประโยคต่อไปของท่าน            "เจ้าดุว่า  ลูกเจ้าซนเหมือน 'ลูกลิง'   ...............เราไม่ใช่ลิง "           .. เขาถึงว่า อย่าได้ยกลูกไปให้เทพให้พรหมเพราะจะไปแตะต้อง เขาไม่ได้ ก็เห็นได้จากกรณีของ แซนดี้ลูกสาวข้าพเจ้านี้เอง  ข้าพเจ้า ก้มลงกราบขอขมา และขอต่อองค์ท่านว่า           " ขอให้เธอหายป่วยหายไข้ด้วยเจ้าค่ะ  ลูกขอขมาพระองค์ท่าน เพราะลูกสาวซนและดื้อมากเหลือเกินค่ะ "           "ลูกยังเล็กนัก เจ้าอย่าดุด่าว่าเขาให้มาก ให้โตกว่านี้หน่อยค่อยอบรมสั่งสอน..โตขึ้นแล้วก็จะดีเอง "            ท่านทิ้งท้ายไว้ โบกมือให้ข้าพเจ้าออกไปให้คนอื่นเข้าแทน           เมื่อกลับไปถึงโรงพยาบาล ไม่นานนัก อาการไข้ของลูกก็ลดลง โดยในใบตรวจของแพทย์ก็ไม่พบเชื้อโรคอันใด แต่เป็นไข้ตัวร้อน หมอจึง โน้ตไว้ว่า อาจมีไวรัสบางตัวที่กระทบกระเทือนทำให้ตัวร้อน อะไรทำนอง นั้น และ ก็ให้พาเธอกลับบ้าน ให้เครื่องดื่มบำรุงสุขภาพไปหลายอย่าง        องค์พรหม ฯ ท่านเตือนข้าพเจ้าเรื่องดูแลเลี้ยงลูกมาหลายครั้ง   ข้าพเจ้าจดจำไว้เสมอว่า ยกลูกไปให้ท่านแล้ว เสมือนหนึ่งเรากำลังเลี้ยงลูก ของเทพพรหมฯ อยู่   นอกจากจะเลี้ยงดูตามหนังสือตำรา"รักลูก" เป๊ะ ๆ แล้ว ยังต้อง'ยกย่องเชิดชู'ไว้ในใจอีกด้วย   อีกทั้ง หากมีเรื่องอันใดที่ คับข้องใจ ข้าพเจ้าจะต้องจุดธูปกราบเรียนท่านเสมอไป  แล้วเรื่องก็จะ หายไป    อะไรที่ว่าจะร้ายแรงก็บรรเทาเบาบางลงได้ตลอดเวลาที่ผ่านมา           บางครั้งที่ข้าพเจ้ามีเวลาได้เข้าไปกราบพระอาจารย์ ส. ณ วัดชนะสงคราม   พระอาจารย์ท่านดูดวงข้าพเจ้าแล้วบอกว่า            " คุณโยมไม่ต้องกังวลใจไปดอก  ลูกทั้งสองมาจากที่ดี ต่อไปจะเป็นคนดี   ได้ดีแน่ ๆ อย่ากังวลใจ  ขอให้คุณโยม ยึดเรือนสามน้ำสี่ ไว้ให้ดี ๆ  ตั้งอกตั้งใจทำหน้าที่ภรรยาที่ดี เป็นแม่ที่ดีไว้ให้มั่น ในที่สุดก็จะดี เอง"             ครั้นถามเรื่องที่เรื่องทาง ท่านก็บอกว่า            " อีกหน่อยก็มีบ้านของตัวเอง ไม่ต้องกังวลใจไป ในอนาคตข้างหน้าคุณโยมก็จะได้รับมรดกที่ดินถึงสองครั้งด้วย จะมีบ้านหลังใหญ่ ๆ อยู่ ไม่ต้องห่วงดอกคุณโยม"          ทุกครั้งที่รู้สึกแย่ ๆ พระสงฆ์องค์เจ้าท่านก็ให้คำแนะนำ ชีวิตที่ดี ๆ ทำให้รู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมเสมอ (จบบทที่ ๑๘ ) จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 12 เม.ย. 51 00:32:42 ]

ความคิดเห็นที่ 4 (ภาคหนึ่ง บทที่ ๑-๘ ที่) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/03/W6423525/W6423525.html (ภาคสอง บทที่ ๙-๑๑ ที่ ) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/03/W6439185/W6439185.html ( ๐ ที่ดินผืนนั้น ๐ ภาคสาม....เริ่มที่บท ๑๒.) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/03/W6443371/W6443371.html http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=tiki&date=28-03-2008&group=7&gblog= เรื่อง  บทที่ ๑๓ ของที่นี่ http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=tiki&date=02-04-2008&group=7&gblog=7 ๐ ภาคสาม บท ๑๔ http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=tiki&date=03-04-2008&group=7&gblog=8 บทที่ ๑๕ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/03/W6460129/W6460129.html .. ภาคสี่ บทที่ ๑๖ ...๐๐๐.. http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/04/W6486792/W6486792.html ....ภาคสี่ บทที่ ๑๗ .. http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/04/W6495102/W6495102.html และ บทที่ ๑๘ ที่บล้อกตรงนี้ค่ะ http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=tiki&date=12-04-2008&group=7&gblog=13 # 8   เพิ่งหาตอนนี้ของคุณทิกิเจอค่ะ ก็เลยเพิ่งได้อ่าน ฝันน่ากลัวจังค่ะ เล่าได้เห็นภาพเลยค่ะ : กุลธิดา (kdunagin)   - [ 11 เม.ย. 51 10:53:28                ปกติ ข้าพเจ้าไม่ค่อยมีเวลาคิดเรื่องส่วนตัวสักเท่าใดค่ะ คุณ กุลธิดาคะ   แค่เรื่องงานการที่ต้องดูแลลูกค้าโฆษณาหลายบริษัท นั้นก็ยุ่งเต็มทีแล้ว   แต่พอเกิดเหตุการณ์อะไรต่อมิอะไรมาก ๆ ที่หา คำตอบไม่ได้  ก็มักจะฝันถึง "ร่องรอย "อะไรบางอย่างเสมือนเป็น เหตุ เป็นผล อะไร ที่ยังเกิดมาอีกหลายครั้ง บางครั้งก็เรียกฝันนั้นว่า "เทพสังหรณ์ "    แต่หลายครั้งก็อาจเป็นเพราะอาหารไม่ย่อยหรือ เครียดจากจิตใต้สำนึกก็เป็นได้  แต่ที่บันทึกไว้นี้ เฉพาะ เสมือน เทพสังหรณ์ ให้ได้อ่านกันค่ะ            ขอขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมอ่านบทเก่านะคะ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ขอบคุณทุกท่านที่มาอ่านนะคะ จะไม่ค่อยอยู่ที่พัก สักพักค่ะ อาจไม่ได้เข้าตอบ มีอะไรโพสไว้นะคะ ขอบคุณค่ะ แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 51 11:29:48 แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 51 12:06:59 แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 51 02:24:37 จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 12 เม.ย. 51 00:40:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านค้าบบบบ คุณทิกินอนดึกจัง แง๊วววว จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก - [ 12 เม.ย. 51 06:54:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นเรื่องที่น่าสนใจทีเดียวครับ และอ่านแล้วรู้สึกถึงบรรยากาศของ "กรรม" ซึบซาบอยู่ในเรื่องจริงๆ จากคุณ : GTW - [ 12 เม.ย. 51 08:31:42 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาติดตามเรื่องต่อค่ะ จากคุณ : scottie - [ 12 เม.ย. 51 11:56:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ทำไมรู้สึกว่าน่ากลัวจังอ่ะครับ ผมไม่ได้ติดตามตอนเก่า ๆ เสียด้วย  ทำไมถึงต้องยกลูกให้พระพรหมด้วยครับ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 12 เม.ย. 51 16:04:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาอ่านต่อค่ะ คราวนี้เข้าใกล้เรื่องที่ดินมากขึ้นแล้ว จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 22:29:45 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก    -คะ      ที่พักกลางวันมันร้อนสุด ๆ คะ เหยียบ 40-41 องศามังคะ การทำงานค่ำ ๆ ยันเข้า จึงเหมาะมาก   ค่ะ คุณ : GTW   - [ 12 เม.ย. 51 08:31:42 ]   คะ          ทุกอย่าง ยิ่งดูให้ซึ้ง ตัวเราเองคือ เจ้ากรรมนายเวร ที่แท้  จริง ๆคะ เพราะเราเป็นคน ทำ การกระทำ  หรือ กรรม ทั้งหมดเอง ไม่มีใครเอาปืน มาจ่อห้วให้เราพูด คิด ผิดเพี้ยนบิดเบี้ยวอย่างนั้น     คุณ : scottie   ขอบคุณที่มาแวะอ่าน คุณ : ปิยะรักษ์     ใกล้เข้าไปอีกนิด เหมือน โลกกำลังเคลื่อนเข้าใกล้                     ดวงอาทิตย์ตามระนาบ... จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ วันเนา (14) 20:26:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณ : ปฤษณะ  คะ เป็นคำถามที่น่าต้องค้นคว้าติดตาม ความเป็นไปของ อดีตค่ะ ตอนนี้น่าจะตอบได้ค่ะ " " ที่ดินผืนนั้น " " - ภาค สอง W6439185 " " ที่ดินผืนนั้น " " - ภาค สอง [นิยาย] tiki_ทิกิ (18 - 24 มี.ค. 51 10:43) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6439185/W6439185.html ขอบคุณที่แวะอ่านนะคะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ วันเนา (14) 20:29:18 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านตอนที่บอกว่า "คุณน้อง" เปิดประตูเรือนออกมา และคุณสามีอยู่ในห้องน้ำ โกรธแทนคุณทิกิเลยค่ะ ตอนนั้นคิดว่าแน่แล้ว แต่พอมาอ่านที่คุณสามีบอกว่ารักคุณทิกิมานาน เอ๊ะ! ชักไม่แน่ใจ ตกลงว่าในที่สุดได้รู้หรือเปล่าคะว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น เอ๊ะ! หรือว่าผู้ติดตามอ่านคนนี้จะอินกับเรื่องนี้เกินไป จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ วันเถลิงศก (15) 04:54:29 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขออนุญาตยกคำตอบไปที่กระทู้ใหม่ นะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6524946/W6524946.html จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 18 เม.ย. 51 01:41:54 ]